WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 24 września 2015 r.(*)
Pomoc państwa – Publiczna usługa nadawcza – Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym – Wdrożona przez władze duńskie pomoc dla duńskiego nadawcy publicznego TV2/Danmark – Finansowanie publiczne przyznane w celu zrekompensowania kosztów związanych z wykonywaniem zobowiązań z zakresu usług publicznych – Zgodność pomocy – Wyrok Altmark
W sprawie T‑125/12
Viasat Broadcasting UK Ltd, z siedzibą w West Drayton (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez adwokatów S. Kalsmose’a‑Hjelmborga oraz M. Honorégo,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez L. Flynna i B. Stromskiego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Królestwo Danii, reprezentowane początkowo przez C. Vanga oraz V. Pasternak Jørgensen, działających w charakterze pełnomocników, a następnie przez V. Pasternak Jørgensen, wspieraną przez adwokata K. Lundgaarda Hansena, oraz w końcu przez C. Thorninga, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokata K. Lundgaarda Hansena oraz R. Holdgaarda,
oraz przez
TV2/Danmark A/S, z siedzibą w Odense (Dania), reprezentowaną przez adwokata O. Koktvedgaarda,
interwenienci,
mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji 2011/839/UE z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie środków podjętych przez Danię (C 2/03) na rzecz TV2/Danmark (Dz.U. L 340, s. 1),
SĄD (ósma izba),
w składzie: D. Gratsias (sprawozdawca), prezes, N.J. Forwood i C. Wetter, sędziowie,
sekretarz: L. Grzegorczyk, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 15 stycznia 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu i jego okoliczności faktyczne
1 Niniejsza skarga ma za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/839/UE z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie środków podjętych przez Danię (C 2/03) na rzecz TV2/Danmark (Dz.U. L 340, s. 1, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), w zakresie, w jakim stwierdza się w niej, że owe środki, choć stanowią pomoc państwa, są niemniej jednak zgodne z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 106 ust. 2 TFUE. Skarga owa została złożona przez Viasat Broadcasting UK Ltd (zwaną dalej „skarżącą” lub „spółką Viasat”), prowadzącą działalność na rynku duńskim komercyjną spółką nadawczą konkurującą bezpośrednio z duńską spółką nadawczą TV2/Danmark A/S (zwaną dalej „TV2 A/S”).
2 Spółka TV2 A/S została stworzona w celu zastąpienia, ze skutkiem w zakresie księgowości i podatków od dnia 1 stycznia 2003 r., samodzielnego przedsiębiorstwa państwowego TV2/Danmark (zwanego dalej „TV2”), utworzonego w 1986 r. na mocy Lov n° 335 om ændring af lov om radio-og fjernsynsvirksomhed (ustawy zmieniającej ustawę o radiofonii i telewizji) z dnia 4 czerwca 1986 r. Spółka TV2 A/S, tak jak jej poprzednik, TV2, jest drugą co do wielkości stacją telewizji publicznej w Danii, podczas gdy największą jest Danmarks Radio (zwane dalej „DR”).
3 Misja spółki TV2 A/S, tak jak wcześniej misja TV2, polega na produkcji i nadawaniu ogólnokrajowych i regionalnych programów telewizyjnych. Nadawanie to może odbywać się zwłaszcza za pośrednictwem urządzeń radiodyfuzyjnych, satelitarnych oraz łączy kablowych. Zasady regulujące zobowiązania TV2 A/S i TV2 z zakresu usług publicznych określa duński minister kultury.
4 Na ogólnokrajowym duńskim rynku telewizyjnym, oprócz nadawców publicznych, działają także nadawcy komercyjni. Chodzi zwłaszcza o skarżącą oraz o grupę tworzoną przez spółki SBS TV A/S i SBS Danish Television Ltd (zwaną dalej „grupą SBS”).
5 TV2 zostało utworzone dzięki oprocentowanej pożyczce państwowej, a jego działalność, podobnie jak działalność DR, miała być finansowana z wpływów z opłat abonamentowych uiszczanych przez wszystkich duńskich telewidzów. Ustawodawca duński zdecydował jednak, że TV2, w odróżnieniu od DR, będzie miało ponadto możliwość skorzystania zwłaszcza z wpływów z reklam.
6 W następstwie skargi wniesionej do Komisji Wspólnot Europejskich w dniu 5 kwietnia 2000 r. przez spółkę SBS Broadcasting AS/Tv Danmark, innego nadawcę komercyjnego obecnego na rynku duńskim, system finansowania TV2 stał się przedmiotem badania przeprowadzonego przez tę instytucję w decyzji 2006/217/WE z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków podjętych przez Danię na rzecz [TV2] (Dz.U. 2006, L 85, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2006, L 368, s. 1, zwanej dalej „decyzją TV2 I”). Decyzja owa dotyczyła okresu obejmującego lata 1995–2002 i odnosiła się do następujących środków: wpływów z opłat abonamentowych, przelewów z funduszu przeznaczonego na finansowanie TV2 (fundusz TV2 oraz Radiofonden), kwot przyznanych doraźnie, zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, zwolnienia z obowiązku spłaty odsetek i odroczenia spłaty rat pożyczek udzielonych TV2 w chwili utworzenia tego przedsiębiorstwa, gwarancji państwa na kredyty operacyjne oraz korzystnych warunków wnoszenia opłat z tytułu wykorzystywania ogólnokrajowych częstotliwości nadawczych (zwanych dalej łącznie „rozpatrywanymi środkami”). Wreszcie dochodzenie Komisji dotyczyło także wydanego TV2 pozwolenia na nadawanie w systemie sieciowym za pośrednictwem częstotliwości lokalnych oraz spoczywającego na wszystkich właścicielach anten zbiorczych obowiązku emitowania za pośrednictwem ich urządzeń programów TV2 należących do kategorii usług publicznych.
7 Po przeprowadzeniu badania rozpatrywanych środków Komisja stwierdziła, że stanowią one pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE (obecnie art. 107 ust. 1 TFUE). Doszła ona do tego wniosku w oparciu o ocenę, zgodnie z którą mechanizm finansowania TV2 służący zrekompensowaniu poniesionego przez to przedsiębiorstwo kosztu świadczenia usługi publicznej nie spełniał drugiej i czwartej z czterech przesłanek ustanowionych przez Trybunał w wyroku z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg (C‑280/00, Rec, zwanego dalej „wyrokiem Altmark”, natomiast wyżej wspomniane przesłanki zwane są dalej „przesłankami Altmark”, EU:C:2003:415).
8 Komisja poza tym rozstrzygnęła, że wspomniana pomoc przyznana TV2 przez Królestwo Danii w latach 1995–2002 w postaci opłat i innych środków opisanych w decyzji TV2 I była zgodna z rynkiem wewnętrznym w myśl art. 86 ust. 2 WE (obecnie art. 106 ust. 2 TFUE), z wyjątkiem kwoty 628,2 mln DKK (koron duńskich), które instytucja ta uznała za nadmierną rekompensatę (motyw 163 i art. 1 decyzji TV2 I). Komisja tym samym nakazała Królestwu Danii odzyskanie tej kwoty wraz z odsetkami od spółki TV2 A/S (art. 2 decyzji TV2 I), która w między czasie zastąpiła TV2 (zob. pkt 2 powyżej).
9 Ponieważ odzyskanie pomocy, o którym mowa w art. 2 decyzji TV2 I, sprawiło, że TV2 A/S stała się niewypłacalna, Królestwo Danii zgłosiło Komisji pismem z dnia 23 lipca 2004 r. projekt dokapitalizowania tej spółki. Jeśli chodzi o kwestię środków finansowanych przez państwo, projekt ten przewidywał z jednej strony wkład kapitałowy w wysokości 440 mln DKK, a z drugiej strony – przekształcenie w kapitał pożyczki państwowej w wysokości 394 mln DKK. Decyzją C(2004) 3632 wersja ostateczna z dnia 6 października 2004 r. w sprawie pomocy państwa N 313/2004 dotyczącą dokapitalizowania TV2 A/S (Dz.U. 2005, C 172, s. 3, zwaną dalej „decyzją w sprawie dokapitalizowania”) Komisja uznała, że dwa planowane na rzecz spółki TV2 A/S środki były „konieczne do zrekonstruowania kapitału, którego TV2 [A/S] potrzebowała po przekształceniu w spółkę akcyjną, aby móc realizować powierzoną jej misję publiczną” (motyw 53 decyzji w sprawie dokapitalizowania). W konsekwencji Komisja postanowiła „stwierdzić, że wszelkie środki pomocy państwa, które są związane z przewidzianym dokapitalizowaniem TV2 [A/S], są zgodne ze wspólnym rynkiem w myśl art. 86 ust. 2 WE” (motyw 55 decyzji w sprawie dokapitalizowania) [tłumaczenie nieoficjalne].
10 Decyzja TV2 I stała się przedmiotem czterech skarg o stwierdzenie nieważności wniesionych z jednej strony przez spółkę TV2 A/S (sprawa T‑309/04) oraz przez Królestwo Danii (sprawa T‑317/04), a z drugiej strony – przez konkurentów spółki TV2 A/S, czyli spółkę Viasat (sprawa T‑329/04) i grupę SBS (sprawa T‑336/04).
11 Wyrokiem z dnia 22 października 2008 r. TV2/Danmark i in./Komisja (T‑309/04, T‑317/04, T‑329/04 i T‑336/04, Zb.Orz., zwanym dalej „wyrokiem TV2 I”, EU:T:2008:457), Sąd stwierdził nieważność decyzji TV2 I. W wyroku tym Sąd uznał, że Komisja słusznie stwierdziła, iż realizacja misji publicznej powierzonej TV2 odpowiada definicji usług w zakresie nadawania świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (ww. wyrok TV2 I, EU:T:2008:457, pkt 124). Sąd również jednak stwierdził, że decyzja TV2 I była pod wieloma względami wadliwa, co ostatecznie doprowadziło do stwierdzenia jej nieważności.
12 Tak więc, po pierwsze, Sąd, dokonując oceny tego, czy środki, o których mowa w decyzji TV2 I, wiązały się z wykorzystaniem zasobów państwowych, stwierdził, że Komisja nie uzasadniła swojej decyzji w zakresie faktycznego uznania wpływów z reklam za lata 1995 i 1996 za zasoby państwowe (ww. w pkt 11 wyrok TV2 I, EU:T:2008:457, pkt 160–167). Po drugie Sąd stwierdził, że dokonana przez Komisję ocena tego, czy druga i czwarta z przesłanek Altmark zostały spełnione, nie została oparta na rzetelnej analizie konkretnych przyczyn prawnych i ekonomicznych, w świetle których ustalona została kwota opłat abonamentowych przekazanych TV2. W konsekwencji decyzja TV2 I była dotknięta brakiem uzasadnienia w tej kwestii (ww. w pkt 11 wyrok TV2 I, EU:T:2008:457, pkt 224–233). Po trzecie, Sąd stwierdził, że wnioski Komisji dotyczące oceny zgodności pomocy w świetle art. 86 ust. 2 WE, a w szczególności – istnienia nadmiernej rekompensaty, również były dotknięte brakiem uzasadnienia. Wedle Sądu wspomniany brak uzasadnienia wynikał z braku przeprowadzenia przez Komisję rzetelnego badania konkretnych przyczyn prawnych i ekonomicznych, które legły u podstaw ustalenia kwoty opłat abonamentowych przekazywanej TV2 w okresie objętym dochodzeniem (ww. w pkt 11 wyrok TV2 I, EU:T:2008:457, pkt 192, 197–203).
13 Decyzja w sprawie dokapitalizowania stała się przedmiotem dwóch wniesionych przez grupę SBS i skarżącą skarg o stwierdzenie nieważności. Dwoma postanowieniami wydanymi w dniu 24 września 2009 r. Sąd umorzył postępowania w sprawie tych skarg ze względu na stwierdzenie nieważności decyzji TV2 I oraz ścisły związek między wynikającym z tej decyzji obowiązkiem odzyskania pomocy a środkami będącymi przedmiotem decyzji w sprawie dokapitalizowania (postanowienia: z dnia 24 września 2009 r., SBS TV i SBS Danish Television/Komisja, T‑12/05, EU:T:2009:357; Viasat Broadcasting UK/Komisja, T‑16/05, EU:T:2009:358).
14 W następstwie stwierdzenia nieważności decyzji TV2 I Komisja ponownie zbadała rozpatrywane środki. Przy tej okazji zwróciła się do Królestwa Danii i spółki TV2 A/S o udzielenie informacji, a ponadto otrzymała uwagi stron trzecich.
15 Komisja przedstawiła wynik ponownego zbadania rozpatrywanych środków w zaskarżonej decyzji, która stała się również przedmiotem niniejszej skargi, a także skargi wniesionej przez TV2 A/S (sprawa T‑674/11, TV2/Danmark/Komisja), w odniesieniu do której Sąd zajął stanowisko w ogłoszonym dzisiaj wyroku.
16 Zaskarżona decyzja dotyczy środków podjętych na rzecz TV2 w latach 1995–2002. Jednak w swojej analizie Komisja uwzględniła także skutkujące dokapitalizowaniem środki podjęte w 2004 r. w następstwie wydania decyzji TV2 I.
17 W zaskarżonej decyzji Komisja podtrzymała swoje stanowisko co do uznania rozpatrywanych środków przyznanych na rzecz TV2 za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (motyw 153 zaskarżonej decyzji). W pierwszej kolejności instytucja ta stwierdziła, że wpływy z reklam za lata 1995 i 1996 stanowią zasoby państwowe (motyw 90 zaskarżonej decyzji), a następnie, sprawdzając istnienie selektywnej korzyści, stwierdziła, że rozpatrywane środki nie spełniają drugiej i czwartej z przesłanek Altmark (motyw 153 zaskarżonej decyzji). Chociaż w decyzji TV2 I Komisja stwierdziła, że suma 628,2 mln DKK stanowi nadmierną rekompensatę niezgodną z art. 86 ust. 2 WE, to w zaskarżonej decyzji jednak oceniła, że jest to odpowiednia w przypadku spółki TV2 A/S rezerwa kapitału własnego (motyw 233 zaskarżonej decyzji). W sentencji zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła zatem, co następuje:
„Artykuł 1
Środki wdrożone przez Danię na korzyść TV2/Danmark w latach 1995–2002 w formie dochodów z opłat abonamentowych i innych środków omówionych w niniejszej decyzji są zgodne z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 106 ust. 2 [TFUE]”.
18 Wreszcie należy zauważyć, że Królestwo Danii podjęło środki zmierzające do ratowania i restrukturyzacji spółki TV2 A/S. Tak więc z jednej strony w dniu 16 czerwca 2008 r. państwo to zgłosiło projekt pomocy na rzecz spółki TV2 A/S w postaci instrumentu kredytowego mającego na celu jej ratowanie. Pomoc ta została zatwierdzona przez Komisję w decyzji C(2008) 4224 wersja ostateczna z dnia 4 sierpnia 2008 r. w sprawie nr 287/2008 dotyczącej pomocy w celu ratowania przyznanej na rzecz TV2 Danmark A/S (Dz.U. 2009, C 9, s. 1). Spółka Viasat zaskarżyła tę decyzję Komisji. Postanowieniem z dnia 22 marca 2012 r. Sąd, stwierdziwszy, że zatwierdzona w spornej decyzji pomoc została w całości zwrócona, orzekł, iż skarga stała się bezprzedmiotowa i umorzył postępowanie (postanowienie z dnia 22 marca 2012 r., Viasat Broadcasting UK/Komisja, T‑114/09, EU:T:2012:144).
19 Z drugiej strony w dniu 4 lutego 2009 r. Królestwo Danii zgłosiło Komisji plan restrukturyzacji spółki TV2 A/S. W decyzji 2012/109/UE z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 19/09 (ex N 64/09), którą Dania zamierza wdrożyć w związku z restrukturyzacją TV2 A/S (Dz.U. 2012, L 50, s. 21), Komisja uznała, że wspomniany plan restrukturyzacji jest zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE pod pewnymi warunkami, z których jeden dotyczy zakazu przekazania środków pomocy przewidzianych w tym planie ze względu na to, iż sytuacja finansowa spółki będącej jej beneficjentem uległa poprawie. Spółka Viasat zakwestionowała tę decyzję w drodze skargi o stwierdzenie jej nieważności. Ponieważ spółka ta cofnęła skargę, sprawa została wykreślona z rejestru Sądu postanowieniem z dnia 10 grudnia 2012 r., Viasat Broadcasting UK/Komisja (T‑210/12, EU:T:2012:660).
Przebieg postępowania i żądania stron
20 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 marca 2012 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
21 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 czerwca 2012 r. Królestwo Danii wniosło o dopuszczenie go do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.
22 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 czerwca 2012 r. TV2 A/S wniosła o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.
