WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)
z dnia 22 lutego 2018 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Środowisko naturalne – System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej – Dyrektywa 2003/87/WE – Artykuł 10a – Decyzja 2011/278/UE – Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji – Okres 2013–2020 – Wniosek o przydział – Błędne dane – Korekta – Termin zawity
W sprawie C‑572/16
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (sąd administracyjny w Berlinie, Niemcy) postanowieniem z dnia 3 listopada 2016 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 14 listopada 2016 r., w postępowaniu:
INEOS Köln GmbH
przeciwko
Bundesrepublik Deutschland,
TRYBUNAŁ (pierwsza izba),
w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, C.G. Fernlund, J.C. Bonichot, A. Arabadjiev i E. Regan (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: H. Saugmandsgaard Øe,
sekretarz: R. Șereș, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 września 2017 r.,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu INEOS Köln GmbH przez S. Altenschmidta oraz A. Sitzer, Rechtsanwälte,
– w imieniu Umweltbundesamt przez I. Budde, działającą w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu niemieckiego przez T. Henzego, działającego w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez A. Becker oraz C. Zadrę, działających w charakterze pełnomocników,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 23 listopada 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32), zmienionej dyrektywą 2009/29/WE Parlamentu i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. (Dz.U. 2009, L 140, s. 63) (zwanej dalej „dyrektywą 2003/87”), a także decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87 (Dz.U. 2011, L 130, s. 1).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy INEOS Köln GmbH (zwanym dalej „INEOS‑em”) a Bundesrepublik Deutschland (Republiką Federalną Niemiec), reprezentowaną przez Umweltbundesamt (urząd federalny ds. środowiska, Niemcy), w przedmiocie odmówienia INEOS‑owi możliwości dokonania korekty wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (zwanych dalej „uprawnieniami do emisji”) w odniesieniu do trzeciego okresu rozliczeniowego 2013–2020.
Ramy prawne
Prawo Unii
Dyrektywa 2003/87
3 Artykuł 1 dyrektywy 2003/87, zatytułowany „Przedmiot”, stanowi:
„Niniejsza dyrektywa ustanawia system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (zwany dalej »systemem wspólnotowym«) w celu wspierania zmniejszania emisji gazów cieplarnianych w efektywny pod względem kosztów oraz skuteczny gospodarczo sposób.
[…]”.
4 Artykuł 10a tej dyrektywy, zatytułowany „Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień w całej Wspólnocie”, stanowi:
„1. Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja przyjmuje w pełni zharmonizowane w całej Wspólnocie przepisy wykonawcze dotyczące przydziału uprawnień […].
[…]
2. Punktem wyjścia podczas określania zasad dotyczących ustanawiania wskaźników ex ante w poszczególnych sektorach lub podsektorach są średnie parametry 10% najbardziej wydajnych instalacji w danym sektorze lub podsektorze we Wspólnocie w latach 2007–2008 […].
[…]
5. Maksymalna roczna liczba uprawnień, która stanowi podstawę obliczania liczby uprawnień dla instalacji, które nie są objęte ust. 3 oraz nie są nowymi instalacjami, nie może przekraczać sumy:
a) całkowitej rocznej liczby uprawnień w całej Wspólnocie, określonej zgodnie z art. 9, pomnożonej przez udział emisji pochodzących z instalacji, które nie są objęte ust. 3, w całkowitej wielkości średnich zweryfikowanych emisji w latach 2005–2007 pochodzących z instalacji objętych systemem wspólnotowym w latach 2008–2012; oraz
b) całkowitej wielkości średnich rocznych zweryfikowanych emisji w latach 2005–2007 z instalacji, które są objęte systemem wspólnotowym począwszy od roku 2013 i nie są objęte ust. 3, skorygowanej współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.
Jeśli jest to konieczne, stosuje się jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący.
[…]”.
5 Zgodnie z art. 11 rzeczonej dyrektywy, zatytułowanym „Krajowe środki wykonawcze”:
„1. Każde z państw członkowskich publikuje i przedkłada Komisji do dnia 30 września 2011 r. wykaz instalacji na jego terytorium objętych zakresem niniejszej dyrektywy oraz wszelkich bezpłatnych uprawnień przydzielonych każdej z instalacji na jego terytorium, obliczonych zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 10a ust. 1 i art. 10c.
2. Do dnia 28 lutego każdego roku właściwe organy wydają liczbę uprawnień, które mają być przydzielone w danym roku, obliczonych zgodnie z art. 10, 10a i 10c.
[…]”.
Decyzja 2011/278
6 Motyw 15 decyzji 2011/278 ma następujące brzmienie:
„Państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by dane pozyskane od prowadzących instalacje i wykorzystywane na potrzeby przydziału emisji były pełne, spójne i prezentowały najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności. Dane te powinny zostać zweryfikowane przez niezależnego weryfikatora, celem zagwarantowania, że przydział bezpłatnych uprawnień do emisji jest oparty na solidnych i wiarygodnych danych. Niniejsza decyzja powinna określić szczegółowe wymogi minimalne dotyczące gromadzenia i weryfikacji danych, aby ułatwić zharmonizowane i spójne zastosowanie reguł przydziału uprawnień”.
