WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 10 lipca 2014 r.(*)
Służba publiczna – Personel EBI – Powołanie – Stanowisko szefa wydziału – Powołanie innego kandydata niż skarżąca – Nieprawidłowości w procedurze naboru – Obowiązek bezstronności członków komisji ds. naboru – Nieodpowiednie zachowanie przewodniczącego komisji ds. naboru względem skarżącej – Konflikt interesów – Prezentacja ustna obowiązująca wszystkich kandydatów – Dokumenty udostępnione do celów prezentacji ustnej mogące faworyzować jednego z kandydatów – Kandydat, który uczestniczył w sporządzaniu udostępnionych dokumentów – Naruszenie zasady równości – Skarga o stwierdzenie nieważności – Żądanie odszkodowawcze
W sprawie F‑115/11
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE,
CG, pracownica Europejskiego Banku Inwestycyjnego, zamieszkała w Sandweiler (Luksemburg), reprezentowana początkowo przez adwokata N. Thieltgena, a następnie przez adwokatów J.N. Louisa oraz D. de Abreu Caldasa,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (EBI), reprezentowanemu przez G. Nuvoliego oraz T. Gilliamsa, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata A. Dal Ferrę,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba),
w składzie: M.I. Rofes i Pujol (sprawozdawca), prezes, K. Bradley i J. Svenningsen, sędziowie,
sekretarz: X. Lopez Bancalari, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 marca 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 października 2011 r. CG wnosi w istocie do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji prezesa Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI, zwanego dalej także „Bankiem”) o powołaniu na stanowisko szefa wydziału ds. polityki i wyceny ryzyka („Risk Policy and Pricing division”, zwanego dalej „wydziałem RPP”) w ramach departamentu ryzyka kredytowego Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Zarządzania Ryzykiem (zwanej dalej „DG ds. Zarządzania Ryzykiem) innego kandydata niż skarżąca oraz o zasądzenie od Banku odszkodowania za poniesioną w jej przekonaniu szkodę i doznaną krzywdę.
Ramy prawne
2 Zgodnie z art. 308 TFUE Statut Banku został ustanowiony na mocy protokołu załączonego do tego traktatu oraz do traktatu UE, którego stanowi on integralną część.
3 Artykuł 7 ust. 3 lit. h) protokołu (nr 5) statutu Banku stanowi, że Rada Gubernatorów zatwierdza regulamin wewnętrzny Banku. Regulamin ten został zatwierdzony w dniu 4 grudnia 1958 r. i uległ szeregowi zmian. Regulamin ten stanowi, że regulamin pracowniczy zostaje przyjęty przez Radę Dyrektorów.
4 W dniu 20 kwietnia 1960 r. Rada Dyrektorów przyjęła regulamin pracowniczy Banku. Artykuł 14 regulaminu pracowniczego w brzmieniu mającym zastosowanie do sporu stanowi, że personel Banku składa się z trzech kategorii pracowników, w zależności od wykonywanych funkcji. Pierwsza kategoria obejmuje personel zarządzający składający się z dwóch grup funkcyjnych, grupy „[k]adra kierownicza” oraz „[g]rupy C”; druga kategoria obejmuje personel koncepcyjny i składa się z trzech grup funkcyjnych, „[g]rupy D”, „[g]rupy E” i „[g]rupy F”; trzecia kategoria obejmuje personel wykonawczy i składa się z czterech grup funkcyjnych.
5 Artykuł 41 regulaminu pracowniczego Banku stanowi, że:
„Wszelkiego rodzaju spory indywidualne między Bankiem a członkami jego personelu kieruje się przed Trybunał Sprawiedliwości [Unii Europejskiej].
Spory inne niż te, które wynikają z zastosowania środków [dyscyplinarnych], stanowią przedmiot postępowania polubownego przed komisją pojednawczą Banku, niezależnie od postępowania toczącego się przed Trybunałem Sprawiedliwości.
[…]”.
6 W dniu 25 maja 2004 r. Komitet Zarządzający Banku przyjął dokument zatytułowany „Instrukcje dotyczące [m]obilności wewnętrznej oraz [a]wansu” (zwany dalej „instrukcjami”).
7 Artykuł 2 instrukcji, zatytułowany „Ogłaszanie naboru na wolne stanowiska”, stanowi, że:
„Co do zasady wszystkie wolne stanowiska są dostępne dla wszystkich członków personelu oraz podlegają ogłoszeniu […]”.
8 Artykuł 3 instrukcji, zatytułowany „Korzystanie z komisji ds. naboru”, przewiduje, że:
„Kolegialna ocena personelu zajmującego stanowiska kierownicze z wykorzystaniem komisji ds. naboru ma przyczyniać się do równowagi, sprawiedliwości oraz przejrzystości procesu podejmowania decyzji przy obsadzaniu wolnych stanowisk. […] korzystanie z komisji ds. naboru jest wymagane dla celów naboru na wolne stanowiska w grupie funkcyjnej C lub wyższej”.
9 Załącznik I do instrukcji, dotyczący składu i roli komisji ds. naboru, stanowi, że:
„[…] Komisja ds. naboru powinna zawierać jak najszerszą reprezentację zespołu kierowniczego, przy uwzględnieniu charakteru i znaczenia obsadzanego stanowiska. Powinna ona składać się z pięciu członków, zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Powinna także zawierać przynajmniej jednego przedstawiciela [działu kadr] oraz jednego przedstawiciela [d]yrekcji generalnej innej niż ta, do której należy stanowisko do obsadzenia.
Dyrektor [g]eneralny odpowiedzialny za obsadzane stanowisko oraz [dział] [k]adr decydują wspólnie o składzie komisji ds. naboru”.
10 Dział kadr Banku opracował dokument zatytułowany „Zasady [d]obrych [p]raktyk [k]omisji ds. naboru” (zwany dalej „dobrymi praktykami”). W brzmieniu mającym zastosowanie do sporu art. 4.1 stanowi, że:
„Komisja ds. naboru składa się z pięciu członków z prawem głosu oraz jednego obserwatora reprezentującego [wspólny komitet ds. równości szans mężczyzn i kobiet]. Przewodniczący komisji ds. naboru reprezentuje zazwyczaj dyrekcję generalną, która obsadza stanowisko. Pięciu członków z prawem głosu ma takie samo prawo głosu. Obserwator [ze wspólnego komitetu ds. równości szans mężczyzn i kobiet] nie ma prawa głosu. Pięciu członków z prawem głosu powinno należeć co najmniej do tej samej grupy funkcyjnej co obsadzane stanowisko. O składzie komisji ds. naboru decyduje [dział kadr] oraz dyrekcja generalna, która obsadza stanowisko, przy czym powinna ona zawierać co najmniej jednego członka z prawem głosu płci żeńskiej”.
11 Artykuł 5.1 dobrych praktyk ma następujące brzmienie:
„Przewodniczący komisji ds. naboru ma takie samo prawo głosu co inni członkowie z prawem głosu, występuje on jednak w charakterze »primus inter pares« […], co oznacza, że w przypadku braku konsensusu w przedmiocie ostatecznej rekomendacji [p]rzewodniczącemu przysługuje prawo przeważającego głosu w ostatecznej rekomendacji, co powinno zostać wyjaśnione (o ile skorzystano z tego uprawnienia) w protokole z posiedzenia”.
12 Zgodnie z art. 10.3 dobrych praktyk:
„[…] W naradach komisji ds. naboru […] [p]rzewodniczący zabiera głos na końcu w celu umożliwienia zajęcia stanowiska przez innych członków bez ulegania wpływowi [d]yrekcji generalnej, która obsadza stanowisko”.
13 Zgodnie z art. 17 dobrych praktyk:
„Decyzja o powołaniu zostaje podjęta przez [p]rezesa [Banku], po konsultacji ze swoimi [z jego] współpracownikami z [k]omitetu [z]arządzającego, na wniosek [d]yrektora [działu kadr]. W tym celu [d]yrektor [działu kadr], na podstawie protokołu z posiedzenia [k]omisji ds. naboru, przedstawia rekomendację powołania na stanowisko [komitetowi składającemu się z Komitetu Zarządzającego i sekretarza generalnego], dołączając – jeśli uzna to za stosowne – wszelkie dodatkowe uwagi [działu kadr]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
14 W dniu 16 lipca 1998 r. skarżąca została zatrudniona w Banku w grupie funkcyjnej E w kategorii personelu koncepcyjnego.
15 W dniu 1 kwietnia 2001 r. skarżąca została awansowana do grupy funkcyjnej D stopień 1 w kategorii personelu koncepcyjnego.
16 W dniu 1 stycznia 2008 r. skarżąca została mianowana szefem działu „Koordynacja” (zwanego dalej „działem ds. koordynacji”) w ramach DG ds. Zarządzania Ryzykiem oraz awansowana do grupy funkcyjnej C kategorii personelu zarządzającego. W dniu wniesienia niniejszej skargi skarżąca zajmowała nadal to stanowisko.
17 W chwili objęcia przez skarżącą stanowiska szefa działu ds. koordynacji, DG ds. Zarządzania Ryzykiem kierował dyrektor generalny, pod którego bezpośrednim zwierzchnictwem znajdowali się: X, dyrektor departamentu ds. ryzyka kredytowego, Y, dyrektor departamentu ds. ryzyka finansowego, oraz skarżąca.