23 Postanowieniami z dnia 12 września 2012 r. prezes trzeciej izby Sądu uwzględnił te wnioski.
24 TV2 A/S przedstawiła pisemne uwagi interwenienta w dniu 30 listopada 2012 r. Tego samego dnia Królestwo Danii przedstawiło swoje uwagi interwenienta.
25 Skarżąca ustosunkowała się na piśmie do uwag interwenientów w dniu 19 marca 2013 r. Komisja nie ustosunkowała się do nich na piśmie.
26 Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony, w charakterze prezesa, do ósmej izby, której w rezultacie została przekazana niniejsza sprawa.
27 Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (ósma izba) postanowił wszcząć procedurę ustną.
28 W związku z zaistniałą względem jednego z sędziów przeszkodą w wykonywaniu obowiązków prezes Sądu, działając na podstawie art. 32 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r., wyznaczył innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby.
29 Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2015 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu. W odpowiedzi na zadane przez Sąd podczas rozprawy pytanie strony zajęły stanowisko odnośnie do kwestii ewentualnej bezprzedmiotowości zaistniałego w niniejszej sprawie sporu, do której mogłoby dojść w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w efekcie uwzględnienia skargi wniesionej w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja.
30 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
31 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
32 Królestwo Danii i TV2 A/S wnoszą do Sądu o oddalenie niniejszej skargi.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
33 Ze względu na to, że skarżąca nie jest adresatem zaskarżonej decyzji, należy sprawdzić, czy przysługuje jej czynna legitymacja procesowa w ramach niniejszego sporu.
34 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podmioty niebędące adresatami decyzji mogą twierdzić, iż decyzja dotyczy ich indywidualnie tylko wtedy, gdy ma ona wpływ na ich sytuację ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje je w sposób podobny jak adresata takiej decyzji (wyroki: z dnia 15 lipca 1963 r., Plaumann/Komisja, 25/62, Rec, EU:C:1963:17; z dnia 22 grudnia 2008 r., British Aggregates/Komisja, C‑487/06 P, Zb.Orz., EU:C:2008:757, pkt 26). W dziedzinie pomocy państwa orzecznictwo przyznaje szczególny status w rozumieniu ww. wyroku Plaumann/Komisja (EU:C:1963:17) w szczególności skarżącej, której pozycja na rynku została istotnie naruszona wskutek pomocy będącej przedmiotem rozpatrywanej decyzji (ww. wyrok British Aggregates/Komisja, EU:C:2008:757, pkt 30).
35 W niniejszym przypadku zaskarżona decyzja dotyczy środków, które w latach 1995–2002 zapewniały praktycznie całość finansowania TV2. Z akt sprawy wynika zaś, że TV2 było największym podmiotem i największym bezpośrednim konkurentem skarżącej na duńskim rynku reklamy telewizyjnej i na duńskim rynku hurtowym, na którym nadawcy oferują swoje kanały dystrybutorom. Należy zatem uznać, że w niniejszym przypadku pozycja rynkowa skarżącej została istotnie naruszona wskutek pomocy będącej przedmiotem zaskarżonej decyzji w rozumieniu ww. w pkt 34 orzecznictwa.
36 W świetle powyższego, a także okoliczności, że zaskarżona decyzja dotyczy pomocy państwa, która już została wypłacona i uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, należy uznać, iż niniejsza skarga jest dopuszczalna.
Istota sprawy
37 W drodze niniejszej skargi skarżąca kwestionuje wyciągnięty przez Komisję w zaskarżonej decyzji wniosek, zgodnie z którym przyznana TV2 pomoc państwa jest zgodna z rynkiem wewnętrznym.
38 W tym względzie należy podnieść, że w motywach 155–159 zaskarżonej decyzji Komisja powołuje się, jako na ramy oceny zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym, na art. 106 ust. 2 TFUE oraz na swój komunikat z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie udzielania pomocy państwa dla radiofonii i telewizji publicznej (Dz.U. C 320, s. 5, zwany dalej „komunikatem w sprawie nadawania z 2001 r.”), w którym podała do wiadomości zasady i metody, które zamierza stosować, by zapewnić przestrzeganie warunków określonych w art. 106 ust. 2 TFUE.
39 Należy podnieść, że w dniu 2 lipca 2009 r. Komisja wydała nowy komunikat w sprawie stosowania zasad pomocy państwa wobec radiofonii i telewizji publicznej (Dz.U. C 257, s. 1, zwany dalej „komunikatem w sprawie nadawania z 2009 r.”). Ten ostatni akt zawiera niemniej jednak w swym motywie 100 wyjaśnienie, zgodnie z którym Komisja w przypadku niezgłoszonej pomocy udzielonej przed publikacją w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej niniejszego komunikatu, takiej jak sporna pomoc, będzie stosowała komunikat z 2001 r.
40 W części zaskarżonej decyzji poświęconej zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym Komisja w pierwszej kolejności stwierdziła, że definicja usług w ogólnym interesie gospodarczym, których świadczenie należało do TV2, była szeroka, ale pozostawała w zgodzie z wymogami określonymi w art. 106 ust. 2 TFUE interpretowanym w świetle zasad dokonywania wykładni tego postanowienia zawartych w protokole w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich załączonego do traktatu FUE (znanego pod nazwą protokołu amsterdamskiego) (motywy 171, 172 zaskarżonej decyzji). Komisja uznała następnie, że Lov om radio-og fjernsynsvirksomhed (duńska ustawa o radiofonii i telewizji) powierza oficjalnie TV2 jedynie świadczenie usług w ramach realizacji misji telewizji publicznej. Natomiast zdaniem tej instytucji do zgodności z art. 106 ust. 2 TFUE jakiejkolwiek zapoczątkowanej przez TV2 działalności dodatkowej konieczne byłoby ponowne powierzenie temu przedsiębiorstwu zadania świadczenia usługi publicznej (motywy 174 i 175 zaskarżonej decyzji). Wreszcie Komisja zbadała proporcjonalność przyznanej TV2 pomocy państwa, skupiając się na jej dwóch aspektach: po pierwsze, obliczyła koszty netto związane ze świadczeniem usług w ramach powierzonej TV2 misji publicznej oraz sprawdziła, czy nie doszło do nadmiernej rekompensaty tych kosztów, a po drugie, przeanalizowała ona zachowanie TV2 na rynku reklamy celem sprawdzenia, czy TV2 nie stosowała na szkodę swych konkurentów sztucznie zaniżonych cen swych reklam. Po przeprowadzeniu tej analizy doszła ona do wniosku, że rozpatrywane środki są zgodne z rynkiem wewnętrznym.
41 Skarżąca podważa tę ocenę zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE pod ściśle określonym kątem metodologicznym. Jej zdaniem bowiem Komisja, stosując art. 106 ust. 2 TFUE, miała zgodnie z brzmieniem tego postanowienia również obowiązek uwzględnienia drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, a to celem sprawdzenia, czy traktatowe reguły konkurencji stanęły na przeszkodzie realizacji powierzonej TV2 misji publicznej i czy pomoc wpływała na wymianę handlową w sposób pozostający w sprzeczności z interesem Unii Europejskiej.
42 Skarżąca nie podnosi żadnego innego błędu, jakiego miałaby się dopuścić w swej ocenie Komisja. W szczególności nie twierdzi ona, że instytucja ta dopuściła się błędu w ocenie, dokonując analizy zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia komunikatu w sprawie nadawania z 2001 r.
43 Skarga opiera się na dwóch zarzutach, za pomocą których skarżąca podnosi, po pierwsze, że dokonując oceny zgodności rozpatrywanych środków ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE, Komisja dopuściła się naruszenia prawa, nie uwzględniając drugiej i czwartej z przesłanek Altmark oraz, po drugie, że instytucja ta nie przedstawiła powodów, dla których zastosowała ona w rozpatrywanym przez nią przypadku art. 106 ust. 2 TFUE pomimo iż druga i czwarta z przesłanek Altmark nie zostały spełnione, co stanowi naruszenie art. 296 TFUE.
44 Na wstępie należy podnieść istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy niniejszą skargą a tą wniesioną przez będącą następcą beneficjenta rozpatrywanych środków TV2 A/S w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja, do której skarżąca przystąpiła w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Przedmiotem wniesionej przez TV2 A/S skargi jest stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że rozpatrywane środki nie spełniają drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, i z tego względu uznała, że środki te stanowią pomoc państwa i jest to nowa pomoc.
