Language of document : ECLI:EU:T:2021:609

WYROK SĄDU (dziewiąta izba)

z dnia 22 września 2021 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie uchylenia decyzji i wykreślenia wpisu w rejestrze – Wykreślenie wpisu w rejestrze dotkniętego oczywistym błędem popełnionym przez EUIPO – Znak towarowy objęty postępowaniem upadłościowym – Rejestracja przeniesienia prawa do znaku – Skuteczność postępowania upadłościowego lub innych analogicznych postępowań wobec osób trzecich – Kompetencje EUIPO – Obowiązek staranności – Artykuły 20, 24, 27 i 103 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Artykuły 3, 7 i 19 rozporządzenia (UE) 2015/848

W sprawie T‑169/20

Marina Yachting Brand Management Co. Ltd, z siedzibą w Dublinie (Irlandia), którą reprezentowali adwokaci A. von Mühlendahl, C. Eckhartt i P. Böhner,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowała M. Capostagno, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Industries Sportswear Co. Srl, z siedzibą w Wenecji (Włochy), którą reprezentował adwokat P. Cervato,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2020 r. (sprawy połączone R 252/2019‑2 i R 253/2019‑2) dotyczącą postępowań w sprawie wykreślenia wpisów w rejestrze między Industries Sportswear i Marina Yachting Brand Management,

SĄD (dziewiąta izba),

w składzie: M. J. Costeira, prezes, D. Gratsias i M. Kancheva (sprawozdawczyni), sędziowie,

sekretarz: A. Juhasz-Toth, administratorka,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 marca 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 13 sierpnia 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 5 sierpnia 2020 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 maja 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 10 sierpnia 2012 r. Moncler Srl dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znakiem towarowym, którego dotyczyło zgłoszenie, jest oznaczenie słowne MARINA YACHTING.

3        Towary i usługi, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klas 18, 25 i 35 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

4        Po kilku przeniesieniach praw do zgłoszenia do rejestracji zgłoszony znak towarowy został zarejestrowany, w dniu 28 września 2014 r., pod numerem 11111317 na rzecz interwenienta, Industries Sportswear Co. Srl.

5        W dniu 13 października 2017 r. postanowieniem Tribunale di Venezia (trybunału w Wenecji, Włochy) nr 142/2017 ogłoszono upadłość interwenienta orzeczoną w postępowaniu upadłościowym nr 138/2017.

6        W dniu 18 października 2017 r. do rejestru EUIPO wpisano przeniesienie praw do spornego znaku towarowego z interwenienta na spółkę Spring Holdings Sarl, na wniosek wspólnego pełnomocnika obu tych stron (zwanego dalej „wspólnym pełnomocnikiem”).

7        W dniu 25 października 2017 r. wyznaczony syndyk interwenienta (zwany dalej „syndykiem”) poinformował EUIPO o ogłoszeniu upadłości interwenienta, przedkładając odpis postanowienia Tribunale di Venezia (trybunału w Wenecji) z dnia 13 października 2017 r., oraz o tym, że z tą datą, w następstwie wpisu tego postanowienia do włoskiego rejestru przedsiębiorstw (registro delle imprese), upadłość zaczęła wywierać skutki. Syndyk wystąpił również o wpisanie do rejestru EUIPO, zgodnie z art. 24 rozporządzenia 2017/1001, wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta oraz o wykreślenie wpisu dotyczącego przeniesienia praw do spornego znaku towarowego na spółkę Spring Holdings, zgodnie z art. 103 tego rozporządzenia.

8        W dniu 9 kwietnia 2018 r. EUIPO poinformowało syndyka i wspólnego pełnomocnika o swojej decyzji dotyczącej wykreślenia wpisu o wspomnianym przeniesieniu praw, ponieważ był on dotknięty błędem, oraz o opublikowaniu tego sprostowania w tym samym dniu.

9        W dniu 16 kwietnia 2018 r. skarżąca, Marina Yachting Brand Management Co. Ltd, wystąpiła z wnioskiem o rejestrację przeniesienia praw do spornego znaku towarowego na jej rzecz. Wskazała, że prawa do wspomnianego znaku, przeniesione pierwotnie przez interwenienta na spółkę Spring Holdings, zostały następnie przeniesione przez tę ostatnią spółkę na nią. Na dowód pierwszego przeniesienia praw skarżąca przedstawiła opatrzoną datą 21 marca 2018 r. uwierzytelnioną kopię umowy o przeniesienie praw noszącej datę 26 czerwca 2014 r., a na dowód drugiego przeniesienia praw – uwierzytelnioną kopię, opatrzoną datą 1 marca 2018 r., umowy o przeniesienie praw noszącej datę 15 grudnia 2017 r.

10      W tym samym dniu, czyli 16 kwietnia 2018 r., wpisano do rejestru EUIPO przeniesienie praw własności do spornego znaku towarowego na spółkę Spring Holdings (wpis w rejestrze T 014185659), a następnie na skarżącą (wpis w rejestrze T 014188703).

11      W dniu 23 czerwca 2018 r. syndyk ponowił swój wniosek o wpisanie do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta i wystąpił o wykreślenie, zgodnie z art. 103 rozporządzenia 2017/1001, wpisów T 014185659 i T 014188703 na podstawie art. 42 Regio decreto n. 267 (dekretu królewskiego nr 267/1942) z dnia 16 marca 1942 r. (GU no 81 z dnia 6 kwietnia 1942 r.) (zwanego dalej „włoskim prawem upadłościowym”), który pozbawia upadłą spółkę prawa do zarządzania swoim majątkiem i do rozporządzania nim od dnia ogłoszenia upadłości, czyli w przypadku interwenienta – od dnia 13 października 2017 r. Syndyk wyjaśnił również, że w dniach 5 i 14 czerwca 2018 r. wystąpił już z takim wnioskiem o wykreślenie tych wpisów, jednak nie uzyskał od EUIPO żadnego potwierdzenia jego otrzymania.

12      W dniu 11 lipca 2018 r. EUIPO poinformowało syndyka, w odniesieniu do złożonego w dniu 25 października 2017 r. wniosku o wpisanie wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta, o uwzględnieniu tego wniosku, przy czym podkreśliło, że złożony przez niego wniosek „nigdy nie został zarejestrowany w bazie danych [EUIPO] ze względu na problemy techniczne, które wówczas wystąpiły”.

13      W dniu 12 lipca 2018 r. EUIPO poinformowało skarżącą o wnioskach o wykreślenie wpisu opatrzonych numerami T 014552205 (wykreślenie wpisu T 014185659) i T 014480019 (wykreślenie wpisu T 014188703) oraz wezwało ją do przedstawienia uwag. Skarżąca przedstawiła swoje uwagi w dniu 8 sierpnia 2018 r.

14      W dniu 21 sierpnia 2018 r. EUIPO przekazało odpis tych uwag syndykowi, zwróciło się do niego o dostarczenie „oficjalnego dowodu prawa własności [interwenienta] do [spornego] znaku towarowego w chwili wszczęcia postępowania upadłościowego” i wezwało go do przedstawienia uwag. W dniach 20 i 21 września 2018 r. syndyk zastosował się do tego wezwania i przedłożył dokumenty mające na celu ustosunkowanie się do wystosowanego przez EUIPO żądania przedstawienia dowodu.

15      W dniu 25 września 2018 r. EUIPO poinformowało skarżącą, że z uwagi na dokumenty złożone przez syndyka uznało ono, iż interwenient był właścicielem spornego znaku towarowego w chwili wszczęcia postępowania upadłościowego i że w związku z tym wpisy w rejestrze T 014185659 i T 014188703 należy wykreślić. Skarżąca została wezwana do przedstawienia uwag.

16      W dniu 20 listopada 2018 r. skarżąca przedstawiła uwagi, w których powołała się w szczególności na „umowę o przeniesienie praw” zawartą między interwenientem a spółką Spring Holdings w dniu 26 czerwca 2014 r. oraz na „umowę licencyjną dotyczącą praw własności intelektualnej” (Intellectual Property Licence Agreement) zawartą w dniu 30 grudnia 2014 r. między spółką Spring Holdings jako nowym właścicielem spornego znaku towarowego od dnia 26 czerwca 2014 r. a interwenientem jako licencjobiorcą (zwaną dalej „umową licencyjną”). W dniu 17 stycznia 2019 r. syndyk przedstawił w odpowiedzi swoje uwagi.

17      W dniu 30 stycznia 2019 r., zgodnie z art. 162 rozporządzenia 2017/1001, departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru EUIPO, ustanowiony w art. 159 lit. c) tego rozporządzenia, wydał dwie decyzje dotyczące wykreślenia z mocą wsteczną wpisów w rejestrze T 014185659 i T 014188703, dokonanych w dniu 16 kwietnia 2018 r., ponieważ zostały one dokonane po dniu 13 października 2017 r. Departament ten stwierdził, że EUIPO popełniło oczywisty błąd, ponieważ nie wzięło pod uwagę „istotnego etapu proceduralnego”, zasygnalizowanego w dniu 25 października 2017 r., a mianowicie we wniosku o wpisanie do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta, opartego na prawomocnym postanowieniu Tribunale di Venezia (trybunału w Wenecji) wywołującym skutki, począwszy od dnia 13 października 2017 r. Ponadto wspomniany departament nakazał wpisanie do rejestru wzmianki o tym postępowaniu upadłościowym w oparciu o postanowienie Tribunale di Venezia (trybunału w Wenecji) z mocą wsteczną od dnia 13 października 2017 r. (akta sprawy T 014459807), zgodnie z art. 24 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001.

18      W dniu 31 stycznia 2019 r., na podstawie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001, skarżąca wniosła dwie skargi na decyzje departamentu odpowiedzialnego za prowadzenie rejestru EUIPO w sprawie wykreślenia wpisów w rejestrze T 014185659 i T 014188703.