18 W sprawozdaniu z oceny skarżącej za rok 2008 dyrektor generalny DG ds. Zarządzania Ryzykiem uznał, jako osoba oceniająca, że wyniki jej pracy pozostawały w zgodności ze wszystkimi oczekiwaniami, oraz przyznał skarżącej premię.
19 W sprawozdaniu z oceny skarżącej za pierwsze półrocze 2009 r. oceniający stwierdził, że wyniki pracy skarżącej były bardzo dobre. Skarżąca otrzymała podwyżkę wynagrodzenia o trzy mini stopnie oraz premię.
20 W notatce z dnia 16 lutego 2011 r. dyrektor generalny DG ds. Zarządzania Ryzykiem przedstawił Komitetowi Zarządzającemu Banku propozycję reorganizacji tej dyrekcji generalnej.
21 W dniu 18 lutego 2011 r. skarżąca złożyła wniosek o wszczęcie dochodzenia w sprawie poszanowania godności osoby w pracy przeciwko X i Y. We wniosku tym skarżąca twierdziła, że począwszy od czerwca 2010 r. w przypadku X oraz września 2008 r. w przypadku Y osoby te dopuszczały się względem skarżącej aktów zastraszania i mobbingu, polegających między innymi na „odkładaniu na półkę” poprzez osłabianie lub umniejszanie jej roli i zakresu odpowiedzialności.
22 W dniu 22 lutego 2011 r. Komitet Zarządzający Banku zatwierdził projekt reorganizacji DG ds. Zarządzania Ryzykiem (zwany dalej „reorganizacją DG ds. Zarządzania Ryzykiem”), przy czym ta nowa organizacja różniła się od propozycji reorganizacji zawartej w notatce dyrektora generalnego DG ds. Zarządzania Ryzykiem z dnia 16 lutego 2011 r.
23 Pismem z dnia 28 lutego 2011 r. dyrektor działu kadr poinformował skarżącą o wszczęciu dochodzenia oraz wezwał ją do przedstawienia skargi na piśmie.
24 W swoim piśmie z dnia 14 marca 2011 r. skarżąca zgłosiła istnienie w stosunku do niej zachowań noszących znamiona mobbingu i zastraszania ze strony dwóch wskazanych przez nią sprawców mobbingu, mianowicie X i Y.
25 W notatce z dnia 30 marca 2001 r. prezes Banku poinformował personel o zatwierdzeniu przez Komitet Zarządzający reorganizacji DG ds. Zarządzania Ryzykiem ze skutkiem od dnia 1 kwietnia 2011 r. (zwanej dalej „notatką do personelu z dnia 30 marca 2011 r.”). Z notatki tej wynika, że od tego momentu ogólna polityka ryzyka, w tym umowa bazylejska, adekwatność kapitałowa, warunki skrajne i wycena miały wchodzić w zakres kompetencji nowo utworzonego wydziału RPP, włączonego do departamentu ds. ryzyka kredytowego w ramach DG ds. Zarządzania Ryzykiem. W notatce do personelu z dnia 30 marca 2011 r. poinformowano również, że w ramach reorganizacji DG ds. Zarządzania Ryzykiem Y, będący dyrektorem departamentu ds. ryzyka finansowego, zostanie dyrektorem departamentu ds. ryzyka kredytowego oraz że ogłoszony zostanie nabór na nowe stanowisko szefa wydziału RPP (zwane dalej „spornym stanowiskiem”) przy zachowaniu zwykłych procedur Banku.
26 W dniu 20 maja 2011 r. ogłoszono nabór na sporne stanowisko. Termin na zgłoszenie kandydatury wyznaczono na dzień 7 czerwca 2011 r.
27 W piśmie przesłanym drogą elektroniczną w dniu 3 czerwca 2011 r., adresowanym do dyrektora działu kadr, skarżąca zażądała zawieszenia procedury naboru w celu obsadzenia spornego stanowiska, przede wszystkim z tego powodu, że Y, który wchodził w skład komisji ds. naboru, objęty był toczącym się dochodzeniem, wszczętym na wniosek skarżącej. Wiadomość ta pozostała bez odpowiedzi.
28 W dniu 7 czerwca 2011 r. skarżąca zgłosiła swoją kandydaturę na sporne stanowisko.
29 W wiadomości elektronicznej z dnia 10 czerwca 2011 r. skarżąca została zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną z komisją ds. naboru wyznaczoną na dzień 17 czerwca 2011 r. W zaproszeniu na rozmowę kwalifikacyjną wskazano, że komisja ds. naboru będzie się składać z pięciu osób, w tym Y, który będzie jej przewodniczącym. Wskazano również, że podczas rozmowy skarżąca będzie musiała dokonać dziesięciominutowej prezentacji na temat pytania przesłanego jej drogą elektroniczną, odnośnie do którego będzie mogła się wesprzeć załączonymi do wiadomości elektronicznej dokumentami.
30 Wiadomością przesłaną pocztą elektroniczną w dniu 14 czerwca 2011 r. skarżąca zwróciła się do dyrektora działu kadr z wnioskiem o zastąpienie Y inną osobą.
31 W tym samym dniu dyrektor działu kadr odpowiedział skarżącej drogą poczty elektronicznej, że skład komisji ds. naboru zostanie utrzymany. Dyrektor wskazał, iż byłoby „nie do pomyślenia”, aby Y, dyrektor departamentu ds. ryzyka kredytowego, nie był przewodniczącym komisji na wszystkich przeprowadzanych przez nią rozmowach kwalifikacyjnych. Podkreślił ponadto, że członkiem komisji ds. naboru jest pracownik działu kadr, którego głównym zadaniem jest zapewnienie sprawiedliwego i obiektywnego traktowania wszystkich kandydatów.
32 W dniu 16 czerwca 2011 r., w środku dnia, skarżąca przesłała pocztą elektroniczną sekretariatowi komisji ds. naboru swój list motywacyjny i życiorys.
33 Wiadomością przesłaną pocztą elektroniczną w tym samym dniu wieczorem skarżąca poinformowała sekretariat komisji ds. naboru, że nie będzie ona mogła, z powodów zdrowotnych, stawić się na rozmowę kwalifikacyjną wyznaczoną na następny dzień oraz że będzie przebywać na zwolnieniu chorobowym przez okres trzech tygodni.
34 W dniu 17 czerwca 2011 r. wszyscy kandydaci z wyjątkiem skarżącej odbyli rozmowę kwalifikacyjną z komisją ds. naboru.
35 Wiadomością elektroniczną z dnia 29 czerwca 2011 r., przesłaną również drogą pocztową, przedstawiciel działu kadr wchodzący w skład komisji ds. naboru wezwał skarżącą, aby podała datę w dniu między 8 a 14 lipca 2011 r., aby wyznaczyć jej rozmowę kwalifikacyjną z komisją ds. naboru. Wobec braku odpowiedzi skarżącej wspomniany członek komisji ds. naboru zwrócił się do skarżącej za pośrednictwem e-maila z dnia 7 lipca 2011 r. oraz listu poleconego o potwierdzenie, czy będzie ona dyspozycyjna w dniach 11, 13 lub 14 lipca 2011 r., aby odbyć rzeczoną rozmowę kwalifikacyjną.
36 Wiadomością elektroniczną z dnia 11 lipca 2011 r. skarżąca poinformowała o swojej dyspozycyjności w dniach 13 i 14 lipca 2011 r., do wyboru według uznania komisji ds. naboru.
37 W dniu 11 lipca 2011 r. komisja prowadząca dochodzenie w sprawie złożonej przez skarżącą skargi o mobbing wydała opinię (zwaną dalej „opinią komisji dochodzeniowej”). Odnośnie do X komisja dochodzeniowa doszła do wniosku, że nie można było „stwierdzić u niego niewłaściwego i umyślnego zachowania, które mogłoby zostać zakwalifikowan[e] jako mobbing”, a odnośnie do Y, stwierdziwszy, że pewne jego zachowania wskazane przez skarżącą zostały potwierdzone, komisja dochodzeniowa nie wypowiedziała się w kwestii, czy zachowania te stanowiły mobbing. W powyższej opinii komisja dochodzeniowa sformułowała także szereg zaleceń dla Banku.
38 W dniu 13 lipca 2011 r. skarżąca została wysłuchana przez komisję ds. naboru, której przewodniczył Y.
39 W protokole z dnia 18 lipca 2011 r., sporządzonym po zakończeniu procedury ds. naboru, komisja ds. naboru stwierdziła jednomyślnie, że A był najlepszym kandydatem na sporne stanowisko, oraz zalecił jego powołanie.
40 Wiadomością elektroniczną z dnia 27 lipca 2011 r. skarżąca została poinformowana, że A został wybrany przez komisję ds. naboru.
41 Notatką z dnia 28 lipca 2011 r. prezes Banku poinformował personel o swojej decyzji o powołaniu A na sporne stanowisko, podjętej po konsultacji ze współpracownikami z Komitetu Zarządzającego (zwanej dalej „decyzją z dnia 28 lipca 2011 r.”).
42 Wiadomością elektroniczną z dnia 29 lipca 2011 r. skarżąca zwróciła się do dyrektora działu kadr o poinformowanie jej na piśmie o powodach, dla których jej kandydatura nie została przyjęta, oraz o przyczynach uzasadniających wybór innego kandydata.
43 Pismem z dnia 5 września 2011 r. skarżąca złożyła do prezesa Banku zażalenie zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 28 lipca 2011 r., a także wniosek o naprawienie krzywdy poniesionej jej zdaniem w wyniku niezgodności z prawem tej decyzji oraz ze względu na okoliczność, że była ona zmuszona zaprezentować się przed komisją ds. naboru, której jeden z członków był jednym ze wskazanych sprawców mobbingu, przeciwko któremu toczyło się dochodzenie.
44 W dniu 8 września 2011 r. skarżąca została przyjęta przez pracownika działu kadr, który udostępnił jej fragment protokołu komisji ds. naboru dotyczący jej kandydatury.
45 Pismem z dnia 19 września 2011 r. prezes Banku potwierdził otrzymanie zażalenia z dnia 5 września 2011 r. Poinformował on również skarżącą, że ze względu na nieobecność do dnia 23 września 2011 r. odpowiedzialnej osoby z działu kadr zażalenie i żądanie odszkodowawcze zostaną rozpatrzone po powrocie tego pracownika z urlopu oraz że powiadomi ją o swej decyzji po tej dacie.
Żądania stron i postępowanie
46 Skarżąca w skardze wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 lipca 2011 r.;
– nakazanie Bankowi podjęcia działań niezbędnych do przeprowadzenia prawidłowej procedury mającej na celu obsadzenie spornego stanowiska;
– stwierdzenie odpowiedzialności Banku względem skarżącej w zakresie niezgodnej z prawem decyzji powołującej A na sporne stanowisko;
– zasądzenie od Banku na rzecz skarżącej odszkodowania i zadośćuczynienia, powiększonych o odsetki:
– z tytułu krzywdy: 50 000 EUR;
– z tytułu szkody wynikającej z utraty wynagrodzenia: 436 100 EUR;
– tytułem środka dowodowego – zarządzenie zasięgnięcia opinii biegłego, aby ustalić zakres poniesionej szkody i doznanej krzywdy w wyniku niezgodnej z prawem decyzji z dnia 28 lipca 2011 r., które zostały bardziej szczegółowo przedstawione we wniosku dowodowym załączonym do skargi;
– obciążenie Banku kosztami postępowania.
47 Bank wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej lub oddalenie jej jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
48 W replice złożonej w dniu 6 czerwca 2012 r. skarżąca zwróciła się do Sądu, tytułem środka organizacji postępowania, o nakazanie przesłuchania świadka wskazanego we wniosku dowodowym załączonym do repliki oraz, tytułem ewentualnym, o przyjęcie, jako nowego wniosku dowodowego, zeznania tego świadka zawartego w tym załączniku. Skarżąca złożyła ten wniosek na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji. Sąd zwrócił się do skarżącej o wyjaśnienie rzeczonego wniosku o przeprowadzenie środków dowodowych w ramach środków organizacji postępowania wymienionych w kolejnym punkcie. Skarżąca wskazała, że nie sformułowała ich w skardze, ponieważ dowiedziała się o faktach, odnośnie do których wspomniany świadek mógł się wypowiedzieć, dopiero w lutym 2012 r.
49 Pismami z dnia 29 stycznia 2014 r. sekretariat Sądu zwrócił się do stron o ustosunkowanie się do zarządzonych środków organizacji postępowania. Strony w sposób należyty zastosowały się do tego wezwania.
50 Na rozprawie skarżąca wycofała się z drugiego i piątego zarzutu skargi.
Co do prawa
1. W przedmiocie żądania pierwszego, dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 28 lipca 2011 r.
51 Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności skarżąca podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy opiera się na istnieniu nieprawidłowości obarczających błędem procedurę naboru. Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu w ocenie. Zarzut trzeci dotyczy nadużycia władzy.
52 Podczas rozprawy skarżąca oświadczyła, że zrzeka się powoływania się na drugi i trzeci zarzut.
53 Należy więc uznać, że skarżąca podnosi jeden zarzut, oparty na istnieniu nieprawidłowości obarczających błędem procedurę naboru. Zarzut ten składa się z dwóch części: pierwsza opiera się na braku bezstronności komisji ds. naboru, a druga na naruszeniu zasady równego traktowania w wyborze pytań przedstawionych kandydatom, który miał faworyzować A.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu, opartej na braku bezstronności komisji ds. naboru
54 W ramach części pierwszej jedynego zarzutu skarżąca podnosi dwa argumenty: po pierwsze, skarży się na brak bezstronności Y, przewodniczącego komisji ds. naboru, a po drugie, na brak bezstronności pozostałych członków komisji ds. naboru.
W przedmiocie argumentu pierwszego, opartego na braku bezstronności Y jako członka i przewodniczącego komisji ds. naboru
– Argumenty stron
55 Skarżąca twierdzi, że decyzja z dnia 28 lipca 2011 r. została podjęta w następstwie rekomendacji dyrektora działu kadr w wyniku procedury naboru obarczonej nieprawidłowościami i w konsekwencji należy stwierdzić jej nieważność. Podnosi ona, że w dniu 28 lutego 2011 r. wszczęto na jej wniosek dochodzenie w sprawie poszanowania godności osoby w miejscu pracy w związku z aktami zastraszania i mobbingu, których miała być ofiarą począwszy od września 2008 r., w szczególności ze strony Y. W dniu 11 lipca 2011 r. komisja dochodzeniowa stwierdziła w swojej opinii, że Y był postrzegany jako „człowiek ambitny” oraz porównywany do „walca, który sunie naprzód, nie bacząc na szkody, jakie może przy okazji spowodować” i że odsunął on skarżącą z jej stanowiska, przejmując wszystkie strategiczne aspekty działalności działu ds. koordynacji.
56 Skarżąca podnosi, że z uwagi na wszczęte na jej wniosek dochodzenie dotyczące mobbingu prowadzone przeciwko Y między tym ostatnim a skarżącą w trakcie procedury naboru istniał konflikt interesów, co uniemożliwiało mu przedstawienie obiektywnej i bezstronnej opinii odnośnie do jej kandydatury. Skarżąca dodaje, że Y był na dodatek przewodniczącym komisji ds. naboru, co umożliwiało mu wywieranie w sposób bezpośredni lub pośredni wpływu na pozostałych członków komisji ds. naboru w zakresie wyboru kandydata na stanowisko. Ze względu na zasiadanie Y w komisji ds. naboru opinia tej komisji nie mogła zatem spełniać wymaganych gwarancji bezstronności i obiektywności.
57 Skarżąca skarży się również, że wbrew opinii komisji dochodzeniowej, w której stwierdzono w odniesieniu do Y istnienie pewnych zachowań wskazanych przez skarżącą, oraz pomimo jej wyraźnej prośby, aby Y nie wchodził w skład komisji ds. naboru, Bank nie dokonał zmiany jej składu i skarżąca musiała zaprezentować się przed komisją ds. naboru, w której zasiadał jeden ze wskazywanych przez nią sprawców mobbingu.
58 W odpowiedzi na zarzuty skarżącej Bank podnosi, że z racji pełnienia przez Y funkcji dyrektora departamentu, który obsadzał stanowisko, powołanie go na członka komisji ds. naboru stanowiło stałą praktykę i było zgodne z dobrymi praktykami. Odnośnie do opinii komisji dochodzeniowej Bank podnosi, że uznał on, iż wskazanym sprawcom mobbingu nie można przypisać żadnych czynów stanowiących mobbing. Bank przyjął ponadto środki gwarantujące bezstronność komisji ds. naboru, takie jak obecność w komisji ds. naboru przedstawiciela działu kadr oraz występującego w charakterze obserwatora przedstawiciela wspólnego komitetu ds. równości szans mężczyzn i kobiet (zwanego dalej „COPEC”). Wreszcie zgodnie z protokołem komisji ds. naboru, Y nie zachowywał się w sposób dyskryminujący względem skarżącej, a fakt, że był on przewodniczącym komisji ds. naboru, nie odegrał żadnej roli przy podjęciu decyzji z dnia 28 lipca 2011 r. Z protokołu komisji ds. naboru wynika bowiem, że skarżąca została sklasyfikowana na ostatniej pozycji spośród pięciu kandydatów, że decyzja komisji ds. naboru dotycząca rekomendacji A na sporne stanowisko została podjęta jednomyślnie przez członków komisji ds. naboru oraz że oceny przyznane przez członków komisji ds. naboru poszczególnym kandydatom były jednolite, gdyż żaden członek nie wypowiedział się w sposób znacząco odmienny od pozostałych.
– Ocena Sądu
59 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem szeroki zakres uznania, jakim dysponuje komisja konkursowa lub komisja ds. naboru w kwestii sposobów przeprowadzania i szczegółowej treści egzaminów ustnych, jakim są poddani kandydaci, powinien być równoważony skrupulatnym przestrzeganiem zasad dotyczących organizacji tych egzaminów (wyroki: Girardot/Komisja, T‑92/01, EU:T:2002:220, pkt 24; Christensen/Komisja, T‑336/02, EU:T:2005:115, pkt 38).
