WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 5 października 2022 r.(*)
Służba publiczna – Personel tymczasowy – Zwolnienie chorobowe – Nieusprawiedliwione nieobecności – Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia – Artykuł 16 WZIP – Artykuł 48 lit. b) WZIP – Odpowiedzialność
W sprawie T‑618/21
WV, którego reprezentowali adwokaci L. Levi i A. Champetier,
strona skarżąca,
przeciwko
Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT), które reprezentował M. Garnier, w charakterze pełnomocnika, wspierany przez adwokata B. Wägenbaura,
strona pozwana,
SĄD (siódma izba),
w składzie: R. da Silva Passos, prezes, L. Truchot (sprawozdawca) i M. Sampol Pucurull, sędziowie,
sekretarz: I. Kurme, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 lipca 2022 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze wniesionej na podstawie art. 270 TFUE skarżący, WV, żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) z dnia 26 listopada 2020 r., na mocy której rozwiązano z nim bez wypowiedzenia stosunek pracy zawarty na czas nieokreślony (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), a także, w razie potrzeby, decyzji z dnia 17 czerwca 2021 r. oddalającej jego zażalenie (zwanej dalej „decyzją oddalającą zażalenie”), a po drugie, naprawienia szkody, jaką miał w swej ocenie ponieść w związku z tymi decyzjami.
Okoliczności powstania sporu
2 Skarżący został zatrudniony przez CdT w dniu 1 listopada 1997 r. W dniu 16 grudnia 2004 r. skarżący podpisał umowę na czas nieokreślony. Od dnia 23 lipca 2019 r. do dnia 15 listopada 2019 r. skarżący przebywał na płatnym zwolnieniu chorobowym. Jego nieobecność od dnia 18 listopada 2019 r. do dnia 7 lutego 2020 r. CdT uznało za nieusprawiedliwioną. Z kolei nieobecności skarżącego od dnia 8 lutego do dnia 10 kwietnia 2020 r. i od dnia 29 kwietnia do dnia 4 maja 2020 r. CdT zakwalifikowało jako usprawiedliwione. Od dnia 5 maja 2020 r. nieobecności skarżącego uznano za nieusprawiedliwione.
3 W ramach telekonsultacji przeprowadzonej w dniu 4 maja 2020 r. pomiędzy skarżącym a służbą medyczną Komisji Europejskiej działającą w imieniu CdT służba ta stwierdziła, że skarżący jest zdolny do podjęcia na nowo swoich obowiązków w połowie wymiaru czasu pracy przez okres jednego miesiąca od dnia 5 maja 2020 r. Służba medyczna poinformowała skarżącego o możliwości złożenia wniosku o arbitraż. Następnego dnia skarżący złożył rzeczony wniosek na podstawie art. 59 ust. 1 akapit piąty regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).
4 Stwierdziwszy, że skarżący nie stawił się na poszczególne spotkania organizowane na potrzeby postępowania arbitrażowego, niezależny lekarz potwierdził decyzję służby medycznej Komisji. W związku z tym CdT uznało nieobecność skarżącego w okresie od dnia 5 maja 2020 r. za nieusprawiedliwioną. Skarżący został o tym poinformowany pismem dyrektora CdT z dnia 31 lipca 2020 r.
5 Pismem z dnia 10 sierpnia 2020 r. pełnomocniczka skarżącego złożyła wniosek o orzeczenie niepełnosprawności skarżącego. Pełnomocniczka wskazała, że z uwagi na stan zdrowia skarżącego nie przewiduje się jego powrotu do zwykłego trybu życia w najbliższej przyszłości.
6 Pismem z dnia 14 września 2020 r. dyrektor CdT oddalił wniosek o orzeczenie niepełnosprawności skarżącego. Skarżący został również poinformowany, że biorąc pod uwagę w szczególności jego nieusprawiedliwioną nieobecność od dnia 5 maja 2020 r., jego oświadczenie, zgodnie z którym nie jest on zdolny do podjęcia swoich obowiązków na nowo, brak odpowiedzi na trzy pisma CdT wysłane w okresie od dnia 7 maja do dnia 7 sierpnia 2020 r. oraz interes służby, CdT zamierza zastosować art. 48 lit. b) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”) w celu rozwiązania z nim stosunku pracy. CdT wezwało skarżącego do przedstawienia uwag.
7 Pismem z dnia 14 października 2020 r. pełnomocniczka skarżącego, odnosząc się do pisma dyrektora CdT z dnia 14 września 2020 r., przekazała CdT uwagi skarżącego co do ewentualnego zastosowania art. 48 lit. b) WZIP.
8 W dniu 26 listopada 2020 r. na podstawie art. 48 lit. b) WZIP została wydana zaskarżona decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy ze skarżącym bez wypowiedzenia ze skutkiem od dnia 31 grudnia 2020 r.
9 W dniu 26 lutego 2021 r. skarżący złożył zażalenie na zaskarżoną decyzję.
10 W dniu 17 czerwca 2021 r. dyrektor CdT oddalił zażalenie skarżącego.
Żądania stron
11 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie nieważności, o ile zajdzie taka potrzeba, decyzji oddalającej zażalenie;
– zasądzenie od CdT odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową oraz zapłaty kwoty 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia;
– obciążenie CdT kosztami postępowania.
12 CdT wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
13 Skarżący sformułował żądania stwierdzenia nieważności i żądania odszkodowawcze.
W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności
14 Skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz, o ile zajdzie taka potrzeba, decyzji oddalającej zażalenie.
15 Na wstępie, w odniesieniu do wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności, o ile zajdzie taka potrzeba, decyzji oddalającej zażalenie, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem żądanie stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko decyzji w sprawie oddalenia zażalenia skutkuje, w przypadku gdy decyzja jest pozbawiona autonomicznej treści, zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zażalenie zostało złożone (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 W niniejszej sprawie, skoro decyzja oddalająca zażalenie jedynie utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję, na podstawie której stosunek pracy skarżącego został rozwiązany bez wypowiedzenia, żądania stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej zażalenie nie mają autonomicznej treści. Nie ma zatem potrzeby orzekania konkretnie w przedmiocie tych żądań, mimo że przy ocenie zgodności zaskarżonej decyzji z prawem będzie należało wziąć pod uwagę uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie, ponieważ uzasadnienie to uznaje się za zbieżne z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 W uzasadnieniu swoich żądań stwierdzenia nieważności skarżący podnosi trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczy błędnej podstawy prawnej decyzji o spornym rozwiązaniu stosunku pracy, drugi – braku skierowania przez CdT sprawy do komisji ds. inwalidztwa, spornego rozwiązania przez CdT stosunku pracy bez wyważenia wszelkich istotnych dowodów i okoliczności z interesem skarżącego oraz wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia, a trzeci – naruszenia jego prawa do bycia wysłuchanym.
18 W ramach pierwszego zarzutu skarżący utrzymuje, że art. 48 lit. b) WZIP nie może stanowić podstawy decyzji o rozwiązaniu z nim stosunku pracy, ponieważ w dniu wydania zaskarżonej decyzji skarżący nie przebywał na płatnym zwolnieniu chorobowym, lecz CdT stwierdził jego nieusprawiedliwioną nieobecność, przez co w dniu rozwiązania stosunku pracy nie kończył się okres płatnego zwolnienia chorobowego przewidzianego w art. 16 WZIP, do którego odsyła art. 48 lit. b) WZIP.
19 Ponadto jeśli założyć, że w dniu rozwiązania stosunku pracy skarżący przebywał na płatnym zwolnieniu chorobowym w rozumieniu art. 16 WZIP, to nie zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie oraz w art. 48 lit. b) WZIP. Skoro bowiem skarżący pracował przez 22 lata w CdT, wymiar jego płatnego zwolnienia chorobowego powinien odpowiadać czasowi trwania jego służby, bez możliwości zakończenia stosunku pracy zgodnie z art. 48 lit. b) WZIP przed końcem tego okresu.
20 Wreszcie skarżący dodaje, że gdyby CdT zamierzało wymierzyć mu karę, powinno było wszcząć przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne, zamiast stosować art. 16 i art. 48 lit. b) WZIP.
21 CdT przypomina, że uznało nieobecność skarżącego za nieusprawiedliwioną od dnia 5 maja 2020 r. i że skarżący stale twierdził, iż jego stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie obowiązków na nowo.
22 Zdaniem CdT skarżący wyczerpał swoje prawa do zwolnienia chorobowego, ponieważ zgodnie z art. 59 regulaminu pracowniczego, do którego odsyła art. 16 WZIP, jedynie okresy usprawiedliwionej nieobecności mogą uprawniać do tego zwolnienia. Tym samym upłynął okres płatnego zwolnienia chorobowego skarżącego.
