Skarga wniesiona w dniu 12 grudnia 2016 r. – Scandlines Danmark i Scandlines Deutschland / Komisja

(Sprawa T-891/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scandlines Danmark ApS (Kopenhaga, Dania), Scandlines Deutschland GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: L. Sandberg Mørch, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie, że pozwana naruszyła prawo, gdyż nie podjęła działania zgodnie z art. 265 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie, w jakim nie zajęła stanowiska w przedmiocie złożonej przez skarżących skargi z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej na sfinansowanie projektu dotyczącego ustanowienia stałego połączenia przez cieśninę Bełt Fehmarn;

obciążenie Komisji całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżących w postępowaniu, nawet jeśli w następstwie wniesienia skargi Komisja podejmie działania, które w opinii Trybunału sprawią, że wydanie orzeczenia stanie się bezprzedmiotowe albo jeśli Trybunał odrzuci skargę jako niedopuszczalną.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania pomocy państwa w postaci ewentualnej nadmiernej rekompensaty związanej z opłatami kolejowymi o charakterze niekomercyjnym, które mają zostać pokryte przez duńskiego narodowego przewoźnika kolejowego DSB z tytułu korzystania przez zainteresowaną osobę trzecią ze stałego połączenia (etap budowy).

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania pomocy państwa w postaci nieodpłatnego wykorzystania własności państwa udostępnionej zainteresowanej osobie trzeciej w celu budowy stałego połączenia (etap budowy).

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania pomocy państwa w postaci gwarancji państwowych na rzecz zainteresowanej osoby trzeciej, chociaż nie była ona dozwolona na mocy decyzji w sprawie planowania (etap planowania).

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania na rzecz zainteresowanej osoby trzeciej pomocy państwa w postaci zastrzyków kapitału przekraczających kwoty dozwolone na mocy decyzji w sprawie planowania (etap planowania).

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania pomocy państwa w postaci pożyczek państwowych na rzecz zainteresowanych osób trzecich, podczas gdy decyzja w sprawie planowania zezwalała jedynie na przyznanie gwarancji państwowych (etap planowania).

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania na rzecz zainteresowanych osób trzecich pomocy państwa w postaci pożyczek państwowych przekraczających budżet dozwolony na mocy decyzji w sprawie planowania (etap planowania).

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Komisja nie podjęła działania w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do przyznania na rzecz zainteresowanych osób trzecich pomocy państwa w postaci korzyści podatkowych, które nie były dozwolone na mocy decyzji w sprawie planowania (etap planowania).

____________