7 Artykuł 7 tej decyzji, zatytułowany „Gromadzenie danych do określenia poziomu odniesienia”, stanowi:
„1. W odniesieniu do każdej instalacji dotychczas działającej kwalifikującej się do bezpłatnego przydziału uprawnień do emisji na mocy art. 10a dyrektywy [2003/87], w tym w odniesieniu do instalacji działających jedynie sporadycznie, a w szczególności do instalacji trzymanych w rezerwie lub w gotowości i instalacji działających sezonowo, państwa członkowskie gromadzą od prowadzącego instalację wszystkie stosowne informacje i dane dotyczące każdego parametru wymienionego w załączniku IV dla wszystkich lat w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. lub w stosownych przypadkach od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., w trakcie których działała instalacja.
[…]
7. Państwa członkowskie wymagają od prowadzących instalacje przedstawienia pełnych i spójnych danych oraz zagwarantowania, że [by] dane dotyczące podinstalacji nie nakładają [nie nakładały] się i nie zachodzi [by nie zachodziło] podwójne naliczanie. Państwa członkowskie w szczególności dopilnowują, aby prowadzący instalacje dochowali należytej staranności i przedstawili dane o najwyższym osiągalnym stopniu dokładności, tak aby zapewnić rozsądną spójność danych.
W tym celu państwa członkowskie dopilnowują, aby każdy prowadzący instalację przedstawił również sprawozdanie dotyczące metodyki, zawierające w szczególności opis instalacji, zastosowaną metodę kompilacji, różne źródła danych, kroki obliczeniowe oraz, w stosownych przypadkach, przyjęte założenia i metodykę zastosowaną w celu przypisania emisji odpowiednim podinstalacjom zgodnie z ust. 6. Mogą wymagać od prowadzącego instalację wykazania dokładności i pełności dostarczonych danych.
8. W przypadku wystąpienia braku danych państwa członkowskie wymagają od prowadzącego instalację należytego uzasadnienia jakiegokolwiek [każdego] braku danych.
Państwa członkowskie wymagają od prowadzącego instalację zastąpienia wszystkich brakujących danych ostrożnymi szacunkami, w szczególności opartymi na najlepszej praktyce w branży przemysłowej, aktualnej wiedzy naukowej i technicznej, przed lub najpóźniej w trakcie weryfikacji dokonywanej przez weryfikatora.
[…]”.
8 Artykuł 8 wskazanej decyzji, zatytułowany „Weryfikacja”, stanowi:
„1. W procesie gromadzenia danych zgodnie z art. 7 państwa członkowskie przyjmują wyłącznie dane zweryfikowane przez weryfikatora jako zadowalające. Proces weryfikacji dotyczy sprawozdania z metodyki i zgłoszonych parametrów, o których mowa w art. 7 i w załączniku IV. Weryfikacja dotyczy pewności, wiarygodności oraz dokładności danych dostarczonych przez prowadzącego instalację; w opinii z weryfikacji powinno być wystarczająco zapewnione, że przedłożone dane nie zawierają istotnych nieprawidłowości [wniosek końcowy powinien określać z wystarczającą pewnością, czy dostarczone dane nie zawierają istotnych nieprawidłowości].
[…]
4. Państwa członkowskie nie przydzielają bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do instalacji, w przypadku której dotyczących jej danych nie uznano w wyniku weryfikacji za zadowalające.
[…]”.
9 Artykuł 10 decyzji 2011/278, zatytułowany „Przydział na poziomie instalacji”, stanowi:
„1. W oparciu o dane zgromadzone zgodnie z art. 7 państwa członkowskie dla każdego roku obliczają liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych od 2013 r. dla każdej instalacji dotychczas działającej na swoim [ich] terytorium zgodnie z ust. 2–8.
2. Na potrzeby tych obliczeń państwa członkowskie w pierwszej kolejności określają wstępną roczną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych dla każdej podinstalacji oddzielnie
[…]
9. Ostateczna całkowita roczna liczba bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych dla każdej instalacji zasiedziałej [istniejącej], z wyjątkiem instalacji objętych art. 10a ust. 3 dyrektywy [2003/87], stanowi wstępną całkowitą roczną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych dla każdej instalacji określoną zgodnie z ust. 7, pomnożoną przez międzysektorowy współczynnik korygujący określony zgodnie z art. 15 ust. 3”.
10 Artykuł 11 tej decyzji, zatytułowany „Przydział w przypadku krakingu parowego”, przewiduje szczególną, będącą odstępstwem od metody opisanej w art. 10 ust. 2 rzeczonej decyzji metodę obliczania wstępnej rocznej liczby uprawnień do emisji przyznawanych bezpłatnie dla podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów zajmującej się produkcją chemikaliów o wysokiej wartości dodanej.
11 Artykuł 15 wskazanej decyzji, zatytułowany „Krajowe środki wykonawcze”, stanowi:
„1. Zgodnie z art. 11 ust. 1 dyrektywy [2003/87] do dnia 30 września 2011 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji wykaz instalacji objętych dyrektywą [2003/87] znajdujących się na ich terytorium […], stosując elektroniczny wzór dostarczony przez Komisję.
2. W przypadku każdej instalacji dotychczas działającej [istniejącej] wykaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera w szczególności:
[…]
3. Po otrzymaniu wykazu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja ocenia włączenie każdej instalacji do wykazu oraz odpowiednią wstępną całkowitą roczną liczbę uprawnień do emisji przydzielanych bezpłatnie.
Po zgłoszeniu przez wszystkie państwa członkowskie wstępnej całkowitej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych w latach 2013–2020 Komisja określa jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, o którym mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy [2003/87]. Zostaje on określony przez porównanie sumy wstępnej całkowitej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych instalacjom niebędącym wytwórcami energii elektrycznej dla każdego roku w latach 2013–2020 […] z roczną liczbą uprawnień obliczoną zgodnie z art. 10a ust. 5 dyrektywy [2003/87] w przypadku instalacji, które nie są wytwórcami energii elektrycznej ani nowymi instalacjami […].
4. Jeżeli Komisja nie odrzuci wpisu instalacji do wykazu, w tym odpowiedniej wstępnej całkowitej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych przedmiotowej instalacji, zainteresowane państwo członkowskie określa następnie ostateczną roczną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych dla każdego roku w latach 2013–2020 zgodnie z art. 10 ust. 9 niniejszej decyzji.
[…]”.
12 Zgodnie z załącznikiem IV do decyzji 2011/278, zatytułowanym „Parametry w przypadku gromadzenia danych podstawowych dotyczących instalacji dotychczas działających”, do celów gromadzenia danych podstawowych zgodnie z art. 7 ust. 1 tej decyzji państwa członkowskie wymagają od prowadzącego instalację przedłożenia, dla każdej instalacji i podinstalacji za wszystkie lata kalendarzowe wybranego okresu odniesienia (2005–2008 lub 2009–2010) w szczególności danych o całkowitej emisji gazów cieplarnianych, a także o emisji gazów cieplarnianych związanych z paliwami i emisjami procesowymi.
Prawo niemieckie
13 Paragraf 9 ust. 1–4 Treibhausgas-Emissionshandelsgesetz (ustawy o handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych) z dnia 21 lipca 2011 r. (BGBl. 2011 I, s. 1475, zwanej dalej „TEHG”) ma następujące brzmienie:
„1) Prowadzący instalacje otrzymują przydział bezpłatnych uprawnień zgodnie z zasadami zawartymi w art. 10a […] dyrektywy 2003/87 […] w aktualnie obowiązującej wersji i w decyzji 2011/278 […].
2) Warunkiem uzyskania przydziału jest złożenie wniosku we właściwym urzędzie. Wniosek o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji należy złożyć w terminie, który zostanie opublikowany przez właściwy urząd w Bundesanzeiger [monitorze federalnym] co najmniej trzy miesiące przed jego upływem. Opublikowanie terminu następuje najwcześniej po wejściu w życie rozporządzenia w sprawie zasad przydziału zgodnie z § 10. W przypadku spóźnionego wniosku nie istnieje roszczenie o przydział bezpłatnych uprawnień. Do wniosku należy dołączyć dokumenty niezbędne do jego weryfikacji. Jeśli w rozporządzeniu, o którym mowa w § 10, nie przewidziano inaczej, rzeczywiste dane we wniosku o przydział muszą zostać zweryfikowane przez weryfikatora zgodnie z § 21.
3) Właściwy urząd oblicza tymczasowe wielkości przydziałów, publikuje listę wszystkich instalacji, które są objęte zakresem stosowania niniejszej ustawy, i tymczasowych wielkości przydziałów w Bundesanzeiger [monitorze federalnym] i przedkłada tę listę Komisji Europejskiej. Przy obliczaniu tymczasowych wielkości przydziałów uwzględnione zostają tylko takie dane prowadzących, których poprawność została w wystarczający sposób zagwarantowana […].
4) Przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego właściwy urząd decyduje o przydziale bezpłatnych uprawnień do emisji dla instalacji na rzecz prowadzących instalacje, którzy złożyli wniosek w terminie opublikowanym zgodnie z ust. 2 zdanie drugie […]”.
14 Paragraf 5 Verordnung über die Zuteilung von Treibhausgas‑Emissionsberechtigungen in der Handelsperiode 2013 bis 2020 (rozporządzenia w sprawie przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym 2013–2020) z dnia 26 września 2011 r. (BGBl. 2011 I, s. 1921), zatytułowany „Gromadzenie danych do określenia poziomu odniesienia”, stanowi w ust. 1, że prowadzący instalację jest zobowiązany do podania we wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji dla instalacji dotychczas działających danych dotyczących instalacji oraz danych odnoszących się do każdego elementu przydziału.
15 W ogłoszeniu w niemieckim elektronicznym monitorze przeznaczonym dla ogłoszeń wymaganych prawem (elektronischer Bundesanzeiger, eBAnz AT118 2011 B1 z dnia 20 października 2011 r.) Deutsche Emissionshandelsstelle [niemiecki urząd handlu uprawnieniami do emisji (zwany dalej „DEHSt”)] wskazał, że termin przewidziany w § 9 ust. 2 TEHG upływa w dniu 23 stycznia 2012 r.
Spór w postępowaniu głównym i pytanie prejudycjalne
16 INEOS prowadzi instalację przeznaczoną do produkcji wyrobów chemicznych w drodze krakingu parowego nafty w wysokiej temperaturze. Od dnia 1 stycznia 2008 r. instalacja ta podlega obowiązkowi udziału w systemie handlu uprawnieniami do emisji.
17 W dniu 23 stycznia 2012 r. INEOS złożył do DEHSt w wymaganym terminie wniosek o przydział bezpłatnych uprawnień dla tej instalacji na podstawie § 9 ust. 1 TEHG na okres rozliczeniowy 2013–2020 na podstawie okresu odniesienia 2005–2008. Zgodnie z § 9 ust. 2 TEHG termin do składania takich wniosków upływał w tym samym dniu. Z przedłożonych Trybunałowi akt wynika, że wniosek ten został sprawdzony przez niezależny organ weryfikacyjny. Podano w nim w szczególności roczną tymczasową wielkość przydziału uprawnień do emisji, która wynosiła 574 635 – zgodnie z obliczeniami przeprowadzonymi przez INEOS z zastosowaniem szczególnej metody obliczania przewidzianej w art. 11 decyzji 2011/278 w przypadku krakingu parowego.
18 Decyzją z dnia 17 lutego 2014 r. (zwaną dalej „sporną decyzją”) DEHSt przyznał INEOS na ten okres rozliczeniowy łącznie 3 867 032 uprawnień w odniesieniu do emisji z przedmiotowej instalacji i wyjaśnił, że u podstaw przydziału leżały dane przekazane przez INEOS we wniosku o przydział.
19 W dniu 11 marca 2014 r. INEOS wniósł do DEHSt odwołanie od spornej decyzji, twierdząc, że przy obliczaniu emisji bezpośrednich za lata 2006 i 2007 DEHSt powinien był uwzględnić określone dodatkowe dane.
20 W dniu 3 września 2015 r. DEHSt oddalił odwołanie, uzasadniając to między innymi tym, że nowe dane nie mogły zostać uwzględnione w decyzji o przydziale bezpłatnych uprawnień do emisji, ponieważ INEOS przedstawił je dopiero w kwietniu 2015 r. w ramach odwołania, to jest ponad trzy lata po upływie terminu do złożenia wniosku, czyli 23 stycznia 2012 r. DEHSt wskazał nie tylko, że § 9 ust. 2 TEHG przewiduje ustawowy termin prekluzyjny, ale również że ścisłe włączenie krajowej procedury do przewidzianego w prawie Unii postępowania w sprawie przydziału uprawnień stoi na przeszkodzie jakimkolwiek zmianom danych figurujących we wniosku.
21 W dniu 29 września 2015 r. INEOS zaskarżył powyższą decyzję do Verwaltungsgericht Berlin (sądu administracyjnego w Berlinie, Niemcy), powołując się między innymi na okoliczność, że przez pomyłkę nie przekazał niektórych danych dotyczących emisji bezpośrednich za lata 2006 i 2007, błędnie przyjmując, że DEHSt posiada już te dane, podczas gdy przedmiotowa instalacja dopiero od dnia 1 stycznia 2008 r. była objęta systemem handlu uprawnieniami do emisji. Zdaniem INEOS DEHSt powinien był wezwać ją do uzupełnienia lub dokonania korekty danych dostarczonych do celów wniosku o przydział.
22 W ocenie sądu odsyłającego, jako że prawo Unii nie zawiera wyraźnie przepisów w odniesieniu do skutków prawnych, jakie należy wyciągnąć w stosunku do informacji przekazanych przez prowadzącego instalację po upływie terminu przewidzianego w prawie krajowym do złożenia wniosku o przydział, należy wyjaśnić kwestię, czy § 9 ust. 2 TEHG, zgodnie z którym w przypadku spóźnionego wniosku nie istnieje roszczenie o przydział bezpłatnych uprawnień, jest zgodny z przepisami dyrektywy 2003/87 oraz decyzji 2011/278.
23 W takich okolicznościach Verwaltungsgericht Berlin (sąd administracyjny w Berlinie) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:
„Czy przepisy art. 10a dyrektywy [2003/87] oraz przepisy decyzji [2011/278] stoją na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020 przewiduje termin prekluzyjny prawa materialnego dla niezgłoszonych w terminie wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji dla działających dotychczas instalacji i wyklucza przy tym korektę błędów we wniosku o przydział lub uzupełnienie (niepełnych) danych, stwierdzonych dopiero po upływie terminu ustalonego w prawie państwa członkowskiego?”.
W przedmiocie pytania prejudycjalnego
24 Poprzez swe pytanie prejudycjalne sąd odsyłający dąży do ustalenia, czy wykładni art. 10a dyrektywy 2003/87 i decyzji 2011/278 należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewiduje, dla złożenia wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020, termin prekluzyjny, po upływie którego wnioskodawca zostaje całkowicie pozbawiony możliwości dokonania korekty lub uzupełnienia swego wniosku.
25 Z postanowienia odsyłającego wynika, że pytanie to zostało przedstawione w ramach sporu, w którym prowadzący instalację objętą systemem handlu uprawnieniami do emisji od dnia 1 stycznia 2008 r., w tym wypadku INEOS, omyłkowo nie zamieścił we wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji określonych danych podstawowych, a mianowicie danych dotyczących emisji bezpośrednich z tej instalacji w latach 2006 i 2007. Bezsporne jest to, że gdyby błąd ten nie został popełniony, wskazany podmiot uzyskałby więcej bezpłatnych uprawnień do emisji.
26 Na wstępie należy przypomnieć, że celem dyrektywy 2003/87 jest ustanowienie systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, który ma służyć ograniczeniu emisji tych gazów do atmosfery do poziomu zapobiegającego zakłócaniu klimatu przez czynniki antropogeniczne i którego celem jest ochrona środowiska (zob. w szczególności wyrok z dnia 8 marca 2017 r., ArcelorMittal Rodange et Schifflange, C‑321/15, EU:C:2017:179, pkt 24).
27 System ten jest oparty na logice gospodarczej, która zachęca wszystkich jego uczestników do emitowania ilości gazów cieplarnianych niższych niż wartość pierwotnego uprawnienia w celu przeniesienia nadwyżki na innego uczestnika systemu, który wyemitował większą ilość gazów niż przyznane mu uprawnienia (zob. w szczególności wyrok z dnia 8 marca 2017 r., ArcelorMittal Rodange et Schifflange, C‑321/15, EU:C:2017:179, pkt 22).
28 Dyrektywa 2003/87 zmierza zatem do ograniczenia, od chwili obecnej do roku 2020, łącznych emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej o co najmniej 20% w stosunku do poziomów z 1990 r. w skuteczny gospodarczo sposób (wyrok z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 23).
29 W tym celu art. 10a dyrektywy 2003/87 przewiduje przydział na rzecz instalacji należących do określonych sektorów działalności bezpłatnych uprawnień do emisji, których liczba jest stopniowo zmniejszana w okresie 2013–2020 r. w celu doprowadzenia do likwidacji owych bezpłatnych uprawnień w roku 2027 (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 24; a także z dnia 26 października 2016 r., Yara Suomi i in., C‑506/14, EU:C:2016:799, pkt 46).
30 Zgodnie z art. 10A ust. 1 dyrektywy 2003/87 decyzją 2011/278 Komisja ustanowiła zharmonizowane na poziomie Unii zasady takiego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji. Te zharmonizowane zasady konkretyzują podstawowy wymóg, jakim jest zminimalizowanie zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym (wyrok z dnia 22 czerwca 2016 r., DK Recycling und Roheisen/Komisja, C‑540/14 P, EU:C:2016:469, pkt 53).
31 Według INEOS‑u prawodawca Unii dokonał zatem wyczerpującej harmonizacji wszystkich aspektów, w tym proceduralnych, dotyczących wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień, wobec czego państwa członkowskie nie dysponują żadnym zakresem uznania w tym względzie. Tymczasem zarówno z brzmienia właściwych przepisów decyzji 2011/278, a w szczególności z jej art. 7, 8 i 10, jak i z jej struktury oraz realizowanego przez nią celu wynika, że państwa członkowskie miały obowiązek upewnienia się, że dane podstawowe pobierane od operatorów instalacji są wyczerpujące, prawidłowe i spójne. Decyzja ta nie przewiduje natomiast, aby wypełnianie obowiązków ciążących na państwach członkowskich mogło być ograniczane terminami ani by państwa te mogły ustalać własne terminy zawite.
32 W tym względzie należy wskazać, że ustanowiona przez prawodawcę Unii procedura przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na lata 2013–2020 składa się zasadniczo z trzech odrębnych etapów.
33 Przede wszystkim w trakcie pierwszego etapu państwa członkowskie powinny, w myśl art. 7 decyzji 2011/278, zebrać od prowadzących instalacje, w odniesieniu do każdej dotychczas działającej instalacji kwalifikującej się do takiego przydziału, wszystkie stosowne informacje i dane, zasadniczo dla całego okresu obejmującego lata 2005–2008, w trakcie których działała instalacja, dotyczące każdego parametru wymienionego w załączniku IV do tej decyzji, które pozwolą określić wysokość tego przydziału (zob. wyrok z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 25).
34 Zgodnie z art. 8 ust. 1 decyzji 2011/278 państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjmowania w tym celu wyłącznie danych uznanych za zadowalające przez weryfikatora, który powinien sprawdzić ich pewność, wiarygodność i dokładność, tak aby móc wydać ostateczną opinię zawierającą wystarczające zapewnienie co do istnienia bądź braku istotnych nieprawidłowości.
35 Na podstawie zgromadzonych w ten sposób informacji państwa członkowskie powinny, zgodnie z art. 10 decyzji 2011/278, obliczyć dla każdego roku liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych od 2013 r. dla każdej z instalacji istniejących na ich terytorium (zob. wyrok z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 26, 34).
36 Po zakończeniu tego pierwszego etapu każde państwo członkowskie było zobowiązane, na podstawie art. 11 ust. 1 dyrektywy 2003/87 i art. 15 ust. 1 i 2 decyzji 2011/278, do opublikowania i przedłożenia Komisji, do dnia 30 września 2011 r., wykazu objętych tą dyrektywą instalacji i podinstalacji znajdujących się na jego terytorium poprzez dokładne wskazanie w odniesieniu do każdej z nich kwoty przydziału tymczasowego dla całego okresu 2013–2020.
37 Następnie, w trakcie etapu drugiego, po otrzymaniu tego wykazu i w sytuacji gdy tymczasowa łączna liczba roczna obliczona przez państwa członkowskie przekraczała ustalony dla danego sektora przemysłu pułap odpowiadający maksymalnej rocznej liczbie uprawnień przewidzianej w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87, Komisja była zobowiązana do zredukowania tej tymczasowej liczby obliczonej przez państwa członkowskie poprzez zastosowanie przewidzianego w tym przepisie „międzysektorowego współczynnika korygującego”, który odpowiada stosunkowi rzeczonej liczby tymczasowej do wspomnianego pułapu (zob. podobnie wyrok z dnia 28 kwietnia 2016 r., Borealis Polyolefine i in., C‑191/14, C‑192/14, C‑295/14, C‑389/14 i od C‑391/14 do C‑393/14, EU:C:2016:311, pkt 62, a także 63).
38 Wreszcie w trakcie etapu trzeciego państwa członkowskie były zobowiązane, na podstawie art. 15 ust. 4 i 5 decyzji 2011/278, do określenia ostatecznej rocznej liczby przydzielonych bezpłatnie uprawnień do emisji dla każdego roku w okresie 2013–2020 poprzez pomnożenie, zgodnie z art. 10 ust. 9 tej decyzji, tymczasowej całkowitej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przez międzysektorowy współczynnik korygujący. Zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 2003/87 państwa członkowskie są zobowiązane do wydania uprawnień przydzielonych na dany rok najpóźniej do dnia 28 lutego tego roku.
39 W niniejszej sprawie, jak wskazano już w pkt 25 niniejszego wyroku, przewidziany w § 9 ust. 2 TEHG termin zawity, o którym mowa w postępowaniu głównym, dotyczy pierwszego etapu tej procedury, w trakcie którego prowadzący instalacje byli w szczególności zobowiązani, na podstawie art. 7 decyzji 2011/278, do przedłożenia właściwym władzom krajowym danych podstawowych wymienionych w załączniku IV do tej decyzji, odnoszących się do okresu 2005–2008, dla każdej z objętych systemem instalacji.
40 Należy jednak stwierdzić, że – wbrew argumentacji przedsiębiorstwa INEOS – prawodawca Unii nie dokonał wcale wyczerpującej harmonizacji tego etapu procedury. I tak, chociaż etap ten został wprawdzie objęty zakresem regulacji dyrektywy 2003/87 i decyzji 2011/278, to jednak ani w dyrektywie, ani w decyzji nie określono terminu, w ramach którego prowadzący instalację jest zobowiązany do złożenia swego wniosku o przydział, ani tym bardziej terminu, w ramach którego podmiot ten mógłby w stosownym wypadku skorygować lub uzupełnić dane przedstawione na poparcie tego wniosku.
41 W tym względzie należy zauważyć, że w art. 7 ust. 8 decyzji 2011/278 wskazano, iż w przypadku wystąpienia braku danych państwa członkowskie powinny zażądać od prowadzącego instalację uzasadnienia wszelkich „braków” i zastąpienia „danych dostępnych częściowo” ostrożnymi szacunkami, nie ustanawiając jednak procedury, która umożliwiałaby dokonanie korekty lub uzupełnienie dostarczonych danych. Podobnie choć w art. 8 tej decyzji zakazano państwom członkowskim akceptowania danych, które nie zostały uznane za zadowalające przez weryfikatora, to jednak przepis ten nie określa terminu ani procedury, które służyłyby dokonywaniu korekt niezadowalających danych.
42 W tym stanie rzeczy, wobec braku określonych przez prawo Unii przepisów w zakresie szczegółowych zasad proceduralnych dotyczących składania i rozpatrywania wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji, w myśl utrwalonego orzecznictwa uregulowanie ich należy, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej, do wewnętrznego porządku prawnego każdego z państw członkowskich, o ile z jednej strony te szczegółowe zasady nie będą mniej korzystne niż te, które regulują podobne sytuacje o charakterze wewnętrznym (zasada równoważności), oraz z drugiej strony nie uczynią one wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym (zasada skuteczności) (zob. podobnie w szczególności wyrok z dnia 20 października 2016 r., Danqua, C‑429/15, EU:C:2016:789, pkt 29).
43 Jeśli chodzi o zasadę równoważności, to z ani akt sprawy przedłożonych Trybunałowi, ani z argumentacji przedstawionej w ramach niniejszego postępowania nie wynika w żaden sposób, że termin prekluzyjny będący przedmiotem sporu w postępowaniu głównym jest niezgodny z tą zasadą. W każdym wypadku wypowiedzenie się w przedmiocie tej kwestii należy do sądu odsyłającego, jak słusznie podniosła Komisja.
44 W odniesieniu do zasady skuteczności należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w każdym przypadku analiza kwestii, czy przepis krajowego prawa procesowego powoduje, iż stosowanie prawa Unii staje się niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, uwzględniać musi miejsce tego przepisu w całym postępowaniu, tryb tego postępowania i jego szczególne cechy przed różnymi sądami krajowymi. Z tego punktu widzenia należy w szczególności wziąć pod uwagę, w stosownym przypadku, ochronę prawa do obrony, zasadę pewności prawa oraz prawidłowy przebieg postępowania (zob. w szczególności wyrok z dnia 20 października 2016 r., Danqua, C‑429/15, EU:C:2016:789, pkt 42).
45 Co się tyczy bardziej konkretnie terminów zawitych, Trybunał orzekł, że w związku z przepisami krajowymi objętymi zakresem zastosowania prawa Unii do państw członkowskich należy ustalenie terminów, w szczególności przy uwzględnieniu znaczenia podejmowanych decyzji dla zainteresowanych podmiotów, złożoności procedur i stosowanych przepisów, liczby osób, których decyzja może dotyczyć, oraz innych interesów publicznych lub prywatnych, które powinny zostać wzięte pod uwagę (zob. w szczególności wyrok z dnia 20 października 2016 r., Danqua, C‑429/15, EU:C:2016:789, pkt 44).
46 Z utrwalonego orzecznictwa wynika w tym względzie, że ustanowienie terminów prekluzyjnych spełnia co do zasady wymóg skuteczności, ponieważ stanowi zastosowanie podstawowej zasady pewności prawa, która chroni jednocześnie zainteresowanego i organ administracji. Co do zasady terminy takie nie mogą bowiem uniemożliwić w praktyce lub nadmiernie utrudnić wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii (zob. w szczególności wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., TDC, C‑327/15, EU:C:2016:974, pkt 98).
47 Wynika stąd, że wyznaczenie rozsądnych terminów pod rygorem prekluzji praw w interesie pewności prawa jest zgodne z prawem Unii (wyrok z dnia 29 października 2015 r., BBVA, C‑8/14, EU:C:2015:731, pkt 28).
