WYROK SĄDU (dziewiąta izba)
z dnia 12 września 2018 r.(*)
Służba publiczna – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Konkurs wewnętrzny – Stworzenie listy rezerwy kadrowej celem naboru asystentów – Warunek dopuszczenia dotyczący stażu pracy w służbie Komisji – Niedopuszczenie do udziału w egzaminach konkursowych
W sprawie T‑55/17
John Morrison Healy, członek personelu kontraktowego Komisji Europejskiej, zamieszkały w Celbridge (Irlandia), reprezentowany przez adwokatów S. Orlandiego oraz T. Martina,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez G. Berscheida oraz L. Radu Bouyon, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie, na podstawie art. 270 TFUE, zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu wewnętrznego COM/02/AST/16 (AST 2) w sprawie odrzucenia kandydatury skarżącego,
SĄD (dziewiąta izba),
w składzie: S. Gervasoni, prezes, K. Kowalik-Bańczyk i C. Mac Eochaidh (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: M. Marescaux, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 stycznia 2018 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 16 stycznia 2013 r. skarżący, John Morrison Healy, rozpoczął służbę w Komisji Europejskiej jako członek personelu kontraktowego należącego do grupy funkcyjnej III (GF III), grupy zaszeregowania 11, stopnia 1.
2 W dniu 9 lutego 2016 r. Komisja opublikowała ogłoszenie o konkursie wewnętrznym w sprawie przeprowadzania egzaminów konkursowych w celu sporządzenia listy rezerwy kadrowej dla naboru na stanowiska pracowników sekretariatu/pracowników biurowych w grupie zaszeregowania 2 (AST/S.C. 2), asystentów w grupie zaszeregowania 2 (AST 2) i administratorów w grupie zaszeregowania 6 (AD 6) (zwane dalej „ogłoszeniem o konkursie”). Te trzy konkursy zostały oznaczone, odpowiednio, w następujący sposób: COM/01/AST‑SC/16 (AST/S.C. 2) – Pracownicy sekretariatu/pracownicy biurowi, COM/02/AST/16 (AST 2) – Asystenci, i COM/03/AD/16 (AD 6) – Administratorzy.
3 W tytule III, zatytułowanym „Kryteria dopuszczalności”, art. 2.1 lit. a) ogłoszenia o konkursie przewidywał między innymi w odniesieniu do statusu administracyjnego kandydatów, co następuje:
„[Kandydat powinien] posiadać staż pracy wynoszący co najmniej 42, niekoniecznie następujące po sobie, miesiące, w charakterze urzędnika, członka personelu tymczasowego lub członka personelu kontraktowego Komisji; okresy zatrudnienia przepracowane w agencjach lub innych instytucjach nie podlegają uwzględnieniu; okresy zatrudnienia przepracowane w Komisji w charakterze członka personelu kontraktowego ad interim, członka personelu pomocniczego, pracownika miejscowego lub oddelegowanego eksperta krajowego (END) również nie podlegają uwzględnieniu”.
4 W tym samym tytule art. 2.3 ogłoszenia o konkursie stanowił w odniesieniu do wymaganego dyplomu i doświadczenia zawodowego, co następuje:
„[Kandydat powinien posiadać] wykształcenie na poziomie pomaturalnym potwierdzone dyplomem lub wykształcenie średnie potwierdzone dyplomem ukończenia szkoły uprawniającym do podjęcia nauki w szkole wyższej i odpowiednie, co najmniej trzyletnie, doświadczenia zawodowe lub wyszkolenie zawodowe, lub doświadczenie zawodowe równorzędnego szczebla”.
5 Zgodnie z brzmieniem art. 2 ogłoszenia o konkursie wszystkie warunki kwalifikacji musiały zostać spełnione.
6 W nieokreślonym terminie skarżący zgłosił swoją kandydaturę w konkursie wewnętrznym COM/02/AST/16 (AST 2).
7 W dniu 9 marca 2016 r., to znaczy w ostatnim dniu zapisywania się na konkurs, skarżący posiadał 38‑miesięczny staż pracy w służbie Komisji w charakterze członka personelu kontraktowego grupy funkcyjnej III.
