WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 15 lipca 2014 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego PROTEKT – Wcześniejsze słowne wspólnotowe znaki towarowe PROTECTA – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009
W sprawie T‑576/12
Grzegorz Łaszkiewicz, zamieszkały w Łodzi (Polska), reprezentowany przez J. Gwiazdowską, radcę prawnego,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez D. Walicką, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM była
Capital Safety Group EMEA SAS, z siedzibą w Carros (Francja),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 października 2012 r. (sprawa R 700/2011‑4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Capital Safety Group EMEA SAS a Grzegorzem Łaszkiewiczem,
SĄD (druga izba),
w składzie: M.E. Martins Ribeiro (sprawozdawca), prezes, S. Gervasoni i L. Madise, sędziowie,
sekretarz: J. Weychert, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 31 grudnia 2012 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 kwietnia 2013 r.,
uwzględniając postanowienie z dnia 13 czerwca 2013 r. odmawiające wydania zgody na złożenie repliki,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 13 stycznia 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 7 sierpnia 2009 r. skarżący, Grzegorz Łaszkiewicz, dokonał w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).
2 Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:
3 Skarżący zastrzegł kolor żółty i sprecyzował, że „znak stanowi słowo »protekt« napisane charakterystyczną czcionką, przy czym daszki nad literami »t« są ze sobą połączone”.
4 Towary, dla których dokonano zgłoszenia, należą do klas 6, 7, 9, 22 i 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 6: „drobne pojedyncze wyroby metalowe (oprócz przewodów i wyrobów przewodowych), w szczególności: haki, zaczepy, zatrzaski, klamry, śledzie do namiotów, strzemiona, słupołazy, drzewołazy, raki do wspinaczki, słupki kotwiczące, wsporniki, kotwy, urządzenia zaczepowe, belki zaczepowe, zaciski do lin, siodełka, stopnie i drabiny, napinacze i naprężacze, nieelektryczne kable z metali nieszlachetnych, barierki rozstawne, statywy, łańcuchy, skrzynki na narzędzia, pasy i sprzęt do przenoszenia; drabiny metalowe; wszystkie wyżej wymienione towary do sprzętu do ratowania życia, sprzętu bezpieczeństwa i sprzętu ochronnego”;
– klasa 7: „wciągarki; podnośniki; mechaniczne urządzenia do podnoszenia i wyciągania”;
– klasa 9: „urządzenia do ochrony osobistej przed wypadkami oraz urządzenia i sprzęt dla ratownictwa, przeznaczone dla osób pracujących na wysokościach, w szczególności szelki i pasy bezpieczeństwa; pasy i linki do pracy w podparciu; amortyzatory energii upadku dla osób pracujących na wysokościach; liny i pasy bezpieczeństwa; liny i pasy pomocnicze; liny asekuracji poziomej; zatrzaśniki; zaczepy; haki; zawiesia; drążki izolacyjne do podwieszania lin roboczych na wysokich konstrukcjach; słupołazy; drzewołazy; statywy bezpieczeństwa; pasy do przenoszenia ciężkich przedmiotów; urządzenia samohamowne stacjonarne i przesuwne po prowadnicy stałej lub giętkiej; bloczki podciągowe; urządzenia do ewakuacji awaryjnej; urządzenia do ewakuacji z wysokości; wypadkami (siatki zabezpieczające przed -); siatki ratunkowe; wykrywacze gazu; tlenomierze; odzież i obuwie ochronne zabezpieczające przed wypadkami; rękawice do ochrony przed wypadkami”;
– klasa 22: „liny; sznury; pasy i zawiesia do transportu ładunków niemetalowe; sieci; drabiny linowe; namioty; torby i worki z materiałów tekstylnych”;
– klasa 25: „odzież, obuwie, nakrycia głowy”.
5 Zgłoszenie to zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 59/2009 z dnia 14 grudnia 2009 r.
6 W dniu 12 marca 2010 r. Capital Safety Group EMEA SAS wniosła na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów wymienionych w pkt 4 powyżej.
7 Sprzeciw, w którym powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, opierał się, po pierwsze, na wcześniejszym słownym wspólnotowym znaku towarowym PROTECTA, zgłoszonym w dniu 15 kwietnia 1996 r. i zarejestrowanym w dniu 4 czerwca 1998 r. pod numerem 239400, oznaczającym następujące towary należące do klasy 6, 7 i 9:
– klasa 6: „przewody metalowe, nieelektryczne; uprzęże z zapięciami na zatrzask; nosze metalowe; metalowe przyrządy asekuracyjne; pasy bezpieczeństwa metalowe; nieślizgające się blokady łańcucha wykonane z metalu; metalowe rynny/zjeżdżalnie do ewakuacji ludzi; małe metalowe siedzonka; pasy bezpieczeństwa metalowe; liny z metalu”;
– klasa 7: „kołowroty; bębny, mechaniczne; przyrządy do podnoszenia; taśmy przenośnikowe”;
– klasa 9: „siatki do ochrony przed wypadkami; siatki bezpieczeństwa; siatki ratunkowe; osłony do kabli elektrycznych; umocowania bezpieczeństwa (inne niż do siedzeń w pojazdach oraz sprzętu sportowego)”.
8 Sprzeciw opierał się, po drugie, na wcześniejszym słownym wspólnotowym znaku PROTECTA, zgłoszonym w dniu 30 marca 2007 r. i zarejestrowanym w dniu 19 maja 2008 r. pod numerem 5800602, oznaczającym następujące towary należące do klasy 9: „urządzenia bezpieczeństwa do zapobiegania wypadkom lub zranieniom; odzież ochronna, ochronne nakrycia głowy, okulary lub obuwie; przemysłowe urządzenia bezpieczeństwa do ochrony pracowników przed wypadkami lub zranieniem; przemysłowe urządzenia bezpieczeństwa”.
9 W pismach z dnia 22 kwietnia, 24 maja i 22 września 2010 r. skarżący powiadomił OHIM, że wycofuje niektóre z towarów należących do klas 6 i 9 z wykazu towarów wskazanych w pkt 4 powyżej.
10 Decyzją z dnia 31 stycznia 2011 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw, stwierdzając, że w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, z wyjątkiem „drabin linowych; namiotów; toreb i worków z materiałów tekstylnych” należących do klasy 22, w odniesieniu do których wyrażono zgodę na rejestrację zgłoszonego znaku towarowego.
11 W dniu 29 marca 2011 r. skarżący wniósł do OHIM na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji odrzucono częściowo jego zgłoszenie do rejestracji.
12 Decyzją z dnia 24 października 2012 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM utrzymała w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów. Izba Odwoławcza podkreśliła w pkt 16 zaskarżonej decyzji, że strony nie zakwestionowały analizy dotyczącej podobieństwa rozpatrywanych towarów, i zaznaczyła, iż zgadza się zasadniczo z tą analizą, nie potwierdzając jednak w pkt 17 i 18 wspomnianej decyzji przyjętego stopnia podobieństwa niektórych towarów, które uznała za podobne do siebie w większym stopniu, niż stwierdził to Wydział Sprzeciwów. Co się tyczy podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń, Izba Odwoławcza uznała w pkt 19–22 zaskarżonej decyzji, że między tymi oznaczeniami występuje wysoki stopień podobieństwa wizualnego, silne podobieństwo fonetyczne i wysoki stopień podobieństwa konceptualnego. W odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd Izba Odwoławcza wskazała w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że charakter odróżniający wcześniejszych znaków towarowych jest słabszy od przeciętnego. Izba Odwoławcza uznała w pkt 26 zaskarżonej decyzji, że ze względu na identyczność lub podobieństwo rozpatrywanych towarów oraz wysoki stopień podobieństwa między kolidującymi ze sobą oznaczeniami w niniejszym wypadku występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, i to nawet jeżeli przyjąć, że docelowy konsument wykazuje wyższy od zwykłego poziom uwagi.
Żądania stron
13 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– wydanie ostatecznego wyroku, jeżeli stan postępowania na to pozwoli, poprzez dopuszczenie do rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, ewentualnie, jeżeli stan postępowania nie pozwoli na wydanie ostatecznego wyroku, skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Czwartą Izbę Odwoławczą;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym także kosztami poniesionymi przez skarżącego w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów;
– przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści skargi;
– prowadzenie procedury w formie pisemnej i w języku polskim.
14 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
W przedmiocie dopuszczalności dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem
15 W ramach dotyczącego postępowania dowodowego żądania mającego na celu przeprowadzenie dowodów skarżący zamierza powołać się na kilka dokumentów, które jego zdaniem, po pierwsze, mają wykazać charakter opisowy elementu „protect”, a po drugie, odnoszą się do charakteru grupy odbiorców, specyfiki dotyczącej towarów, obrotu nimi i ich używania.
16 W toku rozprawy skarżący potwierdził, że załączniki A.3.1, A.3.2 i A.3.3 do skargi zostały przedstawione po raz pierwszy przed Sądem i nie były zatem częścią akt sprawy przed OHIM. Co się tyczy załącznika A.4 do skargi, strony zgadzają się, że stanowił on część akt sprawy w ramach postępowania administracyjnego. W odniesieniu do załącznika A.5 do skargi skarżący twierdzi, że stanowił on część akt sprawy przed OHIM, a jedyna różnica wynikała z wersji językowej, podczas gdy OHIM podnosi, że w toku postępowania administracyjnego została przedstawiona jedynie strona 134 załączników do skargi, która odpowiada stronie 146 akt sprawy przed OHIM. Uściślenia te zostały odnotowane w protokole rozprawy.
17 W tym względzie należy przypomnieć, że skarga wniesiona do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych OHIM w rozumieniu art. 65 rozporządzenia nr 207/2009. Zadaniem Sądu nie jest zatem ponowne badanie okoliczności faktycznych na podstawie dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem [wyroki Sądu: z dnia 6 marca 2003 r. w sprawie T‑128/01 DaimlerChrysler przeciwko OHIM (Calandre), Rec. s. II‑701, pkt 18; z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie T‑269/06 Rautaruukki przeciwko OHIM (RAUTARUUKKI), niepublikowany w Zbiorze, pkt 20; z dnia 25 czerwca 2010 r. w sprawie T‑407/08 MIP Metro przeciwko OHIM – CBT Comunicación Multimedia (Metromeet), Zb.Orz. s. II‑2781, pkt 16].
18 W pierwszej kolejności, co się tyczy załączników A.3.1, A.3.2 i A.3.3 do skargi, skarżący podkreślił w toku rozprawy, że dwa pierwsze z nich są w rzeczywistości zestawieniami z baz danych OHIM, których zatem nie trzeba przedstawiać przed OHIM. Co się tyczy zestawień wyników uzyskanych z wyszukiwarki i ujętych w załączniku A.3.3 do skargi, konieczność ich przedstawienia pojawiła się zdaniem skarżącego dopiero na etapie postępowania przed Sądem, gdyż skarżący nie przewidział, że OHIM weźmie pod uwagę niektóre państwa dla celów analizy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Natomiast OHIM wnosi o uznanie ich za niedopuszczalne.
