WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 28 lutego 2024 r.(*)
Polityka gospodarcza i pieniężna – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi – Artykuł 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 – Stosowanie przez EBC odsetek wyrównawczych na podstawie prawa austriackiego w przypadku naruszenia art. 395 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i w następstwie decyzji nakładającej administracyjną sankcję finansową na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1024/2013 – Proporcjonalność
W sprawach T‑647/21 i T‑99/22
Sber Vermögensverwaltungs AG, dawniej Sberbank Europe AG, z siedzibą w Wiedniu (Austria), którą reprezentował M. Fellner, adwokat,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), który reprezentowali K. Lackhoff, J. Poscia oraz M. Ioannidis, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popierana przez
Republikę Austrii, którą reprezentowali J. Schmoll, F. Koppensteiner oraz A. Posch, w charakterze pełnomocników,
interwenient,
SĄD (trzecia izba),
w składzie: F. Schalin, prezes, I. Nõmm (sprawozdawca) i G. Steinfatt, sędziowie,
sekretarz: V. Di Bucci,
– uwzględniając pisemny etap postępowania,
– uwzględniając, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanawiając, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skargach opartych na art. 263 TFUE skarżąca, Sber Vermögensverwaltungs AG, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC), odpowiednio, ECB-SSM-2021-ATSBE-7 z dnia 2 sierpnia 2021 r. i ECB-SSM-2021-ATSBE-12 z dnia 21 grudnia 2021 r. Te dwie decyzje zostały wydane na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 4 ust. 3 oraz art. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), w związku z art. 395 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2013, L 208, s. 68; Dz.U. 2013, L 321, s. 6) oraz § 97 ust. 1 pkt 2 Bundesgesetz über das Bankwesengesetz (Bankwesengesetz) (ustawy o systemie bankowym) z dnia 30 lipca 1993 r. (BGBl. 532/1993), zmienionej przez Bundesgesetz, mit dem das Bankwesengesetz, das Börsegesetz 2018, das Finalitätsgesetz, das Finanzmarkt-Geldwäsche-Gesetz, das Sanierungs- und Abwicklungsgesetz, das Wertpapieraufsichtsgesetz 2018 und das Zentrale Gegenparteien-Vollzugsgesetz geändert werden (ustawę federalną zmieniającą ustawę o systemie bankowym, ustawę o giełdach papierów wartościowych z 2018 r., ustawę o celowości, ustawę o praniu pieniędzy na rynkach finansowych, ustawę o reorganizacji i likwidacji, ustawę o nadzorze nad papierami wartościowymi z 2018 r. oraz ustawę o egzekwowaniu przepisów dotyczących kontrahentów centralnych) z dnia 28 maja 2021 r. (BGBl. I, 98/2021) (zwanej dalej „BWG”).
Okoliczności powstania sporu
2 Skarżąca jest austriacką instytucją kredytową podlegającą bezpośredniemu nadzorowi EBC.
3 W dniu 1 października 2015 r. skarżąca poinformowała EBC i Finanzmarktaufsichtsbehörde (organ nadzoru nad rynkami finansowymi, Austria) (zwany dalej „FMA”), że jej ekspozycje wobec instytucji kredytowej przekroczyły w 2015 r. limit dużych ekspozycji przewidziany w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013. Podkreśliła, że położyła kres tym przekroczeniom.
4 W dniu 15 lutego 2019 r. EBC postanowił nałożyć na skarżącą administracyjną sankcję finansową na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 w wysokości 630 000 EUR za naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 z powodu przekroczenia limitów dużych ekspozycji określonych w tym ostatnim przepisie na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej. W celu ustalenia kwoty tej sankcji Komisja wyodrębniła naruszenie popełnione na zasadzie skonsolidowanej (które może prowadzić do obliczenia kary w wysokości 520 000 EUR) i naruszenie popełnione na zasadzie indywidualnej (które może prowadzić do obliczenia kary w wysokości 330 000 EUR). Ponieważ oba naruszenia wynikały z tych samych okoliczności faktycznych, EBC uznał, że łączne nałożenie tych dwóch kwot nie było proporcjonalne, i w konsekwencji ustalił kwotę wspomnianej sankcji na 630 000 EUR.
5 W dniu 17 lutego 2021 r. EBC poinformował skarżącą o swoim zamiarze nałożenia na nią odsetek wyrównawczych od kwot, których dotyczyły wspomniane przekroczenia na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, i przekazał jej projekt decyzji w tym zakresie.
6 W dniu 3 marca 2021 r. skarżąca przedstawiła uwagi na piśmie w przedmiocie tego projektu decyzji.
7 W dniu 29 czerwca 2021 r. EBC umożliwił skarżącej przedstawienie uwag w przedmiocie zmienionej wersji projektu decyzji ze względu na wprowadzone w dnia 28 maja 2021 r. zmiany w § 97 ust. 1 BWG.
8 W dniu 6 lipca 2021 r. skarżąca przedstawiła uwagi na piśmie w przedmiocie zmienionej wersji projektu decyzji.
9 W dniu 2 sierpnia 2021 r. EBC wydał decyzję ECB-SSM-2021-ATSBE-7 (zwaną dalej „decyzją z dnia 2 sierpnia 2021 r.”), która nakłada na EBC odsetki za przekroczenia, które miały miejsce w okresie od lutego do czerwca 2015 r., w wysokości 2 120 926,08 EUR.
10 Po pierwsze, EBC przypomniał, że skarżąca poinformowała go, podobnie jak FMA, że jedna z jej ekspozycji przekroczyła próg 25 % jej uznanego kapitału przewidziany w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013.
