Language of document : ECLI:EU:T:2019:144

WYROK SĄDU (piąta izba)

z dnia 7 marca 2019 r.(*)

REACH – Decyzja Komisji zezwalająca na wykorzystanie żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu – Artykuł 60 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 – Badanie niedostępności rozwiązań alternatywnych – Naruszenie prawa

W sprawie T‑837/16

Królestwo Szwecji, reprezentowane początkowo przez A. Falk oraz F. Bergiusa, a następnie przez A. Falk, C. Meyer-Seitz, H. Shev oraz J. Lundberg, działających w charakterze pełnomocników,

strona skarżąca,

popierana przez

Królestwo Danii, reprezentowane początkowo przez C. Thorninga oraz M. Wolff, a następnie przez M. Wolff oraz J. Nymanna-Lindegrena, działających w charakterze pełnomocników,

przez

Republikę Finlandii, reprezentowaną przez S. Hartikainena, działającego w charakterze pełnomocnika,

oraz par

Parlament Europejski, reprezentowany przez A. Neergaarda oraz A. Tamása, działających w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez R. Lindenthala, K. Mifsuda‑Bonniciego, K. Simonssona oraz G. Tolstoy, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez:

Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA), reprezentowaną przez M. Heikkilä, W. Broerego i C. Schultheissa, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. zatwierdzającej niektóre zastosowania żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006,

SĄD (piąta izba),

w składzie: D. Gratsias, prezes, I. Labucka i A. Dittrich (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: P. Cullen, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 września 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Żółty sulfochromian ołowiu (C.I. Pigment Yellow 34; nr WE 215‑693‑7, nr CAS 1344‑37‑2) i czerwony chromian molibdenian siarczan ołowiu, nazywany pigmentem czerwonym 104 (C.I. Pigment Red 104; nr WE 235‑759‑9, nr CAS 12656‑85‑8) (zwane dalej „pigmentami będącymi przedmiotem niniejszej sprawy”, „chromianami ołowiu będącymi przedmiotem niniejszej sprawy” albo „substancjami będącymi przedmiotem niniejszej sprawy”) są związkami ołowiu i chromu VI.

2        Ze względu na ich trwałość, jasny kolor i blask pigmenty te są używane w lakierach i farbach, np. do malowania mostów, konstrukcji żelaznych i stanowych lub też w sytuacjach, w których farba ma funkcję sygnalizacyjną, np. na sygnałach ostrzegawczych. Chromiany ołowiu są wykorzystywane również do poziomych znaków drogowych o barwie żółtej.

3        Pod numerami indeksowymi 082‑009‑00‑X i 082‑010‑00‑5 figurującymi w wykazie zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania substancji stwarzających zagrożenie, znajdujących się w tabeli 3.1, umieszczonej w części 3 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1), pigmenty będące przedmiotem niniejszej sprawy zostały sklasyfikowane w szczególności jako rakotwórcze i działające szkodliwie na rozrodczość u ludzi.

4        Przyjmując rozporządzenie (UE) nr 125/2012 z dnia 14 lutego 2012 r. zmieniające załącznik XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U. 2012, L 41, s. 1), Komisja Europejska włączyła pigmenty będące przedmiotem niniejszej sprawy, z uwagi na ich właściwości jako substancji rakotwórczych i jako substancji działających szkodliwie na rozrodczość u ludzi, do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1), z terminem obowiązywania do dnia 21 maja 2015 r.

5        Osiem przedsiębiorstw zarejestrowało chromiany ołowiu zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia nr 1907/2006, w tym DCC Maastricht BV (zwana dalej „spółką DCC Maastricht”), która jest przedstawicielem w Unii Europejskiej, w rozumieniu art. 8 rozporządzenia nr 1907/2006, kanadyjskiego producenta tych substancji.

6        Spółka DCC Maastricht, która dostarcza pigmenty będące przedmiotem niniejszej sprawy do około 100 dalszych użytkowników w Unii, jest jedynym przedsiębiorstwem, które złożyło w dniu 19 listopada 2013 r., wniosek o udzielenie zezwolenia na mocy art. 62 rozporządzenia nr 1907/2006 w celu wprowadzenia do obrotu rzeczonych pigmentów. W szczególności przedsiębiorstwo to zwróciło się z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na następujące zastosowania, które są identyczne dla tych dwu substancji:

–        dystrybucja i mieszanie pigmentów w proszku w środowisku przemysłowym w farbach na bazie rozpuszczalników nieprzeznaczonych do stosowania przez konsumentów;

–        przemysłowe nanoszenie farb na powierzchnie metalowe (maszyny, pojazdy, konstrukcje, znaki, wyposażenie dróg, warstwowe lakierowanie itp.);

–        profesjonalne (nieprzeznaczone do stosowania przez konsumentów) nanoszenie farb na powierzchniach metalowe (maszyny, pojazdy, konstrukcje, znaki, wyposażenie dróg itp.) lub jako oznakowanie dróg;

–        dystrybucja i mieszanie w środowisku przemysłowym pigmentów w proszku w premiksach ciekłych lub stałych w celu barwienia wyrobów z tworzyw sztucznych lub z dodatkiem plastyfikatorów, nieprzeznaczonych do stosowania przez konsumentów;

–        przemysłowe zastosowanie premiksów i stałych lub ciekłych składników kolorów zawierających pigmenty w celu barwienia wyrobów z tworzyw sztucznych lub z dodatkiem plastyfikatorów, nieprzeznaczonych do stosowania przez konsumentów;

–        profesjonalne zastosowanie premiksów i stałych lub ciekłych składników kolorów zawierających pigmenty w celu nanoszenia termoplastycznego oznakowania dróg.

7        Wniosek o udzielenie zezwolenia zawiera następujący niewyczerpujący wykaz produktów objętych zastosowaniami, do których odnosi się wniosek, które zdaniem wnioskodawcy wymagają technologicznych właściwości, jakie zapewniają pigmenty: pokrowce na samochody, tablice ostrzegawcze, pojemniki na odpady farmaceutyczne, rury dla przemysłu petrochemicznego, dźwigi, maszyny rolnicze, urządzenia drogowe, mosty stalowe, sejfy i kontenery stalowe.

8        Zgodnie z art. 64 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) przeprowadziła konsultacje publiczne, aby zainteresowane strony trzecie mogły dostarczyć informacji na temat alternatywnych substancji lub technologii. W ramach przeprowadzonych konsultacji opinie swe przedstawili producenci europejscy, dalsi użytkownicy pigmentów będących przedmiotem niniejszej sprawy, organizacje branżowe, państwa członkowskie oraz kilka organizacji pozarządowych.

9        Dalsi użytkownicy, którzy przedstawili swe stanowisko w ramach konsultacji, zasygnalizowali, że substancje, które mogłyby znaleźć zastosowanie zamiast będących przedmiotem niniejszej sprawy chromianów ołowiu, nie mają tych samych zalet i są w większości przypadków droższe. Natomiast British Coatings Federation, która reprezentuje 90% przemysłu lakierniczego w Zjednoczonym Królestwie, oświadczyła co do zasady, że nie podziela zdania wnioskodawcy, zgodnie z którym chromiany ołowiu były niezastąpione. Organizacja ta wskazała w istocie, że w obecnym czasie w sektorze farb stosuje się wiele rozwiązań alternatywnych, które nie wymagają obecności ołowiu. Podobnie A., producent farb i powłok, wskazał, że na rynkach na całym świecie są dostępne od wielu lat w sprzedaży odpowiednie rozwiązania alternatywne, bezpieczniejsze niż sporne chromiany ołowiu, które mogą być stosowane tak, aby uzyskać zamierzone parametry produktu przy takiej samej wydajności za rozsądną cenę. Wreszcie B., inny producent chemikaliów i farb, wskazał, że większość jego klientów pomyślnie przeszła na stosowanie bezołowiowych rozwiązań alternatywnych lub była na to gotowa. Wnioskodawca, ustosunkowując się do uwag A. i B., stwierdził, że wiele małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), które popierały jego wniosek w ramach przeprowadzonych konsultacji, zgłaszało zapotrzebowanie na sporne pigmenty do wytwarzania szczególnych produktów przeznaczonych do zastosowań „niszowych”.

10      W dniu 11 grudnia 2014 r. Komitet ds. Oceny Ryzyka i Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych przyjęły dwanaście skonsolidowanych opinii w sprawie wniosku o udzielenie zezwolenia, aby uwzględnić sześć wniosków dotyczących zastosowań każdej z dwóch rozpatrywanych substancji.

11      W opiniach tych Komitet ds. Oceny Ryzyka stwierdził, że ustalenie pochodnego poziomu niepowodującego zmian w odniesieniu do spornych pigmentów, zgodnie z pkt 6.4 załącznika I do rozporządzenia nr 1907/2006 nie było możliwe w stosunku ani do właściwości rakotwórczych, ani właściwości działających szkodliwie na rozrodczości.