23 Pomimo bowiem przewidzianych w art. 16 WZIP terminów wygaśnięcia prawa do zwolnienia chorobowego skarżący poprzez swoje postępowanie wyczerpał przysługujące mu prawo wynikające z tego przepisu ze względu na to, że jego nieobecność nie była już nieobecnością usprawiedliwioną. W związku z powyższym skarżący nie może twierdzić, że jego prawo powinno wygasnąć dopiero po upływie 22 lat odpowiadających okresowi jego zatrudnienia, ponieważ jego nieobecność nie uprawniała go już do zwolnienia chorobowego.
24 CdT podnosi również, że ponieważ skończył się okres płatnego zwolnienia chorobowego skarżącego, co odzwierciedla przesłankę wygaśnięcia prawa, nie można wykluczyć zastosowania art. 48 lit. b) WZIP z uwagi na to, że w chwili wydania zaskarżonej decyzji skarżący nie przebywał na takim zwolnieniu. Ponadto długi okres, jaki upłynął pomiędzy początkiem nieusprawiedliwionej nieobecności skarżącego w dniu 5 maja 2020 r. a wydaniem zaskarżonej decyzji jest uzasadniony poszczególnymi etapami postępowania arbitrażowego oraz wolą przyznania skarżącemu przez CdT dłuższego okresu na przedstawienie przez niego uwag.
25 Wreszcie CdT podkreśla, że zgodnie z obowiązkiem dbałości skarżący był wielokrotnie informowany o zamiarze wprowadzenia przez administrację środków zgodnych zarówno z jego dobrostanem, jak i interesem służby. Jednakże próby podejmowane przez CdT pozostały bez odpowiedzi ze strony skarżącego, który tym samym nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku współpracy z CdT.
26 W ramach niniejszego zarzutu należy ustalić, czy w okolicznościach rozpoznawanej sprawy CdT mogło oprzeć zaskarżoną decyzję na art. 48 lit. b) WZIP w celu rozwiązania stosunku pracy ze skarżącym.
27 Zgodnie z art. 48 lit. b) WZIP „[s]tosunek pracy, zarówno na czas określony, jak i na czas nieokreślony, może być rozwiązany przez instytucję bez wypowiedzenia: […] jeśli pracownik nie jest w stanie podjąć swoich obowiązków z końcem okresu płatnego zwolnienia lekarskiego [chorobowego] przewidzianego w art. 16 [WZIP]”.
28 Artykuł 16 akapit drugi WZIP stanowi, że „[p]łatne zwolnienie chorobowe przewidziane w art. 59 regulaminu pracowniczego nie może jednak przekraczać trzech miesięcy lub czasu przepracowanego przez członka personelu tymczasowego [pracownika], jeżeli czas ten jest dłuższy. Zwolnienie to nie może wykraczać poza okres obowiązywania umowy”.
29 Z art. 16 akapit drugi i art. 48 lit. b) WZIP wynika zatem, że stosunek pracy pracownika może zostać rozwiązany, jeżeli spełnione są dwie przesłanki, a mianowicie przekroczenie terminu ustalonego dla płatnego zwolnienia chorobowego i niemożność podjęcia przez pracownika obowiązków zawodowych na nowo po upływie tego terminu (wyrok z dnia 11 czerwca 2019 r., TO/EEA, T‑462/17, niepublikowany, EU:T:2019:397, pkt 56).
30 W odniesieniu do pierwszej przesłanki, dotyczącej przekroczenia terminu ustalonego dla płatnego zwolnienia chorobowego, należy przypomnieć, że płatne zwolnienie chorobowe, o którym mowa w art. 48 lit. b) WZIP, z końcem którego ocenia się możliwość podjęcia przez pracownika obowiązków zawodowych, w braku której stosunek pracy może zostać rozwiązany bez wypowiedzenia, jest zwolnieniem chorobowym przewidzianym w art. 16 akapit drugi WZIP.
31 Z art. 48 lit. b) w związku z art. 16 akapit drugi WZIP wynika, że stosunek pracy pracownika może zostać rozwiązany bez wypowiedzenia z końcem płatnego zwolnienia chorobowego, jeżeli okres zwolnienia przekracza albo trzy miesiące, albo okres służby przepracowany przez danego pracownika, jeżeli ten ostatni jest dłuższy.
