Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2011 r. - Włochy przeciwko Komisji
(Sprawa T-44/11)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: L. Ventrella, avvocato dello Stato)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 4 listopada 2010 r. nr C (2010) 7555, ogłoszonej w dniu 5 listopada 2010 r., która wyłącza z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swego żądania skarżąca podnosi trzy zarzuty:
Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych (art. 269 TUE, dawny art. 253 WE) ze względu na brak uzasadnienia, wypaczenia okoliczności faktycznych, naruszenia zasady proporcjonalności, naruszenia art. 24 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/99 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1255/99 w odniesieniu do przyznawania pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i mleka odtłuszczonego w proszku przeznaczonych na paszę oraz sprzedaży mleka odtłuszczonego w proszku o takim przeznaczeniu (Dz.U. L 340, s. 3).
Skarżąca podnosi w tym zakresie, że Komisja dokonała pewnych korekt finansowych w sektorze mleka odtłuszczonego uzasadniając to niewłaściwym stosowaniem redukcji pomocy i kar przewidzianych przepisami prawa. W szczególności, w oparciu o zwężającą wykładnię art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) 2799/1999, która jest błędna i niezgodna z celem tego przepisu, Komisja stwierdziła, że kwartalna kontrola przeprowadzona w tygodniu po nieprawidłowej wypłacie nie stanowi specjalnego dochodzenia w świetle prawa wspólnotowego, a zatem nie może go zastąpić. Ponadto, Komisja wywiodła ze szczególnych przypadków o niewielkim znaczeniu uogólnienia co do ewentualnych i całkowicie hipotetycznych uchybień w zakresie kar ze strony władz włoskich, dopuszczając się wypaczenia okoliczności faktycznych. Wreszcie, ponieważ wysokość kar, które zdaniem Komisji nie zostały nałożone, jest w znacznym stopniu niższa niż całkowita kwota, którą Komisja chce obciążyć Włochy, nie można zrozumieć powodów zastosowania korekt ryczałtowych, które są nieproporcjonalne i nadmierne. Wobec tego, poza oczywistym brakiem uzasadnienia, doszło też do naruszenia zasady proporcjonalności.
Drugi zarzut dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych (art. 269 TUE, art. 253 WE) ze względu na brak uzasadnienia, naruszenia zasady proporcjonalności, naruszenia art. 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej w zakresie uchybienia podstawowym zasadom ochrony uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa, braku retroaktywności przepisów materialnych, naruszenia art. 32 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1), naruszenia zasady "ne bis in idem".
Skarżąca stwierdza w tym zakresie, że Komisja, po przeprowadzeniu dochodzenia, które wszczęła w 2003 r., zastosowała do państwa członkowskiego korektę odnośnie do roku budżetowego 2009 r., dotyczącą organizacji systemu odzysku agencji płatniczych, proporcjonalnie do wartości w sprawach, które jako nierozstrzygnięte przez Komisję na podstawie obowiązujących w tym okresie przepisów wspólnotowych, zostały uznane za objęte stosowaniem nowych przepisów, podlegając wobec tego zasadzie zwanej fifty-fifty, wprowadzonej przez rozporządzenie (WE) nr 1290/05. Omawiana korekta finansowa jest niezgodna z prawem, ponieważ ustaliła automatyczne przypisanie państwu członkowskiemu 50% odnośnych kwot, na podstawie art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/05, który został bezprawnie zastosowany z mocą wsteczną do dochodzenia w zakresie zarządzania długami dotyczącymi "sytuacji występującej w latach 2002/2003", co Komisja w sposób wyraźny przyznała. Ponadto, odnośnie do tych samych przypadków będących przedmiotem weryfikacji zastosowano już do państwa włoskiego korektę finansową w wysokości 50%, w oparciu o art. 32 rozporządzenia nr 1290/2005 na podstawie decyzji Komisji nr C (2007) 1901 z dnia 27 kwietnia 2007 r. Obecnie, w zaskarżonej decyzji, Komisja stosuje do tych samych przypadków i na podstawie tych samych ustaleń dalszą korektę w wysokości 100% niepobranych należności. Nałożenie po latach kolejnych 50% tytułem sankcji jest niezgodne z prawem i w znacznym stopniu nieproporcjonalne, a przede wszystkim nastąpiło z naruszeniem zasady "ne bis in idem".
3. Trzeci zarzut oparty jest na wygaśnięciu uprawnień Komisji w zakresie stosowania sankcji, naruszeniu rozsądnego terminu zakończenia dochodzenia w sprawie, naruszeniu art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/05 i naruszeniu zasady "ne bis in idem".
Tytułem ewentualnym w stosunku do drugiego zarzutu, w mało prawdopodobnym przypadku, gdyby art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/05, zastosowany z mocą wsteczną przez Komisję do dochodzenia w sprawie, należało traktować jako przepis proceduralny, skarżąca podważa zgodność z prawem omawianej korekty wobec upływu czteroletniego terminu przedawnienia na wykonanie uprawnień Komisji w zakresie nakładania sankcji. W ostatniej kolejności skarżąca podnosi niezgodność z prawem korekt w niniejszej sprawie w związku z przekroczeniem rozsądnego terminu przeprowadzenia omawianego dochodzenia. W następstwie braku zakończenia dochodzenia w rozsądnym czasie (w ponad osiem lat od jego rozpoczęcia), budżet państwa poniósł znaczne straty dochodów w wyniku decyzji Komisji nr C (2007) 1901 o zastosowaniu korekty ryczałtowej w wysokości 50%, która to decyzja dotyczy tych samych przypadków, które są przedmiotem zaskarżonej decyzji, przyjętej z naruszeniem zasady "ne bis in idem".
____________