48 W niniejszej sprawie z postanowienia odsyłającego wynika, że data upływu przewidzianego w § 9 ust. 2 TEHG terminu do składania wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji została ustalona na dzień 23 stycznia 2012 r. Jak wynika z pkt 15 niniejszego wyroku, bezsporne jest to, że data została oficjalnie ogłoszona w dniu 20 października 2011 r. Ponadto z przedłożonych Trybunałowi przez rząd niemiecki uwag na piśmie, które nie zostały w tym względzie zakwestionowane, wynika, że data upływu tego terminu została również w tym samym dniu podana do wiadomości prowadzących instalacje w skierowanej do nich korespondencji elektronicznej oraz że została ona wskazana w komunikacie prasowym.
49 Wynika stąd, że w postępowaniu głównym termin zawity wyznaczony prowadzącym instalacje do składania przez nich wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87 i odnośnych przepisów decyzji 2011/278 na lata 2013–2020 był nieznacznie dłuższy niż trzy miesiące.
50 Należy zatem ustalić, czy tego rodzaju termin mógł praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywanie przez prowadzącego instalację, takiego jak INEOS w postępowaniu głównym, uprawnienia przyznanego przez prawo Unii.
51 W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż w art. 10a dyrektywy 2003/87 i w decyzji 2011/278 przyznano niektórym prowadzącym instalacje, takim jak INEOS, prawo do skorzystania z bezpłatnych uprawnień do emisji w okresie 2013–2020, to w niniejszej sprawie przedsiębiorstwo to nie podniosło wcale, że ten nieznacznie przekraczający trzy miesiące termin był zbyt krótki do złożenia wniosku o przydział umożliwiającego przyznanie tego prawa, zresztą przedsiębiorstwo to złożyło ów wniosek we wskazanym terminie. Co więcej, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 87 opinii, z żaden z elementów przedłożonych Trybunałowi akt nie daje podstaw, by sądzić, że badany termin zawity praktycznie uniemożliwił lub nadmiernie utrudnił skorzystanie z tego prawa.
52 Z postanowienia odsyłającego wynika natomiast, że – jak wskazano już w pkt 25 i 39 niniejszego wyroku – przedsiębiorstwo to kwestionuje brak możliwości uzupełnienia wniosku po upływie tego terminu w celu skorygowania błędnych danych, które przedstawiło ono w odniesieniu do emisji pochodzących ze swych własnych instalacji.
53 Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem termin prekluzyjny jest co do zasady zgodny z zasadą skuteczności niezależnie od faktu, że upływ tego terminu może z racji swej natury przeszkodzić zainteresowanym osobom w dochodzeniu ich praw w całości lub w części (zob. w szczególności wyroki z dnia 16 maja 2000 r., Preston i in., C‑78/98, EU:C:2000:247, pkt 34; z dnia 18 września 2003 r., Pflücke, C‑125/01, EU:C:2003:477, pkt 35; a także z dnia 8 września 2011 r., Q‑Beef i Bosschaert, C‑89/10 i C‑96/10, EU:C:2011:555, pkt 36).
54 Dlatego sam fakt, że termin zawity, o którym mowa w postępowaniu głównym, ze względu na sam swój charakter uniemożliwia podmiotowi wnioskującemu o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji dostarczenie dodatkowych danych po upływie tego terminu, nie może sam w sobie wystarczać do wykazania, że doszło do naruszenia zasady skuteczności.
55 Wynika stąd, że żaden z elementów przedłożonych Trybunałowi akt nie pozwala uznać, że tego rodzaju termin zawity mógł praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić złożenie wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji w celu skorzystania z prawa do uzyskania bezpłatnych uprawnień do emisji na podstawie art. 10a dyrektywy 2003/87 oraz decyzji 2011/278.
56 INEOS utrzymuje jednak, że z treści ciążącego na państwach członkowskich obowiązku opierania się przy ustalaniu liczby tych uprawnień na możliwie najdokładniejszych i najbardziej kompletnych danych podstawowych wynika, iż właściwe władze krajowe są zobowiązane, w celu zapewnienia skutecznego stosowania prawa Unii, do odstąpienia od wszelkich zasad proceduralnych, takich jak rozpatrywany w postępowaniu głównym termin zawity, które uniemożliwiają skorygowanie błędnych danych.
57 Prawdą jest w tym względzie – co podkreślił już Trybunał – że zgodnie z art. 7 ust. 7 decyzji 2011/278 w związku z motywem 15 tej decyzji państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by dane pozyskane od prowadzących instalacje i wykorzystywane na potrzeby przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji były pełne, spójne i prezentowały najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności (wyrok z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 27, 37).
58 W tym właśnie kontekście – jak wskazano już w pkt 34 niniejszego wyroku – art. 8 ust. 1 decyzji 2011/278 zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, aby weryfikator skontrolował „pewność, wiarygodność i dokładność” tych danych, tak aby móc wydać ostateczną opinię zawierającą „wystarczające zapewnienie” co do istnienia bądź braku istotnych nieprawidłowości.
59 Taki wymóg dokładności spoczywa na państwach członkowskich – jak wynika zarówno z przepisów, jak i z motywu 15 decyzji 2011/278 – po to, aby były one w stanie osiągnąć przypomniany w pkt 26–28 niniejszego wyroku cel zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych dzięki zharmonizowanemu i spójnemu stosowaniu zasad przydziału.
60 Jednakże, jak wynika w szczególności z samego brzmienia art. 7 ust. 7 i 8 decyzji 2011/278, spoczywający na państwach członkowskich wymóg dokładności wiąże się z koniecznością współpracy prowadzących instalację i z tego tytułu zobowiązuje je także do przestrzegania różnych zobowiązań, w tym w szczególności zobowiązania do przekazywania wyczerpujących, spójnych i możliwie najdokładniejszych danych, a także zobowiązania do dochowania należytej staranności.
