WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)

z dnia 20 grudnia 2023 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) – Decyzja SRB w sprawie obliczenia składek ex ante za 2021 r. – Obowiązek uzasadnienia – Zasada dobrej administracji – Zasada skutecznej ochrony sądowej – Zarzut niezgodności z prawem – Ograniczenie w czasie skutków wyroku

W sprawie T‑383/21

La Banque postale, z siedzibą w Paryżu (Francja), którą reprezentowali A. Gosset-Grainville oraz M. Trabucchi, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali J. Kerlin, C. De Falco oraz C. Flynn, w charakterze pełnomocników, których wspierali H.-G. Kamann, F. Louis, P. Gey oraz V. Del Pozo Espinosa de los Monteros, adwokaci,

strona pozwana,

popierana przez

Parlament Europejski, który reprezentowali J. Etienne, O. Denkov oraz M. Menegatti, w charakterze pełnomocników,

przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali E. d’Ursel, A. Westerhof Löfflerová oraz J. Bauerschmidt, w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Komisję Europejska, którą reprezentowali D. Triantafyllou, A. Nijenhuis oraz A. Steiblytė w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),

w składzie: A. Kornezov, prezes, G. De Baere, D. Petrlík (sprawozdawca), K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: S. Jund, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 marca 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swojej skardze złożonej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca, La Banque postale, żąda stwierdzenia nieważności decyzji SRB/ES/2021/22 wydanej przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) w dniu 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za rok 2021 na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy.

I.      Okoliczności powstania sporu

2        Skarżąca jest instytucją kredytową z siedzibą we Francji.

3        W zaskarżonej decyzji SRB – zgodnie z art. 70 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1) – ustaliła wysokość składek ex ante na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanych dalej „składkami ex ante”) za rok 2021 (zwany dalej „okresem składkowym 2021”) dla instytucji, do których zastosowanie ma art. 2 w zw. z art. 67 ust. 4 tego rozporządzenia (zwanych dalej „instytucjami”), w tym dla skarżącej.

4        Decyzją w sprawie poboru z dnia 28 kwietnia 2021 r. Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (Organ nadzoru i restrukturyzacji, Francja; zwany dalej „ACPR”), jako krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014, nakazał skarżącej zapłatę składki ex ante za okres składkowy 2021 w wysokości ustalonej przez SRB.

II.    Zaskarżona decyzja

5        Zaskarżona składa się z decyzji właściwej oraz trzech załączników.

6        Tekst właściwej decyzji opisuje proces ustalania wysokości składek ex ante za okres składkowy 2021, który stosuje się do wszystkich instytucji.

7        W części piątej tej decyzji SRB określiła przede wszystkim roczny poziom docelowy, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określającego jednolite warunki stosowania rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1), za okres składkowy 2021 (zwany dalej „rocznym poziomem docelowym”).

8        SRB wyjaśniła, że ustaliła wysokość rocznego poziomu docelowego na jedną ósmą z 1,35 % średniej kwoty depozytów gwarantowanych w ujęciu kwartalnym dla wszystkich instytucji w 2020 r. (zwanej dalej „średnią kwotą depozytów gwarantowanych w 2020 r.”), określonej na podstawie danych przekazanych poprzez systemy gwarancji depozytów zgodnie z art. 16 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

9        W części szóstej zaskarżonej decyzji SRB opisała metodę, którą należało zastosować do obliczenia składek ex ante za okres składkowy 2021. W tym względzie w motywie 59 tej decyzji SRB wskazała, że – dla tego okresu składkowego - 13,33 % składek ex ante obliczono na „podstawie krajowej”, to jest na podstawie danych przekazanych przez instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium danego uczestniczącego państwa członkowskiego (zwanej dalej „podstawą krajową”) zgodnie z art. 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE, oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) oraz zgodnie z art. 4 rozporządzenia delegowanego 2015/63. Pozostała część składek ex ante (czyli 86,67 %) została obliczona w oparciu o „podstawę unii bankowej”, czyli na podstawie danych przekazanych przez wszystkie instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM) (dalej jako „podstawa unii” i „uczestniczące państwa członkowskie”) zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

10      Następnie SRB obliczyła składki ex ante dla instytucji takich jak skarżącą, postępując według następujących etapów.

11      W pierwszym etapie SRB obliczyła –zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014– podstawową składkę roczną dla każdej instytucji, która jest proporcjonalna do kwoty zobowiązań instytucji z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych do zobowiązań netto wszystkich instytucji wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich. Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB nie wliczyła niektórych typów zobowiązań do sumy zobowiązań netto będących podstawą do ustalenia tej składki.

12      W drugim etapie obliczania składki ex ante SRB dokonała korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka określonej instytucji zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit b) rozporządzenia nr 806/2014. Oceny profilu ryzyka dokonano w oparciu o cztery elementy ryzyka ujęte w art. 6 rozporządzenia delegowanego 2015/63, w skład których wchodzą różne wskaźniki ryzyka. Aby zaklasyfikować instytucje według właściwego dla nich poziomu ryzyka SRB, po pierwsze, określiła dla każdego ze wskaźników ryzyka zastosowanych do okresu składkowego 2021 przedziały (pakiety), w których pogrupowano te instytucje zgodnie z załącznikiem I przywołanego rozporządzenia delegowanego (część zatytułowana „Krok 2”, pkt 3). Instytucjom, które należą do tego samego przedziału, przyporządkowano wspólną wartość danego wskaźnika ryzyka zwaną „wartością zdyskretyzowaną”. Poprzez połączenie wartości zdyskretyzowanych dla każdego ze wskaźników ryzyka SRB obliczyła „mnożnik korekty o profil ryzyka” dla danej instytucji (zwany dalej „mnożnikiem korekty”). W wyniku pomnożenia podstawowej składki rocznej tej instytucji przez właściwy dla niej mnożnik korekty SRB wyliczyła „podstawową składkę roczną skorygowaną o profil ryzyka” dla tejże instytucji.

13      Następnie SRB zsumowała wszystkie podstawowe składki roczne skorygowane o profile ryzyka, aby obliczyć „wspólny mianownik” stosowany do obliczania udziału w rocznym poziomie docelowym, który powinien zostać wniesiony przez każdą instytucję.

14      W ostatniej kolejności SRB obliczyła składkę ex ante dla każdej instytucji poprzez rozłożenie rocznego poziomu docelowego między wszystkie instytucje na podstawie współczynnika stosunku podstawowej składki rocznej skorygowanej o profil ryzyka z jednej strony do wspólnego mianownika z drugiej.

15      Załącznik I do zaskarżonej decyzji zawiera indywidualną notę dla każdej z instytucji podlegającej obowiązkowi uiszczenia składki ex ante, w tym dla skarżącej, która zawiera wyniki obliczeń składek ex ante dla każdej z tych instytucji (dalej jako „nota indywidualna”). Każda taka nota wskazuje wysokość podstawowej składki rocznej danej instytucji, a także wartość właściwego dla niej mnożnika korekty zarówno w oparciu o podstawę unii, jak i o podstawę krajową, przywołując przy każdym ze wskaźników ryzyka numer przedziału, do którego zaklasyfikowano tę instytucję. Indywidualna nota wskazuje ponadto dane wykorzystane przy obliczeniu składki ex ante dla wszystkich instytucji, które SRB ustaliła sumując i łącząc dane indywidualne wszystkich tych instytucji. Nota ta zawiera wreszcie dane zadeklarowane przez daną instytucję w formularzu deklaracji i wykorzystane przy obliczaniu jej składki ex ante.

16      Załącznik II zaskarżonej decyzji zawiera dane statystyczne odnoszące się do obliczeń składek ex ante dla każdego z uczestniczących państw członkowskich w formie skrótowej i zbiorczej. Załącznik ten wskazuje, w szczególności, całkowitą kwotę składek ex ante, które mają uiścić objęte nimi instytucje, odpowiednio dla każdego z tych państw członkowskich. Poza tym załącznik ten wylicza – dla każdego ze wskaźników ryzyka – liczbę przedziałów, liczbę instytucji przypisanych do każdego z tych przedziałów, a także minimalne oraz maksymalne wartości, które wyznaczają granice tych przedziałów. W przypadku przedziałów odnoszących się do podstawy krajowej wartości te, ze względów poufności, są pomniejszone lub powiększone o losową kwotę przy zachowaniu pierwotnego podziału instytucji pomiędzy przedziały.

17      Załącznik III zaskarżonej decyzji pod tytułem „Ocena uwag wniesionych w ramach konsultacji dotyczących składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za rok 2021” zawiera analizę uwag przedstawionych przez instytucje w trakcie procedury konsultacji przeprowadzonej przez SRB między 5 i 19 marca 2021 r. celem podjęcia zaskarżonej decyzji.

III. Żądania stron

18      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

19      SRB wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania;

–        tytułem żądania ewentualnego, jeżeli Sąd uznałby szósty, siódmy i ósmy zarzut skargi, o stwierdzenie nieważności jedynie części 11 zaskarżonej decyzji dotyczącej nieodwołalnych zobowiązań płatniczych [engagements de paiement irrévocables] (zwanych dalej „EPI”);

–        tytułem żądania ewentualnego, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, o utrzymanie jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia inną decyzją lub, co najmniej, na okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

20      Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w zakresie, w jakim opiera się ona na zarzutach niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

21      Rada Unii Europejskiej wnosi do Sądu o oddalenie skargi.

22      Komisja Europejska wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

IV.    Co do prawa

23      Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów opartych, po pierwsze, na naruszeniu zasady równego traktowania, po drugie, naruszeniu zasady proporcjonalności, po trzecie, naruszeniu zasady pewności prawa, po czwarte, naruszeniu zasady dobrej administracji, po piąte, naruszeniu zasady skutecznej ochrony sądowej, po szóste, naruszeniu obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona zastosowania nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (EPI), po siódme, na oczywistym błędzie w ocenie ze strony SRB poprzez ograniczenie zastosowania nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (EPI) do wysokości 15 % składki ex ante oraz ograniczenie ich zabezpieczenia jedynie do środków w gotówce, po ósme, na błędzie co do prawa w zakresie ograniczenia zastosowania nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (EPI).

24      Skarżąca na rozprawie poinformowała, że rezygnuje z zarzutu szóstego.

A.      W przedmiocie niedopuszczalności skargi

25      Pierwsze pięć zarzutów dotyczy niezgodności z prawem wielu przepisów rozporządzenia nr 806/2014, rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

26      Komisja stoi na stanowisku, że trzy pierwsze zarzuty w zakresie, w jakim dotyczą one niezgodności z prawem, należy odrzucić z uwagi na ich niedopuszczalność.

27      SRB nie podniosła w niniejszej sprawie żadnego zarzutu dotyczącego niedopuszczalności.

28      Ponieważ Komisja jako interwenient nie jest uprawniona do podniesienia zarzutu niedopuszczalności, który nie został podniesiony przez popieraną przez nią stronę (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja, C‑313/90, EU:C:1993:111, pkt 20–22; wyrok z dnia 17 czerwca 1998 r., Svenska Journalistförbundet/Rada, T‑174/95, EU:T:1998:127, pkt 77, 78; wyrok z dnia 7 marca 2013 r., Cindu Chemicals i in./ECHA, T‑95/10, EU:T:2013:108, pkt 32), co nie ma miejsca w niniejszej sprawie, podnoszone przez [Komisję] zarzuty niedopuszczalności są niedopuszczalne.

29      Niemniej jednak należy zbadać z urzędu dopuszczalność zarzutów niezgodności z prawem podniesionych przez skarżącą ze względu na to, że przytoczone zarzuty niedopuszczalności dotyczą bezwzględnych przeszkód procesowych.

30      Zgodnie z ich treścią Komisja uważa, że skarżąca nie wykazała tego, że istnieje powiązanie między zaskarżoną decyzją a normami, których zgodność z prawem jest kwestionowana oraz że nie ma ona interesu w uzyskaniu stwierdzenia niezgodności z prawem norm, których zgodność z prawem jest kwestionowana.

31      W tym względzie z orzecznictwa wynika, z jednej strony, że zarzut niezgodności z prawem podniesiony w sposób incydentalny na podstawie art. 277 TFUE przy okazji zakwestionowania tytułem żądania głównego zgodności z prawem innego aktu jest dopuszczalny wyłącznie w przypadku, gdy istnieje powiązanie między tym aktem a normą, której zgodność z prawem jest kwestionowana (zob. wyrok z dnia 30 kwietnia 2019 r., Wattiau/Parlament, T‑737/17, EU:T:2019:273, pkt 56; wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji/Komisja, T‑126/19, EU:T:2021:360, pkt 33).

32      W niniejszej sprawie z zaskarżonej decyzji wynika, że wszystkie normy, wobec których skarżąca podnosi zarzut niezgodności z prawem, a które zostały zastosowane w tej decyzji czy to jako część podstawy składek ex ante, które skarżąca została zobowiązana wnieść, jak ma to miejsce w przypadku art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, czy też jako przepisy określające sposób obliczania tych składek jak w przypadku art. 6 i 7 oraz załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63. W związku z tym, wbrew temu, co podnosi Komisja, istnieje bezpośredni, prawny związek pomiędzy zaskarżoną decyzją i kwestionowanymi przepisami.

33      Z drugiej strony, skarga o stwierdzenie nieważności [aktu] wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna jedynie, jeżeli osoba ta ma interes w unieważnieniu zaskarżonego aktu. Interes taki zakłada, że stwierdzenie nieważności tego aktu może, jako takie, wywrzeć skutki prawne oraz że skarga może, tym samym, przynieść w ramach jej skutku korzyść stronie, która ją wniosła. Interes strony skarżącej powinien być rzeczywisty i aktualny. Nie może on dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej (zob. wyrok z dnia 5 maja 2021 r., Pharmaceutical Works Polpharma/EMA, T‑611/18, EU:T:2021:241, pkt 139, 141 i przytoczone tam orzecznictwo).

34      W niniejszej sprawie wszystkie przepisy, których dotyczą zarzuty niezgodności z prawem, stanowią albo podstawę składek ex ante, które skarżąca została zobowiązana uiścić za rok 2021, albo określają one sposób obliczania tych składek, w związku z czym skarżąca ma rzeczywisty i aktualny interes w uzyskaniu stwierdzenia ich niezgodności z prawem. Jeżeli bowiem sprawa zostałaby rozstrzygnięta zgodnie z żądaniami skarżącej, składki te zostałyby pozbawione podstawy prawnej. W związku z tym, wbrew temu, co podnosi Komisja, skarżąca ma interes w uzyskaniu stwierdzenia niezgodności z prawem tych norm.

35      W konsekwencji zarzut niedopuszczalności podnoszony przez Komisję należy oddalić.

B.      W przedmiocie zarzutu niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014, rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz rozporządzenia wykonawczego 2015/81

1.      W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania

36      W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 oraz załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę równego traktowania. Argumentacja sformułowana na poparcie tego zarzutu składa się z czterech części dotyczących, po pierwsze, nieuwzględnienia różnic sytuacji, w jakich znajdują się instytucje unii bankowej, po drugie, nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej, po trzecie, nieuzasadnionego charakteru nieodliczania zobowiązań kwalifikowalnych oraz, po czwarte, nieodpowiedniego charakteru kryteriów korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka.

37      Na wstępie należy uściślić, że żadna z tych części nie może być rozumiana w ten sposób, że skarżąca podnosi w rzeczywistości, że przytoczone przepisy są dotknięte błędem w ocenie z uwagi na powody przytoczone powyżej w pkt 36. Na rozprawie – w odpowiedzi na pytanie ze strony Sądu – skarżąca potwierdziła bowiem, że w ramach całości zarzutu pierwszego podnosi ona jedynie zarzut naruszenia zasady równego traktowania, a nie błędu w ocenie.

38      Co do naruszenia zasady równego traktowania, należy przy tym przypomnieć, że zasada ta, jako zasada ogólna prawa Unii, wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione w sposób obiektywny (zob. wyrok z dnia 3 lutego 2021 r., Fussl Modestraße Mayr, C‑555/19, EU:C:2021:89, pkt 95).

39      Biorąc pod uwagę to, że zarzut naruszenia zasady równego traktowania został podniesiony przez skarżącą, to na niej spoczywa obowiązek precyzyjnego wskazania porównywalnych sytuacji, które – jej zdaniem – zostały potraktowane w odmienny sposób lub odmiennych sytuacji, które – jej zdaniem – zostały potraktowane jednakowo [wyrok z dnia 12 kwietnia 2013 r., Du Pont de Nemours (France) i in./Komisja, T‑31/07, niepublikowany, EU:T:2013:167, pkt 311].

40      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem porównywalność odmiennych sytuacji należy oceniać w świetle ogółu cechujących je elementów. Elementy te winny być, przede wszystkim, określone i ocenione w świetle przedmiotu i celu aktu Unii, który wprowadza rzeczone rozróżnienie. Należy ponadto uwzględnić zasady i cele dziedziny prawa, do której należy ten akt (zob. wyrok z dnia 3 lutego 2021 r., Fussl Modestraße Mayr, C‑555/19, EU:C:2021:89, pkt 99 i przytoczone tam orzecznictwo).

41      Co do przedmiotu i celu rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63, należy przypomnieć, że – tak jak dyrektywa 2014/59 – akty te dotyczą dziedziny Jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM), którego utworzenie, zgodnie z motywem 12 rozporządzenia nr 806/2014, ma zapewnić neutralne podejście do rozwiązania problemu banków będących na progu upadłości, zwiększyć stabilność banków w uczestniczących państwach członkowskich oraz zapobiegać przenoszeniu się kryzysów do nieuczestniczących państw członkowskich, a w ten sposób usprawnić funkcjonowanie całego rynku wewnętrznego.

42      W celu zapewnienia finansowania działania SRM dyrektywa 2014/59, rozporządzenie nr 806/2014 oraz rozporządzenie delegowane 2015/63 ustanowiły składki ex ante, których szczególny charakter polega na tym, jak wynika z motywów 105–107 tej dyrektywy oraz z motywu 41 tego rozporządzenia, że mają one na celu zagwarantowanie, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, zachęcając jednocześnie do przyjmowania przez dane instytucje mniej ryzykownych sposobów funkcjonowania (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).

43      Zarzut niezgodności z prawem wybranych przepisów podnoszony przez skarżącą należy zbadać w świetle tych właśnie rozważań.

44      Wśród przepisów tych znajduje się art. 70 ust. 1 i 2 akapit drugi lit. a i b rozporządzenia nr 806/2014, który przewiduje definicję rocznego poziomu docelowego, który należy rozłożyć na wszystkie instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

45      Oprócz tego skarżąca kwestionuje zgodność z prawem art. 6 i 7 rozporządzenia delegowanego 2015/63, które precyzuje kryteria korekty składek ex ante odpowiednio do profilu ryzyka instytucji, przyjętych na mocy art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59. Dokładnie rzecz ujmując, art. 6 tego rozporządzenia delegowanego wylicza elementy ryzyka i wskaźniki ryzyka, które SRB powinna wziąć pod uwagę przy ocenie profilu ryzyka instytucji, a art. 7 tego rozporządzenia delegowanego wskazuje względną wagę każdego elementu ryzyka i wskaźnika ryzyka, którą SRB powinna zastosować przy ocenie profilu ryzyka każdej instytucji.

46      Skarżąca podnosi wreszcie zarzut niezgodności z prawem również wobec załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63, który wskazuje w sposób dokładny różne etapy obliczeń, którymi posługuje się SRB w celu określenia wysokości składek ex ante, oraz przewiduje wzory matematyczne, które SRB jest zobowiązana stosować.

a)      W przedmiocie części pierwszej i drugiej dotyczącej nieuwzględnienia różnicy sytuacji, w których znajdują się instytucje unii bankowej oraz nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej

47      Część pierwsza pierwszego zarzutu opiera się na dwóch zastrzeżeniach dotyczących, po pierwsze, nieuwzględnienia różnic pomiędzy sytuacjami sektorów bankowych uczestniczących państw członkowskich oraz, po drugie, niespójności związanej z brakiem uwzględnienia kryteriów oceny stosowanych w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego (SSM).

48      W części drugiej pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, co do istoty, że art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 narusza zasadę równego traktowania, ponieważ przewiduje on wyłączenie depozytów gwarantowanych z sumy zobowiązań, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej.

49      SRB, Parlament, Rada i Komisja podważają tę argumentację.

1)      W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego części pierwszej dotyczącego nieuwzględnienia różnicy pomiędzy sytuacjami sektorów bankowych uczestniczących państw członkowskich oraz w przedmiocie części drugiej dotyczącej nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej

50      Skarżąca w ramach pierwszego zastrzeżenia części pierwszej podnosi, po pierwsze, że podział składek ex ante pomiędzy różne instytucje unii bankowej, który dokonywany jest na podstawie art. 70 ust. 1 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63, stosowany jest w oparciu o kryteria, których sposób obliczania nie uwzględnia różnić w sytuacji pomiędzy sektorami bankowymi uczestniczących państw członkowskich. Jej zdaniem przepisy te pomijają w szczególności właściwe cechy i szczególny profil instytucji, które mają swoją siedzibę we Francji (zwanych dalej „instytucjami francuskimi”), do których należy skarżąca. Chociaż bowiem instytucje te znajdują się w sytuacji odmiennej od tej, w której znajdują się instytucje mające swoją siedzibę w innych uczestniczących państwach członkowskich (zwanych dalej „instytucjami w innych państw członkowskich”), mają one podlegać jednakowemu traktowaniu w zakresie obliczania wysokości omawianych składek.

51      W tym względzie skarżąca podnosi, że instytucje francuskie różnią się od instytucji w innych państwach członkowskich poprzez to, że chociaż charakteryzuje je ogólnie wysoki poziom całkowitej sumy zobowiązań, dysponują one względnie niską kwotą depozytów gwarantowanych.

52      Skarżąca podnosi, że prezentuje takie cechy, aby wskazać, że naruszenie zasady równego traktowania dotyczy jej samej. Naruszenie to polega [jej zdaniem] na tym, że niska kwota jej depozytów gwarantowanych nie pozwala na obniżenie wysokości jej podstawowej składki rocznej i, w związku z tym, „sztucznie” zawyża względną wagę tej składki przy obliczaniu całkowitej kwoty jej składki ex ante.

53      Argument skarżącej należy zatem rozumieć w ten sposób, że podnosi ona, co do istoty, że jest traktowana gorzej w porównaniu do instytucji, które dysponują wysokimi kwotami depozytów gwarantowanych, w szczególności tych, które mają swoją siedzibę w innych państwach członkowskich, z uwagi na to, że mają one możliwość skorzystania ze znaczniejszej obniżki kwoty zobowiązań, które stosuje się w celu obliczania składki ex ante, chociaż powinna ona w rzeczywistości być traktowana w sposób odmienny od tych instytucji.

54      Argument ten pokrywa się z argumentami podniesionymi w ramach drugiej części pierwszego zarzutu dotyczącego nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej. W związku z tym zarzuty te należy zbadać łącznie.

55      W tym względzie należy na wstępie stwierdzić, że wyłączenie depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej, które przewiduje art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, stosuje się w ten sam sposób do wszystkich instytucji wchodzących w zakres zastosowania tego przepisu, a więc także do instytucji francuskich, do których należy skarżąca, oraz do instytucji w innych państwach członkowskich niezależnie od wielkości ich depozytów gwarantowanych.

56      Następnie, jeżeli chodzi o to, czy instytucje francuskie, w tym skarżąca, znajdują się w porównywalnej sytuacji do instytucji w innych państwach członkowskich na potrzeby stosowania tego wyłączenia, należy przypomnieć, że dyrektywa 2014/59 oraz rozporządzenie nr 806/2014 mają na celu zagwarantowanie, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał Jednolitemu mechanizmowi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM) wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, jak wskazano powyżej w pkt 42. W zamian za obowiązek wnoszenia składek ex ante wszystkie instytucje korzystają z tych składek poprzez stabilność systemu finansowego gwarantowanego przez Jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF). Korzyść ta istnieje niezależnie od wielkości kwoty depozytów gwarantowanych, którymi dysponują instytucje, oraz od tego, w jakim zakresie mogą one wyłączyć tę kwotę z podstawy obliczania ich podstawowej składki rocznej.

57      W tych okolicznościach sam fakt, że instytucje dysponują różnymi kwotami depozytów gwarantowanych nie prowadzi do tego, że znajdują się one w różnych sytuacjach w świetle przedmiotu i celu dyrektywy 2014/59 oraz rozporządzenia nr 806/2014.

58      Wreszcie okoliczność, że stosowanie tych kryteriów prowadzi do różnic w wysokości składek ex ante skarżącej i innych instytucji, wynika po prostu z tego, że dysponują one różnymi kwotami depozytów gwarantowanych.

59      Nawet gdyby uznać, że instytucje francuskie, w tym skarżąca, dysponują niższymi kwotami depozytów gwarantowanych niż instytucje w innych państwach członkowskich, okoliczność ta nie jest wystarczająca dla stwierdzenia naruszenia zasady równego traktowania.

60      W tym względzie z orzecznictwa wynika, iż przyjęcie przez prawodawcę Unii regulacji w określonym obszarze działalności może mieć odmienne następstwa dla niektórych podmiotów z uwagi na ich indywidualną sytuację lub dotyczące ich regulacje krajowe, nie może być uznawane za naruszenie zasady równego traktowania, jeżeli regulacja ta została oparta na kryteriach obiektywnych i odpowiednich do celów, które ma ona realizować (zob. podobnie i analogicznie wyrok z 19 września 2013 r., Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou, C‑373/11, EU:C:2013:567, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

61      W niniejszej sprawie należy stwierdzić, z jednej strony, że wyłączenie depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej opiera się na kryteriach obiektywnych. W tym względzie z art. 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia nr 806/2014, który odsyła do art. 2 ust. 1 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. 2014, L 173, s. 149), wynika, że pojęcie „depozytów gwarantowanych” w rozumieniu rozporządzenia nr 806/2014 odpowiada – na potrzeby wyłączenia tych depozytów z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej - „depozytom gwarantowanym” w ramach systemu gwarancji depozytów. Te drugie definiowane są na podstawie kryteriów określonych w art. 2 ust. 3 i 4 oraz w art. 6 dyrektywy 2014/49, które mają charakter obiektywny.

62      Z drugiej strony należy stwierdzić, że wyłączenie to oparte zostało na kryteriach odpowiednich do osiągnięcia celów, które ma realizować art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014. Jak wyjaśniła bowiem SRB, wyłączenie to ma na celu, między innymi, zapobiec podwójnemu liczeniu depozytów gwarantowanych. W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że instytucje mają obowiązek, ze względu na te depozyty, wnosić składki do systemu gwarancji depozytów, do którego przynależą, zgodnie z dyrektywą 2014/49. Gdyby natomiast, jak twierdzi skarżąca, depozyty gwarantowane nie były wyłączone z podstawy obliczania składek ex ante, instytucje byłyby zobowiązane do płacenia, ze względu na te depozyty, składek ex ante równolegle ze składkami pozwalającymi na finansowanie systemów gwarancji depozytów.

63      W tych okolicznościach decyzja prawodawcy Unii dokonana w art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 o wyłączeniu depozytów gwarantowanych z sumy zobowiązań instytucji, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej, może zostać uznana za opartą na kryteriach obiektywnych i odpowiednich do celów, które przepis ten ma realizować.

64      W konsekwencji należy oddalić pierwszy argument skarżącej podniesiony na poparcie pierwszego zastrzeżenia części pierwszej pierwszego zarzutu oraz drugiej części tego zarzutu.

65      W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że metoda obliczania przewidziana w przepisach wskazanych powyżej w punkcie 50, skutkuje tym, że składki ex ante instytucji francuskich są zauważalnie wyższe od składek instytucji w innych państwach członkowskich oraz że znacznie wzrosły one od 2016 roku.

66      W tym względzie, po pierwsze, skarżąca nie kwestionuje tego, że kryteria obliczania składek ex ante stosuje się w jednakowy sposób do instytucji francuskich, do których należy, oraz do instytucji w innych państwach członkowskich.

67      Następie skarżąca nie wyjaśnia wpływu okoliczności przywołanej powyżej w pkt 65 na ocenę tego, czy znajduje się ona w sytuacji odmiennej od instytucji w innych państwach członkowskich.

68      Wreszcie, należy w każdym razie wskazać, że wysoka kwota składek ex ante instytucji francuskich wynika z wielu czynników, które nie zostały przez skarżącą zakwestionowane.

69      SRB doprecyzowała, po pierwsze, czemu skarżąca nie zaprzeczyła, że instytucje francuskie miały ogólnie większą jedną część sumy zobowiązań w porównaniu do instytucji w innych państwach członkowskich, odpowiadającą ponad jednej trzeciej tych zobowiązań za dany okres obliczania składek ex ante.

70      Okoliczność taka ma istotny wpływa na wysokość podstawowych składek rocznych odpowiednich instytucji i, w konsekwencji, na wysokość ich składek ex ante. Zgodnie bowiem z art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59 oraz art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 podstawowa składka roczna każdej instytucji jest proporcjonalna do kwoty zobowiązań tej instytucji – z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych – w odniesieniu do sumy zobowiązań - z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych – wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich. Zastosowanie tych przepisów prowadzi zatem do tego, że składki roczne instytucji francuskich są często wyższe niż składki instytucji w innych państwach członkowskich.

71      Skarżąca nie zakwestionowała przy tym zgodności z prawem art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59 oraz art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, na podstawie których prawodawca Unii postanowił oprzeć obliczenia składek ex ante na sumie zobowiązań instytucji.

72      Po drugie, skarżąca nie zakwestionowała także twierdzenia SRB, wedle którego suma bilansowa instytucji francuskich oraz wielkość ich zobowiązań wzrosły w okresie od 2016 do 2021 roku, co doprowadziło do wzrostu podstawowej składki rocznej tych instytucji oraz, tym samym, składek ex ante, które skarżąca była zobowiązana wnosić.

73      Po trzecie, SRB wyjaśniła, czemu skarżąca nie zaprzeczyła, że wzrost składek ex ante instytucji francuskich był przyspieszony wskutek mechanizmu stopniowego obliczania tych składek (zwanego dalej mechanizmem „phasing-in”), jaki przewiduje art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81. Zgodnie z tym mechanizmem, który stosuje się zresztą do wszystkich zainteresowanych instytucji, coraz większa część składek ex ante instytucji obliczana jest na podstawie unii, zamiast na podstawie krajowej, a część ta wyniosła 86,67 % przy obliczaniu składek ex ante za okres składkowy 2021.

74      W tym względzie SRB doprecyzowała, że okoliczność ta oznacza, że profil ryzyka instytucji francuskich jest określany w coraz większym stopniu w odniesieniu do profilu ryzyka instytucji w innych państwach członkowskich. Biorąc pod uwagę część sumy zobowiązań instytucji francuskich w odniesieniu do sumy zobowiązań instytucji w innych państwach członkowskich, jak wskazano powyżej w punkcie 69, mechanizm „phasing-in” wyjaśnia – zgodnie z przytoczonymi wyjaśnieniami SRB, które nie zostały zakwestionowane – dlaczego wysokość składek ex ante instytucji francuskich, w tym skarżącej, wzrosła w okresie między 2016 i 2021 rokiem bardziej niż miało to miejsce w przypadku instytucji w innych państwach członkowskich.

75      W związku z tym wzrost składki ex ante instytucji francuskich takich jak skarżąca jest wynikiem całości obiektywnych czynników, a wśród nich coraz wyższej kwoty ich zobowiązań, a nie nierównego traktowania, którego miałyby doświadczać te instytucje.

76      Skarżąca nie wykazała zatem, że przepisy wskazane powyżej w punkcie 50 są niezgodne z zasadą równego traktowania.

77      Po trzecie, argument skarżącej, zgodnie z którym, co do istoty, mechanizm „phasing-in” prowadzi do nieuwzględnienia szczególnych cech właściwych każdego z sektorów bankowych oraz powoduje zakłócenia pomiędzy sektorami bankowymi ze szkodą dla sektora francuskiego, również nie może zostać uwzględniony.

78      Argument ten podważa bowiem samo obowiązywanie mechanizmu „phasing-in”, przy czym skarżąca nie formułuje zarzutu niezgodności z prawem przepisu, który go przewiduje, to jest art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

79      Przepis ten dotyczy w każdym razie wszystkich instytucji, w tym skarżącej. W związku z tym mechanizm „phasing-in” jest stosowany w jednakowy sposób do instytucji francuskich, w tym do skarżącej, oraz do instytucji w innych państwach członkowskich. Ponadto należy zauważyć, że jeżeli zastrzeżenia skarżącej należy rozumieć w ten sposób, że podnosi ona, że instytucje francuskie nie znajdują się w sytuacji porównywalnej do sytuacji instytucji w innych państwach członkowskich w kontekście mechanizmu „phasing-in”, to skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wykazywałby że, instytucje te znajdują się rzeczywiście w odmiennych sytuacjach w ramach tego mechanizmu.

80      Po czwarte, skarżąca podnosi, że nie tylko nie przedstawia ona tego samego stopnia ryzyka, co instytucje w innych państwach członkowskich, ale że jest mało prawdopodobne, że mogłaby ona skorzystać z Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF), biorąc pod uwagę minimalny wymóg w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (zwany dalej „MREL”), któremu podlega, oraz konieczności wdrożenia instrumentu umorzenia lub konwersji długu w znacznym zakresie oraz przed jakąkolwiek interwencją ze strony SRF.

81      Należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia nr 806/2014, fundusze własne odpowiadają środkom wniesionym do instytucji przez jej akcjonariuszy lub innych inwestorów, a także uzyskanym przez tę instytucję korzyściom, które nie zostały wypłacone.

82      Następnie, zgodnie z art. 3 pkt 49 rozporządzenia nr 806/2014, „zobowiązania kwalifikowalne” oznaczają zobowiązania i instrumenty kapitałowe, które stanowią instrumenty funduszy własnych należących do poszczególnych kategorii i które nie są wyłączone z zakresu stosowania instrumentu umorzenia lub konwersji długu.

83      Artykuł 12 ust. 16 akapit pierwszy lit. a)–f) rozporządzenia nr 806/2014 przewiduje, że zobowiązanie kwalifikowane wyemitowane w celu spełnienia wymogu MREL w znaczeniu ust. 1 tego przepisu powinno być instrumentem wyemitowanym i w pełni opłaconym, że nie może być zobowiązaniem należnym samej instytucji, przez nią zabezpieczonym ani gwarantowanym, że nabycie instrumentu nie zostało bezpośrednio lub pośrednio sfinansowane przez instytucję, że rezydualny termin zapadalności zobowiązania wynosi co najmniej jeden rok, że zobowiązanie nie wynika z instrumentu pochodnego oraz że zobowiązanie nie wynika z depozytu, który ma uprzywilejowaną pozycję w krajowej hierarchii roszczeń w postępowaniu upadłościowym.

84      Należy wreszcie przypomnieć, że jak wynika z motywu 73 i art. 27 rozporządzenia nr 806/2014, instrument umorzenia lub konwersji długu ogranicza ponoszone przez podatników koszty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podmiotu będącego na progu upadłości, zapewniając poniesienie przez akcjonariuszy i wierzycieli podmiotu będącego na progu upadłości odpowiedniej części strat i odpowiedniej części kosztów wynikających z upadłości tego podmiotu. Podobnie z motywu 83 rozporządzenia nr 806/2014 wynika, że aby zagwarantować skuteczność instrumentu umorzenia lub konwersji długu, art. 12 tego rozporządzenia przewiduje, że instytucje powinny dysponować wystarczającymi kwotami funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, aby pokryć straty oraz dokapitalizować instytucje na progu upadłości.

85      Skarżąca nie kwestionuje tego, że, w tym kontekście, rozporządzenie nr 806/2014 oraz rozporządzenie delegowane 2015/63 traktują ją w taki sam sposób co inne zainteresowane instytucje, jeżeli chodzi o uwzględnienie minimalnych wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (MREL) oraz wdrożenia instrument umorzenia lub konwersji długu.

86      Jeżeli w tych okolicznościach, argumentację skarżącej należy rozumieć w ten sposób, że podnosi ona w rzeczywistości, że została ona gorzej potraktowana w związku z tym, że rozporządzenie nr 806/2014 oraz rozporządzenie delegowane 2015/63 nie uwzględniły w wystarczającym stopniu wymogów dotyczących MREL oraz wdrożenia instrument umorzenia lub konwersji długu na potrzeby obliczania kwot składek ex ante, należy zauważyć, co następuje.

87      Po pierwsze, skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który miałby zakwestionować twierdzenie SRB, zgodnie z którym instytucje posiadające wysokie zobowiązania, takie jak sama skarżąca, są również tymi instytucjami, które najbardziej prawdopodobnie będą korzystać z mechanizmów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ustanowionych w rozporządzeniu nr 806/2014, nawet pomimo wymogów, którym podlegają one w odniesieniu do MREL, oraz innych wymogów ostrożnościowych. W odniesieniu do tej kwestii, motyw 5 rozporządzenia delegowanego 2015/63 podkreśla, że im większa instytucja, tym większe jest prawdopodobieństwo, że w przypadku trudnej sytuacji organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie uważał, że w interesie publicznym leży przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tej instytucji i skorzystanie z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

88      Następnie art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2015/63 przewiduje wskaźnik ryzyka oparty, w szczególności, na wymogach dotyczących MREL w ramach oceny profilu ryzyka instytucji dla celów obliczania wysokości ich składek ex ante. Skarżąca nie podniosła przy tym, że waga tego wskaźnika ryzyka była niedostateczna w ramach obliczania składek ex ante.

89      W tym względzie należy dodać, że chociaż art. 20 rozporządzenia delegowanego 2015/63 pozwala SRB na nieuwzględnienie w okresie przejściowym przytoczonego wskaźnika ryzyka przy obliczaniu składki ex ante, skarżąca nie zakwestionowała zgodności z prawem tego przepisu.

90      Z art. 22 i 27 rozporządzenia nr 806/2014 wynika wreszcie, że w ramach podejmowania decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, instrument umorzenia lub konwersji długu ma mieć jednakowe zastosowanie do wszystkich instytucji przed zwróceniem się o wsparcie do Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF). Ponadto, możliwość skorzystania z instrumentu umorzenia lub konwersji długu nie wyłącza możliwości ewentualnego zwrócenia się o wsparcie do SRF. W tych okolicznościach skarżąca nie wykazała, że instytucje francuskie znajdowały się w odmiennej sytuacji niż instytucje w innych państwach członkowskich z uwagi na wymogi dotyczące MREL oraz możliwość zastosowania przez nie instrumentu umorzenia lub konwersji długu.

91      Po piąte, skarżąca twierdzi, że na posiedzeniu w dniu 9 grudnia 2014 r. Rada ustaliła porozumienie polityczne, zgodnie z którym „składki francuskie i niemieckie” powinny być utrzymane na tym samym poziomie w okresie przejściowym.

92      Z protokołu tego posiedzenia Rady opublikowanego na jej stronie internetowej nie wynika jednakże, żeby takie porozumienie zostało zawarte.

93      Ten argument skarżącej należy zatem oddalić.

94      Po szóste, skarżąca uważa, że została nierówno potraktowana z uwagi na to, że nie miała możliwości skorzystania ze sposobu obliczania składek ex ante przewidzianego dla małych i średnich instytucji.

95      Artykuł 10 rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 przewidują szczególne, korzystniejsze zasady dla małych i średnich instytucji, z których wynika, z jednej strony, że składki ex ante małych instytucji składają się, co do zasady i poza szczególnymi przypadkami, z kwot ryczałtowych oraz że, z drugiej strony, składki ex ante średnich instytucji mają częściowo charakter ryczałtowy, a częściowo mogą być obliczane zgodnie z zasadami, które stosuje się do wszystkich pozostałych instytucji. Biorąc jednakże pod uwagę rozważania przytoczone powyżej w punkcie 87, duże instytucje o wysokiej sumie zobowiązań, takie jak skarżąca, nie mają – jeżeli chodzi o korzystanie z funduszu SRF – profilu ryzyka do tego, który odpowiadałby profilowi średnich instytucji lub byłby od niego niższy. W związku z tym te dwie kategorie nie znajdują się w porównywalnej sytuacji na potrzeby obliczania składek ex ante.

96      Tym samym, biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań, skarżąca nie wykazała, że art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę równego traktowania.

97      Należy zatem oddalić zastrzeżenie pierwsze części pierwszej oraz część drugą zarzutu pierwszego jako bezzasadne.

2)      W przedmiocie zastrzeżenia drugiego pierwszej części dotyczącej niespójności związanej z nieuwzględnieniem kryteriów oceny stosowanych w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego

98      Skarżąca podnosi, że biorąc pod uwagę ciągłość oraz ścisłe powiązanie pomiędzy jednolitym mechanizmem nadzorczym (SSM) oraz jednolitym mechanizmem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM), stanowi niespójność to, że ocena ryzyka, jakie cechuje daną instytucję, jest w ramach SRM dokonywana bez uwzględnienia kryteriów oceny stosowanych w ramach SSM, które pozwalają na zapewnienie, że instytucje, które wykazują największe prawdopodobieństwo potrzeby zwrócenia się o wsparcie do SRF, będą wnosić największy wkład w finansowanie tego funduszu. Nieuwzględnienie kryteriów oceny stosowanych w ramach SSM penalizuje w związku z tym instytucje, dla których prawdopodobieństwo skorzystania z SRF jest najniższe, mając na względzie w szczególności ich dobrą kondycję uznaną w ramach SSM.

99      W tym względzie należy przede wszystkim stwierdzić, że pomimo wymogów wynikających z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 38 i 39, skarżąca nie wyjaśnia w sposób wystarczająco jasny, w jakim zakresie rzekomy wymóg spójności z kryteriami wskazanymi w powyżej pkt 98 jest istotny dla ustalenia, czy doznała ona naruszenia zasady równego traktowania.

100    Jeżeli w tych okolicznościach argumentację skarżącej należy rozumieć w ten sposób, że podnosi ona w rzeczywistości, że została potraktowana w jednakowy sposób co inne instytucje, które mają wyższy profil ryzyka w świetle kryteriów oceny stosowanych w ramach SSM, podczas gdy, zgodnie z tymi kryteriami, prawdopodobieństwo, że skorzysta ona z SRF jest mniejsze, należy zatem wskazać, co następuje.

101    Jest z pewnością prawdą, że jak wynika to z motywów 11, 13, 15 i 52 rozporządzenia nr 806/2014, istnieje pewien związek komplementarności pomiędzy regułami ustanowionymi w ramach SRM oraz SSM.

102    W szczególności niektóre z kryteriów oceny stosowanych w ramach SRM są podobne do kryteriów stosowanych w ramach SSM, które przewidziane zostały przede wszystkim w rozporządzeniu (WE) nr 575/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowe dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1).

103    Wiele kryteriów regulacji dotyczącej SRM posługuje się również pojęciami, które odpowiadają pojęciom zawartym w regulacji przyjętej w ramach SSM, a nawet są zdefiniowane poprzez wyraźne odwołanie do tejże regulacji. Jest tak w szczególności w przypadku pojęć takich jak „fundusze własne”, czy „współczynnik kapitału podstawowego Tier I”, które są decydujące dla celów stosowania wskaźników ryzyka wymienionych w art. 6 ust. 2 lit. a)–c) rozporządzenia delegowanego 2015/63, a które są zdefiniowane w art. 3 tego rozporządzenia delegowanego poprzez odwołanie do rozporządzenia nr 575/2013.

104    Niemniej jednak, pomimo tego związku komplementarności, należy stwierdzić, że – jak podnosi SRB, a co nie zostało zakwestionowane – cele, jakie ma realizować regulacja dotycząca SRM w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji są odmienne od celów, które ma realizować regulacja dotycząca SSM w zakresie wymogów dotyczących nadzoru.

105    Z jednej strony przepisy prawa Unii dotyczące restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji mają na celu, jeżeli chodzi o składki ex ante, zapewnienie, jak wynika to z pkt 42 powyższych rozważań, że sektor finansowy zapewni SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje oraz zachęcenie instytucji do przyjmowania mniej ryzykownych sposobów funkcjonowania.

106    Z drugiej strony natomiast, przepisy prawa Unii dotyczące wymogów ostrożnościowych mają z kolei na celu – zgodnie z motywem 32 rozporządzenia nr 575/2013 – zachęcanie do prowadzenia działalności bankowej przydatnej pod względem gospodarczym i służącej ogólnemu interesowi oraz zniechęcanie do destabilizujących spekulacji finansowych, które nie przynoszą prawdziwej wartości dodanej, ale także – zgodnie z motywem 42 tego rozporządzenia – do stosowania lepszych metod pomiaru ryzyka i zarządzania nim, a także wykorzystanie tych metod do celów regulacji w zakresie funduszy własnych.

107    Z tego wynika, mówiąc ściślej, że ocena ryzyka przy stosowaniu regulacji dotyczącej SRM oraz ocena ryzyka w ramach SSM odpowiadają różnym celom. Ocena ryzyka w ramach elementu ryzyka II SSM jest dokonywana w celu spełnienia wymogów ostrożnościowych w nim określonych, aby zapewnić, że dana instytucja będzie dysponowała wystarczającymi funduszami własnymi na pokrycie szczególnych ryzyk, które nie są objęte elementem I SSM, który to odpowiada przekrojowej ocenie ryzyka danej instytucji. Wynik takiej oceny ma zwykle wpływ na wymogi ostrożnościowe, które należy nałożyć na daną instytucję, aby zapobiec jej upadłości.

108    Ocena ryzyka w ramach dokonywania korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka, którą przewiduje art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 5–9 rozporządzenia delegowanego 2015/63, jest natomiast dokonywana w celu rozłożenia składek ex ante pomiędzy wszystkimi instytucjami, których to dotyczy. Wynik tej oceny uwzględnia zwykle nie tylko ryzyko upadłości danej instytucji, ale także, szerzej, ryzyko potrzeby skorzystania ze wsparcia SRF przez instytucję znajdującą się na progu upadłości.

109    Przepisy dotyczące SRM podążają ponadto za szczególną logiką w tym znaczeniu, że profil ryzyka danej instytucji jest równocześnie oceniany w świetle profilu ryzyka wszystkich innych instytucji, których to dotyczy.

110    Uwzględniając szczególne cele przepisów dotyczących SSM i SRM oraz komparatywny charakter regulacji SRM, nie można wywnioskować żadnego naruszenia zasady równego traktowania jedynie z tego faktu, że ramy prawne regulujące sposób obliczania składek ex ante na rzecz SRM nie powtarzają kryteriów oceny przewidzianych w ramach SSM jako takich.

111    W konsekwencji zastrzeżenie drugie części pierwszej pierwszego zarzutu należy oddalić jako bezzasadne i, wraz z nim całą tę część zarzutu.

b)      W przedmiocie części trzeciej opartej na nieuzasadnionych charakterze braku wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych odpowiadających wymogom ostrożnościowym w ramach minimalnych wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (MREL)

112    Skarżąca podnosi, że art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznik I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę równego traktowania, ponieważ ani art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, ani art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie przewidują wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych z sumy zobowiązań, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej. Regulacja ta powinna była przewidywać takie wyłączenie, z uwagi na to, że [zdaniem skarżącej] zobowiązania kwalifikowalne stanowią „quasi-fundusze własne”, które zostały ustanowione po to, aby spełnić wymogi ostrożnościowe z tytułu MREL, a które miałyby służyć pokryciu strat oraz wdrożeniu instrument umorzenia lub konwersji długu umożliwia.

113    SRB, Parlament, Rada i Komisja podważają tę argumentację.

114    W świetle wyjaśnień przedstawionych przez skarżącą na rozprawie należy stwierdzić, że podnosi ona, co do istoty, po pierwsze, że naruszenie zasady równego traktowania wynika z tego, że zobowiązania kwalifikowalne znajdują się w sytuacji porównywalnej do funduszy własnych, ale są traktowane w sposób odmienny od tych funduszy w zakresie, w jakim nie są one wyłączone na podstawie art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 z sumy zobowiązań, które uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej.

115    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 fundusze własne są wyłączone ze zobowiązań, które uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej. Z kolei ani art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, ani art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, które przewidują wyłączenie określonych zobowiązań z obliczania podstawowej składki rocznej, nie zawierają wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych ze wskazanej sumy zobowiązań.

116    W świetle orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 40 należy zbadać, czy w świetle przedmiotu i celu rozporządzenia nr 806/2014 zobowiązania kwalifikowalne znajdują się w sytuacji porównywalnej do funduszy własnych, przez co powinny one zostać wyłączone z obliczania podstawowej składki rocznej.

117    W odniesieniu do tej kwestii należy stwierdzić, że zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 48 ust. 1 dyrektywy 2014/59 w przypadku zastosowania instrument umorzenia lub konwersji długu wobec instytucji w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji krajowe organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wykonują uprawnienia do umorzenia i konwersji długu najpierw wobec funduszy własnych, a następie - „jeżeli i tylko jeżeli” dostępne fundusze własne nie są wystarczające do pokrycia strat – wobec zobowiązań kwalifikowalnych.

118    Ponadto, zgodnie z art. 21 ust. 1 i 7 bis rozporządzenia nr 806/2014, SRB wykonuje uprawnienie do umorzenia lub konwersji zobowiązań kwalifikowalnych niezależnie od działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyłącznie w odniesieniu do zobowiązań kwalifikowalnych spełniających warunki, o których mowa w art. 12g ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, z wyjątkiem warunku dotyczącego rezydualnego terminu zapadalności zobowiązań określonego w art. 72c ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013. Przepisy te wskazują, że możliwość przystąpienia przez SRB – niezależnie od działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – do umorzenia lub konwersji zobowiązań kwalifikowalnych jest ograniczona szczegółowymi warunkami, w przeciwieństwie do funduszy własnych.

119    Wreszcie art. 27 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014 przewiduje, że w wyjątkowych okolicznościach, w których zastosowanie ma instrument umorzenia lub konwersji długu, niektóre zobowiązania kwalifikowalne mogą być całkowicie lub częściowo wyłączone z zastosowania uprawnień do umorzenia lub konwersji. Możliwość taka nie istnieje w przypadku funduszy własnych.

120    W związku z tym wbrew temu, co twierdzi skarżąca, zobowiązania kwalifikowalne nie umożliwiają pokrycia strat instytucji w podobnym stopniu co fundusze własne.

121    W tych okolicznościach należy stwierdzić, że pomimo wymogów wynikających z orzecznictwa przywołanego powyżej w pkt 39, skarżąca nie wykazała, że zobowiązania kwalifikowalne znajdują się w sytuacji porównywalnej do funduszy własnych w kontekście ich możliwości pokrywania strat i wdrażania instrumentów umorzenia lub konwersji długu.

122    Po drugie, skarżąca kwestionuje to, że art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie przewiduje wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych z sumy zobowiązań, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej.

123    W tym względzie należy stwierdzić, że przepis ten nie przewiduje również wyłączenia funduszy własnych z sumy zobowiązań, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej, a wyłączenie to przewidziano w art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014.

124    Ponadto z orzecznictwa wynika, że uwzględnienie zasady równego traktowania nie może uzasadniać wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej, jako że rozporządzenie delegowane 2015/63 wprowadziło rozróżnienie sytuacji charakteryzujących się istotnymi cechami szczególnymi bezpośrednio związanymi z ryzykiem wynikającym z odnośnych zobowiązań (zob. podobnie wyrok z dnia 3 grudnia 2019 r., Iccrea Banca, Iccrea Banca, C‑414/18, EU:C:2019:1036, pkt 95).

125    Z powyższego wynika, że fakt, że art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie przewiduje wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych z sumy zobowiązań, którą uwzględnia się przy obliczaniu podstawowej składki rocznej, nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania.

126    W związku z powyższym część trzecią pierwszego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

c)      W przedmiocie części czwartej dotyczącej tego, że składki ex ante nie odzwierciedlają ryzyka, które jest rzeczywiście ponoszone, z uwagi na kryteria obliczania mnożnika korekty

127    W ramach części czwartej zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznik I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę równego traktowania z uwagi na to, że składki ex ante nie odzwierciedlają ryzyka które jest rzeczywiście ponoszone, z uwagi na kryteria obliczania mnożnika korekty. W tym względzie skarżąca podnosi trzy zastrzeżenia, to jest, po pierwsze, zastrzeżenie dotyczące nieuwzględniania ogólnego profilu ryzyka właściwego każdej z instytucji, po drugie, braku oceny czynników ryzyka w świetle wymogów nałożonych przez organ nadzoru w ramach SSM oraz, po trzecie, braku możliwości ogólnego uwzględnienia każdej szczególnej cechy każdej z instytucji.

1)      W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego dotyczącego nieuwzględniania ogólnego profilu ryzyka właściwego każdej z instytucji

128    Skarżąca podnosi, że kryteria określone w „art. 6 i nast.” rozporządzenia delegowanego 2015/63 opierają się na uwzględnieniu czynników ryzyka ocenianych pojedynczo, a nie na uwzględnieniu ogólnego profilu ryzyka właściwego każdej instytucji.

129    SRB, Parlament, Rada i Komisja podważają tę argumentację.

130    Na wstępie należy wskazać, że wbrew orzecznictwu przytoczonemu powyżej w punkcie 39, skarżąca nie wskazała precyzyjnie porównywalnych sytuacji, które – jej zdaniem – zostały potraktowane w odmienny sposób, lub odmiennych sytuacji, które zostały potraktowane w jednakowy sposób, jeżeli chodzi o określenie kryteriów korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka przez prawodawcę Unii.

131    Następnie jest bezspornym, że kryteria obliczania mnożnika korekty, które prowadzą do korekty podstawowej składki rocznej w zależności od kryteriów ryzyka, stosuje się do wszystkich instytucji, których to dotyczy, w tym do skarżącej, z wyłączeniem tych instytucji poza tymi, które kwalifikują się do składki ryczałtowej na podstawie art. 10 rozporządzenia delegowanego 2015/63 i które są wskazane w art. 11 tego rozporządzenia delegowanego. W tych okolicznościach skarżąca nie jest traktowana w odmienny sposób, jeżeli chodzi o wskazane kryteria.

132    Ponadto skarżąca nie podniosła, a tym bardziej nie wykazała, że naruszenie zasady równego traktowania, miałoby wynikać z tego, że nie powinna ona być traktowana w ten sam sposób co pozostałe instytucje w odniesieniu do stosowania kryteriów obliczania mnożnika korekty, o których mowa powyżej.

133    Ponadto, nawet przy założeniu, że zastrzeżenia skarżącej powinny być rozumiane w ten sposób, że podnosi ona, że nie znajduje się w sytuacji porównywalnej do pozostałych instytucji i że powinna być traktowana w odmienny sposób, należy wskazać, że skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wykazywałby, że znajduje się ona w takiej sytuacji.

134    Wreszcie argumentacja skarżącej opiera się, w każdym razie, na błędnych założeniach. Po pierwsze, skarżąca niesłusznie twierdzi, że kryteria określone w rozporządzeniu delegowanym 2015/63 nie uwzględniają ogólnego profilu ryzyka właściwego instytucjom. Wiele z czterech elementów ryzyka wskazanych w art. 6 rozporządzenia delegowanego 2015/63, w szczególności ten, który donosi się do stopnia, w jakim instytucja jest istotna dla systemu finansowego lub gospodarki, umożliwiają bowiem taką ogólną analizę.

135    Po drugie, należy odrzucić zastrzeżenia skarżącej względem kryteriów wskazanych w „art. 6 i nast.” rozporządzenia delegowanego 2015/63 z uwagi na to, że uwzględniają one małe, lokalne banki, co ma działać na niekorzyść dużych instytucji ze względu na to, że te lokalne banki posiadają znaczne depozyty gwarantowane, w przeciwieństwie do instytucji dużych rozmiarów, takich jak skarżąca, której działalność nie jest jednak bardziej ryzykowna.

136    Z jednej strony, jak wynika z powyższych rozważań w punktach 51–63, skarżąca nie wykazała jednak, że wyłączenie depozytów gwarantowanych z obliczania składek ex ante narusza zasadę równego traktowania. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę to, co wskazano powyżej w punktach 94 i 96, duże instytucje, które mają wysokie sumy zobowiązań, takie jak skarżąca, nie przedstawiają profilu ryzyka odpowiadającego małym i średnim instytucjom, czy też niższego od profilu ryzyka tychże instytucji. W związku z tym te dwie kategorie nie znajdują się w porównywalnej sytuacji dla celów dokonywania przez SRB ocen koniecznych do obliczenia składek ex ante.

137    W konsekwencji niniejsze zastrzeżenie należy odrzucić jako bezzasadne.

2)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego braku oceny czynników ryzyka w świetle wymogów nałożonych przez organ nadzoru w ramach SSM

138    Skarżąca podnosi, że metoda dokonywania korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka prowadzi do tego, że czynniki ryzyka są poddawane ocenie niezależnie od wymogów nakładanych przez organ nadzoru w ramach SSM. Tymczasem zgodnie z kryteriami SSM instytucje francuskie miałyby przedstawiać najniższy poziom ryzyka w unii bankowej, chociaż wydaje się być odwrotnie przy zastosowaniu kryteriów oceny wskazanych w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

139    SRB i Rada nie zgadzają się z tą argumentacją.

140    Niniejsze zastrzeżenie oraz zastrzeżenie drugie pierwszej części zarzutu pierwszego, który został oddalony powyżej w punktach 100–110, pokrywają się co do istoty.

141    Niniejsze zarzuty należy zatem oddalić z tych samych powodów.

3)      W przedmiocie trzeciego zastrzeżenia dotyczącego braku możliwości ogólnego uwzględnienia każdej szczególnej cechy każdej z instytucji

142    Skarżąca uważa, że art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 oraz załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasada równego traktowania poprzez to, że – w ramach postępowania stosowanego w sposób jednolity do wszystkich instytucji i w celu rozłożenia kwoty odpowiadającej rocznemu poziomowi docelowemu w sposób równy i proporcjonalny pomiędzy te instytucje – nie ma możliwości ogólnego uwzględnienia każdej indywidualnej, szczególnej cechy każdej z instytucji.

143    SRB i Rada nie zgadzają się z tą argumentacją.

144    Na wstępie należy wskazać, że ze sposobu, w jaki skarżąca sformułowała swoje zastrzeżenie, wynika, że skarżąca sama przyznaje, że sposób obliczania składek ex ante, który kwestionuje, stosowany jest w jednakowy sposób wobec wszystkich instytucji.

145    Następnie, jeżeli zastrzeżenia skarżącej powinny być rozumiane w ten sposób, że podnosi ona, że nie znajduje się w sytuacji porównywalnej do pozostałych instytucji i że powinna być traktowana w odmienny sposób, należy wskazać, że skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wykazywałby, że znajduje się ona w takiej sytuacji.

146    Wreszcie argumentacja skarżącej sprowadza się, w każdym razie, do tego, że podnosi ona w rzeczywistości, że kryteria dokonywania korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka nie są odpowiednie. Skarżąca nie przedstawiła przy tym Sądowi żadnego szczegółowego dowodu, który wykazywałaby w sposób konkretny nieodpowiedniość tych kryteriów, ograniczając się do sformułowania niepopartych niczym twierdzeń.

147    W związku z tym zastrzeżenie trzecie należy oddalić oraz, wraz z nim, czwartą część pierwszego zarzutu oraz cały ten zarzut.

2.      W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

148    Skarżąca podnosi, że art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 ustanawiają sposób obliczania składki ex ante, który narusza zasadę proporcjonalności.

149    SRB, Parlament, Rada i Komisja podważają tę argumentację.

150    Zasada proporcjonalności, zaliczająca się do podstawowych zasad prawa Unii, wymaga, aby akty prawne instytucji Unii były odpowiednie do realizacji zgodnych z prawem celów zamierzonych przez dane uregulowanie i nie wykraczały poza to, co konieczne do realizacji tych celów, przy czym tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich rozwiązań, należy stosować najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (zob. wyroki: z dnia 4 maja 2016 r., Morris Brands i in., C‑547/14, EU:C:2016:325, pkt 165; z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 142; zob. także podobnie wyrok z dnia 8 czerwca 2010 r., Vodafone i in., C‑58/08, EU:C:2010:321, pkt 51).

151    Jeżeli chodzi o kontrolę sądową warunków wymienionych powyżej w pkt 150, należy przypomnieć że przy określaniu sposobu obliczania składek ex ante prawodawca Unii dysponuje szerokim zakresem uznania, ponieważ wkracza w dziedzinę wymagającą od niego dokonywania rozstrzygnięć o charakterze politycznym, i gospodarczym oraz przeprowadzania złożonych ocen (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 117, 118).

152    Ponadto, w kontekście uprawnień delegowanych w rozumieniu art. 290 TFUE, Komisja dysponuje, w ramach przyznanych jej kompetencji, szerokim zakresem uznania, jeżeli jest ona zobowiązana do dokonywania kompleksowych ocen (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

153    Podobnie jest w przypadku rozporządzenia delegowanego 2015/63, w którym Komisja uściśliła reguły dokonywania korekty składek ex ante o profil ryzyka w oparciu o art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59.

154    Jak wynika bowiem z dokumentów związanych z przyjęciem rozporządzenia delegowanego 2015/63, w szczególności z dokumentu „JRC technical work supporting Commission second level legislation on risk based contributions to the (single) resolution fund” [„Analiza techniczna Wspólnego Centrum Badawczego celem wsparcia prawodawstwa drugiego stopnia Komisji dotyczącego składek opartych na ryzykach na rzecz (jednolitego) funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”] oraz „Commission Staff Working Document: estimates of the application of the proposed methodology for the calculation of contributions to resolution financing arrangements” (Dokument roboczy służb Komisji: przewidywania w zakresie stosowania zaproponowanej metody obliczania składek do instrumentów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji), określenie tych reguł wiązało się z dokonywaniem złożonych ocen i analiz ze strony Komisji w zakresie, w jakim musiała ona zbadać różne elementy, w świetle których oceniano różne rodzaje ryzyka w sektorze bankowym i finansowym.

155    W tych okolicznościach, zgodnie z orzecznictwem (zob. podobnie wyroki: z dnia 4 maja 2016 r., Polska/Parlament i Rada, C‑358/14, EU:C:2016:323, pkt 79, 96, 97 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 grudnia 2022 r., Firearms United Network i in./Komisja, T‑187/21, niepublikowany, odwołanie w toku, EU:T:2022:848, pkt 122, 123 i przytoczone tam orzecznictwo) kontrola Sądu w zakresie poszanowania zasady proporcjonalności powinna ograniczyć się do zbadania, czy środki przyjęte przez prawodawcę Unii i Komisję mają oczywiście niewłaściwy charakter w stosunku do zamierzonego celu, czy nie wykraczają one poza to, co konieczne do jego realizacji lub prowadzą do niedogodności, które są w oczywisty sposób niewspółmierne względem owego celu.

156    W tym kontekście skarżąca podnosi w istocie trzy argumenty.

157    Po pierwsze, należy zbadać argument skarżącej, zgodnie z którym art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 oraz załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę proporcjonalności poprzez to, że obliczanie składki ex ante każdej instytucji zależy od sytuacji innych instytucji, przy czym nie jest ono zgodne z celem w postaci podziału tych składek w sposób równoważny z uwzględnieniem ryzyka. W szczególności z uwagi na to wzajemne powiązanie instytucji francuski sektor bankowy ma ponosić nieproporcjonalny ciężar.

158    Co się tyczy, po pierwsze, odpowiedniości sposobu obliczania składek ex ante, z jednej strony, należy przypomnieć że Trybunał uznał już, że prawodawca Unii mógł, w ramach przysługującego mu szerokiego zakresu uznania, dokonać wyboru sposobu obliczania składek ex ante, który opiera się na porównaniu, w szczególności, sytuacji finansowej każdej instytucji posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium uczestniczących państw członkowskich (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 118).

159    Z drugiej strony skarżąca nie przywołała żadnego dowodu, który podważałby powody stojące za tym stwierdzeniem lub kwestionujące argument SRB, zgodnie z którym taki sposób obliczania ma na celu zachęcenie instytucji do prowadzenia mniej ryzykownej działalności, skłaniając je w szczególności do wzmocnienia ich pozycji względem pozostałych instytucji.

160    W tych okolicznościach skarżąca nie może skutecznie podnosić, że obliczanie składek ex ante na podstawie porównania sytuacji finansowej każdej z instytucji stanowi środek w sposób oczywisty nieodpowiedni do osiągnięcia celu wskazanego powyżej w pkt 159.

161    Co do niezbędności sposobu, o którym mowa powyżej w pkt 159, skarżąca podnosi, że składki ex ante można by obliczać przy wykorzystaniu innej metody, która byłaby oparta wyłącznie na danych właściwych danej instytucji. Jednakże nawet jeżeli taka metoda prowadziłaby do niższych składek ex ante i byłaby tym samym mniej dotkliwa dla instytucji, nie wykazano, że pozwalałaby ona na osiągnięcie celu wskazanego powyżej w pkt 159 w sposób równie skuteczny co sposób obliczania oparty na porównaniu, który został ustanowiony przez prawodawcę Unii i Komisję.

162    Biorąc pod uwagę treść argumentów skarżącej, nie wykazano zatem, że tenże sposób obliczania wykracza w sposób oczywisty poza to, co konieczne do osiągnięcia celu wskazanego powyżej w pkt 159.

163    Skarżąca nie wykazała wreszcie, że sposób obliczania składek ex ante na podstawie porównania sytuacji finansowej każdej instytucji pociąga za sobą niedogodności, które są w oczywisty sposób niewspółmierne względem celu opisanego powyżej w pkt 159.

164    Po drugie skarżąca podnosi, że ocena profilu ryzyka instytucji na potrzeby obliczenia składek ex ante opiera się na kryteriach, które nie są skorelowane z kryteriami stosowanymi w ramach SSM. Z powodu braku tej korelacji skarżąca miałaby zostać objęta składką ex ante, której wysokość była sztucznie zawyżona i nieproporcjonalna.

165    Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii odpowiedniości kryteriów oceny profilu ryzyka instytucji, które zostały ustanowione w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 – do którego odsyła zresztą art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 6 i 7 i załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 – z ich treści oraz z motywu 107 dyrektywy 2014/59, z motywu 109 rozporządzenia nr 806/2014 oraz motywu 5 rozporządzenia delegowanego 2015/63 wynika, że kryteria te mają na celu zapewnienie, żeby instytucje, które mają bardziej ryzykowny sposób funkcjonowania, wpłacały wyższe składki ex ante niż te instytucje, które przyjęły mniej ryzykowane sposoby funkcjonowania.

166    Skarżąca nie przedstawiła przy tym Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który podważałby odpowiedniość wskazanych kryteriów do osiągnięcia takiego celu. Ograniczyła się ona w tym względzie do sformułowania niepopartego niczym twierdzenia, że kryteria stosowane przy ocenie ryzyka w ramach SSM są bardziej odpowiednie do zapewnienia, że instytucje o wyższym poziomie ryzyka będą wnosić większe składki na rzecz SRF. W świetle rozważań przytoczonych powyżej w pkt 104–111, argument taki nie może zostać uwzględniony, jako że cele regulacji dotyczącej SRM oraz SSM różnią się od siebie.

167    W tych okolicznościach argumentacja skarżącej mająca wykazać, że przepisy przytoczone powyżej w pkt 165, które przewidują kryteria korekty składek ex ante o profil ryzyka instytucji, są w oczywisty sposób nieodpowiednie w stosunku do celu wskazanego w tym puncie, musi zostać oddalona.

168    Po drugie, w odniesieniu do koniecznego charakteru uwzględnienia kryteriów wynikających z przepisów przytoczonych powyżej w pkt 165, skarżąca twierdzi, że ewentualne uwzględnienie kryteriów stosowanych w ramach SSM na potrzeby dokonania obliczeń składek ex ante mogłoby wiązać się z mniejszym obciążeniem dla zainteresowanych instytucji.

169    Jednakże, jak wskazał Trybunał w wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113), kryteria przewidziane powyżej w punkcie 165 mają na celu rozłożenie kwoty odpowiadającej rocznemu poziomowi docelowemu pomiędzy wszystkie instytucje, których to dotyczy. A zatem, nawet jeżeli zastępcze kryteria względem wynikających z tych przepisów, takie jak kryteria stosowane w ramach SSM, prowadziłyby do mniejszego obciążenia niektórych instytucji, generowałyby one jednocześnie większe obciążenie dla pozostałych instytucji. Mimo to skarżąca nie wyjaśniła, w jaki sposób zastosowanie tych zastępczych kryteriów prowadziłoby do zmniejszenia obciążenia dla wszystkich zainteresowanych instytucji.

170    Poza tym, nawet jeżeli takie kryteria prowadziłyby do niższych składek ex ante dla instytucji, skarżąca nie precyzuje, w jaki sposób zastosowanie tych kryteriów pozwalałoby na osiągnięcie celu wskazanego powyżej w pkt 165 równie skutecznie co stosowanie kryteriów wynikających z przepisów przytoczonych w tym punkcie, pomimo tego że, jak wynika to z punktów 104–111, cele zamierzone przez SSM, a w szczególności przez prawo Unii dotyczące wymogów ostrożnościowych różnią się od celów, jakie ma realizować regulacja dotycząca restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji.

171    W tych okolicznościach skarżąca nie wykazała, w jaki sposób kryteria wskazane powyżej w pkt 165 wykraczają w sposób oczywisty poza to, co konieczne do osiągnięcia celu wskazanego w tym samym punkcie.

172    Skarżąca nie wykazała również, po trzecie, że korekta składek ex ante o profil ryzyka instytucji w świetle kryteriów ustanowionych przez przepisy wskazane powyżej w pkt 165 pociąga za sobą niedogodności, które są w oczywisty sposób niewspółmierne względem celu opisanego w tym punkcie.

173    W trzeciej kolejności skarżąca podnosi, że zasada proporcjonalności została naruszona, jako że kwota składek ex ante jest określana prawie wyłącznie w oparciu o podstawową składkę roczną. Jej zdaniem głównym parametrem składek ex ante jest wielkość bilansu, a nie wskaźnik korekty, którego wpływ, z uwagi na to, że jego wartość waha się pomiędzy 0,8 a 1,5, jest ograniczony. Mechanizm taki oznacza [według niej], że składki dużych instytucji są zawyżane, chociaż przedstawiają one niski profil ryzyka w ramach SSM.

174    W tym względzie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014 w związku z motywem 5 rozporządzenia delegowanego 2015/63 wynika, że podstawowa składka roczna jest proporcjonalna do kwoty zobowiązań instytucji – z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych – do zobowiązań netto wszystkich instytucji – z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych – które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, przy czym składka ta opiera się także na kryterium wielkości instytucji.

175    Odnosząc się do odpowiedniości uwzględnienia wielkości instytucji na potrzeby obliczania podstawowej składki rocznej, należy przypomnieć, biorąc pod uwagę rozważania przytoczone powyżej w pkt 87, że instytucje posiadające wysokie zobowiązania – a więc duże instytucje – są najbardziej narażone na prawdopodobieństwo zastosowania wobec nich instrumentu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skorzystania z funduszy SRF.

176    Prawodawca Unii i Komisja, kierując się właśnie wagą, jaką mają zobowiązania instytucji, a więc także wielkością tych instytucji – zamierzali zagwarantować realizację celów wspomnianych powyżej w pkt 42, które polegają z jednej strony na zapewnieniu SRM wystarczających środków finansowych do skutecznego stosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a z drugiej strony na zachęcaniu instytucji do przyjmowania mniej ryzykownych sposobów funkcjonowania, między innymi poprzez ograniczenie ich zobowiązań.

177    W tym względzie skarżąca nie wykazała, że opierając obliczenia podstawowej składki na wielkości instytucji, prawodawca Unii oraz Komisja przyjęły środek w sposób oczywiście nieodpowiedni do osiągnięcia celu wskazanego powyżej w pkt 176.

178    Odnosząc się do kwestii konieczności kryterium wielkości skarżąca podnosi w istocie, że jeżeli obliczenia składek ex ante opierałyby się bardziej na mnożniku korekty niż na wielkości instytucji, wysokość tych składek byłaby niższa, ponieważ odzwierciedlałby on niski profil ryzyka instytucji.

179    Jeżeli jednak należy interpretować argumentację skarżącej w ten sposób, że opowiada się ona za szerszym stosowaniem zakresu mnożnika korekty niż przewiduje to art. 9 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2015/63, to jest zakresu, w którym mieszczą się również wartości wyższe niż 1,5 %, to nie wykazano, że obliczenia składek ex ante w oparciu o taki zakres prowadziłoby do mniejszego obciążenia instytucji. W takim przypadku mnożnik korekty można by ustalić na poziomie wyższym niż 1,5 % przez co wysokość tych składek rosłaby.

180    Nie można więc twierdzić, że opierając obliczenia podstawowej składki na wielkości instytucji w większym stopniu niż na mnożniku korekty, sposób obliczania tych składek przewidziany przez prawodawcę Unii i doprecyzowany przez Komisję wykracza w sposób oczywisty poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu, o którym mowa powyżej w pkt 176.

181    W związku z tym skarżąca nie wykazała, że uwzględnianie wielkości instytucji na potrzeby obliczeń składek ex ante pociąga za sobą niedogodności, które są w oczywisty sposób niewspółmierne względem realizowanych celów.

182    Wobec powyższego zarzut drugi należy oddalić jako bezpodstawny.

3.      W przedmiocie zarzutu trzeciego dotyczącego naruszenia zasady pewności prawa

183    W ramach trzeciego zarzutu skarżąca podnosi, że art. 69 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, art. 4 ust. 2, art. 4, art. 6 i 7 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego 2015/63, a także art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 naruszają zasadę pewności prawa. Argumentacja sformułowana na poparcie tego zarzutu składa się z trzech części dotyczących, po pierwsze, braku możliwości poznania przez instytucje wysokości ich składek ex ante z wyprzedzeniem, po drugie, nieuwzględnienia niektórych wskaźników ryzyka oraz, po trzecie, nieodpowiedniego sposobu ustalania „stopy wzrostu depozytów gwarantowanych” wykorzystywanego przy określaniu rocznego poziomu docelowego. W ramach niniejszego zarzutu skarżąca podniosła również, jako czwartą część, naruszenie art. 290 TFUE.

184    Na wstępie należy zdefiniować zakres niniejszego zarzutu niezgodności z prawem.

185    W tym względzie należy wskazać, że chociaż skarżąca podniosła zarzut niezgodności z prawem względem wszystkich przepisów przytoczonych powyżej w pkt 183, jej argumentacja na poparcie tego zarzutu koncentruje się jedynie na problemie zgodności art. 6 i 7 oraz załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63 z zasadą pewności prawa. Skarżąca nie przedstawia więc żadnej argumentacji dotyczącej konkretnie zgodności z prawem w świetle tej zasady przepisów art. 69 ust. 1 i 2, art. 70 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 806/2014, art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63, a także art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81. W tych okolicznościach należy uznać, że niniejszy zarzut niezgodności z prawem dotyczy w rzeczywistości jedynie art. 6 i 7 oraz załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63.

a)      W przedmiocie części pierwszej dotyczącej braku możliwości poznania z wyprzedzeniem wysokości składki ex ante

186    Skarżąca utrzymuje, co do istoty, że art. 6 i 7 oraz załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63 naruszają zasadę pewności prawa poprzez to, że nie ma ona wystarczającej możliwości poznania wysokości składki ex ante, która zostanie na nią nałożona. Po pierwsze, sposób obliczenia jest [jej zdaniem] w całości niejasny. Następnie korekta podstawowej składki rocznej o profil ryzyka ma być zależna od warunków przewidzianych w tych przepisach, które są niejasne. Wreszcie jej zakwalifikowanie do różnych przedziałów jest [według niej] dokonywane w sposób jednostronny i niejasny.

187    Ustalanie wysokości składek ex ante jest, ponadto, dokonywane z użyciem danych, które nie zostały upublicznione. Kwota składek ex ante ma również zależeć od zmian sytuacji innych instytucji, co tworzy silne powiązanie pomiędzy indywidualnymi kwotami składek różnych instytucji, co uniemożliwia z kolei obliczenie z wyprzedzeniem dokładnego wymiaru składki ex ante.

188    SRB, Parlament, Rada i Komisja podważają tę argumentację.

189    Zasada pewności prawa wymaga z jednej strony, aby normy prawa były jasne i precyzyjne, zaś z drugiej strony, aby ich stosowanie było przewidywalne dla jednostek, w szczególności gdy normy te mogą mieć dla nich negatywne konsekwencje. Wspomniana zasada wymaga w szczególności, aby dana regulacja umożliwiała zainteresowanym dokładne zapoznanie się z zakresem obowiązków, jakie na nich nakłada, oraz aby mogli oni poznać jednoznacznie swoje prawa i obowiązki i podjąć w związku z tym odpowiednie działania (wyroki: z dnia 29 kwietnia 2021 r., Banco de Portugal i in., C‑504/19, EU:C:2021:335, pkt 51; z dnia 16 lutego 2022 r., Polska/Parlament i Rada, C‑157/21, EU:C:2022:98, pkt 319).

190    Wymogów tych nie można jednak rozumieć jako przeszkody ku temu, aby instytucja Unii w ramach przyjmowanej przez siebie normy stosowała abstrakcyjne pojęcia prawne, ani też jako elementu zobowiązującego do tego, aby taka abstrakcyjna norma wskazywała różne konkretne sytuacje, w których można ją zastosować, ponieważ instytucja ta nie jest w stanie określić z wyprzedzeniem wszystkich takich sytuacji (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 20 lipca 2017 r., Marco Tronchetti Provera i in., C‑206/16, EU:C:2017:572, pkt 39, 40; z dnia 16 lutego 2022 r., Polska/Parlament i Rada, C‑157/21, EU:C:2022:98320, pkt 320).

191    W związku z tym przepis aktu prawa Unii nie narusza zasady pewności prawa z uwagi na niepewność co do jego znaczenia, chyba że przepis ten jest na tyle niejednoznaczny, że stanowi to przeszkodę dla stron w pozbyciu się ewentualnych wątpliwości co do zakresu i znaczenia tego przepisu (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 kwietnia 2005 r., Belgia/Komisja, C‑110/03, EU:C:2005:223, pkt 31; z dnia 22 maja 2007 r., Mebrom/Komisja, T‑216/05, EU:T:2007:148, pkt 108).

192    Podobnie przyznanie w akcie prawa Unii uprawnień dyskrecjonalnych organom odpowiedzialnym za jego wdrożenie nie narusza samo w sobie wymogu przewidywalności, pod warunkiem że zakres i warunki wykonania tych uprawnień są określone wystarczająco wyraźnie z perspektywy uzasadnionych interesów, które wchodzą w grę, w celu zapewnienia jednostce odpowiedniej ochrony przed arbitralnością (zob. wyrok z dnia 16 lutego 2022 r., Polska/Parlament i Rada, C‑157/21, EU:C:2022:983207, pkt 321 i przytoczone tam orzecznictwo).

193    Zgodnie z orzecznictwem przywołanym powyżej w pkt 191 i 192, należy zbadać, czy w niniejszej sprawie regulacja, która ma zastosowanie, jest na tyle niejednoznaczna, że stanowi to przeszkodę dla instytucji w pozbyciu się ewentualnych wątpliwości co do zakresu i znaczenia art. 6 i 7 oraz załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63, którym skarżąca niezgodność z prawem.

194    Po pierwsze, jeżeli chodzi o zarzucaną niejasność sposobu obliczania w jego całości, skarżąca powinna wskazać brak jasności, precyzji lub brak przewidywalności w przepisach prawa, które kwestionuje. Skarżąca nie wskazała tych elementów, ograniczając się do przedstawienia twierdzeń ogólnych i niepopartych dowodami.

195    Po trzecie, uznanie, że uzasadnienie decyzji SRF ustalającej składki ex ante musi umożliwiać instytucjom finansowym sprawdzenie prawidłowości obliczenia ich składki ex ante, musiałoby oznaczać zakazanie prawodawcy Unii ustanowienia sposobu obliczania tej składki z uwzględnieniem danych, których poufny charakter jest chroniony prawem Unii, i tym samym stanowiłoby nadmierne ograniczenie zakresu uznania, jakim powinien dysponować w tym celu ów prawodawca, co uniemożliwiłoby mu w szczególności wybór metody mogącej zapewnić dynamiczne dostosowanie finansowania SRF do zmian w sektorze finansowym poprzez uwzględnienie i porównanie w szczególności sytuacji finansowej każdej instytucji posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium państwa członkowskiego uczestniczącego w SRF (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 118).

196    Wystarczy zatem, jeżeli adresaci decyzji ustalającej składki ex ante, mimo że nie zostały im przekazane dane objęte tajemnicą handlową, dysponują metodą obliczania stosowaną przez SRB oraz informacjami wystarczającymi, aby zrozumieć w istocie, w jaki sposób ich indywidualna sytuacja została uwzględniona w celu obliczenia ich składek ex ante na rzecz SRF w kontekście sytuacji wszystkich pozostałych instytucji, których to dotyczy (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

197    Wśród informacji, które powinny zostać przekazane tym instytucjom finansowym, znajdują się w szczególności graniczne wartości każdego z „przedziałów” i odnoszących się do nich wskaźników, na podstawie których składki ex ante tych instytucji zostały dostosowane do ich profilu ryzyka (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 167).

198    Ponadto rozporządzenie delegowane 2015/63 nie stoi na przeszkodzie temu, aby SRB przekazała, w formie zbiorczej i zanonimizowanej, informacje wystarczające danej instytucji do zrozumienia, w jaki sposób jej indywidualna sytuacja została uwzględniona przy obliczaniu jej składki ex ante w kontekście sytuacji wszystkich innych instytucji, których to dotyczy (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 139).

199    W tej sytuacji należy oddalić pierwsze zastrzeżenie.

200    Po drugie, co się tyczy korekty podstawowej składki rocznej instytucji o profil ryzyka, należy wskazać, że skarżąca podnosi jedynie, że art. 6 i 7 rozporządzenia delegowanego 2015/63 są „niejasne poprzez ich rozciągłość”, a więc – w sposób ogólny – że pojęciom użytym w tych przepisach brakuje jasności, co prowadzi do naruszenia zasady pewności prawa.

201    Skarżąca nie przedstawiła jednak Sądowi żadnego konkretnego argumentu podważającego zgodność z prawem art. 6 i 7 rozporządzenia delegowanego 2015/63 z uwagi na ich brak jasności, precyzyjności lub przewidywalności.

202    W tych okolicznościach zastrzeżenie drugie nie może zostać uwzględnione.

203    Po trzecie, jeżeli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym metoda zwana „binningiem” opisana poniżej w pkt 204, w szczególności klasyfikacja [instytucji] do różnych przedziałów, stosowana jest w sposób jednostronny i niejasny, należy wskazać, co następuje.

204    W ramach stosowania załącznika I pod tytułem „Krok 2” rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB zobowiązana jest obliczyć, po pierwsze, liczbę przedziałów, aby porównać instytucje z uwzględnieniem różnych wskaźników i wskaźników składowych ryzyka. W drugiej kolejności, SRB powinna zaklasyfikować instytucje do każdego z przedziałów. W trzeciej kolejności SRB powinna przypisać wszystkim instytucjom ujętym w określonym przedziale taki sam wynik zwany „wskaźnikiem zdyskretyzowanym”, który musi uwzględnić przy pozostałych obliczeniach właściwego dla nich mnożnika korekty.

205    Ponadto, załącznik I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 wskazuje poszczególne etapy metody binningu i podaje wzory matematyczne, które SRB powinna stosować.

206    Skarżąca nie przedstawiła przy tym Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wskazywałby brak jasności, dokładności lub przewidywalności tych etapów i wzorów.

207    Niezależnie od tego, w świetle rozważań przytoczonych powyżej w pkt 195–197, Komisja nie miała obowiązku zapewnienia, że wszystkie instytucje otrzymają dane pozwalające im na dokonanie pełnej weryfikacji prawidłowości zastosowania metody binningu.

208    Ponadto, rozporządzenie delegowane 2015/63 w żaden sposób nie ogranicza możliwości udostępnienia przez SRB, dla spełnienia wymogów przytoczonych powyżej w pkt 196 i 197, granicznych wartości każdego z przedziałów i odnoszących się do nich wskaźników, aby umożliwić danej instytucji upewnienie się, w szczególności, że klasyfikacja przypisana jej w ramach dyskretyzacji wskaźników, tak jak została ona określona w załączniku I do tego rozporządzenia delegowanego, rzeczywiście odpowiada jej sytuacji gospodarczej oraz że ta dyskretyzacja została przeprowadzona zgodnie z metodą określoną w tym rozporządzeniu delegowanym na podstawie wiarygodnych danych i że wszystkie czynniki ryzyka, które należy uwzględnić zgodnie z rozporządzeniem nr 806/2014 i tym rozporządzeniem delegowanym, zostały rzeczywiście uwzględnione.

209    Po czwarte, skarżąca nie może powoływać się – dla poparcia niniejszego zarzutu niezgodności z prawem – na to, że narzędzie udostępnione instytucjom przez SRB przed podjęciem zaskarżonej decyzji nie pozwalało na dokonanie kontroli analiz wykonanych przez SRB przy klasyfikowaniu instytucji do poszczególnych przedziałów. Narzędzie to nie jest przewidziane przepisami prawa, które mają zastosowanie, w szczególności przez przepisy rozporządzenia delegowanego 2015/63. Zastrzeżenia te dotyczą zatem zgodności z prawem działań SRB, a nie zgodności z prawem tego rozporządzenia delegowanego.

210    Nawet jeżeli wskazane zastrzeżenie należałoby rozumieć tak, że za jego pośrednictwem skarżąca kwestionuje zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, wystarczy wskazać, że pomimo tego, że mające zastosowanie przepisy nie zobowiązują SRB do udostępnienia instytucjom narzędzia obliczeniowego wskazanego powyżej w pkt 209, ani żeby jego udostępniło nastąpiło przed wydaniem tej decyzji, skarżąca nie wyjaśnia w jaki sposób, dane, które jej zdaniem są niewystarczające, wpływają na kwestię zgodności z prawem wskazanej decyzji. W każdym razie z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 195 i 196 wynika, że SRB nie jest zobowiązana do udostępniania objętych tajemnicą handlową danych dotyczących sytuacji gospodarczej wszystkich pozostałych instytucji, których to dotyczy.

211    Po piąte, skarżąca podkreśla, że opublikowanie pewnych zagregowanych danych poufnych w treści decyzji ustalających składki ex ante za dany rok byłoby niewystarczające, ponieważ inne niepoufne elementy konieczne dla właściwego zrozumienia i przewidzenia obliczeń wciąż nie byłyby opublikowane przez SRB.

212    Również w ramach tej argumentacji skarżąca nie podważa przepisów mającej zastosowanie regulacji prawnej, które wskazano powyżej w pkt 186, a którym zarzuca ona niezgodność z prawem w świetle zasad pewności prawa.

213    Skarżąca ogranicza się bowiem do sformułowania krytycznych uwag wobec braku publikacji przez SRB niektórych elementów niepoufnych, które są konieczne do obliczenia składek ex ante przed podjęciem decyzji w sprawie tych składek. W związku z tym zastrzeżenie to nie dotyczy zgodności z prawem regulacji prawnej, która ma zastosowanie, ale sposobu jej stosowania przez SRB.

214    Nawet jeżeli wskazane zastrzeżenie należałoby rozumieć tak, że za jego pośrednictwem skarżąca kwestionuje zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, skarżąca nie wyjaśnia w sposób wystarczająco jasny, jakie konkretnie elementy SRB powinna była udostępnić, aby uczynić zadość wymogom, które wynikają z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 195 i 196, a czego mimo to nie uczyniła. W tym względzie, z tego samego zresztą orzecznictwa wynika, że przesadnym byłoby wymaganie od SRB przekazania każdego elementu składowego danych liczbowych, na których opiera się obliczenie składek każdej z zainteresowanych instytucji (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 123).

215    Po szóste, w odniesieniu do tego, że obliczanie składek ex ante danej instytucji miałoby zależeć od danych poufnych dotyczących sytuacji pozostałych instytucji, co zwiększałoby brak przewidywalności takiego sposobu obliczania, należy wskazać, że skarżąca nie przedstawiła żadnej argumentacji dotyczącej tej kwestii.

216    W każdym razie zastrzeżenie to pozostaje w sprzeczności z wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601), który – chociaż dotyczy kwestii poszanowania obowiązku uzasadnienia – jest istotny także w odniesieniu do kwestii poszanowania zasad pewności prawa.

217    W wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601) Trybunał uznał, że zasada rządząca metodą obliczania składek ex ante, jaka wynika z dyrektywy 2014/59 i rozporządzenia nr 806/2014, sama w sobie wiąże się z wykorzystywaniem przez SRB danych objętych tajemnicą handlową (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 114).

218    W związku z tym skarżąca nie może powoływać się jedynie na okoliczność, że nie ma możliwości – z uwagi na to, że nie ma ona dostępu do danych pozostałych instytucji – obliczenia z wyprzedzeniem składki ex ante, którą jest ona zobowiązana wnosić.

219    Ponadto, jak wskazano powyżej w pkt 198, rozporządzenie delegowane 2015/63 nie stoi na przeszkodzie temu, aby SRB przekazała, w formie zbiorczej i zanonimizowanej, informacje wystarczające danej instytucji do zrozumienia, w jaki sposób jej indywidualna sytuacja została uwzględniona przy obliczaniu jej składki ex ante w kontekście sytuacji wszystkich pozostałych instytucji, których to dotyczy.

220    W konsekwencji należy oddalić pierwszą część trzeciego zarzutu.

b)      W przedmiocie części drugiej dotyczącej braku przewidywalności w zakresie stosowania niektórych wskaźników ryzyka

221    Skarżąca podnosi, że niektóre wskaźniki ryzyka nie zostały zastosowane przy obliczaniu składek ex ante za okres składkowy 2021, a mianowicie wskaźnik „stabilne finansowanie netto”, MREL oraz „stopień złożoności” i „możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”. Nieuwzględnienie tych wskaźników ryzyka, a także brak przewidywalności ich zastosowania, mają stać w sprzeczności z zasadą pewności prawa w zakresie, w jakim skarżąca nie ma możliwości przewidzenia ich zastosowania.

222    Poza tym fakt, że rozporządzenie delegowane 2015/63 pozostawia SRB – w przepisach przejściowych – możliwość nieuwzględnienia niektórych ze wskaźników ryzyka, pozwalając jej jednakże dokonywać korekty podstawowej składki rocznej o profil ryzyka jest powodem braku pewności prawna.

223    SRB i Komisja Europejska podważają tę argumentację.

224    Zgodnie z orzecznictwem przywołanym powyżej w punktach189–192, należy zbadać, czy w niniejszej sprawie regulacja, która ma zastosowanie, jest na tyle niejednoznaczna, że stanowi to przeszkodę dla instytucji w pozbyciu się ewentualnych wątpliwości co do stosowania niektórych wskaźników ryzyka takich jak „stabilne finansowanie netto”, MREL oraz „stopień złożoności” i „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

225    Okoliczności, w których SRB może – na okres przejściowy – zastosować takie wskaźniki ryzyka, są określone w art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, który stanowi, że, „[w] przypadku gdy informacje wymagane przez szczegółowy wskaźnik, o którym mowa w załączniku II [tego rozporządzenia delegowanego], nie są uwzględnione w mającym zastosowanie wymogu w zakresie sprawozdawczości, o którym mowa w art. 14 [tego rozporządzenia delegowanego], za rok referencyjny, dany wskaźnik ryzyka nie ma zastosowania, aż do momentu rozpoczęcia stosowania tego wymogu w zakresie sprawozdawczości nadzorczej”.

226    Artykuł 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 przewiduje zatem dwa przypadki, w których SRB nie stosuje – na okres przejściowy – wskaźnika ryzyka, to jest po pierwsze wtedy, gdy informacje wymagane przez szczegółowy wskaźnika nie wchodzą w zakres wymogów sprawozdawczości wskazanych w art. 14 tego rozporządzenia delegowanego oraz, po drugie, jeżeli wskaźnik ten jest wymieniony w załączniku II wspomnianego rozporządzenia delegowanego zatytułowanym „Dane przedstawiane organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, który zawiera piętnaście kategorii danych. Skarżąca nie podniosła przy tym, ani tym bardziej nie wykazała, że warunki te są na tyle nie jednoznaczne, że stanowi to przeszkodę do tego, by instytucje mogły z wystarczającą pewnością rozwiać ewentualne wątpliwości co do stosowania tych wskaźników ryzyka.

227    W tych okolicznościach argumentacja skarżącej, która miała wykazać, że rozporządzenie nr 806/2014 lub rozporządzenie delegowane 2015/63 są niezgodne z prawem z uwagi na zarzucaną wobec nich niezgodność z zasadą pewności prawa poprzez brak przewidywalności co do stosowania wskaźników ryzyka, musi zostać oddalona.

228    W konsekwencji należy oddalić drugą część trzeciego zarzutu.

c)      W przedmiocie części trzeciej dotyczącej sposobu ustalania „stopy wzrostu depozytów gwarantowanych”

229    Skarżąca twierdzi, że cel, jakim jest osiągnięcie końcowego poziomu docelowego – wynoszącego 1 % kwoty depozytów gwarantowanych unii bankowej – zakłada, że każdego roku SRB ocenia „stopę wzrostu depozytów gwarantowanych”, która [zdaniem skarżącej] została określona w sposób niejasny oraz której zmiany są trudne do przewidzenia przez instytucje.

230    SRB kwestionuje tę argumentację.

231    Należy wskazać, że skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wykazywałby, że przepisy wskazane powyżej w punkcie 183 są na tyle niejednoznaczne, że stanowi to przeszkodę do tego, by instytucje mogły z wystarczającą pewnością rozwiać ewentualne wątpliwości co do określenia końcowego poziomu docelowego i rocznego poziomu docelowego.

232    Poza tym w ramach części argumentacji skarżąca kwestionuje w rzeczywistości brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego. Zastrzeżenie to nie dotyczy zgodności z prawem przepisów wskazanych powyżej w pkt 183 i zostanie zbadane poniżej w pkt 271–308.

233    W konsekwencji należy oddalić część trzecią zarzutu trzeciego w zakresie, w jakim skarżąca kwestionuje zgodność z prawem tych przepisów.

d)      W przedmiocie części czwartej dotyczącej niezgodności kryteriów obliczania zdefiniowanych w rozporządzeniu delegowanym 2015/63 z art. 290 TFUE

234    W ramach trzeciego zarzutu skarżąca podniosła także, że to, że istotne kryteria obliczeń zostały zdefiniowane w rozporządzeniu delegowanym 2015/63, a nie w rozporządzeniu nr 806/2014, narusza artykuł 290 TFUE. Skarżąca doprecyzowała na rozprawie, że poprzez to twierdzenie podnosi ona, że dyrektywa 2014/59 określiła jedynie szerokie kategorie ryzyka i pogrupowała je w cztery elementy ryzyka, nie odnosząc się jednak do samych tych kryteriów, które zostały zdefiniowane przez Komisję w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

235    Parlament podważa zasadność tej części zarzutu trzeciego i podnosi kwestię jej dopuszczalności, jako że nie została ona przedstawiona w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny w treści skargi.

236    W tym względzie, jak wynika z orzecznictwa, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, żeby najbardziej istotne okoliczności stanu faktycznego i stanu prawnego, na których się ona opiera, były zawarte, przynajmniej w skrócie, lecz w sposób spójny i zrozumiały, w tekście samej skargi, a to w celu zagwarantowania pewności prawa i należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości. W związku z tym każdy zarzut, który nie został dostatecznie sformułowany w skardze wszczynającej postępowanie, należy uznać za niedopuszczalny. Analogiczne wymogi obowiązują, w przypadku gdy zastrzeżenie jest powoływane na poparcie zarzutu. Istnienie tej bezwzględnej przeszkody procesowej sąd Unii powinien stwierdzić z urzędu (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 czerwca 2021 r., Włochy/Komisja, T‑265/19, EU:T:2021:392, niepublikowany, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 7 lipca 2021 r., Kampete/Rada, T‑455/17, niepublikowany, EU:T:2021:411, pkt 135 i przytoczone tam orzecznictwo).

237    W niniejszym przypadku skarga ogranicza się w pkt 125 do wskazania, że „istotnie strukturyzująca i determinująca funkcja kryteriów obliczeń zdefiniowanych w [r]ozporządzeniu delegowanym [2015/63] prowadzi[ła] do uznania, że kryteria te [były], z definicji, istotne dla [rozporządzenia nr 806/2014], co oznacza[ło] naruszenie art. 290 TFUE” oraz – w pkt 139 – stwierdzenie, że „to, że istotne kryteria zostały przyjęte w ramach [r]ozporządzenia delegowanego a nie [rozporządzenia nr 806/2014] [było] niezgodne z art. 290 [ust. 1] TFUE”.

238    Twierdzenie te nie zostały poparte jakąkolwiek argumentacją w treści skargi. Skarżąca nie wskazała, przede wszystkim, tych przepisów rozporządzenia delegowanego 2015/63, które jej zdaniem zawierały istotne elementy w znaczeniu art. 290 TFUE ust. 1 akapit drugi zdanie drugie, a które powinny były znaleźć się w dyrektywie 2014/59. Skarżąca nie sprecyzowała, które konkretnie elementy tych przepisów miałyby mieć charakter „istotny", ani nie przedstawiła żadnej argumentacji w tym zakresie.

239    Wreszcie niejasność niniejszej części zarzutu potęguje fakt, że została ona podniesiona w ramach zarzutu dotyczącego naruszenia innej zasady prawa, a mianowicie zasady pewności prawa.

