Language of document : ECLI:EU:T:2020:620

WYROK SĄDU (siódma izba)

z dnia 16 grudnia 2020 r.(*)

Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Rynek okien dachowych i kołnierzy uszczelniających – Decyzja o oddaleniu skargi do Komisji – Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 – Dostęp do akt – Zasada dobrej administracji – Rozsądny termin – Oczywisty błąd w ocenie – Obowiązek uzasadnienia – Brak interesu Unii – Prawdopodobieństwo ustalenia istnienia naruszenia – Drapieżne ceny – „Marki walczące” – Rabaty – Wyłączność

W sprawie T‑515/18

Fakro sp. z o.o., z siedzibą w Nowym Sączu (Polska), którą reprezentowali A. Radkowiak-Macuda i Z. Kiedacz, radcowie prawni,

strona skarżąca,

popierana przez

Rzeczpospolitą Polską, którą reprezentowali B. Majczyna, M. Wiącek i M. Rzotkiewicz, w charakterze pełnomocników,

interwenient,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali M. Farley, I. Rogalski i J. Szczodrowski, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot opartą na art. 263 TFUE skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2018) 3864 final z dnia 14 czerwca 2018 r., oddalającej skargę do Komisji złożoną przez skarżącą w sprawie podnoszonych naruszeń art. 102 TFUE na rynku okien dachowych i kołnierzy uszczelniających (sprawa AT.40026 – Velux),

SĄD (siódma izba),

w składzie: R. da Silva Passos (sprawozdawca), prezes, V. Valančius i M. Sampol Pucurull, sędziowie,

sekretarz: R. Ūkelytė, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 lipca 2020 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Skarżąca, Fakro sp. z o.o., jest polską spółką produkującą okna i akcesoria dachowe.

2        W lipcu 2006 r. skarżąca złożyła formalną skargę do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanego dalej „UOKiK”), który po stwierdzeniu, że nieprawidłowości wskazane w skardze mają zasięg europejski, uznał się za niewłaściwy i przekazał powiadomienie Komisji Europejskiej.

3        W dniu 30 kwietnia 2007 r. Komisja wszczęła z urzędu dochodzenie w odniesieniu do rynku okien dachowych w Unii Europejskiej (sprawa AT.39451 – Velux) (zwane dalej „dochodzeniem prowadzonym z urzędu”) głównie na podstawie twierdzeń i informacji pochodzących od skarżącej, przekazanych Komisji przez UOKiK. Dochodzenie to dotyczyło różnych praktyk wdrożonych jakoby przez innego producenta okien i akcesoriów dachowych, mianowicie VKR Holding A/S i jego spółki zależne.

4        W styczniu 2009 r. Komisja stwierdziła, że dowody zebrane w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu nie świadczyły o wystąpieniu antykonkurencyjnego zachowania ze strony tych spółek, i zamknęła to dochodzenie.

5        W dniu 12 lipca 2012 r. skarżąca złożyła formalną skargę do Komisji. W owej skardze do Komisji skarżąca podniosła zarzut nadużywania pozycji dominującej w rozumieniu art. 102 TFUE przez „spółki VKR Holding A/S, VELUX A/S, RoofLITE A/S oraz wszystkie spółki należące do Grupy VELUX i Grupy RoofLITE” (zwane dalej łącznie „Velux”) od 2001 r. na rynku okien dachowych i kołnierzy uszczelniających Unii Europejskiej, Szwajcarii, Norwegii, Rosji i Ukrainy.

6        W dniach 17 września 2012 r. i 18 czerwca 2014 r. skarżąca przekazała Komisji uzupełnienia skargi zawierające nowe dowody.

7        W dniach 26 września 2012 r., 28 sierpnia 2013 r. i 29 sierpnia 2014 r. Velux przedłożył Komisji swoje odpowiedzi na jawne wersje skargi do Komisji i uzupełnień, o których mowa w pkt 6 powyżej. Velux przekazał dodatkowe informacje w dniu 28 listopada 2014 r.

8        W dniach 12 listopada 2012 r., 28 czerwca 2013 r., 6 marca i 24 czerwca 2015 r. odbyły się spotkania, w których uczestniczyły skarżąca i Komisja.

9        W dniach 29 listopada 2012 r. i 28 czerwca 2013 r. odbyły się spotkania, w których uczestniczyły Velux i Komisja.

10      W dniach 25 stycznia, 12 lipca, 28 sierpnia, 20, 24, 26 i 30 września, 2 i 25 października 2013 r., a także w dniu 22 stycznia 2014 r. Velux przesłał do Komisji informacje uzupełniające w odpowiedzi na jej pytania.

11      W dniach 13 czerwca oraz 19 listopada 2013 r. i 24 stycznia 2014 r. skarżąca przedstawiła Komisji informacje uzupełniające w odpowiedzi na jej pytania.

12      W dniu 18 kwietnia 2014 r. skarżąca przekazała swoje uwagi na temat odpowiedzi Velux z dni 26 września 2012 r. i 28 sierpnia 2013 r.

13      Pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. Komisja, na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 2004, L 123, s. 18), powiadomiła skarżącą o zamiarze odrzucenia złożonej do niej skargi (zwanym dalej „tymczasową oceną”).

14      W dniu 24 stycznia 2016 r. skarżąca skierowała do Komisji dwa pisma. W pierwszym piśmie przedłożyła swoje uwagi w przedmiocie tymczasowej oceny. W drugim piśmie skarżąca przedłożyła nowe uzupełnienie skargi do Komisji.

15      W dniach 31 maja 2016 r., 28 kwietnia oraz 26 lipca 2017 r. i 5 stycznia 2018 r. skarżąca przekazała Komisji kolejne uzupełnienia skargi do Komisji.

16      W dniu 24 listopada 2016 r. Velux odpowiedział na jawną wersję uwag skarżącej w przedmiocie tymczasowej oceny, wskazanych w pkt 14 powyżej.

17      W dniu 19 grudnia 2016 r. skarżąca przekazała Komisji swoje uwagi dotyczące jawnej wersji odpowiedzi Velux z dnia 24 listopada 2016 r.

18      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 maja 2017 r. skarżąca wniosła na podstawie art. 265 TFUE skargę o stwierdzenie, że Komisja niezgodnie z prawem zaniechała zajęcia stanowiska w przedmiocie skargi do Komisji z dnia 12 lipca 2012 r. Sprawę zarejestrowano pod numerem T‑293/17.

19      W dniach 18 lipca i 12 października 2017 r. odbyły się spotkania, w których uczestniczyły skarżąca i Komisja.

20      W dniu 2 marca 2018 r. Velux przedstawił swoją odpowiedź na jawną wersję uzupełnienia skargi do Komisji z dnia 5 stycznia 2018 r.

21      W dniu 6 kwietnia 2018 r. skarżąca, po pierwsze, przedłożyła swoje uwagi w przedmiocie jawnej wersji odpowiedzi, o której mowa w pkt 20 powyżej, a po drugie, przedłożyła uzupełnienie skargi do Komisji.

22      W dniu 14 czerwca 2018 r. Komisja wydała decyzję C(2018) 3864 final (sprawa AT.40026 – Velux) (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), którą oddaliła skargę złożoną do niej przez skarżącą na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 773/2004 z powodu braku wystarczającego interesu Unii w dalszym prowadzeniu dochodzenia w kwestiach poruszonych w owej skardze ze względu na ograniczone prawdopodobieństwo stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE oraz nieproporcjonalny charakter jakiegokolwiek bardziej szczegółowego dochodzenia.

23      Komisja przede wszystkim przypomniała określenie rynku produktowego przedstawione z jednej strony przez skarżącą, a z drugiej strony przez Velux, z którego wynikała rozbieżność w analizie, czy oprócz okien dachowych i kołnierzy uszczelniających należało uwzględnić inne produkty. W tym względzie Komisja uznała, że kwestia ta może pozostać otwarta, ponieważ ocena prawdopodobieństwa, że nadużycie zostanie stwierdzone, była w obu przypadkach taka sama. Jeśli chodzi o rynek geograficzny, z zaskarżonej decyzji wynika, że analizy obu zainteresowanych stron również są rozbieżne. Komisja, stwierdziwszy brak odpowiedniego precedensu, dokonała analizy istnienia pozycji dominującej zarówno na rynkach krajowych, jak i na „szerszym rynku europejskim” obejmującym wszystkie państwa członkowskie Unii, Szwajcarię i Norwegię. W tym względzie Komisja stwierdziła, że nie można wykluczyć, iż Velux ma pozycję dominującą na jednym rynku właściwym lub na większej liczbie rynków właściwych. Wyjaśniła więc, że jej analiza została przeprowadzona przy założeniu istnienia pozycji dominującej Velux na jednym wspomnianym rynku lub na większej ich liczbie.

24      Następnie Komisja dokonała analizy pięciu kategorii naruszeń, które wynikały ze skargi do Komisji złożonej przez skarżącą. W pierwszej kolejności zbadała zarzuty dotyczące polityki cenowej Velux, w szczególności dyskryminacji cenowej, rabatów stanowiących nadużycie, stosowania drapieżnych cen i długoterminowych promocji sprzedaży. W drugiej kolejności zbadała zarzuty skarżącej, zgodnie z którymi marki RoofLITE, DAKEA i BALIO zostały wprowadzone jako „marki walczące”, wyłącznie w celu eliminacji konkurencji. W trzeciej kolejności Komisja zbadała prawdopodobieństwo ustalenia istnienia innych praktyk dyskryminacyjnych stosowanych jakoby przez Velux, takich jak dyskryminacja w zakresie wydatków na reklamę, liczby przedstawicieli handlowych i czasu dostawy w zależności od powiązań dystrybutorów i klientów ze skarżącą. W czwartej kolejności Komisja zbadała zarzuty dotyczące strategii składania przez Velux nieuzasadnionych zgłoszeń patentowych i wszczynania przeciwko skarżącej bezpodstawnych postępowań sądowych. W piątej kolejności Komisja zbadała podnoszoną praktykę polegającą na zawieraniu przez Velux umów na wyłączność z dostawcami i innymi partnerami biznesowymi w celu uniemożliwienia im współpracy ze skarżącą.

25      W następstwie wydania zaskarżonej decyzji Sąd orzekł, że skarga na bezczynność wspomniana w pkt 18 powyżej stała się bezprzedmiotowa, i umorzył postępowanie (postanowienie z dnia 23 października 2018 r., Fakro/Komisja, T‑293/17, niepublikowane, EU:T:2018:733).

 Postępowanie i żądania stron

26      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 sierpnia 2018 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

27      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 17 stycznia 2019 r. Rzeczpospolita Polska wniosła o dopuszczenie do udziału w niniejszej sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej. Postanowieniem prezesa piątej izby z dnia 1 marca 2019 r. to państwo członkowskie zostało dopuszczone do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej.

28      W dniu 3 lipca 2019 r. prezes Sądu, na podstawie art. 27 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, przydzielił niniejszą sprawę nowemu sędziemu sprawozdawcy.

29      Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do siódmej izby, której to izbie w rezultacie została przekazana niniejsza sprawa zgodnie z art. 27 § 5 regulaminu postępowania.

30      W dniu 11 lutego 2020 r., w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania, Sąd zwrócił się do stron z pytaniami na piśmie. Strony zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonym terminie.

31      Ze względu na przełożenie rozprawy, która początkowo była przewidziana na dzień 14 maja 2020 r., żądań stron i ich odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania wysłuchano na rozprawie, która odbyła się w dniu 7 lipca 2020 r.

32      Skarżąca, popierana przez Rzeczpospolitą Polską, wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

33      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

34      Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty, dotyczące, po pierwsze, oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do wniosku Komisji dotyczącego braku interesu Unii w dalszym prowadzeniu postępowania, po drugie, naruszenia zasady dobrej administracji ustanowionej w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i, po trzecie, naruszenia prawa dostępu do akt, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004.

35      W niniejszej sprawie należy kolejno rozpatrzyć najpierw zarzut trzeci, następnie zarzut drugi i wreszcie zarzut pierwszy.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004

36      W zarzucie trzecim skarżąca wskazuje, że pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. zwróciła się do Komisji o udzielenie dostępu do wyjaśnień i dokumentów przedstawionych przez Velux podczas dochodzenia prowadzonego z urzędu, zaś pismem z dnia 6 lutego 2013 r. – o udzielenie dostępu do „ostatecznego raportu lub dokumentu […], który stał się podstawą zamknięcia przez Komisję postępowania w sprawie COMP/E1/39451 – Velux” (zob. pkt 3 i 4 powyżej). Skarżąca twierdzi ponadto, że w zaskarżonej decyzji Komisja nie ograniczyła się do wskazania okoliczności i dokumentów dochodzenia prowadzonego z urzędu wyłącznie w celu przedstawienia okoliczności poprzedzających złożenie rozpatrywanej skargi do Komisji, ale również oparła swą ocenę na tych dowodach. Wnioskuje ona z tego zasadniczo, że Komisja, nie przekazawszy jej tych dokumentów związanych z dochodzeniem prowadzonym z urzędu, naruszyła jej prawa proceduralne, które są gwarantowane przez art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 podmiotom składającym skargi do Komisji. Ponadto skarżąca podważa zakres i wiarygodność zawartej przez Komisję w zaskarżonej decyzji oceny dotyczącej stosowania przez Velux rabatów i bonusów w ramach wniosku dotyczącego ograniczonego prawdopodobieństwa ustalenia naruszenia art. 102 TFUE. W tym względzie skarżąca podnosi w szczególności, że w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu Komisja stwierdziła, iż Velux stosuje rabaty z mocą wsteczną. Zdaniem skarżącej Komisja w istocie nie wywiązała się z obowiązku sprawdzenia, czy antykonkurencyjne skutki stosowania z mocą wsteczną rabatów przez Velux wciąż trwały, jak też – o ile okazałoby się to właściwe – czy powaga tej praktyki lub trwałość jej skutków nie przybrały rozmiarów uzasadniających istnienie interesu Unii w odniesieniu do złożonej przez nią skargi do Komisji.

37      Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

38      Na wstępie należy stwierdzić, że zastrzeżenie odnoszące się do błędnej oceny w zakresie rabatów i bonusów stosowanych z mocą wsteczną dotyczy istoty sprawy i zostanie zbadane w ramach zarzutu pierwszego.

39      Należy zauważyć, iż z pisma z dnia 2 lipca 2013 r., w którym Komisja odmówiła skarżącej dostępu do akt dochodzenia prowadzonego z urzędu, wynika, że skarżąca nie oparła wniosku o udzielenie dostępu na przepisach rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43). W konsekwencji zastrzeżenia podniesione przez skarżącą należy zbadać jedynie w świetle przepisów rozporządzenia nr 773/2004, które zgodnie z utrwalonym orzecznictwem definiuje prawa proceduralne podmiotów składających skargę do Komisji, których to skargę Komisja zamierza odrzucić (zob. wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Topps Europe/Komisja, T‑699/14, niepublikowany, EU:T:2017:2, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).

