POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 13 grudnia 2011 r.

Sprawa T‑311/09 P

Luigi Marcuccio

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Zwrot kosztów leczenia – Odmowna decyzja Komisji w sprawie zwrotu 100% określonych kosztów leczenia poniesionych przez skarżącego – Przeinaczenie – Obowiązek uzasadnienia – Badanie sprawy – Akt niekorzystny – Powaga rzeczy osądzonej – Zawisłość sporu – Akt potwierdzający

Przedmiot:      Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 20 maja 2009 r. w sprawie F-73/08 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑145, II‑A‑1‑819.

Orzeczenie:      Odwołanie zostaje w części oddalone, a w części odrzucone. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Uzasadnienie wyroków – Zakres

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi, art. 90 ust. 2)

3.      Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie

(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)

4.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Akt potwierdzający –Wyłączenie

(art. 233 WE; art. 266 TFUE; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

1.      Chociaż ciążący na sądzie Unii Europejskiej obowiązek uzasadniania orzeczeń nie oznacza konieczności udzielania szczegółowej odpowiedzi na każdy argument podniesiony przez strony, w szczególności, jeśli argument nie jest wystarczająco jasny czy precyzyjny i nie jest odpowiednio poparty szczegółowymi dowodami, to wymaga on przynajmniej tego, by sąd ten zbadał każde podniesione przed nim naruszenie prawa.

(zob. pkt 34)

Odesłanie:

Sąd: sprawa T‑498/07 P Krcova przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 8 czerwca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑35, II‑B‑1‑197, pkt 34, 35 i przytoczone tam orzecznictwo

2.      Obowiązek uzasadnienia ciążący na administracji na mocy art. 25 akapit drugi w związku z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczających wskazówek dla oceny zasadności oddalenia jego wniosku i możliwości wniesienia skargi do sądu Unii, a po drugie, umożliwienie sądowi sprawowania kontroli.

Z powyższego wynika, że uzasadnienie powinno zostać przekazane zainteresowanemu w zasadzie w tym samym czasie co niekorzystna decyzja, a wada polegająca na braku uzasadnienia wspomnianej decyzji może zostać naprawiona jedynie przed wniesieniem na tę decyzję skargi do sądu. Ponadto uzasadnienie decyzji oddalającej zażalenie musi być zbieżne z uzasadnieniem znajdującym się w treści decyzji, na którą zażalenie to zostało złożone. Zasada ta znajduje również zastosowanie do decyzji wydawanych w ramach wspólnych przepisów dotyczących ubezpieczenia chorobowego urzędników Unii, ustanawiających wspólny dla instytucji Unii system ubezpieczenia chorobowego, w których art. 35 zawiera odesłanie do postępowania poprzedzającego wniesienie skargi ustanowionego w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 42, 43)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi, 26 listopada 1981 r., Rec. s. 2861, pkt 22; Trybunał, sprawa C‑17/07 P Neirinck przeciwko Komisji, 28 lutego 2008 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 50

Sąd: sprawa T‑93/03 Konidaris przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑149, II‑A-2‑1045, pkt 49, 52 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd: sprawa T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoff, 9 grudnia 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑133, II‑B‑1‑807, pkt 55

3.      Zagadnienie zakresu obowiązku uzasadnienia stanowi kwestię prawną, która podlega kontroli Sądu w ramach odwołania. Kontrola zgodności z prawem decyzji sprawowana przez Sąd w ramach odwołania z konieczności musi uwzględniać fakty, na podstawie których Sąd do spraw Służby Publicznej doszedł do wniosku, że uzasadnienie jest wystarczające lub niewystarczające.

(zob. pkt 51)

Odesłanie:

ww. sprawa Komisja przeciwko Birkhoff, pkt 55

4.      Istnienie aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi warunek dopuszczalności wszelkich skarg wnoszonych przez urzędników na zatrudniające ich instytucje.

Aktami takimi są wyłącznie akty pochodzące od właściwego organu, zawierające ostateczne stanowisko administracji, wywołujące wiążące skutki prawne, które mogą bezpośrednio i natychmiastowo wpływać na interesy skarżącego, w istotny sposób zmieniając jego sytuację prawną.

Na kwalifikację zaskarżonego aktu jako aktu niewywołującego niekorzystnych skutków dla skarżącego w rozumieniu art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, opartą na ocenie, iż wspomniany akt nie skutkuje zmianą sytuacji prawnej omawianego skarżącego, która została wcześniej ukształtowana poprzez inny akt administracji, będący aktem niekorzystnym, nie może mieć wpływu fakt, że już po wydaniu zaskarżonego aktu stwierdzono nieważność aktu niekorzystnego. W takim przypadku zaskarżony akt można jedynie uznać za zwykłą konsekwencję aktu niekorzystnego. Wynika z tego, że dopóki nie zostanie stwierdzona nieważność aktu niekorzystnego, to jest on objęty domniemaniem zgodności z prawem, a zaskarżony akt może pozostawać w mocy, natomiast gdy zostanie stwierdzona nieważność aktu niekorzystnego, utrzymanie w mocy lub uchylenie zaskarżonego aktu zależy od podjęcia środków, do którego zobowiązane są instytucja lub instytucje, od których pochodzi akt niekorzystny, w wykonaniu orzeczenia stwierdzającego nieważność, zgodnie z obowiązkiem ciążącym na nich na mocy art. 233 WE (obecnie art. 266 TFUE).

(zob. pkt 73, 74, 92)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 60/81 IBM przeciwko Komisji, 11 listopada 1981 r., Rec. s. 2639, pkt 9

Sąd: sprawa T‑46/90 Devillez i in. przeciwko Parlamentowi, 30 czerwca 1993 r., Rec. s. 699, pkt 13, 14; sprawa T‑20/92 Moat przeciwko Komisji, 13 lipca 1993 r., Rec. s. II‑799, pkt 39; sprawy połączone T‑480/93 i T‑483/93 Antillean Rice Mills i in. przeciwko Komisji, 14 września 1995 r., Rec. s. II‑2305, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawy połączone T‑481/93 i T‑484/93 Exporteurs in Levende Varkens i in. przeciwko Komisji, 13 grudnia 1995 r., Rec. s. II‑2941, pkt 47; sprawa T‑196/95 H przeciwko Komisji, 3 czerwca 1997 r., RecFP s. I‑A-133, II‑403, pkt 44; sprawy połączone T‑66/96 i T‑221/97 Mellett przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 21 lipca 1998 r., RecFP s. I‑A-449, II‑1305, pkt 83; sprawa T‑324/02 McAuley przeciwko Radzie, 17 grudnia 2003 r., RecFP s. I‑A-337, II‑1657, pkt 28