ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 10ης Φεβρουαρίου 2012

Υπόθεση T‑98/11 P

AG

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Αίτηση αναιρέσεως — Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Απόλυση μετά το πέρας της περιόδου δοκιμαστικής υπηρεσίας — Προθεσμία ασκήσεως προσφυγής — Εκπρόθεσμο — Αναίρεση προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως της διατάξεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα) της 16ης Δεκεμβρίου 2010, F‑25/10, AG κατά Κοινοβουλίου.

Απόφαση:      Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Η AG καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Περίληψη

1.      Αναίρεση — Λόγοι — Μη προσδιορισμός της προβαλλόμενης πλάνης περί το δίκαιο — Απαράδεκτο

(Άρθρο 257 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11 § 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 138 § 1, εδ. 1, στοιχείο γ΄)

2.      Αναίρεση — Λόγοι — Εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών — Απαράδεκτο — Έλεγχος από το Γενικό Δικαστήριο της εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων — Αποκλείεται πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11)

1.      Από τα άρθρα 257 ΣΛΕΕ, 11, παράγραφος 1, του παραρτήματος Ι του Οργανισμού του Δικαστηρίου και 138, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, στοιχείο γ΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου προκύπτει ότι η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να προσδιορίζει επακριβώς τα επικρινόμενα σημεία της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, καθώς και τα νομικά επιχειρήματα που στηρίζουν με συγκεκριμένο τρόπο το αίτημα περί αναιρέσεως. Δεν πληροί την απαίτηση αυτή η αίτηση αναιρέσεως που δεν περιλαμβάνει επιχειρηματολογία σκοπούσα ειδικώς στον προσδιορισμό της πλάνης περί το δίκαιο την οποία ενέχει η επίμαχη απόφαση ή διάταξη.

Ισχυρισμοί όλως γενικοί και όχι αρκούντως ακριβείς για να αποτελέσουν το αντικείμενο νομικής εκτιμήσεως πρέπει να θεωρούνται προδήλως απαράδεκτοι.

(βλ. σκέψεις 24 και 25)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 16 Δεκεμβρίου 2010, T‑48/10 P, Meister κατά ΓΕΕΑ, σκέψεις 42 και 43 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Από το άρθρο 11, του παραρτήματος Ι, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, το οποίο επαναλαμβάνει το κείμενο του άρθρου 58 του Οργανισμού αυτού προκύπτει ότι η αίτηση αναιρέσεως περιορίζεται σε νομικά ζητήματα και πρέπει να στηρίζεται σε λόγους που αφορούν αναρμοδιότητα του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, πλημμέλειες κατά την ενώπιόν του διαδικασία που θίγουν τα συμφέροντα του αναιρεσείοντος ή παραβίαση του δικαίου της Ένωσης από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης.

Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης είναι το μόνο αρμόδιο για τη διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών, εκτός αν η ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεών του προκύπτει από τα υποβληθέντα σ’ αυτό στοιχεία της δικογραφίας, και για την εκτίμηση αυτών των πραγματικών περιστατικών. Συνεπώς, η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών δεν αποτελεί, με την επιφύλαξη της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των αποδεικτικών στοιχείων που προσκομίσθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, νομικό ζήτημα που υπόκειται, ως τέτοιο, στον έλεγχο του αναιρετικού δικαστηρίου.

Η παραμόρφωση αυτή πρέπει να προκύπτει προδήλως από τα στοιχεία της δικογραφίας και να μη χρειάζεται να πραγματοποιηθεί νέα εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων, ούτε να εξετασθούν νέα αποδεικτικά στοιχεία.

(βλ. σκέψεις 44 έως 46)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 24 Οκτωβρίου 2011, T‑213/10 P, P κατά Κοινοβουλίου, σκέψεις 46 έως 48 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία