Sprawa T‑763/20
(publikacja fragmentów)
Inner Mongolia Shuangxin Environment-Friendly Material Co. Ltd
przeciwko
Komisji Europejskiej
Wyrok Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) z dnia 21 lutego 2024 r.
Dumping – Przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych pochodzących z Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/1336 – Obliczanie wartości normalnej – Znaczące zakłócenia w kraju wywozu – Artykuł 2 ust. 6a rozporządzenia (UE) 2016/1036 – Prawo WTO – Zasada wykładni zgodnej – Wybór odpowiedniego reprezentatywnego kraju – Łatwo dostępne dane – Brak współpracy – Pojęcie „niezbędnych informacji” – Artykuł 18 rozporządzenia 2016/1036 – Podcięcie cenowe – Segmenty rynku – Metoda numerów kontrolnych produktów – Artykuł 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2016/1036 – Prawo do obrony – Zachowanie poufności – Artykuły 19 i 20 rozporządzenia nr 2016/1036
1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia w świetle umów międzynarodowych zawartych przez Unię – Wykładnia rozporządzenia 2016/1036 w świetle porozumienia antydumpingowego GATT z 1994 r. – Uwzględnienie wykładni przyjętej przez organ ds. rozstrzygania sporów – Wykładnia contra legem prawa wtórnego Unii – Niedopuszczalność
[art. 216 ust. 2 TFUE; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a, art. 2 ust. 7]
(zob. pkt 20–22, 28–33, 39–49)
2. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie tych porozumień lub odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny
[art. 216 ust. 2 TFUE; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a]
(zob. pkt 23, 24, 38)
3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ustalenie ceł antydumpingowych – Cło antydumpingowe, które nie powinno przekraczać kwoty niezbędnej do przeciwdziałania szkodliwym skutkom przywozu po cenach dumpingowych – Zastosowanie zasady niższego cła
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a)
(zob. pkt 56–58)
4. Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Zarzut nieistotny dla sprawy – Pojęcie – Zarzuty podniesione na poparcie skargi na rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Zarzuty podważające margines dumpingu – Margines dumpingu, który nie został przyjęty do celów obliczenia ceł antydumpingowych – Zarzuty nieistotne dla sprawy – Kryteria oceny
(art. 263 TFUE)
(zob. pkt 62–65, 69, 173)
5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Znaczące zakłócenia na rynku w kraju wywozu – Obliczenie wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia – Uwzględnienie odpowiednich kosztów produkcji i sprzedaży w reprezentatywnym kraju – Wybór odpowiedniego reprezentatywnego kraju – Kryteria – Łatwo dostępne odpowiednie dane – Pojęcie – Państwo, które przedstawiło poufne dane niedostępne publicznie – Wyłączenie
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a, art. 6 ust. 7, art. 19 i 20)
(zob. pkt 86–104)
6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Znaczące zakłócenia na rynku w kraju wywozu – Obliczenie wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia – Uwzględnienie odpowiednich kosztów produkcji i sprzedaży w reprezentatywnym kraju – Wybór odpowiedniego reprezentatywnego kraju – Uznanie przysługujące instytucjom – Kryteria – Odpowiedni poziom ochrony socjalnej i ochrony środowiska – Brak znaczenia w sytuacji, gdy występuje jeden odpowiedni reprezentatywny kraj
[rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a lit. a), art. 2 ust. 7 lit. a)]
(zob. pkt 119–134)
7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Wykorzystanie dostępnych danych w przypadku odmowy współpracy ze strony przedsiębiorstwa – Przesłanki – Odmowa dostępu do niezbędnych informacji – Pojęcie niezbędnych informacji – Informacje dotyczące wielkości produkcji i kosztów wytwarzania – Włączenie
[porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.), art. 6.8; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 18 ust. 1, art. 18 ust. 3]
(zob. pkt 140–161)
8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Spoczywający na Komisji obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym stronom – Zakres – Prawo do obrony – Naruszenie – Przesłanki – Możliwość lepszego przygotowania obrony przez przedsiębiorstwo w przypadku braku nieprawidłowości proceduralnej
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 19 i 20)
(zob. pkt 166)
9. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Uznanie przysługujące instytucjom – Kontrola sądowa – Granice
(art. 263 TFUE; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 3)
(zob. pkt 198, 199)
10. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Wpływ przywozu po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego – Metoda obliczania – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Spoczywający na Komisji obowiązek uwzględnienia segmentów rynku odnośnego produktu – Brak, z wyjątkiem szczególnych okoliczności
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 1 ust. 4, art. 3 ust. 2 i 3)
(zob. pkt 200–209)
11. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Wpływ przywozu po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku Unii – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego – Metoda obliczania – Spoczywający na Komisji obowiązek uwzględniania całości sprzedaży produktów podobnych wytwarzanych przez producentów Unii objętych próbą – Brak
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 3 ust. 2 i 3)
(zob. pkt 240, 244–249)
12. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Poszanowanie prawa do obrony – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji danym przedsiębiorstwom, przestrzegania poufności informacji i godzenia ze sobą tych obowiązków – Decyzja Komisji oddalająca wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa o dostęp do poufnych informacji – Brak naruszenia prawa przez Komisję – Przedsiębiorstwo, które nie zwróciło się do rzecznika praw stron w związku z tą decyzją oddalającą – Okoliczność potwierdzająca wniosek o braku naruszenia prawa przez Komisję
[porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.), art. 6.5; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 6 ust. 7, art. 19 i 20]
(zob. pkt 257, 258, 264–273)
Streszczenie
Sąd, do którego wniósł skargę chiński producent eksportujący, oddalił skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji Europejskiej 2020/1336 nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych (zwanych dalej „PVA”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej(1). Przy tej okazji sąd sprecyzował pojęcie „łatwo dostępnych” danych w ramach wyboru odpowiedniego reprezentatywnego kraju do celów obliczania wartości normalnej produktu objętego dochodzeniem antydumpingowym w razie wystąpienia znaczących zakłóceń na rynku w kraju wywozu. Sąd sprecyzował również pojęcie „niezbędnych informacji”, jakie mają dostarczyć Komisji strony w ramach dochodzenia antydumpingowego. W niniejszej sprawie Komisja, do której Kuraray Europe GmbH, będąca największym producentem PVA w Unii Europejskiej złożyła wniosek, wszczęła dochodzenie antydumpingowe, w wyniku którego przyjęła zaskarżone rozporządzenie.
