POSTANOWIENIE SĄDU (siódma izba)
z dnia 21 września 2011 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – REACH – Identyfikacja kwasu bornego i tetraboranu disodu, bezwodnego jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy – Brak bezpośredniego oddziaływania – Niedopuszczalność
W sprawie T‑346/10
Borax Europe Ltd, z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez adwokata K. Nordlandera, oraz H. Pearson, solicitor,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA), reprezentowanej przez M. Heikkilä oraz W. Broere’a, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokatów J. Stuycka oraz A.M. Vandromme’a,
strona pozwana,
popierana przez:
Komisję Europejską, reprezentowaną przez P. Olivera oraz E. Manhaeve’a, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez K. Sawyer, barrister,
interwenient,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ECHA, opublikowanej w dniu 18 czerwca 2010 r., o zidentyfikowaniu kwasu bornego (WE nr 233‑139‑2) i tetraboranu disodu, bezwodnego (WE nr 215‑540‑4) jako substancji spełniających przesłanki z art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1) i umieszczającej te substancje na liście substancji zidentyfikowanych w celu włączenia ostatecznie do załącznika XIV do wspomnianego rozporządzenia, zgodnie z art. 59 tego rozporządzenia,
SĄD (siódma izba),
w składzie: A. Dittrich (sprawozdawca), prezes, I. Wiszniewska‑Białecka i M. Prek, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Borax Europe Ltd, jest spółką prawa angielskiego. Jej działalność polega na imporcie i sprzedaży w Unii Europejskiej kwasu bornego (WE nr 233‑139‑2) i tetraboranu disodu, bezwodnego (WE nr 215‑540‑4) (zwanych dalej łącznie „boranami”), które dostarcza jej spółka prawa amerykańskiego.
2 Do zastosowań boranów należą między innymi szkło i izolacyjne włókno szklane. Borany są także stosowane w detergentach i produktach czyszczących, a także do obróbki mającej na celu konserwację drewna.
3 Borany zostały włączone do załącznika I do dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz.U. 196, s. 1) przez dyrektywę Komisji 2008/58/WE z dnia 21 sierpnia 2008 r. dostosowującą po raz trzydziesty do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548 (Dz.U. L 246, s. 1), która weszła w życie w dniu 5 października 2008 r. Przez to włączenie borany zostały zaklasyfikowane jako substancje działające szkodliwie na rozrodczość kategorii 2.
4 Wraz z wejściem w życie w dniu 20 stycznia 2009 r. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. L 353, s. 1), załącznik I do dyrektywy 67/548 został uchylony, a jego treść, w wersji sprzed zmian dokonanych przez dyrektywę 2008/58, została przeniesiona do części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008. Ten ostatni załącznik nie wymieniał zatem boranów w momencie wejścia w życie rozporządzenia nr 1272/2008.
5 Wraz z wejściem w życie w dniu 25 września 2009 r. rozporządzenia Komisji (WE) nr 790/2009 z dnia 10 sierpnia 2009 r. dostosowującego do postępu naukowo‑technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (Dz.U. L 235, s. 1), zaklasyfikowanie boranów jako substancji działających szkodliwie na rozrodczość kategorii 2 zostało powtórzone w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008. Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 790/2009 klasyfikacja ta stosuje się od dnia 1 grudnia 2010 r., ale mogła być stosowana przed tą datą.
6 W dniu 8 marca 2010 r. Republika Federalna Niemiec i Republika Słowenii przekazały Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) dokumentację, którą opracowały w odniesieniu do zidentyfikowania kwasu bornego jako substancji spełniającej przesłanki określone w art. 57 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1), zmienionego następnie między innymi przez rozporządzenie nr 1272/2008, odnosząc się do klasyfikacji kwasu bornego jako substancji działającej szkodliwie na rozrodczość kategorii 2 w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008.
7 Tego samego dnia Królestwo Danii przekazało ECHA dokumentację, którą opracowało w odniesieniu do identyfikacji tetraboranu disodu, bezwodnego jako substancji spełniającej przesłanki określone w art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006, odnosząc się do klasyfikacji tetraboranu disodu, bezwodnego jako substancji działającej szkodliwie na rozrodczość kategorii 2 w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008.
8 Następnie ECHA opublikowała na swej stronie internetowej opinię wzywającą zainteresowane strony do przedłożenia ich uwag co do opracowanych dokumentacji dotyczących boranów. Po otrzymaniu uwag co do rozpatrywanych dokumentacji, zwłaszcza ze strony Association européenne des borates (europejskiego stowarzyszenia ds. boranów), którego skarżąca jest członkiem, ECHA odesłała te dokumentacje do komitetu państw członkowskich. W dniu 9 czerwca 2010 r. komitet ten doszedł do jednomyślnego porozumienia co do identyfikacji boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy, spełniających przesłanki określone w art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006.
9 W dniu 18 czerwca 2010 r. lista substancji zidentyfikowanych w celu ich ostatecznego włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia nr 1907/2006 (zwana dalej „listą substancji kandydackich”), obejmująca borany, została opublikowana na stronie internetowej ECHA.
Przebieg postępowania i żądania stron
10 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 sierpnia 2010 r. skarżąca złożyła skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji ECHA, opublikowanej w dniu 18 czerwca 2010 r., identyfikującej borany jako substancje spełniające kryteria określone w art. 57 rozporządzenia nr 1907/2006 i umieszczającej te substancje na liście substancji kandydackich zgodnie z art. 59 wspomnianego rozporządzenia (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
11 Pismem, które zostało zarejestrowane w sekretariacie Sądu w dniu 10 grudnia 2010 r., Komisja Europejska złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania ECHA. Postanowieniem prezesa siódmej izby Sądu z dnia 12 stycznia 2011 r. wniosek ten, po wysłuchaniu stron głównych, został uwzględniony.