19 Po pierwsze, co się tyczy zestawień z baz danych, które zawierają wykaz znaków towarowych obejmujących element „protect” (załącznik A.3.1 do skargi), niektóre z tych znaków towarowych widnieją w aktach sprawy przed OHIM, tak że załączniki dotyczące tych znaków towarowych należy uznać za dopuszczalne. Natomiast materiały, które nie widnieją w aktach sprawy przed OHIM, należy uznać za niedopuszczalne zgodnie z orzecznictwem wymienionym w pkt 17 powyżej.
20 Po drugie, co się tyczy zestawień z baz danych, które zawierają wykaz znaków towarowych obejmujących element „protecta” (załącznik A.3.2 do skargi), niektóre znaki towarowe widnieją w aktach sprawy przed OHIM, tak że załączniki dotyczące tych znaków towarowych należy uznać za dopuszczalne. Natomiast materiały, które nie widnieją w aktach sprawy przed OHIM, należy uznać za niedopuszczalne zgodnie z orzecznictwem wymienionym w pkt 17 powyżej. Dopuszczenie, by zestawienia te zostały wzięte pod uwagę na etapie postępowania przed Sądem, skutkowałoby zobowiązaniem Sądu do ponownego zbadania sporu w świetle okoliczności faktycznych przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed tym Sądem, czego nie można uznać.
21 Po trzecie, załącznik A.3.3 do skargi, który nie znajduje się w aktach sprawy przed OHIM, należy zgodnie z orzecznictwem wymienionym w pkt 17 powyżej także uznać za niedopuszczalny.
22 W tym względzie należy zauważyć, że wbrew temu, co twierdził skarżący w toku rozprawy, Wydział Sprzeciwów uznał już, iż właściwym terytorium w odniesieniu do istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd jest terytorium Unii, tak iż skarżący powinien być świadomy, że OHIM może się ograniczyć do wykazania istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w niektórych państwach członkowskich Unii. Z tego względu dla celów uznania dopuszczalności wspomnianych zestawień nie można przyjąć argumentacji skarżącego, której bronił w toku procedury ustnej, a zgodnie z którą dopiero na etapie postępowania przed Sądem powziął wiedzę, że OHIM weźmie pod uwagę tylko niektóre państwa członkowskie [zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie T‑57/06 NV Marly przeciwko OHIM – Erdal (Top iX), niepublikowany w Zbiorze, pkt 58].
23 W drugiej kolejności, co się tyczy załącznika A.4 do skargi, należy stwierdzić, że strony 121–126 załączników do skargi rzeczywiście odpowiadają stronom 136–139 akt sprawy przed OHIM, a różnica w numeracji wynika jedynie z tłumaczenia pewnej części tych stron. Jednakże załącznik A.4 do skargi zawiera także strony 127–132, które nie znajdują się w aktach sprawy przed OHIM, tak że należy je uznać za niedopuszczalne, przy czym skarżący nie wskazał zresztą żadnego powodu, który uniemożliwił mu przedstawienie tych materiałów w toku postępowania administracyjnego.
24 W trzeciej kolejności, co się tyczy załącznika A.5 do skargi, należy stwierdzić, jak słusznie podniósł OHIM w toku rozprawy, a co zostało odnotowane w protokole rozprawy, że w toku postępowania administracyjnego została przedstawiona jedynie strona 134 załącznika do skargi, która odpowiada stronie 146 akt sprawy przed OHIM, tak że pozostałe strony tworzące załącznik A.5 należy uznać za niedopuszczalne zgodnie z orzecznictwem wymienionym w pkt 17 powyżej.
25 W tych okolicznościach należy uznać za niedopuszczalne wpierw te elementy załączników A.3.1, A.3.2 i A.3.3 do skargi, które nie widnieją w aktach sprawy przed OHIM, następnie strony 127–132 załącznika A.4 i wreszcie załącznik A.5 do skargi, z wyjątkiem strony 134, która stanowi część tego ostatniego załącznika, tak że nie ma potrzeby przeprowadzać środków dowodowych, o które zwrócił się skarżący, wnosząc o ich dopuszczenie. Należy zatem uściślić, że kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji zostanie dokonana wyłącznie w świetle przekazanych w toku postępowania administracyjnego materiałów, które znajdują się w aktach sprawy przed OHIM.
Co do istoty
26 Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, natomiast drugi – naruszenia art. 75 i 76 wspomnianego rozporządzenia, jak również zasad 50 i 52 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1).
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
27 Skarżący podnosi w istocie w pierwszej kolejności, że element graficzny zgłoszonego znaku towarowego przyciąga uwagę, w drugiej kolejności, że charakter odróżniający wcześniejszych znaków towarowych występuje w niskim stopniu, w trzeciej kolejności, że końcówka „a” we wcześniejszych znakach towarowych oraz fantazyjny charakter oznaczenia tworzonego przez element „protekt” i jego postać graficzna stanowią o charakterze odróżniającym kolidujących ze sobą oznaczeń, a w ostatniej kolejności, że element opisowy znaku towarowego nie może być uważany za dominujący i brany pod uwagę przy ocenie całościowej prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w związku z czym Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń.
28 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do niego i identyczności lub podobieństwa towarów lub usług oznaczonych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym. Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt (i) wspomnianego rozporządzenia znakami wcześniejszymi są wspólnotowe znaki towarowe, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego.
29 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeśli krąg odbiorców może uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo [wyroki Sądu: z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T‑325/06 Boston Scientific przeciwko OHIM – Terumo (CAPIO), niepublikowany w Zbiorze, pkt 70; z dnia 31 stycznia 2012 r. w sprawie T‑205/10 Cervecería Modelo przeciwko OHIM – Plataforma Continental (LA VICTORIA DE MEXICO), niepublikowany w Zbiorze, pkt 23; zob. także analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑39/97 Canon, Rec. s. I‑5507, pkt 29; z dnia 22 czerwca 1999 r. w sprawie C‑342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer, Rec. s. I‑3819, pkt 17].
30 Ponadto prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd należy oceniać całościowo, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych czynników występujących w danym przypadku (zob. ww. w pkt 29 wyrok w sprawie CAPIO, pkt 71; zob. także analogicznie wyrok Trybunału z dnia 11 listopada 1997 r. w sprawie C‑251/95 SABEL, Rec. s. I‑6191, pkt 22; ww. w pkt 29 wyroki: w sprawie Canon, pkt 16; w sprawie Lloyd Schuhfabrik Meyer, pkt 18).
31 Owa całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników, w szczególności podobieństwa znaków towarowych i podobieństwa oznaczonych towarów lub usług. W związku z tym niski stopień podobieństwa oznaczonych towarów lub usług może być kompensowany wysokim stopniem podobieństwa znaków towarowych i odwrotnie [wyrok Trybunału z dnia 13 września 2007 r. w sprawie C‑234/06 Il Ponte Finanziaria przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑7333, pkt 48; wyrok Sądu z dnia 23 października 2002 r. w sprawie T‑6/01 Matratzen Concord przeciwko OHIM – Hukla Germany (MATRATZEN), Rec. s. II‑4335, pkt 25; zob. także analogicznie ww. w pkt 29 wyrok w sprawie Canon, pkt 17]. Współzależność pomiędzy tymi czynnikami została wyrażona w motywie 8 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym pojęcie podobieństwa należy interpretować w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, którego ocena zależy od wielu czynników, a w szczególności od rozpoznawalności znaku towarowego na rynku, mogącego powstać skojarzenia ze znakiem używanym lub zarejestrowanym i stopnia podobieństwa między znakiem towarowym a oznaczeniem oraz między oznaczonymi towarami lub usługami [zob. wyrok Sądu z dnia 18 września 2012 r. w sprawie T‑460/11 Scandic Distilleries przeciwko OHIM – Bürgerbräu, Röhm & Söhne (BÜRGER), niepublikowany w Zbiorze, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo].
32 Co więcej, całościowa ocena w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń powinna opierać się na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, przy szczególnym uwzględnieniu ich elementów odróżniających i dominujących. Z brzmienia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym „istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia [odbiorców] w błąd”, wynika bowiem, że sposób postrzegania znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów lub usług odgrywa decydującą rolę w całościowej ocenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Przeciętny konsument postrzega zaś zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali (ww. w pkt 31 wyrok w sprawie BÜRGER, pkt 27; zob. także analogicznie ww. w pkt 30 wyrok w sprawie SABEL, pkt 23).
33 Na potrzeby całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów uważa się za właściwie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego. Ponadto należy wziąć pod uwagę fakt, że przeciętny konsument rzadko kiedy ma możliwość dokonania bezpośredniego porównania między poszczególnymi znakami i w tym zakresie musi ufać ich niedoskonałemu obrazowi zachowanemu w pamięci. Trzeba także mieć na uwadze okoliczność, że poziom uwagi przeciętnego konsumenta może się różnić w zależności od rodzaju towarów lub usług (zob. ww. w pkt 31 wyrok w sprawie BÜRGER, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także analogicznie ww. w pkt 29 wyrok w sprawie Lloyd Schuhfabrik Meyer, pkt 26).
34 To właśnie w świetle powyższych rozważań należy przeprowadzić badanie dokonanej przez Izbę Odwoławczą oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń.
35 W niniejszej sprawie wcześniejszymi znakami towarowymi są wspólnotowe znaki towarowe, tak że terytorium, jakie należy wziąć pod uwagę przy ocenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, jest terytorium Unii. Należy przypomnieć w tym względzie, iż jak wspomniała Izba Odwoławcza w pkt 14 zaskarżonej decyzji, przy czym nie zostało to podważone przez skarżącego, prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd nie trzeba ustalać dla całego terytorium Unii, tak że Izba Odwoławcza słusznie zbadała istnienie takiego prawdopodobieństwa w państwach członkowskich, w których prawdopodobieństwo to było jej zdaniem najwyższe, mianowicie w Niemczech, Hiszpanii, we Francji, w Irlandii i Zjednoczonym Królestwie [zob. wyrok Sądu z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie T‑322/05 Brinkmann przeciwko OHIM – Terra Networks (Terranus), niepublikowany w Zbiorze, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo].
36 W pierwszej kolejności, co się tyczy podobieństwa rozpatrywanych towarów, jak wynika z pkt 15 i 16 zaskarżonej decyzji, jest bezsporne, że wspomniane towary są w części identyczne, a w części podobne i że należy potwierdzić widniejące w pkt 17 i 18 wspomnianej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej dotyczące stopnia podobieństwa niektórych towarów.
37 W drugiej kolejności, co się tyczy podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń, należy przypomnieć, jak już wskazano w pkt 32 powyżej, że całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą znaków należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących.
38 Ponadto, w przypadku gdy znak towarowy składa się z elementów słownych i graficznych, pierwsze z nich winny być co do zasady traktowane jako bardziej odróżniające niż te ostatnie, ponieważ przeciętny konsument łatwiej będzie odnosić się do rozpatrywanego towaru poprzez przytoczenie jego nazwy aniżeli poprzez opisanie graficznego elementu znaku (ww. w pkt 29 wyrok w sprawie LA VICTORIA DE MEXICO, pkt 38; ww. w pkt 31 wyrok w sprawie BÜRGER, pkt 35).
39 Należy dokonać porównania następujących oznaczeń:
Wcześniejsze znaki towarowe | Zgłoszony znak towarowy |
PROTECTA | 
|
40 Po pierwsze, w odniesieniu do aspektu wizualnego jest prawdą, jak słusznie zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że zgłoszony znak towarowy jest oznaczeniem graficznym przedstawiającym w kolorze żółtym ciąg liter „p”, „r”, „o”, „t”, „e”, „k” i „t”, przy czym dwie litery „t” są połączone daszkiem umieszczonym nad literami „e” i „k”. Wbrew temu, co twierdzi skarżący w tym względzie, należy stwierdzić, że czcionka użyta w zgłoszonym znaku towarowym odpowiada zwykłej czcionce, która nie różni się zresztą istotnie od czcionki użytej we wcześniejszych znakach towarowych, przedstawionych powyżej, i że ani kolor, ani nawet przedstawienie graficzne wyrażenia „protekt” nie mogą być uważane za elementy dominujące. Cechy te nie mogą ponadto być uznane za oryginalne [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie T‑134/06 Xentral przeciwko OHIM – Pages jaunes (PAGESJAUNES.COM), Zb.Orz. s. II‑5213, pkt 53]. Przeciwnie, w zakresie, w jakim elementy te pełnią czysto banalną funkcję dekoracyjną, element słowny zgłoszonego znaku towarowego należy uznać za najważniejszy element w analizie wzrokowej tego znaku, tak że nie można odstąpić od zastosowania orzecznictwa wymienionego w pkt 38 powyżej.
41 Z tego względu, jako że kolidujące ze sobą oznaczenia współdzielą sześć z siedmiu liter (w odniesieniu do oznaczenia PROTEKT) i sześć z ośmiu liter (w odniesieniu do oznaczenia PROTECTA), które je tworzą, a ponadto litery te pojawiają się w identycznym porządku, przy czym litera „c” występująca we wcześniejszych znakach towarowych jest zastąpiona w zgłoszonym znaku towarowym literą „k”, należy potwierdzić zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza stwierdziła wysoki stopień podobieństwa wizualnego między wspomnianymi oznaczeniami.
42 Po drugie, w odniesieniu do aspektu fonetycznego istnieje również, jak zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 21 zaskarżonej decyzji, wysoki poziom podobieństwa fonetycznego, jako że kolidujące ze sobą oznaczenia różnią się w wymowie tylko ostatnią literą „a”, gdyż we wspomnianych oznaczeniach litery „c” i „k” wymawiane są w identyczny sposób.
43 Ponadto należy stwierdzić, że podobieństwo to będzie mogło być uwypuklone, zwłaszcza w języku angielskim, w którym wymowa litery „a” mogłaby nie być wychwycona przez docelowych odbiorców.
44 Po trzecie, w odniesieniu do aspektu konceptualnego Izba Odwoławcza także słusznie uznała w pkt 22 zaskarżonej decyzji, iż oba kolidujące ze sobą oznaczenia stanowią nawiązanie do angielskiego słowa „protect”, które jest jednym z podstawowych terminów w języku angielskim. Rdzeń ten znajduje się także we francuskim słowie „protection”. Określenie „protecta” przypomina także hiszpański czasownik „proteger”. Istnieje zatem wysoki stopień podobieństwa konceptualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami.
45 Z powyższego wynika, iż między kolidującymi ze sobą oznaczeniami występuje wysoki stopień podobieństwa wizualnego, fonetycznego i konceptualnego, tak że oznaczenia ta są całościowo podobne.
46 W trzeciej kolejności, co się tyczy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, należy przypomnieć, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd występuje, gdy stopień podobieństwa rozpatrywanych znaków towarowych i stopień podobieństwa towarów lub usług oznaczonych tymi znakami są łącznie wystarczająco wysokie (ww. w pkt 31 wyrok w sprawie MATRATZEN, pkt 45).
47 W niniejszym przypadku w pkt 36 powyżej uznano, że odnośne towary są w części identyczne i w części podobne, a w pkt 45 powyżej, że kolidujące ze sobą oznaczenia są całościowo podobne.
48 Wynika z tego, że rozpatrywane łącznie stopień podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń i stopień podobieństwa towarów nimi oznaczonych są wystarczająco wysokie. Dlatego też Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 26 i 27 zaskarżonej decyzji, że w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
49 Wbrew temu, co twierdzi skarżący, w pkt 14 i 26 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę ocenę dokonywaną przez konsumenta, do którego skierowane są kolidujące ze sobą oznaczenia, gdyż wskazała ona w pkt 26 wspomnianej decyzji, iż istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, nawet jeśliby uznać, że wspomniany konsument wykazuje wyższy od zwykłego poziom uwagi.
50 Z tego względu Izba Odwoławcza przyjęła perspektywę najkorzystniejszą dla skarżącego.
51 Ponadto nie można zarzucać Izbie Odwoławczej, jak twierdzi skarżący, że nie wzięła pod uwagę specyfiki rozpatrywanych towarów oraz kanałów dystrybucji.
52 W tym względzie należy najpierw przypomnieć, że skarżący nie podważył dokonanej przez Izbę Odwoławczą analizy dotyczącej podobieństwa rozpatrywanych towarów. Z tego względu zarzutu tego nie można rozumieć jako powołania się w ramach prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd na różnicę kanałów dystrybucji rozpatrywanych towarów.
53 W każdym razie i w braku jakiegokolwiek wyjaśnienia co do istnienia różnych kanałów dystrybucji należy zauważyć, że w mierze, w jakiej rozpatrywane towary są albo identyczne, albo podobne, ich kanały dystrybucji nie mogą się różnić, tak że Izba Odwoławcza nie musiała podnieść braku odmiennych kanałów dystrybucji w zakresie, w jakim stwierdzenie to wspiera istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń.
54 Stwierdzenia Izby Odwoławczej dotyczącego istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń nie podważa także argument skarżącego, zgodnie z którym to argumentem element „protect” wcześniejszych znaków towarowych ma charakter opisowy w odniesieniu do rozpatrywanych towarów, tak że nie może on korzystać z żadnej ochrony bez naruszania rozporządzenia nr 207/2009, które nie może prowadzić do udzielenia prawa wyłącznego do elementu opisowego.
55 W tym względzie należy przypomnieć, po pierwsze, że nawet przy założeniu – choć tak nie było – że OHIM popełnił błąd, dokonując rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i udzielając monopolu względem elementu opisowego, bezwzględne podstawy odmowy rejestracji określone w art. 7 rozporządzenia nr 207/2009 nie mogą być rozpoznawane w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu, a artykuł ten nie należy do grupy przepisów, na podstawie których należy oceniać zgodność z prawem zaskarżonej decyzji [wyroki Sądu: z dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie T‑186/02 BMI Bertollo przeciwko OHIM – Diesel (DIESELIT), Zb.Orz. s. II‑1887, pkt 71; z dnia 7 września 2006 r. w sprawie T‑168/04 L & D przeciwko OHIM – Sämann (Aire Limpio), Zb.Orz. s. II‑2699, pkt 105; z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie T‑101/11 Mizuno przeciwko OHIM – Golfino (G), niepublikowany w Zbiorze, pkt 22].
56 Należy przypomnieć, po drugie, że aby nie naruszyć art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, trzeba uznać, iż krajowy znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, ma w pewnym stopniu odróżniający charakter (wyrok Trybunału z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie C‑196/11 P Formula One Licensing przeciwko OHIM, pkt 47).
57 Wynika z tego, że nie można uznać, iż wcześniejsze znaki towarowe są rodzajowe, opisowe lub pozbawione w całości charakteru odróżniającego, w przeciwnym razie ich ważność w ramach postępowania w sprawie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego podlegałaby zakwestionowaniu, co skutkowałoby naruszeniem art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (zob. podobnie ww. w pkt 56 wyrok w sprawie Formula One Licensing przeciwko OHIM, pkt 51, 52).
58 Rozważania ujęte w pkt 56 i 57 powyżej, które przeprowadzono w odniesieniu do wcześniejszych krajowych znaków towarowych, narzucają się nieuchronnie, co się tyczy wcześniejszych wspólnotowych znaków towarowych, takich jak w niniejszej sprawie.
59 Ponadto należy przypomnieć, że nawet przy założeniu, iż wcześniejsze znaki towarowe mają charakter słabo odróżniający, o ile w celu dokonania oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy uwzględnić charakter odróżniający wcześniejszych znaków towarowych, o tyle okoliczność ta stanowi tylko jeden z elementów, które należy wziąć pod uwagę w ramach tej oceny. A zatem nawet gdy wcześniejsze znaki towarowe mają charakter słabo odróżniający, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd może zaistnieć w szczególności z powodu podobieństwa oznaczeń i podobieństwa danych towarów [ww. w pkt 31 wyrok w sprawie BÜRGER, pkt 62; zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 22 września 2005 r. w sprawie T‑130/03 Alcon przeciwko OHIM – Biofarma (TRAVATAN), Zb.Orz. s. II‑3859, pkt 78]. Tak jest zaś w każdym razie w niniejszym przypadku.
60 W tym względzie należy zauważyć, że skutkiem tezy bronionej przez skarżącego byłoby pozbawienie znaczenia czynnika, jakim jest podobieństwo znaków towarowych, a nadmierne uwypuklenie znaczenia odróżniającego charakteru wcześniejszych wspólnotowych znaków towarowych. Oznaczałoby to, że w przypadku wcześniejszych wspólnotowych znaków towarowych mających jedynie charakter słabo odróżniający prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zaistniałoby tylko w razie zupełnego odtworzenia tych znaków w znaku zgłoszonym, niezależnie od stopnia podobieństwa danych oznaczeń. Wniosek taki nie byłby jednak zgodny z samą naturą całościowej oceny, jaką właściwe organy mają obowiązek przeprowadzić w świetle art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (zob. podobnie ww. w pkt 40 wyrok w sprawie PAGESJAUNES.COM, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).
61 Wreszcie należy także odrzucić argumentację skarżącego, zgodnie z którą element „protect” wcześniejszych znaków towarowych nie może być uznany za dominujący ze względu na to, że jest jakoby opisowy.
