WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 23 października 2015 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie środków finansowych – Termin do wniesienia skargi – Przekroczenie terminu – Niedopuszczalność – Żądanie odszkodowawcze – Niedopuszczalność
W sprawie T‑552/13
Oil Turbo Compressor Co. (Private Joint Stock), z siedzibą w Teheranie (Iran), reprezentowana przez adwokata K. Kleinschmidta,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Bishopa oraz J.P. Hixa, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot, po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim rozporządzenia te dotyczą skarżącej, a po drugie, żądanie odszkodowawcze,
SĄD (druga izba),
w składzie: M.E. Martins Ribeiro, prezes, S. Gervasoni i L. Madise (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: L. Grzegorczyk, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 marca 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Niniejsza sprawa wpisuje się w ramy systemu środków ograniczających, ustanowionego w celu wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby ta zakończyła działania stwarzające zagrożenie rozprzestrzenianiem broni jądrowej i działania związane z rozwojem systemów przenoszenia broni jądrowej.
2 Skarżąca, Oil Turbo Compressor Co. (Private Joint Stock), jest spółką mającą siedzibę w Iranie, która prowadzi działalność produkcyjną, badawczą i usługową w sektorze gazowym, petrochemicznym i ogólnie pojętym sektorze energetycznym. W szczególności spółka ta zajmuje się produkcją i sprzedażą turbin i turbokompresorów używanych w sektorze gazowym i petrochemicznym.
3 W dniu 26 lipca 2010 r. Rada Unii Europejskiej wydała decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39). Artykuł 20 ust. 1 decyzji 2010/413 przewiduje zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych osób i podmiotów wskazanych w wykazie umieszczonym w załącznikach I i II do tej decyzji.
4 W dniu 25 października 2010 r., w następstwie wydania decyzji 2010/413, Rada wydała rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1). Artykuł 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 961/2010 przewiduje zamrożenie środków i zasobów gospodarczych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku VIII do tego rozporządzenia.
5 W dniu 1 grudnia 2011 r. Rada wydała decyzję 2011/783/WPZiB dotyczącą zmiany decyzji 2010/413 (Dz.U. L 319, s. 71), w której do wykazu osób i podmiotów wymienionych w załączniku II do decyzji 2010/413 dodała między innymi nazwę skarżącej.
6 W tym samym dniu Rada wydała rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1245/2011 dotyczące wykonania rozporządzenia nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11), w którym do wykazu umieszczonego w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 dodała między innymi nazwę skarżącej.
7 W decyzji 2011/783 i w rozporządzeniu wykonawczym nr 1245/2011 Rada uzasadniła zamrożenie środków i zasobów gospodarczych skarżącej w następujący sposób:
„Związane ze wskazanym przez UE przedsiębiorstwem Sakhte Turbopomp va Kompressor (SATAK) (alias Turbo Compressor Manufacturer, TCMFG)”.
8 W dniu 2 grudnia 2011 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413 (załącznik II) oraz art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010 (załącznik VIII) (Dz.U. C 351, s. 15) zwane dalej „ogłoszeniem z dnia 2 grudnia 2011 r.”) w ich brzmieniach wynikających, odpowiednio, z decyzji 2011/783 i rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011. W tym ogłoszeniu Rada, odsyłając do właściwych aktów w odniesieniu do powodów każdego umieszczenia w wykazie, uściśliła między innymi, że postanowiła dodać pewne osoby i podmioty do wykazów ujętych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010. Ponadto Rada zwróciła także uwagę zainteresowanych osób i podmiotów na możliwość zaskarżenia tych aktów do Sądu zgodnie z warunkami określonymi w art. 275 akapit drugi TFUE i art. 263 akapity czwarty i szósty TFUE.
9 Pismem z dnia 5 grudnia 2011 r. (zwanym dalej „pismem z dnia 5 grudnia 2011 r.”), wysłanym listem poleconym za potwierdzeniem odbioru w dniu 6 grudnia 2011 r., Rada poinformowała skarżącą o umieszczeniu jej w wykazie osób i podmiotów wymienionych w załączniku II do decyzji 2010/413, zmienionym decyzją 2011/783, i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010, zmienionym rozporządzeniem wykonawczym nr 1245/2011. Pismo to wróciło do Rady z dopiskiem irańskich służb pocztowych „adresat zmienił siedzibę”.
10 W dniu 13 lutego 2012 r. skarżąca wniosła do Sądu skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji 2011/783 w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczyła, na tej między innymi podstawie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności, na których wspomniana decyzja została względem niej oparta. Skarga ta została zarejestrowana pod sygnaturą T‑63/12.
11 Rozporządzenie nr 961/2010 zostało uchylone rozporządzeniem Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 88, s. 1), którego art. 23 ust. 2 przewiduje zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX do tego rozporządzenia. Nazwa skarżącej została umieszczona przez Radę w tym załączniku z tych samych powodów co podane w decyzji 2011/783 i w rozporządzeniu wykonawczym nr 1245/2011 (zob. pkt 7 powyżej).
12 W wyroku z dnia 26 października 2012 r. Oil Turbo Compressor/Rada (T‑63/12, Zb.Orz., EU:T:2012:579) Sąd uwzględnił wniesioną przez skarżącą skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji 2011/783 w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczyła.
13 W dniu 11 grudnia 2012 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2010/413 i w rozporządzeniu Rady nr 267/2012 (Dz.U. C 380, s. 7) (zwane dalej „ogłoszeniem z dnia 11 grudnia 2012 r.”). W tym ogłoszeniu zwrócono uwagę osób i podmiotów ujętych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 na możliwość skierowania do Rady wniosku, wraz z dokumentami uzupełniającymi, o ponowne zbadanie decyzji o umieszczeniu ich w wyżej wymienionych wykazach.
14 Pismem z dnia 21 stycznia 2013 r. skarżąca, powołując się na ww. w pkt 12 wyrok Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) i zauważając, że jej nazwa jeszcze nie została usunięta ani z załącznika II do decyzji 2010/413, ani z załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012, zażądała od Rady wskazania powodów, które stoją na przeszkodzie wykonaniu wspomnianego wyroku.
15 Pismami z dnia 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r. skarżąca wezwała w istocie Radę do wykonania ww. w pkt 12 wyroku Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579).
16 Na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1203/2013 z dnia 26 listopada 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 316, s. 1) skarżąca została usunięta z wykazu ujętego w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012.
Przebieg postępowania i żądania stron
17 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 października 2013 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną skargę.
18 W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca wniosła o rozpoznanie sporu w trybie przyspieszonym na podstawie art. 76a regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r.
19 W ramach środka organizacji postępowania, o którym mowa w art. 64 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., doręczonego stronom w dniu 28 listopada 2013 r., Sąd zwrócił się do nich z pytaniem, czy i kiedy Rada powiadomiła skarżącą, albo bezpośrednio, albo w drodze opublikowania ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym, o swojej decyzji o umieszczeniu jej nazwy, po pierwsze, w wykazie ujętym w jedynym załączniku do rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, a po drugie, w wykazie ujętym w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012. Strony udzieliły odpowiedzi na to pytanie w wyznaczonym terminie.
20 W dniu 29 listopada 2013 r. Rada złożyła w sekretariacie Sądu odpowiedź na skargę zawierającą posiłkowo wniosek o umorzenie postępowania ze względu na usunięcie nazwy skarżącej z wykazu ujętego w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 na mocy rozporządzenia wykonawczego nr 1203/2013 (zob. pkt 16 powyżej).
21 Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2013 r. Sąd (druga izba) oddalił wniosek o rozpoznanie sporu w trybie przyspieszonym.
22 W dniu 25 marca 2014 r. skarżąca złożyła w sekretariacie Sądu replikę zawierającą rozszerzenie żądań. Sąd zarejestrował ten dokument, zastrzegając, że rozstrzygnięcie w przedmiocie jego dopuszczalności nastąpi później.
23 Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (druga izba) postanowił o otwarciu procedury ustnej.
24 W ramach środka organizacji postępowania, o którym mowa w art. 64 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., doręczonego stronom w dniu 30 stycznia 2014 r., Sąd zadał im pytanie na piśmie, wzywając je do udzielenia na nie odpowiedzi w toku rozprawy. Pytanie to dotyczyło postanowienia z dnia 20 lutego 2014 r., Jannatian/Rada (T‑187/13, EU:T:2014:134), i jego znaczenia w świetle niniejszej sprawy.
25 Rozprawę, początkowo wyznaczoną na dzień 4 lutego 2015., odroczono na wniosek skarżącej do dnia 11 marca 2015 r.
26 Na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron oraz odpowiedzi udzielone przez nie na pytania Sądu.
27 Podczas rozprawy w odpowiedzi na pytanie, o którym mowa w pkt 24 powyżej, Rada powołała się na ogłoszenie z dnia 11 grudnia 2012 r. i przedstawiła na żądanie Sądu jego kopię. Dokument ten został dołączony do akt sprawy, przy czym skarżąca się temu nie sprzeciwiła. Skarżąca przedstawiła uwagi dotyczące tego dokumentu, co odnotowano w protokole rozprawy.
28 W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 i rozporządzenia nr 267/2012 (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi aktami”) w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
29 W replice skarżąca wnosi ponadto do Sądu o zasądzenie od Rady na swoją rzecz kwoty 90 528 392,56 EUR tytułem odszkodowania.
30 W odpowiedzi na skargę Rada wnosi do Sądu:
– tytułem głównym, o oddalenie skargi i obciążenie skarżącej kosztami postępowania;
– posiłkowo, o umorzenie postępowania.
31 W odpowiedzi na sformułowane przez skarżącą w replice żądanie odszkodowania Rada wnosi ponadto w duplice do Sądu o:
– odrzucenie żądania odszkodowania jako oczywiście niedopuszczalnego lub, posiłkowo, oddalenie go jako bezzasadnego;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności
32 Na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności skarżąca podnosi trzy zarzuty, z których pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie okoliczności, na których zaskarżone akty zostały oparte, drugi – naruszenia zasady proporcjonalności, a trzeci – naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznego środka prawnego.
33 Nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 114 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., Rada podnosi tytułem głównym, że żądania stwierdzenia nieważności zostały wniesione po terminie i z tego powodu są niedopuszczalne. Posiłkowo Rada uważa, że skoro skarżąca została usunięta z wykazu ujętego w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 na mocy rozporządzenia wykonawczego nr 1203/2013, postępowanie należy w każdym razie umorzyć.
34 Na wstępie należy zbadać dopuszczalność żądań stwierdzenia nieważności w świetle terminu do wniesienia skargi.
35 W tym względzie, po pierwsze, Rada podnosi, że starała się powiadomić skarżącą o rozporządzeniu wykonawczym nr 1245/2011 pismem z dnia 5 grudnia 2011 r., które zostało zwrócone przez irańskie służby pocztowe. Z tego względu z uwagi na niemożność dokonania przez nią indywidualnego powiadomienia termin do wniesienia skargi zaczął jej zdaniem biec od dnia publikacji ogłoszenia z dnia 2 grudnia 2011 r. Po drugie, co się tyczy rozporządzenia nr 267/2012, Rada zauważyła na rozprawie, że termin do wniesienia skargi zaczął biec od dnia publikacji ogłoszenia z dnia 11 grudnia 2012 r. albo – co najmniej i jak stwierdziła w swoich pismach – od dnia, w którym skarżąca powzięła wiadomość o wydaniu tego rozporządzenia i jego treści, mianowicie najpóźniej od dnia 21 stycznia 2013 r.
36 Skarżąca podważa te argumenty Rady na tej podstawie w istocie, że w braku indywidualnego powiadomienia o zaskarżonych aktach termin do wniesienia skargi nie zaczął jej zdaniem biec. W szczególności, po pierwsze, co się tyczy rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, Rada w jej opinii nie może się powoływać na zwrot pisma z dnia 5 grudnia 2011 r. przez irańskie służby pocztowe, jako że instytucja ta jest zobowiązana upewnić się, czy jej pisma zostały właściwie doręczone. Po drugie, co się tyczy rozporządzenia nr 267/2012, skarżąca podnosi w istocie, że Rada powinna była postarać się powiadomić ją o nim bezpośrednio lub co najmniej powiadomić o nim jej adwokata i że w każdym razie ogłoszenie z dnia 11 grudnia 2012 r. nie mogło spowodować rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi. Ponadto w zakresie, w jakim mogła w sposób uzasadniony oczekiwać, że w następstwie ww. w pkt 12 wyroku Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) Rada usunie jej nazwę z wykazów ujętych w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 – skoro umieszczenie jej w tych wykazach było oparte na tym samym uzasadnieniu co podane w decyzji 2011/783, której nieważność wobec niej stwierdzono we wspomnianym wyroku – skarżąca uważa, iż przedawnienie terminu do wniesienia rozpatrywanej skargi jest sprzeczne z zasadą legalności działań administracji. Poza tym skarżąca dodaje, że Rada, która nie odpowiedziała na jej pisma z dnia 21 stycznia, 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r., powinna była jej wysłuchać i wskazać jej w razie potrzeby dostępny środek prawny.
37 Przede wszystkim należy wskazać, że zgodnie z art. 263 akapit szósty TFUE „skargi przewidziane w niniejszym artykule wnosi się w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie”.
38 Zgodnie z orzecznictwem zasada skutecznej ochrony sądowej oznacza, że organ Unii Europejskiej, który wydał akt powodujący nałożenie środków ograniczających na osobę lub podmiot, jest zobowiązany do poinformowania tej osoby lub tego podmiotu o powodach wydania owego aktu w miarę możliwości albo w chwili jego przyjmowania, albo przynajmniej jak najszybciej po jego przyjęciu, w celu umożliwienia tym osobom lub podmiotom skorzystania w terminie z prawa do wniesienia skargi (zob. wyrok z dnia 6 września 2013 r., Bank Melli Iran/Rada, T‑35/10 i T‑7/11, Zb.Orz., EU:T:2013:397, pkt 56; zob. także podobnie wyrok z dnia 16 listopada 2011 r., Bank Melli Iran/Rada, C‑548/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:735, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 Ta sytuacja wynika ze szczególnej natury aktów nakładających środki ograniczające na daną osobę lub dany podmiot, które to akty są podobne zarówno do aktów o charakterze ogólnym, ponieważ zabraniają adresatom określonym w sposób ogólny i abstrakcyjny w szczególności udostępniania środków finansowych i zasobów gospodarczych osobom i podmiotom wymienionym w wykazach umieszczonych w załącznikach do tych aktów, jak również do zbioru indywidualnych decyzji stosowanych wobec takich osób i podmiotów (zob. wyrok z dnia 23 kwietnia 2013 r., Gbagbo i in./Rada, od C‑478/11 P do C‑482/11 P, Zb.Orz., EU:C:2013:258, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).
40 W niniejszym przypadku zasada ta została skonkretyzowana w art. 36 ust. 3 rozporządzenia nr 961/201 i w art. 46 ust. 3 rozporządzenia nr 267/2012, które to przepisy stanowią, że o swojej decyzji, wraz z uzasadnieniem umieszczenia nazwiska lub nazwy w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, Rada powiadamia zainteresowaną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi przedstawienie uwag.
41 Wynika z tego, że o ile wprawdzie wejście w życie aktów takich jak zaskarżone akty odbywa się na podstawie ich publikacji, o tyle termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności tych aktów na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE biegnie, dla każdej z tych osób i podmiotów, od dnia powiadomienia, które powinno było mieć miejsce (ww. w pkt 39 wyrok Gbagbo i in./Rada, EU:C:2013:258, pkt 59).
42 Zatem termin ten biegnie bądź od dnia indywidualnego powiadomienia zainteresowanego o tym akcie, jeżeli jego adres jest znany, bądź poczynając od publikacji ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym w wypadku przeciwnym (wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., Hassan/Rada, T‑572/11, Zb.Orz., EU:T:2014:682, pkt 33; zob. także podobnie ww. w pkt 39 wyrok Gbagbo i in./Rada, EU:C:2013:258, pkt 59–62).
43 W tym względzie, po pierwsze, należy dodać, że Rada nie ma swobody arbitralnego wyboru sposobu powiadomienia zainteresowanych osób o swoich decyzjach. Zgodnie z orzecznictwem przepisy przytoczone w pkt 40 powyżej należy bowiem interpretować w ten sposób, że gdy Rada dysponuje adresem osoby objętej środkami ograniczającymi, w wypadku braku bezpośredniego powiadomienia o aktach dotyczących tych środków, termin do wniesienia skargi, którego musi dochować ta osoba, aby zaskarżyć owe akty przed Sądem, nie rozpoczyna biegu. A zatem wyłącznie w wypadku, gdy niemożliwe jest indywidualne powiadomienie zainteresowanego o treści aktu, w którym przyjęto lub utrzymano w mocy dotyczące go środki ograniczające, opublikowanie ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym skutkuje rozpoczęciem biegu tego terminu (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 listopada 2014 r. Mayaleh/Rada, T‑307/12 i T‑408/13, Zb.Orz., EU:T:2014:926, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie i analogicznie ww. w pkt 39 wyrok Gbagbo i in./Rada, EU:C:2013:258, pkt 61, 62).
44 Po drugie, z orzecznictwa wynika, że można uznać, iż Rada nie ma możliwości indywidualnego powiadomienia osoby fizycznej lub prawnej lub podmiotu o akcie dotyczącym podjętych wobec nich środków ograniczających albo w wypadku, gdy adres tej osoby lub podmiotu nie jest publicznie znany i nie został udostępniony Radzie, albo w wypadku, gdy powiadomienie wysłane na adres, którym dysponuje Rada, nie powiodło się pomimo działań, które przedsięwzięła z wszelką należytą starannością, aby dokonać takiego powiadomienia (ww. w pkt 43 wyrok Mayaleh/Rada, EU:T:2014:926, pkt 60).
45 To w świetle tych uwag należy zasadniczo zbadać dopuszczalność rozpatrywanych żądań stwierdzenia nieważności.
46 W pierwszej kolejności, co się tyczy dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 w zakresie, w jakim akt ten dotyczy skarżącej, jest bezsporne, że rozporządzenie to było przedmiotem opublikowanego w dniu 2 grudnia 2011 r. w Dzienniku Urzędowym ogłoszenia skierowanego do osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi.
47 Ponadto należy stwierdzić, że w dniu 6 grudnia 2011 r. Rada wysłała skarżącej pismo z dnia 5 grudnia 2011 za potwierdzeniem odbioru w celu powiadomienia jej między innymi o jej umieszczeniu w jedynym załączniku do rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011. Jest bezsporne, że pismo zostało zwrócone Radzie z dopiskiem irańskich służb pocztowych „adresat zmienił siedzibę”.
48 Wydaje się zatem, że Rada znalazła się w sytuacji niemożliwości – w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 44 powyżej – dokonania indywidualnego powiadomienia analogicznej do sytuacji, w której znalazłaby się, gdyby adres skarżącej nie był jej znany. Wbrew argumentom podniesionym przez skarżącą w toku rozprawy stwierdzenie to zachowuje ważność, nawet gdyby adres ten był poprawny.
49 Wysyłając bowiem skarżącej pismo z dnia 5 grudnia 2011 r., Rada dołożyła starań, by je wysłać drogą pocztową listem poleconym za potwierdzeniem odbioru. Po pierwsze, należy zaś zauważyć, że ten sposób nadania przesyłki pocztowej jest znany służbom odpowiedzialnym w Iranie za doręczanie przesyłek pocztowych (zob. podobnie wyrok z dnia 20 listopada 2012 r., Shahid Beheshti University/Rada, T‑120/12, EU:T:2012:610, pkt 49). Po drugie, stanowi on właściwy sposób indywidualnego powiadomienia w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 42 i 43 powyżej, jako że zgodnie z orzecznictwem doręczenie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru pozwala ustalić z pewnością dzień rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 30 maja 1984 r., Ferriera Vittoria/Komisja, 224/83, Rec, EU:C:1984:208, pkt 9 i przytoczone tam orzecznictwo).
50 I tak, należy stwierdzić, że Rada, która może dysponować w Iranie tylko ograniczonymi środkami dla celów wyszukiwania prywatnych adresów wszystkich osób i podmiotów, których dotyczy system środków ograniczających (zob. analogicznie ww. w pkt 42 wyrok Hassan/Rada, EU:T:2014:682, pkt 58), dochowała należytej staranności w odniesieniu do obowiązku powiadomienia skarżącej o podjętych wobec niej środkach ograniczających.
51 Wynika z tego, że w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 44 powyżej i wbrew argumentom skarżącej Rada mogła zgodnie z prawem zawierzyć adnotacji irańskich służb pocztowych, zgodnie z którą skarżąca zmieniła siedzibę, przy czym nie było konieczności, by Rada ponowiła powiadomienie, dokonując nowej próby doręczenia drogą pocztową lub w inny sposób.
52 W szczególności wbrew argumentom podnoszonym przez skarżącą w toku rozprawy należy dodać, że w następstwie zwrotu pisma z dnia 5 grudnia 2011 r. Rada nie była zobowiązana do powiadomienia skarżącej o rozporządzeniu wykonawczym nr 1245/2011 faksem lub pocztą elektroniczną. Skarżąca w żaden sposób nie wykazała bowiem, że Rada dysponowała jej numerem faksu lub adresem poczty elektronicznej. Przeciwnie, skarżąca ograniczyła się do podniesienia, że te dane można było znaleźć w internecie, czego jednak nie wykazała za pomocą jakiegokolwiek dowodu.
53 W tych okolicznościach termin do wniesienia skargi zaczął biec, co się tyczy rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, od dnia opublikowania ogłoszenia z dnia 2 grudnia 2011 r.
54 Stwierdzenie to narzuca się tym bardziej, że w sprawie, w której zapadł ww. w pkt 12 wyrok Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) skarżąca wniosła w terminie skargę o stwierdzenie nieważności decyzji 2011/783. Decyzja ta, która została wydana tego samego dnia co rozporządzenie wykonawcze nr 1245/2011, opierała się zaś względem skarżącej na uzasadnieniu umieszczenia w wykazie identycznym z zawartym w tym rozporządzeniu i także była przedmiotem ogłoszenia z dnia 2 grudnia 2011 r.
55 Z tego względu żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, wniesione w dniu 15 października 2013 r., jest niedopuszczalne z powodu przekroczenia terminu.
56 W drugiej kolejności, co się tyczy dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim akt ten dotyczy skarżącej, jest bezsporne, że – jak Rada uściśliła w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd w ramach środków organizacji postępowania – ani skarżąca nie została powiadomiona o tym rozporządzeniu, które zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym w serii L, ani też w chwili jego przyjęcia, w dniu 23 marca 2012 r., nie było ono przedmiotem opublikowanego w Dzienniku Urzędowym ogłoszenia skierowanego do osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, które Rada wprowadzała.
