WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 5 listopada 2014 r.

Sprawa T‑669/13 P

Komisja Europejska

przeciwko

Florence Thomé

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Ogłoszenie o konkursie – Odmowa zatrudnienia – Istnienie dyplomu zgodnego z ogłoszeniem o konkursie z racji nostryfikacji – Szkoda majątkowa i krzywda

Przedmiot:      Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 7 października 2013 r., Thomé/Komisja (F‑97/12, Zb.Orz.SP, EU:F:2013:142).

Orzeczenie:      Odwołanie zostaje oddalone. Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zatrudnienie – Konkurs – Konkurs w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Wymóg posiadania dyplomu szkoły wyższej – Pojęcie dyplomu szkoły wyższej – Ocena w świetle przepisów prawnych państwa, w którym odbywają się studia – Zakres uznania komisji konkursowej i organu powołującego – Kontrola sądowa – Zakres

(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 5)

2.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do obrony – Zasada kontradyktoryjności – Zakres – Prawo do powoływania się na nie przez instytucje Unii jako strony postępowania sądowego

3.      Odwołanie – Zarzuty – Kontrola przez Sąd oceny przepisów prawa krajowego, od których zależy zgodność z prawem zaskarżonego aktu – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)

1.      W braku jakiegokolwiek stanowiącego inaczej przepisu rozporządzenia lub dyrektywy mającego zastosowanie do konkursu w sprawie naboru bądź postanowienia ogłoszenia o konkursie wymóg posiadania dyplomu szkoły wyższej, od którego zależy dopuszczenie do konkursu otwartego, musi mieć takie znaczenie, jakie temu pojęciu nadaje krajowe ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym kandydat zdobył wykształcenie, na które się powołuje.

W tym względzie odmowa dopuszczenia przez komisję konkursową do egzaminów ze względu na to, że przedstawiony przez kandydata dyplom nie spełnia wymogów ogłoszenia o konkursie dotyczących poziomu wykształcenia, nie jest objęta zakresem uznania przysługującym tej komisji, a więc powinna podlegać pełnej kontroli sądowej.

Ten sam poziom kontroli powinien mieć zastosowanie, gdy kwestionowana jest ocena organu powołującego dotycząca istnienia dyplomu lub tego, czy odpowiada on wymogom ogłoszenia o konkursie. Względy, które powodują, że sąd Unii przeprowadza pełną kontrolę sądową tego rodzaju oceny, gdy dokonała jej komisja konkursowa, czyli przestrzeganie równego traktowania kandydatów oraz prawny charakter analizy tego, czy dyplom odpowiada wymogom ogłoszenia o konkursie, można bowiem przenieść na grunt kontroli organu powołującego, gdy zdecyduje się on zastąpić własną oceną ocenę komisji konkursowej.

(zob. pkt 26, 27, 42)

Odesłanie

Sąd, wyroki: z dnia 11 lutego 1992 r., Panagiotopoulou/Parlament, T‑16/90, Rec, EU:T:1992:11, pkt 39; z dnia 3 marca 1994 r., Cortes Jimenez i in./Komisja, T‑82/92, RecFP, EU:T:1994:24, pkt 33, 34

2.      Zasada kontradyktoryjności ma zastosowanie we wszystkich postępowaniach mogących doprowadzić do wydania przez instytucję lub organ Unii rozstrzygnięcia wpływającego w istotny sposób na interesy danej osoby. W ogólnym ujęciu wymaga ona, aby strony postępowania były w stanie zająć stanowisko co do okoliczności faktycznych i dokumentów, na których oparte będzie orzeczenie sądowe, a także do omówienia materiału dowodowego i uwag przedstawionych przed sądem oraz zarzutów rozpatrywanych z urzędu przez sąd, na których zamierza on oprzeć swoje rozstrzygnięcie. W celu spełnienia wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu konieczne jest bowiem, aby strony mogły przedyskutować w sposób kontradyktoryjny zarówno okoliczności faktyczne, jak i prawne, które są decydujące dla wyniku postępowania.

Sądy Unii czuwają nad tym, aby w toczącym się przed nimi postępowaniu przestrzegana była zasada kontradyktoryjności, i same tej zasady przestrzegają. Z zasady tej powinny korzystać wszystkie strony postępowania toczącego się przed sądem Unii niezależnie od ich statusu prawnego. Instytucje i organy Unii mogą w związku z tym powoływać się na tę zasadę wówczas, gdy są stroną takiego postępowania.

(zob. pkt 31, 32)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 17 grudnia 2009 r., (szczególna procedura kontroli orzeczenia) M/EMEA, C‑197/09 RX‑II, Zb.Orz., EU:C:2009:804, pkt 41, 42

3.      Gdy Sąd musi dokonać kontroli oceny sądu orzekającego w pierwszej instancji dotyczącej nie prawa Unii, lecz wykładni i zastosowania prawa krajowego państwa członkowskiego, od którego zależy zgodność z prawem kwestionowanych przed tym ostatnim decyzji, może on ją uchylić wyłącznie w sytuacji, gdy tego rodzaju ocena oparta jest na przeinaczeniu właściwych przepisów prawa krajowego lub na oczywistym błędzie w ich wykładni lub ich zastosowaniu.

Ponadto tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.

(zob. pkt 46, 47)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:452, pkt 44–53

Sąd, wyrok z dnia 18 czerwca 2013 r., Heath/EBC, T‑645/11 P, Zb.Orz.SP, EU:T:2013:326, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo