POSTANOWIENIE SĄDU (izba odwołań)

z dnia 10 lutego 2012 r.

Sprawa T‑98/11 P

AG

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Zwolnienie po okresie próbnym – Termin do wniesienia skargi – Przekroczenie terminu – Odwołanie oczywiście bezzasadne

Przedmiot:      Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie F‑25/10 AG przeciwko Parlamentowi, mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Orzeczenie:      Odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne. AG pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Parlament Europejski.

Streszczenie

1.      Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Niedopuszczalność

[art. 257 TFUE; (statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11, ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c)]

2.      Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)

1.      Z art. 257 TFUE, art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości i z art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o którego uchylenie się wnosi, jak również szczegółowe argumenty prawne na poparcie tego żądania. Wymogu tego nie spełnia odwołanie, które nie zawiera argumentacji mającej na celu określenie naruszenia prawa, którym miałoby być obarczone rozpatrywane postanowienie.

Twierdzenia zbyt ogólne i nieścisłe, by móc stanowić przedmiot oceny prawnej, należy uznać za oczywiście niedopuszczalne.

(zob. pkt 24, 25)

Odesłanie:

Sąd, sprawa T‑48/10 P Meister przeciwko OHIM, 16 grudnia 2010 r., pkt 42, 43 i przytoczone tam orzecznictwo

2.      Z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości, który przejmuje brzmienie art. 58 tego statutu, wynika, że odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych, a jego podstawę może stanowić brak właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej, naruszenie procedury w postępowaniu przed Sądem wpływające niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie oraz naruszenie przez ten Sąd prawa Unii.

W konsekwencji Sąd do spraw Służby Publicznej jest wyłącznie właściwy w zakresie dokonania ustaleń faktycznych, z wyjątkiem materialnej nieprawdziwości tych ustaleń wynikającej z zawartych w aktach sprawy przedłożonych mu dokumentów, a także w zakresie dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego nie stanowi zatem jako taka, z zastrzeżeniem przypadków przeinaczenia dowodów przedstawionych w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej, kwestii prawnej podlegającej kontroli sądu odwoławczego.

Tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z zawartych w aktach sprawy dokumentów, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów czy też przeprowadzania nowych dowodów.

(zob. pkt 44–46)

Odesłanie:

Sąd, sprawa T‑213/10 P P przeciwko Parlamentowi, 24 października 2011 r., pkt 46–48 i przytoczone tam orzecznictwo