12      Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych, odnosząc się do technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych, w odniesieniu do pierwszego i czwartego ze wskazanych zastosowań, jak wymieniono w pkt 6 powyżej, wskazał w pkt 7 stosownych skonsolidowanych opinii (załączniki E.1, E.4, E.7 i E.10 pisma Królestwa Szwecji z dnia 21 sierpnia 2018 r.), że wnioskodawca nie przedłożył analizy rozwiązań alternatywnych. Z opinii tych wynika ponadto, że na „etapie powstawania” sporne pigmenty nie miały żadnej funkcji oraz że w związku z tym żadna analiza możliwych rozwiązań alternatywnych nie może lub nie powinna zostać przeprowadzona.

13      Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych, odnosząc się do technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych, w odniesieniu do drugiego i piątego ze wskazanych zastosowań przedstawił w pkt 7.2.1 stosownych skonsolidowanych opinii (załączniki E.2, E.5, E.8 i E.11 do pisma Królestwa Szwecji z dnia 21 sierpnia 2018 r.) co do zasady poglądy składającego wniosek o udzielenie zezwolenia oraz innych podmiotów wysłuchanych w toku konsultacji publicznych. Opinie te były zasadniczo sprzeczne.

14      Odnosząc się do technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych dotyczących trzeciego ze wskazanych zastosowań, w pkt 7.2.1 stosownych skonsolidowanych opinii (załączniki E.2, E.5, E.8 i E.11 do pisma Królestwa Szwecji z dnia 21 sierpnia 2018 r.) Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych stwierdził, że „skłonny byłby zgodzić się z opinią wnioskodawcy, zgodnie z którą nie istnieją rozwiązania alternatywne”. Niemniej jednak, zważając na fakt, że w toku konsultacji społecznych wyrażone zostały sprzeczne opinie, zdaniem komitetu kwestia dotycząca poziomego oznakowania dróg wymagała dalszej analizy. Zdaniem komitetu niepewność związana z tym punktem powinna zostać uwzględniona przy ustalaniu terminu przeglądu.

15      Odnosząc się do technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych dotyczących szóstego ze wskazanych zastosowań wymienionych w pkt 6 powyżej, Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych stwierdził w pkt 7.2.1 stosownych skonsolidowanych opinii (załączniki E.6 i E.12 do pisma Królestwa Szwecji z dnia 21 sierpnia 2018 r.), że ze względu na fakt, iż w toku konsultacji społecznych wyrażone zostały sprzeczne opinie, kwestia dotycząca poziomego oznakowania dróg wymaga dalszej analizy. Stwierdził on również, że „ta niepewność” będzie uwzględniona przy ustalaniu terminu przeglądu.

16      Wreszcie we wstępnej części wszystkich skonsolidowanych opinii z dnia 11 grudnia 2014 r. (zob. s. 4 załącznika A.5 do skargi i s. 4 załączników od E.1 do E.10 do pisma Królestwa Szwecji z dnia 21 sierpnia 2018 r.) Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych zaznaczył, że „wydaje mu się”, że nie ma rozwiązań alternatywnych, które byłyby technicznie i ekonomicznie odpowiednie „dla wnioskodawcy”.

17      Komisja otrzymała dwanaście skonsolidowanych opinii w dniu 2 stycznia 2015 r.

18      W dniach 7 i 8 lipca 2015 r., 22 i 23 września 2015 r. oraz 3 i 4 lutego 2016 r. wniosek o udzielenie zezwolenia był również rozpatrywany przez komitet utworzony na podstawie art. 133 rozporządzenia nr 1907/2006 (zwany dalej „komitetem REACH”).

19      Podczas dyskusji dotyczącej wniosku o zezwolenie w ramach komitetu REACH dwa państwa członkowskie i Królestwo Norwegii wskazały, że chromiany ołowiu nie były stosowane na ich terytoriach krajowych jako pigmenty do żółtych farb używanych do znakowania dróg. W jednym z tych państw członkowskich zastosowanie chromianów ołowiu do znakowania dróg zostało nawet zakazane przed 20 laty. Królestwo Norwegii wskazało również, że chromiany ołowiu nie były stosowane do malowania platform wiertniczych na Morzu Północnym ani platform należących do spółki naftowej S.

20      Komisja przedłożyła projekt decyzji pod głosowanie komitetu REACH. Dwadzieścia trzy państwa członkowskie głosowały za przyjęciem projektu, natomiast trzy państwa członkowskie, w tym Królestwo Szwecji, głosowały przeciw. Dwa państwa członkowskie wstrzymały się od głosu.

21      W dniu 7 września 2016 r. Komisja przyjęła decyzję wykonawczą C(2016) 5644 final zatwierdzającą niektóre zastosowania żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

22      W motywie 6 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:

„[Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych ECHA] potwierdził wniosek wnioskodawcy, zgodnie z którym ogólne korzyści [społeczno-ekonomiczne] wynikające z zastosowań wymienionych we wnioskach przeważały nad ryzykiem dla zdrowia ludzi lub środowiska, jakie powodują takie zastosowania. Komitet potwierdził również, że nie było alternatywnych substancji lub alternatywnych technologii, które byłyby odpowiednie pod względem technicznej i ekonomicznej wykonalności dla dalszych użytkowników względem wnioskodawcy”.

23      Jak wynika z motywów 8 i 9 zaskarżonej decyzji, w swych opiniach Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych ECHA zalecał, by termin przeglądu przewidziany w art. 60 ust. 9 lit. e) rozporządzenia nr 1907/2006 został ustalony na dwanaście lat dla czterech ze wskazanych zastosowań ocenianych substancji, a mianowicie dla zastosowań wymienionych w pkt 6 tiret pierwsze, drugie, czwarte i piąte powyżej oraz na siedem lat dla dwóch pozostałych zastosowań tych dwóch substancji, a mianowicie dla zastosowań wymienionych w pkt 6 tiret trzecie i szóste powyżej.

24      W istocie, jak wynika z motywów 8 i 9 zaskarżonej decyzji, wspomniane terminy przeglądu zalecane przez Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych uwzględniają w szczególności niedostępność z punktu widzenia wykonalności technicznej odpowiednich rozwiązań alternatywnych względem wnioskowanych zastosowań spornych pigmentów, szczególne znaczenie, jakie ma techniczna adekwatność rozwiązań alternatywnych dla konkretnych zastosowań, w których wymagane jest bezpieczeństwo, fakt, że zastosowania obu tych substancji stwarzają bardzo niskie ryzyko, oraz fakt, że korzyści, jakie mogą wynikać z odmowy udzielenia zezwolenia dla zdrowia ludzi, są bardzo niewielkie. W odniesieniu do zastosowań wymienionych w pkt 6 powyżej tiret trzecie i szóste, termin przeglądu zalecany przez Komitet ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych uwzględnia także niepewność związaną z postawioną przez wnioskodawcę tezą dotyczącą niedostępności technicznie wykonalnych rozwiązań alternatywnych w sektorze oznakowania dróg.

25      Zgodnie z tymi samymi motywami zaskarżonej decyzji z uwagi na trudności w stuprocentowym ustaleniu niedostępności technicznie wykonalnych rozwiązań alternatywnych dla ogółu tych zastosowań zezwolenia powinny być zdaniem Komisji poddane przeglądowi w terminie wcześniejszym niż zalecany przez Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych. W szczególności, zgodnie z motywem 9 zaskarżonej decyzji, z nowej wymiany uwag pomiędzy państwami członkowskimi wynikało, że stosowanie spornych pigmentów w sektorze oznakowania dróg zostało zastąpione lub zakazane w niektórych państwach członkowskich, co nie miało miejsca w innych państwach. Zdaniem Komisji, biorąc pod uwagę te elementy, należało zatem wyznaczyć termin przeglądu na siedem lat w odniesieniu do czterech zastosowań ocenianych substancji, a mianowicie dla zastosowań wymienionych w pkt 6 tiret pierwsze, drugie, czwarte i piąte powyżej, i na cztery lata w przypadku dwóch pozostałych zastosowań, a mianowicie tych wymienionych w pkt 6 tiret trzecie i szóste powyżej.

26      W motywie 12 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała bowiem, co następuje:

„Z uwagi na trudności w stuprocentowym ustaleniu niedostępności technicznie wykonalnych rozwiązań alternatywnych dla ogółu zastosowań objętych wnioskiem należy bardziej uszczegółowić dozwolone zastosowania pod względem wymaganych technicznie parametrów wydajności premiksów [pigmentów], farb i składników zawierających pigmenty oraz wyrobów z barwnikami w składzie cechy, jakie posiadają obie substancje i których nie sposób uzyskać za pomocą innych odpowiednich substancji lub technologii alternatywnych. Udzielenie zezwolenia powinno być zatem obwarowane obowiązkiem przedłożenia przez jego posiadacza, sprawozdania dotyczącego adekwatności i dostępności rozwiązań alternatywnych dla dalszych użytkowników i na tej podstawie uściślenia opisu dozwolonych zastosowań. Ponadto w sprawozdaniu z przeglądu, o którym mowa w art. 61 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006, posiadacz zezwolenia powinien dookreślić opis dozwolonych zastosowań na podstawie informacji dostarczonych przez dalszych użytkowników w łańcuchu dostaw”.

27      W art. 1 ust. 1 i 2 zaskarżonej decyzji Komisja udzieliła zezwolenia na stosowanie spornych chromianów ołowiu zgodnie z wnioskiem o udzielenie zezwolenia (patrz pkt 6 powyżej), pod warunkiem że właściwość premiksów, farb i składników kolorów zawierających dane substancje lub zawierające te substancje gotowe wyroby – pod względem funkcjonalności, intensywności barwy, nieprzezroczystości (właściwości kryjących), dyspersji, odporności na warunki atmosferyczne, stabilności termicznej lub nieługowania, lub ich kombinacji – nie będą technicznie osiągalne inaczej, jak tylko poprzez zastosowanie tych substancji, i że te właściwości będą niezbędne do przewidzianego zastosowania.

28      Zgodnie z art. 1 ust. 3 lit. d) zaskarżonej decyzji zezwolenie dla wszystkich zastosowań uzależnione było od spełnienia warunku, zgodnie z którym co do zasady dalsi w stosunku do posiadacza zezwolenia użytkownicy dostarczą ECHA, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2017 r., informacje dotyczące adekwatności i dostępności rozwiązań alternatywnych dla ich zastosowań, szczegółowo uzasadniając potrzebę wykorzystania spornych substancji.

29      Ponadto z art. 1 ust. 3 lit. e) zaskarżonej decyzji wynika, że zezwolenie jest uzależnione od spełnienia warunku, zgodnie z którym jego posiadacz przedstawia Komisji najpóźniej do dnia 31 grudnia 2017 r. sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 1 ust. 3 lit. d) tej decyzji. Posiadacz zezwolenia jest zobowiązany do uściślenia w swym sprawozdaniu opisu zastosowań dozwolonych na podstawie informacji dotyczących rozwiązań alternatywnych, takich jak dostarczone przez dalszych użytkowników.

30      Wreszcie art. 1 ust. 4 zaskarżonej decyzji przewiduje co do zasady w odniesieniu do zastosowania do znakowania dróg, że zezwolenie nie znajduje zastosowania w państwach członkowskich, gdzie prawo krajowe zabrania stosowania chromianów ołowiu do znakowania dróg.

 Przebieg postępowania i żądania stron

31      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 listopada 2016 r. Królestwo Szwecji wniosło skargę w niniejszej sprawie.

32      Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach, odpowiednio, 10 lutego, 27 marca i 30 marca 2017 r. Królestwo Danii, Republika Finlandii i Parlament Europejski wniosły o dopuszczenie ich do uczestnictwa w niniejszym postępowaniu w charakterze interwenientów popierających żądania Królestwa Szwecji. Postanowieniami z dnia 24 marca i 3 maja 2017 r. prezes piątej izby Sądu dopuścił rzeczone interwencje.

33      W dniu 20 marca 2017 r. ECHA wniosła o dopuszczenie jej do udziału w niniejszym postępowaniu w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. W tym samym dniu ClientEarth, organizacja pozarządową nieprowadząca działalności zarobkowej, której celem jest ochrona środowiska, również wniosła o dopuszczenie jej do udziału w niniejszym postępowaniu na poparcie żądań Królestwa Szwecji.

34      Postanowieniem z dnia 20 lipca 2017 r. prezes piątej izby Sądu dopuścił interwencję ECHA. Sąd oddalił natomiast postanowieniem z dnia 13 października 2017 r., Szwecja/Komisja (T‑837/16, niepublikowanym, EU:T:2017:740) wniosek ClientEarth.

35      Odpowiedź na skargę została złożona w dniu 7 marca 2017 r.

36      Wnioski interwencyjne Królestwa Danii, Parlamentu Europejskiego, ECHA i Republiki Finlandii zostały złożone w dniach, odpowiednio, 10 maja, 29 września, 4 października i 5 października 2017 r.

37      Replika i duplika zostały złożone, odpowiednio, w dniu 2 maja 2017 r. przez Królestwo Szwecji i w dniu 5 października 2017 r. przez Komisję.

38      Królestwo Szwecji oraz Komisja złożyły swoje odpowiedzi na uwagi interwenientów w dniu 19 grudnia 2017 r.

39      Pismem z dnia 18 lipca 2018 r. w ramach środków organizacji postępowania na podstawie art. 89 ust. 3 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem Sąd wezwał Królestwo Szwecji do przedstawienia – poza opinią dotyczącą trzeciego ze wskazanych zastosowań żółtego sulfochromianu ołowiu, włączoną do akt postępowania przed Sądem w załączniku A.5 do skargi – innych opinii skonsolidowanych z dnia 11 grudnia 2014 r. W tym samym piśmie wezwano Królestwo Szwecji o przedstawienie informacji w przedmiocie opracowywanej przez ECHA dokumentacji w celu sprawdzenia, czy należy ograniczyć stosowanie chromianów ołowiu w produktach. Na dokumentację tę Królestwo Szwecji powoływało się w skardze. Wreszcie w tym samym piśmie Komisja została wezwana do przedstawienia kopii sprawozdania, które zgodnie z art. 1 ust. 3 lit. e) zaskarżonej decyzji posiadacz zezwolenia powinien był jej przedstawić do dnia 31 grudnia 2017 r.

40      Królestwo Szwecji i Komisja zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonym terminie.

41      Królestwo Szwecji wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem.

42      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie Królestwo Szwecji kosztami postępowania w niniejszej instancji.

–        utrzymanie, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jej skutków do czasu, gdy będzie mogła ona, przy udziale ECHA, ponownie rozpatrzyć wniosek o udzielenie zezwolenia.

43      Królestwo Danii i Parlament wnoszą do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Republika Finlandii wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i obciążenie Komisji kosztami postępowania.

44      ECHA wnosi do Sądu o oddalenie skargi i obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

 Co do prawa

45      Na poparcie swojej skargi Królestwo Szwecji, popierane przez Królestwo Danii i Republikę Finlandii, podnosi trzy zarzuty.

46      W ramach zarzutu pierwszego Królestwo Szwecji powołuje się co do zasady na błędne zastosowanie art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 oraz naruszenie zasady należytej staranności. Zarzut drugi dotyczy naruszenia spoczywającego na Komisji na mocy art. 296 TFUE i art. 130 rozporządzenia nr 1907/2006 obowiązku uzasadnienia, jak również zasady dobrej administracji. W ramach zarzutu trzeciego Królestwo Szwecji podnosi naruszenie art. 55 rozporządzenia nr 1907/2006.

47      Zarzut pierwszy składa się z trzech części. W pierwszej części tego zarzutu Królestwo Szwecji podnosi co do istoty, że Komisja nie przeprowadziła żadnej oceny własnej i niezależnej, by odpowiedzieć na pytanie, czy zgodnie z art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 zostały spełnione warunki udzielenia zezwolenia. Zamiast tego Komisja powierzyła zadanie zbadania, czy przesłanki przewidziane tym przepisem zostały spełnione, wyłącznie komitetom ECHA, mianowicie Komitetowi ds. Oceny Ryzyka i Komitetowi ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych. W drugiej części zarzutu pierwszego Królestwo Szwecji podnosi, że Komisja naruszyła art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, udzielając zezwolenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy bez należytego ustalenia, że nie istniały alternatywne względem chromianów ołowiu substancje lub technologie odpowiednie do zastosowań objętych wnioskiem o udzielenie zezwolenia. Sam fakt, że Komisja wydała pozwolenie bez należytego sprawdzenia braku rozwiązań alternatywnych, pozwala stwierdzić, że nie dopełniła również obowiązku staranności. Trzecia część tego zarzutu dotyczy okoliczności, że obwarowując zezwolenie pewnymi warunkami i terminami przeglądów, Komisja niesłusznie usiłowała zaradzić brakom, jakimi charakteryzowała się analiza rozwiązań alternatywnych przedstawionych przez DCC Maastricht z jednej strony, jak również brakom, jakie przedstawiała analiza rozwiązań alternatywnych zaprezentowana przez samą Komisję zgodnie z art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 z drugiej strony, obwarowując zezwolenie pewnymi warunkami i krótkimi terminami przeglądów, a nie będąc do tego „uprawnioną”.

48      Zdaniem Sądu należy w pierwszej kolejności zbadać drugą część zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia prawa, którego miała się dopuścić Komisja w toku oceny niedostępności rozwiązań alternatywnych, oraz naruszenia obowiązku należytej staranności

49      Zdaniem Królestwa Szwecji, popieranego przez Królestwo Danii, Republikę Finlandii i Parlament, udzielając rozpatrywanego zezwolenia bez należytego ustalenia, że nie istniały substancje lub technologie stanowiące alternatywę dla chromianów ołowiu w ramach zastosowań objętych wnioskiem, Komisja naruszyła art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006. „Podstawa decyzji w niniejszej sprawie” nie wykazała niedostępności odpowiednich substancji lub technologii alternatywnych, które mogłyby być wykorzystywane zamiast chromianów ołowiu do zastosowań objętych zaskarżoną decyzją.

50      Po pierwsze, zdaniem Królestwa Szwecji, wnioskodawca ubiegający się o rozpatrywane w niniejszej sprawie zezwolenie nie przedstawił dowodów na okoliczność braku rozwiązań alternatywnych. Po drugie, przeprowadzona przez samą Komisję analiza rozwiązań alternatywnych w niniejszym przypadku była niewystarczająca. Zdaniem Królestwa Szwecji niektóre informacje, które zostały ujawnione w toku procedury udzielania zezwolenia, wskazywały, że istnieją – przynajmniej w części, dla przykładu w odniesieniu do znakowania dróg – odpowiednie alternatywne względem chromianów ołowiu rozwiązania. Zdaniem Królestwa Szwecji taki wniosek powinna była wyciągnąć Komisja, gdyby należycie zbadała informacje pochodzące od osób trzecich, takich jak British Coatings Federation, A. i B. (zob. pkt 9 powyżej) oraz informacje przekazane przez niektóre państwa członkowskie i Królestwo Norwegii. W każdym razie, po trzecie, z uwagi na fakt, że istniały sprzeczne informacje, do Komisji należało zbadanie w sposób bardziej szczegółowy przesłanki dotyczącej niedostępności odpowiednich rozwiązań alternatywnych. Zdaniem Królestwa Szwecji, biorąc pod uwagę informacje sprzeczne z wnioskami Komitetu ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych, wydaje się, że Komisja po prostu nie zbadała sprawy w sposób wystarczający dla udzielenia danego zezwolenia.

51      Komisja, popierana przez ECHA, kwestionuje te argumenty.

52      Zdaniem Komisji, po pierwsze, Komitet ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych uwzględnił wszystkie informacje przekazane w trakcie konsultacji społecznych. Analizując i zatwierdzając opinie komitetów ECHA, również sama ECHA miała uwzględnić informacje dostarczone przez osoby trzecie. Jak wynika z protokołów posiedzeń komitetu REACH, ECHA miała uwzględnić również wszystkie informacje pochodzące od osób trzecich otrzymane po wydaniu opinii przez komitety ECHA i zbadać, czy przekazy te zawierały informacje dodatkowe lub nowe. Nie miało to miejsca.

53      Po drugie, w następstwie pytań przedłożonych przez niektóre państwa członkowskie w ramach komitetu REACH Komisja przeprowadziła dodatkowe analizy w celu zbadania, czy istnieją rozwiązania alternatywne względem rozpatrywanych zastosowań. W istocie Komisja wezwała wnioskodawcę do dostarczenia wyjaśnień co do zastosowań objętych wnioskiem o udzielenie zezwolenia, a wnioskodawca przedstawił informacje na temat czynników technicznych i ekonomicznych uzasadniających wybór substancji przez dalszych użytkowników. Te dodatkowe informacje zostałyby zarejestrowane i przekazane państwom członkowskim w ramach komitetu REACH (załącznik B.3 do odpowiedzi na skargę). Komisja zwróciła się również do państw członkowskich o opinie w sprawie ewentualnych obowiązków lub zakazów krajowych znajdujących zastosowanie do pigmentów na bazie ołowiu stosowanych do znakowania dróg. Dodatkowe informacje, które zostały przekazane, potwierdziły wnioski, do jakich doszedł Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych w swoich opiniach, mianowicie iż nie istniały technicznie i ekonomicznie odpowiednie alternatywne względem przewidzianych zastosowań rozwiązania.

54      Po trzecie, zgodnie z oceną przesłanek przewidzianych w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 Komisja co prawda uznała, że wnioskodawca nie wykazał w sposób ostateczny, że nie istniały rozwiązania alternatywne technicznie i ekonomicznie odpowiednie dla ogółu możliwych zastosowań wnikających z ich opisu, jednakże była ona zdania, że takich rozwiązań brakowało wyłącznie w stosunku do niektórych zastosowań wynikających z opisu zawartego we wniosku o udzielenie zezwolenia.

55      Mimo trudności w stwierdzeniu niedostępności rozwiązań alternatywnych Komisja nie uważała, iż należało odmówić udzielenia zezwolenia. Zdaniem Komisji odmowa udzielenia zezwolenia miałaby bowiem charakter niewspółmierny wobec potrzeby uwzględnienia pewnych obaw, w sytuacji gdy obawy te mogły zostać wzięte pod uwagę w sposób mniej restrykcyjny, np. poprzez węższą definicję dozwolonych zastosowań, oraz gdy wszystkie użyteczne informacje zostały już ujęte w dokumentacji.

56      W związku z tym, zdaniem Komisji, konsekwencją trudności stwierdzonych w ramach badania braku rozwiązań alternatywnych było ograniczenie zakresu zezwolenia wyłącznie do zastosowań, co do których zostało ustalone, że alternatywne rozwiązania są niedostępne. W tym celu w art. 1 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 1 ust. 2 zdanie pierwsze zaskarżonej decyzji przewidziano szereg ograniczeń znajdujących zastosowanie do wnioskodawcy i dalszych użytkowników, do których odnosi się zezwolenie na podstawie art. 56 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006, mianowicie, by właściwości premiksów, farb i składników kolorów zawierających dane substancje lub zawierających te substancje gotowych wyrobów były niezbędne dla przewidzianego zastosowania (zob. pkt 27 powyżej).

57      Na wstępie należy zaznaczyć, że argumenty podniesione przez Królestwo Szwecji w ramach drugiej części zarzutu pierwszego wymagają wyjaśnienia pewnych informacji, bez których nie będzie można przekonująco odpowiedzieć na te argumenty. Informacje te odnoszą się przede wszystkim do podstawy prawnej udzielania zezwoleń na stosowanie substancji wzbudzających szczególnie duże obawy (zob. pkt 58–62 poniżej). W tym kontekście należy ustalić, czy Komisja słusznie wybrała art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji (zob. pkt 63 poniżej). Po drugie, konieczne jest doprecyzowanie kilku szczegółów w odniesieniu do podziału zadań między podmiotami uczestniczącymi w procedurze udzielania zezwoleń przewidzianej w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, a mianowicie między Komisją z jednej strony i komitetami ECHA z drugiej strony (zob. pkt 64–69 poniżej). Po trzecie, potrzebne są pewne wstępne wyjaśnienia dotyczące pojęcia „rozwiązań alternatywnych”, którym posługuje się rozporządzenie nr 1907/2006 (zob. pkt 70–76 poniżej). Po czwarte, w odpowiedzi na argumenty Królestwa Szwecji należy przedstawić szereg wyjaśnień dotyczących ciężaru dowodu przewidzianego w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 w związku z motywem 69 tego rozporządzenia (zob. pkt 77–79 poniżej). Po piąte, warto dodać kilka uwag dotyczących sposobu zarządzania ciężarem dowodu przewidzianym przez te regulacje (zob. pkt 80–83 poniżej)

58      W pierwszej kolejności należy wskazać, że zezwolenie na stosowanie substancji może zostać przyznane zgodnie z tzw. procedurą „odpowiedniej kontroli”, przewidzianą art. 60 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006, lub – alternatywnie – procedurą określaną mianem „społeczno-ekonomicznej”, przewidzianą art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006.

59      Zgodnie bowiem z art. 60 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 zezwolenie jest udzielane, jeżeli ryzyko dla zdrowia człowieka lub dla środowiska wynikające z zastosowania danej substancji i będące efektem jej swoistych właściwości określonych w załączniku XIV do wskazanego rozporządzenia jest odpowiednio kontrolowane, zgodnie z oceną ryzyka przewidzianą w sekcji 6 załącznika I do tego rozporządzenia.

60      Jeżeli zezwolenie nie może być udzielone na mocy art. 60 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 oraz dla substancji wymienionych w art. 60 ust. 3 tego rozporządzenia art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że zezwolenia można udzielić jedynie wtedy, gdy wykazano, że korzyści społeczno‑ekonomiczne przewyższają ryzyko dla zdrowia człowieka lub dla środowiska wynikające z zastosowania danej substancji oraz nie istnieją odpowiednie alternatywne substancje lub technologie.

61      W szczególności, zgodnie z art. 60 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia nr 1907/2006, decyzja taka jest podejmowana z uwzględnieniem opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka ECHA i Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych ECHA oraz po uwzględnieniu wszystkich elementów, o których mowa w art. 60 ust. 4 lit. a)–d) tego rozporządzenia. Obejmują one w szczególności korzyści społeczno-ekonomiczne wynikające ze stosowania substancji oraz społeczno‑ekonomiczne konsekwencje odmowy udzielenia zezwolenia [art. 60 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 1907/2006], jak również analizę rozwiązań alternatywnych zaproponowanych przez wnioskodawcę zgodnie z art. 62 ust. 4 lit. e) rozporządzenia nr 1907/2006 [art. 60 ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006].

