POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba odwołań)

z dnia 12 lipca 2007 r.

Sprawa T‑252/06 P

Marie-Yolande Beau

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Choroba zawodowa – Odwołanie oczywiście niedopuszczalne – Odwołanie oczywiście bezzasadne

Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie F‑39/05 Beau przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, zawierające żądanie uchylenia tego wyroku.

Orzeczenie: Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone. M.Y. Beau zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Choroba zawodowa – Pojęcie

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 73; przepisy dotyczące ubezpieczenia z tytułu wypadku i choroby zawodowej, art. 3)

2.      Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I art. 11 ust. 1)

1.      Zakres pojęcia choroby zawodowej nie jest ograniczony do przypadków, w których niezdolność urzędnika do pracy wynika wyłącznie z wykonywania obowiązków służbowych, lecz może mieć zastosowanie również do sytuacji, w których niezdolność do pracy wynika z nasilenia się choroby o innym podłożu, na którą urzędnik cierpiał już wcześniej. Innymi słowy, jeżeli to nasilenie się choroby, na którą urzędnik cierpiał wcześniej, a które było spowodowane wykonywaniem obowiązków służbowych na rzecz Wspólnot sprawiło, że urzędnik ten przestał być zdolny do dalszego pełnienia obowiązków, niezdolność do pracy należy uznać za spowodowaną chorobą zawodową.

Aby móc uwzględnić wniosek urzędnika o uznanie nasilenia się schorzenia za chorobę zawodową, organ powołujący musi, ewentualnie na podstawie wniosków komisji lekarskiej, jeżeli wystąpiono z wnioskiem o skierowanie do niej sprawy, stwierdzić fakt tego nasilenia przy badaniu zasadności takiego wniosku. Chwilowy charakter nasilenia się choroby, powodujący, że nasilenie ustąpiło i nie da się go już przez to stwierdzić w chwili, gdy organ powołujący rozstrzyga w przedmiocie wniosku o uznanie choroby zawodowej, nie jest więc bez znaczenia. Ponieważ organ powołujący nie ma możliwości stwierdzenia pogorszenia stanu zdrowia w chwili rozstrzygania sprawy, nie może on uznać, że dany urzędnik cierpi na chorobę zawodową.

(zob. pkt 36, 41, 42)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑122/89 F przeciwko Komisji, 26 września 1990 r., Rec. str. II‑517, pkt 14; sprawa T‑376/02 O przeciwko Komisji, 23 listopada 2004 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑349, II‑1595, pkt 68, 72, 73

2.      Jedynie sąd pierwszej instancji, którym w tym przypadku jest Sąd do spraw Służby Publicznej, jest właściwy po pierwsze do tego, by ustalić stan faktyczny, chyba że merytoryczne braki jego ustaleń wynikają z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie do tego, by dokonać oceny tego stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która podlega kontroli Sądu jako instancji odwoławczej. Takie przeinaczenie musi wynikać w sposób oczywisty z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.

(zob. pkt 45–47)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑8/95 P New Holland Ford przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., Rec. str. I‑3175, pkt 72; sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. str. I‑3173, pkt 54; sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. str. I‑8935, pkt 108