POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
z dnia 5 maja 2014 r.
Sprawa F‑27/14 R
DK
przeciwko
Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ)
Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Postępowanie dyscyplinarne – Wydalenie ze służby – Wniosek o zawieszenie wykonania
Przedmiot: Wniosek złożony na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA oraz art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w którym DK żąda zawieszenia wykonania decyzji z dnia 16 stycznia 2014 r., w drodze której dyrektor ds. operacyjnych Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), działający jako organ powołujący ESDZ, wydalił DK ze służby bez obniżenia uprawnień emerytalnych, z dniem 1 lutego 2014 r.
Orzeczenie: Zarządza się zawieszenie decyzji z dnia 16 stycznia 2014 r., w drodze której Europejska Służba Działań Zewnętrznych wydaliła DK ze służby bez obniżenia uprawnień emerytalnych. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Zastosowanie zasady, zgodnie z którą postępowanie karne wiąże postępowanie dyscyplinarne – Naruszenie zasady – Poważna i nieodwracalna szkoda
(art. 278 TFUE)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji o dyscyplinarnym wydaleniu ze służby za działanie na szkodę interesów finansowych Unii – Korzystny dla skarżącego wynik z uwagi na niemożność wykazania prawdziwości zarzucanych okoliczności faktycznych i naruszeń
(art. 278 TFUE; decyzja Komisji 1999/352)
1. Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą mieć charakter niecierpiących zwłoki w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego.
W niniejszym przypadku należy wskazać, szczególnie zważywszy na zarzuty podnoszone na poparcie żądania stwierdzenia nieważności, zmierzające do uzyskania stwierdzenia, że instytucja naruszyła zasadę, zgodnie z którą postępowanie karne wiąże postępowanie dyscyplinarne, oraz domniemanie niewinności, że żądany środek tymczasowy polegający na zawieszeniu wykonania zaskarżonej decyzji o wydaleniu ze służby ma na celu uzyskanie tego samego skutku co skarga w postępowaniu głównym, przez co postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego nie posiada pomocniczego charakteru w stosunku do postępowania głównego, z którym się ono łączy, a w konsekwencji nie posiada charakteru tymczasowego, co jako takie może uzasadniać oddalenie wniosku o zawieszenie wykonania.
Niemniej przedstawiona przez skarżącego argumentacja faktyczna i prawna wzbudza wątpliwości co do zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, w szczególności w świetle zasady, zgodnie z którą postępowanie karne wiąże postępowanie dyscyplinarne. W tych okolicznościach sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie może, nie narażając się przy tym samemu na zarzut naruszenia tej zasady, oddalić z powodu braku niecierpiącego zwłoki charakteru wniosku o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, który to wniosek o zawieszenie wykonania nie daje się właśnie oddzielić od zastosowania rzeczonej zasady, przynajmniej do czasu wydania przez Sąd rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi w postępowaniu głównym. Zasada ta wchodzi zaś w skład podstawowego prawa do rzetelnego procesu, chronionego zarówno na mocy przepisów Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak i europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, do której Karta praw podstawowych Unii Europejskiej odsyła w preambule.
Innymi słowy, skoro prima facie zachodzi naruszenie zasady, zgodnie z którą postępowanie karne wiąże postępowanie dyscyplinarne, nie można odkładać ochrony tej zasady, nawet tymczasowo, zanim sąd rozpoznający spór co do istoty wyda rozstrzygnięcie, nie powodując przy tym dla skarżącego poważnej i nieodwracalnej szkody, ponieważ z definicji na wynik procesu karnego mogłoby wywrzeć poważny wpływ stanowisko organu administracji w przedmiocie prawdziwości okoliczności faktycznych leżących u podstaw takiego procesu.
(zob. pkt 57–60)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑65/99 P(R) Willeme przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., pkt 62; sprawy połączone C‑182/03 R i C‑217/03 R Belgia i Forum 187 przeciwko Komisji, 26 czerwca 2003 r., pkt 142
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑146/94 R Williams przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 29 czerwca 1994 r., pkt 23; sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., pkt 25; sprawa T‑345/12 R Akzo Nobel i in. przeciwko Komisji, 16 listopada 2012 r., pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑5/14 R CX przeciwko Komisji, 13 lutego 2014 r., pkt 80
2. O ile brak zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji o wydaleniu ze służby może wyrządzić urzędnikowi poważną i nieodwracalną szkodę, zarządzenie tego zawieszenia może z kolei stanowić szkodę dla instytucji, zważywszy na nieodzowne konsekwencje wywołane tymczasowym przywróceniem do pracy urzędnika, co do którego uznała ona, że zachowywał się w sposób niedający się pogodzić ze sprawowaniem i powagą jego urzędu. W takich okolicznościach sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych powinien zestawić wagę wchodzących w grę interesów.
Tym samym należy zestawić, z jednej strony, poważną i nieodwracalną szkodę, którą ponosi urzędnik, a z drugiej strony, interes instytucji, która nie jest zmuszona do utrzymania stosunku zatrudnienia w sytuacji, gdy urzędnik został zwolniony dyscyplinarnie.
W tym względzie, jak wynika z preambuły decyzji 1999/352 ustanawiającej Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), instytucje i państwa członkowskie przywiązują dużą wagę do ochrony interesów finansowych Unii oraz do zwalczania nadużyć finansowych i wszelkiej innej nielegalnej działalności na szkodę tych interesów finansowych. Jest ponadto powszechnie wiadome, że opinia publiczna jest wyczulona na kwestie ochrony środków publicznych i europejskiego podatnika.
Niemniej w obliczu zarzutów wystarczająco poważnych i istotnych, by wykazać istnienie, na etapie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, fumus boni iuris, a zatem z racji niemożności uznania za udowodnione zarzucanych czynów i naruszeń, utrzymanie rzeczonego urzędnika w służbie nie narusza poważnie wiarygodności instytucji i zaufania do nich państw członkowskich i opinii publicznej.
(zob. pkt 63–66)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Williams przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, pkt 23
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa CX przeciwko Komisji, pkt 80