45 W wydanym dzisiaj wyroku w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja Sąd częściowo uwzględnił wniesioną przez TV2/Danmark skargę i stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że przekazane TV2/Danmark za pośrednictwem funduszu TV2 wpływy z reklam za lata 1995 i 1996 stanowią pomoc państwa. W efekcie tego stwierdzenia nieważności niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa o tyle, o ile dotyczy ona stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej za zgodne ze wspólnym rynkiem przekazane za pośrednictwem funduszu TV2 wpływy z reklam za lata 1995 i 1996. Jak bowiem rozstrzygnął Sąd w ww. wyroku, przeniesienie tych wpływów nie stanowi nawet pomocy państwa, tak więc nawet nie można zadać pytania o zgodność takiej pomocy ze wspólnym rynkiem. Niemniej jednak, skoro skarżąca przedstawia te same zarzuty i argumenty przeciwko wszystkim środkom uznanym w zaskarżonej decyzji za pomoc zgodną ze wspólnym rynkiem, należy je w każdym razie przeanalizować w odniesieniu do pozostałej części zaskarżonej decyzji.
46 Ponadto należy również podnieść, że w wydanym dziś wyroku w sprawie T‑674/11, TV2/Danmark/Komisja (pkt 88 i nast.) Sąd doszedł do wniosku, iż uznanie przez Komisję w zaskarżonej decyzji, że druga przesłanka Altmark nie została w niniejszym przypadku spełniona, było efektem naruszenia prawa przez tę instytucję. Nie rozstrzygnął on jednak, że ten wniosek uzasadnia stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na to, iż uznał on, iż, dochodząc do wniosku, że czwarta przesłanka Altmark nie została w niniejszym przypadku spełniona, Komisja nie dopuściła się błędu. Ten ostatni wniosek sam w sobie wystarczy do uzasadnienia twierdzenia, zgodnie z którym rozpatrywane środki (z wyjątkiem tego wskazanego w pkt 45 powyżej) stanowią pomoc państwa.
47 Skoro skarżąca nie wprowadza w swej argumentacji rozróżnienia pomiędzy drugą i czwartą z przesłanek Altmark, lecz twierdzi w odniesieniu do nich, że Komisja przy dokonywaniu oceny zgodności spornej pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym winna była uwzględnić okoliczność, iż nie zostały one spełnione, ww. w pkt 46 rozstrzygnięcie Sądu nie czyni zbędną analizy tego czy innego z powołanych przez skarżącą na poparcie swej skargi zarzutów.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 106 ust. 2 TFUE
48 W swym pierwszym zarzucie skarżąca w istocie twierdzi, że ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) musi wywierać wpływ na sposób, w jaki Komisja winna oceniać zgodność pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE.
49 Twierdzi ona w szczególności, że art. 106 ust. 2 TFUE podlega ścisłej wykładni i że należy go stosować wyłącznie wtedy, gdy reguły traktatowe, a w szczególności art. 107 TFUE, stanowią przeszkodę w realizacji danej misji publicznej. Ponadto zgodnie ze swym brzmieniem art. 106 ust. 2 TFUE znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy nie jest to sprzeczne z interesem Unii. Wreszcie, zdaniem skarżącej, druga i czwarta z przesłanek Altmark stanowią część składową art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim definiuje on pojęcie pomocy państwa. Skarżąca zarzuca zaś Komisji nieprzeanalizowanie w zaskarżonej decyzji tego, czy zastosowanie drugiej i trzeciej z przesłanek Altmark „stanowi przeszkodę w realizacji” misji publicznej, czy też „wpływa na wymianę handlową w sposób pozostający w sprzeczności z interesem Unii Europejskiej”.
50 Zgodnie z art. 106 ust. 2 TFUE przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym lub mające charakter monopolu skarbowego podlegają normom traktatów, zwłaszcza regułom konkurencji, w granicach, w jakich ich stosowanie nie stanowi prawnej lub faktycznej przeszkody w wykonywaniu poszczególnych zadań im powierzonych. Rozwój handlu nie może być naruszony w sposób pozostający w sprzeczności z interesem Unii.
51 Przez reguły konkurencji, o których mowa w art. 106 ust. 2 TFUE, należy rozumieć w szczególności zakaz przyznawania przedsiębiorstwom pomocy wynikający z art. 107 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym, „z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w traktatach wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.
52 Przedstawione przez skarżącą argumenty dotyczą w istocie kwestii relacji zachodzącej, z jednej strony, pomiędzy przesłankami Altmark i, z drugiej strony, warunkami, w przypadku spełnienia których pomoc przyznana przedsiębiorstwu, któremu powierzono zarządzanie usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym, może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE.
53 W tym względzie należy przypomnieć, że analiza zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym jest przeprowadzana w oparciu o założenie, iż analizowany środek ma charakter pomocowy. Ani zaś z art. 106 ust. 2 TFUE, ani z żadnego innego przepisu nie wynika, że państwo przyznaje pomoc państwa przedsiębiorstwu świadczącemu usługi w ogólnym interesie gospodarczym we wszystkich przypadkach, w których wykorzystuje ono swoje środki finansowe celem zapewnienia świadczenia takiej usługi.
54 Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem zakwalifikowanie jako pomocy państwa wymaga, by zostały spełnione wszystkie wskazane w art. 107 ust. 1 TFUE przesłanki. Należy przypomnieć, że przepis ten ustanawia następujące przesłanki: po pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja przy użyciu zasobów państwowych; po drugie, interwencja ta musi być w stanie wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi; po trzecie, musi ona przysparzać swemu beneficjentowi korzyści; po czwarte, musi ona zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem (zob. ww. w pkt 7 wyrok Altmark, EU:C:2003:415, pkt 74, 75 i przytoczone tam orzecznictwo).
55 W zakresie dotyczącym w szczególności trzeciej z tych przesłanek, dotyczącej korzyści, jakiej rozpatrywana interwencja winna przysparzać swemu beneficjentowi, należy podnieść, iż w ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo) Trybunał przypomniał, że za pomoc uznaje się interwencje, które niezależnie od ich formy mogą uprzywilejowywać przedsiębiorstwa w bezpośredni lub pośredni sposób lub które mogą zostać uznane za korzyść, jakiej przedsiębiorstwo będące beneficjentem nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych.
56 Wynika z tego, że w sytuacji, gdy państwo, mając na celu zapewnienie świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym, wypłaca zapewniającemu tę usługę przedsiębiorstwu wynagrodzenie odpowiadające rynkowej cenie tej usługi, nie ma mowy o korzyści, której to przedsiębiorstwo nie odniosłoby w normalnych warunkach rynkowych. W takim przypadku zatem nie ma nawet mowy o pomocy państwa, gdyż nie została spełniona jedna z istotnych przesłanek takiej kwalifikacji rozpatrywanego środka.
57 Przesłanki Altmark służą zaś właśnie uzyskaniu odpowiedzi na pytanie, czy dana usługa w ogólnym interesie gospodarczym jest świadczona na normalnych warunkach rynkowych.
58 Przesłanki te są zaś następujące: po pierwsze, korzystające z takiej rekompensaty przedsiębiorstwo powinno być rzeczywiście obciążone wykonaniem jasno określonych zobowiązań w zakresie świadczenia usług publicznych; po drugie, parametry, na których podstawie obliczona jest rekompensata, muszą być wcześniej ustalone w obiektywny i przejrzysty sposób; po trzecie, owa rekompensata nie może przekraczać kwoty niezbędnej do pokrycia całości lub części kosztów poniesionych celem wykonania zobowiązań z zakresu usług publicznych, przy uwzględnieniu związanych z nimi przychodów oraz racjonalnej korzyści z tytułu wypełniania tych zobowiązań; po czwarte, jeżeli wybór przedsiębiorstwa nie został w danym przypadku dokonany w ramach procedury przetargowej umożliwiającej wskazanie podmiotu, który byłby w stanie świadczyć takie usługi po najniższych dla społeczności kosztach, poziom rekompensaty powinien zostać określony na podstawie analizy kosztów, jakie przeciętne przedsiębiorstwo, prawidłowo zarządzane i odpowiednio wyposażone w środki umożliwiające świadczenie żądanych usług publicznych, poniosłoby na wykonanie takich zobowiązań, przy uwzględnieniu związanych z nimi kosztów oraz racjonalnego zysku osiąganego przy wypełnianiu tych zobowiązań (ww. w pkt 7 wyrok Altmark, EU:C:2003:415, pkt 89–93).
59 Jak bowiem wynika z pkt 94 ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415), ze względu na to, że wszystkie te przesłanki zostały spełnione, nie ma nawet mowy o pomocy państwa w tym znaczeniu, iż dane przedsiębiorstwo nie uzyskuje korzyści, której nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych.
