WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 21 października 2015 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PETCO – Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy PETCO – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Zawieszenie postępowania administracyjnego – Zasada 20 ust. 7 lit. c) i zasada 50 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 – Zarzut niewspierający żądań – Zakaz orzekania ultra petita – Niedopuszczalność
W sprawie T‑664/13
Petco Animal Supplies Stores, Inc., z siedzibą w San Diego, Kalifornia (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez C. Aikensa, barrister,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez V. Melgar oraz Ó. Mondéjara Ortuña, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był
Domingo Gutiérrez Ariza, zamieszkały w Maladze (Hiszpania),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 października 2013 r. (sprawa R 347/2013‑4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Domingiem Gutiérrezem Arizą a Petco Animal Supplies Stores, Inc.,
SĄD (druga izba),
w składzie: E. Martins Ribeiro, prezes, S. Gervasoni i L. Madise (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: sekretarz: I. Dragan, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 grudnia 2013 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 11 kwietnia 2014 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W dniu 11 lipca 2011 r. skarżąca, Petco Animal Supplies Stores, Inc., dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).
2 Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest oznaczenie słowne PETCO.
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą między innymi do klas 31 i 35 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 31: „żywe zwierzęta; karma dla zwierząt; słód; pożywienie i napoje dla zwierząt; karma i przysmaki dla psów; karma i przysmaki dla kotów; pokarm dla małych zwierząt; pokarm dla ryb; karma dla gadów i nasiona dla ptaków”;
– klasa 35: „usługi handlu detalicznego i usługi sklepu online związane ze sprzedażą artykułów dla zwierząt domowych, zabawek dla zwierząt domowych, karm dla zwierząt domowych oraz towarów sportowych i rekreacyjnych; promowanie zawodów sportowych lub imprez osób trzecich, mianowicie rozrywki w postaci imprez muzycznych i teatralnych, imprez i wystaw edukacyjnych, kulturalnych i obywatelskich; usługi sklepów detalicznych w dziedzinie artykułów dla zwierząt i dla zwierząt domowych”.
4 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 2011/170 z dnia 8 września 2011 r.
5 W dniu 16 listopada 2011 r. Domingo Gutiérrez Ariza wniósł na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów i usług wskazanych w pkt 3 powyżej.
6 Sprzeciw został oparty na następującym wcześniejszym graficznym wspólnotowym znaku towarowym w kolorach czerwonym i białym:
7 Towary i usługi, dla których zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy, należą między innymi do klas 31 i 35 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 31: „produkty rolne, ogrodnicze i leśne oraz zboża nieujęte w innych klasach; zwierzęta żywe; owoce i warzywa świeże; ziarna, naturalne rośliny i kwiaty; żywność dla zwierząt; słód”;
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności handlowej; administrowanie działalnością handlową; prace biurowe; usługi sprzedaży hurtowej, detalicznej i za pośrednictwem światowych sieci informatycznych: pasz dla zwierząt, mozgi kanaryjskiej, mas, nasion, barwników, witamin, leków, żwiru do trawienia, jaj, dodatków spożywczych, klatek, bud, akwariów, terrariów, klatek transportowych, koryt, poideł, materacy, kolebek, gniazd, włókien, włosów, obroży, smyczy, szelek, odzieży, dodatków odzieżowych, szczotek, produktów higienicznych dla zwierząt, słupów i książek, pułapek, substratów, spichrzów, koryt, płotów, ziaren i zbóż, środków owadobójczych, akarycydów, zwierząt, roślin, nożyc, kombinerek, narzędzi, inkubatorów, wylęgarni i zabawek”.
8 W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawy wymienione w art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 207/2009.
9 W dniu 18 grudnia 2012 r. Wydział Sprzeciwów częściowo uwzględnił sprzeciw, odrzucając zgłoszenie zgłoszonego znaku towarowego w zakresie, w jakim dotyczyło ono towarów i usług należących do klas 31 i 35, z uzasadnieniem, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego.
10 W dniu 15 lutego 2013 r. skarżąca, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniosła do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim odmówiono rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów i usług należących do klasy 31 i 35.
11 W piśmie przedstawiającym podstawy odwołania, złożonym do OHIM w dniu 18 kwietnia 2013 r., skarżąca zwróciła się także o zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą na tej podstawie, że w dniu 28 października 2012 r. złożyła ona do OHIM wniosek o unieważnienie prawa do wcześniejszego znaku towarowego, który to wniosek został zarejestrowany pod sygnaturą 7442 C.
12 Jak strony wyjaśniły podczas rozprawy, wniosek o unieważnienie prawa do wcześniejszego znaku towarowego został oddalony przez OHIM w dniu 10 marca 2014 r., a od wspomnianego oddalenia wniesiono odwołanie, które w momencie rozprawy wciąż było przedmiotem postępowania przez OHIM.