62      W niniejszej sprawie, jak wynika z akt sprawy, a w szczególności z opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka ECHA, że co się tyczy chromianów ołowiu w rozpatrywanej sprawie, nie było możliwe ustalenie poziomu niepowodującego zmian zgodnie z pkt 6.4 załącznika I do rozporządzenia nr 1907/2006 ani względem właściwości rakotwórczych, ani właściwości działających szkodliwie na rozrodczości w rozumieniu art. 60 ust. 3 lit. a) tego rozporządzenia.

63      Słusznie zatem Komisja wyszła z założenia, że jedyną podstawą prawną, która mogłaby umożliwić przyjęcie zaskarżonej decyzji, był art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006.

64      W drugiej kolejności, jeśli chodzi o podział zadań pomiędzy poszczególne podmioty uczestniczące w procedurze udzielania zezwoleń przewidzianej w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, należy na wstępie wskazać, że wyłącznie do Komisji należy badanie, czy przesłanki przewidziane tym przepisem zostały spełnione. W tym kontekście Komisja ma zatem obowiązek zbadania z urzędu istotnych informacji, ponieważ jej rolą nie jest bycie arbitrem, którego kompetencje ograniczałyby się do rozstrzygania wyłącznie na podstawie informacji i dowodów przedstawionych przez podmioty uczestniczące w procedurze udzielania zezwoleń (zob. analogicznie wyrok z dnia 22 marca 2012 r., GLS, C‑338/10, EU:C:2012:158, pkt 32). Zgodnie z obowiązkiem przeprowadzenia z urzędu badania przesłanek przewidzianych w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 Komisja musi, w ramach dobrej administracji i uwzględniając ciążący na niej obowiązek należytej staranności, przyczynić się własnymi środkami do ustalenia istotnych okoliczności faktycznych (zob. analogicznie wyrok z dnia 13 lipca 1966 r., Consten i Grundig/Komisja, 56/64 i 58/64, EU:C:1966:41, s. 501).

65      Co się tyczy w szczególności ocen technicznych i ekonomicznych niezbędnych do przeprowadzenia analizy społeczno-ekonomicznej lub analizy rozwiązań alternatywnych odpowiednich w konkretnym wypadku, Komisja jest zobowiązana uwzględniać opinie komitetów ECHA, o których mowa w art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006. Dokładniej rzecz ujmując, ocena ryzyka związanego z zastosowaniami substancji i ocena informacji dotyczących ryzyka wynikającego z zastosowania ewentualnych substancji lub technologii alternatywnych dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska należą do obowiązków powierzonych zgodnie z art. 64 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 1907/2006 Komitetowi ds. Oceny Ryzyka. Podobnie ocena korzyści społeczno‑ekonomicznych wynikających z zastosowania substancji i konsekwencji odmowy udzielenia zezwolenia, na istnienie których wnioskodawca lub inne zainteresowane osoby trzecie winny przedstawić dowody, analiza rozwiązań alternatywnych lub planu zastąpienia substancji i wszelkich informacji pochodzących od osób trzecich przedstawionych podczas konsultacji społecznych, które przeprowadza ECHA – odpowiadają zgodnie z art. 64 ust. 4 lit. b) tego rozporządzenia zadaniom Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych.

66      Opinie Komitetu ds. Oceny Ryzyka i Komitetu ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych mają wartość opinii naukowych. Za taką wykładnią przemawia motyw 102 rozporządzenia nr 1907/2006, zgodnie z którym ECHA pełni co do zasady rolę, jaką posiada każdy komitet naukowy ustanowiony przy Komisji. Zgodnie z motywem 81 zdanie drugie rozporządzenia nr 1907/2006 opinie te powinny zostać uwzględnione przez Komisję przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu zezwolenia. Z zastosowania pojęcia „powinny” wynika, że Komisja nie jest związana takimi opiniami.

67      Niemniej jednak nic nie stoi na przeszkodzie temu, by Komisja uwzględniła w całości lub w części oceny wyrażone w opinii jednego z komitetów ECHA, i to ponadto bez konieczności ich powtarzania lub każdorazowego zastępowania nimi własnego uzasadnienia. W przypadku gdy nie są dostępne informacje, które budzą poważne wątpliwości co do opinii tych komitetów ECHA, analiza naukowa sformułowana w takiej opinii może co do zasady być wystarczająca, aby umożliwić Komisji udzielenie zezwolenia zgodnie z art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, i to bez konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań naukowych przez Komisję.

68      W przypadku gdy Komisja przedstawia opinię jednego z tych komitetów ECHA w celu uzasadnienia decyzji o udzieleniu zezwolenia, zobowiązana jest sprawdzić kompletność, spójność i zasadność argumentacji zawartej w tej opinii (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 września 2002 r., Pfizer Animal Health/Rada, T‑13/99, EU:T:2002:209, pkt 198). Jeżeli rozpatrywana opinia nie jest kompletna lub jest niespójna lub też zastosowana w niej argumentacja nie ma znaczenia dla dla przedmiotu oceny, Komisja przedkłada komitetowi pytania mające na celu wyeliminowanie ewentualnych braków.

69      Mimo że Komisja nie jest związana opinią Komitetu ds. Oceny Ryzyka i Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych, w przypadku gdy wolałaby w swej decyzji znacząco odbiec od opinii lub zastąpić – w kwestiach technicznych lub ekonomicznych – swoją oceną opinię wyrażoną przez któryś z komitetów ECHA, jest ona zobowiązana szczegółowo uzasadnić swoją ocenę względem tej wyrażonej w opinii, uwypuklając w swym uzasadnieniu powody, dla których wyraża odmienne zdanie. Uzasadnienie to winno cechować się co najmniej porównywalnym poziomem naukowym. W takim przypadku instytucja może oprzeć się na dodatkowej opinii tego komitetu lub innych danych mających przynajmniej równoważną moc dowodową. W przypadku gdy Komisja jedynie częściowo nie podziela opinii, niemniej jednak wciąż w znaczącym zakresie, może ona również oprzeć się na części argumentacji naukowej wyrażonej w opinii, której nie kwestionuje (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 września 2002 r., Pfizer Animal Health/Rada, T‑13/99, EU:T:2002:209, pkt 199).

70      W trzeciej kolejności, odnosząc się do wyrażenia „rozwiązania alternatywne”, rozporządzenie nr 1907/2006 stanowi w szczególności w art. 55, że jednym z jego celów jest stopniowe zastępowanie substancji wzbudzających szczególnie duże obawy. Z art. 64 ust. 4, art. 60 ust. 5 i motywu 69 rozporządzenia nr 1907/2006 wynika, że „rozwiązaniami alternatywnymi” są „substancje” lub „alternatywne technologie”, które są istotne do celów procedury udzielenia zezwolenia przewidzianego w rozporządzeniu nr 1907/2006, wyłącznie wówczas, gdy są one „odpowiednie”. Ten ostatni termin jest używany zarówno w art. 55, jak i w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006.

71      W celu dokładniejszego określenia okoliczności wymienionych w pkt 58 powyżej „poradnik [ECHA] dotyczący przygotowywania wniosku o udzielenie zezwolenia” (Dz.U. 2011, C 28, s. 1), opracowany i rozpowszechniany publicznie zgodnie z motywem 31 i art. 77 ust. 2 lit. g) rozporządzenia nr 1907/2006 w celu przedstawienia wytycznych dotyczących analizy substancji alternatywnych, planu zastąpienia substancji oraz na temat możliwości wkładu zainteresowanych osób trzecich w procedurę udzielania zezwolenia, wskazuje w pkt 3.2, co następuje:

„Rozwiązanie alternatywne może stanowić zastąpienie dla substancji włączonej do załącznika XIV [rozporządzenia nr 1907/2006]. Rozwiązanie musi spełniać tę samą funkcję, co substancja włączona do załącznika XIV. Rozwiązaniem alternatywnym może być inna substancja lub technika (np. proces, procedura, urządzenie lub modyfikacja produktu końcowego) bądź połączenie substancji i technik alternatywnych. Przykładem techniki alternatywnej mogą być środki fizyczne, dzięki którym można osiągnąć funkcję pełnioną przez substancję wymienioną w załączniku XIV, lub zmiany w produkcji, procesie czy produkcie całkowicie eliminujące potrzebę funkcji substancji włączonej do załącznika XIV”.

72      Jeżeli chodzi o pojęcie „odpowiedniości”, jak wspomniano w pkt 70 powyżej, należy wskazać, że zmierza ono do ograniczenia liczby znaczących rozwiązań alternatywnych do rozwiązań „bezpieczniejszych” w rozumieniu motywu 73 rozporządzenia, czyli substancji lub technologii, których stosowanie powoduje mniejsze ryzyko w porównaniu z ryzykiem wynikającym z zastosowania danej substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy. Ponadto pojęcie to oznacza, że takie rozwiązanie powinno być „wykonalne z ekonomicznego i technicznego punktu widzenia” w rozumieniu art. 55 rozporządzenia.

