Προσφυγή της 12 Απριλίου 2011 - ΑΔΕΔΥ κ.λπ. κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση T-215/11)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Διάδικοι

Προσφεύγοντες: Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) (Αθήνα, Ελλάδα), Σπ. Παπασπύρος (Αθήνα, Ελλάδα), Ηλ. Ηλιόπουλος (Αθήνα, Ελλάδα) (εκπρόσωπος: Μ. Τσίπρα, Δικηγόρος)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα των προσφευγόντων

Οι προσφεύγοντες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την από της 20 Δεκεμβρίου 2010 απόφαση του Συμβουλίου "για την τροποποίηση της απόφασης 2010/320/ΕΕ η οποία απευθύνεται προς την Ελλάδα με σκοπό την ενίσχυση και εμβάθυνση της δημοσιονομικής εποπτείας και διά της οποίας ειδοποιείται η Ελλάδα να λάβει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος που κρίνονται αναγκαία για την αντιμετώπιση της κατάστασης υπερβολικού ελλείμματος", δημοσιευθείσα στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο L 26/15/29.1.2011 (ΕΕ L 26, σ. 15) με αριθμό 2011/57/ΕΕ,

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Με την υπό κρίση προσφυγή, οι προσφεύγοντες ζητούν την ακύρωση της απόφασης του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 20 Δεκεμβρίου 2010 "για την τροποποίηση της απόφασης 2010/320/ΕΕ η οποία απευθύνεται προς την Ελλάδα με σκοπό την ενίσχυση και εμβάθυνση της δημοσιονομικής εποπτείας και διά της οποίας ειδοποιείται η Ελλάδα να λάβει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος που κρίνονται αναγκαία για την αντιμετώπιση της κατάστασης υπερβολικού ελλείμματος", δημοσιευθείσα στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο L 26/15/29.1.2011 (ΕΕ L 26, σ. 15) με αριθμό 2011/57/ΕΕ,

Προς στήριξη των ισχυρισμών τους οι προσφεύγοντες προβάλλουν τους εξής λόγους ακύρωσης:

Πρώτον, οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εξεδόθη καθ'υπέρβαση των εκ της Συνθήκης αναγνωριζόμενων αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα άρθρα 4 και 5 των Συνθηκών, εισάγεται η αρχή της επικουρικότητας και της αναλογικότητας. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με το άρθρο 5, παράγραφος 2, των Συνθηκών, ρητώς

προβλέπεται, ότι οποιαδήποτε αρμοδιότητα δεν απονέμεται από τα κράτη-μέλη στην Ένωση, ανήκει στα κράτη. Σύμφωνα με τα άρθρα 126 επ. των Συνθηκών, τα μέτρα, που μπορούν να αποφασιστούν από το Συμβούλιο κατά τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και να συμπεριληφθούν σε αποφάσεις αυτού, δεν μπορεί να είναι συγκεκριμένα, ρητά και απαρέγκλιτα προβλεπόμενα, καθώς δεν παρέχεται από τις Συνθήκες στο Συμβούλιο αυτή η εξουσία.

Δεύτερον, οι προσφεύγοντες τονίζουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση επικαλείται ως νομικό έρεισμα για την έκδοσή της τα άρθρα 126, παράγραφος 9 και 136, της Συνθήκης. Ωστόσο, η προσβαλλόμενη πράξη εξεδόθη πέραν των παρεχόμενων από τα άρθρα αυτά αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου απλά ως ένα μέτρο εκτέλεσης μιας διμερούς συμβάσεως μεταξύ των 15 κρατών μελών της Ευρωζώνης, που αποφάσισαν τη χορήγηση των διμερών δανείων και της Ελλάδος. Τέτοια όμως αρμοδιότητα για έκδοση πράξεως από πλευράς του Συμβουλίου ούτε αναγνωρίζεται ούτε προβλέπεται από τις Συνθήκες.

Τρίτον, οι προσφεύγοντες υπογραμμίζουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εισάγοντας περικοπές οικογενειακών επιδομάτων και συναρτώντας τα από εισοδηματικά κριτήρια θίγει περιουσιακά κατοχυρωμένα δικαιώματα των προσφευγόντων και, κατά τούτο, έχουν εκδοθεί κατά παράβαση του άρθρου 1 του 1ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

____________