60 Jak natomiast zostało już podniesione, kwalifikacja danego środka jako pomocy zgodnej z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE jest oparta na założeniu, zgodnie z którym środek ten stanowi pomoc. Innymi słowy, w przypadku przedsiębiorstwa zapewniającego świadczenie usługi w interesie ogólnym taka kwalifikacja musi opierać się na założeniu, że otrzymuje ono w zamian za świadczenie owej usługi korzyść, której nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych.
61 W zakresie dotyczącym zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa (zob. wyrok z dnia 26 czerwca 2008 r., SIC/Komisja, T‑442/03, Zb.Orz., EU:T:2008:228, pkt 144 i przytoczone tam orzecznictwo) wynikają trzy przesłanki, które winny być spełnione, aby można było uznać pomoc państwa przyznaną jako rekompensatę za wykonanie zobowiązań w zakresie świadczenia usług publicznych za zgodną z rynkiem wewnętrznym. Pierwsza z nich, dotycząca określenia usługi publicznej, wiąże się z wymogiem, by dana usługa była rzeczywiście świadczona w ogólnym interesie gospodarczym i była jasno określona jako taka przez państwo członkowskie. Druga z nich, dotycząca powierzenia świadczenia usługi publicznej, wiąże się z wymogiem, by państwo członkowskie jednoznacznie powierzyło danemu przedsiębiorstwu zadanie świadczenia owej usługi. Wreszcie trzecia przesłanka została oparta na pojęciu proporcjonalności. Zgodnie z tą przesłanką finansowanie przedsiębiorstwa, na które nałożono zobowiązania w zakresie usług publicznych, należy uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim zastosowanie reguł konkurencji TFUE – w niniejszym przypadku zakazu pomocy państwa – stanowiłoby przeszkodę w wykonywaniu poszczególnego zadania powierzonego temu przedsiębiorstwu, gdyż odstępstwo od reguł konkurencji nie może naruszać rozwoju handlu w sposób pozostający w sprzeczności z interesem Unii.
62 W szeregu rozstrzygniętych przez Sąd spraw strony powoływały się już na pewne podobieństwo pomiędzy przesłankami zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE i pewnymi przesłankami sformułowanymi przez Trybunał w ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415). Chodzi tu w szczególności o sprawy, w których wydano wyrok z dnia 12 lutego 2008 r., BUPA i in./Komisja (T‑289/03, Zb.Orz., EU:T:2008:29, pkt 160, 162, 224); ww. w pkt 61 wyrok SIC/Komisja (EU:T:2008:228, pkt 134–136); wyrok z dnia 11 marca 2009 r., TF1/Komisja (T‑354/05, Zb.Orz., EU:T:2009:66, pkt 116–118); wyrok z dnia 1 lipca 2010 r., M6/Komisja (T‑568/08 i T‑573/08, Zb.Orz., EU:T:2010:272, pkt 128); wyrok z dnia 7 listopada 2012 r., CBI/Komisja (T‑137/10, Zb.Orz., EU:T:2012:584); wyrok z dnia 16 października 2013 r., TF1/Komisja (T‑275/11, EU:T:2013:535, pkt 122).
63 Nie można jednak zapomnieć, że nawet jeśli przesłanki uznania danego środka pomocowego za zgodny z rynkiem wewnętrznym wykazują pewne podobieństwo do tych określonych w ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415), to należy uwzględnić, iż w przypadku stosowania art. 106 ust. 2 TFUE chodzi o udzielenie odpowiedzi na całkiem inne pytanie w oparciu o założenie, że odrębna kwestia, której dotyczył ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) i która jest nadrzędna wobec kwestii zgodności danej pomocy ze wspólnym rynkiem, została rozstrzygnięta pozytywnie.
64 Analizując podniesione przez skarżącą różnego rodzaju argumenty, należy pamiętać o tych właśnie względach natury ogólnej.
65 Skarżąca podnosi szereg powodów, dla których jej zdaniem Komisja, dokonując na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym środka, który został uznany za pomoc państwa ze względu na niespełnienie drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, musi uwzględnić te przesłanki.
66 Z jednej strony, jeśli chodzi o drugą z przesłanek Altmark, po pierwsze, skarżąca twierdzi, że aby uczynić zadość wymogom określonym w art. 106 ust. 2 TFUE, Komisja domaga się spełnienia szeregu czysto formalnych przesłanek, takich jak dokładne określenie powierzanej usługi publicznej. Choć zaś spełnienie takich formalnych wymogów jest konieczne, aby uczynić zadość warunkom określonym w tym przepisie, zdaniem skarżącej logiczne jest, by postanowienie to obejmowało również nałożenie na państwa członkowskie obowiązku ustalenia z wyprzedzeniem w obiektywny i przejrzysty sposób parametrów, na których podstawie obliczana jest rekompensata kosztów związanych ze świadczeniem usług publicznych.
67 Po drugie, skarżąca wskazuje, że druga z przesłanek Altmark została już zawarta w wydanych przez Komisję komunikatach i decyzjach dotyczących stosowania art. 106 ust. 2 TFUE. W tym względzie powołuje się ona na sporządzony przez Komisję w 2005 r. dokument zatytułowany „Wspólnotowe ramy dotyczące pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych” (Dz.U. C 297, s. 4, zwany dalej „komunikatem UOIG z 2005 r.”) oraz na decyzję Komisji 2005/842/WE z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie stosowania art. [106] ust. 2 [TFUE] do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 312, s. 67, zwaną dalej „decyzją UOIG z 2005 r.”), a także na dwa akty uchylające i zastępujące ww. akty, czyli na komunikat Komisji w przedmiocie zasad ramowych Unii Europejskiej dotyczących pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011) (Dz.U. 2012, C 8, s. 15, zwany dalej „komunikatem UOIG z 2011 r.”) oraz na decyzję Komisji 2012/21/UE z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 7, s. 3, zwaną dalej „decyzją UOIG z 2011 r.”). Skarżąca podnosi, że zgodnie w owymi dokumentami do zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE konieczne jest, by akt powierzający świadczenie usługi publicznej wskazywał parametry, na podstawie których rekompensata kosztów związanych ze świadczeniem jest obliczana, monitorowana i rewidowana, a także – szczegółowe zasady zwrotu ewentualnej nadmiernej rekompensaty oraz sposoby unikania sytuacji, w której owa nadmierna rekompensata jest wypłacana.
68 Po trzecie, skarżąca wskazuje, że pkt 51 komunikatu w sprawie nadawania z 2009 r. zawiera wymóg analogiczny do drugiej przesłanki Altmark. Skarżąca twierdzi bowiem, że zgodnie z tym punktem akt powierzenia misji publicznej, jeśli ma być zgodny z art. 106 ust. 2 TFUE, musi ściśle określać warunki udzielania rekompensaty oraz zawierać ustalenia dotyczące unikania i zwrotu wszelkiej nadmiernej rekompensaty.
69 Wreszcie, po czwarte, zdaniem skarżącej, pomimo że zaskarżona decyzja została przyjęta na podstawie komunikatu w sprawie nadawania z 2001 r., nie istnieje żaden przekonujący powód by Komisja nie miała zastosować w niniejszym przypadku takiej wykładni art. 106 ust. 2 TFUE, jak ta przyjęta w komunikatach UOIG z 2005 r. i 2011 r., decyzjach UOIG z 2005 r. i 2011 r. oraz w komunikacie w sprawie nadawania z 2009 r.
70 Z drugiej strony, jeśli chodzi o wpływ czwartej z przesłanek Altmark na ocenę zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE, skarżąca przede wszystkim podnosi, że szerokie zdefiniowanie usługi publicznej pociąga za sobą ryzyko wykorzystywania rekompensaty kosztów związanych ze świadczeniem usług publicznych jako pomocy mającej na celu ratowanie przedsiębiorstw bądź też pomocy operacyjnej. W celu uniknięcia tego ryzyka oraz zapewnienia właściwej równowagi pomiędzy, z jednej strony, szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi przysługującymi państwom członkowskim w dziedzinie określania i powierzania misji publicznej oraz, z drugiej strony, ochroną konkurencji na rynku, Komisja, stosując art. 106 ust. 2 TFUE, może zdaniem skarżącej zastosować wynikający z czwartej przesłanki Altmark wymóg efektywności. Następnie skarżąca twierdzi, że orzecznictwo Sądu, zgodnie z którym kryterium efektywności jest pozbawione znaczenia dla analizy zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym, wywodzi się z rozstrzygnięć poprzedzających wydanie ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415) oraz może w każdym razie zostać zakwestionowane. Twierdzi ona ponadto, że sama Komisja potwierdza znaczenie kryterium efektywności w komunikacie UOIG z 2011 r. oraz w swym skierowanym w 2011 r. komunikacie do Rady, Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie reformy zasad UE dotyczących pomocy państwa w odniesieniu do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym [dokument COM(2011) 146 wersja ostateczna]. Wreszcie skarżąca podnosi, że z orzecznictwa Trybunału poświęconego art. 49 TFUE i 56 TFUE wynika, iż zasady równości traktowania i przejrzystości sprzeciwiają się temu, by organ władzy publicznej udzielił przedsiębiorstwu koncesji na świadczenie usług publicznych bez przeprowadzania postępowania przetargowego.