57 Jednakże jest również bezsporne, że w dniu 11 grudnia 2011 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, do których miały zastosowanie środki ograniczające przewidziane między innymi przez rozporządzenie nr 267/2012. Opublikowanie tego ogłoszenia, które powiadamia wspomniane osoby i podmioty o możliwości skierowania do Rady wniosku o ponowne zbadanie decyzji o umieszczeniu ich w szczególności w wykazie ujętym w załączniku IX do tego rozporządzenia, spowodowało względem skarżącej rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia skargi (zob. podobnie ww. w pkt 24 postanowienie Jannatian/Rada, EU:T:2014:134, pkt 22).
58 Względu tego nie podważa ani podnoszony przez skarżącą brak jakiejkolwiek próby ze strony Rady notyfikowania skarżącej lub jej adwokatowi rozporządzenia nr 267/2012, ani także podnoszona przez skarżącą okoliczność, że ogłoszenie z dnia 11 grudnia 2012 r. nie zawiera żadnej wzmianki na temat dostępnych środków odwoławczych oraz terminów dla celów podważenia zgodności z prawem umieszczenia jej w załączniku IX do wspomnianego rozporządzenia.
59 W pierwszej kolejności, co się tyczy braku notyfikowania rozporządzenia nr 267/2012, po pierwsze, należy przypomnieć, że w pkt 47–52 powyżej uznano, że w następstwie zwrotu pisma z dnia 5 grudnia 2011 r. Rada mogła w sposób uzasadniony zawierzyć adnotacji irańskich służb pocztowych, zgodnie z którą skarżąca zmieniła siedzibę, przy czym nie miała obowiązku ponowienia doręczenia, czy to drogą pocztową pod tym samym adresem, faksem, czy pocztą elektroniczną.
60 Należy zaś uznać, że cztery miesiące później, w związku z wydaniem w dniu 23 marca 2013 r. rozporządzenia nr 267/2012, Rada także nie była zobowiązana do notyfikowania tego rozporządzenia pod adresem, który zasadnie mogła uznawać za niepoprawny. Na wzgląd ten nie ma wpływu to, że adres podany na potwierdzeniu nadania pisma z dnia 5 grudnia 2011 r. odpowiada adresowi podanemu w pismach złożonych przez skarżącą w sprawie, w której zapadł ww. w pkt 12 wyrok Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579), czego zresztą skarżąca nie podnosi.
61 Po drugie, należy zauważyć, że wbrew argumentom przedstawionym przez skarżącą w toku rozprawy Rada także nie była zobowiązana do notyfikowania jej adwokatowi rozporządzenia nr 267/2012.
62 W świetle brzmienia art. 263 akapit szósty TFUE należy bowiem uściślić, że gdy akt powinien być notyfikowany, aby zaczął biec termin do wniesienia skargi, notyfikacja ta powinna w zasadzie zostać skierowana do adresata tego aktu, a nie do adwokatów, którzy go reprezentują. Otóż zgodnie z orzecznictwem doręczenie przedstawicielowi skarżącego stanowi doręczenie adresatowi wyłącznie wtedy, gdy taka forma doręczenia została wyraźnie przewidziana przez przepis lub przez umowę zawartą między stronami (zob. ww. w pkt 43 wyrok Mayaleh/Rada, EU:T:2014:926, pkt 74 i przytoczone tam orzecznictwo), a nie jednostronnie przez jedną z nich (wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., BVGD/Komisja, T‑104/07 i T‑339/08, EU:T:2013:366, pkt 146).
63 W niniejszym przypadku zaś poza okolicznością, że rozporządzenie nr 267/2012 nie zawiera żadnego przepisu przewidującego powiadomienie przedstawiciela zainteresowanej osoby lub podmiotu o środkach ograniczających, należy zauważyć, że skarżąca nie wykazała, by między nią a Radą istniała taka umowa, na podstawie której Rada by mogła bądź musiała powiadomić o wspomnianym rozporządzeniu jej przedstawiciela, aby zaczął biec termin do wniesienia skargi.
64 I tak, na rozprawie, po pierwsze, skarżąca powoła się na pełnomocnictwo z dnia 28 grudnia 2011 r., na podstawie którego zleciła swojemu przedstawicielowi reprezentowanie jej dla celów jakiegokolwiek postępowania dotyczącego podjętych wobec niej środków ograniczających. Wyjaśniła, że pełnomocnictwo to zostało przekazane Radzie pismem z dnia 9 lutego 2012 r., którego to pisma nie ma jednak w aktach sprawy, i że zostało ono także załączone do skargi wniesionej w sprawie, w której zapadł ww. w pkt 12 wyrok Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579). Po drugie, powołała się na pisma skierowane do Rady przez jej przedstawiciela z dnia 21 stycznia, 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r.
65 Jednakże ani pełnomocnictwo z dnia 28 grudnia 2011 r., ani pisma z dnia 21 stycznia, 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r., załączone do skargi, nie dowodzą żadnej umowy pomiędzy skarżącą a Radą zezwalającej tej ostatniej na powiadomienie przedstawiciela tej pierwszej o rozporządzeniu nr 267/2012. Przeciwnie, dokumenty te dają wyraz jednostronnej decyzji skarżącej o upełnomocnieniu jej przedstawiciela w celu zapewnienia jej reprezentacji w związku z podjętymi wobec niej środkami ograniczającymi i w celu odbierania w tym kontekście ewentualnych notyfikacji ze strony Rady. Taka jednostronna decyzja jest zaś niewystarczająca w świetle orzecznictwa wspomnianego w pkt 62 powyżej. W braku umowy między stronami w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 62 powyżej sama okoliczność, że Rada wiedziała o pełnomocnictwie udzielonym adwokatowi skarżącej i znała jego adres, jest niewystarczająca do tego, by nałożyć na nią obowiązek dokonywania notyfikacji adwokatowi.
66 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że brak indywidualnego powiadomienia skarżącej i jej adwokata o rozporządzeniu nr 267/2012 nie jest jako taki w stanie przeszkodzić liczeniu terminu do wniesienia skargi, począwszy od dnia publikacji ogłoszenia z dnia 11 grudnia 2012 r.