19      W dniu 9 kwietnia 2019 r. syndyk złożył wniosek o wpisanie do rejestru postanowienia wydanego w dniu 13 marca 2019 r. przez Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji) prowadzący postępowanie upadłościowe dotyczące interwenienta, w którym zezwolono na zajęcie spornego znaku towarowego tytułem zabezpieczenia udzielonego na podstawie włoskiego kodeksu postępowania cywilnego. Syndyk wyjaśnił, że w dniu 22 lutego 2019 r. złożył do tego sądu wniosek, w którym zawarł informacje, że w toku postępowania przed EUIPO powziął wiedzę o „umowie o przeniesienie praw” i umowie licencyjnej z 2014 r., na które to umowy powołuje się skarżąca (zob. pkt 16 powyżej), i wystąpił o zajęcie spornego znaku towarowego ze względu na nieważność i nieuczciwy charakter tych czynności prawnych. W dniu 5 lipca 2019 r. Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji), po wysłuchaniu wszystkich zainteresowanych stron, utrzymał w mocy wspomniane postanowienie z dnia 13 marca 2019 r.

20      Decyzją z dnia 10 lutego 2020 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Izba Odwoławcza oddaliła, po ich połączeniu, odwołania, o których mowa w pkt 18 powyżej.

21      W pierwszej kolejności w pkt 43–49 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła przede wszystkim, że w niniejszym przypadku w dniu 13 października 2017 r. Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji) ogłosił upadłość interwenienta, którego siedziba znajduje się we Włoszech. Wywiodła ona z tego, że postępowanie upadłościowe dotyczące interwenienta podlegało prawu włoskiemu, a mianowicie włoskiemu prawu upadłościowemu, co potwierdził też syndyk. Zgodnie z tym prawem postanowienie o ogłoszeniu upadłości wywołuje skutki wobec dłużnika (upadłej spółki, w tym wypadku interwenienta) od chwili jego złożenia w sekretariacie sądu włoskiego, a wobec osób trzecich (a więc wobec nabywców praw do spornego znaku towarowego, czyli spółki Spring Holdings i skarżącej) – od chwili wpisania tego postanowienia do włoskiego rejestru przedsiębiorstw na podstawie art. 16 włoskiego prawa upadłościowego odsyłającego do art. 133 włoskiego kodeksu postępowania cywilnego.

22      Następnie Izba Odwoławcza stwierdziła, że w niniejszej sprawie postanowienie o ogłoszeniu upadłości interwenienta zostało wydane, złożone i wpisane do włoskiego rejestru przedsiębiorstw w tym samym dniu, czyli w dniu 13 października 2017 r., co wynika z samego tego postanowienia oraz z wyciągu ze wspomnianego rejestru. Wywiodła ona z tego, że zgodnie z art. 42 włoskiego prawa upadłościowego, począwszy od tego dnia interwenient był pozbawiony prawa do zarządzania swoim majątkiem i do rozporządzania nim, a wszystkie czynności dokonane przez niego po wydaniu wspomnianego postanowienia są bezskuteczne wobec wierzycieli na podstawie art. 44 tej ustawy. Izba Odwoławcza wskazała również, że w tym samym dniu interwenient był wpisany do rejestru EUIPO jako właściciel spornego znaku towarowego oraz że znak ten znajdował się na spisie inwentarza w postępowaniu upadłościowym, gdzie odtworzone były dane z rejestru EUIPO.

23      Ponadto Izba Odwoławcza stwierdziła, że w dniu 25 października 2017 r. syndyk wystąpił o wpisanie do rejestru EUIPO wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta, że EUIPO nie wzięło pod uwagę tego wniosku, który wciąż pozostawał bez rozpoznania w dniu 16 kwietnia 2018 r., kiedy to został złożony wniosek o rejestrację przeniesienia praw do spornego znaku towarowego na skarżącą, a EUIPO mimo to wpisało do rejestru zmianę właściciela tego znaku towarowego poprzez dokonanie w tym samym dniu dwóch następujących po sobie wpisów w rejestrze dotyczących przeniesienia praw do wspomnianego znaku towarowego (na rzecz spółki Spring Holdings, a następnie na rzecz skarżącej). Izba Odwoławcza zauważyła również, że kilka dni wcześniej, czyli w dniu 9 kwietnia 2018 r., EUIPO – po tym, jak zostało poinformowane przez syndyka, po pierwsze, o upadłości interwenienta, a po drugie, o tym, że wspólny pełnomocnik nie mógł reprezentować interwenienta jako spółki zbywającej – postanowiło wykreślić wpis uprzednio dokonany w rejestrze, dotyczący pierwszego z tych przeniesień praw na rzecz Spring Holdings.

24      W drugiej kolejności w pkt 50–58 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza ustosunkowała się przede wszystkim do argumentu skarżącej, zgodnie z którym EUIPO nie powinno było wykreślić tych wpisów, ponieważ niezależnie od upadłości interwenienta prawa do spornego znaku towarowego zostały już przeniesione na spółkę Spring Holdings w czerwcu 2014 r. W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła, że na podstawie art. 45 włoskiego prawa upadłościowego formalności konieczne do tego, by czynność stała się skuteczna wobec osób trzecich, pozostają bezskuteczne w kontekście postępowania upadłościowego, jeżeli zostały one dopełnione po ogłoszeniu upadłości. Tymczasem zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 podnoszone przeniesienie praw do spornego znaku towarowego nie zostało wpisane do rejestru przed ogłoszeniem upadłości interwenienta, a zatem nie można się na nie powoływać wobec osób trzecich, czyli w niniejszym przypadku wobec syndyka. Tym samym nie jest istotne ustalenie, czy data 26 czerwca 2014 r., wskazana w pierwszej umowie o przeniesienie praw do spornego znaku towarowego, ma charakter pewny w rozumieniu włoskich przepisów, co było przedmiotem szczegółowej debaty między stronami, ponieważ przeniesienie praw nie zostało wpisane do rejestru EUIPO. W każdym razie, jak przyznała sama skarżąca, Izba Odwoławcza uznała, że nie jest właściwa do orzekania w tej kwestii, gdyż należy ona do właściwości sądów krajowych. Zdaniem Izby Odwoławczej, o ile jest prawdą, że wpis w rejestrze EUIPO dotyczący przeniesienia praw nie był warunkiem ważności tego przeniesienia między stronami, na co wskazuje skarżąca, o tyle stanowił on jednak warunek, aby przeniesienie praw do znaku stało się skuteczne wobec osób trzecich, a mianowicie w niniejszym przypadku wobec syndyka.

25      Następnie Izba Odwoławcza stwierdziła, że podnoszona czynność „przedłużenia” umowy licencyjnej (która zdaniem skarżącej potwierdziła prawo własności spółki Spring Holdings do spornego znaku towarowego) nie została podpisana przez syndyka, w związku z czym skarżąca nie mogła skutecznie twierdzić, że syndyk uznał prawa spółki Spring Holdings do wspomnianego znaku. Dodatkowo wskazała ona, że syndyk zakwestionował przed Tribunale di Venezia (trybunałem w Wenecji) umowę o przeniesienie praw z dnia 26 czerwca 2014 r. zawartą między interwenientem a spółką Spring Holdings.

26      Ponadto Izba Odwoławcza stwierdziła, że ze względu na to, iż sporny znak towarowy został ujęty w spisie inwentarza załączonym do postanowienia o ogłoszeniu upadłości interwenienta, którego to spisu EUIPO nie jest uprawnione kwestionować, ponieważ nie może zastępować sądów krajowych, EUIPO było zobowiązane uwzględnić tę okoliczność i wpisać do rejestru wzmiankę o postępowaniu upadłościowym dotyczącym tego znaku towarowego, zgodnie z wnioskiem syndyka. Zdaniem Izby Odwoławczej wniosek o rejestrację kolejnych przejęć praw do spornego znaku towarowego, złożony przez skarżącą po ogłoszeniu upadłości interwenienta, był spóźniony i nie zawierał dowodu na to, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości było błędne. Skarżąca powinna była bowiem przedstawić EUIPO dowód, że na podstawie krajowego orzeczenia sądowego owo postanowienie o ogłoszeniu upadłości nie wywierało skutków w odniesieniu do tego znaku towarowego, czego jednak nie uczyniła.

27      Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła, że EUIPO popełniło oczywisty błąd, wpisując do rejestru, w dniu 16 kwietnia 2018 r., kolejne przeniesienia praw do spornego znaku towarowego, ponieważ interwenient, zbywający prawa w ramach pierwszego z tych przejęć, jest przedsiębiorstwem, którego upadłość ogłoszono ze skutkiem od dnia 13 października 2017 r., o czym EUIPO zostało poinformowane. Wyjaśniła ona, że oczywisty błąd został popełniony w związku z wpisami dokonanymi w dniu 16 kwietnia 2018 r., a nie jedynie w 2017 r., jak twierdzi skarżąca. Izba Odwoławcza dodała, że o wykreśleniu wpisów w rejestrze zadecydowano w ciągu jednego roku od dnia, w którym dokonano tych wpisów, czyli w dniu 30 stycznia 2019 r., a zatem przesłanki niezbędne do zastosowania art. 103 rozporządzenia 2017/1001 zostały spełnione. W konsekwencji uznała ona, że decyzje o wykreśleniu wpisów w rejestrze T 014185659 i T 014188703 były prawidłowe.

