POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 21 czerwca 2010 r.
Sprawa T‑284/09 P
Herbert Meister
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Ocena – Sporządzenie sprawozdań z oceny po terminie – Przedmiot skargi w pierwszej instancji – Odpowiedź na zażalenia udzielona po terminie – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 18 maja 2009 r. w sprawach połączonych F‑138/06 i F‑37/08 Meister przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. ‑A‑1‑131, II‑A‑1‑727, mające na celu uchylenie tego wyroku.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Herbert Meister pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) w ramach postępowania w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie postępowanie administracyjne
(regulamin pracowniczy, art. 90, art. 91 ust. 3)
2. Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję o przyznaniu punktów awansu w kolejnych postępowaniach
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)
1. Jeśli chodzi o terminy udzielenia odpowiedzi na zażalenia, w celu ochrony urzędników przed ewentualną bezczynnością organu powołującego, do którego złożono zażalenie, prawodawca przewidział, że milczenie administracji, polegające na braku odpowiedzi ze strony organu powołującego w przewidzianych terminach, jest równoznaczne z decyzją odmowną, która może być bezpośrednio zaskarżona w drodze skargi o stwierdzenie nieważności, a nie skargi na bezczynność. Przysługująca urzędnikowi możliwość wniesienia skargi na akt dla niego niekorzystny w terminie trzech miesięcy od dnia zapadnięcia dorozumianej decyzji oddalającej zażalenie sprawia, że prawo tego urzędnika do obrony jest wystarczająco i odpowiednio chronione. Pewność prawa wymaga jednak, by urzędnik podjął działanie w terminach wynikających z regulaminu pracowniczego.
Natomiast odpowiedź organu powołującego udzielona po terminie powoduje rozpoczęcie nowego terminu do wniesienia skargi, przy założeniu, że wyraźna decyzja zostanie wydana przed upływem terminu do wniesienia skargi na decyzję dorozumianą oddalającą zażalenie, zgodnie z art. 91 ust. 3 tiret drugie regulaminu pracowniczego.
Okoliczność, że odpowiedź na zażalenie zostanie wydana po terminie, nie może, jako taka, podważyć zgodności z prawem tej odpowiedzi ani zgodności z prawem aktu kwestionowanego w zażaleniu. Z jednej bowiem strony, gdyby należało stwierdzić nieważność takiej decyzji wyłącznie z powodu przekroczenia terminu, nowa decyzja, która miałaby zastąpić decyzję unieważnioną, nie mogłaby w żaden sposób być wydana z mniejszym przekroczeniem terminu niż ta pierwsza. Z drugiej strony, nieprzestrzeganie terminów przewidzianych w art. 90 regulaminu pracowniczego nie wpływa samo w sobie na ważność decyzji, lecz może powodować powstanie odpowiedzialności danej instytucji za szkodę ewentualnie poniesioną przez zainteresowanego.
W tym względzie odpowiedzialność instytucji powstaje jedynie wtedy, gdy skarżący wykaże istnienie szkody spowodowanej wyłącznie okolicznością przekroczenia terminu.
(zob. pkt 26–30)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 125/80 Arning przeciwko Komisji, 29 października 1981 r., Rec. s. 2539, pkt 9; Trybunał, sprawa C‑385/07 P Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland przeciwko Komisji, 16 lipca 2009 r., Zb.Orz. s. I‑6155, pkt 193–196; Sąd, sprawa T‑54/92 Schneider przeciwko Komisji, 1 grudnia 1994 r., RecFP s. I‑A‑281, II‑887, pkt 27; Sąd, sprawy połączone T‑178/95 i T‑179/95 Picciolo i Caló przeciwko Komitetowi Regionów, 18 marca 1997 r., RecFP s. I‑A‑51, II‑155, pkt 29; Sąd, sprawa T‑15/96 Liao przeciwko Radzie, 6 listopada 1997 r., RecFP s. I‑A‑329, II‑897, pkt 34; Sąd, sprawa T‑267/03 Roccato przeciwko Komisji, 26 stycznia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1, II‑1, pkt 84; Sąd, sprawa T‑414/06 P Combescot przeciwko Komisji, 5 marca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑1, II‑B‑1‑1, pkt 44
2. Jeśli chodzi o zależność między kolejnymi postępowaniami w sprawie awansu, bezsporne jest, że na zakończenie każdego postępowania kapitał punktów urzędnika składa się z sumy punktów, które zostały mu przyznane w ramach ostatniego postępowania (pierwszy składnik) i punktów, które zgromadził wcześniej (drugi składnik).
Orzecznictwo, zgodnie z którym przyznanie punktów awansu w trakcie określonego roku wywołuje skutki, które nie ograniczają się wyłącznie do będącego w toku postępowania w sprawie awansu, nie oznacza w żaden sposób, że w sytuacji gdy urzędnik jest informowany o wszystkich punktach, jakie zgromadził w następstwie postępowania, ma on prawo kwestionować nie tylko pierwszy składnik całego kapitału punktów, lecz również jego drugi składnik. Gdyby bowiem ten drugi składnik mógł również być przedmiotem zażalenia lub skargi, naruszona zostałaby pewność prawa, ponieważ urzędnik mógłby podważać punkty, które przyznano mu w ramach wcześniejszych postępowań i których nie zakwestionował w terminach przewidzianych w regulaminie pracowniczym.
(zob. pkt 41, 42, 44)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑323/02 Breton przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 11 grudnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑325, II‑1587, pkt 51–53; Sąd, sprawa T‑144/03 Schmit przeciwko Komisji, 4 maja 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑101, II‑465, pkt 147 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑311/04 Buendía Sierra przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4137, pkt 88
3. Jedynie sąd orzekający w pierwszej instancji jest właściwy, po pierwsze, w przedmiocie ustalenia okoliczności faktycznych, o ile merytoryczne błędy w ustaleniach nie wynikają ze znajdujących się w aktach dokumentów, które mu przedstawiono, a po drugie, w przedmiocie oceny tego stanu faktycznego. Ocena okoliczności faktycznych przez sąd orzekający w pierwszej instancji, z wyłączeniem przypadków przeinaczenia przedstawionych temu sądowi dowodów, nie stanowi zatem kwestii prawnej, która jako taka poddana jest kontroli Sądu. Takie przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
(zob. pkt 55)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 191–193 i przytoczone tam orzecznictwo