67 W drugiej kolejności należy zauważyć, że okoliczność, iż ogłoszenie z dnia 11 grudnia 2012 r. nie zawiera, jak zauważyła skarżąca w toku rozprawy, żadnego wskazania co do możliwości wniesienia przez osoby i podmioty objęte środkami ograniczającymi skargi do Sądu zgodnie z postanowieniami art. 275 akapit drugi TFUE i art. 263 akapity czwarty i szósty TFUE, nie może podważyć ustalenia, że ogłoszenie to umożliwiło skarżącej pozyskanie informacji o treści uzasadnienia umieszczenia jej w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012.
68 Po pierwsze, z orzecznictwa wynika bowiem, że w braku wyraźnego przepisu prawa Unii nie można uznać, że na instytucjach Unii ciąży ogólny obowiązek informowania jednostek o dostępnych drogach odwołania oraz o warunkach, na jakich mogą z nich skorzystać (postanowienia z dnia 5 marca 1999 r.: Guérin automobiles/Komisja, C‑153/98 P, Rec, EU:C:1999:123, pkt 15; Guérin automobiles/Komisja, C‑154/98 P, Rec, EU:C:1999:124, pkt 15; postanowienie z dnia 30 marca 2000 r., Méndez Pinedo/EBC, T‑33/99, RecFP, EU:T:2000:94, pkt 36; zob. także podobnie postanowienie z dnia 7 grudnia 2004 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, C‑521/03 P, EU:C:2004:778, pkt 44).
69 Rozporządzenie nr 267/2012 nie zawiera zaś żadnego przepisu nakładającego na Radę obowiązek wskazania w związku z powiadamianiem w drodze opublikowania ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym dostępnych środków prawnych i warunków, na jakich można z nich skorzystać. W szczególności art. 46 ust. 3 tego rozporządzenia, który dotyczy powiadamiania o uzasadnieniu przyjęcia środków restrykcyjnych wobec zainteresowanych osób i podmiotów (zob. pkt 40 powyżej), nie zawiera żadnego obowiązku w tym znaczeniu.
70 Po drugie i w każdym razie, przy uwzględnieniu rozważań ujętych w pkt 54 powyżej, należy zauważyć, że w niniejszym przypadku skarżącej były znane dostępne środki prawne i terminy do wniesienia skargi, a w szczególności wiedziała o przysługującej jej możliwości zaskarżenia wprowadzonych wobec niej środków ograniczających.
71 W świetle powyższego należy stwierdzić, że termin do wniesienia skargi zaczął biec, co się tyczy rozporządzenia nr 267/2012, od dnia opublikowania ogłoszenia z dnia 11 grudnia 2012 r. Z tego względu żądanie stwierdzenia częściowej nieważności wspominanego rozporządzenia, wniesione w dniu 15 października 2013 r., jest niedopuszczalne z powodu przekroczenia terminu.
72 W każdym razie, nawet zakładając, że opublikowanie ogłoszenia z dnia 11 grudnia 2012 r. nie mogłoby zostać uznane za chwilę rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności ze względu na brak jakiejkolwiek wzmianki na temat środków odwoławczych przysługujących stronie w celu zaskarżenia umieszczenia jej w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012, należy jeszcze dodać, że w piśmie skierowanym do Rady w dniu 21 stycznia 2013 r. przedstawiciel skarżącej podniósł, że w następstwie ww. w pkt 12 wyroku Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) nazwa skarżącej nie została jeszcze usunięta z załącznika II do decyzji 2010/413 ani z załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012, przy czym odniesiono się w tym względzie do pkt 103 części I B załącznika IX do tego rozporządzenia, w którym widniała właśnie nazwa skarżącej.
73 Z aktów sprawy wspomnianych w pkt 72 powyżej wynika zatem, że przedstawiciel skarżącej i tym samym sama skarżąca powzięli dokładną i pewną wiedzę o umieszczeniu tej ostatniej w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 i o uzasadnieniu tego umieszczenia najpóźniej w dacie pisma z dnia 21 stycznia 2013 r. W tym względzie należy jeszcze oddalić podniesiony przez skarżącą argument dotyczący tego, że w tym dniu tylko jej przedstawiciel, a nie ona sama, miał wiedzę o umieszczeniu jej w załączniku IX do rozporządzenia i o uzasadnieniu tego umieszczenia. Należy bowiem zauważyć, że skarżąca podniosła także w toku rozprawy, iż nawet zakładając, że Rada mogła zawierzyć adnotacji irańskich służb pocztowych, zgodnie z którą skarżąca zmieniła siedzibę, instytucja ta jednakże mogła i powinna była powiadomić jej przedstawiciela o wspomnianym rozporządzeniu. Skarżąca nie może zaś bez popadania w sprzeczność twierdzić, że powiadomienie jej przedstawiciela stanowi indywidualne powiadomienie, jednocześnie uznając, że poczyniona przez jej przedstawiciela wzmianka dotycząca umieszczenia jej w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 nie może dowodzić, że ona sama o tym wiedziała.
74 Z uwagi na powyższe w okolicznościach niniejszej sprawy wystarczy stwierdzić, że nawet przy założeniu, iż data opublikowania ogłoszenia z dnia 11 grudnia 2012 r. nie mogłaby zostać przyjęta, jak to podnosi skarżąca, rozpatrywana skarga byłaby jednak wniesiona po terminie, skoro z akt sprawy wynika, że skarżąca powzięła wiadomość o umieszczeniu jej w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 najpóźniej w dniu 21 stycznia 2013 r.
