Sprawa T‑258/09
i-content Ltd Zweigniederlassung Deutschland
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego BETWIN – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Obowiązek uzasadnienia – Równość traktowania – Artykuł 49 WE
Streszczenie wyroku
1. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Znaki towarowe składające się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć do oznaczania cech towaru
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7 ust. 1 lit. c))
2. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Oddzielne badanie podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do każdego z towarów lub usług objętych zgłoszeniem do rejestracji – Obowiązek uzasadnienia odmowy rejestracji – Zakres
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7 ust. 1, art. 75)
3. Wspólnotowy znak towarowy – Decyzje Urzędu – Zgodność z prawem – Badanie przez sąd wspólnotowy – Kryteria – Zastosowanie zarzutu naruszenia zasady niedyskryminacji przez praktykę decyzyjną Urzędu
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7, art. 76 ust. 1)
1. Oznaczenie słowne BETWIN ma z punktu widzenia anglojęzycznych odbiorców charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego względem usług „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów; opracowywania, organizacji i prowadzenia gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, wszelkiego rodzaju konkursów; sal gier; korzystania z kasyn; usług ośrodków sportowych, gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; udostępniania sprzętu sportowego przeznaczonego do gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; korzystania z sal gier; udostępniania interaktywnych gier informatycznych; prowadzenia i organizacji kasyn, gier hazardowych, gier karcianych, zakładów, zakładów sportowych, gier umiejętnościowych, automatów z grami; korzystania z kasyn, korzystania z sal gier; korzystania z zakładów bukmacherskich i z wszelkiego rodzaju loterii”, należących do klasy 41 w rozumieniu porozumienia nicejskiego oraz usług „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, należących do klasy 35 tego porozumienia.
Połączenie dwóch słów angielskich „bet” (zakładać się, zakład) oraz „win” (wygrać, wygrana), wskazujących na możliwość „złożenia zakładu i wygrania”.jest bezpośrednio pojmowalne dla właściwego kręgu odbiorców. Ponadto istnieje ścisły związek między znaczeniami tych dwóch słów: trzeba złożyć zakład, żeby wygrać, a żeby wygrać, należy najpierw zalicytować. Pominięcie spójnika „and” nie zmienia niczego w ewidentnym znaczeniu terminu złożonego „betwin”. W istocie, bez względu na to, czy termin ów interpretować jako połączenie dwóch rzeczowników, dwóch bezokoliczników czy dwóch czasowników w trybie rozkazującym, nie jest on połączeniem nietypowym lub arbitralnym, którego znaczenie odbiega od znaczenia zwykłego połączenia jego elementów składowych. Terminy „bet” i „win” łącznie zawierają jasną informację na temat pochodzenia rozpatrywanych usług i okoliczności ich używania, co prowadzi do tego, że mają one względem tych usług charakter opisowy.
(por. pkt 26, 32–35, 40)
2. Badanie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji musi dotyczyć każdego z towarów lub każdej z usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego, a decyzja Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) o odmowie rejestracji znaku towarowego co do zasady musi być uzasadniona w odniesieniu do każdego z tych towarów lub do każdej z tych usług. W przypadku, gdy ta sama podstawa odmowy rejestracji podnoszona jest wobec całej kategorii lub grupy towarów lub usług, Urząd może ograniczyć się do ogólnego uzasadnienia dotyczącego wszystkich rozpatrywanych towarów lub usług. Ta kompetencja nie może jednak naruszać podstawowego wymogu, aby wszelkie decyzje odmawiające możliwości skorzystania z uprawnienia uznanego przez prawo Unii mogły podlegać kontroli sądowej mającej na celu zapewnienie skutecznej ochrony tego prawa, która to kontrola musi w związku z tym dotyczyć zgodności z prawem uzasadnienia decyzji o odmowie.
Możliwość przedstawienia przez izbę odwoławczą ogólnego uzasadnienia dotyczącego danej grupy towarów lub usług może obejmować jedynie te towary i usługi, między którymi istnieje związek wystarczająco bezpośredni i konkretny, by tworzyły one na tyle jednorodną kategorię, że przedstawiony ogół rozważań dotyczących okoliczności stanu faktycznego i prawnego stanowiących uzasadnienie danej decyzji będzie z jednej strony pozwalał na właściwe wyjaśnienie toku rozumowania izby odwoławczej w odniesieniu do każdego towaru i każdej usługi należących do tej kategorii, a z drugiej strony będzie odnosił się bez zróżnicowania do każdego z rozpatrywanych towarów lub każdej z rozpatrywanych usług. W szczególności sama okoliczność, że rozpatrywane towary lub usługi należą do tej samej klasy w rozumieniu porozumienia nicejskiego, nie jest wystarczająca dla ustalenia, iż mamy do czynienia z taką jednorodną kategorią, ponieważ często klasy te zawierają bardzo różnorodne towary lub usługi, między którymi nie zawsze występuje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek.
(por. pkt 42–45)
3. Wydawanie przez izby odwoławcze Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) na mocy rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego decyzji dotyczących rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego wchodzi w zakres kompetencji ograniczonych, a nie uprawnień dyskrecjonalnych. Tak więc zgodność z prawem wspomnianych decyzji powinna być oceniana wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej izb odwoławczych.
Jeżeli chodzi o zarzut wysunięty przed sądem wspólnotowym i podnoszący, że Urząd naruszył zasadę niedyskryminacji odmawiając zarejestrowania danego oznaczenia, podczas gdy uprzednio wydał zgodę na rejestrację oznaczenia porównywalnego, to istnieją w związku z tym dwie hipotezy.
Jeżeli izba odwoławcza, uznając we wcześniejszej sprawie zdolność rejestracyjną oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, dokonała prawidłowego zastosowania właściwych przepisów rozporządzenia nr 207/2009, a w późniejszej sprawie, porównywalnej z wcześniejszą, wydała odmienną decyzję, to sąd wspólnotowy stwierdza nieważność tej ostatniej decyzji z uwagi na naruszenie właściwych przepisów rozporządzenia nr 207/2009. W ramach tej pierwszej hipotezy zarzut oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji jest zatem bezskuteczny. Natomiast gdy izba odwoławcza, uznając we wcześniejszej sprawie zdolność rejestracyjną oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, naruszyła prawo i w późniejszej sprawie, porównywalnej z wcześniejszą, wydała decyzję odmienną, to na poparcie żądania o stwierdzenie nieważności tej ostatniej decyzji nie można skutecznie powołać się na pierwszą decyzję. W istocie z orzecznictwa Trybunału wynika, że przestrzeganie zasady równości traktowania należy pogodzić z przestrzeganiem zasady zgodności z prawem, zgodnie z którą nikt nie może na swoją korzyść powoływać się na błąd popełniony na korzyść innej osoby. W konsekwencji w ramach tej drugiej hipotezy zarzut oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji jest również bezskuteczny.
Ponadto, jeżeli chodzi o art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, to wynika z niego, że eksperci Urzędu – a w postępowaniu odwoławczym izby odwoławcze OHIM – obowiązani są zbadać stan faktyczny z urzędu, aby stwierdzić, czy wymienione w art. 7 tego rozporządzenia podstawy odmowy rejestracji dotyczą zgłoszonego znaku towarowego. Jednakże ze względu na kompetencje ograniczone i na zasadę zgodności z prawem badanie takie musi skupiać się na przesłankach zastosowania art. 7 wspomnianego rozporządzenia i nie można z tego wywnioskować, iż organy Urzędu są związane warunkami rejestracji wcześniejszych znaków towarowych.
(por. pkt 77–79, 81)