WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)
z dnia 4 września 2008 r.
Sprawa F-103/07
Radu Duta
przeciwko
Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Referendarz – Artykuł 2 lit. c) WZIP – Akt niekorzystny – Stosunki oparte na zaufaniu
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której R. Duta żąda stwierdzenia nieważności pisma z dnia 24 stycznia 2007 r. informującego go, że nie zostanie mu zaproponowane stanowisko referendarza oraz, w razie potrzeby, decyzji komisji Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich właściwej do rozstrzygania w przedmiocie zażaleń z dnia 4 czerwca 2007 r. w sprawie oddalenia jego zażalenia, a także, w razie potrzeby, przekazania jego kandydatury do ponownego rozpatrzenia przez właściwy organ oraz zasądzenia od Trybunału Sprawiedliwości odszkodowania w kwocie 1 100 000 EUR.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. c)
Jedynie akty wywołujące wiążące skutki prawne, które mogą bezpośrednio i indywidualnie wpłynąć na interesy zainteresowanych, zmieniając w istotny sposób ich sytuację prawną, można uznać za akty dla nich niekorzystne. W tym znaczeniu każde oficjalne postępowanie w sprawie powołania na stanowisko lub zatrudnienia na stanowisku objęte zakresem regulaminu pracowniczego lub warunków zatrudnienia innych pracowników prowadzi do wydania aktu zmieniającego w istotny sposób sytuację prawną osoby, która przedłożyła swoją kandydaturę po wszczęciu takiej procedury, niezależnie od tego, czy jest to decyzja w sprawie powołania lub zatrudnienia omawianej osoby, wydana przez organ powołujący lub organ upoważniony do zawierania umów z członkami personelu tymczasowego, czy też decyzja odrzucająca jej kandydaturę, wydana przez jeden z powyższych organów lub jeden z organów określonych w procedurze naboru.
Jednakże w przypadku zatrudniania referendarzy w sądach wspólnotowych, w braku formalnego wszczęcia procedury naboru, nie ma innych kandydatur niż kandydatura zaproponowana przez danego członka Trybunału. Kandydatura zgłoszona na takie stanowisko z własnej inicjatywy z konieczności zachowuje charakter nieformalny, a więc nie można w stosunku do niej wydać decyzji o charakterze prawnym o odrzuceniu. Odrzucenie takiej kandydatury nie stanowi więc aktu niekorzystnego. Zgodnie z ogólną zasadą, zatrudnianie referendarza nie prowadzi bowiem do wszczęcia oficjalnego postępowania w sprawie naboru, lecz dokonuje się wyłącznie poprzez przyjęcie lub odrzucenie propozycji konkretnego nazwiska zgłoszonej przez danego członka Trybunału. Żaden akt prawny nie reguluje prawa do wystąpienia z taką propozycją, a dany członek Trybunału ma swobodę wyboru osoby, którą zamierza zaproponować w sposób, jaki uznaje za odpowiedni. Brak systemowych uregulowań dotyczących oficjalnej procedury naboru omawianej kategorii personelu tymczasowego w strukturach sądów wspólnotowych wynika z istnienia stosunków opartych na zaufaniu między zainteresowanymi a członkami sądów, u których są oni zatrudnieni. Zatrudnienie referendarzy odbywa się bowiem intuitu personae, a zainteresowanych wybiera się zarówno ze względu na ich przymioty zawodowe i osobiste, jak i na ich zdolność dostosowania się do metod pracy danego członka i całego jego gabinetu.
(zob. pkt 25, 26, 29–31)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑32/92 P Moat przeciwko Komisji, 3 grudnia 1992 r., Rec. s. I‑6379, pkt 9; sprawa C‑373/04 P Komisja przeciwko Alvarez Moreno, 10 stycznia 2006 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 42; sprawa C‑432/04 Komisja przeciwko Cresson, 11 lipca 2006 r., Zb.Orz. s. I‑6387, pkt 130
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑406/04 Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 17 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑213, II‑A‑2‑1097, pkt 31–33