Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Sigmaringen (Niemcy) w dniu 23 marca 2022 r. – A.A./Bundesrepublik Deutschland
(Sprawa C-216/22)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Verwaltungsgericht Sigmaringen
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: A.A.
Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland
Pytania prejudycjalne
a) Czy przepis prawa krajowego, który dopuszcza wniesienie kolejnego wniosku tylko w przypadku, gdy zmienił się na korzyść wnioskodawcy stan faktyczny lub prawny, na którym opierała się pierwotna decyzja odmowna, jest zgodny z art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 dyrektywy 2013/32/UE1 ?
b) Czy art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 dyrektywy 2013/32/UE sprzeciwiają się przepisowi prawa krajowego, który nie uznaje za „nowy element” względnie „nową okoliczność” lub „nowe ustalenie” orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w tym wypadku: w postępowaniu o wydanie orzeczenia prejudycjalnego zgodnie z art. 267 TFUE), jeśli orzeczenie to nie stwierdza niezgodności przepisu prawa krajowego z prawem unijnym, a jedynie ogranicza się do wykładni prawa unijnego? Jakie warunki muszą być ewentualnie spełnione, aby należało uwzględnić wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w którym dokonuje się jedynie wykładni prawa unijnego, jako „nowy element” względnie „nową okoliczność” lub „nowe ustalenie”?
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytania 1a i 1b: Czy art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 dyrektywy 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że jako „nowy element” względnie „nową okoliczność” lub „nowe ustalenie” należy uwzględnić wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzający istnienie silnego domniemania, iż odmowa pełnienia służby wojskowej w okolicznościach określonych w art. 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2011/95/UE1 jest związana z jednym z pięciu powodów wymienionych w art. 10 tej dyrektywy?
a) Czy art. 46 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) dyrektywy 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że środek zaskarżenia przed sądem decyzji o niedopuszczalności wydanej przez organ rozstrzygający w rozumieniu art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 5 dyrektywy 2013/32/UE ogranicza się do zbadania, czy organ rozstrzygający słusznie przyjął istnienie przesłanek pozwalających na uznanie kolejnego wniosku o udzielenie azylu za niedopuszczalny na podstawie art. 33 ust. 2 lit. d) oraz art. 40 ust. 2 i 5 dyrektywy 2013/32/UE?
b) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3a: Czy art. 46 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) dyrektywy 2013/32/UE należy rozumieć w ten sposób, środek zaskarżenia przed sądem decyzji o niedopuszczalności obejmuje także badanie, czy istnieją przesłanki do udzielenia ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. b) dyrektywy 2011/95/UE, jeżeli po przeprowadzeniu własnego badania sąd stwierdzi, że nie zachodzą przesłanki pozwalające na odrzucenie kolejnego wniosku o udzielenie azylu ze względu na niedopuszczalność?
c) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3b: Czy takie rozstrzygnięcie sądu wymaga uprzedniego przyznania wnioskodawcy szczególnych gwarancji proceduralnych na podstawie art. 40 ust. 3 zdanie trzecie w związku z przepisami rozdziału II dyrektywy 2013/32/UE? Czy sąd jest uprawniony do samodzielnego przeprowadzenia tego postępowania, czy też musi je przekazać organowi rozstrzygającemu – w razie potrzeby po zawieszeniu postępowania sądowego? Czy wnioskodawca może zrzec się tych gwarancji proceduralnych?
____________
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013 L 180, s. 60)
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).