11 Po drugie, EBC podkreślił, że skarżąca przekraczała wspomniany próg, z jednej strony indywidualnie przez 59 dni roboczych w okresie od 5 lutego do 29 czerwca 2015 r., a z drugiej strony na zasadzie skonsolidowanej przez 53 dni robocze w okresie od dnia 10 lutego do dnia 29 czerwca 2015 r. Wskazał on, że przekroczenia te miały miejsce w ciągu czterech miesięcy kalendarzowych.
12 Po trzecie, EBC wywnioskował z tego, że na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 4 ust. 3 oraz art. 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013 na skarżącą należy nałożyć odsetki wyrównawcze na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG za naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 zarówno na zasadzie indywidualnej w wysokości 1 105 359,95 EUR, jak i na zasadzie skonsolidowanej w wysokości 2 120 926,08 EUR.
13 W dniu 30 sierpnia 2021 r. skarżąca złożyła wniosek o przegląd decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r. na podstawie art. 24 ust. 1, 5 i 6 rozporządzenia nr 1024/2013 w związku z art. 7 decyzji EBC 2014/360/UE z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia Administracyjnej Rady Odwoławczej i jej regulaminu operacyjnego (Dz.U. 2014, L 175, s. 47).
14 W dniu 12 października 2021 r. skarżąca wniosła skargę w sprawie T‑647/21, żądając stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r.
15 W dniu 25 października 2021 r. Administracyjna Rada Odwoławcza (zwana dalej „ABoR”) wydała opinię, w której uznała, że decyzja z dnia 2 sierpnia 2021 r., po pierwsze, jest niewystarczająco uzasadniona w odniesieniu do stosowania zasady proporcjonalności, stosowania art. 70 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338), i w odniesieniu do zastosowania § 99 lit. e) BWG, po drugie, narusza zasadę dochowania rozsądnego terminu, a po trzecie, jest niewystarczająco uzasadniona, jeśli chodzi o wybór EBC dotyczący nałożenia odsetek wyrównawczych za przekroczenia dużych ekspozycji zarówno na poziomie indywidualnym, jak i skonsolidowanym.
16 W dniu 21 grudnia 2021 r. EBC wydał nową decyzję ECB-SSM-2021-ATSBE-12 (zwaną dalej „decyzją z dnia 21 grudnia 2021 r.”), która zgodnie z jej pkt 3.1 „zastępuje i zmienia decyzję z dnia [2 sierpnia 2021 r.]”, a zgodnie z jej pkt 3.3 „staje się skuteczna z dniem notyfikacji decyzji [z dnia 2 sierpnia 2021 r.]”.
17 EBC utrzymał tę samą kwotę odsetek wyrównawczych co kwota, którą nałożył w decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r.
18 Uwzględniając opinię ABoR, EBC dodał, po pierwsze, że w przypadku naruszenia obowiązków instytucji wynikających z art. 395 rozporządzenia nr 575/2013 nałożenie odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG jest objęte zakresem wykonywania przez właściwy organ uprawnień związanych, nie pozostawiając mu żadnego zakresu uznania. Elementy wymienione w § 99 lit. e) BWG w odniesieniu do „sankcji karnych” są zatem pozbawione znaczenia. Po drugie, EBC podkreślił fakt, że z orzecznictwa sądów austriackich wynika, iż w przypadku przekroczenia zarówno na zasadzie indywidualnej, jak i skonsolidowanej, należy pobrać odsetki z tych dwóch tytułów. Po trzecie, uznał on, że wbrew temu, co podniosła ABoR, w świetle okoliczności niniejszej sprawy obowiązek przestrzegania rozsądnego terminu przy rozpatrywaniu postępowań administracyjnych nie został naruszony, i zauważył, że sama ABoR przyjęła, iż czas trwania postępowania nie miał wpływu na korzystanie przez skarżącą z prawa do obrony.
Żądania stron
19 W sprawie T‑647/21 strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r.;
– obciążenie EBC kosztami postępowania.
20 EBC i Republika Austrii wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
21 Ponadto w dniu 28 stycznia 2022 r. EBC złożył wniosek o umorzenie postępowania w tej sprawie, który w dniu 31 maja 2022 r. został dołączony do postępowania głównego.
22 W sprawie T‑99/22 strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r.;
– obciążenie EBC kosztami postępowania.
23 EBC i Republika Austrii wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
24 Wysłuchawszy stron w tym względzie, Sąd postanowił połączyć niniejsze sprawy do celów wydania wyroku zgodnie z art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem.
W przedmiocie skargi w sprawie T‑99/22
25 Argumentację przedstawioną przez skarżącą na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. można zasadniczo podzielić na siedem zarzutów, dotyczących, po pierwsze, naruszenia zasady ne bis in idem zawartej w art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) i w art. 4 protokołu nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”), po drugie, zakwestionowania ostatecznego charakteru decyzji EBC z dnia 15 lutego 2019 r. z naruszeniem przepisów prawa austriackiego, po trzecie, naruszenia art. 49 Karty i art. 7 EKPC oraz art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013, po czwarte, naruszenia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, po piąte, naruszenia zasady proporcjonalności i art. 70 dyrektywy 2013/36, po szóste, naruszenia przez EBC obowiązku wydania decyzji w rozsądnym terminie, a po siódme, nadużycia władzy.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia zasady ne bis in idem
26 Skarżąca utrzymuje, że nałożenie odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG stanowi naruszenie zasady ne bis in idem zawartej w art. 50 Karty i w art. 4 protokołu nr 7 do EKPC, ponieważ EBC nałożył już na nią administracyjną sankcję finansową w wysokości 630 000 EUR za identyczne czyny. Podnosi ona, że zasada ta obowiązuje również w odniesieniu do sankcji administracyjnych mogących mieć charakter karny, i uważa, że kwalifikacja ta ma zastosowanie do odsetek wyrównawczych, ponieważ wykraczają one poza pozbawienie korzyści gospodarczej uzyskanej z naruszenia art. 395 rozporządzenia nr 575/2013. Ponadto w wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648), Trybunał nie wypowiedział się w kwestii, czy odsetki wyrównawcze mają charakter karny, czy też nie.
27 EBC, popierany przez Republikę Austrii, uważa, że niniejszy zarzut należy oddalić.
28 Zasada ne bis in idem stanowi podstawową zasadę prawa Unii (wyrok z dnia 15 października 2002 r., Limburgse Vinyl Maatschappij i in./Komisja, C‑238/99 P, C‑244/99 P, C‑245/99 P, C‑247/99 P, od C‑250/99 P do C‑252/99 P i C‑254/99 P, EU:C:2002:582, pkt 59), która jest obecnie wyrażona w art. 50 Karty.
29 Artykuł 50 Karty zawiera prawo odpowiadające prawu przewidzianemu w art. 4 protokołu nr 7 do EKPC. W tym względzie należy podkreślić, że w zakresie, w jakim Karta zawiera prawa, które odpowiadają prawom zagwarantowanym w EKPC, art. 52 ust. 3 Karty przewiduje, iż ich znaczenie i zakres są takie same jak znaczenie i zakres praw przyznanych przez EKPC. Przy dokonywaniu wykładni art. 50 Karty należy zatem uwzględnić art. 4 protokołu nr 7 do EKPC, bez uszczerbku dla autonomii prawa Unii i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zob. podobnie wyrok z dnia 20 marca 2018 r., Menci C‑524/15, EU:C:2018:197, pkt 23, 60).
30 Artykuł 50 Karty stanowi, że „[n]ikt nie może być ponownie sądzony lub ukarany w postępowaniu karnym za ten sam czyn zabroniony pod groźbą kary, w odniesieniu do którego zgodnie z ustawą został już uprzednio uniewinniony lub za który został już uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem na terytorium Unii”. Zatem zasada ne bis in idem zakazuje kumulacji zarówno postępowań, jak i sankcji o charakterze karnym w rozumieniu tego artykułu za te same czyny przeciwko tej samej osobie (zob. wyrok z dnia 20 marca 2018 r., Menci, C‑524/15, EU:C:2018:197, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 Z orzecznictwa Trybunału wynika, że istotne są trzy kryteria. Pierwszym z nich jest kwalifikacja prawna naruszenia w prawie krajowym, drugim, sam charakter naruszenia, a trzecim, charakter i stopień surowości sankcji, która może zostać nałożona na daną osobę (zob. podobnie wyroki: z dnia 5 czerwca 2012 r., Bonda, C‑489/10, EU:C:2012:319, pkt 37; z dnia 20 marca 2018 r., Menci, C‑524/15, EU:C:2018:197, pkt 26). W tym względzie należy zauważyć, że stosowanie art. 50 Karty nie ogranicza się tylko do postępowań i sankcji kwalifikowanych jako „karne” przez prawo krajowe, lecz obejmuje niezależnie od takiej kwalifikacji w prawie krajowym postępowania i sankcje, które należy uważać za mające charakter karny na podstawie dwóch pozostałych kryteriów (zob. podobnie wyrok z dnia 20 marca 2018 r., Menci, C‑524/15, EU:C:2018:197, pkt 30).
32 W niniejszej sprawie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 w wersji mającej zastosowanie w okresie, którego dotyczy spór, „[i]nstytucja nie przyjmuje na siebie ekspozycji wobec klienta lub grupy powiązanych klientów, której wartość po uwzględnieniu skutku ograniczenia ryzyka kredytowego zgodnie z art. 399–403 [wspomnianego rozporządzenia] przekracza 25 % wartości jej uznanego kapitału” i „[j]eżeli taki klient jest instytucją lub jeżeli do grupy powiązanych klientów należy co najmniej jedna instytucja, wartość ta nie przekracza 25 % wartości uznanego kapitału instytucji lub kwoty 150 mln EUR, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa, pod warunkiem że suma wartości ekspozycji wobec wszystkich powiązanych klientów niebędących instytucjami, po uwzględnieniu skutku ograniczenia ryzyka kredytowego zgodnie z art. 399–403 [tego rozporządzenia], nie przekracza 25 % wartości uznanego kapitału instytucji”.
33 Ponadto zgodnie z § 97 ust. 1 pkt 2 BWG „FMA nakłada odsetki na instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa odpowiedzialne zgodnie z § 30 ust. 6 [niniejszej ustawy] oraz na instytucję centralną w przypadku stowarzyszenia instytucji kredytowych zgodnie z § 30a tej ustawy w następujących kwotach: […] 2 % przekroczenia limitu dużych ekspozycji, o którym mowa w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013, obliczane rocznie, przez 30 dni, z wyjątkiem dopuszczalnego przekroczenia limitu zgodnie z art. 395 ust. 5 tego rozporządzenia, środków nadzorczych zgodnie z § 70 ust. 2 niniejszej ustawy lub nadmiernego zadłużenia instytucji kredytowej”.
34 W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w dniu 15 lutego 2019 r. decyzją, która stała się ostateczna, na skarżącą nałożono, na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013, administracyjną sankcję finansową w wysokości 630 000 EUR, karząc naruszenie polegające na przekroczeniu limitów dużych ekspozycji określonych w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013. EBC nie kwestionuje, że odsetki wyrównawcze, które nałożył w decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r., były związane z tymi samymi okolicznościami faktycznymi.