32 W związku z tym przed rozwiązaniem stosunku pracy ze skarżącym na podstawie art. 48 lit. b) WZIP CdT było zobowiązane zweryfikować, czy ta przesłanka została spełniona.
33 Tymczasem w zaskarżonej decyzji, uzupełnionej decyzją oddalającą zażalenie, CdT wskazało najpierw, że skarżący nie był w stanie podjąć swoich obowiązków z końcem płatnego zwolnienia chorobowego, a następnie stwierdziło, że skarżący wyczerpał przysługujące mu na podstawie art. 16 WZIP prawo do płatnego zwolnienia chorobowego z tego względu, że jedynie okresy usprawiedliwionej nieobecności uprawniają do takiego zwolnienia, jak wynika z art. 59 regulaminu pracowniczego, do którego odsyła art. 16 WZIP, a jego nieobecność nie była już nieobecnością usprawiedliwioną. CdT wywnioskowało z tego, że poprzez swoje zachowanie skarżący spowodował „wygaśnięcie uprawnień a fortiori”. Zdaniem CdT w tych okolicznościach skarżący nie może twierdzić, iż wygaśnięcie uprawnień powinno było nastąpić po upływie okresu odpowiadającego okresowi jego służby, tj. 22 lat, nawet jeśli jego nieobecność nie uprawniała już do zwolnienia chorobowego.
34 Z zaskarżonej decyzji, rozpatrywanej w świetle dodatkowych wyjaśnień zawartych w decyzji oddalającej zażalenie, wynika, że CdT uznało, iż brak uzasadnienia nieobecności skarżącego w chwili podejmowania decyzji o rozwiązaniu jego stosunku pracy uprawniał CdT do zastosowania tego rozwiązania, ponieważ omawiane nieusprawiedliwione nieobecności, po wyczerpaniu przez skarżącego prawa do płatnego zwolnienia chorobowego, spowodowały wygaśnięcie tych uprawnień. Wydaje się zatem, że CdT uznało, iż nieusprawiedliwione nieobecności skarżącego, znoszące jego prawo do płatnego zwolnienia chorobowego, zwolniły CdT z obowiązku zweryfikowania, czy została spełniona przesłanka dotycząca przekroczenia terminu ustalonego dla płatnego zwolnienia chorobowego przyznanego skarżącemu.
35 Tymczasem należy przypomnieć, że art. 48 lit. b) WZIP, służący za podstawę dla wydania zaskarżonej decyzji, odwołuje się do art. 16 akapit drugi WZIP, który ustanawia wyżej wymienioną przesłankę, i trzeba stwierdzić, iż żaden z tych przepisów nie przewiduje możliwości wydania decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia z pominięciem uprzedniej weryfikacji, czy przekroczono termin ustalony dla płatnego zwolnienia chorobowego przyznanego danemu pracownikowi zgodnie z zasadami określonymi w art. 16 akapit drugi WZIP. Ponadto z żadnego z tych przepisów ani też z art. 59 regulaminu pracowniczego, który ustanawia przede wszystkim reżim prawny mający zastosowanie do zwolnienia chorobowego i do nieusprawiedliwionych nieobecności, nie wynika, aby weryfikację przewidzianej w art. 16 akapit drugi WZIP przesłanki dotyczącej upływu okresu ustalonego dla płatnego zwolnienia chorobowego w przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności w dniu spornego rozwiązania stosunku pracy, jak również przed tą datą, można było zastąpić stwierdzeniem tych nieobecności. Z powyższego wynika, że w zaskarżonej decyzji CdT zastosowało przesłankę nieobecności nieusprawiedliwionej, która nie została przewidziana w art. 48 lit. b) ani w art. 16 akapit drugi WZIP.
36 Wynika z tego, że CdT rozwiązało ze skarżącym stosunek pracy na czas nieokreślony bez zweryfikowania, czy została spełniona pierwsza przesłanka przewidziana w tych przepisach.
37 W odniesieniu do drugiej przesłanki, dotyczącej braku możliwości podjęcia obowiązków przez pracownika po upływie okresu płatnego zwolnienia chorobowego, należy stwierdzić, że w piśmie z dnia 10 sierpnia 2020 r. skierowanym przez pełnomocniczkę skarżącego do CdT wyjaśniono, iż „lekarze, których porad zasięgał [skarżący] – zarówno jego lekarz rodzinny, jak i psychiatra – nie przewidują jego powrotu do zwykłego trybu życia w najbliższej przyszłości”. W tym samym piśmie pełnomocniczka skarżącego złożyła wniosek o orzeczenie niepełnosprawności skarżącego.