71 Na powyższej podstawie skarżąca wyciąga wniosek, że druga i czwarta z przesłanek Altmark stanowią część składową badania zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym określonego w art. 106 ust. 2 TFUE. Te dwie przesłanki muszą zatem wywierać wpływ na sposób, w jaki Komisja stosuje kryterium zgodności z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE.
72 Reasumując, skarżąca stoi na stanowisku, że wydając zaskarżoną decyzję, Komisja dopuściła się naruszenia prawa ze względu na to, iż nie wyciągnęła ona konsekwencji wynikających ze stwierdzenia, że wypłacona TV2 rekompensata kosztów związanych ze świadczeniem usług publicznych nie spełnia drugiej i czwartej z przesłanek Altmark.
73 Stwierdzić należy, że choć skarżąca przedstawia szereg powodów, dla których druga i czwarta z przesłanek Altmark muszą wywierać wpływ na ocenę zgodności z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE środka, który został uznany za pomoc państwa ze względu na niespełnienie tych dwóch przesłanek, niemniej jednak nie wyjaśnia ona charakteru oraz zakresu tego wpływu.
74 Niemniej jednak, biorąc pod uwagę całokształt argumentacji przedstawionej przez skarżącą w jej pismach procesowych, należy uznać, że podnosząc swój pierwszy zarzut, twierdzi ona w istocie, iż wydając zaskarżoną decyzję, Komisja dopuściła się naruszenia prawa ze względu na to, że uznała rozpatrywane środki za zgodne z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE, choć nie spełniają one drugiej i czwartej z przesłanek Altmark.
75 Zarzut taki nie może zostać uwzględniony.
76 W tym względzie w pierwszej kolejności z orzecznictwa wynika, iż fakt, że rozpatrywane środki nie spełniają drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, nie stoi na przeszkodzie uznaniu tych środków, zakwalifikowanych jako pomoc państwa, jako zgodnych z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE.
77 W ww. w pkt 62 wyroku TF1/Komisja (EU:T:2009:66, pkt 130, 140) Sąd wskazał w szczególności, że z całkowicie jednoznacznego brzmienia ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415) wynika, iż cztery określone w tym wyroku przesłanki służą wyłącznie i jedynie zakwalifikowaniu danego środka jako pomocy państwa oraz, dokładniej rzecz ujmując, ustalenia istnienia korzyści i nie należy uważać tych przesłanek za tożsame z przesłankami zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE, które służą sprawdzeniu zgodności środka mającego znamiona pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym.
78 W tym samym ww. w pkt 62 wyroku TF1/Komisja (EU:T:2009:66, pkt 132–139) Sąd uznał, że z ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415, pkt 105) wynika, iż art. 106 ust. 2 TFUE niezmiennie znajduje zastosowanie w przypadkach, gdy należy uznać rekompensatę za pomoc państwa ze względu na to, że nie spełnia ona przesłanek Altmark. Sąd podniósł również, że w orzecznictwie późniejszym niż ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) w żaden sposób nie wykluczono możliwości zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE w przypadku rekompensat wypłacanych przedsiębiorstwom, na które nałożono zobowiązania z zakresu usług publicznych, które to rekompensaty zostały uznane za pomoc państwa ze względu na to, iż nie spełniają one przesłanek Altmark.
79 Zdaniem skarżącej nie zwraca się ona do Sądu, aby ten powrócił do stanowiska przyjętego przezeń w ww. w pkt 62 wyroku TF1/Komisja (EU:T:2009:66). Twierdzi ona natomiast, że w tym wyroku Sąd nie rozstrzygnął kwestii, czy ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) wywiera jakikolwiek wpływ na analizę, jaką należy przeprowadzić z perspektywy art. 106 ust. 2 TFUE w przypadku rekompensaty kosztów związanych ze świadczeniem usług publicznych. Wyrok ten nie stoi zatem jej zdaniem na przeszkodzie uznaniu, że ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) musi wywierać wpływ na sposób, w jaki Komisja stosuje kryterium zgodności z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE.
80 W tym względzie należy stwierdzić, że choć w ww. w pkt 7 wyroku Altmark (EU:C:2003:415) zostały wskazane cztery odrębne przesłanki, to jednak nie są one całkowicie od siebie niezależne. Między trzema ostatnimi z nich zachodzi wewnętrzna spójność, a wręcz pewna współzależność.
81 Ustalenie, jak wymaga tego druga z przesłanek Altmark, w obiektywny i przejrzysty sposób parametrów, na których podstawie jest obliczana rekompensata, stanowi bowiem wstępny warunek, którego spełnienie jest niezbędne do rozstrzygnięcia kwestii, czy ta rekompensata przekracza kwotę niezbędną do pokrycia całości lub części kosztów poniesionych w celu wykonania zobowiązań do świadczenia usług publicznych, tak jak wymaga tego trzecia z przesłanek Altmark. Aby móc rozstrzygnąć tę kwestię, należy w pierwszej kolejności ustalić, czym jest ta niezbędna kwota. Przy sprawdzaniu, czy spełniona jest trzecia z przesłanek Altmark, należy się zaś oprzeć na ustalonych w obiektywny i przejrzysty sposób parametrach, zgodnie z drugą z przesłanek Altmark.
82 Czwarta z przesłanek Altmark uzupełnia natomiast drugą z nich. Nie wystarcza bowiem, że parametry, na których podstawie obliczana jest rekompensata, jaką należy wypłacić przedsiębiorstwu, któremu powierzono wykonywanie zobowiązań z tytułu usług publicznych, zostały ustalone w obiektywny i przejrzysty sposób, tak jak wymaga tego druga z przesłanek Altmark. Z wyjątkiem przypadku, w którym przedsiębiorstwo to zostało wybrane w ramach postępowania przetargowego umożliwiającego wyłonienie wykonawcy będącego w stanie świadczyć te usługi po najmniejszym dla społeczności koszcie, zgodnie z czwartą z przesłanek Altmark parametry te winny opierać się na przykładzie przeciętnego przedsiębiorstwa, prawidłowo zarządzanego i odpowiednio wyposażonego w środki umożliwiające świadczenie żądanych usług publicznych.
83 Nie można też zapomnieć o celu, w jakim jest przeprowadzane to badanie wpisujące się w kontekst analizy tego, czy zostały spełnione cztery przesłanki Altmark, a który to cel polega na uniknięciu sytuacji, w której rekompensata przysparza korzyści ekonomicznej, która mogłaby spowodować uprzywilejowanie przedsiębiorstwa będącego beneficjentem względem przedsiębiorstw z nim konkurujących (ww. w pkt 7 wyrok Altmark, EU:C:2003:415, pkt 90). Jak bowiem zostało już podniesione (pkt 57 powyżej), chodzi o ustalenie, czy dana usługa w ogólnym interesie gospodarczym jest świadczona w normalnych warunkach rynkowych, w którym to przypadku wynagrodzenie wypłaconej świadczącemu tę usługę przedsiębiorstwu nie stanowi korzyści, której nie uzyskałoby ono w takich warunkach, ani, co za tym idzie, pomocy państwa (pkt 59 powyżej).
84 Jeśli chodzi o zastosowanie art. 106 ust. 2 TFUE, niewątpliwie prawdą jest, że ww. w pkt 62 wyroku BUPA i in./Komisja (EU:T:2008:29, pkt 224) Sąd podniósł, iż trzecia z przesłanek Altmark pokrywa się w znacznym zakresie z kryterium proporcjonalności w postaci przyjętej w orzecznictwie w ramach stosowania tego postanowienia traktatowego.
85 Należy jednak wyjaśnić, że choć w obu przypadkach w istocie jest stosowane jedno i to samo kryterium, to jednak kontekst i cel tego stosowania pozostaje w każdym z nich odmienny.