60 Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w trakcie egzaminów ustnych komisja konkursowa powinna zapewnić warunki równego traktowania i obiektywizmu przy ocenie wszystkich egzaminowanych kandydatów (wyrok Pantoulis/Komisja, T‑290/03, EU:T:2005:316, pkt 90 i przytoczone tam orzecznictwo). Mimo że procedura naboru w niniejszej sprawie nie miała formy konkursu, orzecznictwo to może mieć zastosowanie w niniejszym przypadku, ponieważ komisja ds. naboru ma na celu, podobnie jak komisja konkursowa, wybór najlepszych kandydatów spośród tych, którzy ubiegali się o stanowisko w następstwie ogłoszenia o naborze, i dysponuje szerokim zakresem uznania co do organizacji egzaminów.
61 W konsekwencji, zgodnie z zasadami dobrej administracji i równego traktowania, na Banku spoczywał obowiązek zagwarantowania właściwej organizacji procedury naboru oraz zapewnienia wszystkim biorącym w nim udział kandydatom możliwie niezakłóconego i prawidłowego przebiegu rozmów kwalifikacyjnych z komisją ds. naboru. Wymagało to posiadania przez wszystkich wyznaczonych przez Bank członków komisji ds. naboru niezbędnego stopnia niezależności, tak aby nie można było podać w wątpliwość ich obiektywności.
62 Do Sądu należy zatem zbadanie, czy komisja ds. naboru została utworzona i funkcjonowała w sposób prawidłowy, przy poszanowaniu w szczególności spoczywającego na niej obowiązku bezstronności, gdyż poszanowanie to stanowi jedną z zasad rządzących pracami komisji konkursowej lub też komisji ds. naboru, które podlegają kontroli sądu Unii (w odniesieniu do funkcjonowania komisji ds. naboru zob. postanowienie Meierhofer/Komisja, F‑74/07 RENV, EU:F:2011:63, pkt 62).
63 Sąd ma zatem zbadać w niniejszej sprawie, czy między Y a skarżącą zachodził konflikt interesów, ponieważ Y objęty był dochodzeniem w sprawie mobbingu, które wszczęto w wyniku działań skarżącej. W przypadku odpowiedzi twierdzącej uchybienie ze strony Y obowiązkowi zaniechania dokonania oceny kandydatury skarżącej stanowić będzie naruszenie spoczywającego na nim obowiązku bezstronności, a co za tym idzie, obowiązku bezstronności spoczywającego na całej komisji ds. naboru.
64 W tym względzie należy przypomnieć, że konflikt interesów powstaje w sytuacji, w której urzędnik lub pracownik podczas wykonywania swoich obowiązków musi zająć stanowisko w sprawie, w której rozpoznaniu lub rozstrzygnięciu ma osobisty interes mogący naruszyć jego niezależność (np. wyrok Giannini/Komisja, T‑100/04, EU:T:2008:68, pkt 223, zwany dalej „wyrokiem Giannini”).
65 W rzeczywistości sama tylko okoliczność, że kandydat w konkursie lub procedurze naboru złożył skargę na mobbing przeciwko członkowi komisji konkursowej lub komisji ds. naboru, nie może sama w sobie pociągać za sobą obowiązku rezygnacji przez tego członka z zasiadania w komisji konkursowej lub komisji ds. naboru (zob. podobnie wyrok BY/AESA, F‑81/11, EU:F:2013:82, pkt 72). Natomiast w sytuacji gdy z obiektywnych, istotnych i spójnych wskazówek wynika, że wspomniany członek komisji konkursowej znajduje się w sytuacji konfliktu interesów, w tym znaczeniu, że ma on pośrednio lub bezpośrednio osobisty interes w faworyzowaniu lub działaniu na niekorzyść jednego z kandydatów, obowiązek bezstronności zapisany w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga, aby nie mógł on wypowiedzieć się na temat wyników tego kandydata, zwłaszcza jeśli osoba wybrana w toku danej procedury naboru ma następnie pracować pod jego zwierzchnictwem.
66 W niniejszej sprawie bezsporne jest, że nowo utworzony wydział RPP został włączony do departamentu ds. ryzyka kredytowego oraz że Y, jako dyrektor tego departamentu, stałby się bezpośrednim przełożonym kandydata powołanego na sporne stanowisko. Sąd powinien zatem zbadać, czy skarżąca przedstawiła obiektywne, istotne i spójne przesłanki, zgodnie z którymi Y, jako członek i przewodniczący komisji ds. naboru, miał osobisty interes mogący naruszyć jego niezależność przy ocenie jej kandydatury na sporne stanowisko.
67 W tym względzie z jednej strony bezsprzeczne jest , że w dniu 28 lutego 2011 r. wszczęto na wniosek skarżącej dochodzenie w sprawie poszanowania godności osoby w pracy w związku z aktami zastraszania i mobbingu popełnionymi w szczególności przez Y. W związku z tym Sąd zauważa, że Bank uznał, iż w świetle występujących okoliczności takie dochodzenie było konieczne i że nie należało oddalić na wstępie jej wniosku.
68 Bezsporne jest także, że w dniu 11 lipca 2011 r. komisja dochodzeniowa zajmująca się skargą złożoną przez skarżącą wydała opinię, która nie zawierała żadnej formalnej konkluzji w kwestii tego, czy zarzucane Y zachowania stanowiły mobbing, chociaż komisja dochodzeniowa stwierdziła, że pewne zachowania wskazane przez skarżącą potwierdziły się. W odpowiedzi na pytanie sformułowane przez Sąd podczas rozprawy Bank wskazał, że opinia komisji dochodzeniowej jest zazwyczaj przekazywana prezesowi Banku w celu przyjęcia decyzji, lecz nie bezpośrednio wskazanym sprawcom mobbingu ani skarżącemu. Wyjaśnił on również, że Y otrzymał bez wątpienia formalne powiadomienie o decyzji o zamknięciu postępowania w sprawie skargi skarżącej, którą prezes Banku podjął na podstawie opinii komisji dochodzeniowej, lecz nie samą opinię.
69 Z drugiej strony jest również bezsprzeczne, że ogłoszenie o naborze na sporne stanowisko zostało opublikowane w dniu 20 maja 2011 r. oraz że rozmowa kwalifikacyjna skarżącej z komisją ds. naboru miała miejsce w dniu 13 lipca 2011 r., czyli dwa dni po tym jak komisja dochodzeniowa wydała swoją opinię, a także że w dniu 18 lipca 2011 r. komisja ds. naboru sporządziła protokół, w którym zatwierdzono wybór A na to stanowisko.
70 Z poprzednich punktów wynika zatem, że procedura naboru była prowadzona równocześnie z dochodzeniem.
71 Ponadto z opinii komisji dochodzeniowej wynika, że skarżąca skarżyła się w szczególności na jej „odkładanie na półkę” przez Y poprzez osłabianie lub umniejszanie jej roli i zakresu odpowiedzialności.
72 W tym względzie komisja dochodzeniowa stwierdziła, że „[z] upływem czasu pozycja skarżącej uległa zmianie w oczach [Y]: z cenionej i ocenianej bardzo pozytywnie współpracownicy stała się [ona] przeszkodą w wytyczonej sobie przez niego ścieżce. Ponieważ była ona ponadto kontrkandydatką na stanowisko [d]yrektora [g]eneralnego [DG ds. Zarządzania Ryzykiem], [Y] nie zawahał się wkroczyć w miejsce jej uprawnień, pozostawione przez [skarżącą] w związku z jej chorobą, które próbowała ona wypełniać na tyle, na ile mogła w chorobie” oraz że w związku z tym Y „stopniowo odsuwał [skarżącą] z jej stanowiska, zagarniając dla siebie wszystkie strategiczne aspekty działalności działu ds. koordynacji. Jest zatem obecnie bezsporne, że […] schemat organizacyjny [DG ds. Zarządzania Ryzykiem] jest taki, że [Y] skupia w swoich rękach wszystkie kluczowe, strategiczne funkcje, nadając sobie dużą widoczność [w oczach] przełożonych Banku, oraz że rola [skarżącej] została ograniczona do wypełniania funkcji administracyjnych. Wydarzyło się zatem to, co przewidziała [skarżąca]”.
73 W swojej opinii komisja dochodzeniowa stwierdza również, że „relacje [skarżącej] z Y, uprzednio doskonałe, pogarszały się w miarę jak Y wypełniał lukę pozostawioną przez nieobecność [skarżącej], pochłaniając stopniowo jej najważniejsze i najbardziej wymagające pod względem intelektualnym zadania, przy czym skarżąca nie tolerowała takiego umniejszenia jej kompetencji. W efekcie jakakolwiek komunikacja oraz relacja oparta na zaufaniu między nimi stała się niemożliwa”.
74 Podobnie komisja dochodzeniowa zauważa, że Y „jest postrzegany jako człowiek ambitny, posiadający wizję swojej przyszłości zawodowej, i przez niektórych porównywany jest do walca, który sunie naprzód, nie bacząc zbytnio na szkody, jakie może przy okazji spowodować” oraz że „[skarżąca] stała na przeszkodzie realizacji jego ambicji, a jej nieobecność […] z powodu choroby blokowała częściowo prawidłowe wykonywanie pracy, należało się jej zatem pozbyć”.
75 Z opinii komisji dochodzeniowej wynika więc, że Y rzeczywiście zachowywał się niekiedy w sposób, jaki zarzucała mu skarżąca, oraz że w dacie rozmowy skarżącej z komisją ds. naboru w dniu 13 lipca 2011 r. stosunki zawodowe pomiędzy skarżącą a Y były bardzo niedobre.