13 Decyzją z dnia 7 października 2013 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM uchyliła część decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 18 grudnia 2012 r., w której odmówiono rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla „usług handlu detalicznego i usług sklepu online związanych ze sprzedażą […] towarów sportowych”, ujętych w klasie 35, i oddaliła odwołanie w pozostałym zakresie.
14 Izba Odwoławcza uznała, że skoro wcześniejszy znak towarowy jest wspólnotowym znakiem towarowym, terytorium właściwe dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd obejmuje Unię Europejską i że zainteresowany krąg odbiorców, których poziom uwagi kształtował się od przeciętnego do wysokiego, składał się z ogółu odbiorców i fachowców (pkt 11 i 33 zaskarżonej decyzji). Ponadto uznała ona, że „usługi handlu detalicznego i usługi sklepu online związane ze sprzedażą […] towarów sportowych”, ujęte w klasie 35 i oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, różnią się od towarów i usług oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym i ujętych w klasach 31 i 35, a w rezultacie – że sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do wspomnianych usług nie może zostać uwzględniony (pkt 13–20 i 36 zaskarżonej decyzji). Stwierdziła ona natomiast, jak wynika z pkt 21–23 zaskarżonej decyzji, że pozostałe towary i usługi oznaczone kolidującymi ze sobą oznaczeniami, ujęte w klasach 31 i 35, są identyczne, w szczególności usługi „promowania zawodów sportowych lub imprez osób trzecich, mianowicie rozrywki w postaci imprez muzycznych i teatralnych, imprez i wystaw edukacyjnych, kulturalnych i obywatelskich”, ujęte w klasie 35 i oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, są identyczne z usługami „reklamy” oznaczonymi wcześniejszym znakiem towarowym. W pkt 27–29 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zauważyła, że kolidujące ze sobą oznaczenia wykazują stopień podobieństwa wizualnego wyższy od przeciętnego, że są one identyczne pod względem fonetycznym i że rezultat porównania pod względem konceptualnym pozostaje obojętny. Stwierdziła w pkt 35 zaskarżonej decyzji, że przy uwzględnieniu identyczności towarów i usług oznaczonych kolidującymi ze sobą oznaczeniami, wyższego od przeciętnego podobieństwa wizualnego wspomnianych oznaczeń, ich identyczności fonetycznej oraz zwyczajnego charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego w przypadku wspomnianych oznaczeń istnieje prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, i to nawet z uwzględnieniem wyższego od przeciętnego poziomu uwagi właściwego konsumenta.
15 Izba Odwoławcza uznała, że zawieszenie toczącego się przed nią postępowania odwoławczego nie jest właściwe. Zauważyła ona, że zgodnie z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1) w związku z zasadą 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 decyzja o zawieszeniu postępowania odwoławczego należy do jej uznania (pkt 38 i 39 zaskarżonej decyzji). Ponadto, po pierwsze, uściśliła ona, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 lit. b) i w art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 4 i 5 rozporządzenia nr 207/2009, a na którym opierał się wniosek o zawieszenie postępowania, został złożony ponad rok po złożeniu sprzeciwu oraz po wydaniu decyzji przez Wydział Sprzeciwów, a zatem wydaje się mieć na celu opóźnienie zamknięcia postępowania. Po drugie, przypomniała ona najpierw, iż należy sprawdzić, czy prima facie istnieje prawdopodobieństwo, że wcześniejsze prawo może zostać uchylone i że to uchylenie miałoby wpływ na wynik sprzeciwu. Następnie wskazała, że skarżąca oparła swój wniosek o unieważnienie prawa do znaku na złej wierze właściciela wcześniejszego znaku towarowego oraz na pewnych prawach niezarejestrowanych. Wreszcie stwierdziła, że skarżąca nie przedstawiła obiektywnych dowodów wystarczających do uzasadnienia zawieszenia postępowania (pkt 37–40 zaskarżonej decyzji).
Żądania stron
16 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona usług „promowania zawodów sportowych lub imprez osób trzecich, mianowicie rozrywki w postaci imprez muzycznych i teatralnych, imprez i wystaw edukacyjnych, kulturalnych i obywatelskich” i oddalenie sprzeciwu w odniesieniu do tych usług;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania;
– posiłkowo, zawieszenie postępowania do chwili wydania decyzji ostatecznej w przedmiocie zarejestrowanego pod sygnaturą 7442 C wniosku o unieważnienie prawa do znaku.
17 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
18 Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty, dotyczące, odpowiednio, naruszenia art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 i naruszenia zasady 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95 w związku z zasadą 50 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.
19 Jako że badanie kwestii zawieszenia postępowania toczącego się przed Izbą Odwoławczą powinno nastąpić przed badaniem istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego na mocy art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, należy zbadać w pierwszej kolejności zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady 20 ust. 7 lit. c) w związku z zasadą 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, a w drugiej kolejności zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenie nr 207/2009 [zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Royalton Overseas/OHIM – S.C. Romarose Invest (KAISERHOFF), T‑556/12, EU:T:2014:985, pkt 52].
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady 20 ust. 7 lit. c) w związku z zasadą 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95
20 W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła zasadę 20 ust. 7 lit. c) w związku z zasadą 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95. Uważa ona, że Izba Odwoławcza powinna była zawiesić postępowanie odwoławcze do chwili wydania decyzji w przedmiocie złożonego do OHIM wniosku o unieważnienie prawa do wcześniejszego znaku towarowego. W tym względzie skarżąca uściśla, że skoro Izba Odwoławcza stwierdziła, iż istnieje prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń w odniesieniu do towarów i usług należących do klas 31 i 35 i oznaczonych wspomnianymi oznaczeniami oraz skoro sprzeciw i wniosek o unieważnienie prawa do znaku pokrywają się w istotnej mierze, istnieje prawdopodobieństwo, że prawo do wcześniejszego znaku towarowego może zostać uchylone. Z tego względu, z uwagi na to, że wcześniejszy znak towarowy jest jedynym prawem, na którym opiera się sprzeciw, skutkiem unieważnienia prawa do tego znaku towarowego byłoby pozbawienie sprzeciwu jakiejkolwiek podstawy prawnej.
21 W toku rozprawy strony wezwano do przedstawienia uwag w przedmiocie niedopuszczalności zarzutu drugiego na tej podstawie, że w razie jego uwzględnienia Sąd byłby zmuszony do orzekania ultra petita.
22 W tym względzie skarżąca przede wszystkim uściśliła, że zarzut drugi należy uważać za autonomiczny w stosunku do zarzutu pierwszego, który jako jedyny wspierał żądania dotyczące stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonej decyzji. Następnie wyjaśniła, że jest jej obojętne, czy uzyska zawieszenie postępowania przed Sądem, czy też przed Izbą Odwoławczą, i że należy rozumieć, iż jej wniosek o zawieszenie postępowania przed Sądem został złożony tytułem głównym, a nie posiłkowo, jak wskazała w żądaniach. Wreszcie wyraziła zainteresowanie uzyskaniem stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości.
23 OHIM, po pierwsze, przypomniał, że żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości nie widnieje w żądaniach ujętych w skardze i że w rezultacie należy uznać, iż część zaskarżonej decyzji, która nie została zakwestionowana w ramach zarzutu pierwszego, stała się ostateczna względem skarżącej. Po drugie, przyznał, że gdyby zarzut drugi miał zostać uznany za dopuszczalny, uwzględnienie go pociągnęłoby za sobą stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości.
24 Zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, stosującego się do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tegoż statutu, oraz art. 44 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. skarga wszczynająca postępowanie musi w szczególności wskazywać przedmiot sporu i zawierać żądania strony skarżącej. Żądania powinny być sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał infra lub ultra petita oraz naruszenia praw strony pozwanej (postanowienie z dnia 13 kwietnia 2011 r., Planet/Komisja, T‑320/09, Zb.Orz., EU:T:2011:172, pkt 22). Skoro bowiem sąd Unii rozpatrujący skargę o stwierdzenie nieważności nie może orzekać ultra petita, orzeczone przez niego stwierdzenie nieważności nie może wykraczać poza to, czego żądał skarżący (zob. postanowienie z dnia 24 maja 2011 r., Government of Gibraltar/Komisja, T‑176/09, EU:T:2011:239, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 Tak więc tylko żądania przedstawione w skardze wszczynającej postępowanie mogą zostać wzięte pod uwagę, a zasadność skargi należy badać jedynie w świetle żądań widniejących w skardze wszczynającej postępowanie. Artykuł 48 § 2 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. zezwala na podnoszenie nowych zarzutów, pod warunkiem że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Z orzecznictwa wynika, że zastrzeżenie to dotyczy a fortiori wszelkich modyfikacji żądań i że wobec braku okoliczności prawnych i faktycznych ujawnionych w procedurze pisemnej pod uwagę można brać jedynie żądania przedstawione w skardze (zob. wyrok z dnia 26 października 2010 r., Niemcy/Komisja, T‑236/07, Zb.Orz., EU:T:2010:451, pkt 27, 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 W niniejszym przypadku, nawet przy założeniu, że skarżąca chciała dostosować swoje żądania w toku rozprawy i zażądać w ten sposób stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości, taka zmiana nie mogłaby zostać dopuszczona przy uwzględnieniu braku jakiejkolwiek nowej okoliczności prawnej i faktycznej ujawnionej w toku procedury pisemnej.