73      Tym samym, jak można wnosić z części frazy „wykonalne z ekonomicznego i technicznego punktu widzenia”, znaczenie słowa „odpowiednie” nie ogranicza się do istnienia alternatywy in abstracto lub alternatywy istniejącej w warunkach laboratoryjnych lub w warunkach, które mają jedynie charakter wyjątkowy. Słowo „odpowiednie” odnosi się bowiem do „dostępności” substancji i technologii alternatywnych, które są wykonalne z ekonomicznego i technicznego punktu widzenia w Unii, co oznacza w szczególności, że dotyczącą ich analizę należy przeprowadzać pod kątem zdolności produkowania tych substancji i wykonalności tych technologii, a także w świetle przesłanek prawnych i faktycznych ich wprowadzania do obrotu.

74      Wreszcie, w kontekście procedury społeczno-ekonomicznej, zgodnie z art. 60 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 1907/2006 należy również uwzględnić, czy alternatywne rozwiązania, które zostały wskazane w procedurze udzielania zezwolenia, są technicznie i ekonomicznie wykonalne dla „wnioskodawcy” zezwolenia.

75      Jeżeli analiza, której wymaga art. 62 ust. 4 lit. e) rozporządzenia nr 1907/2006, lub informacje, które zostały zebrane przez Komitet ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych ECHA lub przez Komisję, na przykład informacje pochodzące od osób trzecich uzyskane w ramach konsultacji społecznych, o której mowa w art. 64 ust. 2 tego rozporządzenia, lub własne analizy Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych lub samej Komisji prowadzą do wniosku o ogólnej dostępności odpowiednich rozwiązań alternatywnych, które jednak nie są wykonalne z technicznego lub ekonomicznego punktu widzenia dla wnioskodawcy, nie oznacza to koniecznie, że należy odmówić wydania zezwolenia na podstawie art. 60 ust. 4 rozporządzenia.

76      W takich przypadkach, jeżeli wykazano, że korzyści społeczno‑ekonomiczne przewyższają ryzyko związane ze stosowaniem tej substancji dla zdrowia ludzi lub środowiska, czyli na podstawie analizy przewidzianej w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, zezwolenia można udzielić, jeżeli wnioskodawca przedkłada, zgodnie z art. 62 ust. 4 lit. f) tego rozporządzenia, plan zastąpienia substancji w rozumieniu art. 60 ust. 4 lit. c) tego rozporządzenia. Ponadto kryterium subiektywne zgodnie z art. 60 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 1907/2006, tj. kryterium związane z brakiem, do czasu przyjęcia decyzji o udzieleniu zezwolenia, rozwiązań alternatywnych technicznie lub ekonomicznie wykonalnych dla wnioskodawcy zezwolenia stanowi jeden z elementów, które należy wziąć pod uwagę w celu ustalenia planu zastąpienia substancji. Plan taki obejmuje w szczególności harmonogram działań proponowanych przez wnioskodawcę ubiegającego się o zezwolenie, zgodnie z art. 62 ust. 4 lit. f) rozporządzenia, zawierający w szczególności informacje dotyczące badań i rozwoju, które wnioskodawca ubiegający się o zezwolenie podejmuje lub zamierza podjąć w celu ewentualnego zastąpienia substancji wzbudzających szczególnie duże obawy innymi odpowiednimi substancjami i technologiami (motyw 72 rozporządzenia nr 1907/2006).

77      W czwartej kolejności, co się tyczy ciężaru dowodu, na jaki powołuje się Królestwo Szwecji w uzasadnieniu drugiej części zarzutu pierwszego, należy stwierdzić, że jak wynika z art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 w związku z motywem 69 tego rozporządzenia, w toku procedury o udzielenie zezwolenia do wnioskodawcy należy z pewnością wykazanie, że żadne rozwiązania alternatywne nie są dostępne.

78      Należy jednak przypomnieć, że podczas badania przesłanek przewidzianych w art. 60 ust. 4 i 5 rozporządzenia nr 1907/2006 do Komisji należy ustalenie, czy wszystkie istotne okoliczności oraz związane z nimi oceny techniczne i ekonomiczne prowadzą do wniosku, że przesłanki przewidziane w tym przepisie są rzeczywiście spełnione (zob. pkt 64 powyżej).

79      Z uwagi na ten ciążący na Komisji obowiązek ciężar dowodu, o którym mowa w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 w związku z motywem 69 tego rozporządzenia, oznacza, że to wnioskodawca zezwolenia ponosi ryzyko ewentualnego braku możliwości określenia, czy należy stwierdzić niedostępność rozwiązań alternatywnych. Dlatego też gdy pomimo przedstawienia dowodów przez różne podmioty uczestniczące w procedurze udzielania zezwoleń, w tym dowodów zgromadzonych przez Komisję własnymi środkami, nadal istnieją wątpliwości w odniesieniu do przesłanki niedostępności rozwiązań alternatywnych, należy stwierdzić, że wnioskodawca nie wywiązał się ze spoczywającego na nim ciężaru dowodu, a zatem nie można udzielić mu zezwolenia. W tym kontekście warto również podkreślić, że żadna ze stron zaangażowanych w procedurę udzielania zezwoleń ani też ECHA i Komisja nie są zobowiązane przedstawiać dowodów na przeciwieństwo przesłanki niedostępności rozwiązań alternatywnych, mianowicie dowodów, że de facto istnieją rozwiązania alternatywne.

80      W piątej kolejności należy zbadać kwestię koordynowania przez Komisję rozkładu ciężaru dowodu spoczywającego na wnioskodawcy zezwolenia z jednej strony oraz sposobu przeprowadzania przez tę instytucję własnej analizy przesłanki niedostępności rozwiązań alternatywnych z drugiej strony.

81      Po pierwsze, Komisja nie może przyjąć decyzji o udzieleniu zezwolenia na podstawie zwykłych hipotez, które nie zostały potwierdzone lub podważone przez będące w jej posiadaniu informacje (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 17 września 2009 r., Komisja/MTU Friedrichshafen, C‑520/07 P, EU:C:2009:557, pkt 51, 52). Jeżeli po przeprowadzeniu badania w przedmiocie niedostępności rozwiązań alternatywnych wciąż istnieją wyłącznie hipotezy, należy stwierdzić, że szczególne przesłanki przewidziane w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 nie zostały spełnione, a Komisja nie jest tym samym uprawniona do udzielenia zezwolenia, nawet warunkowego.

82      W tym względzie, z uwagi na ryzyko ustosunkowania się do argumentu, który nie został konkretnie podniesiony w drugiej części pierwszego zarzutu, lecz jedynie w trzeciej części tego zarzutu (zob. pkt 47 powyżej), biorąc jednak pod uwagę, że te dwie części są ze sobą ściśle powiązane, należy podkreślić, że co do zasady niezależnie od ich treści przesłanki ustanowione w art. 60 ust. 8 i art. 60 ust. 9 lit. d) i e) rozporządzenia nr 1907/2006 nie mogą mieć na celu usunięcia ewentualnych braków wniosku o udzielenie zezwolenia lub analizy rozwiązań alternatywnych przedstawionych przez wnioskodawcę ubiegającego się o zezwolenie ani, co więcej, braków badania przez Komisję przesłanek przewidzianych art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006.

83      Innymi słowy – możliwość wyboru niektórych przesłanek, jak przewidziano w art. 60 ust. 8 i art. 60 ust. 9 lit. d) rozporządzenia nr 1907/2006, nie może być interpretowana w ten sposób, że Komisja może pozostawić otwartą kwestię, czy spełnione są przesłanki określone w art. 60 rozporządzenia nr 1907/2006, i reagować na tę sytuację poprzez dobieranie przy udzielaniu zezwolenia przesłanek mających na celu usunięcie ewentualnych braków lub luk w ocenie, co jest jej odpowiedzialnością.

84      Po drugie, jak słusznie podnosi Królestwo Szwecji, jeśli dowody dostarczone przez wnioskodawcę zezwolenia w jego analizie rozwiązań alternatywnych są sprzeczne z dowodami przedstawionymi przez osoby trzecie lub państwa członkowskie, do Komisji należy, zgodnie z ciążącym na niej obowiązkiem zachowania należytej staranności, zbadanie w sposób bardziej szczegółowy, czy została spełniona przesłanka niedostępności rozwiązań alternatywnych.

85      Jeżeli po zbadaniu przesłanki niedostępności rozwiązań alternatywnych, jak przewidziano w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, nadal istnieje niepewność co do oceny naukowej – która nie została rozwiana ani przez dowody przedstawiane przez wnioskodawcę zezwolenia na wniosek Komisji albo jednego z komitetów ECHA, ani przez dowody zgromadzone przez Komisję lub komitety lub osoby trzecie albo też państwa członkowskie – należy stwierdzić co do zasady, jak już zauważono w pkt 81 powyżej, że przesłanka ta nie jest spełniona oraz że Komisja nie jest tym samym uprawniona do udzielenia zezwolenia, nawet warunkowego.