76 Ponieważ Y stałby się bezpośrednim przełożonym skarżącej, gdyby została ona wybrana i powołana na sporne stanowisko, w świetle rozważań i faktów przedstawionych w pkt 67–75 niniejszego wyroku, a w szczególności faktów uznanych za wykazane przez komisję dochodzeniową w jej opinii, Sąd uważa, że skarżąca przedstawiła w niniejszej sprawie obiektywne, istotne i spójne przesłanki na poparcie swojego twierdzenia, zgodnie z którym w chwili powołania Y na członka komisji ds. naboru znalazł się on w sytuacji konfliktu interesów, podającej w wątpliwość jego zdolność do dokonania obiektywnej oceny kandydatury skarżącej.
77 Bezsporne jest, że Y uczestniczył w rozmowie kwalifikacyjnej i ocenie skarżącej, podczas gdy powinien on się od tego powstrzymać, ponieważ zachodził między nimi konflikt interesów.
78 Ponadto należy przypomnieć, że art. 5.1 i 10.3 dobrych praktyk stanowią, że w przypadku braku konsensusu w przedmiocie ostatecznej rekomendacji przewodniczącemu przysługuje prawo przeważającego głosu w ostatecznej rekomendacji oraz że zabiera on głos w naradach na końcu, aby nie wywierać wpływu na innych członków komisji ds. naboru. W konsekwencji z przepisów tych wynika, że Y, jako przewodniczący komisji ds. naboru, mógł odgrywać przeważającą rolę w pracach komisji ds. naboru oraz wywierać wpływ na pozostałych jej członków.
79 W związku z powyższymi rozważaniami, nie przesądzając o treści narad pomiędzy członkami komisji ds. naboru oraz stanowisk zajętych przez poszczególnych członków komisji ds. naboru, w tym przez Y, należy stwierdzić, że przez fakt zasiadania w komisji ds. naboru Y naruszył spoczywający na nim obowiązek bezstronności. W konsekwencji w zakresie, w jakim każdy członek komisji ds. naboru musi posiadać niezbędną niezależność, tak aby obiektywność całej komisji ds. naboru nie została zagrożona, należy uznać, że obowiązek bezstronności spoczywający na całej komisji ds. naboru został naruszony.
80 Wniosku tego nie są w stanie podważyć argumenty wysuwane przez Bank.
81 Po pierwsze, w odniesieniu do argumentu, że byłoby „nie do pomyślenia”, aby dyrektor departamentu, który obsadza stanowisko, w niniejszym przypadku Y, nie był przewodniczącym komisji na wszystkich rozmowach kwalifikacyjnych, wystarczy wspomnieć, że art. 4.1 dobrych praktyk stanowi, że przewodniczący komisji ds. naboru reprezentuje „zazwyczaj dyrekcję generalną”, która obsadza stanowisko oraz że załącznik I do instrukcji nie wymaga, aby w skład komisji ds. naboru wchodził dyrektor departamentu, który obsadza stanowisko. Tak więc w przepisach wewnętrznych Banku nie ma mowy o departamencie przeprowadzającym nabór, lecz o dyrekcji generalnej, która organizuje nabór, i możliwe jest, aby dyrektor departamentu, który obsadza stanowisko, nie był członkiem komisji ds. naboru.
82 Ponadto należy przypomnieć (zob. pkt 30 i 31 powyżej), że w wiadomości elektronicznej z dnia 14 czerwca 2011 r. skarżąca zwróciła się do dyrektora działu kadr o zastąpienie Y inną osobą. Wniosek ten został oddalony w tym samym dniu przez dyrektora. Tymczasem w przypadku konfliktu interesów Bank powinien był uniknąć sytuacji, w której Y jest członkiem, a tym bardziej przewodniczącym komisji ds. naboru, lub przynajmniej zapewnić, aby powstrzymał się on od zabierania głosu w rozmowie kwalifikacyjnej oraz w trakcie oceny skarżącej, czego nie uczynił.
83 Po drugie, w odniesieniu do argumentu, zgodnie z którym w związku z tym, że komisja dochodzeniowa nie stwierdziła w opinii z dnia 11 lipca 2011 r. występowania mobbingu ze strony Y, Y nie pozostawał w sytuacji konfliktu interesów, Sąd przypomina, że procedura naboru odbywała się równocześnie z dochodzeniem (zob. pkt 70 niniejszego wyroku) oraz że kiedy w dniu 14 czerwca 2011 r. dyrektor działu kadr odmówił zastąpienia Y inną osobą w komisji ds. naboru, komisja dochodzeniowa nie wydała jeszcze swojej opinii. Rozmowa kwalifikacyjna skarżącej z komisją ds. naboru była początkowo przewidziana na 17 czerwca 2011 r. Bank nie widział zatem przeszkody w tym, aby Y, przeciwko któremu toczyło się w tej dacie dochodzenie w sprawie mobbingu, wchodził w skład komisji ds. naboru. Argument Banku opierający się na wniosku zawartym w opinii komisji dochodzeniowej, stwierdzającym brak występowania mobbingu po stronie Y, nie ma zatem znaczenia. W każdym wypadku, bez względu na datę, w której Y mógł się dowiedzieć o wydaniu przez komisję dochodzeniową opinii, nie mogła ona mieć żadnego wpływu na pozostawanie przez Y w sytuacji konfliktu interesów w trakcie procedury naboru. Sam fakt, że stosunki zawodowe między Y a skarżącą uległy znacznemu pogorszeniu zanim rozpoczęła się procedura naboru, jak wynika to z opinii komisji dochodzeniowej, wystarczy bowiem, aby stwierdzić, że Y pozostawał w sytuacji konfliktu interesów.
84 Podobnie Sąd zauważa, że istnienie ryzyka pozostawania przez członka komisji ds. naboru w sytuacji konfliktu interesów z kandydatem nie może być zrównoważone ani obecnością przedstawiciela działu kadr w komisji ds. naboru, ani obecnością obserwatora COPEC.
85 Wreszcie w odniesieniu do argumentu Banku, zgodnie z którym z protokołu posiedzenia komisji ds. naboru wynika, że Y nie zachowywał się w sposób dyskryminujący względem skarżącej oraz że A został wybrany na stanowisko jednomyślnie, Sąd zauważa, iż rzeczywiście, tak jak podkreśla to Bank, oceny przyznane każdemu kandydatowi przez poszczególnych członków komisji ds. naboru są stosunkowo jednolite. Stwierdzenie to nie pozwala jednak wykluczyć pozostawania przez Y w sytuacji konfliktu interesów ani możliwości, że Y, jako przewodniczący komisji ds. naboru, mógł wpłynąć na ocenę kandydatów dokonaną przez pozostałych członków komisji ds. naboru.
86 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że procedura naboru była nieprawidłowa, ponieważ przewodniczący komisji ds. naboru, a w konsekwencji wszyscy jej członkowie, naruszyli spoczywający na nich obowiązek bezstronności. Należy zatem uznać pierwszy argument pierwszej części zarzutu za zasadny.
W przedmiocie argumentu drugiego, opartego na braku bezstronności pozostałych członków komisji ds. naboru
– Argumenty stron
87 Skarżąca podnosi, że inni niż Y członkowie komisji ds. naboru mogli się okazać stronniczy, ponieważ większość z nich popierała reorganizację DG ds. Zarządzania Ryzykiem, a zwłaszcza utworzenie wydziału RPP, którego szefowi przyznano niemal wszystkie zadania i obowiązki, które wchodziły w zakres jej kompetencji jako szefowej działu ds. koordynacji.
88 Bank nie wypowiada się w przedmiocie zarzutu drugiego.
– Ocena Sądu
89 Wystarczy zauważyć, że skarżąca ogranicza się do twierdzenia, że pozostali członkowie komisji ds. naboru mogli naruszyć obowiązek bezstronności, nie podnosząc jednocześnie, że naruszyli go w niniejszej sprawie. Tym samym skarżąca opiera się na czystych spekulacjach, nie dostarczając żadnych dowodów, które wykazałyby prawdziwość tego twierdzenia. W tych okolicznościach drugi argument pierwszej części zarzutu należy oddalić jako bezzasadny.
90 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że część pierwsza jedynego zarzutu skargi, opartego na istnieniu nieprawidłowości obarczających procedurę naboru błędami, jest częściowo zasadna.
W przedmiocie części drugiej zarzutu, dotyczącej naruszenia zasady równego traktowania
Argumenty stron
91 Skarżąca podnosi, że trwająca dziesięć minut ustna prezentacja przed komisją ds. naboru, której poddani byli wszyscy kandydaci, polegała na krótkiej prezentacji dotyczącej kwestii technicznej w oparciu o dwie notatki wewnętrzne Banku, które zostały przekazane wszystkim kandydatom przed rozmową kwalifikacyjną z komisją ds. naboru. Tymczasem ponieważ A redagował te dwie notatki wewnętrzne lub uczestniczył w ich redagowaniu, był on w sposób niesłuszny uprzywilejowany w stosunku do innych kandydatów. Faworyzując w sposób oczywisty jednego z kandydatów na sporne stanowisko poprzez decyzję o przeprowadzeniu egzaminu polegającego na prezentacji ustnej w oparciu o powyższe notatki wewnętrzne, komisja ds. naboru naruszyła zasadę równego traktowania.