27 Z tego względu, po pierwsze, należy stwierdzić, że jedyne żądania stwierdzenia nieważności, które widnieją w skardze, mają na celu uzyskanie stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonej decyzji i są wspierane pierwszym zarzutem skargi, jak wynika z ich sformułowania.
28 Po drugie, jak wynika z pkt 6 zaskarżonej decyzji, Izba Odwoławcza rozpatrywała wniosek o zawieszenie „postępowania odwoławczego”, to znaczny całości sporu wynikającego z zakwestionowania przez skarżącą decyzji Wydziału Sprzeciwów. Izba Odwoławcza w pkt 37–40 zaskarżonej decyzji oddaliła ten wniosek w całości.
29 Gdyby zaś, jak twierdzi skarżąca w ramach zarzutu drugiego, Izba Odwoławcza popełniła oczywisty błąd w ocenie, odmawiając zawieszenia toczącego się przed nią postępowania odwoławczego, zostałby nieuchronnie zakwestionowany ogół ocen, których Izba dokonała w przedmiocie zasadności skargi w pkt 9–36 zaskarżonej decyzji. Izba Odwoławcza nie mogłaby bowiem zbadać skargi i uwzględnić częściowo żądań skarżącej w pkt 36 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do „usług handlu detalicznego i usług sklepu online związanych ze sprzedażą […] towarów sportowych”, ujętych w klasie 35, gdyby – jak tego zażądała od niej skarżąca – zawiesiła postępowanie odwoławcze. Ponadto gdyby decyzja o odmowie zawieszenia została uchylona, Izba Odwoławcza, rozpatrując ponownie sprawę, byłaby zobowiązana do zawieszenia postępowania odwoławczego, a po upływie okresu zawieszenia do wyciągnięcia konsekwencji z postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wcześniejszego znaku towarowego w odniesieniu do analizy zasadności ogółu argumentów przywołanych przez skarżącą przeciwko decyzji Wydziału Sprzeciwów.
30 Wynika z tego, że decyzja o odmowie zawieszenia nie może zostać oddzielona od pozostałych motywów zaskarżonej decyzji, za pomocą których Izba Odwoławcza orzekła co do zasadności skargi. W rezultacie gdyby został uwzględniony zarzut drugi, dotyczący niezgodności z prawem odmowy zawieszenia postępowania, Sąd byłby zmuszony zakwestionować zaskarżoną decyzję w całości i tym samym – w zakresie, w jakim skierowano do niego tylko żądania stwierdzenia częściowej nieważności – orzec ultra petita. Zarzut drugi należy zatem odrzucić w całości jako niedopuszczalny.
31 Tytułem uzupełnienia, przy założeniu dopuszczalności zarzutu drugiego, po pierwsze, należy przypomnieć, że Izbie Odwoławczej przysługują szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie zawieszenia postępowania. Zasada 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95, mająca zastosowanie do postępowania przed izbą odwoławczą zgodnie z zasadą 50 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, ilustruje te szerokie uprawnienia dyskrecjonalne, stanowiąc, że OHIM może zawiesić postępowanie w sprawie sprzeciwu, w przypadku gdy zawieszenie jest uzasadnione okolicznościami. Zawieszenie pozostaje uprawnieniem izby odwoławczej, która zarządza je jedynie wówczas, gdy uzna to za uzasadnione. Postępowanie przed izbą odwoławczą nie zostaje zatem automatycznie zawieszone w następstwie wniosku złożonego przez jedną ze stron takiego postępowania [wyrok z dnia 16 maja 2011 r., Atlas Transport/OHIM – Atlas Air (ATLAS), T‑145/08, Zb.Orz., EU:T:2011:213, pkt 69; ww. w pkt 19 wyrok KAISERHOFF, EU:T:2014:985, pkt 30; zob. także podobnie wyrok z dnia 16 września 2004 r., Metro-Goldwyn-Mayer Lion/OHIM – Moser Grupo Media (Moser Grupo Media), T‑342/02, Zb.Orz., EU:T:2004:268, pkt 46].
32 Po drugie, należy podkreślić, że okoliczność, iż izba odwoławcza dysponuje szerokim zakresem uznania w kwestii zawieszenia toczącego się przed nią postępowania, nie oznacza, że dokonana przez nią ocena okoliczności nie podlega kontroli sądu Unii, aczkolwiek ogranicza ona tę kontrolę pod względem merytorycznym do sprawdzenia braku oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy (ww. w pkt 31 wyrok ATLAS, EU:T:2011:213, pkt 70; ww. w pkt 19 wyrok KAISERHOFF, EU:T:2014:985, pkt 31).