35 W drugiej kolejności należy podkreślić, że administracyjne sankcje finansowe nałożone na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 są objęte zakresem stosowania art. 50 Karty.
36 W tym względzie można zauważyć, że administracyjne sankcje finansowe nałożone na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 są w oczywisty sposób wzorowane na grzywnach, jakie Komisja Europejska może nałożyć na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1), i mają równoważny charakter i stopień surowości. Sankcje te mają bowiem ten sam odstraszający cel, jak wyraźnie wynika z art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013, który stanowi, że „stosowane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające”, a także tę samą surowość wyrażoną w kwocie, która może osiągnąć 10 % całkowitego rocznego obrotu danej instytucji kredytowej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasady ne bis in idem należy przestrzegać na gruncie postępowań mających na celu wymierzenie grzywien na podstawie prawa konkurencji (zob. wyrok z dnia 14 lutego 2012 r., Toshiba Corporation i in., C‑17/10, EU:C:2012:72, pkt 94 i przytoczone tam orzecznictwo). Kwalifikację tę należy zatem zastosować w drodze analogii do wspomnianych sankcji.
37 W trzeciej kolejności w konsekwencji należy zbadać, czy odsetki wyrównawcze nakładane na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG są również objęte zakresem stosowania art. 50 Karty.
38 W tym względzie z orzecznictwa Verfassungsgerichtshof (trybunału konstytucyjnego, Austria) i Verwaltungsgerichtshof (trybunału administracyjnego, Austria), przedstawionego przez Republikę Austrii w uwagach interwenienta, wynika, że odsetki wyrównawcze są kwalifikowane jako środki ostrożnościowe, które nie mają charakteru karnego.
39 W szczególności Verwaltungsgerichtshof (trybunał administracyjny) uznał w orzeczeniu z dnia 22 lutego 1999 r., że w odniesieniu do pierwszego istotnego kryterium, a mianowicie kwalifikacji prawnej naruszenia w prawie krajowym, z systematyki BWG wynika, że ustawodawca austriacki nie zaklasyfikował § 97 tej ustawy do przepisów karnych. Jeżeli chodzi o kryterium drugie i trzecie, a mianowicie o sam charakter naruszenia i stopnia surowości sankcji, sąd ten orzekł w nim, że „ani cel i charakter sankcji, ani charakter czy zakres jej surowości […] nie należą do dziedziny prawa karnego”. W tym względzie sąd ów wskazał, że odsetki wyrównawcze były stosowane „bez badania winy”, że miały one na celu „zapewnienie prawidłowego funkcjonowania systemu bankowego poprzez zagwarantowanie wystarczającej ochrony wierzycieli, zapewnienie płynności instytucji kredytowych i ograniczenie ryzyka przy udzielaniu kredytów”, przewidując w odniesieniu do przekroczenia limitów dużych inwestycji wkład, „który pozostaje w związku z przekroczeniem limitów i który powinien zrekompensować korzyść ekonomiczną uzyskaną w wyniku tego przekroczenia w sposób nienależny”.
40 Z orzecznictwa sądów austriackich należy zatem wywnioskować, że stosowanie odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie jest objęte zakresem stosowania art. 50 Karty.
41 Wniosek ten znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria), (C‑52/17, EU:C:2018:648, pkt 40–42). Przyjmując bowiem, że odsetki wyrównawcze nałożone na podstawie poprzedniej wersji § 97 BWG są objęte art. 65 dyrektywy 2013/36, który dotyczy „sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych”, Trybunał przyznał pierwszeństwo kwalifikacji „środka administracyjnego” przed kwalifikacją „sankcji administracyjnej”, odwołując się do swojego orzecznictwa wydanego w ramach analizy środków korekty finansowej wdrożonych przez państwa członkowskie w celu ochrony interesów finansowych Unii, uznając za „środek administracyjny” obowiązek zwrotu korzyści nienależnie uzyskanej w wyniku nieprawidłowości.
42 Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że nałożenie przez EBC odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG za zachowanie, które było już przedmiotem administracyjnej sankcji finansowej na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1024/2013, nie jest sprzeczne z zasadą ne bis in idem.
43 W związku z tym należy odrzucić zarzut pierwszy.
W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności i art. 70 dyrektywy 2013/36
44 Skarżąca twierdzi, że nałożenie na nią odsetek wyrównawczych narusza zasadę proporcjonalności, a także art. 70 dyrektywy 2013/36. Po pierwsze, przypomina ona, że przestrzeganie zasady proporcjonalności obowiązuje EBC zarówno przy przyjmowaniu danej sankcji, jak i przy przyjmowaniu środka administracyjnego. Po drugie, podnosi ona, że EBC jest zobowiązany do stosowania § 99 lit. e) BWG w świetle art. 70 wspomnianej dyrektywy, którego transpozycję paragraf ten zapewnia. Wynika z tego, że § 99 lit. e) BWG ma zastosowanie nie tylko do sankcji administracyjnych, lecz również do innych środków administracyjnych. Po trzecie, skarżąca uważa, że w świetle kryteriów określonych w tym ostatnim przepisie w przypadku niewielkiego naruszenia o minimalnym czasie trwania, które nie doprowadziło do powstania po jej stronie korzyści, oraz z uwagi na jej współpracę, EBC powinien był nałożyć na nią odsetki wyrównawcze w kwocie znacznie niższej, a nawet, że nie powinien był nakładać żadnych odsetek.