40      Zgodnie z orzecznictwem dostęp do akt w sprawach dotyczących konkurencji ma między innymi umożliwiać adresatom pisma w sprawie przedstawienia zarzutów zapoznanie się z materiałem dowodowym zawartym w aktach Komisji, tak aby mogli oni skutecznie ustosunkować się do wniosków, do jakich Komisja doszła w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów na podstawie tych dowodów (zob. wyrok z dnia 14 maja 2020 r., NKT Verwaltung i NKT/Komisja, C‑607/18 P, niepublikowany, EU:C:2020:385, pkt 261 i przytoczone tam orzecznictwo). Prawo dostępu do akt stanowi tym samym konsekwencję zasady poszanowania prawa do obrony w trakcie każdego postępowania prowadzonego przeciwko osobie i mogącego doprowadzić do wydania niekorzystnego dla niej aktu (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 stycznia 2004 r., Aalborg Portland i in./Komisja, C‑204/00 P, C‑205/00 P, C‑211/00 P, C‑213/00 P, C‑217/00 P i C‑219/00 P, EU:C:2004:6, pkt 68; z dnia 13 września 2018 r., UBS Europe i in., C‑358/16, EU:C:2018:715, pkt 60, 61).

41      Należy niemniej podkreślić, że postępowanie wszczęte w następstwie skargi do Komisji nie stanowi postępowania kontradyktoryjnego między zainteresowanymi przedsiębiorstwami, lecz postępowanie wszczęte przez Komisję w następstwie żądania, w ramach wykonywania jej zadania polegającego na zapewnieniu przestrzegania zasad konkurencji. Z powyższego wynika, że przedsiębiorstwa, przeciwko którym wszczęto postępowanie, i te, które złożyły skargę do Komisji, nie znajdują się pod względem proceduralnym w tej samej sytuacji i że przedsiębiorstwa składające skargę nie mogą powoływać się na prawo do obrony. Natomiast podmioty składające skargę do Komisji powinny mieć możliwość ochrony swych uzasadnionych interesów w ramach wszczętego przez Komisję postępowania i, co za tym idzie, ścisłej współpracy w jego ramach, nawet jeśli prawa proceduralne tych podmiotów składających skargę nie mają tak szerokiego zakresu jak prawa do obrony przysługujące przedsiębiorstwom, przeciwko którym Komisja prowadzi dochodzenie (zob. wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Topps Europe/Komisja, T‑699/14, niepublikowany, EU:T:2017:2, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 stanowi, że „[w] przypadku, gdy Komisja poinformowała wnioskodawcę [podmiot składający skargę do Komisji] o swoim zamiarze odrzucenia wniosku [skargi] zgodnie z art. 7 ust. 1, wnioskodawca [podmiot składający skargę do Komisji] może żądać dostępu do dokumentów, na których Komisja opiera swoją tymczasową ocenę. Jednakże w tym celu wnioskodawca [podmiot składający skargę do Komisji] może nie uzyskać dostępu do tajemnic handlowych oraz innych poufnych informacji należących do innych stron uczestniczących w postępowaniach”.

43      Z brzmienia tego przepisu i utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawo dostępu podmiotów składających skargę do Komisji nie ma tego samego zakresu co prawo dostępu do akt Komisji przyznane osobom, przedsiębiorstwom i związkom przedsiębiorstw będącym adresatami pisma Komisji w sprawie przedstawienia zarzutów, które to prawo obejmuje wszystkie dokumenty uzyskane, przedstawione lub zgromadzone przez dyrekcję generalną Komisji w trakcie dochodzenia, a ogranicza się jedynie do dokumentów, na których Komisja opiera swoją tymczasową ocenę (zob. wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Topps Europe/Komisja, T‑699/14, niepublikowany, EU:T:2017:2, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      W niniejszej sprawie należy przede wszystkim zauważyć, że złożone w styczniu i lutym 2013 r. wnioski o udzielenie dostępu do akt sprawy dotyczyły akt dochodzenia prowadzonego z urzędu, którego skarżąca nie była stroną i które zamknięto w styczniu 2009 r. W piśmie, w którym skarżąca wniosła skargę na bezczynność, którą przedstawiła jako załącznik do skargi w niniejszej sprawie, skarżąca przyznaje zresztą, że „nie miał[a] […] prawa inicjatywy dowodowej [ani] prawa dostępu do akt” w dochodzeniu prowadzonym z urzędu.

45      Należy również stwierdzić, że skarżąca złożyła wspomniane wnioski o udzielenie dostępu w dniu, w którym Komisja nie przekazała jej jeszcze swojej tymczasowej oceny dotyczącej wniesionej do niej skargi, która doprowadziła do wydania zaskarżonej decyzji. Komisja poinformowała bowiem skarżącą o swoim zamiarze odrzucenia skargi w piśmie z dnia 21 grudnia 2015 r.

46      Otóż z brzmienia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 wynika, że prawo dostępu podmiotów składających skargę do Komisji dotyczy informacji, na których Komisja opiera swoją tymczasową ocenę. W tym względzie obwieszczenie Komisji dotyczące zasad dostępu do akt Komisji w sprawach na mocy art. [101] i [102 TFUE], art. 53, 54 i 57 porozumienia EOG oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (Dz.U. 2005, C 325, s. 7) wskazuje w ust. 31, że „[s]trona powodowa [składający skargę] uzyska dostęp do tych dokumentów jednorazowo, po wydaniu pisma informującego stronę powodową [go] o zamiarze odrzucenia jej [jego] skargi przez Komisję”.

47      Wynika z tego, że odmowa przez Komisję udzielenia skarżącej dostępu do akt dochodzenia prowadzonego z urzędu w lipcu 2013 r., czyli dwa i pół roku przed przedstawieniem tymczasowej oceny, nie stanowi naruszenia praw proceduralnych skarżącej w ramach sprawy będącej przedmiotem jej skargi.

48      Następnie należy zbadać argument skarżącej, zgodnie z którym w istocie żaden z dokumentów przedstawionych przez Komisję w załączniku do pisma z dnia 21 grudnia 2015 r. nie pochodził z dochodzenia prowadzonego z urzędu, podczas gdy Komisja oparła swoją tymczasową ocenę oraz swe wnioski w zaskarżonej decyzji dotyczącej rabatów i bonusów stosowanych przez Velux na dokumentach przedstawionych i wnioskach sformułowanych w ramach tego dochodzenia. Na poparcie swojego argumentu skarżąca podnosi, że w pkt 6–12, 43, 44 i 96 tymczasowej oceny oraz w motywach 24 i 55–57 zaskarżonej decyzji Komisja odnosi się do dochodzenia prowadzonego z urzędu bez ograniczania się do ustalenia stanu faktycznego i do przedstawienia kontekstu rozpatrywanej sprawy.

49      W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że pkt 6–12 pisma informującego skarżącą o zamiarze odrzucenia jej skargi do Komisji wchodzą w skład części związanej z opisem postępowania oraz, dokładniej rzecz ujmując, zawierają wyjaśnienia co do dochodzenia prowadzonego z urzędu. Prawdą jest, że w tym przypomnieniu faktów, które poprzedzały złożenie przez skarżącą skargi do Komisji, Komisja wskazuje między innymi na wnioski, do których doszła w trakcie postępowania prowadzonego z urzędu, które zamknięto w styczniu 2009 r., w przedmiocie rabatów i bonusów stosowanych przez Velux. Niemniej z tego prostego przypomnienia wniosków, do których wówczas doszła Komisja, nie można w żadnym razie wywnioskować, że oparła ona swoją znajdującą się w piśmie z dnia 21 grudnia 2015 r. tymczasową ocenę w niniejszej sprawie na rzeczonych wnioskach.

50      Po drugie, należy stwierdzić, że w pkt 43 tymczasowej oceny Komisja ograniczyła się do przypomnienia kontekstu dochodzenia prowadzonego z urzędu, przedstawienia zwięzłego opisu rabatów stosowanych przez Velux w tamtym okresie oraz do wskazania, że postanowiła nie prowadzić dalszego dochodzenia z urzędu w tej kwestii. Fakt, iż wyjaśnienia te służą wyłącznie umieszczeniu w szerszym kontekście kolejnych ustępów tymczasowej oceny, wynika jasno z pierwszego zdania pkt 44 tej oceny, który wskazuje, że Komisja „dokonała przeglądu stosowanych przez [Velux] warunków handlowych obowiązujących obecnie w szeregu państw członkowskich”. O ile prawdą jest, iż pkt 44 tymczasowej oceny wskazuje następnie, że „stosowan[e] przez [Velux] warunk[i] handlow[e] […] mają taką samą strukturę podstawową” i że Velux „zasadniczo oferuje takie same zniżki i premie jak te opisane powyżej […], tj. upusty, które w równym stopniu mają zastosowanie do wszystkich dystrybutorów i które stanowią odzwierciedlenie oszczędności kosztów lub wysiłków handlowych danych dystrybutorów”, o tyle odniesień tych nie można rozumieć jako wskazujących, że Komisja z pewnością oparła się jedynie na wnioskach z dochodzenia prowadzonego z urzędu w celu dojścia do wniosków w tymczasowej ocenie. Przeciwnie, z pkt 44 i 45 tej oceny wynika, że Komisja dokonała ponownej oceny rabatów i bonusów stosowanych przez Velux.

51      Po trzecie, pkt 96 tymczasowej oceny stanowi szósty i ostatni punkt tej części pisma z dnia 21 grudnia 2015 r., w której Komisja precyzuje zakres środków dochodzeniowych, które uważa za niezbędne do kontynuowania postępowania. Tym samym dopiero po przedstawieniu różnych analiz, dochodzeń, żądań udzielenia informacji i kontroli w pomieszczeniach niektórych przedsiębiorstw, które Komisja była zobowiązana przeprowadzić, uznaje ona, że „dalsze postępowanie wyjaśniające byłoby nieproporcjonalne ze względu na ograniczone prawdopodobieństwo stwierdzenia istnienia naruszenia, w szczególności dlatego, że w latach 2007–2009 przeprowadziła już pełne postępowanie wyjaśniające, które obejmowało kontrole i liczne wezwania do udzielenia informacji i które nie umożliwiło jej sformułowania wniosku, że spółka [Velux] dopuściła się jakichkolwiek przypadków naruszenia prawa konkurencji”. Komisja podnosi, że ta wzmianka o dochodzeniu prowadzonym z urzędu miała na celu jedynie wykazanie, że była ona świadoma zakresu ewentualnego dochodzenia. Natomiast skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu, który pozwoliłby na podważenie tego twierdzenia Komisji.

52      Po czwarte, wystarczy stwierdzić, że w ostatnim zdaniu motywu 24 zaskarżonej decyzji powtórzono w istocie wnioski z pkt 96 tymczasowej oceny (zob. pkt 51 powyżej) w odniesieniu do uwzględnienia wcześniejszego doświadczenia Komisji w ocenie zakresu środków dochodzeniowych uznanych za konieczne w przypadku dalszego prowadzenia postępowania.

53      Po piąte, skarżąca utrzymuje, że dwa pisma Velux, przytoczone jako dowody na poparcie wniosków zawartych w motywach 55–57 zaskarżonej decyzji, odnoszą się do praktyk badanych w dochodzeniu prowadzonym z urzędu. Skarżąca wywodzi stąd, że Komisja oparła swą tymczasową ocenę również na wnioskach, do jakich doszła w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu, i na dowodach zebranych w trakcie tego dochodzenia.

54      Należy jednak zauważyć, że skarżąca uzyskała dostęp do jawnych wersji niektórych dokumentów pochodzących z dochodzenia prowadzonego z urzędu, a w szczególności dwóch wskazanych przez nią dokumentów, które zostały ponownie przedłożone przez Velux w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 prawo dostępu do dokumentów, na których Komisja oparła swoją tymczasową ocenę, nie pozwala podmiotowi składającemu skargę do Komisji na dostęp do tajemnic handlowych oraz innych poufnych informacji należących do innych stron uczestniczących w postępowaniach. Ponadto Komisja podnosi, a skarżąca temu nie zaprzecza, że skarżąca miała nawet dostęp do pełnej wersji jednego z dwóch omawianych dokumentów.

55      Przy założeniu, że Komisja oparła swą tymczasową ocenę i wnioski zawarte w motywach 55–57 zaskarżonej decyzji na dowodach, które zostały już przedstawione w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu, bezsporne jest zatem, że skarżąca miała dostęp do przedmiotowych dokumentów, przynajmniej w wersji jawnej, w ramach postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji.

56      Wreszcie, należy zaznaczyć, że do pisma z dnia 21 grudnia 2015 r. informującego skarżącą o zamiarze odrzucenia przez Komisję złożonej do niej skargi dołączono pewną liczbę dokumentów, co do których Komisja wskazała, że oparła na nich swą tymczasową ocenę. W uwagach w przedmiocie tej tymczasowej oceny skarżąca wskazała zresztą na trudność przeanalizowania w wyznaczonym terminie dużej liczby dokumentów przekazanych przez Komisję w załączniku do jej pisma.

57      Ponadto z akt sprawy przed Sądem wynika, że Velux w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, ponownie przekazał Komisji istotne informacje, które wcześniej przekazał w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu. Listy załączników do uwag Velux na temat skargi skarżącej złożonej do Komisji i jego odpowiedzi na pytania Komisji przedstawione przed Sądem ukazują bowiem, że Velux dostarczył w formie załączników szereg dokumentów, które pierwotnie zostały przedłożone w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu.

58      Co więcej, o ile skarżąca uznała, że Komisja oparła swą tymczasową ocenę na informacjach, które nie zostały załączone do pisma z dnia 21 grudnia 2015 r., o tyle miała ona prawo złożyć wniosek o udzielenie dostępu do tych informacji zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004.

59      Ponadto należy podkreślić, że po otrzymaniu pisma z dnia 21 grudnia 2015 r. skarżąca uzupełniła swoją pierwotną skargę do Komisji poprzez złożenie dodatkowych uwag, co spowodowało wymianę informacji uzupełniających z Komisją, i w tym kontekście skarżąca uzyskała dodatkowe informacje dostarczone przez Velux. W ramach tej wymiany skarżąca mogła skorzystać z przysługującego jej prawa dostępu do przedmiotowych informacji.

60      Tymczasem w odpowiedzi na środek organizacji postępowania skarżąca potwierdziła, że nie złożyła wniosku o dostęp do akt po otrzymaniu pisma z dnia 21 grudnia 2015 r. zawierającego tymczasową ocenę Komisji.

61      Z całości powyższych rozważań wynika, iż skarżąca nie wykazała, że Komisja naruszyła przysługujące skarżącej prawo dostępu do dokumentów, na których instytucja ta oparła swoją tymczasową ocenę, powtórzoną w zaskarżonej decyzji.

62      W konsekwencji zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 należy oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady dobrej administracji ustanowionej w art. 41 karty praw podstawowych

63      W zarzucie drugim skarżąca, popierana przez Rzeczpospolitą Polską, podnosi, że wynoszący 71 miesięcy czas trwania postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji był zbyt długi. Skarżąca dodaje, że ów czas trwania, w połączeniu z brakiem decyzji co do istoty, miał wpływ na możliwość skierowania sprawy do krajowych organów ochrony konkurencji i spowodował upływ terminu przedawnienia w odniesieniu do praktyk zarzucanych w skardze do Komisji, pozbawiając skarżącą możliwości wniesienia do sądu środka prawnego. Ponadto podnosi ona w istocie, że szerokie uprawnienia dyskrecjonalne Komisji przy rozpatrywaniu przedmiotowej skargi do Komisji naruszyły jej prawa podstawowe. W tym względzie Rzeczpospolita Polska podnosi, że przewlekłość badania skargi do Komisji w połączeniu z nadmierną uznaniowością decyzji stwierdzających brak istnienia interesu Unii skutkuje tym, że małe i średnie przedsiębiorstwa pochodzące z państw Europy Środkowej lub tam działające są faktycznie pozbawione możliwości skutecznego dochodzenia swoich praw.

64      Komisja kwestionuje te argumenty.

65      W niniejszej sprawie należy najpierw rozpatrzyć zastrzeżenia dotyczące uprawnień dyskrecjonalnych Komisji, a następnie zbadać, czy w świetle okoliczności właściwych dla niniejszej sprawy czas trwania postępowania administracyjnego nie był rozsądny oraz czy ten czas trwania w powiązaniu z brakiem decyzji końcowej miał wpływ na możliwość dochodzenia praw przez skarżącą.

 W przedmiocie zastrzeżeń dotyczących nadmiernych uprawnień dyskrecjonalnych Komisji

66      Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Komisja, która na mocy art. 105 ust. 1 TFUE czuwa nad stosowaniem art. 101 i 102 TFUE, jest powołana do zdefiniowania i realizacji polityki Unii w dziedzinie konkurencji i dysponuje w tym zakresie uprawnieniami dyskrecjonalnymi przy rozpoznawaniu skarg (wyroki: z dnia 26 stycznia 2005 r., Piau/Komisja, T‑193/02, EU:T:2005:22, pkt 80; z dnia 12 lipca 2007 r., AEPI/Komisja, T‑229/05, niepublikowany, EU:T:2007:224, pkt 38; z dnia 15 grudnia 2010 r., CEAHR/Komisja, T‑427/08, EU:T:2010:517, pkt 26). W celu skutecznego wywiązania się z tego zadania jest ona zatem uprawniona do przyznania różnych priorytetów złożonym do niej skargom (zob. wyrok z dnia 4 marca 1999 r., Ufex i in./Komisja, C‑119/97 P, EU:C:1999:116, pkt 88 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 34).

67      W przypadku gdy przy wykonywaniu tych uprawnień dyskrecjonalnych Komisja zdecyduje się przyznać różne priorytety złożonym do niej skargom, może ona nie tylko określić kolejność, w jakiej skargi będą rozpoznawane, ale także odrzucić skargę z uwagi na brak wystarczającego interesu Unii w dalszym prowadzeniu badania sprawy (wyroki: z dnia 24 stycznia 1995 r., Tremblay i in./Komisja, T‑5/93, EU:T:1995:12, pkt 60; z dnia 14 lutego 2001 r., Sodima/Komisja, T‑62/99, EU:T:2001:53, pkt 36). Zważywszy, że ocena interesu Unii, jaki przedstawia skarga do Komisji w dziedzinie konkurencji, zależy od okoliczności faktycznych i prawnych konkretnej sprawy (wyrok z dnia 12 lipca 2007 r., AEPI/Komisja, T‑229/05, niepublikowany, EU:T:2007:224, pkt 38), nie należy ani ograniczać liczby kryteriów oceny, na które może się powołać Komisja, ani odwrotnie, nakładać na nią obowiązku stosowania wyłącznie określonych kryteriów (wyroki: z dnia 17 maja 2001 r., IECC/Komisja, C‑450/98 P, EU:C:2001:276, pkt 58; z dnia 16 stycznia 2008 r., Scippacercola i Terezakis/Komisja, T‑306/05, niepublikowany, EU:T:2008:9, pkt 189; z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 35).

68      Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji nie są jednak nieograniczone (wyrok z dnia 4 marca 1999 r., Ufex i in./Komisja, C‑119/97 P, EU:C:1999:116, pkt 89). Instytucja ta musi bowiem wziąć pod uwagę wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne – poprzez ich uważne zbadanie – podane do jej wiadomości przez składającego do niej skargę w celu podjęcia decyzji co do dalszego biegu postępowania w przedmiocie skargi (zob. wyrok z dnia 17 maja 2001 r., IECC/Komisja, C‑450/98 P, EU:C:2001:276, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 36).

69      W przypadku gdy Komisja postanawia, jak w niniejszym przypadku, nie wszczynać dochodzenia, nie jest ona zobowiązana wykazać braku naruszenia w celu uzasadnienia takiej decyzji (wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 37).

70      A zatem w takiej sytuacji do Sądu nie należy sprawdzenie, czy składający skargę do Komisji dostarczył w swojej skardze wystarczających dowodów umożliwiających stwierdzenie naruszenia prawa konkurencji, lecz sprawdzenie, czy z zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja wyważyła znaczenie wpływu, jaki zarzucane naruszenie może wywrzeć na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, prawdopodobieństwo ustalenia jego istnienia i zakres środków dochodzeniowych koniecznych do jak najlepszego wykonania jej zadania polegającego na czuwaniu nad przestrzeganiem art. 101 i 102 TFUE (wyroki: z dnia 18 września 1992 r., Automec/Komisja, T‑24/90, EU:T:1992:97, pkt 86; z dnia 24 stycznia 1995 r., Tremblay i in./Komisja, T‑5/93, EU:T:1995:12, pkt 62; z dnia 12 lipca 2007 r., AEPI/Komisja, T‑229/05, niepublikowany, EU:T:2007:224, pkt 41). Ponadto sprawowana przez sąd Unii kontrola nie może prowadzić do zastąpienia oceny interesu Unii dokonanej przez Komisję oceną sądu Unii, lecz ma na celu zbadanie tego, czy spornej decyzji nie oparto na niedokładnych ustaleniach faktycznych, oraz tego, czy nie wydano jej z naruszeniem prawa oraz czy nie jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie lub nadużyciem władzy (zob. wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Topps Europe/Komisja, T‑699/14, niepublikowany, EU:T:2017:2, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

71      Aby umożliwić Sądowi skuteczną kontrolę w przedmiocie wykonywania przez Komisję uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie określania priorytetów, instytucja ta jest w każdym razie związana obowiązkiem uzasadnienia, gdy odmawia dalszego prowadzenia badania skargi, zaś uzasadnienie to musi być wystarczająco dokładne i szczegółowe (wyroki: z dnia 4 marca 1999 r., Ufex i in./Komisja, C‑119/97 P, EU:C:1999:116, pkt 90, 91; z dnia 14 lutego 2001 r., Sodima/Komisja, T‑62/99, EU:T:2001:53, pkt 42; z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 39).

72      W odniesieniu, w niniejszej sprawie, do zastrzeżenia dotyczącego zakresu uprawnień dyskrecjonalnych Komisji, należy najpierw przypomnieć, że zgodnie z zasadami określonymi w pkt 66 powyżej Komisja jest uprawniona do przyznania różnych priorytetów złożonym do niej skargom i dysponuje w tym względzie uprawnieniami dyskrecjonalnymi.

73      W przeciwieństwie do tego, co podnosi w istocie skarżąca, uprawnienia dyskrecjonalne, którymi w tym względzie dysponuje Komisja, nie są jednak nieograniczone, jako że Komisja jest zobowiązana do uwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych – poprzez ich uważne zbadanie – podanych do jej wiadomości przez składającego do niej skargę (zob. pkt 68 powyżej). Co więcej, należy do niej wyważenie, po ocenieniu z całą wymaganą uwagą okoliczności faktycznych i prawnych wskazanych w skardze do niej wniesionej, znaczenia wpływu zarzucanego naruszenia na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, prawdopodobieństwa ustalenia jego istnienia i zakresu środków dochodzeniowych koniecznych do jak najlepszego wykonania jej zadania polegającego na czuwaniu nad przestrzeganiem art. 101 i 102 TFUE (zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, niepublikowany, EU:T:2014:1096, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo).

74      Niemniej zważywszy, że ocena interesu, jaki przedstawia dla Unii skarga do Komisji, zależy od okoliczności konkretnej sprawy, nie należy ani ograniczać liczby kryteriów oceny, na które może się powołać Komisja, ani odwrotnie nakładać na nią obowiązku stosowania wyłącznie określonych kryteriów (zob. pkt 67 powyżej). Mając na uwadze okoliczność, że w dziedzinie takiej jak dziedzina prawa konkurencji kontekst faktyczny i prawny może się znacząco różnić w poszczególnych sprawach, możliwe jest stosowanie kryteriów, które nie były dotychczas brane pod uwagę, lub przyznanie pierwszeństwa jednemu kryterium w celu dokonania oceny tego interesu Unii (zob. wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

75      W niniejszej sprawie skarżąca i Rzeczpospolita Polska podnoszą w szczególności, że dokonując oceny istnienia interesu Unii, Komisja powinna była wziąć pod uwagę skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego, a zwłaszcza możliwości rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw pochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii po 2004 r., lub działających głównie w tych państwach.

76      Nie można zgodzić się z tą argumentacją.

77      Z orzecznictwa przywołanego w pkt 70 powyżej wynika bowiem, że zadaniem Sądu nie jest zastąpienie oceny interesu Unii dokonanej przez Komisję swoją oceną poprzez sprawdzenie tego, czy kryteria inne niż te przyjęte przez Komisję w zaskarżonej decyzji powinny były doprowadzić do przyjęcia przez tę instytucję, że Unia ma interes w dalszym badaniu sprawy (zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, niepublikowany, EU:T:2014:1096, pkt 89).

78      W odniesieniu do zastrzeżenia podniesionego przez Rzeczpospolitą Polskę, zgodnie z którym Komisja nie kierowała się w istocie zasadami bezstronności, oddalając skargę złożoną do niej przez skarżącą ze względu na brak interesu Unii w dalszym prowadzeniu postępowania, należy stwierdzić, że ani skarga, ani replika nie zawierają argumentów w tym zakresie. Skarżąca przedstawia te twierdzenia przed Sądem po raz pierwszy w jej uwagach dotyczących uwag interwenienta. W niniejszej sprawie nie ma konieczności ani wypowiedzieć się co do kwestii, czy Rzeczpospolita Polska mogła podnieść to zastrzeżenie, działając jako interwenient, ani zbadać, czy twierdzenia skarżącej mogą stanowić rozszerzenie jej drugiego zarzutu. Należy bowiem stwierdzić, że jedyne dowody powołane na poparcie zarzucanego Komisji braku bezstronności znajdują się w załączniku do uwag skarżącej dotyczących uwag interwenienta, przy czym skarżąca nie uzasadniła opóźnienia w przedstawieniu wspomnianych dowodów. W konsekwencji dowody te należy odrzucić jako niedopuszczalne zgodnie z art. 85 § 3 regulaminu postępowania. W każdym wypadku należy zauważyć, że owe dowody – przy założeniu, iż są dopuszczalne – nie zawierają informacji dotyczących rozpatrywanego postępowania, które pozwoliłyby Sądowi, w ramach wniesionej do niego skargi, stwierdzić brak bezstronności Komisji w niniejszej sprawie. W konsekwencji należy stwierdzić, że zarzucany Komisji brak bezstronności w postępowaniu będącym przedmiotem niniejszego sporu nie został poparty jakimkolwiek właściwym dowodem ani przez skarżącą, ani przez Rzeczpospolitą Polską.

79      Zastrzeżenia dotyczące uprawnień dyskrecjonalnych Komisji należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego przewlekłości postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji

80      Co się tyczy czasu trwania rozpatrywanego postępowania, należy przypomnieć, że przestrzeganie rozsądnego terminu w postępowaniach administracyjnych z zakresu polityki konkurencji stanowi ogólną zasadę prawa Unii, której poszanowanie zapewniają sądy Unii (zob. wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r., Heineken Nederland i Heineken/Komisja, C‑452/11 P, niepublikowany, EU:C:2012:829, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      Rozsądny charakter czasu trwania postępowania należy oceniać w zależności od okoliczności właściwych dla każdej sprawy, a w szczególności w zależności od jej kontekstu, zachowania się stron podczas postępowania, znaczenia, jakie ma sprawa dla biorących w niej udział przedsiębiorstw, oraz w zależności od stopnia jej złożoności, a także, w odpowiednim przypadku, w zależności od tego, jakich informacji czy też uzasadnień ma dostarczyć Komisja w odniesieniu do dokonanych przez nią w trakcie postępowania administracyjnego czynności dochodzeniowych (wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., HIT Groep/Komisja, T‑436/10, EU:T:2015:514, pkt 240).

82      Ponadto orzeczono, że w przypadku gdy Komisja postanowi nadać bieg złożonej do niej skardze, to gdy nie istnieją należycie uzasadnione przyczyny, powinna tego dokonać z wymaganą starannością, powagą i rozwagą, tak aby móc ocenić z pełną znajomością stanu rzeczy okoliczności faktyczne i prawne poddane jej ocenie przez podmioty składające skargę (wyroki: z dnia 29 czerwca 1993 r., Asia Motor France i in./Komisja, T‑7/92, EU:T:1993:52, pkt 36; z dnia 27 września 2006 r., Haladjian Frères/Komisja, T‑204/03, EU:T:2006:273, pkt 29).

83      W niniejszej sprawie okres 71 miesięcy, który upłynął między złożeniem skargi do Komisji a wydaniem zaskarżonej decyzji, jest niewątpliwie wyjątkowo długi. Tę długość postępowania podkreśla fakt, że – jak potwierdziły na rozprawie strony główne – skarżąca zgłosiła wszystkie rozpatrywane praktyki już w chwili złożenia skargi do Komisji w dniu 12 lipca 2012 r.

84      Niemniej skarżąca przedstawiła w swej skardze do Komisji wiele zarzutów dotyczących kategorii złożonych naruszeń. Zarzuty przedstawione w skardze do Komisji dotyczą bowiem, po pierwsze, polityki cenowej Velux, a w szczególności dyskryminacji cenowej, rabatów stanowiących nadużycie, stosowania drapieżnych cen i długoterminowych promocji sprzedaży, po drugie, wprowadzania „marek walczących”, po trzecie, innych praktyk dyskryminacyjnych, takich jak dyskryminacja w zakresie wydatków na reklamę, liczby przedstawicieli handlowych i czasu dostawy w zależności od powiązań dystrybutorów i klientów ze skarżącą, po czwarte, strategii składania przez Velux nieuzasadnionych zgłoszeń patentowych i wszczynania przeciwko skarżącej bezpodstawnych postępowań sądowych oraz, po piąte, podnoszonej praktyki polegającej na zawieraniu przez Velux umów na wyłączność z dostawcami i innymi partnerami biznesowymi w celu uniemożliwienia im współpracy ze skarżącą.

85      Zgodnie z zasadami przywołanymi w pkt 68 powyżej Komisja jest zobowiązana do uwzględniania wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych – poprzez ich uważne zbadanie – podanych do jej wiadomości przez skarżącą w celu podjęcia decyzji co do dalszego biegu postępowania w przedmiocie rozpatrywanej przez nią skargi. Tym samym ze względu na liczbę i złożoność praktyk zarzucanych przez skarżącą badanie, którego dokonanie spoczywało na Komisji, musiało być dłuższe niż w przypadku skargi wniesionej do Komisji, która dotyczyła niewielkiej liczby mniej złożonych praktyk.

86      Ponadto należy również podkreślić, że skarżąca przyczyniła się swoim zachowaniem do dłuższego czasu trwania postępowania, ponieważ wielokrotnie, przez cały czas trwania postępowania, uzupełniała swoją skargę do Komisji, dostarczając liczne dodatkowe dowody (zob. pkt 6, 11, 14, 15 i 21 powyżej).

87      W tym względzie skarżąca podnosi, że przedstawiła dodatkowe dowody wyłącznie w uzupełnieniach jej skargi do Komisji z września 2012 r., czerwca 2014 r., stycznia 2016 r. i kwietnia 2017 r. Jednakże nawet przy założeniu, że jedynie wskazane przez skarżącą uzupełnienia skargi wymagały od Komisji dogłębnej analizy, należy zauważyć, iż złożyła ona uzupełnienia do skargi do Komisji również po otrzymaniu pisma informującego ją o zamiarze odrzucenia owej skargi oraz po wniesieniu skargi na bezczynność, o której mowa w pkt 18 powyżej (zob. pkt 15 i 21 powyżej). Ponadto, poza starannym badaniem wszystkich istotnych dowodów przedstawionych przez skarżącą, czas trwania postępowania obejmuje również czas na zredagowanie tymczasowej oceny i zaskarżonej decyzji.

88      Tym samym nawet jeśli całkowity, wynoszący 71 miesięcy czas trwania postępowania administracyjnego dotyczącego badania rozpatrywanej skargi do Komisji jest szczególnie długi, można go wyjaśnić okolicznościami właściwymi dla sprawy, w szczególności objętością skargi, liczbą i stopniem złożoności zarzucanych praktyk, zachowaniem skarżącej, obowiązkiem Komisji polegającym na uważnym zbadaniu wszystkich informacji udzielonych przez skarżącą i przestrzeganiu poszczególnych etapów postępowania, a także działaniami przedsięwziętymi przez Komisję w ramach rozpatrywania wniesionej do niej skargi.

89      W tym kontekście należy również uwzględnić fakt, że Komisja nie pozostała bezczynna w trakcie postępowania administracyjnego. Nie tylko zbadała ona bowiem wniesioną do niej skargę, różne pisma i dowody wzmacniające dostarczone przez skarżącą w toku całego postępowania oraz informacje przekazane przez Velux, ale także wielokrotnie zwracała się do Velux i do skarżącej o udzielenie informacji (zob. pkt 10 i 11 powyżej). Ponadto Komisja odbyła szereg spotkań z zainteresowanymi przedsiębiorstwami (zob. pkt 8, 9 i 19 powyżej).

90      Dodatkowo argumentu skarżącej i Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym przedmiotową skargę do Komisji trzeba było rozpatrzyć szybciej, ponieważ Komisja przeprowadziła już dochodzenie prowadzone z urzędu, nie można uwzględnić. Dochodzenie prowadzone z urzędu zamknięto bowiem w styczniu 2009 r., podczas gdy skarżąca złożyła skargę do Komisji w lipcu 2012 r. W uwagach dotyczących pisma z dnia 21 grudnia 2015 r., wspomnianych w pkt 14 powyżej, skarżąca sama podkreśla fakt, że jej skarga do Komisji z 2012 r. wskazuje na całkowicie nowe zarzuty i praktyki. Ponadto skarżąca podkreśla, że ponieważ chodzi o bardzo dynamiczny sektor, praktyki handlowe zmieniają się regularnie. W tym względzie bezsporne jest, że bardzo wiele dowodów przedstawionych przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego pochodzi z okresu po zakończeniu dochodzenia prowadzonego z urzędu. Podobnie w odpowiedziach i uwagach Velux przekazał Komisji informacje dotyczące okresów po zakończeniu dochodzenia prowadzonego z urzędu. Ponadto, pomimo pewnego doświadczenia w omawianym sektorze nabytego w wyniku dochodzenia prowadzonego z urzędu, jak przypomniano w pkt 88 powyżej, Komisja była zobowiązana do starannego zbadania praktyk wskazanych w rozpatrywanej skardze do Komisji i uważnej analizy wszystkich dowodów przedstawionych przez skarżącą w toku całego postępowania, a także do przestrzegania prawa do obrony, z którego korzystał Velux, oraz przeprowadzenia szeregu etapów postępowania.

91      W każdym wypadku, jak słusznie podkreśla Komisja, tylko w sytuacji, gdy przekroczenie rozsądnego terminu miało wpływ na wynik postępowania, takie naruszenie może pociągnąć za sobą stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., HIT Groep/Komisja, T‑436/10, EU:T:2015:514, pkt 243 i przytoczone tam orzecznictwo).

92      Tymczasem w ramach pisemnego etapu postępowania przed Sądem skarżąca ani nie podniosła, ani tym bardziej nie wykazała, że czas rozpatrywania skargi do Komisji wpłynął na rozwiązanie przyjęte przez Komisję w zaskarżonej decyzji. Prawdą jest, że na rozprawie skarżąca wskazała, iż czas rozpatrywania jej skargi do Komisji miał wpływ na wynik postępowania. Jednakże nie twierdziła, że chodzi o rozszerzenie jej drugiego zarzutu. Ponadto uwagi przedstawione przez skarżącą na rozprawie nie są oparte na okolicznościach prawnych lub faktycznych ujawnionych w trakcie postępowania. Jak wskazuje Komisja, na podstawie art. 84 regulaminu postępowania, który zakazuje podnoszenia nowych zarzutów w toku postępowania, argumentację przedstawioną przez stronę skarżącą po raz pierwszy na rozprawie należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną.

93      W każdym wypadku, chociaż na poparcie swojej argumentacji skarżąca wspomniała o rabatach stosowanych przez Velux z mocą wsteczną, nie wykazała, że decyzja Komisji mogłaby być inna, gdyby została wydana szybciej. W tym względzie strony główne potwierdziły zresztą na rozprawie, że praktyka ta ustała w 2008 r., co zostało odnotowane w protokole z rozprawy. Jest zatem bezsporne, że praktyka udzielania rabatów z mocą wsteczną ustała przed wydaniem decyzji, która zakończyła dochodzenie prowadzone z urzędu ze względu na to, że zgromadzone w tamtym okresie dowody nie wskazywały na istnienie antykonkurencyjnego zachowania (zob. pkt 4 powyżej). Ponadto w ramach niniejszego postępowania przed Sądem skarżąca ani nie przedstawiła żadnego dowodu na poparcie twierdzenia, zgodnie z którym wspomniana praktyka udzielania rabatów z mocą wsteczną, która ustała w 2008 r., nadal wywierała skutki w chwili złożenia jej skargi do Komisji w 2012 r., ani nie twierdziła, że praktyka ta została ponownie wprowadzona w życie w późniejszym okresie.

94      Wreszcie, orzeczono również, że w odniesieniu do zastosowania reguł konkurencji przekroczenie rozsądnego terminu może stanowić przyczynę stwierdzenia nieważności tylko w przypadku decyzji stwierdzającej naruszenia, o ile zostało ustalone, że brak poszanowania tej zasady naruszył prawo do obrony zainteresowanych przedsiębiorstw. Z wyjątkiem tej szczególnej sytuacji nieprzestrzeganie obowiązku wydania decyzji w rozsądnym terminie pozostaje bez wpływu na ważność postępowania administracyjnego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 [WE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., HIT Groep/Komisja, T‑436/10, EU:T:2015:514, pkt 244 i przytoczone tam orzecznictwo).

95      Z całości powyższych rozważań wynika, po pierwsze, że nawet jeśli czas trwania postępowania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, jest szczególnie długi, można go wyjaśnić okolicznościami właściwymi dla niniejszej sprawy, a po drugie, że w każdym wypadku, biorąc pod uwagę brak wpływu czasu trwania rozpatrywanego postępowania administracyjnego na jego wynik, ten czas trwania nie może zostać uwzględniony sam w sobie w ramach skargi o stwierdzenie nieważności. W tym względzie należy ponadto stwierdzić, że skarżąca nie sformułowała żądań odszkodowawczych w skardze wszczynającej postępowanie. W tych okolicznościach należy oddalić zastrzeżenie dotyczące przewlekłości postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji.

 W przedmiocie zastrzeżeń dotyczących wpływu czasu trwania postępowania administracyjnego na możliwość dochodzenia przez skarżącą jej praw

96      Zdaniem skarżącej czas trwania postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, pozbawia ją możliwości dochodzenia jej praw przed organami ochrony konkurencji państw członkowskich, tym bardziej że Komisja nie wydała decyzji końcowej.

97      W pierwszej kolejności, w odniesieniu do zastrzeżenia skarżącej, zgodnie z którym w istocie opóźnienie w wydaniu decyzji oddalającej skargę do Komisji naruszyło prawo skarżącej do skutecznej ochrony sądowej, należy przypomnieć, że osobom fizycznym lub prawnym, które są uprawnione do złożenia skargi do Komisji na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 1/2003, przysługuje środek prawny w celu ochrony ich uzasadnionych interesów, jeżeli ich skarga do Komisji nie została uwzględniona w całości lub w części (zob. wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 93 i przytoczone tam orzecznictwo). Otóż w niniejszym przypadku skarżąca skorzystała właśnie z takiego środka prawnego, wnosząc na podstawie art. 263 TFUE skargę będącą przedmiotem niniejszego postępowania.

98      W drugiej kolejności, w odniesieniu do zarzutu dotyczącego braku wydania decyzji co do istoty, należy przypomnieć, że ani art. 7 rozporządzenia nr 1/2003, ani art. 7 rozporządzenia nr 773/2004 nie przyznają składającemu skargę do Komisji prawa do wymagania od tej instytucji wydania ostatecznego rozstrzygnięcia co do istnienia podnoszonego naruszenia albo jego braku ani nie nakładają na Komisję obowiązku prowadzenia w każdym razie postępowania do etapu decyzji końcowej (zob. podobnie wyroki: z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 97; z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, niepublikowany, EU:T:2014:1096, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo). Z orzecznictwa wynika również, że żaden przepis nie przyznaje składającemu skargę do Komisji prawa do zobowiązania tej instytucji do kontynuowania postępowania do etapu decyzji końcowej, a tym samym do poszukiwania dowodów dotyczących istnienia owego naruszenia albo jego braku, nawet jeśli prowadzone było dochodzenie (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Spira/Komisja, T‑108/07 i T‑354/08, niepublikowany, EU:T:2013:367, pkt 115 i przytoczone tam orzecznictwo).

99      Ponadto należy zauważyć, że w ramach postępowania przed Sądem skarżąca nie przedstawiła dowodów wskazujących na to, że Komisja udzieliła jej precyzyjnych zapewnień, że będzie kontynuować postępowanie do czasu wydania decyzji końcowej. Wręcz przeciwnie – skarżąca została poinformowana o zamiarze odrzucenia przez Komisję złożonej do niej skargi w momencie otrzymania pisma Komisji z dnia 21 grudnia 2015 r.

100    Ponadto, w szczególności w świetle prawa do obrony przysługującego stronie, wobec której toczy się postępowanie w celu wydania decyzji na podstawie rozdziału III rozporządzenia nr 1/2003, należy zauważyć, że jest wykluczone, by Komisja prowadziła „ukryte formalne postępowanie”, jak twierdzi skarżąca.

101    Z powyższego wynika, że skarżąca nie dysponowała żadnymi zapewnieniami, że Komisja nada dalszy bieg skardze złożonej do niej przez skarżącą.

102    W trzeciej kolejności skarżąca podnosi, że ze względu na zakres terytorialny rozpatrywanych działań Komisja jest jedynym organem właściwym do wydania decyzji w ich przedmiocie. Dodaje ona, że Komisja dysponuje znacznie większymi zasobami ludzkimi i finansowymi niż krajowe organy ochrony konkurencji.

103    Należy zauważyć, że owe argumenty stoją w sprzeczności z orzecznictwem przytoczonym w pkt 67 powyżej. Argumenty te sprowadzają się bowiem zasadniczo do twierdzenia, że skoro wnioskowane dochodzenie obejmuje terytorium wielu państw członkowskich i wymaga znacznych zasobów, Komisja jest zobowiązana do wszczęcia dochodzenia bez brania pod uwagę wszystkich okoliczności danego przypadku, a w szczególności niewielkiego prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia reguł prawa konkurencji Unii. Argumenty te przemawiają zatem za tym, aby z naruszeniem wspomnianego orzecznictwa zakresowi terytorialnemu i kosztom dochodzenia nadać rangę decydujących kryteriów do celów stwierdzenia interesu Unii we wszczęciu dochodzenia (wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 65). Argumenty te należy zatem oddalić jako bezzasadne.

104    Ponadto argumenty te sprowadzają się do ustanowienia zasady podziału kompetencji między Komisją a organami państw członkowskich. W tym względzie należy zauważyć, że na mocy rozporządzenia nr 1/2003 Komisja i państwa członkowskie posiadają równoległe kompetencje do stosowania art. 101 i 102 TFUE, a systematyka tego rozporządzenia opiera się na ścisłej współpracy między nimi (zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, EU:T:2014:1096, pkt 36). Niemniej ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (Dz.U. 2004, C 101, s. 43) nie ustanawiają żadnej zasady podziału kompetencji między Komisją a organami ochrony konkurencji państw członkowskich (wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, EU:T:2014:1096, pkt 37–39).