75 W tym względzie należy jeszcze dodać, że w dziedzinie zamrożenia środków finansowych uwzględnienie daty powzięcia wiadomości przez skarżącą o przyjęciu wobec niej środków ograniczających i o uzasadnieniu tych środków nie jest sprzeczne z przytoczonym przez skarżącą orzecznictwem, zgodnie z którym termin do wniesienia skargi nie rozpoczyna biegu, w razie gdy Rada nie dokonuje indywidualnego powiadomienia danej osoby lub danego podmiotu o akcie nakładającym na nie środki ograniczające, mimo że znała ich adres (zob. podobnie ww. w pkt 38 wyrok Bank Melli Iran/Rada, EU:T:2013:397, pkt 59; wyrok z dnia 16 września 2013 r., Bank Kargoshaei i in./Rada, T‑8/11, EU:T:2013:470, pkt 44; ww. w pkt 42 wyrok Hassan/Rada, EU:T:2014:682, pkt 38; ww. w pkt 43 wyrok Mayaleh/Rada, EU:T:2014:926, pkt 60, 66), bądź w braku jakiegokolwiek powiadomienia, czy to o charakterze indywidualnym, czy w drodze opublikowania ogłoszenia (zob. podobnie wyroki: z dnia 4 lutego 2014 r., Syrian Lebanese Commercial Bank/Rada, T‑174/12 i T‑80/13, Zb.Orz., EU:T:2014:52, pkt 54; z dnia 23 września 2014 r., Michalczanka/Rada, T‑196/11 i T‑542/12, EU:T:2014:801, pkt 57).
76 W wyrokach przytoczonych w pkt 75 powyżej Sąd nie wypowiadał się bowiem ani co do daty, w której strona skarżąca powzięła wiadomość o rozpatrywanych aktach, ani nawet co do kwestii, czy w braku powiadomienia o wspomnianych aktach data ta mogła zostać uwzględniona w celu określenia chwili rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi. Ponadto, o ile w pkt 62 ww. w pkt 39 wyroku Gbagbo i in./Rada (EU:C:2013:258) Trybunał wskazał, że gdy w razie niemożności dokonania przez Radę bezpośredniego powiadomienia zainteresowanych osób o danych aktach akty te są przedmiotem ogłoszeń publikowanych w Dzienniku Urzędowym, wspomniane osoby nie mogą powoływać się na rzeczywiste późniejsze powzięcie wiadomości o tych aktach, o tyle warto zauważyć, iż Trybunał nie wypowiedział się natomiast co do ewentualnego wpływu – w braku jakiegokolwiek powiadomienia o danym akcie – kryterium powzięcia wiadomości o akcie. Akty sporne w sprawie, w której zapadł wspomniany wyrok, były bowiem przedmiotem powiadomienia w drodze opublikowania ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym.
77 W świetle powyższego, a w szczególności wniosków wywiedzionych w pkt 71 i 74 powyżej, należy stwierdzić, że żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 267/2012, wniesione w dniu 15 października 2013 r., w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej, jest niedopuszczalne z powodu przekroczenia terminu.
78 Wniosków wywiedzionych w pkt 55 i 77 powyżej nie podważają pozostałe argumenty podniesione przez skarżącą. Za pomocą tych argumentów twierdzi ona, że przedawnienie terminu do wniesienia żądań stwierdzenia nieważności jest sprzeczne z zasadą legalności działań administracji w zakresie, w jakim mogła w sposób uzasadniony oczekiwać, iż w następstwie ww. w pkt 12 wyroku Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) Rada usunie jej nazwę z wykazu ujętego w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012, i że Rada, która nie odpowiedziała na jej pisma z dnia 21 stycznia, 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r., powinna była jej wysłuchać i wskazać jej w razie potrzeby dostępny środek prawny.
79 W tym względzie należy przypomnieć, że przepisy dotyczące terminów do wnoszenia skarg mają charakter bezwzględny i są przez sąd stosowane w celu zagwarantowania pewności prawnej oraz równości podmiotów wobec prawa (wyrok z dnia 18 stycznia 2007 r., PKK i KNK/Rada, C‑229/05 P, Zb.Orz., EU:C:2007:32, pkt 101) i że terminy te stanowią ze względu na pewność prawa ograniczenie nierozłącznie związane z prawem dostępu do sądu (zob. podobnie postanowienie z dnia 12 września 2013 r., Ellinika Nafpigeia i 2. Hoern/Komisja, C‑616/12 P, EU:C:2013:884, pkt 31).
80 Przyjęcie zaś argumentacji skarżącej, opartej na podnoszonym przez nią braku odpowiedzi Rady na jej pisma z dnia 21 stycznia, 6 lutego i 29 kwietnia 2013 r. i na rzekomej niezgodnej z prawem odmowie usunięcia jej nazwy z jedynego załącznika do rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 i z załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012, byłoby sprzeczne ze wspomnianym celem terminu do wniesienia skargi.
81 Następnie w zakresie, w jakim skarżąca zarzuca Radzie rzekomą niezgodną z prawem odmowę usunięcia w następstwie ww. w pkt 12 wyroku Oil Turbo Compressor/Rada (EU:T:2012:579) jej nazwy z wykazu osób i podmiotów objętych podjętymi wobec Iranu środkami ograniczającymi, należy dodać, że to skarga na bezczynność przewidziana w art. 265 TFUE stanowi środek właściwy do stwierdzenia niezgodnego z prawem zaniechania podjęcia przez instytucję środków służących zapewnieniu wykonania wyroku (wyrok z dnia 19 lutego 2004 r., SIC/Komisja, T‑297/01 i T‑298/01, Rec, EU:T:2004:48, pkt 32) lub do określenia, czy poza zastąpieniem aktu, którego nieważność stwierdzono, instytucja ta była także zobowiązana do podjęcia innych działań dotyczących innych aktów, które nie zostały zakwestionowane w ramach pierwotnej skargi o stwierdzenie nieważności (wyroki: z dnia 26 kwietnia 1988 r., Asteris i in./Komisja, 97/86, 99/86, 193/86 i 215/86, Rec, EU:C:1988:199, pkt 22–24; z dnia 18 września 1996 r., Asia Motor France i in./Komisja, T‑387/94, Rec, EU:T:1996:120, pkt 40).