45 Ponadto skarżąca zarzuca EBC, że nie zbadał proporcjonalności nałożenia odsetek wyrównawczych zarówno na zasadzie skonsolidowanej, jak i na zasadzie indywidualnej. Zauważa ona w tym względzie, że administracyjna sankcja finansowa została ustalona w kwocie 630 000 EUR zamiast w kwocie 840 000 EUR w celu uwzględnienia faktu, że przekroczenia na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej wynikały z tego samego zachowania. Zarzuca ona EBC, że nie przyjął równoważnego podejścia w decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. ani nie przedstawił odpowiedniego uzasadnienia w tym zakresie.
46 EBC odpowiada w pierwszej kolejności, że § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie pozostawia mu żadnego zakresu uznania pozwalającego na zbadanie proporcjonalności środka na podstawie kryteriów określonych w § 99 lit. e) BWG.
47 W drugiej kolejności EBC podnosi, że § 97 ust. 1 BWG stanowi szczególny instrument, działający niezależnie od subiektywnych kryteriów, takich jak odpowiedzialność za naruszenie limitów dużych ekspozycji, w celu osiągnięcia celu polegającego na przestrzeganiu wspomnianych limitów z wysokim stopniem skuteczności, w stosunku do którego sądy austriackie nie zgłosiły żadnych zastrzeżeń o charakterze konstytucyjnym w odniesieniu do jego proporcjonalności.
48 W trzeciej kolejności EBC przypomina, że dokonana przez niego wykładnia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG jest zgodna z orzecznictwem sądów austriackich. Wynika z niego, po pierwsze, że jego stosowanie ma charakter automatyczny, po drugie, że została przyjęta wobec niego kwalifikacja „ogólnego zwrotu korzyści, które zostały uzyskane lub mogą zostać uzyskane nienależnie”, a po trzecie, że nie był on ani zobowiązany, ani upoważniony do stosowania § 99 lit. e) BWG transponującego art. 70 dyrektywy 2016/36 przy okazji wdrażania § 97 ust. 1 pkt 2 BWG.
49 W czwartej kolejności EBC utrzymuje, że nawet gdyby Sąd uznał, iż przy stosowaniu § 97 ust. 1 pkt 2 BWG należy uwzględnić względy proporcjonalności, to i tak kryteria zawarte w § 99 BWG i w art. 70 dyrektywy 2013/36 nie miałyby znaczenia.
50 Po pierwsze, § 99 lit. e) BWG reguluje wyłącznie kwotę grzywien i nie może dotyczyć odsetek wyrównawczych.
51 Po drugie, kryteria zawarte w § 99 lit. e) BWG i w art. 70 dyrektywy 2013/36 mają zastosowanie do określenia rodzaju decyzji jedynie we właściwym zakresie, to znaczy w zakresie, w jakim są one odpowiednie do osiągnięcia zamierzonych zgodnych z prawem celów. Tymczasem, po pierwsze, wspomniane parametry dotyczące wagi i czasu trwania naruszenia, kwoty osiągniętych zysków lub strat, których uniknięto, strat poniesionych przez osoby trzecie lub poziomu współpracy z właściwymi organami, nie są odpowiednie do osiągnięcia zgodnych z prawem celów określonych w § 97 ust. 1 pkt 2 BWG. Po drugie, kryterium zamiaru leżącego u podstaw dopuszczenia się naruszenia, zawarte wyłącznie w art. 70 tej dyrektywy, również nie jest właściwe.
52 Republika Austrii podnosi, że kryteria przewidziane w § 99 lit. e) BWG nie mają zastosowania in concreto do przyjęcia administracyjnego środka ostrożnościowego, ponieważ dotyczą one raczej sankcji. Można by wziąć pod uwagę jedynie kryterium oparte na zdolności finansowej, ponieważ znajduje się ono również w jego § 97 ust. 1 pkt 2, który wyklucza nakładanie odsetek wyrównawczych w przypadku nadmiernego zadłużenia instytucji kredytowej. Dodaje ona, że nałożenie odsetek wyrównawczych za przekroczenie zarówno na poziomie indywidualnym, jak i skonsolidowanym jest zgodne z orzecznictwem i ma charakter proporcjonalny.
53 Artykuł 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36 stanowi, że „sankcje administracyjne i inne środki administracyjne muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające”.
54 Zgodnie z art. 70 dyrektywy 2013/36, zatytułowanym „Skuteczne stosowanie sankcji i wykonywanie przez właściwe organy uprawnień do nakładania sankcji”:
„Państwa członkowskie zapewniają uwzględnianie przez właściwe organy – przy ustalaniu rodzaju sankcji lub innych środków administracyjnych oraz wysokości administracyjnych sankcji finansowych – wszelkich istotnych okoliczności, w tym w stosownych przypadkach:
a) wagi naruszenia i czasu jego trwania;
b) stopnia odpowiedzialności osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie;
c) sytuacji finansowej osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie, określonej na przykład poprzez wysokość całkowitych obrotów osoby prawnej lub roczny dochód osoby fizycznej;
d) skala korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie, o ile można te korzyści lub straty ustalić;
e) straty poniesione przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je ustalić;
f) gotowość osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialną za dane naruszenie do współpracy z właściwym organem;
g) uprzednie naruszenia popełnione przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie;
h) wszelkie potencjalne skutki systemowe naruszenia”.