8 W dniu 11 kwietnia 2016 r. komisja konkursu wewnętrznego COM/02/AST/16 (AST 2) poinformowała skarżącego o swojej decyzji odrzucenia jego kandydatury (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), ponieważ nie spełniał on określonego w ogłoszeniu o naborze wymaganego warunku posiadania minimalnego 42‑miesięcznego stażu pracy w służbie Komisji (zwanego dalej „spornym warunkiem”).
9 W dniu 11 lipca 2016 r. skarżący wniósł zażalenie na zaskarżoną decyzję.
10 Decyzją z dnia 19 października 2016 r., doręczoną skarżącemu w tym samym dniu, organ powołujący (zwany dalej „organem powołującym”) oddalił jego zażalenie.
Przebieg postępowania i żądania stron
11 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 stycznia 2017 r. skarżący wniósł niniejszą skargę.
12 W odpowiedzi na zadane w tym względzie przez sekretariat Sądu pytania skarżący w piśmie z dnia 23 lutego 2017 r. wyraził swoje poparcie dla połączenia niniejszej sprawy ze sprawami T‑73/17, RS/Komisja, i T‑79/17, Schoonjans/Komisja, do celów ustnego etapu postępowania.
13 W dniu 3 kwietnia 2017 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę.
14 Pismem z dnia 18 maja 2017 r. skarżący wskazał, że odstępuje od złożenia repliki.
15 Pismem z dnia 30 maja 2017 r. skarżący wniósł o przeprowadzenie rozprawy.
16 Decyzją z dnia 14 listopada 2017 r. prezes dziewiątej izby Sądu zdecydował, że niniejsza sprawa nie zostanie połączona ze sprawami T‑73/17, RS/Komisja, i T‑79/17, Schoonjans/Komisja.
17 Wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu zostały wysłuchane na rozprawie w dniu 18 stycznia 2018 r.
18 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
19 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
Argumenty stron
20 Na poparcie skargi skarżący podnosi jeden zarzut, będący zasadniczo zarzutem niezgodności z prawem opartym na tym, że sporny warunek, będący podstawą zaskarżonej decyzji, narusza bezwzględnie obowiązujące przepisy art. 27 akapit pierwszy Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”). Stawiając wymóg posiadania przez kandydatów 42‑miesięcznego stażu pracy, organ powołujący ograniczył w sposób dysproporcjonalny dostęp do konkursu wewnętrznego COM/02/AST/16 (AST 2).
21 Zdaniem skarżącego art. 27 regulaminu pracowniczego nakłada natomiast na organ powołujący obowiązek prowadzania postępowań w sprawie naboru z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu osób, ponieważ każde ograniczenie liczby osób mogących uczestniczyć w konkursie wewnętrznym winno być uzasadnione w świetle wymogów związanych ze stanowiskami do obsadzenia, a w ujęciu bardziej ogólnym – interesem służby.
22 Tymczasem wymóg posiadania 42‑miesięcznego stażu w Komisji nie może być uzasadniony interesem służby. Cel ten nie jest ponadto realizowany w sposób systematyczny, gdyż w tytule III, zatytułowanym „Kryteria dopuszczalności”, art. 2.3 ogłoszenia o konkursie stanowił, że kandydaci wini posiadać co najmniej 36‑miesięczne doświadczenie zawodowe.
23 Ponadto 42‑miesięcznego stażu pracy nie można zdaniem skarżącego automatycznie uznać za mający większe znaczenie niż 36‑miesięczny staż pracy w Komisji. Warunek ten, rozpatrywany osobno, nie jest wystarczający do tego, aby umożliwić organowi powołującemu ocenę doświadczenia zawodowego pracownika i jego zdatności do wypełniania zadań na stanowisku podlegającym obsadzeniu, zważywszy, że nie uwzględnia on innych okoliczności, takich jak przedłużenie poprzedniej umowy, świadczących o rzeczonym doświadczeniu i zdatności.
24 W każdym razie, stanowiąc, że personel kontraktowy z grup funkcyjnych II, III i IV może być upoważniony do udziału w konkursach wewnętrznych tylko po ukończeniu trzech lat służby w instytucji, art. 82 ust. 7 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „warunkami zatrudnienia innych pracowników”), będący podstawą spornego warunku, opiera się na założeniu, że członkowie personelu kontraktowego posiadający niższy od tej długości staż pracy nie będą mogli nigdy zostać wskazani jako potencjalni kandydaci mogący spełniać najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji na stanowiska podlegające obsadzeniu w drodze konkursów wewnętrznych.
25 Stawiając wymóg, by kandydaci uzasadnili posiadanie 42‑miesięcznego stażu pracy, ogłoszenie o konkursie wpłynęło zatem w sposób negatywny na zdolność organu powołującego do dokonania najbardziej trafnego wyboru spośród wystarczająco powiększonego kręgu kandydatów, i to z naruszeniem art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego. Opierając się zwłaszcza na wyroku z dnia 31 marca 1965 r., Rauch/Komisja (16/64, EU:C:1965:29), skarżący uważa wreszcie, że wymóg ten jest tym bardziej niezgodny z prawem, że uprzednio wyrażenie „konkurs wewnętrzny instytucji” dotyczyło zasadniczo wszystkich osób pracujących w jakimkolwiek charakterze w służbie danej instytucji.
26 Komisja kwestionuje argumentację skarżącego.
Ocena Sądu
27 Zgodnie z art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego „[p]rzy naborze dąży się do pozyskania do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu geograficznego. Żadne stanowiska nie mogą być rezerwowane dla obywateli jakiegokolwiek konkretnego państwa członkowskiego”.
28 W pierwszej kolejności należy przypomnieć ustanowione przez orzecznictwo zasady dotyczące warunków i sposobów przeprowadzania konkursu.
29 Po pierwsze, zasadniczą rolą ogłoszenia o konkursie jest dostarczenie zainteresowanym osobom możliwie najdokładniejszych informacji o charakterze warunków wymaganych do objęcia wskazanego w nim stanowiska, tak aby umożliwić im dokonanie oceny, czy powinny one zgłosić swą kandydaturę (zob. wyrok z dnia 31 stycznia 2006 r., Giulietti/Komsja, T‑293/03, EU:T:2006:37, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Po drugie, instytucje dysponują w tym względzie szerokim zakresem uznania w ustalaniu wymaganych do obsadzenia stanowiska kryteriów umiejętności oraz w określeniu – w zależności od tych kryteriów oraz od interesu służby – warunków oraz sposobów przeprowadzenia konkursu (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 października 2008 r., Chetcuti/Komisja, C‑16/07 P, EU:C:2008:549, pkt 76, 77 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 31 stycznia 2006 r., Giulietti/Komisja, T‑293/03, EU:T:2006:37, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 13 grudnia 2006 r., Heus/Komisja, T‑173/05, EU:T:2006:392, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 Niemniej korzystanie z przysługującego instytucjom uznania w zakresie organizowania konkursów, a w szczególności w zakresie ustalania warunków dopuszczenia, musi pozostawać w zgodzie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami art. 27 akapit pierwszy i art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Artykuł 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego określa w sposób bezwzględnie wiążący cel wszystkich postępowań w sprawie zatrudnienia, a art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego określa ramy dla procedur, jakich należy przestrzegać przy obsadzeniu wakujących stanowisk. W konsekwencji wykonywanie tego uprawnienia powinno zawsze zależeć od wymogów, z jakimi wiąże się podlegające obsadzeniu stanowisko, a w ujęciu bardziej ogólnym – od interesu służby (zob. wyrok z dnia 13 grudnia 2006 r., Heus/Komisja, T‑173/05, EU:T:2006:392, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 17 listopada 2009 r., Di Prospero/Komisja, F‑99/08, EU:F:2009:153, pkt 28, 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