33 W tym względzie z orzecznictwa wynika, że podczas wykonywania przysługującego jej swobodnego uznania w zakresie zawieszenia postępowania izba odwoławcza powinna przestrzegać ogólnych zasad regulujących standardy sprawiedliwego procesu w ramach Unii prawa. W rezultacie przy wykonywaniu swych uprawnień musi ona uwzględniać nie tylko interes strony, której wspólnotowy znak towarowy został zakwestionowany, ale także interes pozostałych stron. Decyzja w kwestii zawieszenia postępowania musi stanowić wynik wyważenia wchodzących w grę interesów (ww. w pkt 31 wyrok ATLAS EU:T:2011:213, pkt 76; ww. w pkt 19 wyrok KAISERHOFF, EU:T:2014:985, pkt 33).
34 W niniejszym przypadku, jak wynika z pkt 39 zaskarżonej decyzji i czego skarżąca nie kwestionuje, Izba Odwoławcza dokonała w szczególności analizy prima facie prawdopodobieństwa uwzględnienia wniosku o unieważnienie prawa do znaku. Analiza taka, zakończona stwierdzeniem, że prawdopodobieństwo to jest nikłe, wpisuje się w ramy szerokich uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących Izbie Odwoławczej, o jakich wspomniano w pkt 31 powyżej, i okazuje się uzasadniona celem polegającym na zapobieżeniu wykorzystywaniu mechanizmu zawieszenia w zamiarze opóźnienia postępowania.
35 W tym względzie należy stwierdzić, że gdy prawdopodobieństwo uwzględnienia wniosku o unieważnienie prawa do znaku jest prima facie uważane za nikłe, czego sprawdzenie należy do izby odwoławczej, wyważenie interesów stron przemawia nieuchronnie na korzyść uzasadnionego interesu wnoszącego sprzeciw w uzyskaniu bez opóźnienia decyzji w sprawie sprzeciwu.
36 Wynika z tego, że w niniejszym przypadku nie wykazano żadnego oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do decyzji Izby Odwoławczej o niezawieszeniu toczącego się przed nią postępowania odwoławczego. Zatem, nawet przy założeniu dopuszczalności zarzutu drugiego, należy oddalić go jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
37 W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że usługi „promowania zawodów sportowych lub imprez osób trzecich, mianowicie rozrywki w postaci imprez muzycznych i teatralnych, imprez i wystaw edukacyjnych, kulturalnych i obywatelskich”, oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, są różne od usług „reklamy”, oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym. Kolidujące ze sobą oznaczenia wykazują zdaniem skarżącej różnice wizualne, ponieważ zgłoszony znak towarowy nie zawiera żadnego elementu graficznego, a tworzący go tekst nie jest stylizowany, podczas gdy wcześniejszy znak towarowy jest graficznym znakiem towarowym w kolorach czerwonym i białym, ze stylizowanym tekstem. Wreszcie skarżąca uważa, że przy uwzględnieniu różnic między rozpatrywanymi usługami, różnic między kolidującymi ze sobą oznaczeniami i wysokiego stopnia uwagi właściwego konsumenta należało oddalić sprzeciw wobec rejestracji znaku towarowego w odniesieniu do wyżej wymienionych usług.
38 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego i identyczności lub podobieństwa towarów lub usług objętych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
39 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeżeli odbiorcy mogliby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo [wyroki: z dnia 10 września 2008 r., Boston Scientific/OHIM – Terumo (CAPIO), T‑325/06, EU:T:2008:338, pkt 70; z dnia 31 stycznia 2012 r., Cervecería Modelo/OHIM – Plataforma Continental (LA VICTORIA DE MEXICO), T‑205/10, EU:T:2012:36, pkt 23; zob. także analogicznie wyrok z dnia 29 września 1998 r., Canon, C‑39/97, Rec, EU:C:1998:442, pkt 29].
40 Ponadto prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd należy oceniać całościowo, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych czynników występujących w danym przypadku (zob. ww. w pkt 39 wyrok CAPIO, EU:T:2008:338, pkt 71; zob. także analogicznie wyrok z dnia 11 listopada 1997 r., SABEL, C‑251/95, Rec, EU:C:1997:528, pkt 22; ww. w pkt 39 wyrok Canon, EU:C:1998:442, pkt 16).
41 Owa całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników, w szczególności podobieństwa znaków towarowych i podobieństwa oznaczonych towarów lub usług. Stąd niski stopień podobieństwa pomiędzy oznaczonymi towarami lub usługami może być zrównoważony wysokim stopniem podobieństwa między samymi znakami i odwrotnie [wyroki: z dnia 13 września 2007 r., Il Ponte Finanziaria/OHIM, C‑234/06 P, Zb.Orz., EU:C:2007:514, pkt 48; z dnia 23 września 2002 r., Matratzen Concord/OHIM – Hukla Germany (MATRATZEN), T‑6/01, Rec, EU:T:2002:261, pkt 25; zob. również analogicznie ww. w pkt 39 wyrok Canon, EU:C:1998:442, pkt 17].
