ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 16ης Ιουνίου 2015

Υπόθεση F‑118/10 DEP

Αριστείδης Ψαρράς

κατά

Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια Δικτύων και Πληροφοριών (ENISA)

«Υπαλληλική υπόθεση – Διαδικασία – Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Αντικείμενο:      Αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων, δυνάμει του άρθρου 106 του Κανονισμού Διαδικασίας, κατόπιν της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 2ας Οκτωβρίου 2012, Ψαρράς κατά ENISA (F‑118/10, EU:F:2012:138).

Απόφαση:      Το συνολικό ποσό των καταβλητέων από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Ασφάλεια Δικτύων και Πληροφοριών στον Α. Ψαρρά δικαστικών εξόδων ως αποδοτέων εξόδων στην υπόθεση F‑118/10 καθορίζεται στα 17 456,75 ευρώ, πλέον τόκων υπερημερίας από την ημερομηνία επιδόσεως της παρούσας διατάξεως μέχρι την ημερομηνία καταβολής, με επιτόκιο υπολογιζόμενο βάσει του οριζόμενου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επιτοκίου για τις βασικές πράξεις της αναχρηματοδοτήσεως, όπως ισχύει για την προαναφερθείσα περίοδο, προσαυξημένο κατά 3,5 μονάδες.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη –Αμοιβή που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους – Αναγκαιότητα της παροχής υπηρεσιών δικηγόρου, δυνάμενη να συναχθεί από τις πράξεις που διενεργήθηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 105, στοιχείο γ΄)

2.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Αίτηση καθορισμού δικαστικών εξόδων – Προθεσμία υποβολής – Τήρηση εύλογης προθεσμίας

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 106 § 1)

3.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Έννοια – Συμμετοχή περισσοτέρων δικηγόρων

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 105, στοιχείο γ΄)

1.      Ο δικαστής της Ένωσης δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει τις αμοιβές που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους, αλλά το ποσό μέχρι του οποίου μπορούν να αναζητηθούν οι αμοιβές αυτές από τον καταδικασθέντα στα δικαστικά έξοδα διάδικο. Αποφαινόμενος επί της αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων, ο δικαστής της Ένωσης δεν υποχρεούται να λάβει υπόψη του ούτε τον εθνικό πίνακα δικηγορικών αμοιβών ούτε τυχόν σχετική συμφωνία μεταξύ του διαδίκου και των εκπροσώπων ή συμβούλων του.

Ελλείψει διατάξεων περί τιμολογήσεως στο δίκαιο της Ένωσης, ο δικαστής οφείλει να εκτιμήσει ελεύθερα τα στοιχεία της υποθέσεως, λαμβάνοντας υπόψη το αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς, τη σημασία της από πλευράς δικαίου της Ένωσης, καθώς και τις δυσχέρειες της υποθέσεως, την έκταση της εργασίας που κλήθηκαν να εκτελέσουν οι εκπρόσωποι ή σύμβουλοι στο πλαίσιο της ένδικης διαδικασίας και τα οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσώπευσε η διαφορά για τους διαδίκους.

Συναφώς, από το γεγονός ότι δικηγόρος κατέθεσε δικόγραφο προσφυγής, παρέστη κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση και προσκόμισε διάφορα υπομνήματα μπορεί να συναχθεί ότι ο δικηγόρος αυτός όντως προέβη σε πράξεις και παρέσχε υπηρεσίες που ήταν αναγκαίες για τους σκοπούς της διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

Όσον αφορά τον καθορισμό του ποσού που αντιστοιχεί στην παροχή των αναγκαίων αυτών υπηρεσιών, η απόδειξη της καταβολής των εξόδων των οποίων ζητείται η απόδοση δεν αποτελεί προϋπόθεση για τον καθορισμό από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης των δικαστικών εξόδων που είναι δυνατό να αναζητηθούν.