61 Te nałożone na prowadzących instalacje zobowiązania do współpracy mają wyraźnie na celu – jak słusznie zauważyły urząd federalny ds. środowiska i rząd niemiecki – zachęcenie tych podmiotów, stanowiących źródło danych podstawowych niezbędnych do ustalenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji, do dołożenia wszelkiej staranności wymaganej do zapewnienia, by zgromadzone dane były możliwie najdokładniejsze, tak aby państwa członkowskie mogły z kolei wypełnić zobowiązania ciążące na nich na podstawie art. 7 i 8 decyzji 2011/278, a tym samym zrealizować cel zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych wytyczony w dyrektywie 2003/87.
62 W tym stanie rzeczy, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 93 i 94 opinii, należy stwierdzić, że rzeczony wymóg dokładności ciąży wspólnie na prowadzących instalacje i państwach członkowskich i że wobec tego nie można uznać – wbrew temu, co twierdzi INEOS – że podmioty te mogą wywodzić z decyzji 2011/278 jakiekolwiek prawo dotyczące dokładności danych przekazanych w celu ustalenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji, na które to prawo mogłyby one powoływać się wobec swego państwa członkowskiego. Wobec tego skuteczne stosowanie tej decyzji nie może w żaden sposób zobowiązywać właściwych władz krajowych do odstąpienia od zasady proceduralnej, takiej jak termin zawity, o którym mowa w postępowaniu głównym, w celu umożliwienia prowadzącemu instalację skorygowania błędnych danych, które podmiot ten sam dostarczył w owym terminie.
63 Wynika stąd, że żaden z elementów przedłożonych Trybunałowi akt nie pozwala uznać, iż termin zawity, taki jak ten, o którym mowa w postępowaniu głównym, narusza zasadę skuteczności.
64 W okolicznościach rozpatrywanych w postępowaniu głównym ocena ta jest tym bardziej zasadna, że z przedstawionych Trybunałowi przez rząd niemiecki informacji, które nie zostały w tym względzie zakwestionowane przez INEOS, wynika, że od października 2011 r. właściwe władze krajowe kilkakrotnie zwracały uwagę zainteresowanym podmiotom, że w odniesieniu do instalacji, które – tak jak instalacja przedsiębiorstwa INEOS, o której mowa w postępowaniu głównym – zostały objęte systemem handlu uprawnieniami do emisji dopiero z dniem 1 stycznia 2008 r., dodatkowe przekazanie istotnych danych wymienionych w art. 5 rozporządzenia w sprawie przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym 2013–2020 z dnia 26 września 2011 r. jest niezbędne w sytuacji, gdy wybrany został okres referencyjny 2005–2008.
65 Ponadto należy zauważyć, że w tym wypadku korekta błędnych danych w celu przyznania dodatkowych bezpłatnych uprawnień do emisji, jeśli była możliwa, nastąpiłaby nie tylko po zakończeniu pierwszego etapu, ale także po zamknięciu trzeciego i ostatniego etapu procedury, po doręczeniu spornej decyzji.
66 Tymczasem taka spóźniona korekta mogłaby naruszać zasadę pewności prawa, gdyż jakikolwiek przydział bezpłatnych uprawnień do emisji mógłby w nieskończoność pozostawać tymczasowy, gdyby pierwszy etap procedury w dalszym ciągu mógłby być ponownie otwierany. Skutkowałoby to poważnym zakłóceniem przebiegu procedury przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji.
67 Wreszcie – wbrew temu, co twierdzi INEOS – odmiennej wykładni nie można wcale wyprowadzić z wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r., Borealis Polyolefine i in., (C‑191/14, C‑192/14, C‑295/14, C‑389/14 i od C‑391/14 do C‑393/14, EU:C:2016:311). W pkt 97 tego wyroku Trybunał orzekł wprawdzie, że Komisja powinna była zażądać od państw członkowskich dokonania „niezbędnych korekt” przedstawionych danych o wielkości emisji, w sprawach tych błąd wynikał jednak – jak wskazano w pkt 94 i 95 tego wyroku – z uwzględnienia przez Komisję przekazanych przez państwa członkowskie danych dotyczących emisji z okresu nieobjętego art. 10a ust. 5 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2003/87. Jedynie ze względu na wagę tego błędu, który w istotny sposób wpływał na jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, a ostatecznie na liczbę uprawnień, jakie miały zostać przydzielone bezpłatnie, zasada pewności prawa nie stała na przeszkodzie podważeniu tego współczynnika ze skutkiem ex nunc od chwili wskazanej w pkt 111 omawianego wyroku.
68 Wobec powyższego na przedstawione pytanie należy udzielić odpowiedzi, że wykładni art. 10a dyrektywy 2003/87 i decyzji 2011/278 należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które dla złożenia wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020 przewiduje termin prekluzyjny, po upływie którego wnioskodawca zostaje całkowicie pozbawiony możliwości dokonania korekty lub uzupełnienia swego wniosku, o ile termin ten nie czyni złożenia takiego wniosku praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym.
W przedmiocie kosztów
69 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:
Wykładni art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą 2009/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r., i decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87 należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które dla złożenia wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020 przewiduje termin prekluzyjny, po upływie którego wnioskodawca zostaje całkowicie pozbawiony możliwości dokonania korekty lub uzupełnienia swego wniosku, o ile termin ten nie czyni złożenia takiego wniosku praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym.
Podpisy