86      Po szóste i ostatnie, aby odpowiedzieć na argumenty stron podniesione w ramach drugiej części zarzutu pierwszego, należy stwierdzić, że w chwili przyjęcia zaskarżonej decyzji żaden z dowodów nie świadczył o niedostępności odpowiednich alternatywnych substancji lub technologii, które mogłyby być używane zamiast chromianów ołowiu dla zastosowań objętych zaskarżoną decyzją. W chwili przyjęcia tej decyzji Komisja dysponowała informacjami, które przemawiały zarówno za tym, że rozwiązania alternatywne były dostępne, jak i za tym, że takie rozwiązania technicznie wykonalne dla ogółu zastosowań objętych wnioskiem nie były dostępne, wobec czego nie mogła ona wyciągnąć jakiegokolwiek jednoznacznego wniosku w tym zakresie. W związku z tym, na dzień przyjęcia decyzji badanie przez Komisję przesłanki niedostępności rozwiązań alternatywnych, jak przewidziano w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006, nie zostało należycie zakończone. W rzeczywistości Komisja udzieliła zezwolenia bez uprzedniego sprawdzenia dostatecznej ilości wiarygodnych i istotnych informacji, aby móc stwierdzić, że rozwiązania alternatywne dla ogółu zastosowań objętych wnioskiem nie były de facto dostępne lub że trwająca wciąż w dniu przyjęcia decyzji niepewność mogła zostać uznane za nieistotną. Wobec braku bardziej szczegółowej analizy tej przesłanki przewidzianej w art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 rozpatrywane w niniejszej sprawie zezwolenie nie powinno było zostać udzielone.

87      Wniosek ten opiera się, po pierwsze, na dużej liczbie dokumentów, które zostały załączone przez strony do akt sprawy.

88      Prawdą jest, że w swojej analizie rozwiązań alternatywnych wnioskodawca porównał właściwości ponad trzydziestu substancji z cechami charakterystycznymi spornych chromianów ołowiu. Te inne substancje zostały wskazane za pomocą ich nazw chemicznych i wzorów. Spółka DCC Maastricht twierdzi co do zasady, że żadna z tych substancji nie posiada właściwości odpowiadających właściwościom technicznym spornych pigmentów. W szczególności, zdaniem wnioskodawcy, te ostatnie mają charakteryzować się wysokimi technicznymi parametrami wydajności i „unikalnymi funkcjami”, które nie zostałyby osiągnięte przez żadne z rozwiązań alternatywnych. Zespół dowodów naukowych, technicznych i ekonomicznych, które wnioskodawca ubiegający się o zezwolenie przedstawił na poparcie wniosku, był zatem znaczący i rozstrzygający sam w sobie.

89      Jednakże część uwag osób trzecich i państw członkowskich wysłuchanych w toku procedury udzielania zezwolenia rzuciła na analizy przedstawione przez wnioskodawcę cień poważnych wątpliwości. W rzeczywistości w dniu przyjęcia zaskarżonej decyzji argumenty te wciąż rzucały cień poważnych wątpliwości co do ocen Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych zawartych w dwunastu skonsolidowanych opiniach z dnia 11 grudnia 2014 r.

90      W odróżnieniu od dokumentów przedłożonych przez British Coatings i A. w toku procedury konsultacji społecznych, które, o ile można wywnioskować z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy (zob. załączniki A.11 i A.12 do skargi), z pewnością nie były szczegółowe lub nawet istotne, dokument przedstawiony przez B. (zob. załącznik A.13 do skargi) zawierał analizę podobną do analizy opracowanej przez spółkę DCC Maastricht. W szczególności, jeśli chodzi o techniczną wykonalność rozwiązań alternatywnych dla wyrobów z tworzyw sztucznych, B. rozróżniła cztery poziomy wydajności. Następnie przedsiębiorstwo to wskazało pigmenty, które jej zdaniem mogły zastąpić sporne substancje. Rozwiązania te dotyczyły różnych substancji organicznych lub nieorganicznych. Zdaniem B., w odniesieniu do ekonomicznej wykonalność takich rozwiązań, jeśli dalsi użytkownicy zaakceptowaliby pewne kompromisy w zakresie barwienia lub nieprzejrzystości, koszty związane z wykorzystywaniem substancji zastępczych mogłyby zostać znacznie zmniejszone. Zdaniem B., pod pewnymi warunkami, takimi jak świadoma rezygnacja przez dalszych użytkowników z określonego poziomu wydajności i funkcjonalności barwy, można było stwierdzić, że istniały na rynku Unii rozwiązania alternatywne dla ogółu zastosowań objętych wnioskiem spółki DCC Maastricht o zezwolenie.

91      Ponadto w niniejszej sprawie założenie wnioskodawcy, zgodnie z którym nie istniały rozwiązani alternatywne, było trudne do pogodzenia z faktem, że Królestwo Norwegii i wiele państw członkowskich, w tym Królestwo Szwecji, w oczywisty sposób zrezygnowały w niektórych dziedzinach ze stosowania spornych pigmentów, na przykład jeśli chodzi o znakowanie dróg.

92      To właśnie w świetle powyższych uwag wnioskodawcy i osób trzecich Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych sformułował swoje wnioski dotyczące technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych w odniesieniu do zastosowań, takich jak wymienione w pkt 12–15 powyżej. Jednakże taka ocena Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych nie jest przekonująca.

93      Po pierwsze bowiem, jeśli chodzi o techniczną wykonalność rozwiązań alternatywnych dla drugiego i piątego z zastosowań – uwagi Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych w tym względzie ograniczają się do zwykłego wymienienia argumentów wnioskodawcy oraz innych podmiotów wysłuchanych w toku konsultacji społecznych. Mimo że te argumenty były co do zasady sprzeczne, komitet nie wyciągnął w tym zakresie konkretnego wniosku. Ocena zawarta przez ten komitet we wstępie do skonsolidowanych opinii, zgodnie z którą „wydawało się”, że nie istniały rozwiązania alternatywne technicznie i ekonomicznie odpowiednie dla wnioskodawcy, nie zmienia w żaden sposób tego stwierdzenia. Oprócz faktu, że ocena ta wskazuje, że komitet ten nadal miał pewne istotne wątpliwości, które zasługują na wzmiankę, odnosi się ona również do wykonalności rozwiązań alternatywnych „dla wnioskodawcy”, jak wspomniano w art. 60 ust. 5 rozporządzenia nr 1907/2006, a nie ich wykonalności w ogóle (zob. pkt 86 powyżej).

94      Następnie, odnosząc się do ogólnej technicznej wykonalności rozwiązań alternatywnych dla trzeciego i szóstego ze wskazanych zastosowań, komitet wyraźnie zaznaczył, że kwestia, czy braku rozwiązań alternatywnych wymagała dalszego badania w zakresie znakowania dróg. Tymczasem, biorąc pod uwagę informacje przekazane przez osoby trzecie, takie jak B., wniosek ten nasuwał się de facto również w dziedzinach innych niż sektor znakowania dróg, tym bardziej że objęte wnioskiem zastosowania zostały opisane przez wnioskodawcę w sposób zawężający.

95      Wreszcie przeprowadzona przez Komitet ds. Analiz Społeczno‑Ekonomicznych analiza dotycząca pierwszego i czwartego z zastosowań także nie jest przekonywająca. O ile prawdą jest, że twierdzenie, iż nie można było lub że nie należało przeprowadzać analizy rozwiązań alternatywnych w odniesieniu do pierwszego i czwartego z zastosowań (zob. pkt 12 powyżej), może wstępnie zostać zaakceptowana jako logiczna konsekwencja faktu, że sporne pigmenty nie pełnią żadnej funkcji na etapie tworzenia farb, których dotyczą omawiane zastosowania, a jedynie na etapie ich rzeczywistego wykorzystania, na przykład na etapie produkcji powierzchni metalowych i wyrobów z tworzyw sztucznych lub z dodatkiem plastyfikatorów, wymienionych wśród innych zastosowań wskazanych we wniosku, o tyle należy następnie uwzględnić w tym względzie okoliczność, że w niniejszym przypadku istniała współzależność pomiędzy pierwszym i czwartym z zastosowań z jednej strony a innymi zastosowaniami z drugiej strony. Rzeczywiście, specyficzna funkcja spornych pigmentów, mianowicie umożliwienie efektu kontrastu, który z pewnością nie jest istotny na etapie dystrybucji lub łączenia w środowisku przemysłowym pigmentów proszkowych z farbami rozpuszczalnikowymi lub z ciekłymi lub stałymi premiksami (zob. zastosowanie pierwsze i czwarte), przejawia się najpóźniej na etapie produkcji powierzchni metalowych i wyrobów z tworzyw sztucznych lub z dodatkiem plastyfikatorów (zob. inne zastosowania). Ze względu na tę współzależność i biorąc pod uwagę bardzo szeroki zakres opisu pierwszego i czwartego z zastosowań, należy przy braku dodatkowych wyjaśnień uznać w niniejszym przypadku, że każdy błąd obarczający analizę rozwiązań alternatywnych dla zastosowań innych niż zastosowanie pierwsze i czwarte obciąża jednocześnie analizę rozwiązań alternatywnych względem tych ostatnich.