86 W przypadku stosowania art. 106 ust. 2 TFUE nie chodzi już o ustalanie tego, czy dana usługa w ogólnym interesie gospodarczym jest świadczona w normalnych warunkach rynkowych. Stosowanie tego postanowienia opiera się na założeniu istnienia pomocy państwa, co z definicji oznacza (zob. pkt 83 powyżej), że owa usługa nie jest świadczona w takich warunkach.
87 Jak zaś podniósł Sąd w pkt 140 ww. w pkt 62 wyroku M6/Komisja (EU:T:2010:272), celem art. 106 ust. 2 TFUE jest zapobieżenie – poprzez dokonanie oceny proporcjonalności pomocy – sytuacji gdy podmiot, któremu powierzono świadczenie usługi w ogólnym interesie gospodarczym, korzysta z finansowania przewyższającego koszty netto świadczenia usługi publicznej. Wynika stąd, że kwestia, czy przedsiębiorstwo, któremu powierzono świadczenie usługi w ogólnym interesie gospodarczym w zakresie nadawania, może wykonać spoczywające na nim zobowiązania z tytułu usług publicznych mniejszym kosztem, jest bez znaczenia przy ocenie zgodności finansowania z zasobów państwowych tej usługi z regułami prawa Unii w dziedzinie pomocy państwa.
88 Innymi słowy, koszty usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, jakie należy uwzględnić przy stosowaniu art. 106 ust. 2 TFUE, to rzeczywiste koszty tej usługi takie, jakimi one są – a nie takie, jakimi mogłyby czy powinny one być na podstawie stosowanych do obliczania rekompensaty obiektywnych i przejrzystych kryteriów opierających się na przykładzie przeciętnego, prawidłowo zarządzanego i odpowiednio wyposażonego przedsiębiorstwa.
89 W tym kontekście kryterium proporcjonalności jest brane pod uwagę przy ocenie rzeczywistych kosztów usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, w sytuacji gdy Komisja ma obowiązek oszacować te koszty, a nie dysponuje materiałem dowodowym umożliwiającym jej dokładne ich obliczenie. Bardziej ogólnie rzecz ujmując, w zastosowaniu kryterium proporcjonalności należy dojść do wniosku, że pomoc przeznaczona na pokrycie kosztów usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym nie jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim jej kwota przekracza rzeczywisty koszt tej usługi.
90 Z tego powodu ewentualne niespełnienie drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, jakkolwiek istotne z punktu widzenia analizy kwestii tego, czy taka usługa jest świadczona w normalnych warunkach rynkowych, jest pozbawione znaczenia przy ocenie proporcjonalności pomocy w ramach zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE. Podnoszona przez skarżącą argumentacja sprowadza się ostatecznie do ustanowienia wymogu, by usługi w ogólnym interesie gospodarczym były zawsze świadczone na normalnych warunkach rynkowych. W przypadku zaś ustanowienia takiego wymogu stosowanie reguł konkurencji mogłoby stanąć na przeszkodzie skutecznemu pod względem prawnym lub faktycznym wykonaniu szczególnych zadań powierzonych przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym, czemu art. 106 ust. 2 TFUE ma właśnie zapobiec (zob. podobnie ww. w pkt 62 wyrok M6/Komisja, EU:T:2010:272, pkt 136).
91 Ponadto takie twierdzenie prowadzi pod względem logicznym do ślepego zaułka ze względu na to, iż wynika z niego, że do stwierdzenia zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek Altmark, w którym to przypadku rozpatrywany środek nie będzie nawet stanowił pomocy (ww. w pkt 62 wyrok TF1/Komisja, EU:T:2013:535, pkt 144).
92 Tak więc w świetle względów przedstawionych w pkt 76–91 powyżej należy oddalić jako pozbawione znaczenia podniesione przez skarżącą argumenty opierające się na brzmieniu komunikatów UOIG z 2005 r. i 2011 r. oraz decyzji UOIG z 2005 r. i 2011 r. Jak bowiem wynika z preambuł oraz art. 1 decyzji UOIG z 2005 r. i 2011 r. oraz pkt 2 zdanie ostatnie komunikatu UOIG z 2005 r. i pkt 7 komunikatu UOIG z 2011 r., wszystkie te teksty dotyczą oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym rekompensat, które, ze względu na to, że nie spełniają one przesłanek Altmark, należy uznać za pomoc państwa. Dlatego zawarte w tych tekstach pojęcia, które mogą wydawać się podobne do tych użytych w sformułowaniu drugiej i czwartej z przesłanek Altmark, nie mogą być interpretowane jako wskazujące na to, że Komisja, analizując zgodność z rynkiem wewnętrznym rekompensat, które, ze względu na niespełnienie przesłanek Altmark, zostały uznane za pomoc państwa, winna uwzględniać fakt niespełnienia tych dwóch przesłanek.
93 Ponadto należy podnieść, tak jak czyni to Komisja, że żaden z tych tekstów nie znajduje w każdym razie zastosowania do wypłaconych TV2 rekompensat. Z jednej strony, jeśli chodzi o komunikaty UOIG z 2005 r. i 2011 r., wyraźnie wykluczają one bowiem – pierwszy z nich w pkt 3, a drugi w pkt 8 – ze swych odpowiednich zakresów zastosowania sektor radiofonii i telewizji publicznej. Z drugiej strony, jeśli chodzi o decyzje UOIG z 2005 r. i 2011 r., kwota pomocy przyznanej TV2 znajduje się poniżej progów, począwszy od których znajdują zastosowanie owe decyzje.
94 Tak samo nie ma w niniejszej sprawie zastosowania komunikat w sprawie nadawania z 2009 r. (zob. pkt 39 powyżej).
95 Tekstem znajdującym zastosowanie do oceny zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE jest w niniejszym przypadku komunikat w sprawie nadawania z 2001 r. Tekst ów nie zawiera zaś żadnego wymogu zgodności, który byłby analogiczny do drugiej i czwartej z przesłanek Altmark. W tym względzie należy podnieść, jak czyni to Komisja, Królestwo Danii i TV2 A/S, że skarżąca nie zakwestionowała ważności komunikatu z 2001 r. z punktu widzenia norm hierarchicznie wyższych.
96 Wreszcie należy przypomnieć, że, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Komisja nie tylko nie powinna inspirować się przytoczonymi przez nią w skardze przepisami tych wydanych po 2005 r. komunikatów i decyzji, ale wręcz – nie może tego uczynić.
97 W sytuacji bowiem, w której Komisja, tak jak ma to miejsce w przypadku oceny zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym, dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania, instytucja ta może przyjmować wytyczne dotyczące sposobu stosowania przez nią danego przepisu do danego sektora czy też danego typu usług.
98 Należy jednak podnieść, iż, przyjmując takie normy postępowania i ogłaszając poprzez publikację, że będzie je stosować od tej pory do przypadków w nich przewidzianych, Komisja sama sobie wyznacza granice uznania i nie może odejść od tych norm bez narażania się, w odpowiednim przypadku, na sankcję z tytułu naruszenia ogólnych zasad prawa takich jak zasada równego traktowania lub zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań (wyrok z dnia 11 września 2008 r., Niemcy i in./Kronofrance, C‑75/05 P i C‑80/05 P, Zb.Orz., EU:C:2008:482, pkt 60).
99 Wreszcie, jeśli chodzi o argument, zgodnie z którym art. 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równości traktowania i przejrzystości sprzeciwiają się temu, by organ władzy publicznej udzielił przedsiębiorstwu koncesji na świadczenie usług publicznych bez przeprowadzania postępowania przetargowego, przypomnieć należy, że sam ww. w pkt 7 wyrok Altmark (EU:C:2003:415) nie wyklucza możliwości powierzenia przedsiębiorstwu misji publicznej bez przeprowadzania takiego postępowania. W wyroku tym został określony sposób weryfikacji poziomu rekompensaty mający zastosowanie w sytuacji, gdy wybór przedsiębiorstwa obciążonego wykonaniem zobowiązań w zakresie usług publicznych nie został w danym przypadku dokonany w drodze postępowania przetargowego. W każdym razie zgodnie z orzecznictwem do przesłanek zastosowania art. 106 ust. 2 TFUE nie należy wymóg, zgodnie z którym państwo członkowskie, przydzielając usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym winno przeprowadzić postępowanie przetargowe (zob. podobnie ww. w pkt 61 wyrok SIC/Komisja, EU:T:2008:228, pkt 145, 146).
100 Z powyższego wynika, że Komisja nie dopuściła się naruszenia prawa, stwierdzając w zaskarżonej decyzji, iż rozpatrywane środki są zgodne z art. 106 ust. 2 TFUE i dochodząc jednocześnie do wniosku, że środki te nie spełniają drugiej i czwartej z przesłanek Altmark.