38 Należy dodać, że w piśmie z dnia 14 października 2020 r. skierowanym przez pełnomocniczkę skarżącego do CdT stwierdzono, że lekarz specjalista, którego porad zasięgał skarżący, „również potwierdził w kilku zaświadczeniach, że stan [skarżącego] nie pozwala mu na podjęcie obowiązków zawodowych”.
39 Z tych pism wynika, że skarżący przyjął, iż niemożliwe jest podjęcie przez niego obowiązków, a CdT uwzględniło to w zaskarżonej decyzji, przytaczając treść rzeczonych pism.
40 Ponieważ jednak data, w której należało stwierdzić wspomnianą niemożność zgodnie z art. 48 lit. b) WZIP, przypadała po upływie okresu płatnego zwolnienia chorobowego, którego – jak wskazano wcześniej w pkt 36 powyżej – CdT nie poddało ocenie, nie można przyjąć, że została spełniona druga przesłanka.
41 W związku z tym należy stwierdzić, że wydając zaskarżoną decyzję, CdT naruszyło art. 48 lit. b) i art. 16 akapit drugi WZIP.
42 Z powyższego wynika, że należy uwzględnić zarzut pierwszy. W związku z tym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności badania zarzutów drugiego i trzeciego.
W przedmiocie żądań odszkodowania
43 Skarżący wnosi o naprawienie poniesionej w swej ocenie szkody majątkowej i doznanej w swej ocenie krzywdy.
44 Należy przypomnieć, że w dziedzinie służby publicznej Unia Europejska jest zobowiązana do naprawienia szkód wyrządzonych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii lub ich pracowników działających w ramach wykonywania obowiązków służbowych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w tej dziedzinie stwierdzenie odpowiedzialności Unii jest uzależnione od łącznego spełnienia przesłanek, którymi są: bezprawne zachowanie zarzucane instytucjom, organom lub jednostkom organizacyjnym Unii, rzeczywisty charakter szkody oraz istnienie związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a podnoszoną szkodą. Te trzy przesłanki mają charakter kumulatywny, a zatem w wypadku niespełnienia jednej z nich nie można stwierdzić odpowiedzialności Unii (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo).
45 W odniesieniu do przesłanki dotyczącej bezprawnego zachowania zarzucanego administracji należy przypomnieć, iż z orzecznictwa wynika, że gdy Unia działa w charakterze pracodawcy, podlega ona podwyższonej odpowiedzialności, wyrażającej się w obowiązku naprawienia wszystkich szkód wyrządzonych swojemu personelowi w następstwie wszelkiej niezgodności z prawem, jakiej dopuściła się jako pracodawca (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 98 i przytoczone tam orzecznictwo).
46 W odniesieniu do przesłanki dotyczącej rzeczywistego charakteru szkody odpowiedzialność Unii powstaje wyłącznie wtedy, gdy strona skarżąca faktycznie odniosła szkodę rzeczywistą i pewną. Na stronie skarżącej ciąży obowiązek przedstawienia sądowi Unii dowodów pozwalających na ustalenie istnienia i rozmiaru takiej szkody (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 99 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 W odniesieniu do przesłanki dotyczącej istnienia związku przyczynowego wymaganego dla ustalenia odpowiedzialności Unii należy ustalić bezpośredni i pewny związek przyczynowy między niezgodnym z prawem działaniem instytucji unijnej a powstałą szkodą. Zarzucane administracji zachowane powinno zatem stanowić decydującą przyczynę powstania podnoszonej szkody (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 100 i przytoczone tam orzecznictwo).
48 To właśnie w świetle tych rozważań należy zbadać zarzuty skarżącego w ramach żądania odszkodowawczego.
W przedmiocie szkody majątkowej
49 W ramach żądań odszkodowawczych skarżący wnosi o wypłatę wynagrodzenia począwszy od dnia, w którym rozwiązanie stosunku pracy stało się skuteczne w dniu 31 grudnia 2020 r., do dnia stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
50 Skarżący dodaje, że ze względu na swój stan zdrowia nie wnosi o podjęcie obowiązków zawodowych, lecz składa wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie orzeczenia niepełnosprawności.