32 Jeżeli chodzi konkretnie o warunki ograniczające możliwość zgłoszenia kandydatów do konkursu, chociaż mogą one oczywiście ograniczać możliwości rekrutowania przez instytucję najlepszych kandydatów w rozumieniu art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, to z powyższego nie wynika jednak, że każdy warunek wiążący się z takim ograniczeniem jest sprzeczny ze wspomnianym artykułem. Uprawnienia dyskrecjonalne administracji w zakresie organizowania konkursów, a bardziej ogólnie interes służby, dają bowiem instytucji prawo określenia warunków, jakie uzna ona za stosowne i które, ograniczając dostęp kandydatów do konkursu, a zatem siłą rzeczy liczbę zgłoszonych kandydatów, nie wiążą się jednak z ryzykiem nieosiągnięcia celu zapewnienia zgłoszenia kandydatów spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości w rozumieniu art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego (zob. podobnie wyrok z dnia 17 listopada 2009 r., Di Prospero/Komisja, F‑99/08, EU:F:2009:153, pkt 30).
33 Za sprzeczne z art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego są zatem uznane jedynie warunki ograniczające dostęp kandydatów do konkursu, które wiążą się z ryzykiem nieosiągnięcia celu zapewnienia zgłoszenia kandydatów spełniających najwyższe wymogi (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 marca 1997 r., de Kerros i Kohn‑Berge/Komisja, T‑40/96 i T‑55/96, EU:T:1997:28, pkt 40; z dnia 17 listopada 2009 r., Di Prospero/Komisja, F‑99/08, EU:F:2009:153, pkt 32).
34 Po trzecie, należy przypomnieć, że z uwagi na szerokie uznanie przyznane instytucjom w tej dziedzinie sprawowana przez Sąd kontrola poszanowania interesu służby powinna ograniczać się do kwestii, czy dana instytucja utrzymała się w rozsądnych, niepodlegających krytyce granicach i czy nie skorzystała ze swego uznania w sposób oczywiście błędny (zob. podobnie w wyrok z dnia 19 czerwca 2015 r., Z/Trybunał Sprawiedliwości, T‑88/13 P, EU:T:2015:393, pkt 106).
35 W drugiej kolejności należy określić zakres art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników.
36 Artykuł 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników przewiduje, że personel kontraktowy należący do grup funkcyjnych II, III i IV może być upoważniony do udziału w konkursach wewnętrznych tylko po ukończeniu trzech lat służby w instytucji.
37 Po pierwsze, i w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje skarżący, prawodawca Unii zdecydował się w art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników na ograniczenie przysługującego instytucjom zakresu uznania, ustanawiając trzyletni próg stażu pracy, poniżej którego mieszczący się członkowie personelu kontraktowego, należący do grup funkcyjnych II, III i IV, nie mogą, bez względu na to, jakie są ich kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, być upoważnieni do udziału w konkursach wewnętrznych. Tego rodzaju ograniczenie wynika, w świetle art. 29 ust. 1 akapit drugi regulaminu pracowniczego, z wyjątkowego charakteru organizacji konkursu wewnętrznego otwartego dla tego personelu kontraktowego. Taką interpretację potwierdza zresztą lektura prac przygotowawczych do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1023/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniającego regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (Dz.U. 2013, L 287. s. 15). Komisja Prawna Parlamentu Europejskiego uściśliła zatem, że członkowie personelu kontraktowego mogą zostać jedynie dopuszczeni do takiego konkursu, „o ile przepracowali przynajmniej trzy lata […] dla danej instytucji w dniu upływu ostatecznego terminu do zgłaszania kandydatur do konkursu” {poprawka nr 30 do sprawozdania w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej [COM(2011)0890 – C7‑0507/2011‑2011/0455(COD)], s. 26}.