55 W decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. EBC wyraźnie podkreślił, że „§ 97 ust. 1 BWG nie przyznaje właściwemu organowi żadnego zakresu uznania w zakresie nakładania odsetek wyrównawczych” i „nie przyznaje mu również zakresu uznania w odniesieniu do uwzględniania szczególnych okoliczności przy określaniu kwoty nakładanych odsetek”. EBC oparł ten wniosek na stanowisku Verwaltungsgerichtshof (trybunału administracyjnego), z którego wynika, że przepisy uwzględniają jedynie „niedociągnięcia w przestrzeganiu lub przekraczaniu limitów” [Verwaltungsgerichtshof (trybunał administracyjny), wyrok nr 95/17/0139 z dnia 15 maja 2000 r.], że „powody, dla których przyjęto inne zachowanie niż to przewidziane przez ustawodawcę, są pozbawione znaczenia” [Verwaltungsgerichtshof (trybunał administracyjny), wyrok nr 97/17/0413 z dnia 26 kwietnia 1999 r.] oraz że właściwy organ „nie może wziąć pod uwagę stopnia bezprawności naruszenia” [Verwaltungsgerichtshof (trybunał administracyjny), wyrok nr 95/17/0139 z dnia 15 maja 2000 r.].
56 W związku z tym EBC nie zbadał proporcjonalnego charakteru nałożenia odsetek wyrównawczych w świetle okoliczności sprawy, ponieważ uznał, że nie mógł tego uczynić ze względu na wykładnię § 97 ust. 1 pkt 2 BWG dokonaną przez sądy austriackie.
57 Niniejszy zarzut wymaga zatem zbadania, czy EBC przyjął słuszną wykładnię § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, przyjmując, że po spełnieniu przesłanek nie dysponuje żadnym zakresem uznania w odniesieniu do jego wykonania.
58 W pierwszej kolejności w zakresie dotyczącym wykładni przepisu prawa krajowego należy przypomnieć, że co do zasady zakres krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych należy oceniać z uwzględnieniem ich wykładni przyjętej przez sądy krajowe (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2015 r., Komisja/Słowacja, C‑433/13, EU:C:2015:602, pkt 81 i przytoczone tam orzecznictwo).
59 W związku z tym, gdy Sąd ma dokonać kontroli zasadności stosowania przez EBC prawa krajowego transponującego dyrektywę, wykładnia dokonana przez sądy krajowe jest wystarczająca do ustalenia zakresu tego prawa krajowego, jeżeli wynika z niej stwierdzenie zgodności z tego prawa z dyrektywą, której transpozycję ono zapewnia. W takiej sytuacji zastrzeżenia zmierzające do podważenia zasadności wykładni dokonanej przez wspomniane sądy powinny zostać z góry odrzucone (zob. podobnie wyrok z dnia 24 kwietnia 2018 r., Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence i in./EBC, od T‑133/16 do T‑136/16, EU:T:2018:219, pkt 84–92).
60 Inaczej jest jednak w przypadku, gdy wykładnia dokonana przez sądy krajowe nie pozwala na zapewnienie zgodności prawa krajowego z dyrektywą.
61 W takim bowiem przypadku przestrzeganie zasady pierwszeństwa prawa Unii oznacza, że podobnie jak sąd krajowy, Sąd dokonuje w razie konieczności wykładni prawa krajowego w możliwie najszerszym zakresie w świetle brzmienia i celu transponowanej dyrektywy, aby osiągnąć przewidziany w niej rezultat (zob. podobnie wyrok z dnia 24 stycznia 2012 r., Dominguez, C‑282/10, EU:C:2012:33, pkt 24).
62 O ile obowiązek odniesienia się do prawa Unii przy dokonywaniu wykładni i stosowaniu odpowiednich przepisów prawa krajowego jest ograniczony przez ogólne zasady prawa i nie może służyć jako podstawa dla dokonywania wykładni prawa krajowego contra legem, o tyle wymóg dokonywania zgodnej wykładni może w danym wypadku obejmować konieczność zmiany utrwalonego orzecznictwa, jeżeli opiera się ono na interpretacji prawa krajowego, której nie da się pogodzić z celami dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 19 kwietnia 2016 r., DI, C‑441/14, EU:C:2016:278, pkt 32, 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
63 W braku możliwości dokonania wykładni uregulowania krajowego zgodnej z wymogami prawa Unii Sąd, podobnie jak sąd krajowy, do którego należy stosowanie przepisów prawa Unii, jest zobowiązany zapewnić pełną skuteczność tych przepisów, w razie konieczności z własnej inicjatywy nie stosując wszelkich uregulowań krajowych, nawet późniejszych, które są sprzeczne z bezpośrednio skutecznym przepisem prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 24 czerwca 2019 r., Popławski, C‑573/17, EU:C:2019:530, pkt 58, 61).
64 W drugiej kolejności należy stwierdzić, że art. 70 dyrektywy 2013/36 w związku z art. 4 ust. 1, art. 65 ust. 1 i motywem 37 tej dyrektywy należy rozumieć w ten sposób, że do FMA, a w konsekwencji do EBC, należy określenie rodzaju środka administracyjnego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, co w sposób nieunikniony oznacza istnienie po ich stronie zakresu uznania i wyklucza, by podmioty te znajdowały się w sytuacji kompetencji związanej.
65 Po pierwsze, wynika to z wykładni literalnej i systemowej art. 70 ust. 1 dyrektywy 2013/36.
66 Przede wszystkim należy zauważyć, że o ile tytuł art. 70 dyrektywy 2013/36 odnosi się wyłącznie do „sankcji”, o tyle z brzmienia tego artykułu wynika, że przepis ten dotyczy również określenia rodzaju „innych środków administracyjnych”. W związku z tym podkreślenie spoczywającego na państwach członkowskich obowiązku zapewnienia, aby właściwe organy brały pod uwagę wszystkie okoliczności, których niewyczerpujący wykaz został przedstawiony, odnosi się również do nich.