W tym to kontekście Inner Mongolia Shuangxin Environment-Friendly Material Co. Ltd, będąca chińską spółką produkującą i eksportującą do Unii Europejskiej PVA uznawszy, że nałożone przez Komisję cła antydumpingowe wyrządziły jej szkodę, wniosła do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego 2020/1336, w zakresie w jakim jej ono dotyczy(2).
Ocena Sądu
Na poparcie skargi skarżąca podniosła w pierwszej kolejności, że Komisja dokonała błędnej wykładni art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego(3). Artykuł ten przewiduje, że w przypadku stwierdzenia, że ze względu na istnienie w kraju wywozu znaczących zakłóceń nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w tym kraju, wartość normalną produktu objętego postępowaniem konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia. W tym celu Komisja, jako źródła informacji może wykorzystać w szczególności stosowne koszty produkcji i sprzedaży w odpowiednim reprezentatywnym kraju o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego jak kraj wywozu, o ile stosowne dane na temat kosztów są łatwo dostępne. W przypadku gdy istnieje kilka potencjalnych krajów, pierwszeństwo przyznaje się państwu z odpowiednim poziomem ochrony socjalnej i ochrony środowiska.
W tym względzie Sąd zauważył, że Komisja nie popełniła błędu wskazując Turcję, a nie Meksyk, jako reprezentatywny kraj w celu skonstruowania wartości normalnej produktu objętego postępowaniem. Komisja mogła bowiem oprzeć się wyłącznie na danych przedstawionych przez spółkę z siedzibą w Turcji, gdyż nie można było uznać, iż dane przedstawione przez spółki z siedzibą w Meksyku były „łatwo dostępne”.
Co się tyczy przede wszystkim pojęcia „łatwo dostępnych” danych Sąd potwierdził przyjętą przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu wykładnię językową, zgodnie z którą „publicznie dostępne” oznacza dostępne dla ogółu społeczeństwa, natomiast „łatwo dostępne” oznacza dostępne dla wszystkich, pod warunkiem że spełnione są pewne warunki, takie jak uiszczenie opłaty. Tymczasem dane przedstawione przez spółki z siedzibą w Meksyku zostały albo przekazane wyłącznie w poufnej formie niedostępnej publicznie albo były dostępne w odniesieniu do okresu innego niż okres objęty dochodzeniem.
Przyjmując wykładnię kontekstową i celowościową sąd uznał, że pojęcie to należy interpretować w świetle wymogów wynikających z przepisów rozporządzenia podstawowego poświęconych zachowaniu poufności i przepisów regulujących ujawnienie informacji stronom, w celu zabezpieczenia ich prawa do obrony. Rozporządzenia podstawowe dąży do realizacji dwóch celów to znaczy, po pierwsze, umożliwienia zainteresowanym stronom skutecznej obrony ich interesów, i po drugie, zachowania poufności informacji uzyskanych w trakcie dochodzenia(4). W związku z tym Komisja, dążąc do uzyskania „łatwo dostępnych” danych, z uwagi na te cele ma prawo odmówić wykorzystania danych, które są uznawane przez stronę, która ich dostarczyła, za poufne i w odniesieniu do których nie może ona uzyskać jawnego streszczenia, w oparciu o które inne zainteresowane strony dochodzenia mogłyby wykonywać swoje prawo do obrony.