 Żądania stron

28      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

29      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

30      Interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji z tym skutkiem, że EUIPO jest zobowiązane z jednej strony wykreślić wpisy w rejestrze dotyczące przeniesień praw do spornego znaku towarowego dokonane w dniu 16 kwietnia 2018 r. i ponownie wpisać interwenienta do rejestru jako wyłącznego właściciela tego znaku, a z drugiej strony wpisać do rejestru wzmiankę o dotyczącym interwenienta postępowaniu upadłościowym ze skutecznością od dnia 13 października 2017 r.;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności drugiego z żądań interwenienta

31      W swoim drugim żądaniu interwenient wnosi do Sądu o utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji z tym skutkiem, że EUIPO powinno, po pierwsze, wykreślić wpisy w rejestrze dotyczące przeniesień praw do spornego znaku towarowego dokonanych w dniu 16 kwietnia 2018 r. i ponownie wpisać interwenienta do rejestru jako wyłącznego właściciela tego znaku, a po drugie, wpisać do rejestru wzmiankę o dotyczącym interwenienta postępowaniu upadłościowym ze skutecznością od dnia 13 października 2017 r.

32      Co się tyczy podnoszonego przed Sądem żądania utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji, zasadniczo należy je rozumieć jako mające na celu oddalenie skargi [zob. podobnie wyrok z dnia 5 lutego 2016 r., Kicktipp/OHIM – Italiana Calzature (kicktipp), T‑135/14, EU:T:2016:69, pkt 19 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo]. W rzeczywistości pokrywa się ono zatem z pierwszym żądaniem interwenienta, zmierzającym do oddalenia skargi.

33      Co się tyczy konsekwencji, o których wyciągnięcie z oddalenia skargi wnosi do Sądu interwenient, a które stanowią w istocie żądania nakazania EUIPO przez Sąd dokonania określonych czynności w jego rejestrze, wystarczy przypomnieć, że do Sądu nie należy kierowanie nakazów do EUIPO, na którym spoczywa obowiązek wyciągnięcia konsekwencji z sentencji i uzasadnień wyroków wydawanych przez sąd Unii Europejskiej [zob. wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., El Corte Inglés/OHIM – Bolaños Sabri (PiraÑAM diseño original Juan Bolaños), T‑443/05, EU:T:2007:219, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo].

34      Drugie żądanie interwenienta, w zakresie, w jakim ma ono na celu skierowanie przez Sąd do EUIPO nakazów, należy zatem odrzucić z powodu braku odnośnych kompetencji.

 Co do istoty

35      Na poparcie skargi skarżąca podnosi zasadniczo jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 103 rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 20, 24 i 27 tego rozporządzenia. Twierdzi ona w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, kiedy stwierdziła, że zostały spełnione przesłanki uchylenia decyzji lub wykreślenia wpisu dotkniętego „oczywistym błędem” w rozumieniu art. 103 wspomnianego rozporządzenia, mimo że dokonane w dniu 16 kwietnia 2018 r. wpisy w rejestrze dotyczące przeniesienia praw do spornego znaku towarowego odpowiadają wszystkim wymogom prawnym.

36      Ten jedyny zarzut dzieli się formalnie na cztery ściśle powiązane ze sobą części, w których skarżąca utrzymuje, po pierwsze, że wspomniane wpisy zostały dokonane zgodnie z mającym zastosowanie prawem i nie są dotknięte „oczywistym błędem” w rozumieniu art. 103 rozporządzenia 2017/1001, po drugie, że przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie wobec braku „oczywistego błędu”, po trzecie, że art. 27 tego rozporządzenia nie ma zastosowania, a po czwarte, że nawet gdyby ten ostatni przepis znajdował zastosowanie, interwenient i syndyk wiedzieli o przeniesieniu praw do spornego znaku towarowego.

37      W tym względzie Sąd uważa, że zarzuty szczegółowe dotyczące braku oczywistego błędu ze strony EUIPO w rozumieniu art. 103 rozporządzenia 2017/1001, zawarte w dwóch pierwszych częściach jedynego zarzutu skarżącej, stanowią w rzeczywistości odrębną, piątą część tego zarzutu, którą, logicznie, należy zbadać po rozpatrzeniu czterech pozostałych części dotyczących artykułów 20, 24 i 27 tego rozporządzenia.

38      W ocenie Sądu należy również przedefiniować pięć części jedynego zarzutu skarżącej, zgodnie z ich treścią, jako dotyczące w istocie, po pierwsze, naruszenia przez EUIPO kompetencji przysługujących mu na podstawie art. 20 i 24 rozporządzenia 2017/1001, po drugie, błędnego uwzględnienia przez EUIPO i przez Izbę Odwoławczą postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r., po trzecie, braku możliwości zastosowania w niniejszym przypadku art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, po czwarte, kwestii zastosowania w niniejszej sprawie przewidzianego w art. 27 rozporządzenia 2017/1001 wyjątku dotyczącego posiadania wiedzy i domniemanej okoliczności posiadania przez interwenienta i syndyka wiedzy o umowie o przeniesienie praw z 2014 r. oraz po piąte, błędnego zastosowania przez Izbę Odwoławczą art. 103 rozporządzenia 2017/1001 do decyzji EUIPO o wykreśleniu wpisów do rejestru z dnia 16 kwietnia 2018 r.

39      EUIPO i interwenient wnoszą o oddalenie jedynego zarzutu skarżącej i nie zgadzają się z jej argumentacją.

 Uwagi wstępne

40      Na wstępie należy zauważyć – zgodnie z tym, co podnosi interwenient – że rodzina A, do której należą w szczególności B i jego syn C i która zarządza skarżącą, wcześniej zarządzała interwenientem, natomiast syndyk reprezentuje masę upadłości interwenienta.

41      W niniejszej sprawie do Sądu należy rozstrzygnięcie, czy Izba Odwoławcza słusznie uznała, że decyzje departamentu odpowiedzialnego za prowadzenie rejestru EUIPO w sprawie wykreślenia wpisów z dnia 16 kwietnia 2018 r. dotyczących kolejnych przeniesień praw do spornego znaku towarowego były zgodne z prawem w świetle art. 103 rozporządzenia 2017/1001. W tym względzie należy mieć na uwadze właściwe przepisy tego rozporządzenia, w szczególności art. 103, 20, 24 i 27, a także art. 3, 7 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/848 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. 2015, L 141, s. 19; sprostowanie Dz.U. 2016, L 349, s. 9).

42      Artykuł 103 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Wykreślenie wpisu i uchylenie decyzji”, stanowi w ust. 1 i 2:

„1.      W przypadku gdy [EUIPO] dokonał[o] wpisu do rejestru lub podj[ęło] decyzję dotknięte oczywistym błędem popełnionym przez [ten urząd], wykreśla dany wpis lub uchyla daną decyzję. Jeżeli jest tylko jedna strona postępowania, której praw dotyczy wpis do rejestru lub czynność, wówczas dokonuje się wykreślenia wpisu lub uchyla się decyzję nawet wówczas, gdy błąd ten nie był oczywisty dla strony.

2.      Wykreślenia lub uchylenia, o których mowa w ust. 1, dokonuje z urzędu lub na wniosek strony postępowania departament, który dokonał wpisu lub wydał decyzję. Wykreślenia wpisu w rejestrze lub uchylenia decyzji dokonuje się w terminie jednego roku od daty wpisu do rejestru lub od daty wydania decyzji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron postępowania i wszystkich właścicieli praw do danego unijnego znaku towarowego, które wpisano do rejestru. [EUIPO] prowadzi rejestr wszystkich takich wykreśleń lub uchyleń”.

43      Artykuł 20 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Przeniesienie”, stanowi w ust. 1, 3–5 i 11:

„1.      Unijny znak towarowy może być przeniesiony, niezależnie od przeniesienia przedsiębiorstwa, w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany.

[…]

3.      […] przeniesienie unijnego znaku towarowego wymaga formy pisemnej i podpisu stron umowy, z wyjątkiem przypadku gdy przeniesienie wynika z orzeczenia; w przeciwnym razie przeniesienie jest nieważne.

4.      Na żądanie jednej ze stron przeniesienie wpisuje się do rejestru i publikuje.

5.      Wniosek o rejestrację przeniesienia zawiera [wskazane] informacje

[…]

11.      Do momentu wpisania przeniesienia do rejestru następca prawny nie może powoływać się na prawa wynikające z rejestracji unijnego znaku towarowego”.

44      Artykuł 13 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/626 z dnia 5 marca 2018 r. określającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1431 (Dz.U. 2018, L 104, s. 37) precyzuje informacje, jakie musi zawierać wniosek o rejestrację przeniesienia praw do znaku towarowego złożony na podstawie art. 20 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001.

45      Artykuł 24 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Postępowania upadłościowe”, stanowi w ust. 1 akapit pierwszy i w ust. 3:

„1.      Jedynymi postępowaniami upadłościowymi, którymi może zostać objęty unijny znak towarowy, są postępowania wszczęte w państwach członkowskich, na których terytorium dłużnik posiada centrum podstawowych interesów.

[…]

3.      Jeżeli unijny znak towarowy jest objęty postępowaniem upadłościowym, na wniosek właściwego organu krajowego dokonywany jest stosowny wpis do rejestru […] publikowany w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 116”.

46      Artykuł 27 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Skutki prawne wobec stron trzecich”, stanowi w ust. 1 i 4:

„1.      Czynności prawne, o których mowa w art. 20, 22 oraz 25, dotyczące unijnego znaku towarowego wywołują skutki prawne wobec stron trzecich we wszystkich państwach członkowskich dopiero po wpisaniu ich do rejestru. Jednakże przed dokonaniem wpisu czynność taka wywołuje skutek prawny wobec stron trzecich, które nabyły prawa do znaku towarowego po dacie tej czynności, ale które wiedziały o tej czynności w momencie nabycia prawa.