42 Ponadto całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem elementów odróżniających i dominujących. Z brzmienia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym „istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia [odbiorców] w błąd”, wynika bowiem, że sposób postrzegania znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów lub usług odgrywa decydującą rolę w całościowej ocenie wspomnianego prawdopodobieństwa. W istocie przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie oddaje się analizie jego różnych detali [wyrok z dnia 18 września 2012 r., Scandic Distilleries/OHIM – Bürgerbräu, Röhm & Söhne (BÜRGER), T‑460/11, EU:T:2012:432, pkt 27; zob. także analogicznie ww. w pkt 40 wyrok SABEL, EU:C:1997:528, pkt 23].
43 Zgodnie z orzecznictwem przy dokonywaniu całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy wziąć pod uwagę przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów lub usług, który jest właściwie poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny. Należy także uwzględnić okoliczność, że poziom uwagi przeciętnego konsumenta może ulegać zmianom w zależności od tego, o jaką kategorię towarów lub usług chodzi [zob. wyrok z dnia 13 lutego 2007 r. Mundipharma/OHIM – Altana Pharma (RESPICUR), T‑256/04, Zb.Orz., EU:T:2007:46, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].
44 To właśnie w świetle powyższych rozważań należy przeprowadzić badanie sformułowanej przez Izbę Odwoławczą oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń.
45 Przede wszystkim należy potwierdzić widniejące w pkt 11 zaskarżonej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej – którego zresztą skarżąca nie zakwestionowała – że skoro wcześniejszy znak towarowy jest wspólnotowym znakiem towarowym, właściwe terytorium, względem którego należy dokonać oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń, obejmuje Unię.
W przedmiocie właściwego kręgu odbiorców
46 Należy przypomnieć, że właściwy krąg odbiorców jest złożony z osób mogących korzystać zarówno z usług objętych wcześniejszym znakiem towarowym, jak i z tych objętych zgłoszonym znakiem towarowym [zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lipca 2008 r., Apple Computer/OHIM – TKS-Teknosoft (QUARTZ), T‑328/05, EU:T:2008:238, pkt 23; z dnia 30 września 2010 r., PVS/OHIM – MeDiTA Medizinische Kurierdienst (medidata), T‑270/09, EU:T:2010:419, pkt 28]. Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że poziom uwagi fachowców należy uznawać za wysoki [wyrok z dnia 15 października 2008 r., Air Products and Chemicals/OHIM – Messer Group (Ferromix, Inomix i Alumix), od T‑305/06 do T‑307/06, EU:T:2008:444, pkt 34].
47 W niniejszym przypadku, jak to zostało uściślone przez skarżącą i przez OHIM i jak wynika z pkt 11, 33 i 35 zaskarżonej decyzji, należy uznać, że w odniesieniu do rozpatrywanych usług oznaczonych kolidującymi ze sobą znakami właściwy krąg odbiorców składa się z fachowców, których poziom uwagi jest wysoki.
W przedmiocie porównania usług
48 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy ocenie podobieństwa rozpatrywanych towarów lub usług należy uwzględnić wszystkie istotne czynniki charakteryzujące wzajemny stosunek tych towarów lub usług. Czynniki te obejmują w szczególności ich charakter, przeznaczenie, sposób używania, podobnie jak to, czy towary lub usługi te konkurują ze sobą, czy też się uzupełniają. Inne czynniki, takie jak kanały dystrybucji danych towarów, mogą być także wzięte pod uwagę [zob. wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., El Corte Inglés/OHIM – Bolaños Sabri (PiraÑAM diseño original Juan Bolaños), T‑443/05, Rec, EU:T:2007:219, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
49 Skarżąca uściśla w szczególności, że promowanie zawodów sportowych nie może stanowić usługi wiążącej się z agencją reklamową, a tym samym nie może być objęte świadczonymi przez nią usługami reklamy, oznaczonymi wcześniejszym znakiem towarowym.
50 W tym względzie należy zauważyć, iż Izba Odwoławcza słusznie uznała, że celem usług reklamy jest udzielenie osobom trzecim pomocy w sprzedaży ich towarów i usług poprzez zapewnienie promocji dotyczącej wprowadzania na rynek i sprzedaży tych towarów i usług oraz że wspomniane usługi zmierzają do wzmocnienia pozycji klienta na rynku, aby umożliwić mu uzyskanie przewagi konkurencyjnej za pomocą reklamy. Ponadto słusznie uściśliła ona w pkt 23 zaskarżonej decyzji, że usługi „promowania zawodów sportowych lub imprez osób trzecich”, które polegają zasadniczo na zawiadywaniu reklamą dotyczącą wspomnianych imprez, są zazwyczaj oferowane przez agencje reklamowe i są objęte szerokim pojęciem reklamy.