82 Wreszcie należy uściślić, że ciężar podnoszonego uchybienia zainteresowanej instytucji lub doniosłość wynikającego z niego naruszenia w odniesieniu do poszanowania praw podstawowych nie pozwoliłyby w każdym razie na pominięcie zastosowania kryteriów dopuszczalności wyraźnie ustalonych traktatem (zob. podobnie postanowienie z dnia 10 maja 2001 r., FNAB i in./Rada, C‑345/00 P, Rec, EU:C:2001:270, pkt 40).
83 W świetle całości powyższych rozważań należy odrzucić żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, jako niedopuszczalne z powodu przekroczenia terminu, bez konieczności rozpatrzenia przedstawionego posiłkowo przez Radę wniosku o umorzenie postępowania.
W przedmiocie żądania odszkodowania
84 W replice skarżąca żąda tytułem „skargi uzupełniającej” naprawienia szkody, wyliczonej na kwotę 90 528 392,56, którą jakoby poniosła ze względu na to, że w następstwie przyjęcia niezgodnych z prawem środków ograniczających nie była w stanie wywiązać się z umów zawartych ze swoimi klientami i musiała wypłacić im kary umowne oraz ryczałtowe odszkodowania. Co się tyczy dopuszczalności tego żądania, po pierwsze, skarżąca powołuje się na wyrok z dnia 26 czerwca 1990 r. Sofrimport/Komisja (C‑152/88, Rec, EU:C:1990:259), z którego wynika, że żądanie odszkodowawcze można dołączyć do żądania stwierdzenia nieważności. Po drugie, twierdzi ona, iż przedstawienie takiego żądania w replice jest zasadne ze względów ekonomii procesowej, jako że zresztą żądane odszkodowanie dotyczy przedmiotu niniejszego postępowania.
85 Rada odpowiada, że sformułowane w replice żądanie odszkodowania jest oczywiście niedopuszczalne, skoro zmienia przedmiot sporu, jaki został określony w skardze wszczynającej postępowanie. Ponadto skoro żądanie odszkodowawcze opiera się na niezgodności z prawem decyzji 2011/783, Sąd jest niewłaściwy do jej rozpoznania. W każdym razie żądanie to jest zdaniem Rady bezzasadne.
86 Zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. w skardze strona skarżąca ma obowiązek określenia przedmiotu sporu i przedstawienia powołanych zarzutów. Nawet jeśli art. 48 § 2 tegoż regulaminu pozwala w pewnych przypadkach na podniesienie nowych zarzutów w toku postępowania, to przepisu tego w żadnym wypadku nie można rozumieć jako pozwalającego stronie skarżącej na wniesienie nowych żądań i w ten sposób zmianę przedmiotu sporu (wyroki: z dnia 18 września 1992 r., Asia Motor France i in./Komisja, T‑28/90, Rec, EU:T:1992:98, pkt 43; z dnia 20 maja 2009 r., VIP Car Solutions/Parlament, T‑89/07, Zb.Orz., EU:T:2009:163, pkt 110; zob. także wyrok z dnia 25 września 1979 r., Komisja/Francja, 232/78, Rec, EU:C:1979:215, pkt 3).
87 W niniejszym przypadku ze skargi jednoznacznie wynika, że zmierza ona do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 i rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej. W toku rozprawy w odpowiedzi na zadane przez Sąd pytanie skarżąca zresztą wyraźnie potwierdziła taką lekturę skargi, co zostało odnotowane w protokole rozprawy.
88 W tych okolicznościach skoro przedmiotem sporu określonym w skardze jest żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 i rozporządzenia nr 267/2012, sformułowane w replice żądanie odszkodowawcze jest niedopuszczalne przy uwzględnieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 86 powyżej.
89 Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej.
90 Po pierwsze, w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się na ww. w pkt 84 wyrok Sofrimport/Komisja (EU:C:1990:259) należy zauważyć, że okoliczności niniejszej sprawy różnią się od okoliczności sprawy, w której zapadł wspomniany wyrok, tak że jest on pozbawiony znaczenia w odniesieniu do oceny dopuszczalności rozpatrywanego żądania odszkodowawczego. We wspomnianej sprawie, jak wynika z pkt 1 wspomnianego wyroku, zarówno żądanie stwierdzenia nieważności, jak i żądanie odszkodowawcze były bowiem ujęte w skardze wszczynającej postępowanie.
91 Po drugie, w zakresie, w jakim skarżąca podnosi względy ekonomii procesowej, należy przypomnieć, że przesłanki dopuszczalności określone w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. mają charakter bezwzględny (zob. podobnie postanowienie z dnia 17 lipca 2014 r. Melkveebedrijf Overenk e.a./Komisja, C‑643/13 P, EU:C:2014:2118, pkt 38; wyrok z dnia 21 marca 2002 r., Joynson/Komisja, T‑231/99, Rec, EU:T:2002:84, pkt 154) i z tego względu nie mogą zostać pozostawione do dyspozycji stron. Upoważnienie skarżącej do wniesienia do Sądu w replice nowego żądania odszkodowawczego, którego przedmiot jest odrębny od żądań ujętych w skardze, nawet jeśliby mogła ona sformułować takie żądanie już w skardze, sprowadzałoby się zaś do upoważnienia skarżącej do ominięcia tych bezwzględnych przesłanek dopuszczalności.
92 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że żądanie odszkodowawcze, sformułowane po raz pierwszy w replice, należy odrzucić jako niedopuszczalne (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2014 r., Syria International Islamic Bank/Rada, T‑293/12, EU:T:2014:439, pkt 83).
93 W świetle ogółu powyższych rozważań rozpatrywaną skargę należy odrzucić w całości.
W przedmiocie kosztów
94 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem Rady obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Oil Turbo Compressor Co. (Private Joint Stock) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.
Martins Ribeiro | Gervasoni | Madise |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 23 października 2015 r.
Podpisy