240    W konsekwencji należy stwierdzić, że najbardziej istotne okoliczności stanu faktycznego i stanu prawnego, na których opiera się zastrzeżenie dotyczące naruszenia art. 290 TFUE nie wynikają, przynajmniej w formie skrótowej, z tekstu samej skargi. Zastrzeżenie to nie spełnia więc wymogów wskazanych powyżej w pkt 236.

241    W tych okolicznościach argumentacji skarżącej na rozprawie nie można uznać za rozwinięcie zastrzeżenia sformułowanego w pkt 125 i 139 skargi, jako że zastrzeżenie to nie zostało podniesione w sposób ważny.

242    W związku z tym należy oddalić czwartą część trzeciego zarzutu jako niedopuszczalną.

4.      W przedmiocie zarzutu czwartego i piątego dotyczących naruszenia zasady dobrej administracja i naruszenia zasady skutecznej ochrony sądowej w zakresie, w jakim zawierają one zarzut niezgodności z prawem

243    Skarżąca twierdzi, że zarówno art. 4 ust. 2, art. 6–7 i załącznik I rozporządzenia delegowanego 2015/63, jak i zaskarżona decyzja, która opiera się na tych przepisach, naruszają zasadę dobrej administracji, w której zawiera się obowiązek uzasadnienia, a także zasadę skutecznej ochrony sądowej. Zdaniem skarżącej, instytucje nie mają dostępu to wszystkich danych, które są im niezbędne do tego, aby zrozumieć i zweryfikować zaskarżoną decyzję. Przede wszystkim szczegółowe zasady obliczania „stopnia korekty depozytów gwarantowanych” nie są [jej zdaniem] znane instytucjom, co uniemożliwia im upewnienie się co do poprawności obliczeń dokonanych w tym zakresie.

244    SRB kwestionuje tę argumentację.

245    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zasada dobrej administracji w przypadkach, w których – tak jak w niniejszej sprawie – instytucje lub organy Unii dysponują uprawnieniem dyskrecjonalnym, wymaga poszanowania gwarancji, jakie zapewnia porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych, wśród których znajduje się obowiązek właściwej instytucji lub organu zbadania przy zachowaniu staranności i bezstronności, wszystkich istotnych kwestii rozpatrywanego przypadku (wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r. Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14; z dnia 30 września 2003 r., Atlantic Container Line i in./Komisja, T‑191/98, od T‑212/98 do T‑214/98, EU:T:2003:245, pkt 404; z dnia 9 kwietnia 2019 r., Qualcomm i Qualcomm Europe/Komisja, T‑371/17, niepublikowany, EU:T:2019:232, pkt 200).

246    Po drugie, zgodnie z ustalonym orzecznictwem, skuteczność kontroli sądowej gwarantowana w art. 47 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą") wymaga, aby zainteresowany miał możliwość zapoznania się z powodami wydanej w stosunku do niego decyzji, czy to poprzez lekturę samej decyzji, czy to poprzez poinformowanie go o tych powodach na jego żądanie, bez uszczerbku dla uprawnienia właściwego sądu do zażądania podania tych powodów od właściwego organu, co pozwoli zainteresowanemu na obronę swoich praw w najlepszych możliwych warunkach oraz na podjęcie w sposób w pełni świadomy decyzji, czy celowe jest wniesienie sprawy do właściwego sądu, a sąd miał pełną możliwość dokonania kontroli zgodności z prawem wskazanej decyzji (zob. wyroki: z dnia 26 kwietnia 2018 r., Donnellan, C‑34/17, EU:C:2018:282, pkt 55; z dnia 24 listopada 2020 r., Minister van Buitenlandse Zaken, C‑225/19 i C‑226/19, EU:C:2020:951, pkt 43).

247    Ponadto, uwzględniając zasadę kontradyktoryjności stanowiącą część prawa do obrony ujętego w art. 47 karty, strony postępowania powinny mieć prawo do zaznajomienia się z wszystkimi dokumentami lub uwagami przedstawionymi sądowi celem wpłynięcia na jego orzeczenie i odniesienia się do nich. Oparcie uzasadnienia orzeczenia sądowego na okolicznościach faktycznych i dokumentach, o których strony lub jedna z nich nie mogły się dowiedzieć, i odnośnie do których w związku z tym nie mogły zająć stanowiska, stanowiłoby bowiem naruszenie prawa podstawowego do skutecznego środka prawnego przed sądem (zob. wyroki: z dnia 4 czerwca 2013 r., ZZ, C‑300/11, EU:C:2013:363, pkt 55, 56; z dnia 23 października 2014 r., Unitrading, C‑437/13, EU:C:2014:2318, pkt 21).

248    Jednakże, w niektórych wyjątkowych przypadkach, właściwy organ Unii może odmówić pełnego i dokładnego powiadomienia zainteresowanego o powodach stanowiących podstawę wydanej wobec niego decyzji, powołując się na względy ochrony danych poufnych. W takim przypadku konieczne jest zastosowanie metod oraz norm prawnych pozwalających na pogodzenie, z jednej strony, prawnie uzasadnionych względów ochrony danych poufnych, które uwzględniono przy wydawaniu takiej decyzji, a z drugiej strony konieczności zagwarantowania stronie w wystarczającym stopniu przestrzegania jej uprawnień procesowych, takich jak prawo do bycia wysłuchanym oraz zasada kontradyktoryjności (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 115–120; zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 18 lipca 2013 r. Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 125).

249    Ze względu na szczególny charakter składek ex ante pogodzenie takie powinno mieć miejsce również przy obliczaniu tych składek. Jak wynika bowiem z motywów 105–107 dyrektywy 2014/59 oraz z motywu 41 rozporządzenia nr 806/2014, składki te mają na celu zagwarantowanie, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, zachęcając jednocześnie do przyjmowania przez dane instytucje mniej ryzykownych sposobów funkcjonowania. Obliczanie składek ex ante opiera się więc nie na zastosowaniu pewnej stopy do podstawy [opodatkowania], lecz – zgodnie z art. 102 i 103 dyrektywy 2014/59 oraz art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 – na określeniu końcowego poziomu docelowego (zwanego dalej „ostatecznym poziomem docelowym”), który ma zostać osiągnięty przez sumę tych składek pobranych przed końcem okresu początkowego o długości ośmiu lat począwszy od 1 stycznia 2016 r. (zwanego dalej „okresem początkowym”), a następnie rocznego poziomu docelowego, który ma zostać rozłożony pomiędzy instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium uczestniczących państw członkowskich (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).

250    Ponieważ ostateczny poziom docelowy został określony jako mający wynosić 1 % kwoty depozytów gwarantowanych we wszystkich tych instytucjach, a podstawowa składka roczna każdej instytucji jest obliczana proporcjonalnie do kwoty jej zobowiązań netto (z wyłączeniem funduszy własnych) pomniejszonej o kwotę depozytów gwarantowanych w odniesieniu do łącznych zobowiązań netto wszystkich instytucji (z wyłączeniem funduszy własnych), które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium uczestniczących państw członkowskich, to oznacza to, że już samo założenie metody obliczania składek ex ante na rzecz SRF, jaka wynika z dyrektywy 2014/59 i rozporządzenia nr 806/2014, zakłada wykorzystanie przez SRB danych objętych tajemnicą handlową (zob. wyrok dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 114).

251    Instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii są przy tym co do zasady zobowiązane na podstawie zasady ochrony tajemnicy handlowej, która stanowi skonkretyzowaną w szczególności w art. 339 TFUE ogólną zasadę prawa Unii, do nieujawniania konkurentom prywatnego podmiotu gospodarczego poufnych informacji dostarczonych przez ten podmiot (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 109, 114 i przytoczone tam orzecznictwo).

252    W tych okolicznościach zadaniem Komisji oraz Rady Unii Europejskiej było – przy ustanawianiu systemu obliczania składek ex ante w rozporządzeniu delegowanym 2015/63 oraz w rozporządzeniu wykonawczym 2015/81 – pogodzenie poszanowania tajemnicy handlowej z zasadą skutecznej ochrony sądowej tak, aby dane objęte tą tajemnicą nie mogły być przekazywane zainteresowanym oraz, w szczególności, żeby nie były one ujawniane w uzasadnieniach decyzji ustalających wysokość składek ex ante.

253    Taki charakter systemu obliczania nie oznacza przy tym, że dokonanie skutecznej kontroli sądowej przez sąd Unii jest niemożliwe.

254    Z jednej strony bowiem przepisy, którym skarżąca zarzuca niezgodność z prawem, nie sprzeciwiają się temu, aby zgodnie z art. 88 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 806/2014 SRB ujawniła, przy podejmowaniu decyzji ustalającej składkę ex ante, informacje poufne uzyskane w ramach swojej działalności w formie skrótowej lub zbiorczej w taki sposób, że nie jest przy tym możliwe zidentyfikowanie poszczególnych instytucji (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 136).

255    Z drugiej strony, jeżeli uzasadnienie decyzji ma zostać ograniczone w celu zapewnienia ochrony danych poufnych, to do autora tej decyzji należy – w razie wniesienia skargi przed sądami Unii, która podważa te dane – podanie uzasadnienia przed tymi sądami w ramach spornego dochodzenia (zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lipca 2008 r., Chronopost i La Poste/UFEX i in., C‑341/06 P i C‑342/06 P, EU:C:2008:375, pkt 110; z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 145).

256    W takim przypadku, w celu dokonania skutecznej kontroli zgodnej z wymogami wynikającymi z art. 47 karty, sądy Unii mogą zwrócić się do SRB o przedstawienie danych, które miały uzasadniać obliczenia, których prawidłowość jest kwestionowana przed tymi sądami, zapewniając w razie potrzeby poufność tych danych (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 146).

257    Ponadto, przeprowadzając analizę całości okoliczności prawnych i faktycznych przedstawionych przez SRB, sąd Unii ma obowiązek sprawdzić zasadność powodów, na które powołuje się wspomniany organ, odmawiając udostępnienia danych wykorzystanych przy obliczaniu składki ex ante (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 lipca 2013 r. Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 126).

258    Jeżeli okaże się, że powody, na które powołuje się SRB, rzeczywiście stoją na przeszkodzie przekazaniu informacji lub dowodów przed sądem Unii, konieczne jest wyważenie w sposób odpowiedni wymogów związanych z prawem do skutecznej ochrony sądowej, w szczególności z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności, oraz wymogów ochrony tajemnicy handlowej (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 lipca 2013 r. Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 128).

259    Z powyższego wynika, że obliczanie składek ex ante na podstawie danych objętych tajemnicą handlową, zgodnie z art. 4 ust. 2, art. 6 i 7 załącznikiem I do rozporządzenia delegowanego 2015/63, jeżeli dane te nie są udostępniane zainteresowanym, nie oznacza, że przepisy te są niezgodne z zasadą dobrej administracji i zasadą skutecznej ochrony sądowej.

260    Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej.

261    W tym względzie, po pierwsze, skarżąca nie może powoływać się na wyroki z dnia 28 listopada 2019 r., Portigon/SRB (T‑365/16, EU:T:2019:824), i z dnia 23 września 2020 r., Landesbank Baden-Württemberg/SRB (T‑411/17, EU:T:2020:435). Z jednej strony drugi z tych wyroków został uchylony przez Trybunał w wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601), a rozważania dotyczące zasady skutecznej ochrony sądowej, na których opiera się skarżąca, zostały poddane krytyce. Z drugiej strony wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., Portigon/SRB (T‑365/16, EU:T:2019:824), wbrew temu, co twierdzi skarżąca, nie zawiera rozważań dotyczących konkretnie zasady skutecznej ochrony sądowej.

262    Po drugie, skarżąca nie może podważać zgodności z prawem rozporządzenia delegowanego 2015/63 z tego powodu, że ani rozporządzenie nr 806/2014, ani dyrektywa 2014/59 nie narzucają sposobu obliczania składek ex ante, zgodnie z którą poziom docelowy byłby najpierw określany, a następnie dokonywany byłby względny podział tychże składek pomiędzy instytucje.

263    W tym względzie wystarczy przypomnieć, jak wskazano powyżej w pkt 254–258, że Trybunał uznał, że prawodawca Unii mógł dokonać wyboru sposobu obliczania opartego na definicji poziomu docelowego, a następnie rocznego poziomu docelowego, który należy rozdzielić pomiędzy wszystkie instytucje, nie naruszając przy tym obowiązku uzasadnienia oraz zasady skutecznej ochrony sądowej (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 136, 145, 146).

264    W związku z tym rozporządzenie delegowane 2015/63 mogło także ustanawiać tego rodzaju metodę.

265    Po trzecie, zdaniem skarżącej instytucje nie mają dostępu to wszystkich danych, które są im niezbędne do tego, aby zrozumieć i zweryfikować zaskarżoną decyzję.

266    W tym względzie, z jednej strony, wystarczy przypomnieć, że przepisy przywołane powyżej w pkt 243 w żaden sposób nie ograniczają możliwości udostępnienia przez SRB, dla spełnienia wymogów przytoczonych powyżej w pkt 245–258, niezbędnych informacji, aby umożliwić zainteresowanym instytucjom upewnienie się, w szczególności, że posiadają one dostęp do wszystkich danych, które są konieczne do zrozumienia i zweryfikowania zaskarżonej decyzji.

267    Z drugiej strony, w zakresie w jakim wskazane zastrzeżenie dotyczy zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, skarżąca nie przedstawiła Sądowi niczego na poparcie tego zastrzeżenia.

268    Takie zastrzeżenie nie zasługuje zatem na uznanie.

269    Po czwarte, w odniesieniu do argumentacji skarżącej dotyczącej braku w treści zaskarżonej decyzji danych dotyczących określenia „stopy korekty depozytów gwarantowanych”, który służy do ustalenia rocznego poziomu docelowego, argumentacja taka nie podważa przepisów wymienionych powyżej w pkt 243, którym skarżąca zarzuca niezgodność z prawem w świetle zasady dobrej administracji oraz zasady skutecznej ochrony sądowej, ale zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Zostanie zatem ona zbadana poniżej w pkt 309–314.

270    Należy w związku z tym oddalić czwarty i piąty zarzut w zakresie, w jakim zostały one podniesione na poparcie zarzutu niezgodności z prawem art. 4 ust. 2, art. 6 i 7 oraz załącznika I rozporządzenia delegowanego 2015/63.

C.      W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji

1.      W przedmiocie uzasadnienia określenia rocznego poziomu docelowego

271    Jak wskazano w powyżej w pkt 232, w ramach trzeciej części zarzutu trzeciego, skarżąca kwestionuje w rzeczywistości, przede wszystkim, brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego.

272    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 po upływie okresu początkowego środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, który odpowiada co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

273    Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie jak najbardziej równomiernie, aż do osiągnięcia wspomnianego powyżej w pkt 272 poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji.

274    W art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wyjaśniono, że w każdym roku składki należne od wszystkich instytucji kredytowych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM, nie przekraczają 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego.

275    Co do sposobu obliczania składek ex ante, zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63, SRB oblicza je – dla wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich – na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić przy uwzględnieniu ostatecznego poziomu docelowego, oraz na podstawie obliczanej kwartalnie średniej kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku.

276    Podobnie, zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, SRB oblicza składkę ex ante dla każdej instytucji na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić na podstawie ostatecznego poziomu docelowego i zgodnie z metodą określoną w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

277    W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 48 zaskarżonej decyzji, SRB ustaliła dla okresu składkowego 2021 kwotę rocznego poziomu docelowego na 11 287 677 212,56 EUR.

278    W motywach 36 i 37 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła w istocie, że ten roczny poziom docelowy powinien zostać określony na podstawie analizy dotyczącej zmian, jakim podlegały depozyty gwarantowane w poprzednich latach, wszelkich istotnych zmian sytuacji gospodarczej, a także analizy dotyczącej wskaźników odnoszących się do fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu procyklicznych składek na sytuację finansową charakteryzującą instytucje. Następnie SRB uznała za właściwe, aby ustalić współczynnik, którego wartość opiera się na tej analizie i na środkach finansowych dostępnych w SRF (zwany dalej „współczynnikiem”). W celu uzyskania rocznego poziomu docelowego SRB zastosowała ten współczynnik do jednej ósmej średniej kwoty depozytów gwarantowanych w 2020 r.

279    To podejście przyjęte przez SRB w celu ustalenia współczynnika zostało przedstawione w motywach 38–47 zaskarżonej decyzji.

280    W motywie 38 zaskarżonej decyzji SRB odnotowała stałą tendencję wzrostową depozytów gwarantowanych w przypadku wszystkich instytucji w państwach członkowskich uczestniczących w SRM. Konkretnie rzecz ujmując, obliczana kwartalnie średnia kwota tych depozytów w 2020 r. wynosiła 6,689 bln EUR.

281    W motywach 40 i 41 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła prognozę tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w przypadku pozostałych trzech lat okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Oszacowała ona, że roczne stopy wzrostu depozytów gwarantowanych do końca okresu początkowego wyniosą od 4 % do 7 %.

282    W motywach 42–45 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła ocenę fazy cyklu gospodarczego i przewidywanego efektu procyklicznego, jakie składki ex ante mogą wywierać na sytuację finansową instytucji finansowych. W tym względzie SRB wskazała, że uwzględniła szereg informacji, takich jak sporządzona przez Komisję prognoza dotycząca wzrostu produktu krajowego brutto, podobna prognoza sporządzona przez Europejski Bank Centralny (EBC) czy też przepływ kredytów w sektorze prywatnym wyrażony jako odsetek produktu krajowego brutto.

283    W motywie 46 zaskarżonej decyzji SRB stwierdziła, że, nawet gdyby można było racjonalnie oczekiwać dalszego wzrostu depozytów gwarantowanych w ramach unii bankowej, tempo tego wzrostu byłoby niższe niż w 2020 roku. W tym względzie w motywie 47 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że przyjęła „ostrożne podejście” w odniesieniu do stóp wzrostu depozytów gwarantowanych na nadchodzące lata aż do 2023 roku.

284    Uwzględniając powyższe, SRB ustaliła w motywie 48 zaskarżonej decyzji wartość współczynnika na 1,35 %. Następnie obliczyła ona kwotę rocznego poziomu docelowego, mnożąc średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r. przez ten współczynnik i dzieląc wynik tego obliczenia przez osiem, zgodnie z następującym wzorem matematycznym, który został zawarty w motywie 48 tej decyzji:

„Cel0 [kwota rocznego poziomu docelowego] = Łączna kwota depozytów gwarantowanych2020 * 0,0135 * ⅛ = EUR 11 287 677 212,56”.

285    Na rozprawie SRB wskazała jednak, że ustaliła ten roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 w następujący sposób.

286    Po pierwsze, po przeprowadzeniu analizy prospektywnej SRB ustaliła kwotę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM, prognozowaną na koniec okresu początkowego, na około 7,5 bln EUR. W celu ustalenia tej kwoty SRB uwzględniła średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r., a mianowicie 6,689 bln EUR, wynoszącą 4 % roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych, a także liczbę pozostałych okresów składkowych do końca okresu początkowego, wynoszącą trzy.

287    Po drugie, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 SRB obliczyła 1 % z tych 7,5 bln EUR, aby uzyskać szacunkową kwotę ostatecznego poziomu docelowego, który miał zostać osiągnięty z końcem okresu początkowego, czyli około 75 mld EUR.

288    Po trzecie, SRB odjęła od tej ostatniej kwoty zasoby finansowe dostępne w SRF już w 2021 r., tj. około 42 mld EUR, aby uzyskać w ten sposób kwotę, jaka pozostawała do pobrania w okresach składkowych pozostałych do końca okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Kwota ta wynosiła około 33 mld EUR.

289    Po czwarte, SRB podzieliła tę ostatnią kwotę na trzy, aby rozdzielić ją równomiernie między te trzy pozostałe okresy składkowe. Roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 został zatem ustalony na kwotę, o której mowa w pkt 277 powyżej, tj. około 11,287 mld EUR.

290    Na rozprawie SRB stwierdziła również, że upubliczniła informacje, na których została oparta metoda opisana powyżej w pkt 286–289, i które umożliwiają skarżącej zrozumienie metody, za pomocą której ustalony został roczny poziom docelowy. SRB wyjaśniła w szczególności, że w maju 2021 r., czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji, lecz jeszcze przed wniesieniem skargi, opublikowała na swojej stronie internetowej notę informacyjną o nazwie „Fact Sheet 2021” (zwaną dalej „notą informacyjną”), w której wskazana została szacunkowa kwota ostatecznego poziomu docelowego. Podobnie SRB stwierdziła, że kwota środków finansowych dostępnych w ramach SRF była również dostępna na jej stronie internetowej, a także w innych publicznych źródłach, i to na długo przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

291    W celu zbadania, czy SRB wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego, należy przede wszystkim przypomnieć, że jego brak lub niewystarczający charakter stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, która może, a nawet powinna zostać uwzględniona przez sąd Unii z urzędu (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). Wynika z tego, że Sąd może, a nawet powinien uwzględnić również braki w uzasadnieniu inne niż te, na które powołuje się skarżąca, w szczególności w przypadku, gdy zostaną one ujawnione w toku postępowania.

292    W tym celu na ustnym etapie postępowania strony zostały wysłuchane na okoliczność wszelkich ewentualnych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które mogłyby odnosić się do określenia rocznego poziomu docelowego. W szczególności, wyraźnie o to zapytana, SRB potwierdziła metodę, według której rzeczywiście postępowała, określając roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 tak, jak została ona przedstawiona powyżej w pkt 286–289.

293    Co dotyczy z kolei treści obowiązku uzasadnienia, z orzecznictwa wynika, że uzasadnienie decyzji instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii ma szczególne znaczenie, ponieważ pozwala zainteresowanemu na podjęcie z pełną znajomością rzeczy decyzji, czy zamierza on wnieść skargę na tę decyzję, właściwemu sądowi zaś – na dokonanie jej kontroli, a zatem stanowi jedną z przesłanek skuteczności kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 karty (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 103 i przytoczone tam orzecznictwo).

294    Takie uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. W tym względzie nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę oraz w szczególności interes, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć podmioty, których akt ten dotyczy. W konsekwencji akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 104 i przytoczone tam orzecznictwo).

295    Ponadto uzasadnienie to powinno być w szczególności pozbawione sprzeczności, co umożliwia zainteresowanym zapoznanie się z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji w celu obrony ich praw przed właściwym sądem, a temu sądowi – przeprowadzenie kontroli (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 169 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 20, 45–47; z dnia 16 grudnia 2015 r., Grecja/Komisja, T‑241/13, EU:T:2015:982, pkt 56).

296    Podobnie, gdy autor zaskarżonej decyzji przedstawia w toku postępowania przed sądem Unii pewne wyjaśnienia dotyczące jej uzasadnienia, wyjaśnienia te powinny być spójne z rozważaniami przedstawionymi w tej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 45–47; z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja, T‑95/15, EU:T:2016:722, pkt 54, 55).

297    Jeśli bowiem rozważania przytoczone w zaskarżonej decyzji nie są spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi w toku postępowania sądowego, uzasadnienie danej decyzji nie spełnia funkcji, które zostały przypomniane powyżej w pkt 293 i 294. Taka niespójność uniemożliwia w szczególności, po pierwsze, zainteresowanym zapoznanie się przed wniesieniem skargi z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji i przygotowanie swej obrony w dotyczącym ich zakresie, i, po drugie, sądowi Unii, określenie powodów, które stanowiły rzeczywistą podstawę prawną tej decyzji, oraz zweryfikowanie ich zgodności z mającymi zastosowanie przepisami.

298    Wreszcie należy przypomnieć, że w sytuacji gdy SRB wydaje decyzję ustalającą składki ex ante, musi podać do wiadomości instytucji będących adresatami tej decyzji metodę służącą obliczeniu tych składek (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

299    To samo powinno dotyczyć metody ustalania kwoty rocznego poziomu docelowego, ponieważ kwota ta ma istotne znaczenie dla systematyki takiej decyzji. Jak wynika bowiem z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, sposób obliczania składek ex ante polega na podziale tej kwoty między wszystkie instytucje, które mają je uiścić, efektem czego podwyższenie lub obniżenie tej kwoty pociąga za sobą odpowiednie podwyższenie lub obniżenie składki ex ante poszczególnych instytucji.

300    Z powyższego wynika, że choć SRB jest zobowiązana przedstawić instytucjom, w drodze zaskarżonej decyzji, wyjaśnienia dotyczące metody określania rocznego poziomu docelowego, to wyjaśnienia te powinny być spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB w toku postępowania sądowego i dotyczącymi faktycznie zastosowanej metody.

301    Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

302    Należy bowiem przede wszystkim zaznaczyć, że w motywie 48 zaskarżonej decyzji przedstawiono wzór matematyczny, który został przedstawiony przez SRB jako podstawa dla określenia kwoty rocznego poziomu docelowego. Jak zaś wyjaśniono na rozprawie, okazuje się, że we wzorze tym nie ujęto elementów składowych metody faktycznie zastosowanej przez SRB. Jak wynika bowiem z powyższego (zob. pkt 286–289), w ramach tej metody SRB uzyskała kwotę rocznego poziomu docelowego, odejmując od ostatecznego poziomu docelowego środki finansowe dostępne w SRF w celu obliczenia kwoty, którą nadal miała otrzymać do końca okresu początkowego, i dzieląc tę ostatnią kwotę przez trzy. Te dwa etapy obliczania nie znajdują zaś żadnego odzwierciedlenia we wspomnianym wzorze matematycznym.

303    Ponadto stwierdzenia tego nie może podważyć twierdzenie SRB, zgodnie z którym w maju 2021 r. opublikowała ona notę informacyjną, w której określiła przedział wskazujący ewentualne kwoty ostatecznego poziomu docelowego, a na swojej stronie internetowej – kwotę dostępnych w SRF środków finansowych. Niezależnie bowiem od kwestii, czy skarżąca rzeczywiście wiedziała o tych kwotach, same w sobie nie umożliwiały jej one zrozumienia tego, że SRB rzeczywiście zastosowała dwie operacje, o których mowa powyżej w pkt 302, bowiem dodatkowo należy wyjaśnić, że we wzorze matematycznym wskazanym w motywie 48 zaskarżonej decyzji nawet o nich nie wspomniano.

304    Podobne niespójności mają również wpływ na sposób ustalenia współczynnika 1,35 %, który odgrywa jednak kluczową rolę we wzorze matematycznym, o którym mowa powyżej w pkt 303. Współczynnik ten można bowiem rozumieć w ten sposób, że uwzględnia on, oprócz innych parametrów, prognozę dotyczącą tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w pozostałych latach okresu początkowego. Jest to jednak niespójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB na rozprawie, z których wynika, że współczynnik ten został ustalony w sposób umożliwiający uzasadnienie wyniku obliczenia kwoty rocznego poziomu docelowego, czyli po obliczeniu przez SRB tej kwoty w ramach zastosowania czterech etapów przedstawionych powyżej w pkt 286–289, i, w szczególności, poprzez podział na trzy kwoty wynikającej z odliczenia środków finansowych dostępnych w SRF od ostatecznego poziomu docelowego. Takie postępowanie nie wynika zaś w żaden sposób z zaskarżonej decyzji.

305    Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z notą informacyjną ta kwota ostatecznego poziomu docelowego mieściła się w przedziale 70–75 mld EUR. Przedział ten okazuje się zatem niespójny z tym zawartym w motywie 41 zaskarżonej decyzji i dotyczącym stopy wzrostu depozytów gwarantowanych z 4 % do 7 %. SRB wskazała bowiem na rozprawie, że w celu określenia rocznego poziomu docelowego wzięła pod uwagę stopę wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości 4 % – która była najniższą stopą w drugim przedziale – i że uzyskała ona w ten sposób szacowany ostateczny poziom docelowy w wysokości 75 mld EUR, który stanowił najwyższą wartość pierwszego przedziału. Okazuje się zatem, że zachodzi rozbieżność pomiędzy tymi dwoma przedziałami. Po pierwsze bowiem, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych obejmuje również wartości wyższe od 4 %, których zastosowanie doprowadziłoby jednak do uzyskania szacunkowej wartości ostatecznego poziomu docelowego wyższej niż kwoty zawarte w przedziale odnoszącym się do tego poziomu docelowego. Po drugie, skarżąca nie jest w stanie zrozumieć powodu, dla którego SRB włączyła do przedziału odnoszącego się do tego poziomu docelowego kwoty niższe niż 75 mld EUR. Aby bowiem osiągnąć tę kwotę, konieczne byłoby zastosowanie wartości poniżej 4 %, która nie jest jednak zawarta w przedziale odnoszącym się do stopy wzrostu depozytów gwarantowanych. W tych okolicznościach skarżąca nie była w stanie określić sposobu, w jaki SRB wykorzystała, w celu obliczenia szacunkowej wartości ostatecznego poziomu docelowego, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych.

306    Wynika z tego, że, jeśli chodzi o określenie rocznego poziomu docelowego, metoda rzeczywiście zastosowana przez SRB, objaśniona przez nią na rozprawie, nie odpowiada metodzie opisanej w zaskarżonej decyzji, w związku z czym rzeczywiste powody, w świetle których został ustalony ten poziom docelowy, nie mogły zostać zidentyfikowane na podstawie zaskarżonej decyzji ani przez instytucje kredytowe, ani przez Sąd.

307    W świetle powyższego należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowo uzasadniona w zakresie dotyczącym określenia rocznego poziomu docelowego.

308    Część trzecią zarzutu trzeciego w zakresie, w jakim dotyczy ona braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji co do określenia rocznego poziomu docelowego należy zatem uwzględnić. Biorąc pod uwagę wyzwania prawne i gospodarcze związane z niniejszą sprawą, w interesie prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości należy jednak przeprowadzić analizę pozostałych zarzutów skargi.

2.      W pozostałym zakresie dotyczącym zarzutów czwartego i piątego, dotyczących naruszenia zasady dobrej administracja i naruszenia zasady skutecznej ochrony sądowej przez SRB w ramach zaskarżonej decyzji

309    Jak wynika to z powyższych obserwacji w pkt 269, poprzez zarzuty czwarty i piąty skarżąca podważa również naruszenie zasady dobrej administracji oraz zasady skutecznej ochrony sądowej przez zaskarżoną decyzję jako taką.

310    Argumentacja skarżącej dotyczy, mówiąc ściślej, braku w treści zaskarżonej decyzji danych dotyczących określenia „stopy korekty depozytów gwarantowanych”, który służy do ustalenia rocznego poziomu docelowego, to jest współczynnika.

311    Jak wynika z oceny przeprowadzonej powyżej w pkt 271–308, SRB naruszyła obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego.

312    Ponadto z art. 41 ust. 2 lit. c) karty oraz z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 246 wynika, że uzasadnienie decyzji organu Unii stanowi jeden z warunków skuteczności zasady dobrej administracji i skutecznej ochrony sądowej.

313    W związku z tym naruszenie obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego stanowi zarazem naruszenie zasady dobrej administracji i zasady skutecznej ochrony sądowej.

314    Należy zatem uwzględnić zarzuty czwarty i piąty w zakresie, w jakim dotyczą one naruszenia zasady dobrej administracji i skutecznej ochrony sądowej z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia.

3.      W przedmiocie zarzutów siódmego i ósmego, dotyczących oczywistych błędów w ocenie oraz naruszenia prawa wynikającego z ograniczenia zastosowania nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (EPI)

315    W ramach zarzutu siódmego skarżąca podnosi, że SRB dopuściła się wielu oczywistych błędów w ocenie przy ocenie poziomu stosowania EPI oraz gwarancji akceptowanych w zamian.

316    W ramach zarzutu ósmego skarżąca podnosi, że SRB naruszyła art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 103 ust. 3 dyrektywy 2014/59 przy ustalaniu poziomu stosowania EPI oraz gwarancji akceptowanych w zamian.

317    SRB kwestionuje tę argumentację.

318    Na wstępie należy przypomnieć, że składki ex ante mogą być wpłacane albo poprzez przekazanie środków pieniężnych z góry lub poprzez nieodwołalne zobowiązania płatnicze (EPI) zgodnie z art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014. W przypadku wykorzystania nieodwołanych zobowiązań płatniczych (EPI) instytucja zawiera porozumienie z SRB, w którym zobowiązuje się do zapłaty odpowiedniej sumy jako części składki ante na pierwsze wezwanie.

319    W tym względzie należy uściślić, że w zaskarżonej decyzji SRB ograniczyła stosowanie EPI do 15 % wysokości składek ex ante za okres składkowy 2021 oraz zabezpieczenia z ich tytułu jedynie do środków pieniężnych.

320    Poza tym należy przypomnieć, że art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 przewiduje, że dostępne środki finansowe uwzględniane na potrzeby osiągnięcia ostatecznego poziomu docelowego mogą obejmować nieodwołalne zobowiązania płatnicze (EPI), które są w pełni zabezpieczone zabezpieczeniem złożonym z aktywów o niskim ryzyku, nieobciążonych żadnymi prawami osób trzecich, do swobodnej dyspozycji i przeznaczone do wyłącznego wykorzystania przez SRB, przy czym udział tych nieodwołalnych zobowiązań płatniczych nie może przekraczać 30 % łącznej kwoty składek ex ante za każdy rok. Możliwość taką przewidziano również w art. 103 ust. 3 dyrektywy 2014/59.

321    Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB może uściślić w decyzji dotyczącej składek ex ante wnoszonych za dany okres składkowy udział EPI, które każda instytucja może wykorzystać, przy czym SRB przyjmuje zabezpieczenie tylko wówczas, gdy rodzaj i warunki zabezpieczenia pozwalają na jego szybkie upłynnienie, w tym – w przypadku decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – w czasie weekendu.

322    Przy określaniu udziału EPI SRB powinna, zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, czuwać nad tym, żeby stosowanie EPI w żaden sposób nie wpłynęło na zdolność finansową i płynność SRF.

323    Wreszcie art. 8 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 wskazuje, że w początkowym okresie w normalnych warunkach SRB zezwala na korzystania z EPI na wniosek instytucji oraz zapewnia ich równy podział pomiędzy instytucje, które o to wnioskują. Przepis ten doprecyzowuje również, że wysokość przydzielonych EPI nie może być niższa niż 15 % sumy zobowiązań płatniczych danej instytucji oraz że przy obliczaniu składek rocznych każdej z instytucji SRB czuwa nad tym, żeby suma tychże EPI nie przekroczyła 30 % sumy wysokości tych składek.

324    Z przywołanych wyżej przepisów wynika z jednej strony, że specjalny poziom EPI przyznanych instytucji, która wnioskuje o skorzystanie z nich, wynosi co najmniej 15 % sumy jej zobowiązań płatniczych, a z drugiej strony, że suma wszystkich przyznanych EPI nie może wykraczać poza 30 % sumy składek ex ante za cały dany okres składkowy. Drugi z tych poziomów, ustalany przez prawodawcę Unii, ma na celu, jak potwierdza to art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, zapewnienie, że płynność i zdolność finansowa SRF pozostanie niezagrożona.

325    W związku z tym do SRB należy ustalenie dokładnego udziału EPI przyznanych danej instytucji, która o to wnioskuje, przy czym udział ten nie może wynosić mniej niż 15 % sumy jej zobowiązań płatniczych, przy jednoczesnym upewnieniu się, że maksymalny poziom wskazany powyżej w pkt 324, odnoszący się do sumy wszystkich przyznanych EPI, nie został przekroczony. Poza tym, nawet jeżeli przepisy te nie precyzują charakteru akceptowanych zabezpieczeń, SRB może jednakże uwzględnić jedynie EPI zabezpieczone aktywami o niskim ryzyku, nieobciążonymi żadnymi prawami osób trzecich oraz których warunki umożliwiają ich szybkie upłynnienie.

326    Określenie dokładnego udziału EPI przyznanego danej instytucji, która o to wnosi, oraz przyjmowanych zabezpieczeń wiąże się z dokonywaniem złożonych ocen o charakterze ekonomicznym i technicznym, w związku z czym kontrola sądu Unii powinna ograniczać się do zbadania, czy skorzystanie ze swobody uznania nie było dotknięte oczywistym błędem, nie stanowiło nadużycia władzy lub też czy SRB w sposób oczywisty nie przekroczyła granic tej swobody uznania.

327    Argumenty skarżącej należy zbadać z uwzględnieniem tych właśnie rozważań.

328    Po pierwsze, w odniesieniu do ograniczenia stosowania EPI do 15 % kwoty składek ex ante, skarżąca uważa, że ograniczenie takie jest niezgodne z duchem, kontekstem oraz celem art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 w zakresie, w jakim SRB nie podjęła próby umożliwienia pełnego skorzystania z EPI powyżej wskazanego poziomu wynoszącego 15 %.

329    W tym względzie, jak wskazano to już powyżej w pkt 320, art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 precyzuje, że udział EPI nie może wykraczać ponad poziom 30 % sumy wszystkich składek ex ante wnoszonych corocznie. Przepis ten nie przewiduje jednakże, że SRB powinna ustalić poziom EPI w wysokości 30 % całości zobowiązań płatniczych instytucji, która o to wnosi.

330    Ponadto, określenie przez SRB udziału EPI przyznanego instytucjom, które o to wnoszą, powinno opierać się na konkretnej ocenie sytuacji, w jakiej znajdują się te instytucje oraz SRF, przy czym SRB powinna również czuwać nad tym, żeby wykorzystanie EPI nie wpłynęło w żaden sposób negatywnie na zdolność lub płynność finansową SRF, zgodnie z motywem 16 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

331    Jak wynika to przy tym w szczególności z motywu 150 zaskarżonej decyzji, SRB postanowiła nie wykroczyć poza poziom 15 % wysokości składek ex ante przy określaniu udziału EPI na podstawie konkretnej analizy wszystkich okoliczności, które uznała ona za istotne, w szczególności tych związanych z pandemią COVID-19 oraz skutków w perspektywie długookresowej, jakie miałoby wykorzystanie EPI w większym stopniu na sytuację instytucji.

332    W tych okolicznościach skarżąca nie może skutecznie podnosić, że ograniczenie stosowania EPI do 15 % sumy zobowiązań płatniczych instytucji, która o to wnosi, jest niezgodne z art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014.

333    Po drugie, skarżąca utrzymuje w odniesieniu do wymogu nałożonego przez SRB, zgodnie z którym zabezpieczenia EPI powinny być ustanawiane w środkach pieniężnych, że ani art. 103 ust. 3 dyrektywy 2014/59, ani art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 nie pozostawiają SRB swobody uznania w zakresie wyboru typu zabezpieczenia, jakie mogą zapewnić instytucje. SRB [jej zdaniem] wykroczyła więc poza przepisy prawne regulujące jej kompetencje poprzez narzucenie jako zasadę i w sposób wręcz regulacyjny takiego typu zabezpieczenia.

334    W tym względzie, jak stwierdzono powyżej pkt 326, z przepisów wskazanych powyżej w pkt 320–323 wynika, że SRB dysponuje uprawnieniem dyskrecjonalnym w zakresie warunków stosowania EPI oraz charakteru akceptowalnych zabezpieczeń w zamian za nie.