92 Bank przyznaje, że A współpracował na etapie przygotowań w opracowaniu omawianych dwóch notatek wewnętrznych, uważa jednak, że żaden kandydat nie był w nieuzasadniony sposób pokrzywdzony, ponieważ notatki te nie wymagały dla ich zrozumienia szczególnej wiedzy i zostały przekazane wszystkim kandydatom przed rozmową kwalifikacyjną. Prezentacja ustna stanowiła wyłącznie jeden spośród kilku egzaminów, które wchodziły w skład procedury naboru, i nie miała na celu oceny kompetencji technicznych kandydata, lecz raczej umiejętności komunikacji i perswazji.
Ocena Sądu
93 Należy przypomnieć, że w świetle utrwalonego orzecznictwa zasada niedyskryminacji i równego traktowania wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w różny sposób, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione. Wynika z tego zatem, że naruszenie zasady niedyskryminacji następuje w sytuacji, gdy dwie kategorie osób, których sytuacja faktyczna i prawna nie różni się w istotny sposób, traktuje się odmiennie albo gdy sytuacje odmienne są traktowane w identyczny sposób. Aby można było uznać różnicę traktowania za zgodną z ogólną zasadą niedyskryminacji, różnica ta powinna być uzasadniona na podstawie obiektywnego i racjonalnego kryterium oraz proporcjonalna do celu realizowanego za pomocą tego zróżnicowania (zob. np. wyroki: Giannini, EU:T:2008:68, pkt 131 i przytoczone tam orzecznictwo; Brown/Komisja, F‑37/05, EU:F:2009:121, pkt 64).
94 Zasada równego traktowania stanowi podstawową zasadę prawa Unii, która ma zastosowanie w szczególności w dziedzinie konkursów i nad której ścisłym przestrzeganiem komisja konkursowa jest zobowiązana czuwać w trakcie konkursu. O ile komisji konkursowej przysługuje szeroki zakres uznania co do sposobów przeprowadzania i szczegółowej treści egzaminów, o tyle jednak do sądu Unii należy sprawowanie kontroli w niezbędnym zakresie celem zapewnienia równego traktowania kandydatów i obiektywizmu przy ich wyborze dokonywanym przez komisję konkursową (wyroki: Giannini, EU:T:2008:68, pkt 132; De Mendoza Asensi/Komisja, F‑127/11, EU:F:2014:14, pkt 43).
95 Wreszcie należy zauważyć, że każdy egzamin co do zasady i nierozerwalnie wiąże się z ryzykiem nierównego traktowania, zważywszy na ograniczoną z konieczności liczbę pytań, jakie w granicach rozsądku mogą zostać zadane podczas egzaminu w określonym temacie. Tym samym przyjmuje się, że naruszenie zasady równego traktowania można stwierdzić tylko, gdy komisja konkursowa nie ograniczyła przy wyborze egzaminów ryzyka nierówności szans do takiego poziomu, jaki co do zasady związany jest z każdym egzaminem (wyroki: Giannini, EU:T:2008:68, pkt 133; i De Mendoza Asensi/Komisja, EU:F:2014:14, pkt 45).
96 W niniejszym przypadku z akt sprawy wynika, że wszyscy kandydaci mieli odpowiedzieć na podobne pytania, które zadawał im każdy z członków komisji ds. naboru. Ponadto komisja ds. naboru przygotowała identyczny dla wszystkich kandydatów egzamin w formie prezentacji ustnej w oparciu o dwie notatki wewnętrzne Banku w celu oceny ich zdolności do zaprezentowania niewyspecjalizowanej publiczności złożonego i technicznego zagadnienia oraz do przekonania takiej publiczności do ich propozycji. Powyższe notatki miały zatem służyć sprawdzeniu umiejętności komunikacji, prezentacji, udzielania wyjaśnień oraz perswazji kandydatów, a nie ich wiedzy technicznej.
97 Z akt sprawy wynika również, że A uczestniczył w redagowaniu dwóch notatek wewnętrznych przekazanych kandydatom do celów prezentacji ustnej przed komisją ds. naboru. Sąd uważa, że sam fakt bycia autorem lub współautorem takich notatek pozwala na rzeczywiste zaznajomienie się z ich treścią i ułatwia potencjalnie dokonywanie wszelkiego rodzaju ich prezentacji.
98 Rzeczywiście, jak podnosi Bank, zostało orzeczone, że okoliczność, iż niektórzy kandydaci biorący udział w konkursie mogli zaznajomić się poprzez pracę z danym dokumentem, nie oznacza, że byli oni niesłusznie faworyzowani w związku z wyborem tego dokumentu przez komisję konkursową, ponieważ po pierwsze, przewaga, jaką wybór tego dokumentu daje pewnym kandydatom, stanowi część ryzyka nierozerwalnie związanego co do zasady z każdym egzaminem, a po drugie, tekst tego dokumentu był dostępny przed egzaminem (wyrok Giannini, EU:T:2008:68, pkt 164).
99 W tym względzie Sąd zauważa, że w wyroku sprawie Giannini (EU:T: 2008:68) skarżący, kandydat odrzucony w konkursie, skarżył się na okoliczność, że inni kandydaci pracowali przed konkursem z dokumentami przygotowawczymi dotyczącymi dokumentu, na którym opierał się egzamin ustny. Z wyroku Giannini (EU:T:2008:68) wynika, że nie można było domniemywać, iż dokumenty przygotowawcze i dokument przekazany kandydatom były identyczne oraz że kandydaci, którzy pracowali z dokumentami przygotowawczymi, nie mogli polegać na ewentualnej znajomości wspomnianych dokumentów przygotowawczych uzyskanej poprzez pracę. Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich doszedł do wniosku, że potencjalna łatwość zdania egzaminu pisemnego, jaką mogli mieć kandydaci pracujący z dokumentami przygotowawczymi dzięki znajomości tychże dokumentów, miała bardzo mało istotne znaczenie, oraz stwierdził, że tacy kandydaci nie byli niesłusznie faworyzowani.
100 W niniejszej sprawie natomiast należy stwierdzić, że wyłącznie jeden kandydat, a mianowicie A, znał lepiej niż inni kandydaci dokumenty udostępnione kandydatom w celu przygotowania ich prezentacji. Ponadto w odróżnieniu do wyroku Giannini (EU:T:2008:68) A, jako autor lub współautor, zajmował się bezpośrednio sporządzeniem dwóch notatek wewnętrznych Banku, a nie dokumentami przygotowawczymi dotyczącymi tych notatek wewnętrznych, których treść nie musiałaby być wcale identyczna z treścią dwóch przedmiotowych notatek wewnętrznych. W konsekwencji w zakresie, w jakim ustna prezentacja kandydatów miała na celu w szczególności ocenę ich zdolności do przekonania niewyspecjalizowanej publiczności, przewaga, jaką dysponował A w stosunku do innych kandydatów podczas egzaminu polegającego na ustnej prezentacji ze względu na swoje uczestnictwo w sporządzeniu w całości lub w części dwóch powyższych notatek, jest rzeczywista i istotna.
101 Oceny tej nie podważa ani fakt, że dwie przedmiotowe notatki wewnętrzne zostały udostępnione wszystkim kandydatom przed ich rozmową kwalifikacyjną z komisją ds. naboru, ani argument Banku wysunięty na rozprawie, zgodnie z którym notatki te były ogólnie znane wśród wszystkich kandydatów na długo przed rozpoczęciem procedury naboru. Na rozprawie Bank przyznał, że komisja ds. naboru mogła wybrać na egzamin polegający na prezentacji ustnej inne dokumenty niż wspomniane notatki. Wykazane jest zatem, że A został niesłusznie uprzywilejowany w stosunku do innych kandydatów.
102 Tym samym należy stwierdzić, że poprzez decyzję, by egzamin polegający na ustnej prezentacji, taki sam dla wszystkich kandydatów, przeprowadzić w oparciu o dwie wskazane notatki wewnętrzne Banku Bank naruszył zasadę równości traktowania.
103 Druga część jedynego zarzutu skargi jest zatem zasadna.
104 W świetle powyższych rozważań, bez konieczności zbadania wniosku o przeprowadzenie środka dowodowego, należy uwzględnić pierwsze żądanie skargi, zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 28 lipca 2011 r.
2. W przedmiocie żądań drugiego i trzeciego, zmierzających do uzyskania odszkodowania
W przedmiocie dopuszczalności
Argumenty stron
105 Bank podnosi, że sąd Unii nie jest właściwy do rozpoznania sprawy, jeśli wniesiona do niego skarga nie jest skierowana przeciwko aktowi administracji oddalającemu żądania skarżącego. W niniejszej sprawie pismem z dnia 19 września 2011 r. prezes Banku poinformował skarżącą, że wniesiony przez nią w dniu 5 września 2011 r. wniosek o odszkodowanie zostanie rozpatrzony po powrocie z urlopu odpowiedzialnej osoby z działu kadr, tj. w dniu 23 września 2011 r. Nie otrzymawszy wyraźnej odpowiedzi Banku na swój wniosek z dnia 5 września 2011 r. – i przed upływem trzymiesięcznego terminu od zapadnięcia dorozumianej decyzji odmownej – w dniu 27 października 2011 r. skarżąca złożyła do Sądu wniosek o odszkodowanie. W związku z tym należy odrzucić żądania odszkodowawcze jako niedopuszczalne.