38 Po drugie, już przed tą reformą prawodawczą w orzecznictwie uznano wymogi trzyletniego stażu pracy (wyroki: z dnia 6 marca 1997 r., de Kerros i Kohn‑Berge/Komisja, T‑40/96 i T‑55/96, EU:T:1997:28, pkt 47; z dnia 17 listopada 2009 r., Di Prospero/Komisja, F‑99/08, EU:F:2009:153, pkt 31), pięcioletniego stażu pracy (wyrok z dnia 13 grudnia 2006 r., Heus/Komisja, T‑173/05, EU:T:2006:392, pkt 38, 40, 42) i dziesięcioletniego stażu pracy (wyrok z dnia 21 listopada 2000 r., Carrasco Benítez/Komisja, T‑214/99, EU:T:2000:272, pkt 56, 61), ponieważ w sprawach tych przedmiotowa instytucja wykorzystała przysługujący jej szeroki zakres uznania z poszanowaniem wymogu związanego z interesem służby.
39 Po trzecie, orzeczono już, że wymóg określonej liczby lat stażu pracy stanowił właściwy środek do tego, aby zapewnić, że urzędnicy posiadają kwalifikacje wymagane w art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, a co za tym idzie, aby zabezpieczyć interes służby. Posiadanie określonego stażu pracy, a zatem znaczącego doświadczenia w instytucjach Unii, stanowi bowiem „pewną oznakę” posiadania wyżej wskazanych kwalifikacji (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2006 r., Heus/Komisja, T‑173/05, EU:T:2006:392, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
40 Taki warunek w zakresie stażu pracy zapewnia, że osoby dopuszczone do konkursu wewnętrznego zostały poddane systemowi mającemu zastosowanie do personelu administracyjnego instytucji, zwłaszcza zasadom dotyczącym oceny i dyscypliny, w ciągu określonego okresu czasu i że wykazały się ich umiejętnościami na tym gruncie. Postępowanie w sprawie naboru zapewnia zatem danej instytucji konkurs urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, jakie zostały ocenione przez same instytucje (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2006 r., Heus/Komisja, T‑173/05, EU:T:2006:392, pkt 41).
41 Wynika z tego, że jak utrzymuje Komisja, instytucja, która decyduje się na zorganizowanie, w drodze wyjątku, konkursu wewnętrznego otwartego dla personelu kontraktowego należącego do grup funkcyjnych II, III i IV, jest zobowiązana do przestrzegania trzyletniego progu stażu pracy, jaki został nałożony w art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników. Instytucja ta może jednak, mając na względzie przysługujące jej szerokie uprawnienia dyskrecjonalne i z poszanowaniem bezwzględnie obowiązujących przepisów art. 27 akapit pierwszy i art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego, określić dla niektórych stanowisk lub dla niektórych grup funkcyjnych bardziej surowe warunki, wymagając między innymi posiadania stażu pracy wyższego niż minimalny staż przewidziany w art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 lipca 1989 r., Jaenicke Cendoya/Komisja, 108/88, EU:C:1989:325, pkt 24).
42 Takiego wniosku, który oznacza wyłączenie personelu kontraktowego niespełniającego warunków stażu pracy określonych przez przedmiotową instytucję, nie może podważyć, w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje skarżący, fakt, iż wyrażenie „konkurs wewnętrzny instytucji” dotyczyło wcześniej zasadniczo wszystkich osób pracujących w jakimkolwiek charakterze w służbie tej instytucji.