(βλ. σκέψεις 24, 25 και 33 έως 35)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: διάταξη της 4ης Ιουλίου 2013, Kronofrance κατά Γερμανίας κ.λπ., C‑75/05 P‑DEP και C‑80/05 P-DEP, EU:C:2013:458, σκέψη 30

ΔΔΔΕΕ: διατάξεις της 10ης Νοεμβρίου 2009, X κατά Κοινοβουλίου, F‑14/08 DEP, EU:F:2009:149, σκέψη 22· της 26ης Απριλίου 2010, Schönberger κατά Κοινοβουλίου , F‑7/08 DEP, EU:F:2010:32, σκέψη 24· της 27ης Σεπτεμβρίου 2011, De Nicola κατά ΕΤΕπ, F‑55/08 DEP, EU:F:2011:155, σκέψεις 40 και 41· της 2ας Ιουλίου 2013, Martinez Erades κατά ΕΥΕΔ, F‑64/12 DEP, EU:F:2013:111, σκέψη 21· της 14ης Νοεμβρίου 2013, Cuallado Martorell κατά Επιτροπής, F‑96/09 DEP, EU:F:2013:186, σκέψη 28, και της 3ης Ιουλίου 2014, Bogusz κατά Frontex, F‑5/12 DEP, EU:F:2014:179, σκέψεις 30 έως 33 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Η αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων πρέπει να υποβάλλεται εντός ευλόγου προθεσμίας πέραν της οποίας ο διάδικος που καταδικάστηκε στα δικαστικά έξοδα δύναται να θεωρήσει βασίμως ότι ο διάδικος που δύναται να τα απαιτήσει παραιτήθηκε του δικαιώματός του. Περαιτέρω, ο εύλογος χαρακτήρας μιας προθεσμίας πρέπει να εκτιμάται σε συνάρτηση με το σύνολο των περιστάσεων που χαρακτηρίζουν κάθε υπόθεση και, ειδικότερα, με τα συμφέροντα του διαδίκου που διακυβεύονται στη δίκη, την περιπλοκότητα της υποθέσεως, καθώς και τη συμπεριφορά των διαδίκων.

Όσον αφορά τη συμπεριφορά των διαδίκων, αν και η άσκηση αναιρέσεως δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, είναι εύλογο ο διάδικος που δικαιούται αποδόσεως των δικαστικών εξόδων να αναμένει την πάροδο της προθεσμίας ασκήσεως αναιρέσεως πριν υποβάλει την αίτησή του για απόδοση των δικαστικών εξόδων.

(βλ. σκέψεις 28 και 30)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: διάταξη της 21ης Ιουνίου 1979, Dietz κατά Επιτροπής, 126/76 DEP, EU:C:1979:158, σκέψη 1, και απόφαση της 28ης Φεβρουαρίου 2013, Επανεξέταση Arango Jaramillo κ.λπ. κατά ΕΤΕπ, C‑334/12 RX-II, EU:C:2013:134, σκέψεις 28 και 33

ΓΔΕΕ: διάταξη της 17ης Απριλίου 1996, Air France κατά Επιτροπής, T‑2/93 DEP, EU:T:1996:48, σκέψεις 10 έως 12

3.      Η αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων έχει μάλλον τυποποιημένο χαρακτήρα και διακρίνεται, κατ’ αρχήν, από την έλλειψη κάθε δυσκολίας για τον δικηγόρο που έχει ήδη χειριστεί την υπόθεση επί της ουσίας.

Τα δε έξοδα που συνδέονται με την πρόσληψη νέου δικηγόρου μετά την ένδικη διαδικασία, μπορούν να επιβαρύνουν τον διάδικο που καταδικάστηκε στα δικαστικά έξοδα μόνο στον βαθμό που αντιστοιχούν στον χρόνο που αυτός ο νέος δικηγόρος αφιέρωσε στη δικογραφία, χωρίς πάντως να περιλαμβάνεται ο χρόνος που απαιτήθηκε για να λάβει γνώση της δικογραφίας αυτής.

(βλ. σκέψεις 53 και 54)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: διατάξεις της 7ης Ιουνίου 2012, France Télévisions κατά TF1, C‑451/10 P‑DEP, EU:C:2012:323, σκέψη 32, και της 10ης Οκτωβρίου 2013, ΚΓΦΠ κατά Schräder, C‑38/09 P‑DEP, EU:C:2013:679, σκέψη 42

ΓΔΕΕ: διάταξη της 15ης Μαρτίου 2000, Enso-Gutzeit κατά Επιτροπής, T‑337/94 DEP, EU:T:2000:76, σκέψη 21

ΔΔΔΕΕ: διάταξη της 3ης Ιουλίου 2014, Bogusz κατά Frontex, EU:F:2014:179, σκέψη 47