51 CdT podnosi, po pierwsze, że przesłanki powstania odpowiedzialności Unii nie zostały spełnione, i po drugie, że wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie orzeczenie niepełnosprawności sprowadza się do wniesienia do Sądu o skierowanie nakazu do CdT, czego Sąd nie może uczynić.
52 Co się tyczy przesłanki dotyczącej rzeczywistego charakteru szkody należy ustalić, czy ze względu na niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy ze skarżącym przez CdT skarżący poniósł szkodę w postaci utraconych zarobków odpowiadających kwocie wynagrodzenia, którego został pozbawiony od dnia 31 grudnia 2020 r., czyli od dnia, w którym rozwiązanie z nim stosunku pracy stało się skuteczne.
53 W tym względzie należy stwierdzić, że od dnia 5 maja 2020 r. skarżący był nieobecny w pracy bez usprawiedliwienia, czego on sam nie kwestionuje. Od tego dnia nie otrzymywał zatem wynagrodzenia. Wynika z tego, że skarżący nie wykazał rzeczywistego charakteru podnoszonej przez siebie szkody.
54 W konsekwencji, biorąc pod uwagę nieusprawiedliwioną nieobecność skarżącego, która spowodowała utratę przez niego prawa do wynagrodzenia od dnia 5 maja 2020 r., należy oddalić żądanie naprawienia szkody majątkowej, jaką w swej ocenie miał ponosić skarżący od dnia 31 grudnia 2020 r., kiedy to rozwiązanie stosunku pracy stało się skuteczne.
55 W odniesieniu do żądania wszczęcia postępowania w sprawie orzeczenia niepełnosprawności należy stwierdzić, że żądanie skarżącego sprowadza się do zwrócenia się do Sądu o skierowanie nakazu do CdT. Tymczasem, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w ramach do kontroli zgodności z prawem Sąd nie jest właściwy do kierowania nakazów do administracji (zob. wyrok z dnia 2 lutego 2022 r., LU/EBI, T‑536/20, niepublikowany, EU:T:2022:40, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
56 Wniosek ten należy zatem oddalić.
W przedmiocie krzywdy
57 Skarżący domaga się zadośćuczynienia za krzywdę, która według niego wynika z rozwiązania stosunku pracy w drodze zaskarżonej decyzji bez wszczęcia postępowania w sprawie orzeczenia niepełnosprawności, którą to krzywdę szacuje on na kwotę 15 000 EUR. Skarżący twierdzi, że poprzez wydanie zaskarżonej decyzji CdT, które miało wiedzę na temat jego stanu zdrowia, spowodowało, że nasileniu uległ jego stan depresji i stan lękowy.
58 CdT kwestionuje tę argumentację.
59 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem aktu może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające zadośćuczynienie za krzywdę, jaką mógł spowodować ten akt, chyba że strona skarżąca wykaże, iż doznana przez nią krzywda nie może zostać w pełni naprawiona poprzez samo stwierdzenie nieważności (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., AQ/eu‑LISA, T‑164/19, niepublikowany, EU:T:2021:456, pkt 130 i przytoczone tam orzecznictwo).
60 W niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, że podnoszona krzywda nie może zostać w pełni naprawiona poprzez samo stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, wskutek której powstała. W związku z powyższym należy stwierdzić, że krzywda wyrządzona zaskarżoną decyzją zostaje stosownie naprawiona poprzez stwierdzenie nieważności tej decyzji.
61 Należy zatem oddalić żądania odszkodowawcze dotyczące podnoszonej krzywdy, bez konieczności badania związku przyczynowego między zaistniałą bezprawnością a rzeczoną krzywdą.
62 Mając na względzie powyższe rozważania, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji i oddalić skargę w pozostałym zakresie.
W przedmiocie kosztów
63 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
64 Ponieważ CdT przegrało niniejszą sprawę, zgodnie z żądaniem skarżącego należy je obciążyć kosztami postępowania.
Z powyższych względów,
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji dyrektora Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) z dnia 26 listopada 2020 r. o rozwiązaniu stosunku pracy z WV w charakterze członka personelu tymczasowego.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) CdT zostaje obciążone kosztami postępowania.
da Silva Passos | Truchot | Sampol Pucurull |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 października 2022 r.
Podpisy