Sąd stwierdził następnie, że akceptując dane przedstawione przez spółkę z siedzibą w Turcji Komisja nie naruszyła ciążącego na niej obowiązku staranności obliczając wartość normalną produktu objętego postępowaniem w sposób niewłaściwy lub nieuzasadniony. Argumenty skarżącej zmierzające do zakwestionowania odpowiedniego charakteru wybranych danych – z uwagi na okres objęty dochodzeniem a także informacje wynikające z tych danych – nie zostały w niniejszej sprawie poparte dowodami. Co za tym idzie, skarżąca nie przedstawiła wystarczających dowodów mogących pozbawić wiarygodności oceny okoliczności faktycznych przyjęte w zaskarżonym rozporządzeniu.
Wreszcie, stwierdziwszy, iż Turcja była jedynym odpowiednim reprezentatywnym krajem Komisja słusznie uznała, że nie było potrzeby przeprowadzenia oceny poziomu ochrony socjalnej i ochrony środowiska, przewidzianej w art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.
Co się tyczy w drugiej kolejności naruszenia art. 18 rozporządzenia podstawowego Sąd odrzucił twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym Komisja w celu obliczenia wartości normalnej błędnie wykorzystała fakty dostępne w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego mimo tego, iż skarżąca współpracowała dokładając wszelkich starań.
Celem art. 18 rozporządzenia podstawowego jest bowiem umożliwienie Komisji prowadzenia dochodzenia antydumpingowego, nawet wówczas gdy zainteresowane strony odmawiają współpracy, czy też współpracują w niewystarczającym stopniu. W związku z tym ustęp 1 tego przepisu umożliwia Komisji odwołanie się do faktów dostępnych, jeżeli żądane informacje nie zostaną ostatecznie uzyskane. Aby można było uznać, zgodnie z tym przepisem, że strony współpracują, powinny one dostarczyć wszystkich informacji, którymi dysponują i które instytucje uważają za niezbędne do dokonania ich ustaleń.
W odniesieniu do pojęcia „niezbędnych informacji”, z treści, kontekstu i celu art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wynika, że pojęcie to odsyła do informacji posiadanych przez zainteresowane strony, o których przekazanie zwracają się instytucje Unii w celu dokonania odpowiednich ustaleń w ramach dochodzenia antydumpingowego. Informacje dotyczące wielkości produkcji i kosztów wytwarzania produktu objętego dochodzeniem antydumpingowym stanowią zatem niezbędne informacje w rozumieniu tego przepisu.
W niniejszej sprawie Sąd zauważył przede wszystkim, że skarżąca nie przedstawiła informacji, których zażądała od niej Komisja dotyczących materiałów do samodzielnie produkowanych czynników produkcji, a informacje te były niezbędne do celów ustalenia wartości normalnej. W zakresie, w jakim wartość normalna była konstruowana zgodnie z metodą opartą na kosztach produkcji, konieczne było zapoznanie się z wielkością zużycia wszystkich materiałów wykorzystanych do produkcji PVA, w tym materiałów koniecznych do wytworzenia samodzielnie produkowanych czynników produkcji. Ponieważ skarżąca nie udowodniła podnoszonej niemożności przedstawienia rzeczonych informacji, Komisja nie naruszyła art. 18 ust. 1 posługując się faktami dostępnymi w celu zastąpienia tych informacji.
Ponadto, jeżeli chodzi o podnoszone naruszenie art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Sąd przypomniał, że ust. 1 i 3 tego przepisu dotyczą różnych sytuacji. Podczas gdy art. 18 ust. 1 opisuje ogólnie przypadki, w których informacje niezbędne instytucjom do celów dochodzenia nie zostały przedstawione, ustęp 3 tego artykułu odnosi się do przypadków, w których dane niezbędne do celów dochodzenia zostały przedstawione, ale nie są odpowiednie, tak że fakty dostępne nie muszą być koniecznie wykorzystane. Tymczasem w zakresie w jakim skarżąca nie przedstawiła wymaganych informacji, art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nie znajdował zastosowania, a Komisja mogła wykorzystać wyłącznie fakty dostępne, aby zastąpić brakujące informacje.
Wreszcie Komisja nie naruszyła również prawa do obrony skarżącej, nie przekazując jej w odpowiednim czasie „sprawozdania z weryfikacji”, które była zobowiązane jej przekazać przed wysłaniem pisma, w którym Komisja informowała ją o swoim zamiarze wykorzystania faktów dostępnych w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że naruszenie prawa do obrony uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w wyniku postępowania jedynie wówczas, gdyby w braku tej nieprawidłowości postępowanie mogło się zakończyć innym rozstrzygnięciem. Tymczasem skarżąca nie powołała żadnej okoliczności mogącej wskazywać na to, że nie było wykluczone, aby postępowanie mogło było zakończyć się innym rozstrzygnięciem, gdyby otrzymała wcześniej rzeczone sprawozdanie.
Co się tyczy innych zarzutów kwestionujących przyjęty przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu margines dumpingu z analizy rzeczonych zarzutów wynika, że obliczenie marginesu dumpingu nie zawiera błędu, tak że pozostaje on wyższy od marginesu szkody, który został uwzględniony przy ustaleniu stawki cła antydumpingowego zgodnie z zasadą niższego cła. Ponieważ te inne zarzuty nie mogły podważyć tego wniosku, Sąd oddalił je jako niemające znaczenia dla sprawy.