67 Następnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2013/36 wynika, że „właściwymi organami”, o których mowa w art. 70 dyrektywy 2013/36, są te, które „wykonują funkcje i obowiązki przewidziane niniejszą dyrektywą”, to znaczy, w odniesieniu do Austrii, FMA, a w odniesieniu do wykonania art. 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013, EBC.
68 Wreszcie, należy zauważyć, że art. 65 ust. 1 i art. 70 znajdują się w tej samej sekcji dyrektywy 2013/36, dotyczącej „[u]prawnie[ń] nadzorcz[ych], uprawnieni[a] do nakładania sankcji oraz praw[a] do odwołania”, w związku z czym zawarte w tych dwóch przepisach pojęcie „środków administracyjnych” należy uznać za mające to samo znaczenie. W związku z tym, ponieważ z wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648), wynika, że odsetki wyrównawcze stanowią środek administracyjny w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36, ich stosowanie jest uregulowane w art. 70 tej dyrektywy.
69 Po drugie, wniosek ten znajduje potwierdzenie w wykładni teleologicznej art. 70 dyrektywy 2013/36, ponieważ jej motyw 37 wskazuje na zamiar prawodawcy, aby państwa członkowskie zapewniły, „by właściwe organy uwzględniały wszelkie istotne okoliczności”.
70 Po trzecie, należy stwierdzić, że obowiązek uwzględnienia przez EBC wszystkich okoliczności wymaga, aby przy przyjmowaniu środka administracyjnego zbadał on okoliczności właściwe dla danego przypadku.
71 Po czwarte, wynika z tego, że wykładnia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG stawiająca EBC w sytuacji kompetencji związanej uniemożliwiałaby mu uwzględnienie wszystkich istotnych okoliczności i prowadziłaby do uznania tego przepisu za niezgodny z art. 70 dyrektywy 2013/36.
72 Prawdą jest, że z brzmienia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG wynika, iż automatyczność nałożenia odsetek wyrównawczych jest kompensowana poprzez uwzględnienie w samym tym przepisie dwóch okoliczności, w których naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 nie doprowadzi do nałożenia odsetek wyrównawczych. Jest tak w przypadku, gdy instytucja kredytowa, po pierwsze, jest przedmiotem decyzji administracyjnej właściwego organu zobowiązującej ją do przyjęcia określonych środków ze względu na ryzyko, że nie będzie w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec wierzycieli lub w celu zapewnienia stabilności systemu finansowego na podstawie § 70 ust. 2 BWG, lub po drugie, znajduje się w sytuacji nadmiernego zadłużenia.
73 Należy jednak zauważyć, że wyróżnienie przez ustawodawcę austriackiego dwóch okoliczności, w których naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 nie doprowadzi do nałożenia odsetek wyrównawczych, nie może być równoznaczne z uwzględnieniem przez właściwy organ „wszystkich okoliczności” istotnych dla sprawy, przewidzianym w art. 70 dyrektywy 2013/36.
74 Podobnie okoliczność, że odsetki wyrównawcze nałożone na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG można zakwalifikować raczej jako „środek administracyjny”, a nie „sankcję administracyjną” w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36, nie pozwala na uznanie automatycznego ich nakładania za zgodne z art. 70 wspomnianej dyrektywy.
75 O ile prawdą jest, że ze względu na ów odmienny charakter obowiązek uwzględnienia przez właściwy organ wszystkich okoliczności niekoniecznie musi mieć takie samo nasilenie w przypadku środka administracyjnego, takiego jak nałożenie odsetek wyrównawczych lub sankcji administracyjnej lub, a fortiori, administracyjnej sankcji finansowej, o tyle zakres stosowania art. 70 dyrektywy 2013/36 nie ogranicza się do sankcji administracyjnych, lecz obejmuje również środki administracyjne.
76 W trzeciej kolejności należy zauważyć, że § 97 ust. 1 pkt 2 BWG można interpretować w świetle art. 70 dyrektywy 2013/36 w ten sposób, iż pozostawia on EBC zakres uznania pozwalający mu w stosownym przypadku na nienakładanie odsetek wyrównawczych, jeżeli bank ów uzna, że okoliczności wymagają podjęcia takiej decyzji.
77 Po pierwsze, brzmienie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie wyklucza wyraźnie możliwości, że FMA może dysponować w danym przypadku zakresem uznania w odniesieniu do możliwości zastosowania tego przepisu.
78 Po drugie, w sekcji XXII BWG znajduje się również § 99, który przejmuje treść art. 70 dyrektywy 2013/36, z którego wynika, że przy określaniu rodzaju sankcji lub środków, jakie należy przyjąć w odpowiedzi na naruszenia rozporządzenia nr 575/2013, FMA musi w zakresie, w jakim jest to właściwe, uwzględnić te same okoliczności co te zawarte w art. 70 dyrektywy 2013/36, których wykaz również został przedstawiony jako niewyczerpujący. W związku z tym zawarte w tym przepisie odniesienie do „środków” można w pełni rozumieć jako obejmujące nałożenie odsetek wyrównawczych, o którym mowa w § 97 ust. 1 pkt 2 BWG.
79 Po trzecie, przyznanie EBC zakresu uznania przy stosowaniu § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie ma negatywnego wpływu na skarżącą, w związku z czym nie może być ono ograniczone przez przestrzeganie ogólnych zasad prawa w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 62 powyżej.
