Προσφυγή της 22ας Οκτωβρίου 2009 - Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση T-423/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials Co. Ltd (Dashiqiao City, Κίνα) (εκπρόσωποι: J.-F. Bellis και R. Luff, δικηγόροι)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

να ακυρώσει τον δασμό αντιντάμπινγκ που επιβλήθηκε στην προσφεύγουσα με τον κανονισμό (ΕΚ) 826/2009 του Συμβουλίου, της 7ης Σεπτεμβρίου 2009, σχετικά με την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) 1659/2005 για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές ορισμένων τούβλων μαγνησίας, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΕΕ 2009, L 240/7), καθόσον ο δασμός αντιντάμπινγκ τον οποίο ορίζει ο εν λόγω κανονισμός υπερβαίνει αυτόν που θα εφαρμοζόταν αν είχε καθοριστεί βάσει της μεθόδου που εφαρμόστηκε κατά την αρχική έρευνα για να ληφθεί υπόψη η μη επιστροφή του κινεζικού ΦΠΑ επί των εξαγωγών σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 10, του βασικού κανονισμού,

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Με την προσφυγή της, η προσφεύγουσα, μια εταιρία εγκατεστημένη στην Κίνα, ζητεί την ακύρωση του κανονισμού (ΕΚ) 826/2009 του Συμβουλίου, της 7ης Σεπτεμβρίου 2009, σχετικά με την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) 1659/2005 για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές ορισμένων τούβλων μαγνησίας, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ¹, καθόσον ο δασμός αντιντάμπινγκ τον οποίο ορίζει υπερβαίνει αυτόν που θα εφαρμοζόταν αν είχε καθοριστεί βάσει της μεθόδου που εφαρμόστηκε κατά την αρχική έρευνα για να ληφθεί υπόψη η μη επιστροφή του κινεζικού ΦΠΑ επί των εξαγωγών σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγραφος 10, του κανονισμού (ΕΚ) 384/96 του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1995, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας² (βασικός κανονισμός).

Η προσφεύγουσα προβάλλει δύο λόγους προς στήριξη της προσφυγής της.

Πρώτον, η προσφεύγουσα φρονεί ότι η μέθοδος που χρησιμοποίησε η Επιτροπή για να χειριστεί τη μη επιστροφή του ΦΠΑ επί των εξαγωγών κατά την επανεξέταση από την οποία προέκυψε ο προσβαλλόμενος κανονισμός παραβιάζει την αρχή της δίκαιης συγκρίσεως μεταξύ της τιμής εξαγωγής και της κανονικής αξίας, την οποία προβλέπει το άρθρο 2, παράγραφος 10, του βασικού κανονισμού. Συγκεκριμένα, αντί να αφαιρέσει από την τιμή εξαγωγής το μη επιστραφέν ποσό του ΦΠΑ επί των εξαγωγών, όπως είχε πράξει κατά την αρχική έρευνα, η Επιτροπή συνέκρινε την τιμή εξαγωγής με την κανονική αξία του ΦΠΑ συμπεριλαμβανομένου, στηριζόμενη σε εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 2, παράγραφος 10, στοιχείο β΄, του βασικού κανονισμού.

Δεύτερον, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι ο κανονισμός είναι επίσης πλημμελής λόγω παραβάσεως του άρθρου 11, παράγραφος 9, του βασικού κανονισμού, στον βαθμό που η μέθοδος που εφαρμόστηκε για τη συνεκτίμηση της μη επιστροφής του ΦΠΑ κατά τη σύγκριση μεταξύ της τιμής εξαγωγής και της κανονικής αξίας διαφέρει ριζικά από αυτήν που εφαρμόστηκε κατά την αρχική έρευνα χωρίς καμία έγκυρη δικαιολογία.

____________

¹ - ΕΕ L 240, σ. 7

² - ΕΕ L 56, σ. 1