[…]

4.      Do czasu wejścia w życie wspólnych dla państw członkowskich przepisów w dziedzinie upadłości skutki prawne wobec stron trzecich postępowania upadłościowego lub podobnego reguluje ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym jako pierwsze takie postępowanie zostało wszczęte w rozumieniu prawa krajowego lub konwencji mających zastosowanie w tej dziedzinie”.

47      Artykuł 3 rozporządzenia 2015/848, zatytułowany „Jurysdykcja międzynarodowa”, stanowi w ust. 1 akapity pierwszy i drugi:

„Sądy państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, posiadają jurysdykcję do wszczęcia postępowania upadłościowego […]. Głównym ośrodkiem podstawowej działalności jest miejsce, w którym dłużnik regularnie zarządza swoją działalnością o charakterze ekonomicznym i które jako takie jest rozpoznawalne dla osób trzecich.

W przypadku spółki lub osoby prawnej domniemywa się, wobec braku dowodu przeciwnego, że głównym ośrodkiem ich podstawowej działalności jest miejsce siedziby statutowej. […]”.

48      Artykuł 7 rozporządzenia 2015/848, zatytułowany „Prawo właściwe”, stanowi w ust. 1 i 2:

„1.      O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dla postępowania upadłościowego i jego skutków właściwe jest prawo państwa członkowskiego, w którym zostaje wszczęte postępowanie (»państwo wszczęcia postępowania«).

2.      Prawo państwa wszczęcia postępowania określa przesłanki wszczęcia postępowania upadłościowego, sposób jego prowadzenia i zakończenia. W szczególności określa ono:

[…]

b)      mienie wchodzące w skład masy upadłościowej oraz sposób postępowania z mieniem nabytym przez dłużnika po wszczęciu postępowania upadłościowego;

[…]

m)      zasady dotyczące nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych ze szkodą dla ogółu wierzycieli”.

49      Artykuł 19 rozporządzenia 2015/848, zatytułowany „Zasada”, stanowi w ust. 1 akapit pierwszy:

„Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wydane przez sąd państwa członkowskiego posiadający jurysdykcję zgodnie z art. 3 podlega uznaniu we wszystkich pozostałych państwach członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie to stanie się skuteczne w państwie wszczęcia postępowania”.

50      Należy zatem zauważyć, że zgodnie z rozporządzeniem 2017/1001 do niektórych aspektów niniejszej sprawy ma zastosowanie włoskie prawo upadłościowe.

51      Przede wszystkim włoskie prawo upadłościowe, jako prawo państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdował się główny ośrodek podstawowej działalności interwenienta w chwili ogłoszenia upadłości, reguluje postępowanie upadłościowe, którym rozpatrywany znak towarowy jest objęty na podstawie art. 24 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, podobnie zresztą jak na mocy art. 7 rozporządzenia 2015/848. Ponadto zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001 prawo to reguluje również kwestie związane ze skutkami, jakie owo postępowanie upadłościowe wywołuje względem osób trzecich.

52      Ponadto w myśl art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2015/848 włoskie prawo upadłościowe określa w szczególności w lit. b) „mienie wchodzące w skład masy upadłościowej oraz sposób postępowania z mieniem nabytym przez dłużnika po wszczęciu postępowania upadłościowego”, a w lit. m) „zasady dotyczące nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych ze szkodą dla ogółu wierzycieli”. Jednocześnie na podstawie art. 19 tego rozporządzenia postanowienie o ogłoszeniu upadłości wydane przez Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji) wywołuje skutki z mocy prawa w całej Unii wobec wszystkich osób trzecich, a zatem, w niniejszym przypadku, względem skarżącej i EUIPO.

53      Włoskie prawo upadłościowe przewiduje w istocie w art. 16 i 17, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości wywołuje skutki wobec dłużnika (osoby fizycznej lub prawnej, której upadłość ogłoszono) z chwilą złożenia go w sekretariacie sądu, a wobec osób trzecich – od chwili wpisania go do włoskiego rejestru przedsiębiorstw (dokonanego w niniejszym wypadku w dniu 13 października 2017 r.); w art. 42 włoskiego prawa upadłościowego, dotyczącym zabezpieczenia majątku dłużnika, przewidziano, że zarząd majątkiem dłużnika jest powierzany osobie zobowiązanej do likwidacji masy upadłościowej; w art. 44 tego prawa określono, że wszystkie czynności dokonane przez dłużnika po ogłoszeniu upadłości lub nieopatrzone datą pewną sprzed ogłoszenia upadłości nie wywołują skutków prawnych i są bezskuteczne wobec osób trzecich, w tym wobec ogółu wierzycieli, a w art. 45, że formalności wymagane do tego, aby czynność stała się skuteczna wobec osób trzecich, w tym wobec ogółu wierzycieli, pozostają bezskuteczne, jeżeli zostały dokonane po ogłoszeniu upadłości.

54      To w świetle tych przepisów należy zbadać zasadność pięciu części jedynego zarzutu skarżącej.

 W przedmiocie pierwszej części jedynego zarzutu, dotyczącej naruszenia przez EUIPO kompetencji przysługujących mu na podstawie art. 20 i 24 rozporządzenia 2017/1001

55      W pierwszej części jedynego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że EUIPO powinno jedynie zweryfikować formalne wymogi dotyczące wniosku o rejestrację przeniesienia praw do znaku towarowego, w szczególności na podstawie art. 20 rozporządzenia 2017/1001, i że jego zadaniem nie jest badanie kwestii materialnoprawnych, które nie należą do jego kompetencji.

56      W niniejszej sprawie skarżąca podnosi, że EUIPO przekroczyło swoje kompetencje i wykroczyło poza swoje uprawnienia, po pierwsze, ponieważ zbadało kwestie związane z prawem własności na podstawie prawa włoskiego, a po drugie, ponieważ nie ograniczyło się do formalnego zbadania dokumentów przedstawionych na poparcie wniosków o rejestrację przeniesienia praw do spornego znaku towarowego, czyli umów na piśmie opatrzonych podpisem zainteresowanych stron. Jej zdaniem EUIPO powinno było zbadać jedynie, czy został przedstawiony wystarczający dowód na dokonanie wspomnianego przeniesienia i czy przedstawione dokumenty zawierały elementy wskazane we wnioskach o rejestrację tego przeniesienia. W opinii skarżącej z orzecznictwa Sądu wynika również, że EUIPO nie jest uprawnione do oceny ważności i skutków prawnych przeniesienia praw do znaku towarowego z punktu widzenia obowiązującego prawa krajowego. Izba Odwoławcza przekroczyła zaś swoje kompetencje i wykroczyła poza swoje uprawnienia, ponieważ oceniła co do istoty, czy spis inwentarza załączony do postanowienia o upadłości interwenienta stanowił dowód na okoliczność własności spornego znaku towarowego.

57      Zdaniem skarżącej jest bezsporne, że wniosek o rejestrację przeniesienia praw do wspomnianego znaku towarowego złożony w dniu 16 kwietnia 2018 r. spełniał wszystkie wymogi materialne i formalne, ponieważ umowy o przeniesienie praw zostały zawarte na piśmie i podpisane przez dwie strony, których dotyczyło każde z tych przeniesień. Skarżąca, mimo że przyznaje, iż w dniu, w którym dokonano wpisów dotyczących wspomnianych przeniesień, zarejestrowanym właścicielem tego znaku towarowego był interwenient, twierdzi jednak, że rejestr nie odzwierciedlał sytuacji prawnej, ponieważ w 2014 r. interwenient przeniósł prawa do spornego znaku towarowego na spółkę Spring Holdings, która z kolei przeniosła prawa do tego znaku na skarżącą w grudniu 2017 r. Wywodzi ona z tego, że wspomniane przeniesienia praw zostały wpisane do rejestru w dniu 16 kwietnia 2018 r. zgodnie z mającymi zastosowanie wymogami prawnymi i że EUIPO nie było uprawnione do badania, czy umowy zawarte w 2014 r. (przeniesienie praw na spółkę Spring Holdings) lub w 2017 r. (przeniesienie praw na skarżącą) były ważne w świetle prawa włoskiego lub prawa irlandzkiego.

58      Na wstępie, po pierwsze, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem mającym zastosowanie do EUIPO właściwe instytucja lub agencja powinna zbadać starannie i bezstronnie wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne danego przypadku [zob. podobnie wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14; z dnia 15 lipca 2011 r., Zino Davidoff/OHIM – Kleinakis kai SIA (GOOD LIFE), T‑108/08, EU:T:2011:391, pkt 19; z dnia 25 września 2018 r., Grendene/EUIPO – Hipanema (HIPANEMA), T‑435/17, niepublikowany, EU:T:2018:596, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo]. W szczególności EUIPO, które prowadzi rejestr publiczny, powinno z tego tytułu starannie uwzględniać okoliczności faktyczne mogące mieć konsekwencje prawne dla wzmianek odnotowywanych przez niego we wspomnianym rejestrze.

59      Po drugie, należy zauważyć, że zgodnie z przytoczonym przez skarżącą orzecznictwem art. 19 rozporządzenia 2017/1001 nie wymaga co do zasady, by EUIPO badało i stosowało prawo państw członkowskich odnoszące się do unijnego znaku towarowego jako przedmiotu własności. W szczególności z przepisu tego nie wynika, by EUIPO lub sądy Unii miały badać lub rozstrzygać kwestie dotyczące umów lub kwestie prawne wynikające z prawa krajowego [zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2011 r., Chalk/OHIM – Reformed Spirits Company Holdings (CRAIC), T‑83/09, niepublikowany, EU:T:2011:450, pkt 27].