105    Dodatkowo z orzecznictwa wynika również, że ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat, o którym mowa w pkt 104 powyżej, nie ustanawiają praw ani nie dają podstaw, aby dane przedsiębiorstwo mogło oczekiwać, że jego sprawa zostanie rozpatrzona przez konkretny organ ochrony konkurencji (zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, EU:T:2014:1096, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

106    Nawet więc przy założeniu, że Komisja, a nie organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego, jest najwłaściwszym organem do prowadzenia danej sprawy, skarżącej nie przysługuje prawo do domagania się rozpatrzenia tej sprawy przez Komisję (zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 2014 r., Si.mobil/Komisja, T‑201/11, EU:T:2014:1096, pkt 40). Co więcej, jak wynika z pkt 99 powyżej, Komisja nie udzieliła skarżącej precyzyjnych zapewnień, że nada dalszy bieg skardze złożonej do niej przez skarżącą.

107    W czwartej kolejności skarżąca podnosi, że organy ochrony konkurencji państw członkowskich niechętnie wszczynają dochodzenia, gdy Komisja bada skargę mającą ten sam przedmiot. Na poparcie tego zastrzeżenia przedstawia ona pismo UOKiK z dnia 17 listopada 2017 r.

108    W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że w niniejszej sprawie żaden przepis rozporządzenia nr 1/2003 nie zobowiązuje organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego do zawieszenia wszczętego przez niego postępowania lub do odrzucenia złożonej do niego skargi ze względu na to, że Komisja bada skargę dotyczącą tych samych praktyk.

109    Jak przypomniano już w pkt 104 powyżej, ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji nie ustanawiają zasady podziału kompetencji między Komisją a organami ochrony konkurencji państw członkowskich. Zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003, na który powołuje się Komisja, krajowe organy ochrony konkurencji zostają pozbawione kompetencji w zakresie stosowania art. 101 i 102 TFUE wyłącznie w przypadku, gdy Komisja wszczyna postępowanie w celu przyjęcia decyzji na podstawie rozdziału III tego rozporządzenia. Jak słusznie podkreśla Komisja, zważywszy, że nie wszczęła formalnego postępowania, przepis ten nie miał zastosowania w niniejszej sprawie.

110    Następnie Rzeczpospolita Polska potwierdziła na rozprawie, że zgodnie z polskim prawem Prezes UOKiK miał możliwość wszczęcia dochodzenia dotyczącego przedmiotowych praktyk, podczas gdy Komisja badała te praktyki w ramach rozpatrywania złożonej do niej skargi.

111    Skarżąca podnosi jednak, że pomimo tej możliwości w polskim prawie i brzmienia art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003 Prezes UOKiK odmówił wszczęcia postępowania, i to mimo faktu, że otrzymał informacje dotyczące zarzucanych praktyk.

112    Należy zauważyć, że pismo UOKiK przedstawione przez skarżącą w celu poparcia jej zastrzeżenia stanowi odpowiedź na zawiadomienie złożone we wrześniu 2017 r. przez organizację pracodawców, której członkiem jest skarżąca. O ile prawdą jest, że pismo to wskazuje, iż w świetle postępowania toczącego się przed Komisją podjęcie działań przez UOKiK byłoby przedwczesne, o tyle z pisma tego bardzo jasno wynika, że nie chodzi tu o jedyny powód, dla którego organ ten postanowił w listopadzie 2017 r. nie podejmować działań. Wyjaśniono tam bowiem w szczególności, że przedstawione twierdzenia nie zostały wystarczająco uzasadnione, że co do zasady organy ochrony konkurencji innych państw członkowskich są właściwe do rozpoznania zarzutów nadużycia pozycji dominującej na ich terytorium i do nałożenia ewentualnych sankcji oraz że niektóre dowody wzbudzają wątpliwości i odnoszą się do okresu, w odniesieniu do którego krajowe terminy przedawnienia już upłynęły przed wystąpieniem do UOKiK. Z pisma tego wynika zatem, że decyzja UOKiK o niewszczynaniu dochodzenia była uzasadniona również względami innymi niż badanie przez Komisję skargi złożonej do niej przez skarżącą.

113    W piątej kolejności skarżąca podnosi, że pismo UOKiK wykazuje również, iż konsekwencją czasu trwania badania jej skargi przez Komisję był upływ terminów przedawnienia, co uniemożliwia wystąpienie do krajowych organów ochrony konkurencji.

114    Prawdą jest, że w piśmie UOKiK wskazano, iż niektóre dowody odnoszą się do okoliczności, w odniesieniu do których krajowe terminy przedawnienia upłynęły. Ponadto Rzeczpospolita Polska wskazała, że mające zastosowanie w niniejszej sprawie polskie prawo nie przewiduje zawieszenia biegu terminów przedawnienia naruszeń i skarg o odszkodowanie z uwagi na rozpatrywanie skargi przez Komisję.

115    W tym względzie należy zauważyć, że skarżąca została poinformowana pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. o zamiarze odrzucenia przez Komisję skargi złożonej do niej przez skarżącą. Jednakże ani w uwagach dotyczących wspomnianego pisma Komisji, o których mowa w pkt 14 powyżej, ani w piśmie wnoszącym skargę na bezczynność, którą skarżąca przedstawiła jako załącznik do skargi w niniejszej sprawie, skarżąca nie wskazała, że czas trwania badania przez Komisję jej skargi złożonej do tej instytucji mógłby mieć wpływ na możliwość dochodzenia jej praw przed organami krajowymi ze względu na upływ terminów przedawnienia, podczas gdy skarżąca nie mogła nie wiedzieć o tym ryzyku. Mimo ryzyka związanego z upływem terminów przedawnienia w prawie krajowym bezsporne jest, że skarżąca wielokrotnie, przez cały czas trwania postępowania, uzupełniała swoją skargę do Komisji, a w szczególności po otrzymaniu tymczasowej oceny pod koniec 2015 r., jak również po wniesieniu do Sądu skargi na bezczynność. Jak wynika z pkt 86 powyżej, czas trwania postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, jest zatem częściowo spowodowany zachowaniem skarżącej. Wynika z tego, że argumentu skarżącej, zgodnie z którym przewlekłość w działaniu Komisji pozbawiła ją możliwości dochodzenia jej praw przed organami ochrony konkurencji państw członkowskich z powodu upływu terminów przedawnienia w prawie krajowym, nie można uwzględnić.

116    Ponadto orzeczono, że decyzja UOKiK o nierozpatrywaniu zawiadomienia krajowego z powodu przewidzianych w polskim prawie polskim przepisów o przedawnieniu, która to decyzja nie zawiera oceny dotyczącej naruszenia lub braku naruszenia art. 101 i 102 TFUE, nie może skutkować zmuszeniem Komisji do wszczęcia dochodzenia (zob. wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

117    Okoliczność, że UOKiK odmówił działania na podstawie informacji dostarczanych mu przez skarżącą od stycznia 2016 r. oraz po złożeniu zawiadomienia we wrześniu 2017 r. przez organizację pracodawców, której członkiem jest skarżąca, nie może zatem ani zostać przypisana Komisji, ani nie może skutkować zmuszeniem tej instytucji do kontynuowania postępowania aż do wydania decyzji końcowej.

118    Ponadto skarżąca potwierdziła w odpowiedzi na pytanie Sądu, że nie zwróciła się do organu ochrony konkurencji innego państwa członkowskiego w celu doprowadzenia do przestrzegania art. 102 TFUE przed podnoszonym upływem terminów przedawnienia. W tym względzie wyjaśniła, że fakt, iż nie złożyła zawiadomienia do organu ochrony konkurencji innego państwa członkowskiego, znajduje wytłumaczenie w jej decyzji o wielokrotnym uzupełnieniu skargi do Komisji, która jej zdaniem jest najbardziej odpowiednia do rozpoznania skargi.

119    Należy zaznaczyć, że orzeczono, iż okoliczność, że zachowania wskazane w skardze do Komisji miały miejsce w wielu państwach członkowskich, może stanowić jedynie wskazówkę, że działanie na szczeblu Unii może być bardziej skuteczne niż liczne działania na szczeblu krajowym. Niemniej taka wskazówka nie wystarcza sama w sobie do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia przez Komisję (zob. wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Agria Polska i in./Komisja, T‑480/15, EU:T:2017:339, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo). Jak przypomniano w pkt 103 powyżej, zakresowi terytorialnemu i kosztom dochodzenia nie można zatem nadać rangi decydujących kryteriów do celów stwierdzenia interesu Unii we wszczęciu dochodzenia.

120    Wreszcie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarżąca miała możliwość wszczęcia przed sądami krajowymi postępowań o naprawienie szkód, jakie miała ona ponieść w wyniku zachowań będących przedmiotem skargi do Komisji, w celu uzyskania przestrzegania art. 102 TFUE, oraz dochodzenia przed sądem krajowym praw, które wywodzi ona z tego postanowienia, w szczególności w sytuacji, gdy Komisja postanawia nie przychylić się do jej skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 83).

121    Jak przewiduje zresztą art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, to na państwach członkowskich ciąży obowiązek ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia jednostkom poszanowania ich prawa do skutecznej ochrony sądowej w dziedzinach objętych prawem Unii; na Komisji nie ciąży zatem obowiązek zaradzenia ewentualnym niedoskonałościom ochrony sądowej na szczeblu krajowym poprzez wszczęcie dochodzenia wymagającego znacznych zasobów, podczas gdy prawdopodobieństwo stwierdzenia naruszenia art. 101 i 102 TFUE jest niewielkie (wyrok z dnia 20 września 2018 r., Agria Polska i in./Komisja, C‑373/17 P, EU:C:2018:756, pkt 87).

122    Tymczasem należy stwierdzić, że skarżąca nie wystąpiła z żadnym powództwem w tym zakresie do sądu państwa członkowskiego.

123    Wynika stąd, że skarżąca nie wykazała w żadnym razie, dlaczego niemożliwe było uzyskanie przez nią przed krajowymi organami ochrony konkurencji lub sądami przestrzegania art. 102 TFUE. Argument skarżącej, zgodnie z którym brak możliwości dochodzenia jej praw przed tymi instancjami wynika z długości postępowania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, należy zatem oddalić.

124    Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, zarzut drugi należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego oczywistego błęduocenieniewystarczającego uzasadnienia

125    Zarzut pierwszy podzielono na dwie części. W ramach części pierwszej skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i nie uzasadniła w wystarczający sposób zaskarżonej decyzji, gdy stwierdziła brak wystarczającego interesu Unii w dalszym prowadzeniu postępowania, ponieważ prawdopodobieństwo ustalenia naruszenia art. 102 TFUE było ograniczone. Część druga zarzutu pierwszego dotyczy oczywistego błędu w ocenie polegającego na uznaniu przez Komisję, że zakres koniecznego dochodzenia byłby prawdopodobnie nieproporcjonalny w świetle tego ograniczonego prawdopodobieństwa.

126    Na rozprawie, w odpowiedzi na pytanie Sądu, skarżąca potwierdziła, że zakres zarzutu pierwszego ogranicza się do praktyk polegających na stosowaniu drapieżnych cen, „marek walczących”, rabatów inwestycyjnych i umów na wyłączność. W tych okolicznościach Komisja odstąpiła od zarzutu niedopuszczalności, zgodnie z którym zastrzeżenia dotyczące innych praktyk badanych w ramach postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, nie spełniają minimalnych wymogów określonych w art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w art. 76 regulaminu postępowania. Oświadczenia te odnotowano w protokole rozprawy.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie i niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do wniosku o ograniczonym prawdopodobieństwie ustalenia naruszenia art. 102 TFUE

127    W ramach części pierwszej zarzutu pierwszego skarżąca kwestionuje zasadniczo, po pierwsze, dokonaną przez Komisję ocenę dotyczącą ograniczonego prawdopodobieństwa ustalenia, że praktyki polegające na stosowaniu drapieżnych cen, „marek walczących”, rabatów inwestycyjnych i umów na wyłączność są niezgodne z art. 102 TFUE, a po drugie, wystarczający charakter uzasadnienia przedstawionego w tym względzie.

–       W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i prawnych w zakresie praktyki polegającej na stosowaniu drapieżnych cen

128    Skarżąca uważa w istocie, że wielkości różnicy cen sprzedaży produktów Velux w różnych państwach Unii nie można tłumaczyć jedynie specyfiką rynków krajowych, lecz że świadczy ona o praktyce polegającej na stosowaniu drapieżnych cen w niektórych państwach. W tym kontekście powołuje się ona na raport sporządzony przez firmę audytorską i doradczą (zwany dalej „raportem eksperta”) zawierający analizę niektórych praktyk cenowych Velux w latach 2005–2011. Zdaniem skarżącej z raportu eksperta wynika, że istnieją poważne przesłanki do zbadania przez Komisję polityk cenowych Velux pod kątem stosowania drapieżnych cen. W tym względzie skarżąca podnosi, że Komisja bez żadnej analizy krytycznej powtórzyła analizy dostarczone przez Velux, i to pomimo oczywistych błędów metodologicznych podniesionych przez skarżącą w ramach postępowania administracyjnego, takich jak pominięcie pewnych kategorii kosztów w obliczeniach przedstawionych przez Velux. Ponadto, jako że większość informacji dostarczonych przez Velux została przed skarżącą utajniona ze względu na ich poufny charakter, skarżąca nie jest w stanie do nich się ustosunkować. Ponadto skarżąca twierdzi, że stosowanie drapieżnych cen jest maskowane przez stosowanie cen transferowych, które pozwala różnym spółkom należącym do grupy Velux wykazywać fikcyjny dodatni poziom zysków. Wreszcie, skarżąca podnosi, że przedstawiła wszystkie dowody, które konkurent może przedstawić na potwierdzenie stosowania drapieżnych cen, i że nie można wymagać, by podmiot składający skargę do Komisji wykazał w sposób niepodważalny istnienie takiej praktyki, po to aby owa skarga mogła zostać uwzględniona.

129    Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

130    Po pierwsze, co się tyczy zastrzeżeń wyrażonych w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do mocy dowodowej raportu eksperta, należy stwierdzić, że chodzi tu o dokonaną przez Komisję ocenę tego raportu opartą w szczególności na jego treści i na uwagach Velux dotyczących tego raportu. Tymczasem Komisja ma pełną możliwość dokonania niezależnej oceny mocy dowodowej dowodów (wyrok z dnia 11 stycznia 2017 r., Topps Europe/Komisja, T‑699/14, niepublikowany, EU:T:2017:2, pkt 52).

131    W każdym wypadku z raportu eksperta wynika, że dostęp do danych publicznych był niewystarczający i że odzwierciedlone w nim analizy opierają się na pewnej liczbie szacunków, co musi mieć wpływ na ich wiarygodność.

132    Ponadto, jak podkreśla Komisja, raport ten zawiera również scenariusz oparty na bardziej ostrożnych założeniach, zgodnie z którymi jedynie ceny stosowane w państwie trzecim, czyli na Ukrainie, są niższe od średnich kosztów zmiennych. Zgodnie z tym scenariuszem ceny stosowane w Europejskim Obszarze Gospodarczym nie były zatem niższe od średnich kosztów zmiennych. W tym względzie należy przypomnieć, że ceny niższe od średnich kosztów zmiennych należy uznać za stanowiące nadużycie, podczas gdy ceny niższe od średnich kosztów całkowitych, ale wyższe od średnich kosztów zmiennych, stanowią nadużycie, jeżeli zostały ustalone w ramach planu mającego na celu wyeliminowanie konkurenta (zob. podobnie wyrok z dnia 3 lipca 1991 r., AKZO/Komisja, C‑62/86, EU:C:1991:286, pkt 71, 72). Natomiast skarżąca nie twierdzi, że raport eksperta zawiera wnioski, zgodnie z którymi Velux wdrożył plan mający na celu wyeliminowanie konkurenta. W konsekwencji Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uznając, że wiarygodność wniosków zawartych w raporcie eksperta była bardzo ograniczona i że raport ten nie wykazał drapieżnej praktyki na rynku geograficznym, który wchodzi w zakres jej kompetencji.

133    Po drugie, jeśli chodzi o twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym, zasadniczo, Velux udzielił Komisji nieprawdziwych informacji w celu ukrycia praktyki polegającej na stosowaniu drapieżnych cen, należy przypomnieć, że podanie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji w odpowiedzi na wystosowane przez Komisję żądanie udzielenia informacji podlega grzywnie, która może wynosić do 1% całkowitego obrotu uzyskanego w poprzedzającym roku obrotowym.

134    Ponadto w zaskarżonej decyzji wskazano, że zarzucane pominięcie niektórych kosztów w danych dostarczonych przez Velux nie wynikało z błędów w obliczeniach, lecz z zastosowania innej metodologii, opartej na bardziej rygorystycznych wskaźnikach, niż ta, na którą powołuje się skarżąca. Co więcej, w odpowiedzi na uwagi skarżącej Velux przedstawił obliczenia oparte na innej metodologii uwzględniającej odnośne koszty. Tymczasem nawet po dostosowaniu analiz w ten sposób marże były dodatnie dla wszystkich odnośnych produktów Velux w rozpatrywanych krajach. Sąd uważa, że argumenty skarżącej, które w istocie polegają na krytyce faktu, iż metodologia stosowana przez Velux różni się od metodologii powszechnie stosowanej przez Komisję i w raporcie eksperta, nie pozwalają na podważenie wniosków zawartych w zaskarżonej decyzji.

135    Skarżąca utrzymuje również, że Komisja nie sprawdziła w sposób krytyczny wspomnianych analiz kosztów przedstawionych przez Velux. W tym względzie należy zauważyć, że sama skarżąca wskazuje, iż Komisja dokonała również analizy sprawozdań finansowych różnych spółek grupy Velux. Komisja nie ograniczyła zatem swojej analizy wyłącznie do obliczeń przedstawionych przez Velux, ale wzięła również pod uwagę inne dane pochodzące od Velux, a także przedstawiony przez skarżącą raport eksperta (zob. pkt 130–132 powyżej). Ponadto z raportu eksperta przedstawionego przez skarżącą wynika, że możliwe jest, iż średnie koszty zmienne Velux zostały pokryte we wszystkich krajach, z wyjątkiem Ukrainy (zob. pkt 132 powyżej). Skarżąca nie przedstawiła zatem dowodów, które pozwoliłyby stwierdzić, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy analizie kosztów Velux.

136    Co się tyczy argumentu dotyczącego w istocie braku możliwości przedstawienia przez skarżącą uwag w przedmiocie wszystkich danych dostarczonych przez Velux w trakcie postępowania administracyjnego ze względu na poufność pewnej liczby danych, należy przypomnieć, że postępowanie wszczęte w następstwie skargi do Komisji nie stanowi postępowania kontradyktoryjnego między zainteresowanymi przedsiębiorstwami (zob. pkt 41 powyżej). Ponadto przy założeniu, że skarżąca zakwestionowała zakres poufności podniesiony przez Velux w trakcie postępowania administracyjnego, bezsporne jest, że żaden dowód nie został przedstawiony przed Sądem w celu poparcia tego zastrzeżenia. W związku z tym nie można uwzględnić tego argumentu.

137    Po trzecie, co się tyczy twierdzeń związanych z polityką cen transferowych w ramach grupy Velux, należy stwierdzić, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż są one oparte na szacunkach cen, rabatów i marży. Z zaskarżonej decyzji wynika również, że w toku postępowania administracyjnego Komisja przeanalizowała różne dane dostarczone przez Velux, a w szczególności dokumenty dotyczące wewnętrznej polityki grupy w dziedzinie cen transferowych oraz raporty sporządzone przez organy podatkowe po przeprowadzeniu kontroli niektórych spółek należących do grupy.

138    Tymczasem w trakcie pisemnego etapu postępowania przed Sądem skarżąca po prostu wskazała, że „podejrzewa”, iż wewnętrzne ceny sprzedaży były sztuczne, nie przedstawiając dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wniosków zawartych w tym względzie w zaskarżonej decyzji.

139    Po czwarte, skarżąca uważa, że przedstawiła wszelkie dowody, które konkurent jest w stanie przedstawić w dziedzinie drapieżnych cen. Wywodzi ona z tego, że jeśli dowody przedstawione przez nią w niniejszej sprawie zostaną uznane za niewystarczające, to w praktyce nie jest możliwe podniesienie takiej praktyki przez składających skargę do Komisji. Tymczasem należy przypomnieć z jednej strony, że decyzja o oddaleniu skargi do Komisji wynika z wykonywania przez Komisję uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie ustalania jej priorytetów (zob. pkt 66 i 67 powyżej), a z drugiej strony, że wspomniane uprawnienia dyskrecjonalne nie są nieograniczone (zob. pkt 68 powyżej).

140    Tymczasem w niniejszej sprawie z pkt 130–138 powyżej wynika, że ocena prawdopodobieństwa ustalenia istnienia praktyki polegającej na stosowaniu cen drapieżnych wynika z analizy i wyważenia dowodów dostarczonych przez skarżącą z jednej strony, a przez Velux z drugiej strony. W tym względzie z pkt 131 powyżej wynika, że dokonana przez Komisję ocena mocy dowodowej raportu eksperta nie jest oczywiście błędna. Owego zastrzeżenia skarżącej nie można zatem uwzględnić.

141    Biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań, Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy stwierdziła, że prawdopodobieństwo ustalenia występowania praktyki polegającej na stosowaniu drapieżnych cen jest niewielkie. Zastrzeżenie to należy zatem oddalić.

–       W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego oczywiście błędnej i niewystarczająco uzasadnionej oceny okoliczności faktycznych i prawnych wprowadzenia „marek walczących”

142    Skarżąca podnosi w istocie, że jedynym celem stworzenia gam „tanich” produktów, w szczególności sprzedawanych pod marką RoofLITE, DAKEA i BALIO, jest wyeliminowanie konkurencji, a nie normalne, wolnorynkowe konkurowanie w tym segmencie rynku. Zdaniem skarżącej prawdziwości tych twierdzeń dowodzi w szczególności okoliczność, że owe gamy produktów nie są oferowane we wszystkich krajach, a także straty finansowe notowane przez oferującą je spółkę. W tym względzie skarżąca uważa, że dokonana przez Komisję ocena przedstawionych w skardze do Komisji dowodów dotyczących antykonkurencyjnego zamiaru jest oczywiście błędna i niewystarczająco uzasadniona. Wreszcie, skarżąca podnosi, że antykonkurencyjny skutek stosowania „marek walczących” już wystąpił.

143    Komisja kwestionuje te argumenty.

144    Po pierwsze, w odniesieniu do podnoszonego braku uzasadnienia, należy przypomnieć, że uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu oraz przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z powodami podjęcia środka, a właściwemu sądowi przeprowadzenie kontroli (zob. wyrok z dnia 29 września 2011 r., Elf Aquitaine/Komisja, C‑521/09 P, EU:C:2011:620, pkt 147 i przytoczone tam orzecznictwo). W decyzji o oddaleniu skargi do Komisji instytucja ta nie musi jednak zajmować stanowiska w sprawie wszystkich argumentów podniesionych przez zainteresowane podmioty na poparcie ich skargi. Wystarczy bowiem, aby Komisja przedstawiła fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji (zob. wyroki: z dnia 24 stycznia 1995 r., BEMIM/Komisja, T‑114/92, EU:T:1995:11, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 27 września 2012 r., Applied Microengineering/Komisja, T‑387/09, EU:T:2012:501, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

145    W niniejszej sprawie skarżąca utrzymuje, że uzasadnienie przedstawione w motywie 111 zaskarżonej decyzji jest bardzo lakoniczne i nie odnosi się wyraźnie do przedstawionych dowodów.

146    Należy stwierdzić, że z motywu tego jasno wynika, iż Komisja uznała, że dokumenty przedstawione przez skarżącą wykazywały, iż marka RoofLITE została wprowadzona w celu objęcia innego segmentu rynku niż segment zajmowany przez markę Velux, i to w sposób konkurencyjny. Ponadto zgodnie z tym motywem z dokumentów tych nie wynika ani to, że Velux miał zamiar poświęcić rentowność lub wzrost marki w celu wykluczenia skarżącej z rynku bądź sprzedawać swoje produkty poniżej kosztów, ani że planowano zastosowanie selektywnych i ukierunkowanych działań nieuzasadnionych względami ekonomicznymi, ani że markę tę wykorzystywano do zamknięcia konkurentom dostępu do rynku. Opierając się na tym uzasadnieniu, Komisja doszła do wniosku, że z dokumentów przedstawionych przez skarżącą nie wynikało, aby „tanie” marki Velux były antykonkurencyjne.

147    Komisja przedstawiła zatem w jasny sposób rozumowanie, które doprowadziło ją do jej wniosku. Co więcej, z motywu 111 zaskarżonej decyzji, doręczonej skarżącej, wynika, że Komisja wypowiedziała się w przedmiocie dokumentów przedstawionych przez skarżącą i odpowiedziała na argumenty, które skarżąca z nich wyciągnęła. Skarżąca nie może zatem skutecznie podnosić, że Komisja nie przeanalizowała tych dokumentów.

148    Skarżąca podnosi również niewystarczające uzasadnienie ze względu na fakt, że Komisja powołuje się w motywie 111 na „właściwy kontekst” dokumentów, aby dojść do wniosku, że nie potwierdzają one zarzucanego naruszenia, nie wskazując przy tym, o jaki kontekst chodzi. Tymczasem przy założeniu, że wyrażenie to mogłoby być zbyt lakoniczne, nic nie wskazuje na to, że taka nieprecyzyjność uniemożliwiła skarżącej zrozumienie dokonanej przez Komisję analizy owych dokumentów, a także uzasadnienia zaskarżonej decyzji, i zakwestionowanie ich przed Sądem.

149    Tym samym uzasadnienie zawarte w motywie 111 zaskarżonej decyzji pozwoliło skarżącej zrozumieć dokonaną przez Komisję ocenę rozpatrywanych dokumentów i pozwala Sądowi na przeprowadzenie kontroli w tym zakresie. Należy zatem stwierdzić, że zaskarżona decyzja została uzasadniona w sposób wystarczający pod względem prawnym.

150    Po drugie, skarżąca twierdzi, że marka RoofLITE jest oferowana w selektywny sposób na rynkach wybranych pod kątem udziału w rynku konkurentów Velux, ich działań i ich możliwości rozwojowych. W tym względzie Komisja uściśla, co nie zostało zakwestionowane przez skarżącą, że z informacji zawartych w skardze złożonej do Komisji przez skarżącą wynika, iż w latach 2001–2005 wspomniana marka została wprowadzona w 19 różnych krajach. Wobec braku konkretnych rozważań i dowodów w tym przedmiocie w ramach postępowania przed Sądem skarżąca nie wykazała oczywistego błędu w ocenie ze strony Komisji w odniesieniu do podnoszonej selektywności „marek walczących”.

151    Po trzecie, skarżąca twierdzi w istocie, że straty finansowe spółki sprzedającej produkty marek RoofLITE, DAKEA i BALIO wynikają ze sprzedaży tych produktów ze stratą.

152    W zaskarżonej decyzji Komisja wskazuje, że dostarczone przez Velux informacje finansowe świadczą w szczególności o tym, że rozpatrywana spółka pokrywała swoje koszty zmienne za każdy rok w okresie 2005–2015. Ponadto Komisja wskazała, że gama produktów RoofLITE była rentowna od 2008 r., podczas gdy gamy produktów DAKEA i BALIO zostały wprowadzone dopiero od 2012 r. Ponadto Komisja uznała, że przedstawione przez Velux uzasadnienia w przedmiocie niektórych strat poniesionych przez tę spółkę, które mogłyby sugerować, iż nie zawsze pokrywała ona swoje średnie koszty całkowite, są przekonujące. W konsekwencji Komisja doszła do wniosku, że zgromadzone dowody nie wskazywały, iż te marki miały antykonkurencyjny cel.

153    W tym względzie należy przypomnieć, że Komisja mogła zasadnie oprzeć się na informacjach, które otrzymała od Velux (zob. pkt 133 i 134 powyżej). Co więcej, w ramach postępowania przed Sądem skarżąca nie zakwestionowała wniosków, zgodnie z którymi średnie koszty zmienne odnośnej spółki zostały pokryte w rozpatrywanym okresie. Zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 132 powyżej, aby móc stwierdzić nadużycie w niniejszej sprawie, należałoby zatem zweryfikować przypadek planu mającego na celu wyeliminowanie konkurenta, w szczególności przeprowadzając pogłębioną analizę różnych linii produktów, kosztów poszczególnych przedsiębiorstw oraz stosowanych cen.

154    Ponadto zaskarżona decyzja wymienia szereg wyjaśnień dotyczących poniesionych strat, a mianowicie wprowadzenie nowych gam produktów, w tym produktów innych niż okna dachowe i kołnierze uszczelniające, oraz wpływ kryzysu finansowego z 2008 r. na sektor budowlany. Należy zauważyć, że skarżąca ogranicza się do twierdzenia, iż wewnętrzne dane księgowe odnośnej spółki są mniej wiarygodne niż dane publiczne, na które ona się powołuje. Jednakże skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu, który pozwoliłby podać w wątpliwość dokładność wyjaśnień zaprezentowanych w zaskarżonej decyzji, a w szczególności z jednej strony okoliczność, że nowe gamy produktów zostały wprowadzone w rozpatrywanym okresie, z drugiej zaś strony okoliczność, że sektor okien dachowych i kołnierzy uszczelniających odczuł skutki kryzysu finansowego z 2008 r. Ponadto z motywu 48 zaskarżonej decyzji wynika, a skarżąca tego nie kwestionuje, że skarżąca przyznała, iż skutkiem owego kryzysu była stagnacja na rynku budowlanym.

155    Argument skarżącej, zgodnie z którym nie miała ona dostępu do danych finansowych odnośnej spółki ze względu na ich poufne traktowanie w toku postępowania administracyjnego, należy oddalić ze względów przedstawionych w pkt 136 powyżej.

156    Po czwarte, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności wynikających z dokumentów wewnętrznych Velux, stwierdzając, że nie wskazują one na antykonkurencyjny zamiar wprowadzenia gam „tanich” produktów.

157    W tym względzie z zaskarżonej decyzji wynika w szczególności, że stworzenie rozpatrywanych gam produktów miało na celu zareagowanie na popyt na rynku i nie wskazywało samo w sobie na naruszenie art. 102 TFUE. Zdaniem Komisji zgromadzone w niniejszej sprawie dowody mogą nawet wskazywać na intensywność konkurencji pomiędzy Velux a innymi producentami okien dachowych. Należy zresztą zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje tego, iż również ona w 2012 r. wprowadziła gamę okien dachowych po niższej cenie.

158    Co więcej, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, załączniki A.12 i A.13 do skargi nie pozwalają na stwierdzenie, że jedynym celem stworzenia marki RoofLITE była marginalizacja konkurentów i zablokowanie im możliwości wzrostu. Dokumenty te wskazują bowiem w szczególności na pewną niechęć w ramach grupy Velux do tworzenia nowych gam produktów, które mogłyby konkurować z jej produktami flagowymi.

159    Co się tyczy argumentów dotyczących ukierunkowanych i atrakcyjnych ofert złożonych przez Velux dystrybutorom i klientom skarżącej w momencie wprowadzenia rozpatrywanych gam produktów, Sąd uważa, że w świetle akt sprawy Komisja nie popełniła również oczywistego błędu w ocenie, uznając, że jest mało prawdopodobne, by oferty te stanowiły naruszenie art. 102 TFUE.

160    Wreszcie, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym antykonkurencyjny skutek stosowania „marek walczących” już wystąpił, należy zauważyć, że skarżąca ani go nie rozwinęła, ani nie poparła dowodami w ramach pisemnego etapu postępowania przed Sądem.

161    Otóż zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania każda skarga musi zawierać przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie sprawy, jeśli to możliwe, bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których jest ona oparta, powinny wynikać z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, ale w sposób spójny i zrozumiały (zob. wyrok z dnia 25 stycznia 2018 r., BSCA/Komisja, T‑818/14, EU:T:2018:33, pkt 94, 95 i przytoczone tam orzecznictwo).

162    Argumentu skarżącej nie można zatem uwzględnić.

163    Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić zastrzeżenie dotyczące niewystarczająco uzasadnionej i oczywiście błędnej oceny okoliczności faktycznych i prawnych wprowadzenia „marek walczących”.

–       W przedmiocie zastrzeżeń dotyczących braku uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i prawnych w zakresie rabatów inwestycyjnych i rabatów z mocą wsteczną

164    Skarżąca podnosi przede wszystkim, że dystrybucja okien dachowych jest dokonywana wyłącznie z jednej strony za pośrednictwem marketów budowlanych, a z drugiej strony za pośrednictwem dystrybutorów w ramach handlu profesjonalnego. Skarżąca wyróżnia również, w obrębie handlu profesjonalnego, „rynek inwestycyjny”, w ramach którego inwestorzy, tacy jak deweloperzy i firmy budowlane, dokonują zamówień u dystrybutorów okien dachowych. Podkreśla ona jednak, że nie chodzi tu o odrębny, bardziej ograniczony rynek właściwy. Następnie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie dotyczące systemu rabatowego wprowadzonego przez Velux na „rynku inwestycyjnym”. Po pierwsze, według niej Komisja niesłusznie stwierdziła, że specyfika tego rynku pozwala Velux na ustalenie odrębnych warunków sprzedaży dla tego kanału dystrybucji. Po drugie, wniosek Komisji, zgodnie z którym rabaty inwestycyjne oferowane przez Velux nie mają charakteru selektywnego, jest oczywiście błędny. Po trzecie, Komisja dokonała oczywiście błędnej oceny w odniesieniu do korelacji pomiędzy poziomem rabatów inwestycyjnych oferowanych przez Velux i zaangażowaniem skarżącej w dany projekt inwestycyjny. Po czwarte, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że rabaty inwestycyjne oferowane przez Velux nie dyskryminowały dystrybutorów. Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja nie została uzasadniona w sposób wystarczający co do tej kwestii, ponieważ Komisja nie uzasadniła oddalenia trzech zastrzeżeń dotyczących dyskryminacji przedstawionych w skardze do Komisji. Po piąte, tytułem ewentualnym skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż rabaty inwestycyjne nie stanowią rabatów za wyłączność.

165    Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

166    Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 102 akapit pierwszy i akapit drugi lit. c) TFUE zakazuje się przedsiębiorstwom zajmującym pozycję dominującą na rynku wewnętrznym lub na znacznej jego części stosowania wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzania im przez to niekorzystnych warunków konkurencji w zakresie, w jakim może to zakłócać handel między państwami członkowskimi.

167    W niniejszej sprawie należy przede wszystkim stwierdzić, że Komisja podnosi, iż przeanalizowała system rabatów inwestycyjnych z uwzględnieniem specyfiki tego rodzaju sprzedaży, ale nie określiła „rynku sprzedaży na inwestycje” jako odrębnego, bardziej ograniczonego rynku właściwego.

168    W tym względzie Sąd uważa, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu, uznając, iż sprzedaż inwestycyjna, która dotyczy szczególnych zamówień na konkretne przedsięwzięcie i która przybiera najczęściej formę przetargu, odróżniała się od „klasycznej” sprzedaży dystrybutorom. Skarżąca nie może bowiem skutecznie kwestionować faktu, że każda oferta inwestycyjna jest szczególna i jest traktowana w odmienny sposób, że rabaty są oferowane na różnych etapach procesu składania ofert i że to wykonawca lub inwestor wybiera, według swobodnie określonych przez niego kryteriów, ofertę i dystrybutora dla swego projektu. Tymczasem uwzględnienie specyfiki poszczególnych segmentów rynku lub kanałów dystrybucji, aby wywieść z tego, że nie chodzi o usługi równoważne, nie stanowi samo w sobie wyznaczenia odrębnego rynku właściwego. Należy zatem oddalić argumenty skarżącej dotyczące błędnego wyznaczenia odrębnego, właściwego rynku sprzedaży na inwestycje.

169    Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Komisja, wydając zaskarżoną decyzję, nie wyłączyła sprzedaży inwestycyjnej z wszelkiego zastosowania art. 102 TFUE. Komisja poprzestała bowiem na stwierdzeniu, że różnice pomiędzy sprzedażą inwestycyjną a „klasyczną” sprzedażą dystrybutorom mogą wyjaśnić rozbieżności w zakresie stosowanych warunków sprzedaży. Biorąc pod uwagę przypomniane w pkt 168 powyżej różnice między tymi dwoma rodzajami sprzedaży, Sąd uważa, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu, stwierdzając niewielkie prawdopodobieństwo ustalenia istnienia dyskryminacji między dystrybutorami.

170    Następnie, jeśli chodzi o podnoszony selektywny charakter rabatów inwestycyjnych, których celem było zapewnienie lojalności dystrybutorów, należy zaznaczyć, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała, iż twierdzenia te nie były wystarczająco poparte badanymi dowodami. Tymczasem w ramach postępowania przed Sądem skarżąca nie podnosi żadnego argumentu dotyczącego błędnej oceny w zaskarżonej decyzji dowodów dostarczonych w ramach postępowania administracyjnego, które nie zostały przedstawione przed Sądem. W tych okolicznościach oczywisty błąd w ocenie Komisji nie został wykazany.

171    Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja błędnie uznała, iż nie istnieje korelacja między poziomem rabatów oferowanych przez Velux a uczestnictwem skarżącej w procesie składania oferty inwestycyjnej. Na poparcie tego argumentu przedstawia ona listę ofert na projekty inwestycyjne w Austrii. Wbrew zaś temu, co twierdzi skarżąca, lista ta nie wykazuje, że różnica w poziomie rabatów oferowanych przez Velux jest nieuchronnie związana z faktem złożenia oferty przez skarżącą. Jak bowiem słusznie podnosi Komisja, różnice w poziomie rabatów mogą zależeć od wielu czynników, takich jak etap procesu, na którym przyznawane są rabaty, rozmiar projektu i intensywność konkurencji. W szczególności przedstawiona przez skarżącą lista ofert nie pozwala na dokonanie oceny, czy inni konkurenci również uczestniczyli w procesie składania ofert. Komisja nie popełniła zatem oczywistego błędu w ocenie, uznając, że korelacja między poziomem rabatów oferowanych przez Velux a uczestnictwem skarżącej w procesie składania oferty inwestycyjnej nie jest wystarczająco uzasadniona, aby wykazać nadużycie.

172    Ponadto skarżąca podnosi cztery formy dyskryminacji między dystrybutorami, a mianowicie, po pierwsze, dyskryminację dystrybutorów, którzy nie są informowani o istnieniu rabatów inwestycyjnych, po drugie, dyskryminację dystrybutorów, którzy chcieliby uczestniczyć w procedurze składania ofert w odniesieniu do projektu inwestycyjnego przy wykorzystaniu produktów nabytych w drodze „klasycznej” sprzedaży, po trzecie, dyskryminację dystrybutorów ze względu na stosowanie nierównych warunków do świadczeń równoważnych w ramach różnych projektów inwestycyjnych, i po czwarte, dyskryminację dystrybutorów ze względu na stosowanie nierównych warunków do świadczeń równoważnych w ramach tego samego projektu inwestycyjnego. W odniesieniu do trzech pierwszych form dyskryminacji skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem uzasadnienia, ponieważ Komisja nie uzasadniła ich odrzucenia.

173    W tym względzie należy przypomnieć, że Komisja nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich podniesionych argumentów, jeżeli przedstawia fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji (zob. pkt 144 powyżej). Ponadto orzeczono, że Komisja nie uchybia spoczywającemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, jeśli nie umieści w swojej decyzji dokładnego uzasadnienia w odniesieniu do oceny niektórych aspektów, które według niej w oczywisty sposób nie mają związku ze sprawą, są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia lub mają znaczenie ewidentnie drugorzędne dla jej oceny (zob. podobnie wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 167).

174    Prawdą jest, że trzy pierwsze formy dyskryminacji wskazane przez skarżącą, przypomniane w pkt 172 powyżej, nie są przedmiotem szczegółowej analizy w zaskarżonej decyzji. Jednakże skarżąca wskazuje w skardze, że Komisja oddaliła w zaskarżonej decyzji wszystkie zastrzeżenia dotyczące dyskryminacji partnerów handlowych. Komisja dodaje, że zarzuty dotyczące trzech pierwszych form dyskryminacji dystrybutorów stanowią drugorzędne aspekty, które nie mają znaczenia dla jej oceny, i że skarżąca nie przedstawiła wystarczających dowodów na ich poparcie. W tym względzie należy zauważyć, że skarżąca ograniczyła się przed Sądem do wskazania w sposób bardzo ogólny tych podnoszonych form dyskryminacji, nie przedstawiając żadnych szczegółów ani dowodów. W tych okolicznościach Sąd uważa, że skarżąca nie przedstawiła dowodów pozwalających na stwierdzenie, że zastrzeżenia dotyczące tych trzech form dyskryminacji między dystrybutorami mają zasadnicze znaczenie w systematyce zaskarżonej decyzji. W konsekwencji Sąd uznaje, że zastrzeżenie dotyczące braku uzasadnienia należy oddalić.

175    Jeśli chodzi o podnoszoną dyskryminację między dystrybutorami korzystającymi z różnych rabatów inwestycyjnych w odniesieniu do tego samego projektu, należy zauważyć, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż Komisja przeanalizowała zasady wewnętrzne Velux dotyczące rabatów inwestycyjnych, a także konkretne przykłady przedstawione przez skarżącą i Velux. Komisja wywnioskowała na tej podstawie, że poziom rabatów mógł wprawdzie różnić się między poszczególnymi etapami procesu składania ofert, ale że na każdym z tych etapów wszystkim dystrybutorom lub inwestorom oferowano ten sam poziom rabatów. W złożonych do Sądu pismach skarżąca ogranicza się w tym względzie do zakwestionowania, że „rynek inwestycyjny” stanowi odrębny rynek właściwy. Jednakże Komisja nie określiła odrębnego rynku właściwego (zob. pkt 168 powyżej). W szczególności nic nie wskazuje na to, by Komisja uznała każdy etap procesu składania ofert za odrębny rynek właściwy. Porównanie poziomów rabatów oferowanych w ramach tego samego etapu procesu składania ofert umożliwiło Komisji sprawdzenie, czy podobne sytuacje nie zostały potraktowane w odmienny sposób (zob. pkt 166 powyżej). Skarżąca nie kwestionuje zresztą tego, że te same poziomy rabatów oferowano w ramach tego samego etapu procesu składania ofert. Ponadto ponieważ poszczególne etapy procesu składania ofert niekoniecznie są do siebie podobne (zob. pkt 168 powyżej), oferowanie różnych poziomów rabatów na różnych etapach procesu składania ofert nie stanowi samo w sobie dyskryminacji.

176    Z powyższego wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, iż jest mało prawdopodobne, by dystrybutorzy mogli znaleźć się w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej ze względu na rabaty inwestycyjne.

177    Tytułem ewentualnym skarżąca twierdzi, że Komisja nie uznała, iż rabaty inwestycyjne są rabatami za wyłączność, stanowiąc przejaw nadużycia pozycji dominującej. W tym względzie należy przypomnieć, że oferty inwestycyjne dotyczą szczególnych transakcji (zob. pkt 168 powyżej) i że określenie kryteriów wyboru ofert należy do inwestora lub wykonawcy. O ile, jak twierdzi skarżąca, nie jest wykluczone, że inwestor zamierza wybrać dwóch oferentów oferujących produkty będące swymi substytutami dla tego samego projektu, o tyle hipoteza ta nie jest najbardziej realistyczna. W każdym wypadku należy zauważyć, że skarżąca nie przedstawiła przed Sądem żadnego dowodu, który pozwalałby poprzeć jej twierdzenia, zgodnie z którymi Velux wymaga od inwestorów takiej wyłączności.