335    Uprawnienie to jest wprawdzie ograniczone wymogiem, wedle którego zabezpieczenia powinny być złożone z aktywów o niskim ryzyku, nieobciążonych żadnymi prawami stron trzecich, będących do wyłącznego użytku SRB oraz niewpływających w żaden sposób negatywnie na zdolność i płynność finansową SRF.

336    Skarżąca nie przedstawiła przy tym Sądowi żadnego konkretnego dowodu, który wskazywałby, jakie inne typy aktywów zapewniałyby porównywalny poziom zabezpieczenia do środków pieniężnych, jeżeli chodzi o te warunki.

337    W tych okolicznościach skarżąca nie może podnosić, że SRB naruszyła art. 103 ust. 3 dyrektywy 2014/59 i art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 806/2014 poprzez określenie, jakiego typu zabezpieczenia powinny wnosić instytucje w zamian za EPI.

338    Wniosku tego nie podważa fakt, że SRB uzasadniła ten wymóg, odnosząc się w motywie 152 zaskarżonej decyzji do EPI już zakontraktowanych w trakcie poprzednich okresów składkowych, ponieważ okoliczność ta nie wpływa w żaden sposób na zarzut naruszenia prawa.

339    Po trzecie, skarżąca podnosi, że ramy prawne stosowania EPI są niejasne, jako że SRB oddaliła wnioski niektórych instytucji albo nie informując ich o tym, ani poprzez w opublikowanie decyzji nr SRB/ES/2020/71 z dnia 16 grudnia 2020 r. określającej politykę na okres składkowy 2021 w odniesieniu do EPI (zwanej dalej „decyzją o polityce EPI”).

340    W tym względzie skarżąca nie wyjaśnia w sposób wystarczający wpływu tej okoliczności na ocenę podnoszonego w ramach niniejszych zarzutów naruszenia prawa.

341    Ponadto, w zakresie, w jakim niniejsze zastrzeżenie należy rozumieć w ten sposób, że skarżąca podważa w nim wystarczający charakter uzasadnienia zaskarżonej decyzji, należy wskazać, że zastrzeżenie to i zarzut siódmy, który dotyczy braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie EPI, pokrywają się. Skarżąca wycofała jednakże ten zarzut w trakcie rozprawy, dając do zrozumienia tym samym, że nie podważa już uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie stosowania EPI.

342    SRB przedstawiła, w każdym razie, w odpowiedzi na zarządzony w dniu 9 listopada 2022 r. środek dowodowy decyzje pośrednie, które miały znaczenie dla obliczania składek ex ante za okres składkowy 2021. Decyzje te, które zostały następnie doręczone skarżącej w wersji jawnej, zawierają w szczególności decyzję o polityce EPI. Ponadto sama zaskarżona decyzja w treści motywów 145–155 wskazuje uzasadnienie w zakresie dotyczącym EPI.

343    Skarżąca nie wskazała przy tym żadnego elementu decyzji o polityce EPI, który nie zostałby powtórzony w samej zaskarżonej decyzji.

344    W konsekwencji nic nie wskazuje, że brak publikacji decyzji o polityce EPI mogło mieć jakikolwiek wpływ na zakres informacji, jakimi dysponowała skarżąca, aby zweryfikować zgodność z prawem zastosowania EPI.

345    W czwartej kolejności, skarżąca utrzymuje, że SRB dopuściła się oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do ryzyka płynności i procykliczności, jakie ma wynikać ze stosowania EPI powyżej poziomu 15 % składek ex ante. Wbrew bowiem ocenie dokonanej przez SRB, stosowanie EPI zostało [jej zdaniem] przewidziane w celu złagodzenia skutków procyklicznych, jakie mogłyby wywoływać składki ex ante z uwagi na ich wysokość. Biorąc zatem pod uwagę kontekst makroekonomiczny w 2020 roku, szersze zastosowanie EPI mogło pozwolić na zrównoważenie wzrostu tych składek związanego ze wzrostem depozytów gwarantowanych instytucji.

346    W tym względzie jest prawdą, że jeżeli SRB określa udział EPI dla każdej z instytucji, która o to wnosi, na poziomie wyższym niż 15 % sumy jej zobowiązań płatniczych, poziom ten może stanowić odciążenie w perspektywie krótkookresowej dla instytucji, których to dotyczy, jak podnosi skarżąca, z uwagi na to, że obniża część składki ex ante, którą należy wpłacić natychmiast w środkach pieniężnych.

347    Niemniej jednak, jak wskazuje w istocie SRB, czemu nie zaprzeczyła żadna ze stron, poziom wyższy niż 15 % mógłby wywołać skutki procykliczne dla długoterminowej pozycji tych instytucji. Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 przewiduje bowiem, że w przypadku gdy dane działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji angażuje fundusz SRF zgodnie z art. 76 rozporządzenia nr 86/2014, SRB zwraca się o zrealizowanie całości lub części EPI, aby odpowiadające im sumy zostały wpłacone do SRF. Z tego wynika, że w takiej sytuacji instytucje, które korzystają z EPI, muszą je zrealizować i wpłacić odpowiadające im sumy, co niesie ze sobą wysokie ryzyko strat dla tych instytucji, a które byłoby jeszcze wyższe, gdyby udział EPI został określony na wysokim poziomie.

348    Jest tak tym bardziej z uwagi na fakt, że zaskarżona decyzja została przyjęta w szczególnych okolicznościach, które były naznaczone brakiem pewności gospodarczej związanej z pandemią COVID-19. W tym kontekście skutki, jakie mogłoby wywołać ewentualne wezwanie do zrealizowania EPI względem pozycji instytucji, mogłyby zostać spotęgowane, jak wskazuje w istocie SRB w motywach 150, 152 i 153 zaskarżonej decyzji.

349    W tych okolicznościach SRB mogła uznać, że wyższy poziom EPI mógłby wywołać skutki procykliczne dla instytucji w perspektywie długookresowej poprzez powiększenie ich strat wynikających z wypłaty sum odpowiadających EPI w ramach ewentualnego działania restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji.

350    W związku z tym skarżąca nie wykazała, że SRB dopuściła się oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy lub też w sposób oczywisty przekroczyła granice przysługującego jej uprawnienia dyskrecjonalnego, określając udział EPI w wysokości 15 % kwoty składek ex ante za okres składkowy 2021.

351    Wniosku tego nie podważają wyroki przytoczone przez skarżącą, to jest wyrok z dnia 9 września 2020 r., Société générale/EBC (T‑143/18, niepublikowany, EU:T:2020:389), wyrok z dnia 9 września 2021 r., Crédit agricole i in./EBC (T‑144/18, niepublikowany, EU:T:2020:390), wyrok z dnia 9 września 2021 r., Confédération nationale du Crédit mutuel i in./EBC (T‑145/18, niepublikowany, EU:T:2020:391), wyrok z dnia 9 września 2021 r., BPCE i in./EBC (T‑146/18, niepublikowany, EU:T:2020:392), wyrok z dnia 9 września 2021 r., Arkéa Direct Bank i in./EBC (T‑149/18, niepublikowany, EU:T:2020:393), wyrok z dnia 9 września 2021 r., BNP Paribas/EBC (T‑150/18 i T‑345/18, EU:T:2020:394). Wyroki te dotyczą decyzji EBC, w których nakazała ona odliczenie z funduszy własnych skumulowanych kwot EPI ustanowionych na rzecz SRF lub systemów gwarancji depozytów. W wyrokach tych sąd Unii nie wypowiedział się w sprawie określania przez SRB poziomu stosowania EPI, ani zabezpieczeń przyjmowanych w zamian za nie.

352    Po piąte, skarżąca utrzymuje, że SRB nie wyjaśniła, na czym polegało ryzyko płynności w przypadku zabezpieczeń ustanowionych wyłącznie w środkach pieniężnych wyrażonych w euro. W tym względzie wzór porozumienia dotyczącego EPI miał przewidywać mechanizm zapewniający odpowiednią płynność SRF, przyznając, z jednej strony, możliwość zajęcia przez SRB w krótkim czasie środków pieniężnych odpowiadających EPI ustanowionych tytułem zabezpieczenia oraz, z drugiej strony, pełną własność SRB w odniesieniu do tych środków oraz możliwość swobodnego dysponowania nimi w przypadku niedotrzymania terminu płatności przez daną instytucję.

353    W zakresie, w jakim niniejsze zastrzeżenie należy rozumieć w ten sposób, że skarżąca podważa w nim wystarczający charakter uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do ryzyka płynności w przypadku zabezpieczeń ustanowionych wyłącznie w środkach pieniężnych wyrażonych w euro, należy wskazać, że zastrzeżenie to i zarzut szósty, który dotyczy braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie EPI, pokrywają się. Tymczasem, jak wskazano powyżej w pkt 341, skarżąca wycofała ten zarzut na rozprawie.

354    Ponadto, jeżeli argumentację sformułowaną przez skarżącą w odniesieniu do tego zastrzeżenia należy rozumieć w ten sposób, że utrzymuje ona w rzeczywistości, że SRB dopuściła się oczywistego błędu w ocenie poprzez ustalenie udziału EPI w wysokości 15 % kwoty składek ex ante, podczas gdy zabezpieczenia te zostały ustanowione wyłącznie w środkach pieniężnych i, w związku z tym, nie niosły ze sobą ryzyka płynności w świetle wzoru porozumienia w sprawie EPI, należy wskazać, co następuje.

355    Z jednej strony, chociaż bezspornym jest, że zabezpieczenia dotyczące EPI ustanowione wyłącznie w środkach pieniężnych są aktywami o niskim stopniu ryzyka z uwagi na możliwość ich upłynnienia w krótkim terminie, okoliczność ta nie podważa rozważań przytoczonych powyżej w pkt 347–349, zgodnie z którymi SRB mogła uznać, że w szczególnych okolicznościach danego okresu oraz nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, poziom EPI, który byłby wyższy niż 15 % kwoty składek ex ante mógłby wywrzeć skutki procykliczne dla instytucji w perspektywie długookresowej.

356    Z drugiej strony skarżąca niesłusznie opiera się na wzorze porozumienia w sprawie EPI, podnosząc, że SRB powinna była zezwolić na wyższy niż 15 % udział EPI z uwagi na to, że wzór ten przewidywał pełną własność SRB wobec przekazanych środków pieniężnych, przez co środki te stanowią aktywa o niskim stopniu ryzyka.

357    Wzór porozumienia w sprawie EPI rzeczywiście przewiduje w art. 3.1, że w celu zabezpieczenia pełnej i terminowej zapłaty zabezpieczonych zobowiązań, instytucja ustanawia zabezpieczenie w środkach pieniężnych na rzecz SRB i przekazuje jej pełną własność kwoty w środkach pieniężnych odpowiadającej EPI oraz, w art. 3.5, że SRB ma pełną własność przekazanych środków pieniężnych oraz prawo swobodnego dysponowania nimi pod warunkiem obowiązku zwrotu kwoty odpowiadającej zabezpieczeniu w środkach pieniężnych w przypadku spłaty zobowiązań zabezpieczonych w terminie.

358    Artykuły 2, 5 i 6 wzoru porozumienia w sprawie EPI ustanawiają jednak procedurę, w której SRB wzywa do spłaty EPI oraz jej skutki dla danej instytucji.

359    W art. 2.1 i 2.2 wzoru porozumienia w sprawie EPI przewidziano, że SRB zwraca się do instytucji z wezwaniem do spłaty EPI. Artykuł 5 tego wzoru porozumienia stanowi, że wraz z otrzymaniem płatności, której dotyczyło wezwanie, SRB zwraca kwotę zabezpieczenia w środkach pieniężnych w wysokości płatności wskazanej w wezwaniu oraz rzeczywiście przekazanej. Artykuł 6 wzoru porozumienia w sprawie EPI stanowi, w szczególności, że w przypadku niedotrzymania terminu zapłaty na pierwsze wezwanie, SRB ma prawo konfiskaty wobec zabezpieczenia w środkach pieniężnych jako spełnienie zabezpieczonych zobowiązań i może, w szczególności, dokonać z tego tytułu kompensacji pomiędzy niezapłaconą kwotą zabezpieczonych zobowiązań oraz obowiązkiem zwrotu zabezpieczenia w środkach pieniężnych.

360    Z analizy postanowień wzoru porozumienia w sprawie EPI wynika, że nawet jeśli SRB przysługuje pełna własność środków pieniężnych zabezpieczających EPI, może ona jednak skorzystać z nich na rzecz SRF jedynie w ramach specjalnej procedury.

361    W tych okolicznościach SRB mogła uznać, zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, że EPI tego rodzaju nie zapewniały tego samego poziomu zabezpieczenia, jeżeli chodzi o zdolność finansową i płynność SRF, co natychmiastowa wypłata środków pieniężnych.

362    Po szóste, jeżeli skarżąca podnosi, że SRB nie odniosła się możliwości skorzystania z innych typów aktywów niż środki pieniężne, które można by jednak uznać za aktywa o niskim stopniu ryzyka oraz nieobciążonych żadnymi prawami osób trzecich, nie wskazała ona jednak, jakie inne typy aktywów zapewniałyby podobny poziom zabezpieczenia do środków pieniężnych, nie wpływając na zdolność finansową i płynność SRF, w związku z czym argument ten należy oddalić.

363    W tych okolicznościach skarżąca nie wykazała, że SRB dopuściła się oczywistych błędów w ocenie lub naruszyła prawo przy ustalaniu poziomu stosowania EPI w wysokości 15 % kwoty składek ex ante za okres składkowy 2021 oraz zabezpieczeń przyjmowanych tytułem EPI jedynie do środków pieniężnych.

364    W konsekwencji siódmy i ósmy zarzut należy oddalić.

D.      Wnioski

365    Biorąc pod uwagę zasadność trzeciej części zarzutu trzeciego oraz czwartego i piątego zarzutu w zakresie, w jakim dotyczą one bezpośrednio zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w odniesieniu do skarżącej.

E.      W przedmiocie ograniczenia skutków wyroku w czasie

366    SRB wnosi do Sądu o utrzymanie, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia lub, co najmniej, na okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

367    Skarżąca wskazała na rozprawie, że ewentualne stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na jej niezgodność z prawem co do istoty powinno prowadzić do zwrotu przez SRB jej składki ex ante. Poza tym stwierdzenie nieważności nie miałoby [jej zdanie] żadnego wpływu na działanie SRB, ani na stabilność finansową Unii, ponieważ tworzenie SRF byłoby na zaawansowanym etapie.

368    Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE sąd Unii może, jeśli uzna to za niezbędne, wskazać, które skutki aktu, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne.

369    W tym względzie z orzecznictwa wynika, że skutki takiego aktu mogą zostać utrzymane w mocy ze względów pewności prawa, a w szczególności wówczas, gdy bezpośrednie skutki stwierdzenia nieważności tego aktu wywołałyby poważne negatywne konsekwencje oraz gdy zgodność z prawem tego aktu jest kwestionowana nie ze względu na cel jego przyjęcia czy też jego treść, ale ze na uchybienie istotnym wymogom proceduralnym (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 175 i przytoczone tam orzecznictwo).

370    W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja została przyjęta z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych. Z drugiej strony Sąd nie stwierdził w niniejszym postępowaniu błędu wpływającego na zgodność z prawem tej decyzji co do istoty.

371    Ponadto, podobnie jak orzekł Trybunał w wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C‑584/20 P C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 177), należy uznać, że stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji bez utrzymania w mocy jej skutków do czasu jej zastąpienia nowym aktem mogłoby zagrozić wykonaniu dyrektywy 2014/59, rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63 stanowiących zasadniczą część unii bankowej, która przyczynia się do stabilności strefy euro.

372    W tych okolicznościach należy utrzymać w mocy skutki zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, do czasu wejścia w życie, w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, nowej decyzji SRB ustalającej składki ex ante skarżącej w na rzecz SRF za okres składkowy 2021.

 W przedmiocie kosztów

373    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ SRB przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżącej orzec, że pokryje ona własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

374    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania Parlament, Rada i Komisja pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2021/22 z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek wnoszonych ex ante za 2021 r. na poczet jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie, w jakim dotyczy ona La Banque postale.

2)      Skutki decyzji SRB/ES/2021/22 zostają utrzymane w mocy w zakresie, w jakim dotyczy ona La Banque postale, do czasu wejścia w życie, w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, nowej decyzji SRB ustalającej składki ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za okres składkowy 2021.

3)      SRB pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez La Banque postale.

4)      Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Kornezov De Baere Petrlík

Kecsmár Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 20 grudnia 2023 r.

Sekretarz Prezes

T. Henze

Spis treści

I. Okoliczności powstania sporu

II. Zaskarżona decyzja

III. Żądania stron

IV. Co do prawa

A. W przedmiocie niedopuszczalności skargi

B. W przedmiocie zarzutu niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014, rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz rozporządzenia wykonawczego 2015/81

1. W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania

a) W przedmiocie części pierwszej i drugiej dotyczącej nieuwzględnienia różnicy sytuacji, w których znajdują się instytucje unii bankowej oraz nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej

1) W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego części pierwszej dotyczącego nieuwzględnienia różnicy pomiędzy sytuacjami sektorów bankowych uczestniczących państw członkowskich oraz w przedmiocie części drugiej dotyczącej nieuzasadnionego charakteru wyłączenia depozytów gwarantowanych z podstawy obliczania podstawowej składki rocznej

2) W przedmiocie zastrzeżenia drugiego pierwszej części dotyczącej niespójności związanej z nieuwzględnieniem kryteriów oceny stosowanych w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego

b) W przedmiocie części trzeciej opartej na nieuzasadnionych charakterze braku wyłączenia zobowiązań kwalifikowalnych odpowiadających wymogom ostrożnościowym w ramach minimalnych wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (MREL)

c) W przedmiocie części czwartej dotyczącej tego, że składki ex ante nie odzwierciedlają ryzyka, które jest rzeczywiście ponoszone, z uwagi na kryteria obliczania mnożnika korekty

1) W przedmiocie zastrzeżenia pierwszego dotyczącego nieuwzględniania ogólnego profilu ryzyka właściwego każdej z instytucji

2) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego braku oceny czynników ryzyka w świetle wymogów nałożonych przez organ nadzoru w ramach SSM

3) W przedmiocie trzeciego zastrzeżenia dotyczącego braku możliwości ogólnego uwzględnienia każdej szczególnej cechy każdej z instytucji

2. W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

3. W przedmiocie zarzutu trzeciego dotyczącego naruszenia zasady pewności prawa

a) W przedmiocie części pierwszej dotyczącej braku możliwości poznania z wyprzedzeniem wysokości składki ex ante

b) W przedmiocie części drugiej dotyczącej braku przewidywalności w zakresie stosowania niektórych wskaźników ryzyka

c) W przedmiocie części trzeciej dotyczącej sposobu ustalania „stopy wzrostu depozytów gwarantowanych”

d) W przedmiocie części czwartej dotyczącej niezgodności kryteriów obliczania zdefiniowanych w rozporządzeniu delegowanym 2015/63 z art. 290 TFUE

4. W przedmiocie zarzutu czwartego i piątego dotyczących naruszenia zasady dobrej administracja i naruszenia zasady skutecznej ochrony sądowej w zakresie, w jakim zawierają one zarzut niezgodności z prawem

C. W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji

1. W przedmiocie uzasadnienia określenia rocznego poziomu docelowego

2. W przedmiocie czwartego i piątego zarzutu w pozostałym zakresie dotyczącym czwartego i piątego dotyczących naruszenia zasady dobrej administracja i naruszenia zasady skutecznej ochrony sądowej przez SRB w ramach zaskarżonej decyzji

3. W przedmiocie zarzutu siódmego i ósmego dotyczącego oczywistych błędów w ocenie oraz naruszenia prawa wynikającego z ograniczenia zastosowania nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (EPI)

D. Wnioski

E. W przedmiocie ograniczenia skutków wyroku w czasie

W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: francuski.