WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (pierwsza izba)
z dnia 9 grudnia 2008 r.
Sprawa F-144/07
Spyridon Efstathopoulos
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Były personel tymczasowy – Rozporządzenie (WE, Euratom, EWWiS) nr 2689/95 – Świadczenie z tytułu zakończenia służby – Wliczenie premii za wydajność do dochodów brutto osiąganych w nowym miejscu zatrudnienia
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której S. Efstathopoulos, uprawniony do świadczenia przyznawanego na podstawie rozporządzenia Rady (WE, Euratom, EWWiS) nr 2689/95 z dnia 17 listopada 1995 r. wprowadzającego specjalne środki mające na celu zakończenie służby personelu tymczasowego Wspólnot Europejskich w wyniku przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji (Dz.U. L 280, s. 4), żąda zasadniczo, w pierwszej kolejności, stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 18 kwietnia 2007 r., w której, po pierwsze, do celów ustalenia kwoty jego dochodów brutto w rozumieniu ww. rozporządzenia, osiąganych w nowym miejscu zatrudnienia w ministerstwie rozwoju w Grecji uwzględniono wypłacaną mu tam premię za wydajność, co skutkowało obniżeniem kwoty świadczenia otrzymywanego na podstawie ww. rozporządzenia, a po drugie, zdecydowano o odzyskaniu nienależnie wypłaconych mu kwot, a w drugiej kolejności, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 14 września 2007 r. w sprawie oddalenia jego zażalenia wniesionego w dniu 9 maja 2007 r. na ww. decyzję z dnia 18 kwietnia 2007 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Personel tymczasowy – Specjalne środki mające na celu zakończenie służby personelu tymczasowego – Rozporządzenie nr 2689/95 – Świadczenie z tytułu zakończenia służby
(rozporządzenie Rady nr 2689/95, art. 4 ust. 1, 4)
2. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Przedmiot
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Zwrot nadpłaconych kwot – Przesłanki
(regulamin pracowniczy, art. 85)
1. Dla dokonania wykładni przepisu prawa wspólnotowego należy wziąć pod uwagę, po pierwsze, jego treść, po drugie, jego kontekst oraz zamierzony cel regulacji, której ów przepis stanowi część. Pojęcie „dochody brutto” [tłumaczenie własne, podobnie jak wszystkie cytaty z tego rozporządzenia poniżej] w rozumieniu art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 2689/95 wprowadzającego specjalne środki mające na celu zakończenie służby personelu tymczasowego Wspólnot Europejskich w wyniku przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji, zgodnie z jego dosłowną wykładnią obejmuje swym zakresem świadczenie pieniężne, które osoba zatrudniona w strukturach administracji krajowej otrzymuje miesięcznie właśnie z racji wykonywania swoich obowiązków. Tym bardziej odnosi się to do sytuacji, gdy świadczenie takie podlega opodatkowaniu tzw. podatkiem dochodowym.
Wykładnia pojęcia prawa wspólnotowego, takiego jak „dochody brutto”, które osoba otrzymująca świadczenie z tytułu zakończenia służby osiąga w swoim „nowym miejscu zatrudnienia” w rozumieniu rozporządzenia nr 2689/95, nie może być uzależniona od kwalifikacji danego rodzaju świadczenia pieniężnego, które dana osoba otrzymuje z racji wykonywania swoich obowiązków w krajowych porządkach prawnych. W przeciwnym razie groziłoby to bowiem naruszeniem zasady jednolitości prawa wspólnotowego, a także zasady równego traktowania urzędników.
(zob. pkt 33, 35, 37)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑10/06 André przeciwko Komisji, 14 grudnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑183, II‑A‑1‑755, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Ze względu na to, że dopuszczalność skarg urzędników uzależniona jest od przestrzegania zasad postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, jakikolwiek niepodniesiony w uprzednim zażaleniu zarzut, który nie może być w żaden sposób uznany za oparty na tych samych zastrzeżeniach, jakie wysunięto w zażaleniu, ani za stanowiący rozszerzenie argumentacji przedstawionej w zażaleniu, należy odrzucić jako niedopuszczalny ze względu na naruszenie zasady zgodności zażalenia i skargi.
(zob. pkt 43)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑242/97 Z przeciwko Parlamentowi, 4 maja 1999 r., RecFP s. I‑A‑77, II‑401, pkt 58; sprawa T‑144/00 Tirelli przeciwko Parlamentowi, 22 lutego 2001 r., RecFP s. I‑A‑45, II‑171, pkt 25
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑60/07 Martin Bermejo przeciwko Radzie, 11 grudnia 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 34
3. Jakkolwiek zgodność decyzji o dochodzeniu zwrotu nienależnie wypłaconych kwot z prawem uzależniona jest bądź od wymogu, by zainteresowany urzędnik lub pracownik był świadom bezpodstawnego charakteru wypłaty, bądź od oczywistego charakteru braku podstawy, sąd wspólnotowy może sprawdzić, czy któryś z powyższych wymogów jest spełniony jedynie wówczas, gdy zainteresowany podniesie zarzut naruszenia art. 85 regulaminu pracowniczego lub przynajmniej nie poprzestanie wyłącznie na zakwestionowaniu nienależnego charakteru wypłat, których zwrotu instytucja dochodzi, lecz podniesie, że albo nie wiedział o braku podstawy wypłat, albo nie był w stanie się o nim dowiedzieć. Samo tylko zakwestionowanie przez zainteresowanego urzędnika lub pracownika bezpodstawnego charakteru wypłaty, przy całkowitym braku jakiegokolwiek konkretnego nawiązania do swojej wiedzy (rzeczywistej lub domniemanej) o tym braku podstawy, nie może zostać zinterpretowane w ten sposób, że zawiera ono dorozumiane twierdzenie, iż zainteresowany nie wiedział lub nie mógł wiedzieć o braku podstawy. Przeciwna interpretacja naruszałaby cel art. 85 regulaminu pracowniczego i równowagę praw i obowiązków, które przepis ten ustanawia w relacjach między instytucją a jej urzędnikami lub pracownikami.
(zob. pkt 45)