106 Bank dodaje, że żądania odszkodowawcze pokrywają się, przynajmniej częściowo, z wnioskiem o odszkodowanie sformułowanym w skardze wniesionej do Sądu w dniu 28 września 2011 r. i zarejestrowanej pod numerem F‑95/11 w odniesieniu do szkody, którą poniosła skarżąca wskutek ogłoszenia naboru na sporne stanowisko. Żądania odszkodowawcze są zatem w każdym wypadku niedopuszczalne również ze względu na zawisłość sporu, przynajmniej w części.
107 W odpowiedzi na żądanie Sądu w ramach środków organizacji postępowania, dotyczące sprecyzowania przez Bank stanowiska w odniesieniu do dopuszczalności żądań o odszkodowanie w świetle wyroków De Nicola/EBI (T‑37/10 P, EU:T:2012:205) oraz De Nicola/EBI (T‑264/11 P, EU:T:2013:461), Bank utrzymuje, że o ile zgodnie z tymi wyrokami żądanie odszkodowawcze może wchodzić w zakres właściwości sądu Unii, bez potrzeby wcześniejszego złożenia wniosku o odszkodowanie do administracji, to w przypadku gdy dana osoba zwraca się uprzednio do administracji o zajęcie stanowiska w pewnej kwestii, nawet jeśli taka procedura nie jest obowiązkowa, zainteresowany musi dać administracji, do której się zwrócił, możliwość udzielenia odpowiedzi w rozsądnym terminie. Pojęcie rozsądnego terminu, na które położono akcent w wyroku Sądu Arango Jaramillo i in./EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia) (C‑334/12 RX-II, EU:C:2013:134, pkt 26–30) ma zastosowanie zarówno do terminu, jakim dysponuje dana osoba do złożenia wniosku do administracji, jak i do terminu, jakim dysponuje administracja na zajęcie stanowiska w przedmiocie tego wniosku.
108 W odpowiedzi skarżąca stwierdza, że żądania odszkodowawcze zawarte w jej skardze należy uznać za dopuszczalne.
Ocena Sądu
109 W pierwszej kolejności, w odniesieniu do kwestii dopuszczalności wszystkich żądań odszkodowania, Sąd przypomina, że zgodnie z art. 41 regulaminu pracowniczego Banku co do zasady wszelkie spory między Bankiem a członkami jego personelu mogą stanowić przedmiot zaskarżenia do sądu Unii, jednakże skarga taka może zostać poprzedzona postępowaniem polubownym przed komisją pojednawczą Banku, niezależnie od postępowania sądowego (wyrok De Nicola/EBI, EU:T:2012:205, pkt 74).
110 Sąd orzekł już, że z art. 41 regulaminu pracowniczego Banku, który przewiduje, że postępowanie polubowne może się toczyć niezależnie od skargi sądowej, wynika jasno, że dopuszczalność skargi na drodze sądowej nie jest w żadnym razie uzależniona od wyczerpania powyższej procedury administracyjnej, mającej względem pracowników Banku charakter fakultatywny (zob. podobnie wyrok w sprawach połączonych De Nicola/EBI, T‑7/98, T‑208/98 i T‑109/99, EU:T:2001:69, pkt 96), podczas gdy urzędnicy i inni pracownicy muszą czekać na zakończenie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi przewidzianego w regulaminie pracowniczym urzędników Unii Europejskiej (zwanym dalej „regulaminem pracowniczym urzędników”).
111 Ponadto w wyroku De Nicola/EBI (EU:T:2013:461, pkt 69–73), wydanym w postępowaniu odwoławczym w przedmiocie wyroku Sądu De Nicola/EBI (F‑59/09, EU:F:2011:19), Sąd, poprzez zastosowanie w drodze analogii art. 91 ust. 1 regulaminu, uznał, że nie jest właściwy do orzekania w przedmiocie wniesionej do niego skargi o odszkodowanie na tej podstawie, że skarga ta nie dotyczyła aktu przyjętego przez Bank, niosącego ze sobą negatywne skutki dla zainteresowanej osoby, ponieważ nie wniesiono uprzednio do Banku wniosku o odszkodowanie, oraz że wobec braku stosownych uregulowań wewnętrznych Banku Sąd nie mógł uzależnić uznania swojej właściwości lub dopuszczalności wniesionej do siebie skargi o odszkodowanie od „braku wniesienia do Banku wniosku o odszkodowanie oraz braku wszelkiego niekorzystnego aktu, z którym można byłoby powiązać żądania odszkodowawcze”. Sąd Unii Europejskiej uznał, że jedynym właściwym uregulowaniem w tym kontekście był art. 41 regulaminu pracowniczego Banku, którego charakter i ratio legis znacznie się różni od charakteru i ratio legis regulaminu pracowniczego urzędników, w tym jego art. 90 i 91, oraz że ze względu na sam fakt istnienia regulaminu pracowniczego Banku nie należy dokonywać ścisłych analogii ze wspomnianym regulaminem pracowniczym urzędników.
112 Z orzecznictwa, o którym mowa w poprzednim punkcie, wynika, że dopuszczalność skargi o odszkodowanie członka personelu Banku nie może być uwarunkowana wcześniejszym wniesieniem do Banku żądania odszkodowawczego ani też istnieniem aktu niekorzystnego, z którym można byłoby powiązać żądania odszkodowawcze. W tych okolicznościach wniesienie do Banku żądania odszkodowawczego przez członka jego personelu podlega wewnętrznej procedurze polubownego rozstrzygania sporów, która na podstawie art. 41 regulaminu pracowniczego jest w każdym wypadku fakultatywna.
113 W niniejszej sprawie jak wskazano w pkt 43 niniejszego wyroku, pismem z dnia 5 września 2011 r. skarżąca złożyła do Banku wniosek o naprawienie szkody poniesionej w wyniku w szczególności niezgodności z prawem decyzji z dnia 28 lipca 2011 r. W dniu 27 października 2011 r., mimo że Bank nie podjął jeszcze decyzji w przedmiocie wniosku skarżącej, wniosła ona skargę w niniejszej sprawie. Ponieważ wniesione do Banku żądanie odszkodowawcze mieściło się w ramach wewnętrznej procedury administracyjnej polubownego rozstrzygania sporów między członkami personelu Banku, a dopuszczalność skargi o odszkodowanie do Sądu nie jest uzależniona od wyczerpania tej procedury administracyjnej, skargę o odszkodowanie w niniejszej sprawie należy uznać za dopuszczalną.
114 Wniosku tego nie podważa orzecznictwo, na które powołuje się Bank w odpowiedzi na skargę. W istocie wyroki Sądu: De Nicola/EBI (F‑55/08, EU:F:2009:159) i De Nicola/EBI (F‑59/09, EU:F:2011:19), do których się on odwołuje, zostały uchylone, zwłaszcza co do punktów przywołanych przez Bank, wyrokami Sądu Unii Europejskiej De Nicola/EBI (EU:T:2012:205) i De Nicola/EBI (EU:T:2013:461), które Sąd przekazał zresztą Bankowi do celów zgłoszenia uwag w ramach środków organizacji postępowania (zob. pkt 107 powyżej).
115 Podobnie Sąd stwierdza, że pkt 137 wyroku Sądu De Nicola/EBI (EU:F:2011:19), również przywołany przez Bank w odpowiedzi na skargę, nie ma znaczenia dla sprawy, ponieważ odnosi się do pytania o obliczanie początku biegu rozsądnego terminu, w jakim pracownik Banku powinien wnieść swoją skargę do Sądu, tak aby nie została ona uznana za wniesioną po terminie. Podobnie pkt 26–30 wyroku Sądu Arango Jaramillo i in./EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia) (EU:C:2013:134), przywołane przez Bank w uwagach przedłożonych w odpowiedzi na zarządzone przez Sąd środki organizacji postępowania w przedmiocie wyroków Sądu Unii Europejskiej De Nicola/EBI (EU:T:2012:205) i De Nicola/EBI (EU:T:2013:461), także nie mają znaczenia dla sprawy, ponieważ dotyczą pojęcia „rozsądnego terminu”, w którym pracownik Banku powinien wnieść skargę o stwierdzenie nieważności niekorzystnego dla niego aktu wydanego przez Bank.
116 W niniejszej sprawie Sąd nie ma za zadanie zbadania kwestii długości terminu do wniesienia skargi do sądu Unii, pod rygorem uznania jej za wniesioną po terminie, tylko musi zbadać, czy może rozpoznać skargę o odszkodowanie. Musi on zbadać w szczególności, czy może rozpoznać skargę o odszkodowanie członka personelu Banku wniesioną zanim skarżący otrzymał odpowiedź Banku w przedmiocie żądania odszkodowawczego, które do niego uprzednio skierował. Argumentacja przedstawiona przez Bank w odpowiedzi na skargę nie ma zatem znaczenia.
117 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o częściową niedopuszczalność żądań o odszkodowanie ze względu na zawisłość sprawy, należy przypomnieć, że jeśli skarga jest identyczna pod względem stron, przedmiotu i zarzutów ze skargą wniesioną wcześniej, to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem należy ją odrzucić jako niedopuszczalną (postanowienie Vienne i in./Parlament, F‑22/06, EU:F:2006:89, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo).