96      Po drugie, ocena przyjęta w pkt 86 powyżej wynika z motywów 8, 9 i 12 zaskarżonej decyzji. Z motywów tych wynika zasadniczo, że w dniu przyjęcia zaskarżonej decyzji Komisja sama miała jeszcze wątpliwości co do niedostępności technicznie wykonalnych rozwiązań alternatywnych dla ogółu zastosowań objętych wnioskiem.

97      Po trzecie, rozważania sformułowane w pkt 86 powyżej potwierdziła analiza przesłanki określonej przez Komisję w art. 1 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 1 ust. 2 zdanie pierwsze zaskarżonej decyzji, którą określa ona jako „ograniczenie” (zob. pkt 56 powyżej). Fakt wskazania bowiem, że stosowanie spornych chromianów ołowiu jest ograniczone tylko do przypadków, w których właściwości składników substancji zawierających chromiany są rzeczywiście niezbędne, jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że za każdym razem, kiedy dalszy użytkownik stwierdzi istnienie rozwiązania alternatywnego, powinien powstrzymać się od stosowania spornych chromianów ołowiu. Tymczasem takie stwierdzenie stanowi poważną wskazówkę, że w dniu przyjęcia zaskarżonej decyzji sama Komisja nie uważała badania przesłanki dotyczącej niedostępności rozwiązań alternatywnych za zakończone.

98      Po czwarte i ostatnie, ustalenie dokonane w pkt 86 powyżej znajduje potwierdzenie w art. 1 ust. 3 lit. d) i e) zaskarżonej decyzji (zob. pkt 28 i 29 powyżej). Przesłanki, zgodnie z którymi z jednej strony dalsi w stosunku do posiadacza zezwolenia użytkownicy powinni przedstawić informacje dotyczące dostępnych odpowiednich rozwiązań alternatywnych, które uzasadniałyby w szczegółowy sposób konieczność zastosowania w danym przypadku spornych chromianów ołowiu, a z drugiej strony posiadacz zezwolenia powinien przedstawić sprawozdanie, w którym powinien uściślić opis dozwolonych zastosowań na podstawie rozwiązań alternatywnych dostarczonych przez swoich dalszych użytkowników, są dalszymi czynnikami, które wskazują w szczególności, że ocena Komisji dotycząca niedostępności rozwiązań alternatywnych nie była jeszcze zakończona.

99      W siódmej kolejności – pozostałe argumenty Komisji nie są w stanie podważyć oceny sformułowanej w pkt 86 powyżej.

100    Z jednej strony nie sposób zgodzić się z argumentem Komisji, że przeprowadziła ona analizy uzupełniające w celu zbadania niedostępności rozwiązań alternatywnych (zob. pkt 53 powyżej).

101    Prawdą jest, że co do zasady przeprowadzenie analiz uzupełniających w celu zbadania niedostępności rozwiązań alternatywnych jest właściwym sposobem postępowania. W zakresie, w jakim można to wywieźć z dokumentów załączonych do akt sprawy, dodatkowe analizy przeprowadzone przez Komisję polegały zasadniczo na wezwaniu wnioskodawcy do przedstawienia informacji. Jednakże dodatkowe informacje przedstawione przez wnioskodawcę nie dostarczyły żadnego wyjaśnienia co do zastosowań, dla których nie było rozwiązań alternatywnych dla spornych chromianów ołowiu. Prawdą jest, że wykaz przedstawiony przez Komisję jako załącznik B.3 do odpowiedzi na skargę zawiera przykłady konkretnych zastosowań objętych wnioskiem o wydanie zezwolenia. Niemniej jednak wykaz ten nie odpowiada na pytanie, dlaczego rozwiązania zastępcze, które – zdaniem Królestwa Szwecji – istniały na rynku, nie mogły być zastosowane dla zastosowań wymienionych w wykazie zamiast rzeczonych chromianów ołowiu.

102    Z drugiej strony prawdą jest, że przy przyjmowaniu decyzji dotyczących udzielania zezwoleń Komisja jest również zobowiązana do przestrzegania zasady proporcjonalności. Jednakże gdy przesłanki przewidziane w jednym z przepisów rozporządzenia nr 1907/2006 nie są spełnione, kwestia proporcjonalności jest pozbawiona znaczenia.

103    W ósmej kolejności wreszcie – w świetle powyższych rozważań nie ma potrzeby odpowiadania na argument Królestwa Szwecji, że Komisja naruszyła obowiązek staranności (zob. pkt 46 powyżej).

104    W rzeczywistości argument ten nie ma autonomicznego zakresu zastosowania w ramach niniejszej skargi, ale uzupełnia argument dotyczący naruszenia art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006 poprzez niewystarczające zbadanie przesłanek przewidzianych w tym przepisie (zob. pkt 86–102 powyżej).

105    W świetle ogółu powyższych rozważań należy uznać drugą część zarzutu pierwszego za zasadną.

106    Wynika stąd, że bez konieczności badania pierwszej i trzeciej części zarzutu pierwszego oraz pozostałych zarzutów podniesionych w skardze należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

 W przedmiocie utrzymania w mocy skutków zaskarżonej decyzji do czasu jej zastąpienia nową decyzją

107    Komisja wniosła o to, by w razie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji jej skutki zostały utrzymane w mocy do czasu, gdy, korzystając z pomocy ECHA, będzie mogła ponownie rozpatrzyć wniosek o udzielenie zezwolenia.

108    Wniosek ten należy jednak oddalić.

109    Zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE Trybunał może wskazać, jeśli uzna to za niezbędne, które skutki aktu, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne. Uprawnienie, jakie stwarza to postanowienie, może zostać wykorzystane do utrzymania w mocy uprawnień wynikających z zaskarżonego aktu do czasu, gdy właściwe instytucje podejmą odpowiednie środki (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 20 marca 1985 r., Timex/Rada i Komisja, 264/82, EU:C:1985:119, pkt 32).

110    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii powinien wykonać uprawnienie przyznane mu przez art. 264 akapit drugi TFUE i utrzymać w mocy skutki zaskarżonej decyzji, o której nieważności orzeczono w niniejszym wyroku, jeżeli jest to zgodnie z zasadą pewności prawa (wyrok z dnia 22 października 2013 r., Komisja/Rada, C‑137/12, EU:C:2013:675, pkt 81), interpretowaną w świetle innego interesu Unii (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 października 2013 r., Komisja/Rada, C‑137/12, EU:C:2013:675, pkt 80; z dnia 24 czerwca 2014 r., Parlament/Rada, C‑658/11, EU:C:2014:2025, pkt 90, 91; z dnia 6 września 2012 r., Parlament/Rada, C‑490/10, EU:C:2012:525, pkt 91) lub interesu państwa członkowskiego (zob. podobnie wyrok z dnia 18 października 2007 r., Komisja/Parlament i Rada, C‑299/05, EU:C:2007:608, pkt 74).

111    Z uprawnienia przewidzianego w art. 264 akapit drugi TFUE można również skorzystać, w przypadku gdy chodzi o interes jednostki (zob. podobnie wyrok z dnia 7 września 2016 r., Niemcy/Parlament i Rada, C‑113/14, EU:C:2016:635, pkt 83). W istocie z uwagi na pewność prawa skutki aktu, którego nieważność została stwierdzona, mogą zostać utrzymane w mocy w szczególności wówczas, gdy natychmiastowa skuteczność stwierdzenia nieważności tego aktu wywołałyby poważne negatywne konsekwencje dla zainteresowanych osób oraz gdy zgodność z prawem tego aktu jest kwestionowana nie ze względu na jego cel lub przedmiot, lecz ze względu na brak właściwości jego autora lub ze względu na naruszenie istotnych wymogów formalnych (zob. wyrok z dnia 7 września 2016 r., Niemcy/Parlament i Rada, C‑113/14, EU:C:2016:635, pkt 81 i przytoczone tam orzecznictwo).

112    W niniejszej sprawie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze skutkiem natychmiastowym z pewnością może spowodować poważne negatywne konsekwencje dla spółki DCC Maastricht. Spółka ta nie będzie w stanie wprowadzać do obrotu spornych pigmentów. Jednakże powodem stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji są względy jej materialnej niezgodności z prawem. Co więcej, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji celem rozporządzenia nr 1907/2006 jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi. Ze względu na powyższe utrzymanie w mocy skutków zaskarżonej decyzji nie jest zgodne z tym celem.

 Koszty

113    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją poza jej własnymi kosztami również kosztami poniesionymi przez Królestwo Szwecji.

114    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. W związku z tym Królestwo Danii, Republika Finlandii i Parlament pokryją własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. zatwierdzającej niektóre zastosowania żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu
i siarczanu ołowiu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006.

2)      Wniosek Komisji, aby w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. utrzymać w mocy skutki tej decyzji do czasu, gdy będzie mogła ona ponownie rozpatrzyć wniosek o udzielenie zezwolenia, zostaje oddalony.

3)      Komisja pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Królestwo Szwecji.

4)      Królestwo Danii, Republika Finlandii i Parlament Europejski pokrywają własne koszty.

Gratsias

Labucka

Dittrich

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 marca 2019 r.

Podpisy


*      Język postępowania: szwedzki.