62 W tym względzie należy zauważyć, iż Izba Odwoławcza wcale nie stwierdziła w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że element „protect” jest dominujący, ale jedynie, że zgłoszony znak towarowy nie jest zdominowany przez czcionkę, kolor lub przedstawienie graficzne. Z okoliczności, że zgłoszony znak towarowy nie jest zdominowany przez pewne elementy, nie można zaś wywodzić, iż Izba Odwoławcza uznała, że jest on zdominowany przez inne lub że element „protect” wcześniejszych znaków towarowych jest dominujący. Dokonana przez skarżącego interpretacja pkt 20 wspomnianej decyzji jest zatem błędna. Wynika z tego, że rozpatrywany zarzut skarżącego nie może zostać uwzględniony, gdyż jest skierowany przeciwko elementowi, który właściwie nie widnieje w zaskarżonej decyzji.
63 Ponadto przy uwzględnieniu konieczności całościowej oceny kolidujących ze sobą oznaczeń nie można dopuścić, by element „protect” nie został wzięty pod uwagę na tej podstawie, że jest opisowy, jako że według orzecznictwa tylko wtedy, gdy jakiś element jest bez znaczenia, ocena podobieństwa może zależeć wyłącznie od elementu dominującego [zob. wyrok Sądu z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie T‑7/04 Shaker przeciwko OHIM – Limiñana y Botella (Limoncello della Costiera Amalfitana shaker), Zb.Orz. s. II‑3085, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. w pkt 29 wyrok w sprawie LA VICTORIA DE MEXICO, pkt 37].
64 Nie można zaś skutecznie twierdzić, że litera „a” jest w stanie sama zdominować wywoływane przez ten znak towarowy wrażenie, które właściwy krąg odbiorców zachowuje w pamięci, tak że wszystkie pozostałe składniki tego znaku towarowego byłyby bez znaczenia w całościowym wrażeniu przez niego wywołanym.
65 Ponadto należy przypomnieć w każdym razie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ewentualny charakter słabo odróżniający elementu złożonego znaku towarowego nie musi oznaczać, iż element ten nie stanowi elementu dominującego, jeśli w szczególności z uwagi na jego umiejscowienie w oznaczeniu lub jego rozmiar może on zdominować postrzeganie oznaczenia przez konsumenta i zachować się w jego pamięci (zob. ww. w pkt 40 wyrok w sprawie PAGESJAUNES.COM, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).
66 Z powyższego wynika również, że wyrok Sądu z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑202/04 Madaus przeciwko OHIM – Optima Healthcare (ECHINAID), Zb.Orz. s. II‑1115, na który powołuje się skarżący, nie ma z tego punktu widzenia znaczenia.
67 W tym ostatnim wyroku, jak zresztą w wyroku Sądu z dnia 28 października 2009 r. w sprawie T‑80/08 CureVac przeciwko OHIM – Qiagen (RNAiFect), Zb.Orz. s. II‑4025, Sąd rozpatrywał oznaczenia, których odpowiednie zakończenia umożliwiały docelowemu konsumentowi dokonanie rozróżnienia pomiędzy danymi znakami towarowymi pomimo mało odróżniających wspólnych im części początkowych.
68 Natomiast w niniejszej sprawie brak jakiegokolwiek zakończenia w zgłoszonym znaku towarowym i występowanie zwykłej samogłoski, mianowicie „a”, we wcześniejszych znakach towarowych nie pozwalają docelowemu konsumentowi na dokonanie podobnego rozróżnienia między kolidującymi ze sobą oznaczeniami.
69 Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 75 i 76 rozporządzenia nr 207/2009 oraz zasad 50 i 52 rozporządzenia nr 2868/95
70 Zdaniem skarżącego, chociaż Izba Odwoławcza powinna była uzasadnić zaskarżoną decyzję, z tej ostatniej wynika, że przyjęty sposób rozumowania nie jest jasny, zwłaszcza przy dokonywaniu analizy zakresu należnej ochrony, przy uwzględnieniu charakteru opisowego wcześniejszych znaków towarowych. Ponadto Izba Odwoławcza pominęła część argumentów, które skarżący podniósł w ramach wniesionego do niej odwołania.
71 Należy przede wszystkim zauważyć, iż zarzuty skarżącego dotyczą tylko braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a nie okoliczności, że Izba Odwoławcza oparła się na elementach, na które strony się nie powoływały. Jak słusznie wskazał OHIM, skarżący nie wymienił żadnych konkretnych okoliczności na uzasadnienie naruszenia zasad badania stanu faktycznego zgodnie z art. 76 rozporządzenia nr 207/2009 czy rozpatrywania odwołania zgodnie z zasadą 50 rozporządzenia nr 2868/95.
72 W toku rozprawy skarżący uściślił, że OHIM, po pierwsze, powinien był zbadać z urzędu okoliczności faktyczne, a po drugie, nie wziął pod uwagę specyfiki sektora oraz właściwego kręgu odbiorców, wzmożonej uwagi tego ostatniego i słabo odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego, tak iż Izba Odwoławcza naruszyła art. 76 rozporządzenia nr 207/2009.
73 W tym względzie należy przypomnieć, po pierwsze, że zgodnie z brzmieniem art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji OHIM ogranicza się w tym badaniu do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia [wyrok Trybunału z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie C‑29/05 P OHIM przeciwko Kaul, Zb.Orz. s. I‑2213, pkt 54; wyrok Sądu z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie T‑169/02 Cervecería Modelo przeciwko OHIM – Modelo Continente Hipermercados (NEGRA MODELO), Zb.Orz. s. II‑505, pkt 22]. Zatem to do skarżącego należy przedstawienie argumentów faktycznych i prawnych, które według niego wskazywały na brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń.
