ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 2ας Δεκεμβρίου 2010

Υπόθεση T-73/10 P

Svetoslav Apostolov

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως — Υπαλληλική υπόθεση — Πρόσληψη — Διαγωνισμός — Απόρριψη υποψηφιότητας — Προθεσμία ασκήσεως προσφυγής — Καθυστέρηση — Αίτηση αναιρέσεως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (πρώτο τμήμα), στις 15 Δεκεμβρίου 2009, στην υπόθεση F-8/09, Apostolov κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑A‑1‑509 και II‑A‑1‑2763).

Απόφαση: Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Svetoslav Apostolov φέρει τα δικαστικά του έξοδα καθώς και τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Περίληψη

1.      Αίτηση αναιρέσεως — Λόγοι ακυρώσεως — Εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών — Απαράδεκτο — Έλεγχος από το Γενικό Δικαστήριο της εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων — Αποκλείεται πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11)

2.      Διαδικασία — Προθεσμίες ασκήσεως προσφυγής — Εκπρόθεσμη άσκηση — Προγενέστερη διάταξη με την οποία παρασχέθηκε στην προσφεύγουσα το ευεργέτημα πενίας — Δεν ασκεί επιρροή

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 96 § 1)

1.      Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είναι το μόνο αρμόδιο, αφενός, για τη διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών, εκτός αν η ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεών του προκύπτει από τα υποβληθέντα σ’ αυτό στοιχεία της δικογραφίας, και, αφετέρου, για την εκτίμηση αυτών των πραγματικών περιστατικών. Συνεπώς, η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν αποτελεί, υπό την επιφύλαξη της περιπτώσεως παραμορφώσεως αποδεικτικών στοιχείων προσκομισθέντων ενώπιον του δικαστηρίου αυτού, νομικό ζήτημα που υπόκειται, ως τέτοιο, στην κρίση του Γενικού Δικαστηρίου.

(βλ. σκέψη 24)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 8 Σεπτεμβρίου 2009, T—404/06 P, ETF κατά Landgren, Συλλογή 2009, σ. II—2841, σκέψεις 191 και 192, και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Μεταξύ της αιτήσεως για παροχή του ευεργετήματος πενίας και της προσφυγής δεν υπάρχει τέτοιος σύνδεσμος ώστε η διάταξη που αποφαίνεται επί της αιτήσεως αυτής να μπορεί να προδικάσει το παραδεκτό της προσφυγής, εφόσον η αίτηση δεν έχει το ίδιο αντικείμενο με την προσφυγή και μπορεί να υποβληθεί ακόμη και πριν από την προσφυγή κατά το άρθρο 96, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Ως εκ τούτου, ο προσφεύγων δεν μπορεί να συνάγει από τη διάταξη με την οποία του παρέχεται το ευεργέτημα πενίας το παραδεκτό της κύριας προσφυγής, η οποία δεν είχε ακόμη ασκηθεί.

(βλ. σκέψη 26)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 16 Μαΐου 1994, T—37/93, Σταγάκης κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 1994, σ. I—A—137 και II—451, σκέψη 23