Sprawa T‑601/11

Dansk Automat Brancheforening

przeciwko

Komisji Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności – Pomoc państwa – Gry online – Ustanowienie w Danii w przypadku gier online opłat niższych niż te mające zastosowanie w przypadku kasyn i salonów gier – Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym – Pomoc przeznaczona na rozwój pewnych rodzajów działalności – Brak indywidualnego oddziaływania – Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych – Niedopuszczalność

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 26 września 2014 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji kończąca postępowanie w przedmiocie pomocy państwa – Przedsiębiorstwo konkurencyjne względem przedsiębiorstwa będącego beneficjentem pomocy – Prawo do wniesienia skargi – Przesłanki

(art. 108 ust. 2 TFUE, art. 263 akapit czwarty TFUE)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja w dziedzinie pomocy państwa – Skarga stowarzyszenia zajmującego się obroną grupowych interesów przedsiębiorstw – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 108 ust. 2, 3 TFUE, art. 263 akapit czwarty TFUE)

3.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym – Skarga stowarzyszenia działającego w zbiorowym interesie swych członków – Indywidualne oddziaływanie na sytuację członków stowarzyszenia – Konieczność wykazania przez stowarzyszenie istotnego oddziaływania na sytuację jego członków – Brak – Niedopuszczalność

(art. 108 ust. 2, 3 TFUE, art. 263 akapit czwarty TFUE)

4.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty regulacyjne wymagające lub niewymagające przyjęcia środków wykonawczych – Pojęcie – Możliwe postępowania sądowe przeciwko tym aktom

(art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 267 TFUE, 277 TFUE)

5.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty wymagające przyjęcia środków wykonawczych – Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym – Niedopuszczalność skargi wniesionej do sądu Unii – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Obowiązek wykorzystania krajowych środków odwoławczych wobec tych środków

(art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 267 TFUE)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 31–33, 41, 42)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 37)

3.      Co się tyczy skargi stowarzyszenia działającego w zbiorowym interesie swych członków na decyzję Komisji stwierdzającą zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym, to zadaniem sądu Unii na etapie badania dopuszczalności skargi nie jest wypowiedzenie się w sposób ostateczny w przedmiocie stosunku konkurencji między członkami skarżącego stowarzyszenia i przedsiębiorstwem będącym beneficjentem pomocy. W tym kontekście jedynie do stowarzyszenia należy wskazanie we właściwy sposób powodów, dla których dany środek pomocowy może naruszyć uzasadnione interesy jednego z jego członków lub ich grupy, w znaczący sposób zmieniając ich pozycję na odpowiednim rynku.

Jeżeli stowarzyszenie nie dowiodło, że konsekwencje, jakie pociąga za sobą rozpatrywany środek pomocowy, nie dotyczą jedynie jego członków ze względu na posiadany przez nich obiektywnie status operatorów gier na automatach do gier z tego samego powodu, dla którego dotyczą one wszystkich innych podmiotów znajdujących się w identycznej sytuacji, ani też znaczenia wpływu, jaki rozpatrywany środek pomocowy mógł wywierać na sytuację gospodarczą jego członków, nie wykazało ono zatem, że pozycja zajmowana na rynku właściwym przez członków tego stowarzyszenia czy też choćby jednego z nich mogła wskutek rozpatrywanego środka pomocowego ulec istotnej zmianie. Zaskarżona decyzja nie dotyczy zatem członków tego stowarzyszenia indywidualnie.

(por. pkt 40, 52)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 54–57)

5.      Decyzja, na mocy której Komisja stwierdza zgodność pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym i która nie określa szczególnych i konkretnych skutków, jakie decyzja ta pociąga za sobą dla każdego z podatników, i z której wynika, że wejście w życie ustawy w sprawie podatków od gier losowych zostało przesunięte przez władze krajowe do momentu wydania przez Komisję decyzji końcowej na podstawie art. 108 ust. 3 TFUE, wymaga przyjęcia środków wykonawczych.

Szczególne i konkretne konsekwencje takiej decyzji Komisji dla podatników urzeczywistniły się w postaci aktów prawa krajowego, czyli ustawy w sprawie podatków od gier losowych, w drodze której wprowadzono w państwie członkowskim rozpatrywany system pomocowy, oraz w postaci przyjętych w wykonaniu tej ustawy aktów określających należne od podatników kwoty, które to akty stanowią jako takie środki wykonawcze, których przyjęcie jest wymagane przez zaskarżoną decyzję w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE. Aby rozpatrywany system pomocowy wywołał wobec podatników skutki, akty te musiały zostać wydane po przyjęciu zaskarżonej decyzji. Ze względu na to, że wspomniane akty mogą zostać zakwestionowane przed sądem krajowym, podatnicy mieli możliwość zwrócenia się do sądu, nie będąc zmuszonymi do naruszenia w tym celu prawa. W ramach wniesionej do sądu krajowego skargi mogliby oni bowiem podnieść nieważność zaskarżonej decyzji i skłonić ten sąd do wystąpienia do Trybunału na podstawie art. 267 TFUE z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Co za tym idzie, skarga na taką decyzję nie spełnia przesłanek dopuszczalności określonych w art. 263 akapit czwarty TFUE.

(por. pkt 58–60)