60      Zgodnie z tym samym orzecznictwem ewentualna kolizja między dwoma przeniesieniami praw do znaku towarowego powoduje powstanie kwestii związanych z prawem umów i z prawem własności, które wykraczają poza ramy art. 20 rozporządzenia 2017/1001 i rozporządzenia wykonawczego 2018/626 i których rozpatrzenie nie należy do kompetencji EUIPO. Wynika stąd, że do EUIPO nie należy badanie ważności i skutków prawnych przeniesienia praw do unijnego znaku towarowego na podstawie mającego zastosowanie prawa krajowego (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2011 r., CRAIC, T‑83/09, niepublikowany, EU:T:2011:450, pkt 30, 31).

61      W związku z powyższym, podobnie zresztą jak wskazuje EUIPO w odpowiedzi na skargę, z orzecznictwa tego wynika, że przy rozpatrywaniu wniosku o rejestrację przeniesienia praw do unijnego znaku towarowego kompetencja EUIPO ogranicza się co do zasady do badania formalnych wymogów określonych w art. 20 rozporządzenia 2017/1001 i w art. 13 rozporządzenia wykonawczego 2018/626 i nie wiąże się z przeprowadzaniem oceny kwestii materialnoprawnych, które mogą pojawić się w kontekście właściwego prawa krajowego.

62      Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część przepis ten stanowi (zob. wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., Hassan, C‑163/15, EU:C:2016:71, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

63      W szczególności art. 20 rozporządzenia 2017/1001 należy interpretować w świetle przepisów należących do tej samej sekcji rozporządzenia 2017/1001, zatytułowanej „Unijny znak towarowy jako przedmiot własności” (rozdział II sekcja 4 art. 19–29), które mają na celu zapewnienie, że taki znak towarowy będzie mógł „być zbywalny, powinien móc być obciążony zabezpieczeniem na rzecz osoby trzeciej oraz stanowić przedmiot licencji” (zob. motyw 26 wspomnianego rozporządzenia).

64      Tak więc w ramach stosowania art. 20 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO powinno uwzględnić w szczególności art. 27 ust. 1 tego rozporządzenia, zgodnie z którym przeniesienia praw do unijnego znaku towarowego wywołują skutki prawne wobec osób trzecich co do zasady dopiero po wpisaniu ich do rejestru unijnych znaków towarowych, z czego wynika zresztą, że taki wpis nie ma mocy wstecznej.

65      Ponadto w danym wypadku, gdy – jak w niniejszej sprawie – w stosunku do właściciela znaku towarowego zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, EUIPO powinno uwzględnić postanowienia art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, z którego wynika, że skutki prawne takiego postępowania wobec osób trzecich reguluje prawo krajowe.

66      Otóż w niniejszej sprawie postępowanie upadłościowe podlega prawu włoskiemu, czego skarżąca nie kwestionuje. W szczególności z informacji przekazanych EUIPO przez syndyka wynika, że przede wszystkim art. 16 i 17 włoskiego prawa upadłościowego przewidują w istocie, iż postanowienie o ogłoszeniu upadłości wywołuje skutki, po pierwsze, wobec dłużnika, a mianowicie osoby fizycznej lub prawnej w stanie upadłości, od dnia złożenia tego postanowienia w sekretariacie sądu, a po drugie, wobec osób trzecich z chwilą jego wpisania do włoskiego rejestru przedsiębiorstw. Następnie z art. 42 tej ustawy wynika, że zarządzanie spółką w upadłości powierza się syndykowi. Wreszcie z art. 44 i 45 włoskiego prawa upadłościowego wynika, że z jednej strony wszystkie czynności dokonane przez dłużnika po ogłoszeniu upadłości lub nieopatrzone datą pewną sprzed ogłoszenia upadłości nie wywołują skutków prawnych i są bezskuteczne wobec osób trzecich, w tym wobec ogółu wierzycieli, a z drugiej strony formalności wymagane do tego, aby czynność zaczęła wywoływać skutki wobec tych osób trzecich, pozostają bezskuteczne, jeżeli zostały dokonane po ogłoszeniu upadłości.

67      Tak więc w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, skutki postępowania upadłościowego powinny być wywodzone z prawa włoskiego, w szczególności z należytym uwzględnieniem jego następstw dla czynności dokonanych przez dłużnika po ogłoszeniu upadłości lub nieopatrzonych datą pewną sprzed ogłoszenia upadłości.

68      W konsekwencji w świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że o ile EUIPO powinno z pewnością ograniczyć się do badania formalnych przesłanek ważności wniosku o rejestrację przeniesienia praw do znaku towarowego na podstawie art. 20 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001 i art. 13 rozporządzenia wykonawczego 2018/626, o tyle badanie to wymaga jednak starannego uwzględnienia okoliczności faktycznych mogących mieć następstwa prawne dla wniosku o rejestrację takiego przeniesienia, w tym istnienia postępowania upadłościowego.

69      Obowiązek staranności ciążący na EUIPO na podstawie zasady przypomnianej w pkt 58 powyżej jest tym bardziej wiążący, gdy – jak w niniejszej sprawie – przed otrzymaniem wniosku o rejestrację przeniesienia praw do unijnego znaku towarowego EUIPO zostało poinformowane, w drodze wcześniejszego wniosku, złożonego zgodnie z art. 24 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001, o wpisanie do rejestru, że znak ten jest objęty postępowaniem upadłościowym, czyli postępowaniem mającym na celu podział sum uzyskanych z likwidacji majątku właściciela tego znaku pomiędzy jego wierzycieli. W takim przypadku do EUIPO należy rozpatrzenie wspomnianego wniosku o rejestrację przeniesienia ze szczególną starannością, tak aby uwzględnić cel „zapewnienia skuteczności” postępowania upadłościowego, o którym mowa w motywie 36 rozporządzenia 2015/848, w szczególności jeśli syndyk kwestionuje istnienie, ważność lub datę pewną owego przeniesienia praw.

70      Skarżąca podnosi jednak w istocie, że wniosek o rejestrację przeniesienia praw do unijnego znaku towarowego jest całkowicie niezależny od wszelkich wcześniejszych wniosków w przedmiocie wpisania wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym tego samego znaku towarowego. Twierdzi ona, że EUIPO jest wyłącznie właściwe do sprawdzenia formalnych przesłanek przeniesienia praw i że powinno powstrzymać się od jakiejkolwiek oceny ewentualnych następstw pierwszego wniosku dla wniosków późniejszych.

71      Tymczasem w świetle rozważań przedstawionych w pkt 58–69 powyżej takiej argumentacji nie można uwzględnić. Po uzyskaniu informacji o wszczęciu przed sądem krajowym postępowania upadłościowego obejmującego unijny znak towarowy EUIPO nie może bowiem pominąć tej okoliczności, jeżeli w późniejszym terminie zostanie złożony wniosek o rejestrację przeniesienia praw dotyczący tego samego znaku towarowego, tym bardziej gdy dodatkowo osoba odpowiedzialna za likwidację majątku wchodzącego w skład masy upadłości wyraźnie kwestionuje istnienie lub ważność dokumentu przedstawionego na poparcie wspomnianego wniosku i dodatkowo w tym względzie zostało wytoczone powództwo.

72      Ponadto w niniejszej sprawie, jak zostało przypomniane w pkt 66 powyżej, zgodnie z mającym zastosowanie prawem włoskim postępowanie upadłościowe, o którym tu mowa, powodowało bezskuteczność formalności wymaganych do zapewnienia skuteczności czynności dłużnika wobec osób trzecich, jeżeli formalności tych dopełniono po ogłoszeniu upadłości. W konsekwencji ze względu na to, że ogłoszenie to wywarło skutki przed złożeniem wniosku o rejestrację omawianych przeniesień, a EUIPO zostało o nim poinformowane przed złożeniem wspomnianego wniosku, EUIPO było zobowiązane zawiesić dokonanie wpisu tych przeniesień do czasu zbadania przez sąd krajowy sprawy co do istoty.

73      Natomiast przyjęcie argumentacji skarżącej nie tylko prowadziłoby w praktyce do obejścia przepisów krajowych w dziedzinie upadłości i ich celu, czyli ochrony wierzycieli, ale także pozbawiłoby art. 24 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 w znacznej mierze jego skuteczności (effet utile).

74      A zatem Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, w szczególności w pkt 56 zaskarżonej decyzji, że z uwagi na to, iż sporny znak towarowy był ujęty w spisie inwentarza załączonym do postanowienia o ogłoszeniu upadłości interwenienta, EUIPO było zobowiązane uwzględnić tę okoliczność i wpisać do rejestru wzmiankę o postępowaniu upadłościowym dotyczącym tego znaku towarowego, zgodnie z wnioskiem syndyka. Czyniąc to, Izba Odwoławcza przypomniała zwyczajnie o spoczywającym na EUIPO obowiązku staranności, takim jak opisany w pkt 58–69 powyżej. Ponadto Izba Odwoławcza słusznie przypomniała w tym samym punkcie swojej decyzji, że EUIPO nie jest uprawnione do podważenia wspomnianego spisu inwentarza, ponieważ nie może ono zastępować sądów krajowych.

75      Należy zatem oddalić pierwszą część jedynego zarzutu.

 W przedmiocie drugiej części jedynego zarzutu, dotyczącej błędnego uwzględnienia przez EUIPO i Izbę Odwoławczą postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r.

76      W drugiej części jedynego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, kiedy uznała, iż nie został przeprowadzony istotny etap postępowania, ponieważ dokonując w dniu 16 kwietnia 2018 r. rejestracji przeniesień praw do spornego znaku towarowego, EUIPO nie wzięło pod uwagę okoliczności, że ono samo nie uwzględniło wcześniejszego wniosku o wpis do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta, złożonego przez syndyka w dniu 25 października 2017 r. na podstawie art. 24 rozporządzenia 2017/1001. Skarżąca uważa, że w dniu złożenia wniosku o rejestrację wspomnianych przeniesień interwenient nie mógł być już uważany za właściciela tego znaku towarowego, ponieważ prawa do niego zostały uprzednio przeniesione przez interwenienta na spółkę Spring Holdings na podstawie umowy o przeniesienie praw z dnia 26 czerwca 2014 r., która to spółka przeniosła następnie te prawa na skarżącą. Jej zdaniem wpisanie wzmianki o postępowaniu upadłościowym na podstawie art. 24 rozporządzenia 2017/1001 nie mogło mieć zatem żadnego wpływu, ponieważ w październiku 2017 r. i w kwietniu 2018 r. interwenient nie mógł być już uważany za właściciela wspomnianego znaku towarowego.

77      Skarżąca uważa, że nawet gdyby EUIPO wpisało do rejestru wzmiankę o postępowaniu upadłościowym, przeniesienia praw do spornego znaku towarowego, najpierw na spółkę Spring Holdings, a następnie na skarżącą, musiałyby jednak zostać zarejestrowane, po pierwsze, ponieważ zostały spełnione wszystkie wymogi rejestracji przeniesienia praw określone w art. 20 rozporządzenia 2017/1001 (umowa zawarta na piśmie, podpisy, wniosek o rejestrację) i został przedstawiony wymagany dowód, a po drugie, dlatego że w dniu dokonania takiego wpisu do rejestru interwenient nie był już właścicielem znaku towarowego, do którego prawa przeniósł na spółkę Spring Holdings. Skarżąca podnosi, że wpisanie do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym nie mogło skutkować przywróceniem do majątku interwenienta, będącego spółką w stanie upadłości, aktywów takich jak wspomniany znak towarowy, które w dniu wszczęcia postępowania upadłościowego nie wchodziły już w skład jego majątku. Dodaje ona, że upadłość jako taka oraz wpisanie do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym wywołują skutki na przyszłość, co wynika też z art. 27 ust. 4 rozporządzenia nr 2017/1001.

78      Na wstępie należy zauważyć, iż strony są zgodne co do tego, że postanowieniem Tribunale di Venezia (trybunału w Wenecji) z dnia 13 października 2017 r. ogłoszono upadłość interwenienta na podstawie włoskiego prawa upadłościowego oraz że zgodnie z tym prawem, które na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001 reguluje skuteczność tego postępowania wobec osób trzecich, w tym samym dniu owo postanowienie zaczęło wywoływać skutki wobec osób trzecich. W konsekwencji począwszy od tego dnia interwenient nie był już uprawniony do przeniesienia praw do spornego znaku towarowego zgodnie z art. 20 tego rozporządzenia, a EUIPO nie mogło dokonać rejestracji przeniesienia praw, o którą wniesiono po tej dacie.

79      Izba Odwoławcza zwyczajnie przypomniała w pkt 46 i 47 zaskarżonej decyzji konsekwencje takiego postanowienia o ogłoszeniu upadłości dla strony wpisanej do rejestru jako właściciel unijnego znaku towarowego w dniu wydania tego postanowienia, wiążące się z zakazem zarządzania własnym majątkiem (prawami rzeczowymi i tytułami własności wpisanymi do rejestru) oraz z nieważnością lub bezskutecznością czynności prawnych wobec wierzycieli (w tym formalności wymaganych do zapewnienia skuteczności danej czynności wobec osób trzecich, które to formalności pozostają bezskuteczne, jeśli zostały dopełnione po ogłoszeniu upadłości). Izba Odwoławcza zwróciła uwagę, że w niniejszej sprawie w dniu wydania wspomnianego postanowienia, czyli w dniu 13 października 2017 r., interwenient był wpisany do rejestru EUIPO jako właściciel spornego znaku towarowego i że znak ten był ujęty w spisie inwentarza w postępowaniu upadłościowym.

80      W tym względzie należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza nie dokonała materialnoprawnej oceny, czy spis inwentarza stanowił dowód na okoliczność własności spornego znaku towarowego. Izba Odwoławcza wzięła bowiem po prostu pod uwagę oficjalny dokument poświadczony przez Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji), prowadzący postępowanie upadłościowe, i stwierdziła w pkt 56 zaskarżonej decyzji, że nie przedstawiono żadnego dowodu na to, iż dokument ten został zakwestionowany przed sądem. Ponadto w pkt 48 i 49 tej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że EUIPO nie rozpatrzyło wniosku syndyka, otrzymanego w dniu 25 października 2017 r., a dotyczącego wpisu do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym interwenienta, oraz że wniosek ten pozostawał jeszcze bez rozpoznania w dniu 16 kwietnia 2018 r., czyli w dniu złożenia wniosku o rejestrację przeniesień praw do owego znaku towarowego z interwenienta na spółkę Spring Holdings i z tej ostatniej spółki na skarżącą.

81      Tak więc Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 50–54 zaskarżonej decyzji, że argument skarżącej, zgodnie z którym przeniesienie praw do spornego znaku towarowego przez interwenienta na spółkę Spring Holdings miało miejsce w dniu 26 czerwca 2014 r. (czyli przed ogłoszeniem upadłości interwenienta), nie pozwala uznać, iż wpisy dotyczące przeniesienia praw dokonane w dniu 16 kwietnia 2018 r. były zgodne z prawem, oraz że argument ten jest w istocie bezskuteczny.

82      W tym względzie Izba Odwoławcza słusznie oparła się na art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, dotyczącym wywoływania wobec osób trzecich skutków prawnych przez czynności prawne takie jak przeniesienie praw do znaku towarowego, które to czynności stają się skuteczne dopiero po wpisaniu ich do rejestru. Uznała ona, że podnoszone przez interwenienta przeniesienie praw do spornego znaku towarowego, niezależnie od jego ważności i pewnego charakteru jego daty, nie zostało w każdym razie wpisane do rejestru EUIPO przed wydaniem postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r. i że z tego względu nie mogło ono wywoływać skutków wobec syndyka, który powinien zostać uznany za „osobę trzecią”, ponieważ nie był stroną tego domniemanego przeniesienia praw. Ponadto w świetle art. 27 ust. 4 tego rozporządzenia Izba Odwoławcza prawidłowo oparła się na art. 45 włoskiego prawa upadłościowego, który stanowi, że wszystkie formalności wymagane do zapewnienia skuteczności czynności wobec osób trzecich pozostają bezskuteczne, jeżeli zostały dopełnione po ogłoszeniu upadłości, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.

83      Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że Izba Odwoławcza nie orzekła w przedmiocie materialnoprawnych kwestii wchodzących w zakres właściwości sądów krajowych i prawa krajowego, takich jak własność spornego znaku towarowego w świetle prawa włoskiego lub materialnoprawna ważność przeniesień praw do tego znaku towarowego zarejestrowanych w dniu 16 kwietnia 2018 r. Wręcz przeciwnie, w pkt 53 i 56 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyraźnie uznała się za pozbawioną jakiejkolwiek właściwości w tym zakresie i słusznie uznała jurysdykcję sądów krajowych w tej dziedzinie.

84      Wreszcie w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się na pkt 30 wyroku z dnia 9 września 2011 r., CRAIC (T‑83/09, niepublikowanego, EU:T:2011:450), należy przypomnieć, że w tym punkcie wspomnianego wyroku Sąd orzekł, iż pierwszy wniosek o rejestrację przeniesienia praw do znaku towarowego, którego dotyczyła rozpatrywana w tym wyroku sprawa, spełniał wymogi wynikające z zasady 31 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1) (obecnie art. 13 rozporządzenia wykonawczego 2018/626), ponieważ załączono do niego dokument poświadczający przeniesienie praw do znaku odpowiadający wymogom tego przepisu, w związku z czym wspomniany wniosek oraz zarejestrowanie przejmującego jako nowego właściciela rozpatrywanego znaku towarowego były ważne. Sąd orzekł natomiast, że drugi wniosek o rejestrację przeniesienia praw do tego samego znaku towarowego nie był zgodny z tymi wymogami, ponieważ zbywający nie odpowiadał zarejestrowanemu właścicielowi, który to zbywający był już wówczas nabywcą w ramach poprzedniego przeniesienia praw do wspomnianego znaku towarowego. W tym względzie Sąd zauważył, że ewentualna kolizja między dwoma przeniesieniami praw do tego znaku towarowego wiąże się z kwestiami dotyczącymi prawa umów i prawa własności, które wykraczają poza ramy stosowania wspomnianej zasady i których badanie nie wchodzi w zakres kompetencji EUIPO.

85      Powyższe rozważania nie oznaczają jednak, że w niniejszej sprawie Izba Odwoławcza dokonała oceny materialnoprawnej ważności przeniesień praw do spornego znaku towarowego, co zdaje się sugerować skarżąca. W tym względzie wystarczy wskazać, że w sporze, w którym Sąd orzekł wyrokiem z dnia 9 września 2011 r., CRAIC (T‑83/09, niepublikowanym, EU:T:2011:450), skarżący, na poparcie swojego wniosku o rejestrację przeniesienia praw do znaku towarowego, nie powoływał się na orzeczenie sądu krajowego wydane w postępowaniu upadłościowym, analogiczne do postanowienia wydanego w niniejszej sprawie przez Tribunale di Venezia (trybunał w Wenecji). EUIPO nie było zatem zobowiązane do stosowania prawa krajowego, w związku z czym odwoływanie się do tamtego wyroku nie ma znaczenia dla sprawy. W każdym razie w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza ograniczyła się do odnotowania wspomnianego włoskiego wyroku i – jak wskazano już w pkt 83 powyżej – sama nie orzekła w przedmiocie własności spornego znaku towarowego w świetle prawa włoskiego ani nie dokonała oceny materialnoprawnej ważności przeniesienia praw tego znaku.

