WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 24 października 2011 r.

Sprawa T‑213/10 P

P

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Zwolnienie – Utrata zaufania – Uzasadnienie – Przeinaczenie dowodów

Przedmiot:      Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie F-89/08 P przeciwko Parlamentowi.

Orzeczenie:      Odwołanie zostaje oddalone. P pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Parlament w ramach postępowania w niniejszej instancji.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Personel tymczasowy objęty zakresem art. 2 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników – Członek personelu tymczasowego zatrudniony w grupie politycznej Parlamentu – Decyzja o zwolnieniu członka personelu tymczasowego ze względu na utratę zaufania – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

[regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit.c)]

2.      Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Podanie przez Sąd do spraw Służby Publicznej uzasadnienia dorozumianego – Dopuszczalność –Warunki

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)

3.      Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)

1.      Przestrzeganie przez administrację obowiązku uzasadnienia stanowi kwestię prawną, która podlega kontroli Sądu w ramach odwołania.

Obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego znajduje zastosowanie wobec decyzji w sprawie rozwiązania umów zawartych na czas nieokreślony z członkami personelu tymczasowego, regulowanych przez warunki zatrudnienia innych pracowników. Przepis ten stanowi, że „[k]ażda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi” i że „[j]akakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie”.

W szczególności, co się tyczy powodu rozwiązania stosunku pracy mieszczącego się w zakresie utraty lub zerwania wzajemnego zaufania pomiędzy członkiem personelu tymczasowego a grupą polityczną Parlamentu, w której został on zatrudniony, w braku obowiązku uzasadnienia, nawet minimalna kontrola ze strony sądu Unii okazywałaby się niemożliwa. Okoliczność, że organ upoważniony do zawierania umów nie ma żadnej swobody uznania, jeżeli chodzi o wprowadzenie w życie wniosku grupy politycznej, w żaden sposób nie ogranicza zakresu obowiązku uzasadnienia. W takim przypadku uzasadnienie decyzji organu upoważnionego do zawierania umów powinno co najmniej odzwierciedlać uzasadnienie wniosku grupy politycznej, na którego podstawie organ upoważniony do zawierania umów był w obowiązku wydać decyzję w sprawie rozwiązania umowy. Wniosek grupy może bowiem zawierać nieprawidłowości powodujące jego niezgodność z prawem i tym samym winna istnieć możliwość poddania go skutecznej kontroli sądu. Wreszcie to faktycznie tylko dzięki uzasadnieniu zainteresowany może ocenić zasadność wniesienia skargi sądowej na decyzję dla niego niekorzystną, a sąd Unii przeprowadzić jej kontrolę.

Zakres omawianego obowiązku uzasadnienia należy oceniać w zależności od konkretnych okoliczności, w szczególności zaś z uwzględnieniem treści aktu, charakteru podnoszonych motywów oraz interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień może mieć adresat aktu, a ocena wystarczającego charakteru uzasadnienia winna uwzględniać okoliczności faktyczne i prawne, w jakie wpisuje się wydanie zaskarżonego aktu. Tym samym decyzja zawiera wystarczające uzasadnienie, gdy zapadła w kontekście znanym zainteresowanemu pracownikowi i pozwalającym mu zrozumieć zakres środka wobec niego podjętego.

(zob. pkt 27–30)

Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P, C‑213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, 28 czerwca 2005 r., Zb.Orz. s. I‑5425, pkt 453; Trybunał, sprawa C‑17/07 P Neirinck przeciwko Komisji, 28 lutego 2008 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 50–52; Trybunał, sprawa C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, 10 lipca 2008 r., Zb.Orz. s. 4951, pkt 30; Sąd, sprawa T‑237/00 Reynolds przeciwko Parlamentowi, 8 grudnia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-385, II‑1731, pkt 96; Sąd, sprawa T‑406/04 Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 17 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-2‑213, II‑A-2‑1097, pkt 52; Sąd, sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 143–171

2.      Spoczywający na Sądzie do spraw Służby Publicznej na mocy art. 36 statutu Trybunału w związku z art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu obowiązek uzasadnienia wyroków nie nakazuje mu przedstawienia wyjaśnień, które dokładnie i wyczerpująco podążałyby punkt po punkcie za argumentacją przedstawioną przez strony sporu. Uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie powodów, dla których podjęte zostały dane środki, a sądowi rozpatrującemu odwołanie zapewnia wystarczające informacje dla dokonania kontroli sądowej. Wykładni tego obowiązku uzasadnienia nie można bowiem dokonywać w ten sposób, iż wynika z niego, że Sąd do spraw Służby Publicznej jest zobowiązany do szczegółowej odpowiedzi na każdy podniesiony przez stronę skarżącą argument, zwłaszcza jeśli nie jest on wystarczająco jasny i dokładny oraz nie opiera się na szczegółowo określonych środkach dowodowych.

Kwestia, czy uzasadnienie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej jest wewnętrznie sprzeczne lub niewystarczające, stanowi zagadnienie prawne, które jako takie może zostać podniesione w ramach odwołania.

(zob. pkt 31, 32)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑150/09 P Iride i Iride Energia przeciwko Komisji, 21 stycznia 2010 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo; Trybunał, sprawa C‑117/09 P Kronoply przeciwko Komisji, 24 czerwca 2010 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, ww. sprawa Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 52, 64 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑498/07 P Krcova przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 8 czerwca 2009 r., pkt 34

3.      Z art. 11 załącznika I do statutu Trybunału, powtarzającego brzmienie art. 58 tego statutu, wynika, że odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych, a jego podstawę musi stanowić brak właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej, nieprawidłowości proceduralne przed Sądem do spraw Służby Publicznej wpływające niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie lub naruszenie prawa Unii przez ten Sąd.

W rezultacie Sąd do spraw Służby Publicznej jest wyłącznie właściwy w zakresie dokonania ustaleń faktycznych, z wyjątkiem istotnej nieścisłości tych ustaleń wynikającej z akt sprawy, które zostały mu przedstawione, oraz w zakresie dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena okoliczności faktycznych nie stanowi zatem, z zastrzeżeniem wypadku przeinaczenia dowodów przedłożonych Sądowi do spraw Służby Publicznej, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli sądu rozpatrującego odwołanie.

Takie przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów, czy wręcz korzystania z nowych dowodów.

(zob. pkt 46–48)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑74/07 P Lavagnoli przeciwko Komisji, 9 listopada 2007 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 20; Trybunał, sprawa C‑413/08 P Lafarge przeciwko Komisji, 17 czerwca 2010 r., Zb.Orz. s. I‑5361, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑248/08 P Doktor przeciwko Radzie, 2 marca 2010 r., pkt 39, 42 i przytoczone tam orzecznictwo