51 Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że rozpatrywane usługi oznaczone kolidującymi ze sobą oznaczeniami są identyczne.
W przedmiocie porównania oznaczeń
52 Porównania należy dokonać poprzez analizę każdego z danych znaków towarowych postrzeganych jako całość, co nie oznacza, że całościowe wrażenie pozostawione przez złożony znak towarowy w pamięci właściwego kręgu odbiorców nie może w niektórych przypadkach zostać zdominowane przez jeden lub kilka z jego składników. Jednak dopiero wtedy, gdy wszystkie pozostałe składniki znaku towarowego są bez znaczenia, ocena podobieństwa może zależeć wyłącznie od składnika dominującego. Tak mogłoby być w szczególności w przypadku, gdy składnik ten jest w stanie samodzielnie zdominować wizerunek tego znaku, który właściwy krąg odbiorców zachowa w pamięci, skutkiem czego wszystkie pozostałe składniki tego znaku towarowego są bez znaczenia dla wywieranego przez ten znak całościowego wrażenia (zob. wyrok z dnia 12 listopada 2008 r., Shaker/OHIM – Limiñana y Botella (Limoncello della Costiera Amalfitana shaker), T‑7/04, Zb.Orz., EU:T:2008:481, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. w pkt 39 wyrok LA VICTORIA DE MEXICO, EU:T:2012:36, pkt 37].
53 Zgodnie z orzecznictwem dla celów oceny charakteru dominującego jednego lub kilku z określonych składników złożonego znaku towarowego należy wziąć pod uwagę w szczególności samoistne cechy każdego z tych składników i porównać je z samoistnymi cechami innych składników. Ponadto pomocniczo można również uwzględnić wzajemną pozycję różnych elementów składowych znaku w całościowym układzie znaku złożonego (ww. w pkt 41 wyrok MATRATZEN, EU:T:2002:261, pkt 35). Wreszcie, w przypadku gdy znak towarowy składa się z elementów słownych i graficznych, pierwsze z nich winny być co do zasady traktowane jako bardziej odróżniające niż te ostatnie, ponieważ przeciętnemu konsumentowi będzie łatwiej odnosić się do rozpatrywanego towaru poprzez przytoczenie jego nazwy aniżeli poprzez opisanie graficznego elementu znaku [ww. w pkt 39, EU:T:2012:36, wyrok LA VICTORIA DE MEXICO, pkt 38; zob. także podobnie wyrok z dnia 18 lutego 2004 r., Koubi/OHIM – Flabesa (CONFORFLEX), T‑10/03, Rec, EU:T:2004:46, pkt 45].
54 Po pierwsze, co się tyczy podobieństwa wizualnego, trzeba zauważyć, że oznaczenia, które należy porównać, to z jednej strony zgłoszony znak towarowy, który jest słownym znakiem towarowym złożonym z jednego określenia „petco”, a z drugiej strony wcześniejszy znak towarowy, który jest graficznym znakiem towarowym składającym się z elementu słownego „petco”, napisanego w sposób stylizowany literami w kolorze białym w czerwonym owalu, i ponadto ze znajdującego się pod literą „t” w słowie „petco” koła w kolorze czerwonym, w środku którego pojawia się dwukrotnie słowo „petco” napisane mniejszymi literami także w kolorze białym w taki sposób, że wyraz napisany poziomo krzyżuje się z wyrazem napisanym pionowo na poziomie litery „t”.
55 Dwa kolidujące ze sobą oznaczenia mają zatem wspólny element słowny „petco”.
56 Skarżąca podnosi, że kolidujące ze sobą oznaczenia są odmienne z wizualnego punktu widzenia, jako że zgłoszony znak towarowy nie obejmuje ani kolorów czerwonego i białego, ani stylizacji tekstu charakterystycznej dla wcześniejszego znaku towarowego.
57 Jednakże, jak w istocie podkreśla słusznie OHIM, należy stwierdzić, że wielkość elementu słownego „petco”, kontrast między bielą liter, które go tworzą, a czerwienią owalu, w który jest wpisany, oraz drugorzędny charakter pozostałych elementów graficznych czynią z określenia „petco” element dominujący i odróżniający we wcześniejszym znaku towarowym, jako że pozostałe elementy graficzne trzeba uznać za dekoracyjne, w szczególności ze względu na przedstawienie wcześniejszego znaku towarowego bardzo analogiczne do przedstawienia etykiety.