86      Należy zatem oddalić drugą część jedynego zarzutu.

 W przedmiocie trzeciej części jedynego zarzutu, dotyczącej braku zastosowania art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w niniejszej sprawie

87      W trzeciej części jedynego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczy wyłącznie sytuacji, w których więcej niż jedna strona dochodzi prawa do unijnego znaku towarowego, to znaczy powołuje się na czynności prawne, których celem lub skutkiem jest powstanie lub przeniesienie praw do takiego znaku. Przepis ten nie ma natomiast zastosowania do sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, gdy podmiot nie jest już właścicielem danego znaku towarowego w dniu wszczęcia dotyczącego go postępowania upadłościowego, ponieważ lata wcześniej przeniósł prawa do tego znaku na inny podmiot.

88      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 27 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 czynności prawne określone w art. 20, 22 i 25 tego rozporządzenia dotyczące unijnego znaku towarowego wywołują skutki prawne wobec osób trzecich we wszystkich państwach członkowskich dopiero po wpisaniu ich do rejestru.

89      Należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza prawidłowo uznała, iż przepis ten ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

90      W pkt 47–54 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała bowiem, że własność spornego znaku towarowego w dniu 13 października 2017 r., kiedy to ogłoszono upadłość zarejestrowanego właściciela tego znaku, czyli interwenienta, była przedmiotem sporu między skarżącą a syndykiem reprezentującym masę upadłości interwenienta oraz że domniemane przeniesienie tej własności, które zdaniem skarżącej miało miejsce w 2014 r., nie było w żadnym razie skuteczne wobec osób trzecich, w tym syndyka, ponieważ nie zostało wpisane do rejestru EUIPO przed dniem 13 października 2017 r.

91      Wynika z tego, że art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 ma zastosowanie w niniejszej sprawie, w szczególności w odniesieniu do domniemanej umowy o przeniesienie praw do spornego znaku towarowego z 2014 r., która zgodnie z tym przepisem nie stała się skuteczna przed dniem 13 października 2017 r., czyli dniem, z którym postanowienie o ogłoszeniu upadłości stało się skuteczne i zaczęło wywoływać skutki wobec osób trzecich zgodnie z włoskim prawem upadłościowym, mającym zastosowanie na mocy art. 27 ust. 4 tego rozporządzenia i art. 19 ust. 1 rozporządzenia 2015/848.

92      Trzecią część jedynego zarzutu należy zatem oddalić.

 W przedmiocie czwartej części jedynego zarzutu, dotyczącej kwestii zastosowania w niniejszej sprawie przewidzianego w art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wyjątku dotyczącego posiadania wiedzy i domniemanej okoliczności posiadania przez interwenienta i syndyka wiedzy o umowie o przeniesienie praw z 2014 r.

93      W czwartej części jedynego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, ponieważ nie uwzględniła okoliczności, iż interwenient oraz syndyk wiedzieli o przeniesieniu praw do spornego znaku towarowego, które nastąpiło w 2014 r., co potwierdza istnienie umowy licencyjnej dotyczącej tego znaku, zawartej w dniu 30 grudnia 2014 r. między interwenientem a spółką Spring Holdings, oraz przedłużenie tej umowy licencyjnej przez syndyka wiadomością elektroniczną z dnia 7 grudnia 2017 r. Według niej taki stan rzeczy wynika również z „pisma dotyczącego współpracy” z dnia 24 listopada 2017 r., w którym spółka Spring Holdings zaproponowała przedłużenie okresu obowiązywania umowy licencyjnej do dnia 30 listopada 2022 r.

94      Niezależnie od powyższego zdaniem skarżącej syndyk nie mógł zostać uznany za osobę trzecią (nawet działającą w interesie wierzycieli interwenienta), ponieważ był związany z nią stosunkiem umownym jako strona umowy licencyjnej. Skarżąca wywodzi z tego, że nawet gdyby art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 znajdował zastosowanie w niniejszej sprawie, interwenient i sam syndyk nie mogliby powoływać się na ten przepis, ponieważ posiadali rzeczywistą wiedzę o wcześniejszym przeniesieniu praw do spornego znaku towarowego na spółkę Spring Holdings, które miało miejsce w 2014 r.

95      Należy zauważyć, że argumenty te opierają się na wyjątku dotyczącym posiadania wiedzy przewidzianym w art. 27 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z którym przed wpisaniem do rejestru czynność prawna dotycząca unijnego znaku towarowego wywołuje skutki prawne wobec osób trzecich, które nabyły prawa do znaku towarowego po dniu dokonania tej czynności, jeżeli o czynności tej wiedziały one w momencie nabycia owych praw.

96      Należy jednak stwierdzić, że w niniejszej sprawie EUIPO nie było w stanie zastosować tego wyjątku dotyczącego posiadania wiedzy.

97      Jak bowiem wskazano już w pkt 74 powyżej, Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 56 zaskarżonej decyzji, że z uwagi na to, iż sporny znak towarowy był ujęty w spisie inwentarza załączonym do postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r., kwestionowanie tego spisu nie leżało w kompetencjach EUIPO, ponieważ nie może ono zastępować sądów krajowych i ponieważ było zobowiązane do wpisania do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym rzeczonego znaku. Jednocześnie w tym samym punkcie wspomnianej decyzji Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła również, że wniosek o rejestrację przeniesienia praw do tego znaku towarowego złożony przez skarżącą po ogłoszeniu upadłości interwenienta był spóźniony i że skarżąca nie przedstawiła dowodu, opartego na orzeczeniu sądu krajowego, na okoliczność, iż postanowienie o ogłoszeniu upadłości było błędne.

98      W konsekwencji zadaniem EUIPO nie było sprawdzenie, czy w dniu wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości interwenienta wobec interwenienta i syndyka można było powołać się na wyjątek dotyczący posiadania wiedzy. Wynika z tego, że niniejsza część zarzutu jest bezskuteczna.

99      W każdym razie, co się tyczy podnoszonej okoliczności, że w dniu 13 października 2017 r. interwenient i syndyk posiadali wiedzę o przeniesieniu praw do spornego znaku towarowego na spółkę Spring Holdings, które miało miejsce w 2014 r., należy zauważyć, co następuje:

100    Po pierwsze, jeżeli chodzi o interwenienta, należy przypomnieć, że Trybunał, odnosząc się do celu reguły ustanowionej w art. 27 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001, stwierdził, iż niemożność powoływania się wobec osób trzecich na czynności prawne wskazane w art. 20, 22 i 25 tego rozporządzenia, które nie zostały wpisane do rejestru, ma na celu ochronę podmiotu, który dysponuje lub może dysponować prawami do unijnego znaku towarowego jako przedmiotu własności (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., Hassan, C‑163/15, EU:C:2016:71, pkt 25).

101    Należy zatem stwierdzić, że art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 ma na celu w niniejszym przypadku ochronę każdej osoby, która dysponuje lub może dysponować prawami do spornego znaku towarowego jako przedmiotu własności, czyli wierzycieli interwenienta – spółki, której upadłość ogłoszono. W związku z tym wiedza samego interwenienta o przeniesieniu praw do owego znaku towarowego nie jest istotna i nie może mieć wpływu na prawa wierzycieli do jego majątku podlegającego likwidacji.

102    Po drugie, jeśli chodzi o syndyka, należy zbadać, czy rzeczywiście potwierdził on, że wiedział o przeniesieniu praw z 2014 r. przed dniem 13 października 2017 r., jak twierdzi skarżąca.

103    W tym względzie należy podkreślić, że zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wyjątek dotyczący posiadania wiedzy ma zastosowanie do osób, które nabywając następnie prawa do danego znaku towarowego, wiedziały o czynności „w momencie nabycia tych praw”, czyli w niniejszym przypadku w dniu 13 października 2017 r., jak przyznaje sama skarżąca w pkt 74 skargi.

104    Tymczasem przede wszystkim bezsporne jest, że syndyk nie uczestniczył ani w zawarciu umowy o przeniesienie praw, ani w zawarciu umowy licencyjnej, na które to umowy, które miały zostać zawarte w 2014 r., powołuje się skarżąca.

105    Następnie z akt sprawy wynika, że syndyk zakwestionował ważność wspomnianej umowy zbycia i umowy licencyjnej przed Tribunale di Venezia (trybunałem w Wenecji). W samym dokumencie, na którym opiera się skarżąca, a mianowicie w pozwie wniesionym do tego sądu przez syndyka w dniu 13 czerwca 2019 r., wyraźnie wskazano, że syndyk dowiedział się o umowie o przeniesienie praw „po raz pierwszy (i jedyny)” w czerwcu 2018 r. (czyli po wydaniu postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r.), właśnie ze względu na postępowanie przed EUIPO.

106    Na poparcie swoich twierdzeń skarżąca odsyła zwyczajnie do „pisma dotyczącego współpracy”, czyli do korespondencji na temat przedłużenia umowy licencyjnej datowanej na listopad i grudzień 2017 r. W tym względzie należy podkreślić, że korespondencja, na którą powołuje się skarżąca, pochodzi z okresu po wydaniu postanowienia o ogłoszeniu upadłości z dnia 13 października 2017 r. W każdym razie z akt sprawy wynika, że syndyk odrzucił twierdzenia skarżącej, wskazując, że propozycja przedłużenia umowy licencyjnej przedłożona przez spółkę Spring Holdings w dniu 24 listopada 2017 r. była „wyłącznie tymczasowa i wstępna i oczywiście wykluczała powództwa związane z domniemanym przeniesieniem praw do znaków towarowych”, w tym do spornego znaku towarowego. Jak zostało to wyraźnie wskazane we wniosku syndyka mającym na celu uzyskanie zezwolenia na akceptację tego przedłużenia, zezwolenie to pozostawało „bez uszczerbku dla wszelkich działań podejmowanych w celu ustalenia, czy przeniesienie praw do znaków towarowych było zgodne z prawem i zostało dokonane po rozsądnej cenie, oraz w celu ustalenia wszelkich innych okoliczności w tym przedmiocie”. Ponadto syndyk zakwestionował przed Izbą Odwoławczą prawdziwość wiadomości elektronicznej, która miała zostać wysłana przez niego w odpowiedzi na wspomnianą propozycję i na którą powołała się skarżąca, a skarżąca nie udowodniła, że syndyk kiedykolwiek podpisał tę propozycję. Tym samym takie okoliczności nie mogą dowodzić, że w dniu 13 października 2017 r. syndyk wiedział o domniemanej umowie o przeniesienie praw z dnia 26 czerwca 2014 r.