43 W istocie obowiązek dopuszczenia do konkursu wewnętrznego instytucji wszystkich osób będących w jej służbie narusza przysługujące tej instytucji szerokie uprawnienia dyskrecjonalne (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 października 2008 r., Chetcuti/Komisja, C‑16/07 P, EU:C:2008:549, pkt 70–76; z dnia 24 września 2009 r., Brown/Komisja, F‑37/05, EU:F:2009:121, pkt 68) i urzędnikom tej instytucji nie można zatem przyznać żadnego bezwzględnego prawa uczestniczenia w konkursie wewnętrznym instytucji (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 marca 1997 r., de Kerros i Kohn‑Berge/Komisja, T‑40/96 i T‑55/96, EU:T:1997:28, pkt 39; z dnia 8 listopada 2006 r., Chetcuti/Komisja, T‑357/04, EU:T:2006:339, pkt 42).
44 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że sporny warunek, stawiający wymóg posiadania przez kandydatów do konkursu wewnętrznego stażu pracy wynoszącego 42 (niekoniecznie następujące po sobie) miesiące, przestrzega warunku związanego z interesem służby.
45 Z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 38–40 wynika bowiem, że wymóg określonej liczby lat stażu pracy stanowi „pewną oznakę” posiadania przez kandydatów konkursu wewnętrznego kwalifikacji wymaganych w art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego.
46 W tym względzie ogłoszenie o konkursie uściśla zatem wyraźnie, że interes służby wymaga, aby nabór personelu tymczasowego w charakterze urzędników gwarantował Komisji pozyskiwanie do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości oraz aby z tego tytułu jedynie kandydaci posiadający udokumentowane doświadczenie w danej grupie funkcyjnej stawali się wykazującymi się natychmiastową operacyjnością urzędnikami.
47 Jak wskazała w odpowiedzi na skargę Komisja, organizacja konkursów wewnętrznych przewidzianych w ogłoszeniu o konkursie przekłada się zatem na interes służby przybierający podwójny cel, a mianowicie z jednej strony uregulowania sytuacji niektórych członków personelu tymczasowego i kontraktowego poprzez ich powołanie na czas nieokreślony, a z drugiej strony zatrudnienia nie tylko wysoko wykwalifikowanego, lecz również wykazującego się natychmiastową operacyjnością personelu.
48 Należy jeszcze zaznaczyć, że w odpowiedzi na zadane na piśmie pytanie Sądu Komisja przekazała sprawozdanie ze spotkania w ramach dialogu społecznego o konkursach wewnętrznych otwartych dla personelu kontraktowego z dnia 11 grudnia 2015 r. Wynika z niego, że początkowo zamiarem Komisji było postawienie wymogu czteroletniego stażu pracy. Warunek ten został umotywowany „faktem, iż nałożenie wymogu [czterech] lat doświadczenia zawodowego w instytucjach dawało pewną gwarancję w odniesieniu do kwalifikacji zawodowych danych pracowników z uwagi na to, że pracownikom tym odnowiono umowy o pracę”. Mając jednak na względzie uwagi niektórych organizacji związkowych, które zaproponowały trzyletnią długość tego stażu pracy, Komisja ustaliła czas trwania spornego warunku na trzy i pół roku (s. 4 sprawozdania).
49 Zamiarem Komisji było zatem od początku, by kandydaci posiadali minimalny staż pracy wynoszący początkowo cztery lata, a ostatecznie trzy i pół roku, zważywszy, że dawało to pewną gwarancję w odniesieniu do ich kwalifikacji zawodowych. W tych okolicznościach rzeczona instytucja nie skorzystała ze swego uznania w sposób oczywiście błędny, stawiając jako warunek dotyczący stażu pracy w ogłoszeniu o konkursie długość stażu przewyższającą jedynie o sześć miesięcy minimalną jego długość przewidzianą w art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników.