101 Zarzut pierwszy powinien zatem zostać oddalony jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na braku uzasadnienia w rozumieniu art. 296 TFUE
102 Podnosząc zarzut drugi, skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem uzasadnienia ze względu na to, iż Komisja nie wskazała w niej powodów uzasadniających zatwierdzenie przyznanej TV2 pomocy z punktu widzenia art. 106 ust. 2 TFUE, pomimo że rozpatrywane środki nie spełniały drugiej i czwartej z przesłanek Altmark. Z motywu 159 i nast. zaskarżonej decyzji wynika, że w niniejszym przypadku Komisja przeprowadziła jedynie „standardowe” trzyetapowe badanie zgodności z rynkiem wewnętrznym, oparte na komunikacie w sprawie nadawania z 2001 r. Nie zbadała ona natomiast tego, czy odstępstwo od drugiej i czwartej z przesłanek Altmark było zgodne z art. 106 ust. 2 TFUE, a w szczególności tego, czy spełnienie tych przesłanek musiałoby koniecznie stać na przeszkodzie realizacji misji publicznej.
103 W tym względzie wystarczy stwierdzić, że niezawarcie w zaskarżonej decyzji żadnej wzmianki o roli odgrywanej przez drugą i czwartą z przesłanek Altmark w ocenie zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym nie wynika z błędu w rozumowaniu Komisji czy też braku uzasadnienia tej decyzji, lecz z faktu, iż w decyzji tej zastosowano inne ramy analityczne niż te wybrane przez skarżącą.
104 Należy ponadto stwierdzić, że motywach 157–270 zaskarżonej decyzji Komisja przestawiła szczegółowe uzasadnienie zgodności rozpatrywanych środków z rynkiem wewnętrznym w świetle komunikatu w sprawie nadawania z 2001 r., a skarżąca nie zakwestionowała tego uzasadnienia.
105 W tych okolicznościach nie można uznać, że zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem uzasadnienia.
106 Zarzut drugi należy zatem oddalić.
W przedmiocie kwalifikacji jako pomocy państwa funduszy przydzielonych na finansowanie kanałów regionalnych TV2
107 W replice skarżąca podnosi argumenty, za pomocą których ustosunkowuje się ona do oświadczeń złożonych przez Komisję w odpowiedzi na skargę przedstawionej w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja, w której to sprawie skarżąca popiera żądania tej instytucji.
108 Te ww. w pkt 107 oświadczenia stanowią odpowiedź na trzeci z zarzutów skargi wniesionej przez TV2 A/S w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja. W zarzucie tym TV2 A/S podnosi, że z motywu 194 zaskarżonej decyzji wynika, iż zdaniem Komisji wpływy z opłat abonamentowych uzyskane przez TV2 w latach 1997–2002 z funduszu TV2 i przekazywane dalej przez TV2 ośrodkom regionalnym tej stacji stanowią pomoc państwa dla TV2. TV2 A/S twierdziła, że, wbrew temu, co wynika z tego motywu, TV2 nie była beneficjentem wpływów z opłat abonamentowych przekazywanych dalej ośrodkom regionalnym. TV2 działała bowiem w istocie jako „kanał płatniczy” przekazujący kwoty pieniężne z funduszu TV2 do ośrodków regionalnych.
109 W przedstawionej w sprawie T‑674/11 odpowiedzi na skargę Komisja twierdziła, że TV2 A/S dokonała błędnej interpretacji motywu 194 zaskarżonej decyzji. Zdaniem Komisji TV2 nie była beneficjentem funduszy przekazywanych dalej ośrodkom regionalnym i, co za tym idzie, instytucja ta zgadza się z zarzutem przedstawionym w ww. sprawie przez TV2 A/S. Zdaniem Komisji kończy to spór w tej kwestii.
110 Viasat zdystansowała się wobec uwag Komisji przedstawionych przez nią jako interwenienta w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja. Niemniej jednak podniosła ona, że występując jako interwenient popierający żądania Komisji, nie może ona zakwestionować stanowiska tej instytucji. Nie może ona też zwrócić się do Sądu o przeanalizowanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym kwalifikacji funduszy przekazywanych przez TV2 dalej ośrodkom regionalnym skoro, wskutek złożonych przez Komisję oświadczeń, TV2 A/S zwróciła się do Sądu o oddalenie zarzutu trzeciego jako bezprzedmiotowego. Z tego względu skarżąca postanowiła przedstawić swą argumentację w ramach niniejszej sprawy.
111 Co do istoty skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa, stwierdzając w motywie 194 zaskarżonej decyzji, iż fundusze przydzielone przez TV2 jej ośrodkom regionalnym stanowią pomoc państwa. Jej zdaniem TV2 nie była jedynie pośrednikiem, poprzez którego kierowano zasoby państwowe ku kanałom regionalnym, lecz – rzeczywistym beneficjentem tych zasobów.
112 W tym względzie należy przypomnieć, że z art. 44 § 1 lit. c) w związku z art. 48 § 2 regulaminu Sądu z dnia 2 maja 1991 r. wynika, że skarga wszczynająca postępowanie powinna wskazywać przedmiot sporu i zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów oraz że nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania.
113 Również z orzecznictwa wynika, że nie można uznać za oparty na okolicznościach prawnych i faktycznych ujawnionych dopiero w toku postępowania zarzutu opartego na zarzucanej bezprawności, która mogła być znana i podnoszona począwszy od wniesienia skargi (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 września 1982 r., Amylum/Rada, 108/81, Rec, EU:C:1982:322, pkt 25; z dnia 2 marca 2010 r., Evropaïki Dynamiki/EMSA, T‑70/05, Zb.Orz., EU:T:2010:55, pkt 120).
114 W niniejszym przypadku należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że w skardze Viasat nie podniosła żadnego zarzutu dotyczącego kwalifikacji (lub jej braku) jako pomocy państwa funduszy przydzielonych TV2 i przekazanych przez nie jego ośrodkom regionalnym. Niniejszego zarzutu nie można zatem uznać za rozszerzenie zarzutu podniesionego w skardze, lecz stanowi on nowy zarzut podniesiony w toku postępowania. Jego dopuszczalność jest zatem uzależniona od występowania ewentualnych okoliczności prawnych i faktycznych ujawnionych dopiero w toku postępowania.
115 Skarżąca twierdzi w istocie, że taką ujawnioną dopiero w toku postępowania okolicznością są oświadczenia w przedmiocie rozpatrywanej pomocy złożone przez Komisję w odpowiedzi na skargę w sprawie T‑674/11 TV2/Danmark/Komisja.
116 W oświadczeniach tych zaś Komisja ograniczyła się do przedstawienia swego stanowiska w przedmiocie interpretacji motywu 194 zaskarżonej decyzji. Zarówno ten motyw, jak i cała decyzja były zaś znane skarżącej w momencie wniesienia skargi i ewidentnie nie stanowią one okoliczności ujawnionych dopiero w toku postępowania. Tak więc niniejszy zarzut, przedstawiony w trakcie postępowania i niespełniający mogących uzasadniać takie przedstawienie warunków takich jak te przewidziane w art. 48 § 2 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., należy oddalić jako niedopuszczalny.
117 Ze względu na to, że żaden z trzech zarzutów nie został uwzględniony, należy stwierdzić, iż niniejsza skarga, choć zachowała swój przedmiot (zob. pkt 45 powyżej), musi zostać oddalona.
W przedmiocie kosztów
118 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca w istocie przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji należy obciążyć ją kosztami postępowania.
119 Zgodnie z art. 138 § 1 akapit pierwszy regulaminu postępowania przed Sądem państwa członkowskie, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Wobec tego Królestwo Danii pokrywa własne koszty.
120 Ze względu na to, że TV2 A/S nie zażądała formalnie obciążenia skarżącej kosztami interwencji, pokrywa je ona sama.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Postępowanie w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/839/UE z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie środków podjętych przez Danię (C 2/03) na rzecz TV2/Danmark zostaje umorzone w zakresie, w jakim instytucja ta uznała, że przekazane TV2/Danmark A/S za pośrednictwem funduszu TV2 wpływy z reklam za lata 1995 i 1996 stanowią pomoc państwa.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Viasat Broadcasting UK Ltd pokrywa swe koszty, a także te poniesione przez Komisję Europejską.
4) Królestwo Danii pokrywa własne koszty.
5) TV2/Danmark pokrywa własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 września 2015 r.
Podpisy