74 Po drugie, nawet jeśliby uznać, że drugi zarzut skarżącego na podstawie art. 76 rozporządzenia nr 207/2009 jest dopuszczalny, choć został określony dopiero na etapie procedury ustnej, to zarzut ów musi zostać w każdym razie oddalony, gdyż dotyczy on nie badania – w ścisłym znaczeniu – okoliczności faktycznych, lecz merytorycznej analizy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, które zostało potwierdzone w ramach badania zarzutu pierwszego.
75 Należy zatem oddalić zarzut dotyczący podnoszonego naruszenia art. 76 rozporządzenia nr 207/2009.
76 Co się tyczy podnoszonego naruszenia art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, należy przypomnieć, że na mocy tego przepisu decyzje OHIM zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Zgodnie z orzecznictwem obowiązek ten ma taki sam zakres jak w przypadku obowiązku uzasadnienia ustanowionego na mocy art. 296 akapit drugi TFUE i jego celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, i po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji [zob. wyrok Trybunału z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C‑96/11 P Storck przeciwko OHIM, pkt 86; wyrok Sądu z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie T‑304/06 Reber przeciwko OHIM – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Mozart), Zb.Orz. s. II‑1927, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo].
77 Ponadto od izb odwoławczych nie można wymagać, by przedstawiały wyjaśnienie, które podejmowałoby w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia zainteresowanym poznanie przyczyn, dla których taka decyzja izby odwoławczej została wydana, a właściwemu sądowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli [wyrok Sądu z dnia 16 września 2009 r. w sprawie T‑391/07 Alber przeciwko OHIM (Poignée), niepublikowany w Zbiorze, pkt 74; zob. także podobnie wyrok Trybunału z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C‑447/02 P KWS Saat przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑10107, pkt 65].
78 Poza tym należy wskazać, że izba odwoławcza nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich argumentów wysuniętych przez strony. Wystarczy, by przedstawiła ona fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie C‑404/04 P Technische Glaswerke Ilmenu przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 30). Stąd też sama okoliczność, że izba odwoławcza nie zawarła w swej decyzji wszystkich argumentów jednej ze stron lub nie udzieliła odpowiedzi na każdy z tych argumentów, nie pozwala na przyjęcie wniosku, że izba odwoławcza odmówiła wzięcia ich pod uwagę [wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie T‑303/08 Tresplain Investments przeciwko OHIM – Hoo Hing (Golden Elephant Brand), Zb.Orz. s. II‑5659, pkt 46].
79 Co się tyczy w pierwszej kolejności zarzutu skarżącego, zgodnie z którym Izba Odwoławcza pominęła argumentację dotyczącą dominującego charakteru aspektu wizualnego, wystarczy stwierdzić, że zarzut ten jest pozbawiony podstawy faktycznej.
80 Z pkt 20 zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że Izba Odwoławcza uznała, iż istnieje wysoki poziom podobieństwa wizualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, jako że elementy graficzne, na które powołuje się skarżący, mogą zostać pominięte, gdyż pełnią funkcję czysto dekoracyjną.
81 Z tego stwierdzenia dotyczącego istnienia silnego podobieństwa wizualnego pomiędzy kolidującymi ze sobą oznaczeniami wynika zatem nieuchronnie, że stanowisko przyjęte przez Izbę Odwoławczą stanowi dorozumianą, lecz nieuchronną odpowiedź na argumentację skarżącego.
82 Ponadto, zakładając, że skarżący krytykuje nie brak uzasadnienia w tym względzie, lecz analizę Izby Odwoławczej dotyczącą badania podobieństwa wizualnego oznaczeń, należy odesłać do ustaleń dokonanych w ramach badania zarzutu pierwszego.
83 Co się tyczy w drugiej kolejności zarzutu skarżącego dotyczącego analizy zakresu należnej ochrony, uwzględniając opisowy charakter wcześniejszych znaków towarowych i wpływ różnych czynników na analizę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, należy stwierdzić, że poprzez ten zarzut skarżący, który ogranicza się do twierdzenia, iż zaskarżona decyzja nie określa jasno i zrozumiale powodów, na których jest oparta, bez wskazania jakichkolwiek szczegółów w tym względzie, podważa w rzeczywistości nie uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji, lecz merytoryczne rozumowanie Izby Odwoławczej, które zostało zbadane w ramach zarzutu pierwszego.
84 Nawet zakładając, że skarżący podważa uzasadnienie zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, iż skarga nie zawiera żadnych wskazań co do elementów, których jakoby brakuje lub które mają być sprzeczne w ramach zaskarżonej decyzji i które utrudniły skarżącemu zrozumienie zaskarżonej decyzji, tak że skarżący nie spełniłby w tym względzie wymogów wynikających z art. 21 statutu Trybunału i art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem (zob. podobnie ww. w pkt 17 wyrok w sprawie RAUTARUUKKI, pkt 33).
85 Należy zatem oddalić zarzut drugi skarżącego oraz skargę w całości, przy czym nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie dopuszczalności zarówno żądania dotyczącego dopuszczenia rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, jak i żądania mającego na celu skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Izbę Odwoławczą [zob. wyrok Sądu z dnia 11 stycznia 2013 r. w sprawie T‑568/11 Kokomarina przeciwko OHIM – Euro Shoe Group (interdit de me gronder IDMG), niepublikowany w Zbiorze, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo].
W przedmiocie kosztów
86 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniami OHIM – obciążyć go kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Grzegorz Łaszkiewicz zostaje obciążony kosztami postępowania.
Martins Ribeiro | Gervasoni | Madise |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 lipca 2014 r.
Podpisy