58 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza, nie popełniając błędu, mogła uznać, iż pod względem wizualnym kolidujące ze sobą oznaczenia wykazują wyższy od przeciętnego stopień podobieństwa, na tej podstawie, że mają one wspólny element słowny „petco” i że jedyna różnica wynika z elementów graficznych wcześniejszego znaku towarowego, które jednak byłyby w niniejszym przypadku zasadniczo postrzegane jako dekoracyjne (pkt 27 zaskarżonej decyzji). Słusznie uściśliła ona bowiem, że z orzecznictwa wynika, iż gdy oznaczenia zawierają jednocześnie elementy słowne i elementy graficzne, element słowny wywiera ogólnie silniejszy wpływ na konsumenta niż element graficzny (ww. w pkt 53 wyrok CONFORFLEX, EU:T:2004:46, pkt 45; ww. w pkt 39 wyrok LA VICTORIA DE MEXICO, EU:T:2012:36, pkt 38), i że odnosi się to w szczególności do wcześniejszego znaku towarowego rozpatrywanego w niniejszym przypadku.
59 Po drugie, jest bezsporne, że w świetle tego, iż elementy graficzne wcześniejszego znaku towarowego nie będą wypowiadane, kolidujące ze sobą oznaczenia są identyczne pod względem fonetycznym.
60 Po trzecie, co się tyczy podobieństwa konceptualnego, Izba Odwoławcza, nie popełniając błędu, uznała w pkt 29 zaskarżonej decyzji – przy czym skarżąca tego nie zakwestionowała – że kolidujące ze sobą oznaczenia nie mają znaczenia na właściwym terytorium, i słusznie wywiodła z tego, iż porównanie pod względem konceptualnym jest w niniejszym przypadku nieistotne.
61 W tym względzie należy mimo to zwrócić uwagę, że choć przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość, nie dokonując analizy jego poszczególnych detali, to jednak w przypadku oznaczenia słownego konsument ten rozdzieli dane oznaczenie na elementy słowne, które mają dla niego konkretne znaczenie lub są podobne do znanych mu słów [zob. podobnie wyrok z dnia 27 lutego 2008 r., Citigroup/OHIM – Link Interchange Network (WORLDLINK), T‑325/04, EU:T:2008:51, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo].
62 Z tego względu, jak słusznie podnosi OHIM, element słowny „petco” będzie mógł być postrzegany przez część odbiorców angielskojęzycznych jako wymyślone słowo odnoszące się do wyrazu angielskiego „pet” oznaczającego „zwierzę domowe”, i to zarówno w przypadku wcześniejszego znaku towarowego, jak i zgłoszonego znaku towarowego.
W przedmiocie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd
63 W odniesieniu do całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem chodzi o określenie w każdym indywidualnym przypadku – za pomocą w szczególności analizy komponentów oznaczenia oraz ich względnej wagi w postrzeganiu przez docelowy krąg odbiorców – całościowego wrażenia wywoływanego przez oznaczenie, o którego rejestrację wniesiono, w pamięci wspomnianego kręgu odbiorców i przeprowadzenie następnie w świetle tego całościowego wrażenia i wszystkich czynników istotnych w danej sprawie oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Bimbo/OHIM, C‑591/12 P, Zb.Orz., EU:C:2014:305, pkt 34), również przy zastosowaniu zasady współzależności czynników, które należy wziąć pod uwagę, jak to zostało wskazane w pkt 41 powyżej.
64 W niniejszym przypadku, przy uwzględnieniu wysokiego stopnia podobieństwa wizualnego kolidujących ze sobą oznaczeń, ich identyczności fonetycznej, zwykłego charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego oraz identyczności rozpatrywanych usług oznaczonych wspomnianymi oznaczeniami, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 35 zaskarżonej decyzji, że istnieje prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w przypadku wcześniejszego znaku towarowego i zgłoszonego znaku towarowego, i to nawet gdy poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców jest wyższy od przeciętnego.
65 Z tego względu zarzut pierwszy podniesiony przez skarżącą należy oddalić jako bezzasadny.
66 W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że – bez konieczności ustalenia, czy wniosek skarżącej o zawieszenie postępowania przed Sądem, jaki został sformułowany w skardze, należy interpretować jako żądanie samoistne, czy jako wniosek o zawieszenie na podstawie regulaminu postępowania – nie jest konieczne zawieszenie niniejszego postępowania.
67 Z tego względu należy oddalić skargę w całości, bez konieczności orzekania co do dopuszczalności wniosku skarżącej mającego na celu oddalenie przez Sąd sprzeciwu [zob. podobnie wyroki: z dnia 21 stycznia 2015 r., Copernicus-Trademarks/OHIM – Blue Coat Systems (BLUECO), T‑685/13, EU:T:2015:38, pkt 57; z dnia 4 lutego 2015 r., KSR/OHIM – Lampenwelt (Moon), T‑374/13, EU:T:2015:69, pkt 55].
W przedmiocie kosztów
68 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu Sądu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
69 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem OHIM orzec, że pokrywa ona własne koszty oraz koszty poniesione przez OHIM.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Petco Animal Supplies Stores, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.
Martins Ribeiro | Gervasoni | Madise |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 października 2015 r.
Podpisy