50 Ponadto nie można również przyjąć argumentu skarżącego o niezgodności spornego warunku z zasadą proporcjonalności.
51 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału zachowanie zasady proporcjonalności wymaga, aby akty prawne instytucji Unii były odpowiednie do realizacji zgodnych z prawem celów zamierzonych przez dane uregulowanie i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do realizacji tych celów (wyrok z dnia 8 kwietnia 2014 r., Digital Rights Ireland i in., C‑293/12 i C‑594/12, EU:C:2014:238, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto mając na uwadze szeroki zakres uznania, jakim dysponuje organ powołujący w odniesieniu do określenia kryteriów dotyczących umiejętności wymaganych na stanowiskach podlegających obsadzeniu oraz ustalania – w zależności od tych kryteriów oraz, ogólniej, w interesie służby – warunków i szczegółowych zasad organizacji konkursu (wyrok z dnia 5 lutego 1997 r., Petit-Laurent/Komisja, T‑211/95, EU:T:1997:13, pkt 54), jedynie oczywiście niewłaściwy charakter spornego warunku w stosunku do zamierzonych celów może mieć wpływ na zgodność danego ogłoszenia o konkursie z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 8 czerwca 2010 r., Vodafone i in., C‑58/08, EU:C:2010:321, pkt 52). Wreszcie, należy przypomnieć, że celem każdego konkursu organizowanego w ramach Unii jest, jak wynika to z art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, pozyskanie do służby w instytucji urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości (wyrok z dnia 14 kwietnia 2011 r., Clarke i in./OHIM, F‑82/08, EU:F:2011:45, pkt 181).
52 W tym względzie, po pierwsze, z rozważań przedstawionych powyżej w pkt 44–49 wynika, że wymóg posiadania 42‑miesięcznego stażu pracy może osiągnąć podwójny zamierzony cel, a mianowicie z jednej strony cel uregulowania sytuacji niektórych członków personelu tymczasowego i kontraktowego poprzez ich powołanie na czas nieokreślony, a z drugiej strony – zatrudnienia nie tylko wysoko wykwalifikowanego, lecz również wykazującego się natychmiastową operacyjnością personelu.
53 Po drugie, sporny warunek nie wykracza ponad to, co jest właściwe i niezbędne dla osiągnięcia tego podwójnego celu. Z jednej strony, stawiając wymóg posiadania 42‑miesięcznego stażu pracy, warunek ten przekracza jedynie o sześć miesięcy minimalną długość stażu przewidzianą w art. 82 ust. 7 zdanie pierwsze warunków zatrudnienia innych pracowników. Trybunał zaś przyjął już, jak wskazano w pkt 38 powyżej, warunki stażu pracy o długości znacznie wyższej niż 42 miesiące, ponieważ, tak jak w niniejszej sprawie, przedmiotowa instytucja skorzystała z przysługującego jej szerokiego zakresu uznania w sposób zgodny z interesem służby. Z drugiej strony, jak uściśliła Komisja w odpowiedzi na zadane na piśmie pytanie Sądu, 84% spośród 615 kandydatów zapisanych na konkurs wewnętrzny COM/02/AST/16 (AST 2) zostało do niego dopuszczonych.
54 To ostatnie stwierdzenie jest wreszcie wystarczające do tego, aby odrzucić argument skarżącego, że sporny warunek nie umożliwiłby organowi powołującemu przeprowadzenia postępowania w sprawie naboru z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu osób. W istocie, z przekazanych przez Komisję danych liczbowych wynika, że w przedmiotowym konkursie mogło uczestniczyć 519 kandydatów.
55 W świetle tych ustaleń należy uznać, że ustanawiając sporny warunek, Komisja nie skorzystała z przysługującego jej uznania w sposób oczywiście błędny i w związku z tym nie naruszyła bezwzględnie obowiązujących przepisów art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego.
56 Należy zadem oddalić zarzut niezgodności z prawem, a w konsekwencji – oddalić skargę.
W przedmiocie kosztów
57 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W tym wypadku, ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji obciążyć go kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (dziewiąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) John Morrison Healy zostaje obciążony kosztami postępowania.
Gervasoni | Kowalik-Bańczyk | Mac Eochaidh |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 września 2018 r.
Podpisy