107    A zatem Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w istocie, że przewidziany w art. 27 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wyjątek dotyczący posiadania wiedzy nie ma zastosowania w niniejszej sprawie i że domniemana umowa o przeniesienie praw i umowa licencyjna z 2014 r., niezależnie od ich ważności i pewnego charakteru daty ich zawarcia w świetle prawa włoskiego, tak czy inaczej nie były skuteczne wobec interwenienta i syndyka w dniu 13 października 2017 r.

108    A zatem czwartą część jedynego zarzutu należy oddalić.

 W przedmiocie piątej części jedynego zarzutu, dotyczącej błędnego zastosowania przez Izbę Odwoławczą art. 103 rozporządzenia 2017/1001 do decyzji EUIPO z dnia 16 kwietnia 2018 r. o wykreśleniu wpisów w rejestrze

109    W piątej części jedynego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że art. 103 rozporządzenia 2017/1001 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na brak „oczywistego błędu” przy zarejestrowaniu przez EUIPO przeniesienia praw do spornego znaku towarowego na jej rzecz w dniu 16 kwietnia 2018 r., zgodnie z wymogami prawnymi. Potwierdza ona, że przed ogłoszeniem upadłości interwenient zbył prawa do tego znaku towarowego na rzecz spółki Spring Holdings, która ze swej strony przeniosła prawa do tego znaku na nią. Ponadto podnoszony przez interwenienta błąd, a mianowicie pominięcie pisma procesowego, nie został popełniony w chwili wpisania wspomnianego przeniesienia do rejestru, lecz miał miejsce w październiku 2017 r.

110    W tym względzie należy przypomnieć, że brzmienie art. 103 rozporządzenia 2017/1001, obowiązujące od dnia 1 października 2017 r., różni się od brzmienia art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie, w jakim dotyczy każdego „oczywistego błędu” popełnionego przez EUIPO, a nie jedynie każdego „oczywistego błędu proceduralnego” zawinionego przez EUIPO, który został zdefiniowany przez Trybunał jako rażący błąd procesowy popełniony przez EUIPO (zob. podobnie wyrok z dnia 31 października 2019 r., Repower/EUIPO, C‑281/18 P, EU:C:2019:916, pkt 29). Proceduralny charakter oczywistego błędu nie jest zatem warunkiem zastosowania art. 103 rozporządzenia 2017/1001.

111    Jeśli chodzi o „oczywisty” lub rażący charakter błędu uzasadniającego wydanie decyzji o uchyleniu wcześniejszej decyzji lub o wykreśleniu wpisu, to wykazują go błędy o wysokim stopniu oczywistości, które nie pozwalają na utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia wcześniejszej decyzji lub wpisu bez ponownej analizy, która powinna następnie zostać przeprowadzona przez organ, który wydał tę decyzję lub dokonał owego wpisu [zob. podobnie wyrok z dnia 28 maja 2020 r., Aurea Biolabs/EUIPO – Avizel (AUREA BIOLABS), T‑724/18 i T‑184/19, EU:T:2020:227, pkt 29, 30 i przytoczone tam orzecznictwo].

112    Ogólniej rzecz ujmując, zgodnie z orzecznictwem błąd można uznać za oczywisty jedynie wówczas, gdy może on zostać z łatwością wykryty w świetle kryteriów, od których prawodawca uzależnił korzystanie przez administrację z przysługującego jej zakresu uznania, a przedstawione dowody są wystarczające do pozbawienia wiarygodności dokonanej przez tę administrację oceny, której nie ma możliwości uznać za uzasadnioną i spójną (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 2019 r., Fleig/ESDZ, T‑492/17, EU:T:2019:211, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

113    W niniejszej sprawie, co się tyczy niewpisania do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym, należy zauważyć, że upadłość należy uznać za skuteczną i wywołującą skutki od dnia określonego zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym, w niniejszym przypadku, na podstawie art. 44 i 45 włoskiego prawa upadłościowego, od dnia 13 października 2017 r. (zob. w szczególności pkt 53 i 66 powyżej). Ponadto EUIPO wiedziało o upadłości interwenienta, a decyzją z dnia 9 kwietnia 2018 r. (zob. pkt 8 powyżej) poinformowało już wyraźnie o zamiarze zastosowania się do wywoływanych przez nią skutków. A zatem ze względu na to, że pierwszy wpis dotyczący przeniesienia praw do spornego znaku towarowego przez interwenienta na spółkę Spring Holdings, o który w dniu 18 października 2017 r. wniósł ich wspólny pełnomocnik, został wykreślony przez EUIPO z mocą wsteczną w dniu 9 kwietnia 2018 r., wspomniany znak należało uznać za należący w dniu 13 października 2017 r., a tym bardziej w dniu 16 kwietnia 2018 r., do interwenienta.

114    Należy zatem stwierdzić, że do „oczywistego błędu” popełnionego przez EUIPO w rozumieniu art. 103 rozporządzenia 2017/1001 doszło wówczas, gdy w dniu 16 kwietnia 2018 r. EUIPO wpisało do rejestru przeniesienie praw do spornego znaku towarowego na wniosek skarżącej bez uwzględnienia istnienia i wykonalności postanowienia o ogłoszeniu upadłości interwenienta z dnia 13 października 2017 r., którego to postanowienia nie wpisało do rejestru w następstwie właściwego wniosku złożonego przez syndyka w dniu 25 października 2017 r.

115    Wpisy w rejestrze dotyczące dalszego przeniesienia praw do spornego znaku towarowego dokonane w dniu 16 kwietnia 2018 r. stanowiły zatem „oczywiste błędy” popełnione przez EUIPO w rozumieniu art. 103 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ, po pierwsze, upadłość interwenienta została ogłoszona wcześniej, a mianowicie w dniu 13 października 2017 r., a po drugie, w chwili dokonania tych wpisów EUIPO wiedziało o wszczęciu postępowania upadłościowego dotyczącego właściciela tego znaku wpisanego do rejestru, czyli interwenienta.

116    W normalnych okolicznościach, jeśli nie popełniono by błędu, gdyby wzmianka o postanowieniu o ogłoszeniu upadłości zarejestrowanego właściciela spornego znaku towarowego została należycie wpisana do rejestru w dniu złożenia przez syndyka wniosku, tj. w dniu 25 października 2017 r., to każdy kolejny wniosek o rejestrację przeniesienia praw w odniesieniu do tego samego znaku towarowego zostałby automatycznie zawieszony i można by go było uwzględnić jedynie za wyraźną zgodą syndyka lub sądu krajowego prowadzącego postępowanie upadłościowe.

117    Rejestrując sporne przeniesienia praw na wniosek skarżącej w dniu 16 kwietnia 2018 r., nie wpisawszy wcześniej do rejestru wzmianki o postępowaniu upadłościowym dotyczącym właściciela spornego znaku towarowego zgodnie z wnioskiem syndyka z dnia 25 października 2017 r., EUIPO popełniło oczywisty błąd, w związku z czym było zobowiązane do wykreślenia, tak szybko jak to możliwe, dotkniętych tym oczywistym błędem wpisów z dnia 16 kwietnia 2018 r.

118    W tym względzie Trybunał orzekł w istocie, że obowiązek uchylenia decyzji lub wykreślenia wpisu dotkniętego oczywistym błędem popełnionym przez EUIPO, który ciąży obecnie na tym urzędzie na podstawie art. 103 rozporządzenia 2017/1001, ma na celu zagwarantowanie dobrej administracji, jak również ekonomiki procesowej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 31 października 2019 r., Repower/EUIPO, C‑281/18 P, EU:C:2019:916, pkt 32).

119    Ponadto termin jednego roku liczony od daty wpisu do rejestru, określony w art. 103 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, został należycie zachowany przy przyjęciu przez departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru w dniu 30 stycznia 2019 r. dwóch decyzji o wykreśleniu wpisów w rejestrze T 014185659 i T 014188703 dokonanych w dniu 16 kwietnia 2018 r.

120    Z powyższego wynika, że przesłanki wymagane do zastosowania art. 103 rozporządzenia 2017/1001 przez EUIPO, w szczególności przez departament odpowiedzialny za prowadzenie rejestru, zostały spełnione.

121    Izba Odwoławcza słusznie zatem utrzymała w mocy decyzję tego departamentu z dnia 30 stycznia 2019 r. o wykreśleniu wpisów dotyczących kolejnych przeniesień praw do spornego znaku towarowego dokonanych w dniu 16 kwietnia 2018 r.

122    Piątą część jedynego zarzutu należy zatem oddalić.

123    W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić jedyny zarzut, a co za tym idzie – skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

124    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

125    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Marina Yachting Brand Management Co. Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Industries Sportswear Co. Srl.

Costeira

Gratsias

Kancheva

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 września 2021 r.

Podpisy


Spis treści



*      Język postępowania: angielski.