WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 16 września 2009 r.
Sprawa T‑271/08 P
Stanislava Boudova i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Byli członkowie personelu pomocniczego – Powołanie – Grupa zaszeregowania – Konkursy ogłoszone przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego – Zmiana zaszeregowania urzędników przez inną instytucję – Odmowa zmiany zaszeregowania – Zasada równego traktowania – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt niezaskarżalny – Akt potwierdzający – Brak nowych istotnych okoliczności faktycznych – Brak usprawiedliwionego błędu – Niedopuszczalność
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie F‑78/07 Boudova i in. przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje odrzucone. Stanislava Boudova, Iveta Adovica, Juraj Kuba, Heinrihs Puciriuss, Agnieszka Strzelecka, Izabela Szyprowska, Timea Tibai i Birute Vaituleviciene pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu odwoławczym.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Prekluzja – Otwarcie na nowo
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Równość traktowania – Przepisy przyjęte przez instytucję, pomimo braku obowiązku prawnego, na korzyść określonej grupy osób
3. Odwołanie – Zarzuty – Dopuszczalność – Kwestie prawne
1. Decyzja, której adresat nie zaskarżył w terminie, staje się względem niego ostateczna. Jednakże zaistnienie nowych istotnych okoliczności faktycznych może uzasadniać wystąpienie z wnioskiem o ponowne zbadanie wcześniejszej decyzji, która stała się ostateczna.
Urzędnik, który nie zaskarżył w określonym w regulaminie pracowniczym terminie swojego pierwotnego zaszeregowania do grupy, nie może skutecznie wnioskować o zmianę zaszeregowania jedynie na takiej podstawie, że poznał dokładny zakres swoich praw dopiero po ogłoszeniu przez sąd wspólnotowy wyroku wydanego w sprawie, w której rzeczony urzędnik nie był stroną, stwierdzającego nieważność aktu, niedotyczącego go bezpośrednio.
Urzędnik, który nie zakwestionował w określonym w regulaminie pracowniczym terminie decyzji w sprawie swojego pierwotnego zaszeregowania do grupy, nie może tym bardziej, w celu uzasadnienia wniosku o ponowne zbadanie decyzji w sprawie swojego zaszeregowania, powoływać się – jako na nową istotną okoliczność – na fakt, że poznał dokładny zakres swoich praw dopiero po wydaniu przez inną instytucję, niż ta, w której jest zatrudniony, decyzji bezpośrednio go niedotyczącej.
(zob. pkt 38, 47, 48)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone od 15/73 do 33/73, 52/73, 53/73, od 57/73 do 109/73, 116/73, 117/73, 123/73, 132/73 i od 135/73 do 137/73 Kortner i in. przeciwko Radzie i in., 21 lutego 1974 r., Rec. s. 177, pkt 36–40; Trybunał, sprawa 231/84 Valentini przeciwko Komisji, 26 września 1985 r., Rec. s. 327, pkt 14; Trybunał, sprawa 125/87 Brown przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 8 marca 1988 r., Rec. s. 1619, pkt 13; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑232/97 Becret-Danieau i in. przeciwko Parlamentowi, 24 marca 1998 r., RecFP s. I‑A‑157, II‑495, pkt 43, 44; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑181/97 Meyer i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 24 marca 1998 r., RecFP s. I‑A‑151, II‑481, pkt 36, 37; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑186/98 Inpesca przeciwko Komisji, 7 lutego 2001 r., Rec. s. II‑557, pkt 40, 47 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑112/02 Van Dyck przeciwko Komisji, 13 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑317, II‑1527, pkt 63
2. W myśl zasady równego traktowania, jeżeli dana instytucja postanowi ponownie zbadać decyzję, która stała się ostateczna, o pierwotnym zaszeregowaniu do grupy pewnej kategorii urzędników, powinna ona, jeżeli nie istnieje obiektywne uzasadnienie ewentualnego odmiennego traktowania, na wniosek pozostałych urzędników znajdujących się w identycznej lub porównywalnej sytuacji, ponownie zbadać ich pierwotne zaszeregowanie. Obowiązek ten ma na celu zapewnienie poszanowania zasady równego traktowania urzędników zatrudnionych w tej samej instytucji, znajdujących się w identycznej lub porównywalnej sytuacji względem środków, których podjęcie wynikało z inicjatywy danej instytucji, a nie ze związania tej instytucji wymogiem wynikającym z regulaminu pracowniczego.
Z powyższego wynika, że nie można powoływać się na działania podejmowane przez jedną instytucję na poparcie zarzutu naruszenia zasady równego traktowania w odniesieniu do innej instytucji, w braku prawnego zobowiązania wynikającego z regulaminu pracowniczego.
(zob. pkt 51–53)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone C‑193/87 i C‑194/87 Maurissen i Union syndicale przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 18 stycznia 1990 r., Rec. s. I‑95, pkt 26, 27; Trybunał, sprawa C‑389/98 P Gevaert przeciwko Komisji, 11 stycznia 2001 r., Rec. s. I‑65, pkt 54–58; Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T‑219/92 i T‑337/02 Lutz Herrera przeciwko Komisji, 28 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑319, II‑1407, pkt 110
3. W zakresie terminów do wniesienia skargi pojęcie usprawiedliwionego błędu odnosi się do wyjątkowych okoliczności, w szczególności gdy dana instytucja zachowała się w sposób, który sam w sobie lub w decydującej mierze przyczynił się do powstania zrozumiałej wątpliwości u podmiotu, który działa w dobrej wierze i dochowuje należytej staranności wymaganej od dostatecznie poinformowanej osoby. To, czy zachowanie danej instytucji mogło wywołać zrozumiałą wątpliwość u drugiej strony sporu, jest kwestią prawną, która może w związku z tym zostać podniesiona w ramach odwołania.
(zob. pkt 71, 73)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑193/01 P Pitsiorlas przeciwko Radzie i EBC, 15 maja 2003 r., Rec. s. I‑4837, pkt 24–29; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑127/07 P Bligny przeciwko Komisji, 10 czerwca 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 42–48