WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (pierwsza izba)
z dnia 17 czerwca 2008 r.
Sprawa F–97/07
Chantal De Fays
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Nieusprawiedliwiona nieobecność – Postępowanie arbitrażowe
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której C. De Fays żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 21 czerwca 2007 r. oddalającej jej zażalenie na decyzję z dnia 21 listopada 2006 r. stwierdzającą, że jej nieobecność w pracy od dnia 19 października 2006 r. była nieusprawiedliwiona i że w związku z tym należy jej odebrać wynagrodzenie za okres nieusprawiedliwionej nieobecności przekraczający wymiar jej corocznego urlopu wypoczynkowego.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Postępowanie – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Przesłanki
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 ust. 1 lit. d), e), art. 43)
2. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Badania lekarskie – Zakwestionowanie wyników badań lekarskich
(regulamin pracowniczy, art. 59 ust. 1 akapit piąty, art. 60 akapit pierwszy)
3. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Badania lekarskie – Stwierdzenie niezgodnego z przepisami charakteru nieobecności
(regulamin pracowniczy, art. 59 ust. 1 akapity czwarty, piąty, art. 60 akapit pierwszy)
1. Z art. 35 § 1 lit. d) i e) w związku z art. 43 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej wynika, że skarga musi wskazywać przedmiot sporu oraz powołane przez skarżącego zarzuty i argumenty co do prawa i stanu faktycznego oraz że nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Jednakże zarzut stanowiący rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej w skardze, bezpośrednio lub w sposób dorozumiany, który pozostaje z nim w ścisłym związku, należy uznać za dopuszczalny.
(zob. pkt 53)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑16/05 Falcione przeciwko Komisji 26 kwietnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑3, II‑A‑1‑7, pkt 65; sprawa F‑87/05 Ott i in. przeciwko Komisji, 30 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑73, II‑A‑1‑263, pkt 74
2. Możliwość zwrócenia się do niezależnego lekarza, określona w art. 59 ust. 1 akapit piąty regulaminu pracowniczego, przysługująca urzędnikowi, który zamierza zakwestionować wyniki badania lekarskiego, jest wyrazem woli prawodawcy wspólnotowego, by procedury kontroli nieobecności i przedstawiania zaświadczeń lekarskich były jasne. Umożliwienie urzędnikowi skutecznego zakwestionowania wyników badania lekarskiego poza ramami specjalnie przeznaczonej do tego procedury, nawet w uzasadnieniu skargi na akt takiego rodzaju, jak środek zastosowany na mocy art. 60 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego w razie nieusprawiedliwionej nieobecności, byłoby sprzeczne z powyższym celem.
(zob. pkt 56)
3. Z brzmienia art. 59 ust. 1 akapit czwarty i art. 60 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego jasno wynika, że jeżeli organ administracji otrzyma wyniki badania lekarskiego potwierdzające, że urzędnik jest zdolny do wykonywania swoich obowiązków, organ ten musi stwierdzić, że nieobecność urzędnika jest nieusprawiedliwiona od dnia badania, odliczyć zainteresowanemu okres omawianej nieobecności od wymiaru corocznego urlopu wypoczynkowego, a w razie wyczerpania urlopu odebrać urzędnikowi prawo do wynagrodzenia za odpowiedni okres. Organ rozpatrujący sprawę, po upewnieniu się, że badanie lekarskie nie stało się przedmiotem wniosku o rozpoznanie przez niezależnego lekarza w trybie określonym w art. 59 ust. 1 akapit piąty regulaminu pracowniczego, ma zatem ograniczoną swobodę przy podejmowaniu omawianych środków. W związku z tym stwierdzenie nieważności tego rodzaju środków ze względu na brak właściwości autora aktów może doprowadzić jedynie do tego, że po naprawieniu wady z dniem, w którym ona wystąpiła, zostanie przyjęta decyzja co do istoty identyczna.
(zob. pkt 70)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑111/02 P Parlament przeciwko Reynolds, 29 kwietnia 2004 r., Zb.Orz. s. I‑5475, pkt 59–61