118 Do Sądu należy zatem zbadanie, czy skargi w sprawie F‑95/11 oraz w niniejszej sprawie, wniesione odpowiednio w dniach 28 września i 27 października 2011 r., dotyczą tych samych stron, tego samego przedmiotu i opierają się na tych samych zarzutach.
119 Stwierdzić należy, że warunek związany z tożsamością stron sporów w ramach tych dwóch skarg został w niniejszym przypadku spełniony. Obydwie skargi dotyczą bowiem sporu między skarżącą a Bankiem.
120 W odniesieniu do warunków związanych z tożsamością przedmiotu należy zauważyć, że w sprawie F‑95/11 skarżąca domaga się naprawienia szkody powstałej wskutek niezgodności z prawem decyzji Banku polegającej na zmianie charakteru jej zadań, a także warunków ich wykonywania, poprzez odebranie jej obowiązków pełnionych w dziedzinie ogólnej polityki ryzyka, zgodnie z kształtem tej decyzji wynikającym z notatki do personelu z dnia 30 marca 2011 r. Skarżąca domaga się również naprawienia szkody, jaką poniosła w wyniku naruszenia przez Bank obowiązku staranności i ochrony, których winien był on przestrzegać w przypadku nieobecności personelu z powodu choroby, a także w wyniku naruszenia art. 42 regulaminu pracowniczego ze względu na brak przyjęcia w odniesieniu do niej decyzji indywidualnej mającej na celu zmianę warunków i charakteru pełnionych przez nią zadań i poinformowania jej następnie o decyzji.
121 W niniejszej sprawie skarżąca domaga się naprawienia szkody spowodowanej niezgodnością z prawem decyzji z dnia 28 lipca 2011 r. oraz faktem, iż była ona zmuszona do zaprezentowania się przed komisją ds. naboru, której jeden z członków objęty był toczącym się dochodzeniem w sprawie mobbingu wszczętym na wniosek skarżącej.
122 W konsekwencji należy stwierdzić, że żądania odszkodowawcze zawarte w niniejszej skardze oraz w skardze w sprawie F‑95/11 nie dotyczą tego samego przedmiotu. Zarzut niedopuszczalności oparty na zawisłości sprawy, na który powołuje się Bank, należy zatem oddalić.
123 W świetle powyższych rozważań żądania odszkodowawcze należy uznać za dopuszczalne.
Co do istoty
Argumenty stron
124 Skarżąca podnosi, że procedura naboru wywołała u niej stan dużego niepokoju, ponieważ, pomimo swoich próśb, musiała ona zaprezentować się przed komisją ds. naboru, której jeden z członków był jednym ze wskazanych przez nią sprawców mobbingu, przeciwko któremu toczyło się dochodzenie wszczęte na jej wniosek.
125 Skarżąca utrzymuje również, że decyzja z dnia 28 lipca 2011 r. spowodowała u niej poczucie niezrozumienia, upokorzenia i głębokiego rozczarowania w stosunku do Banku. Decyzja ta spowodowała także naruszenie jej reputacji zawodowej, ponieważ choć większość zadań związanych ze spornym stanowiskiem należała do niej przed reorganizacją DG ds. Zarządzania Ryzykiem, nie została ona powołana na to stanowisko. Decyzja z dnia 28 lipca 2011 r. wyrządziła jej tym samym istotną krzywdę, którą skarżąca szacuje ex aequo et bono na kwotę 50 000 EUR.
126 Wreszcie skarżąca podnosi, że decyzja z dnia 28 lipca 2011 r. wyrządziła jej szkodę materialną w postaci utraty wynagrodzenia, ponieważ powołanie jej na sporne stanowisko umożliwiłoby jej wykazanie, że miała znaczny wkład w osiągnięcie strategicznych celów DG ds. Zarządzania Ryzykiem oraz szybszy rozwój kariery zawodowej. Skarżąca szacuje szkodę ex aequo et bono na kwotę 436 100 EUR.
127 Bank utrzymuje, że wniosek o odszkodowanie jest pozbawiony jakiejkolwiek podstawy prawnej, ponieważ nie można mu zarzucić niezgodnego z prawem zachowania. W każdym wypadku, w odniesieniu do szkody materialnej, skarżąca nie wykazała rzeczywistego charakteru tej szkody, a utrata wynagrodzenia jest czysto hipotetyczna.
Ocena Sądu
128 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powstanie odpowiedzialności administracji wymaga, by skarżący wykazał istnienie nieprawidłowości, rzeczywistego wystąpienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem a podnoszoną szkodą. Ponieważ przesłanki te są kumulatywne, brak spełnienia jednej z nich jest wystarczający do oddalenia skargi o odszkodowanie (wyrok Arguelles Arias/Rada, F‑122/12, EU:F:2013:185, pkt 128).
129 Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie krzywda, na którą powołuje się skarżąca, ma swoje źródło częściowo w decyzji z dnia 28 lipca 2011 r., a częściowo w fakcie, iż musiała się ona zaprezentować przed komisją ds. naboru, w której skład wchodził jeden ze wskazywanych przez nią sprawców mobbingu, przeciwko któremu, jak skarżąca wiedziała, toczyło się dochodzenie, i między którym a nią samą zachodził w związku z tym konflikt interesów.
130 W punkcie 104 niniejszego wyroku orzeczono już, iż należy stwierdzić nieważność decyzji z dnia 28 lipca 2011 r. ze względu na naruszenie obowiązku bezstronności komisji ds. naboru oraz zasady równości traktowania kandydatów, a w pkt 77 wyroku orzeczono, że Y nie powinien był zabierać głosu w rozmowie kwalifikacyjnej skarżącej z komisją ds. naboru ani też przy jej ocenie. Stwierdziwszy nieprawidłowości ze strony Banku, należy zbadać, czy uchybienia te spowodowały szkodliwe dla skarżącej następstwa.
131 Po pierwsze, w odniesieniu do krzywdy, jaką miała ponieść skarżąca, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie nieważności aktu obciążonego wadą niezgodności z prawem może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jaką taki akt mógł spowodować, chyba że strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności aktu (wyrok CH/Parlament, F‑129/12, EU:F:2013:203, pkt 64).
132 Sąd przypomina, że bezsporne jest, iż poczucie niesprawiedliwości i udręka wywołane u danej osoby przez konieczność prowadzenia postępowania sądowego w celu doprowadzenia do uznania jej praw stanowią krzywdę, która może zostać wywiedziona z samego faktu, że administracja dopuściła się działania niezgodnego z prawem. Ponieważ tego rodzaju krzywda podlega naprawieniu, gdy nie może zostać zrekompensowana poprzez satysfakcję ze stwierdzenia nieważności aktu (zob. podobnie wyrok CC/Parlament, F‑9/12, EU:F:2013:116, pkt 128, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑457/13 P), Sąd, zważywszy na warunki, w jakich została podjęta decyzja z dnia 28 lipca 2011 r., a mianowicie w wyniku procedury naboru, w ramach której skarżąca musiała zaprezentować się przed komisją ds. naboru, której przewodniczącym był jeden ze wskazywanych przez nią sprawców mobbingu, przeciwko któremu, jak skarżąca wiedziała, toczyło się dochodzenie, i między którym a nią samą zachodził w związku z tym konflikt interesów, oraz w trakcie której nie była przestrzegana zasada równego traktowania kandydatów, orzeka, iż zgodnie ze słuszną oceną doznanej przez skarżącą krzywdy w konkretnych okolicznościach tej sprawy należy ustalić kwotę zadośćuczynienia za tę krzywdę ex æquo et bono na 25 000 EUR.
133 Po drugie, w odniesieniu do wniosku skarżącej zmierzającego do nakazania Bankowi naprawienia szkody materialnej spowodowanej decyzją z dnia 28 lipca 2011 r., z uwagi na to, że decyzja o niepowołaniu jej na stanowisko miała wpływ na wysokość jej przyszłego wynagrodzenia, Sąd stwierdza, że skarżąca nie udowodniła rzeczywistego charakteru szkody, jaką poniosła. Nawet gdyby w wyniku procedury naboru skarżąca została bowiem powołana na sporne stanowisko, nie jest możliwe określenie w sposób konkretny, jakie miałaby możliwości rozwoju kariery zawodowej, gdyż możliwości takie są czysto hipotetyczne. W związku z tym nie można uwzględnić tego żądania odszkodowawczego skarżącej.
134 Z powyższego wynika, że Bank zostaje obciążony zapłatą na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 25 000 EUR.
W przedmiocie kosztów
135 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.
136 Z powodów wskazanych w niniejszym wyroku skarga zostaje uwzględniona w zasadniczym zakresie, a Bank jest stroną przegrywającą sprawę. Ponadto skarżąca wyraźnie podniosła żądanie obciążenia Banku kosztami postępowania. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, należy obciążyć Bank jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji prezesa Europejskiego Banku Inwestycyjnego z dnia 28 lipca 2011 r. o powołaniu A na stanowisko szefa wydziału ds. polityki i wyceny ryzyka.
2) Europejski Bank Inwestycyjny wypłaci CG kwotę 25 000 EUR.
3) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
4) Europejski Bank Inwestycyjny pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez CG.
Rofes i Pujol | Bradley | Svenningsen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 lipca 2014 r.
W. Hakenberg | | M.I. Rofes i Pujol |