178    Wreszcie, jak wskazano w pkt 36 powyżej, w ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi w istocie, że Komisja błędnie powstrzymała się od sprawdzenia, czy skutki antykonkurencyjne stosowania z mocą wsteczną rabatów i bonusów przyznanych przez Velux wciąż trwały, jak też – o ile okazałoby się to właściwe – czy powaga tej praktyki lub trwałość jej skutków nie przybrały rozmiarów uzasadniających istnienie interesu Unii w rozpatrywaniu przez Komisję złożonej do niej skargi.

179    Prawdą jest, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Komisja nie może opierać się jedynie na okoliczności, iż zarzucane praktyki sprzeczne z traktatem już ustały, by postanowić o umorzeniu postępowania w sprawie skargi zarzucającej te praktyki z powodu braku wystarczającego interesu Unii, bez sprawdzenia, czy skutki o charakterze antykonkurencyjnym nie utrzymywały się i czy w tym przypadku waga zarzucanych naruszeń konkurencji, jak również utrzymywanie się ich skutków nie mogły stanowić o tym, że badanie skargi złożonej do Komisji leżało w interesie Unii (wyrok z dnia 4 marca 1999 r., Ufex i in./Komisja, C‑119/97 P, EU:C:1999:116, pkt 95). Niemniej orzecznictwo to ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy wydając swoją decyzję, Komisja opiera się na zaprzestaniu potencjalnie antykonkurencyjnych praktyk (wyroki: z dnia 12 września 2007 r., UFEX i in./Komisja, T‑60/05, EU:T:2007:269, pkt 74; z dnia 11 lipca 2013 r., Spira/Komisja, T‑108/07 i T‑354/08, niepublikowany, EU:T:2013:367, pkt 178).

180    Podczas rozprawy strony główne potwierdziły, że Velux zaprzestał praktyki udzielania rabatów z mocą wsteczną w 2008 r., co zostało odnotowane w protokole z rozprawy. Bezsporne jest zatem, że praktyka ta ustała przed zakończeniem w 2009 r. dochodzenia prowadzonego z urzędu i prawie cztery lata przed złożeniem przez skarżącą skargi do Komisji.

181    Tymczasem Komisja nie oparła swojej oceny braku interesu Unii w dalszym badaniu sprawy na fakcie, że praktyki ustały, lecz na niewielkim prawdopodobieństwie ustalenia naruszenia. W związku z tym nie można jej zarzucać, że nie wzięła pod uwagę podnoszonego utrzymywania się antykonkurencyjnych skutków wspomnianych rabatów i bonusów.

182    Z całości powyższych rozważań wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając w przedmiocie rabatów inwestycyjnych i rabatów z mocą wsteczną, że istnieje niewielkie prawdopodobieństwo ustalenia naruszenia.

183    W konsekwencji zastrzeżenia dotyczące braku uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i prawnych w zakresie rabatów inwestycyjnych i rabatów z mocą wsteczną należy oddalić.

–       W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych w zakresie umów na wyłączność

184    Skarżąca podnosi, że Komisja w sposób oczywiście błędny oceniła okoliczności faktyczne, przyznając większą wartość umowom dostarczonym przez Velux niż dowodom przedstawionym przez skarżącą, z których w sposób niepodważalny wynika istnienie stosunku wyłączności pomiędzy Velux a dostawcą szkła.

185    Komisja kwestionuje argumenty skarżącej.

186    Komisja słusznie podnosi przede wszystkim, że omawiana wyłączność dotyczy relacji z dostawcami niektórych komponentów lub surowców, nie zaś wyłączności, w ramach której przedsiębiorstwo dominujące zobowiązuje swoich klientów do zaopatrywania się wyłącznie u niego, zamykając tym samym konkurentom dostęp do rynku.

187    Tymczasem skarżąca potwierdziła na rozprawie, że od 2008 r. mogła zaopatrywać się u innych dostawców komponentów i surowców zgodnych z francuskimi przepisami, które weszły w życie w 2007 r. Komisja mogła zatem dojść do wniosku, że nawet przy założeniu, iż ewentualna wyłączność istniała przez ograniczony czas pomiędzy danym dostawcą szkła a Velux, nie przeszkodziła ona skarżącej w skutecznej konkurencji z Velux.

188    Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej.

189    Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, dowody przedstawione przed Sądem nie podważają informacji, że umowy przedstawione przez Velux, które dotyczą okresu zarzucanego nadużycia, a w szczególności 2007 r., nie zawierają klauzul wyłączności.

190    W tym względzie, w odpowiedzi na środek organizacji postępowania, Komisja przedstawiła poufną wersję umowy wskazanej przez skarżącą. Bezsporne jest zaś, że umowa ta nie zawiera klauzuli wyłączności.

191    Następnie należy zauważyć, że klauzula umowy licencyjnej o niewyłączności, przytoczone w załączniku B.9 do odpowiedzi na skargę, wynika z umowy innej niż ta, której dotyczy zastrzeżenie podniesione przez skarżącą. Otóż umowa, w której zamieszczono wspomnianą klauzulę, jest zawarta z innym podmiotem z grupy spółek, do której należy dostawca, jej przedmiotem są produkty inne niż te, które wskazuje skarżąca, i została zawarta po okresie zarzucanego nadużycia. Co więcej, mimo że wspomniana klauzula mogłaby być bardziej precyzyjna, nie stanowi ona sama w sobie praktyki związanej z antykonkurencyjnymi klauzulami wyłączności, ponieważ zakazuje dostawcy jedynie udzielania osobom trzecim licencji mających za przedmiot modele Velux, a nie wszystkie modele okien dachowych.

192    W świetle informacji zawartych w aktach sprawy nie można zatem wywieść, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do ograniczonego prawdopodobieństwa ustalenia naruszenia art. 102 TFUE w zakresie zarzucanego nadużycia związanego z klauzulami wyłączności.

193    Ponadto w odniesieniu do ewentualnej wyłączności faktycznej należy zauważyć, że z wymiany wiadomości elektronicznych przedstawionych jako załącznik A.25 do skargi nie wynika, by odnośny producent rzeczywiście odmówił sprzedaży omawianych produktów skarżącej ze względu na umowę na wyłączność. Wskazano jedynie, że kontrole w tym zakresie były w toku. Ponadto Komisja twierdzi, nie popełniając oczywistego błędu, że same te twierdzenia pracownika dostawcy nie są wystarczające, aby stwierdzić rzeczywiste istnienie wyłączności antykonkurencyjnej.

194    Komisja nie popełniła zatem oczywistego błędu w ocenie, uznając, że prawdopodobieństwo ustalenia naruszenia było ograniczone, w związku z czym zastrzeżenie to należy oddalić.

195    Ponieważ wszystkie zastrzeżenia podniesione w ramach części pierwszej zarzutu pierwszego zostają oddalone, należy w konsekwencji stwierdzić, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do zarzucanego kumulatywnego efektu tych praktyk.

196    Z ogółu powyższych rozważań wynika, że część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić w całości.

 W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do wniosku, zgodnie z którym przeprowadzenie szczegółowego postępowania wyjaśniającego wymagałoby znacznych zasobów i byłoby nieproporcjonalne

197    W części drugiej zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że przeprowadzenie szczegółowego postępowania wyjaśniającego wymagałoby znacznych zasobów i byłoby nieproporcjonalne ze względu na ograniczone prawdopodobieństwo ustalenia istnienia naruszenia. W tym względzie skarżąca uważa, że Komisja mogła ograniczyć się do szczegółowego zbadania dowodów dostarczonych w ramach skargi do Komisji i w sposób ukierunkowany zwrócić się z pytaniami do konkretnych przedsiębiorstw na podstawie dowodów przedstawionych przez skarżącą, bez konieczności przeprowadzania badań rynkowych zakrojonych na szeroką skalę.

198    Komisja kwestionuje te argumenty.

199    Na wstępie należy przypomnieć, że Komisja oddaliła skargę wniesioną do niej przez skarżącą z powodu, po pierwsze, niewielkiego prawdopodobieństwa stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE, a po drugie, nieproporcjonalnego charakteru jakiegokolwiek bardziej szczegółowego dochodzenia w świetle tego ograniczonego prawdopodobieństwa.

200    Tymczasem z pkt 130–196 powyżej wynika, że Komisja stwierdziła, nie popełniając oczywistego błędu w ocenie, niewielkie prawdopodobieństwo ustalenia naruszenia art. 102 TFUE w odniesieniu do zarzutów skarżącej dotyczących drapieżnych cen, „marek walczących”, rabatów i umów na wyłączność.

201    Kwestię, czy Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że postępowanie wyjaśniające wymaga znacznych zasobów i jest nieproporcjonalne, należy zatem zbadać w świetle niewielkiego prawdopodobieństwa ustalenia naruszenia.

202    W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że aby kontynuować postępowanie, Komisja powinna była określić właściwe rynki produktowe i geograficzne, przed ustaleniem pozycji dominującej Velux na rynku w ten sposób określonym. Sąd stwierdza zaś, że istnieją rozbieżności w analizie stron w zakresie określenia rynku geograficznego oraz że nawet dowody przedstawione przez skarżącą zawierają niespójności w tym względzie. W odniesieniu do rynku produktowego Sąd przypomina, że odnośne spółki przedstawiły różne jego określenie (zob. pkt 23 powyżej). Ponadto Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uznając, że w celu określenia udziałów Velux w rynku właściwym wymagane byłyby istotne analizy. Komisja nie popełniła zatem oczywistego błędu w ocenie, uznając, że określenie rynku właściwego i ustalenie pozycji dominującej Velux wymagałyby znacznych zasobów.

203    Następnie w odniesieniu do praktyki stosowania drapieżnych cen z pkt 130–141 powyżej wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, że aby ustalić, czy Velux stosował drapieżne ceny na pewnych rynkach, Komisja musiałaby dokonać samodzielnej i pełnej oceny ewentualnego drapieżnego charakteru, zważywszy z jednej strony na braki w przedstawionym przez skarżącą raporcie eksperta, a z drugiej strony na przedłożone przez Velux dane, które wskazują, że koszty zmienne zawsze były pokryte. Ponadto Komisja, nie popełniając oczywistego błędu w ocenie, uznała, że twierdzenia związane z polityką cen transferowych sprawiają, iż ta analiza stałaby się jeszcze bardziej złożona i wymagałyby dalszych czynności dochodzeniowych ze strony Komisji.

204    Ponadto z pkt 153–159 powyżej wynika, że skarżąca nie może skutecznie podważyć wniosku, zgodnie z którym Komisja musiałaby znaleźć dowody istnienia antykonkurencyjnego planu w odniesieniu do cen wyższych od średnich kosztów zmiennych, ale niższych od średnich kosztów całkowitych. W szczególności w celu ustalenia istnienia sprzedaży ze stratą produktów sprzedawanych pod markami RoofLITE, DAKEA i BALIO wymagana byłaby szczegółowa analiza różnych linii „tanich” produktów, kosztów spółek, które je wytwarzają i sprzedają, a także stosowanych cen. To samo odnosi się do zarzutów dotyczących praktyki polegającej na stosowaniu drapieżnych cen, która miała wynikać z rabatów inwestycyjnych.

205    W odniesieniu do zarzutów dyskryminacji, selektywności i wyłączności związanych z rabatami inwestycyjnymi Komisja miała również podstawy, by uznać, że w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia, wymagana byłaby szczegółowa i porównawcza analiza wielu ofert (zob. pkt 170–182 powyżej).

206    Wreszcie, jeśli chodzi o zarzuty dotyczące wyłączności z dostawcami, Komisja musiałaby ustalić nie tylko, czy podnoszona odmowa sprzedaży komponentów i surowców, o której mowa w pkt 193 powyżej, była rzeczywiście wynikiem faktycznej wyłączności, ale również, czy istniały inne przypadki wyłączności, umownej lub faktycznej.

207    W związku z tym Sąd stwierdza, że Komisja mogła słusznie uznać, iż w celu ustalenia istnienia zarzucanych praktyk lub ich braku konieczne byłyby istotne dodatkowe środki dochodzeniowe.

208    Należy natomiast przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skoro Komisja nie ma obowiązku rozstrzygać kwestii wystąpienia naruszenia bądź braku takiego naruszenia, nie może być zobowiązana do prowadzenia dochodzenia, ponieważ jego przedmiotem musiałoby być jedynie poszukiwanie materiału dowodowego dotyczącego wystąpienia bądź braku naruszenia, czego nie jest zobowiązana stwierdzić (wyroki: z dnia 18 września 1992 r., Automec/Komisja, T‑24/90, EU:T:1992:97, pkt 76; z dnia 16 października 2013 r., Vivendi/Komisja, T‑432/10, niepublikowany, EU:T:2013:538, pkt 68; z dnia 23 października 2017 r., CEAHR/Komisja, T‑712/14, EU:T:2017:748, pkt 61).

209    W niniejszej sprawie nie można zatem zarzucić Komisji, że nie podjęła wyżej wymienionych środków.

210    Ponadto należy stwierdzić, że Komisja mogła ocenić w sposób szczególnie świadomy, jak znaczne zasoby były wymagane do przeprowadzenia postępowania dowodowego, ponieważ w ramach dochodzenia prowadzonego z urzędu wszczęła już szereg czynności dochodzeniowych (zob. pkt 89 powyżej).

211    W konsekwencji Sąd uważa, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uznając, iż dalsze badanie sprawy wymagałoby znacznych zasobów i byłoby nieproporcjonalne w świetle niewielkiego prawdopodobieństwa ustalenia naruszenia art. 102 TFUE.

212    W tych okolicznościach należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a tym samym zarzut pierwszy w całości.

213    W konsekwencji należy oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

214    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże zgodnie z art. 135 § 1 regulaminu postępowania, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę pokrywa własne koszty i zostaje obciążona tylko częścią kosztów poniesionych przez stronę przeciwną, a nawet że nie zostaje nimi obciążona w ogóle.

215    W niniejszej sprawie skarżąca przegrała sprawę, a Komisja wyraźnie wniosła o obciążenie jej kosztami. Niemniej jednak, zważywszy na okoliczności niniejszej sprawy, a w szczególności na wyjątkowo długi czas trwania postępowania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, względy słuszności wymagają, zgodnie z art. 135 § 1 regulaminu postępowania, by każda strona główna pokryła własne koszty.

216    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. Rzeczpospolita Polska pokrywa zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Fakro sp. z o.o., Komisja Europejska i Rzeczpospolita Polska pokrywają własne koszty.


da Silva Passos

Valančius

Sampol Pucurull

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 16 grudnia 2020 r.

Sekretarz

 

      Prezes

E. Coulon

 

      M. van der Woude


*      Język postępowania: polski.