Sprawa C‑636/16
Wilber López Pastuzano
przeciwko
Delegación del Gobierno en Navarra
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 1 de Pamplona)
Odesłanie prejudycjalne – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109/WE – Artykuł 12 – Przyjęcie decyzji o wydaleniu rezydenta długoterminowego – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę – Przepisy krajowe – Brak uwzględnienia tych okoliczności – Zgodność
Streszczenie – wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 grudnia 2017 r.
1. Pytania prejudycjalne – Dopuszczalność – Granice – Pytania pozbawione w sposób oczywisty znaczenia dla sprawy i pytania hipotetyczne zadane w kontekście wykluczającym użyteczną odpowiedź – Brak
(art. 267 TFUE)
2. Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109 – Ochrona przed wydaleniem – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę – Uregulowanie krajowe niepozwalające, w świetle orzecznictwa części sądów krajowych, na uwzględnienie tych okoliczności przed przyjęciem decyzji o wydaleniu wynikającej ze skazania w postępowaniu karnym – Niedopuszczalność
(dyrektywa Rady 2003/109, art. 12)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(zob. pkt 19–21)
2. Artykuł 12 dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które – interpretowane w ten sposób przez część sądów tego państwa – nie przewiduje stosowania wymogów ochrony przed wydaleniem obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym w odniesieniu do każdej decyzji administracyjnej o wydaleniu, bez względu na charakter lub tryb prawny tego środka.
Należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału głównym celem dyrektywy 2003/109 jest integracja obywateli państwa trzeciego zamieszkałych na stałe w państwach członkowskich (wyroki: z dnia 26 kwietnia 2012 r., Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, pkt 66; a także z dnia 2 września 2015 r., CGIL i INCA, C‑309/14, EU:C:2015:523, pkt 21).
Ponadto art. 12 ust. 3 tej dyrektywy stanowi, że przed podjęciem decyzji o wydaleniu obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym państwa członkowskie biorą pod uwagę czas zamieszkania na ich terytorium, wiek danej osoby, konsekwencje dla danej osoby i członków jej rodziny, a także powiązania z państwem zamieszkania lub brak powiązań z krajem pochodzenia. Jest zatem bez znaczenia, czy taki środek został orzeczony tytułem sankcji administracyjnej, czy też jest on skutkiem skazania karnego.
Ponadto Trybunał podkreślił już w wyroku z dnia 8 grudnia 2011 r., Ziebell (C‑371/08, EU:C:2011:809, pkt 82, 83), że przyjęcie takiego środka nie może zostać zarządzone automatycznie w następstwie skazania karnego, lecz wymaga przeprowadzenia oceny danego wypadku, która powinna w szczególności dotyczyć okoliczności wspomnianych w art. 12 ust. 3. W konsekwencji nie można przyjąć decyzji o wydaleniu wobec obywatela państwa trzeciego będącego rezydentem długoterminowym wyłącznie ze względu na to, że został on skazany na karę pozbawienia wolności przekraczającą jeden rok.
(zob. pkt 23, 26–29; sentencja)