80 W czwartej kolejności i w konsekwencji, w zakresie, w jakim EBC wydał decyzję z dnia 21 grudnia 2021 r., uznając, że nałożenie odsetek wyrównawczych miało charakter automatyczny, oparł się on na błędnym z prawnego punktu widzenia założeniu, które spowodowało wadliwość przeprowadzonego przezeń badania proporcjonalnego charakteru zastosowania § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, ponieważ doprowadziło ono do odstąpienia od badania okoliczności niniejszej sprawy.
81 Należy zatem uwzględnić niniejszy zarzut i w konsekwencji stwierdzić nieważność decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r., bez konieczności badania pozostałych zarzutów skarżącej.
W przedmiocie skargi w sprawie T‑647/21
82 EBC utrzymuje, że skarga na decyzję z dnia 2 sierpnia 2021 r. stała się bezprzedmiotowa, ponieważ została ona zastąpiona decyzją z dnia 21 grudnia 2021 r., która stała się skuteczna z dniem doręczenia decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r. Wynika z tego, że przedmiot skargi przestał istnieć i że decyzja co do istoty sprawy nie przyniesie żadnej korzyści stronie skarżącej.
83 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wycofanie lub uchylenie w pewnych okolicznościach zaskarżonego aktu przez pozwaną instytucję powoduje, że skarga o stwierdzenie nieważności staje się bezprzedmiotowa, jeżeli w stosunku do skarżącego prowadzi do zamierzonego rezultatu i daje mu całkowitą satysfakcję. Jednakże wspomniany skarżący może zachować interes w stwierdzeniu nieważności aktu uchylonego w toku postępowania, jeżeli stwierdzenie nieważności tego aktu może samo w sobie wywołać skutki prawne (zob. postanowienie z dnia 6 lipca 2011 r., SIR/Rada, T‑142/11, niepublikowane, EU:T:2011:333, pkt 18, 21 i przytoczone tam orzecznictwo).
84 Tym samym, jeżeli chodzi o akt uchylony w toku postępowania, hipoteza zachowania takiego interesu istnieje, gdy akt, który go uchylił, sam jest przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, w związku z czym pierwszy akt może ponownie znaleźć zastosowanie po ewentualnym stwierdzeniu nieważności drugiego aktu (zob. postanowienie z dnia 20 października 2011 r., United Phosphorus/Komisja, T‑95/09, niepublikowane, EU:T:2011:610, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 13 grudnia 2017 r., Crédit mutuel Arkéa/EBC, T‑712/15, EU:T:2017:900, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo). Należy stwierdzić, że z analogicznych względów należy uznać, iż skarżący ma interes prawny w stwierdzeniu nieważności aktu, który został cofnięty, jeżeli akt, który go cofnął, jest przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności.
85 Niemniej jednak orzeczono, że złożenie przez pozwaną instytucję wniosku o umorzenie postępowania, w którym podniesiono, że zaskarżony akt został cofnięty, może stanowić dorozumiane, lecz pewne uznanie, że akt ten zniknął z porządku prawnego Unii, co oznacza, że nie będzie ona już mogła się na niego powoływać nawet w przypadku stwierdzenia nieważności aktu, który go cofnął (zob. podobnie postanowienie z dnia 17 września 1997 r., Antillean Rice Mills/Komisja, T‑26/97, EU:T:1997:131, pkt 14).
86 Ponadto należy zauważyć, że niniejsza sprawa charakteryzuje się bardzo dużym podobieństwem zarówno treści decyzji z dni 2 sierpnia 2021 r. i 21 grudnia 2021 r., jak i zarzutów podniesionych przez skarżącą w jej dwóch skargach. Jak wynika bowiem z pkt 17 i 18 powyżej, EBC przyjął to samo rozumowanie w decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. co rozumowanie, które przedstawił w decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r., uzupełniając je jednocześnie poprzez uwzględnienie opinii ABoR. Znajduje to odzwierciedlenie w okoliczności, że skarżąca przedstawiła analogiczną argumentację w obu skargach. Takie szczególne warunki oznaczają, że decyzja z dnia 2 sierpnia 2021 r. jest obarczona taką samą niezgodnością z prawem jak ta stwierdzona w pkt 44–81 powyżej, co wzmacnia wniosek o niemożności powołania się na nią przez EBC w następstwie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 7 września 2023 r., Versobank/EBC, C‑803/21 P, niepublikowany, EU:C:2023:630, pkt 167–169).
87 Tym samym z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy należy uznać, że stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 grudnia 2021 r. nie może skutkować ponownym zastosowaniem decyzji z dnia 2 sierpnia 2021 r., w związku z czym należy umorzyć postępowanie w przedmiocie skargi w sprawie T‑647/21.
W przedmiocie kosztów
88 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EBC przegrał w sprawie T‑99/22, należy obciążyć go własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą zgodnie z jej żądaniem.
89 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania w przypadku umorzenia postępowania Sąd rozstrzyga o kosztach według uznania. W odniesieniu do sprawy T‑647/21 Sąd uważa, że biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, należy obciążyć EBC jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi we wspomnianej sprawie przez skarżącą, zgodnie z jej żądaniem.
90 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. W związku z tym Republika Austrii pokrywa własne koszty zarówno w sprawie T‑99/22, jak i w sprawie T‑647/21.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Sprawy T‑647/21 i T‑99/22 zostają połączone do celów wydania wyroku.
2) Postępowanie w sprawie T‑647/21 zostaje umorzone.
3) W sprawie T‑99/22 stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) ECB-SSM-2021-ATSBE-12 z dnia 21 grudnia 2021 r.
4) EBC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sber Vermögensverwaltungs AG.
5) Republika Austrii pokrywa własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 lutego 2024 r.
Podpisy