12 W oddzielnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 grudnia 2010 r. ECHA podniosła zarzut niedopuszczalności na podstawie art. 114 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem. W dniu 31 stycznia 2011 r. skarżąca złożyła uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności.
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 stycznia 2011 r. skarżąca złożyła wniosek o objęcie klauzulą poufności jej pism w odniesieniu do interwenienta. Wniosek ten nie został podważony.
14 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 lutego 2011 r. Komisja zrzekła się prawa do przedstawienia interwencji ograniczonej do dopuszczalności.
15 W swojej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim klasyfikuje ona borany jako substancje spełniające kryteria określone w art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006 i postanawia o ich umieszczeniu na liście substancji kandydackich;
– obciążenie ECHA kosztami postępowania.
16 W swoim zarzucie niedopuszczalności ECHA wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że skarga jest niedopuszczalna;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
17 W uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności skarżąca wnosi do Sądu o:
– oddalenie zarzutu niedopuszczalności;
– uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną;
– nakazanie ECHA przedstawienia kopii zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim identyfikuje ona borany jako substancje spełniające kryteria określone w art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006 i umieszcza je na liście substancji kandydackich.
Co do prawa
18 Zgodnie z art. 114 §§ 1 i 4 regulaminu postępowania, jeżeli jedna ze stron o to wnosi, Sąd może orzec w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy. Zgodnie z art. 114 § 3, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania odbywa się ustnie. W niniejszej sprawie Sąd ocenia, iż akta sprawy dają mu wystarczająco jasny pogląd na sprawę, a zatem otwieranie procedury ustnej nie jest konieczne.
19 W uzasadnieniu swych wniosków ECHA podnosi dwa zarzuty niedopuszczalności dotyczące braku bezpośredniego oddziaływania zaskarżonej decyzji na skarżącą oraz faktu, że wspomniana decyzja, nie będąc aktem regulacyjnym w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, nie dotyczy jej indywidualnie.
W przedmiocie zarzutu niedopuszczalności dotyczącego braku bezpośredniego oddziaływania zaskarżonej decyzji na skarżącą
20 Na mocy art. 263 akapit czwarty TFUE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie obejmują środków wykonawczych.
21 W niniejszej sprawie jest bezsporne, że zaskarżona decyzja nie została skierowana do skarżącej, która nie jest zatem adresatem tego aktu. W takiej sytuacji na mocy art. 263 akapit czwarty TFUE, skarżąca może wnieść skargę o stwierdzenie nieważności wspomnianego aktu jedynie pod warunkiem, że akt ten dotyczy jej bezpośrednio.
22 W odniesieniu do bezpośredniego oddziaływania, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanka ta wymaga, aby po pierwsze będąca przedmiotem skargi decyzja wywierała bezpośrednie skutki na sytuację prawną jednostki i po drugie nie pozostawiała żadnej uznaniowości swoim adresatom, którzy są zobowiązani do jej wykonania, co ma mieć charakter automatyczny i wynikać musi z samego aktu Unii, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich (wyroki Trybunału: z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie C‑386/96 P Dreyfus przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2309, pkt 43; z dnia 29 czerwca 2004 r. w sprawie C‑486/01 P Front national przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. I‑6289, pkt 34; z dnia 10 września 2009 r. w sprawach połączonych C‑445/07 P i C‑455/07 P Komisja przeciwko Ente per le Ville vesuviane i Ente per le Ville vesuviane przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑7993, pkt 45).
23 W pierwszym rzędzie skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja dotyczy jej w sposób bezpośredni, ponieważ na jej sytuację prawną ma wpływ wynikający z tej decyzji obowiązek dostarczenia karty charakterystyki i jej aktualizacji przewidziany w art. 31 rozporządzenia nr 1907/2006. Należy podnieść, że zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. a)–c) tego rozporządzenia dostawcy substancji dostarczają odbiorcy substancji kartę charakterystyki, w przypadku gdy substancja spełnia kryteria klasyfikujące je jako niebezpieczne zgodnie z dyrektywą 67/548, w przypadku gdy substancja jest trwała, wykazująca zdolność do bioakumulacji i toksyczna lub bardzo trwała i wykazująca bardzo dużą zdolność do bioakumulacji zgodnie z kryteriami zawartymi w załączniku XIII tegoż rozporządzenia lub w przypadku gdy substancja znajduje się na liście sporządzonej zgodnie z art. 59 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 z powodów innych niż określone powyżej. Artykuł 31 ust. 9 lit. a) tego rozporządzenia stanowi w tym zakresie, że ta karta charakterystyki jest niezwłocznie aktualizowana przez dostawców, gdy tylko pojawią się nowe informacje, które mogą mieć wpływ na środki kontroli ryzyka, lub nowe informacje o zagrożeniach.
24 Po pierwsze, w odniesieniu do podnoszonego obowiązku dostarczenia karty charakterystyki na podstawie art. 31 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006 należy stwierdzić, że borany zostały umieszczone na liście substancji kandydackich, ponieważ na podstawie art. 57 lit. c) wspomnianego rozporządzenia spełniały kryteria klasyfikacji jako substancje działające szkodliwie na rozrodczość kategorii 2, zgodnie z dyrektywą 67/548. Ponieważ taki przypadek jest wyraźnie przewidziany w art. 31 ust. 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia, nie wchodzi on w zakres zastosowania art. 31 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia, który dotyczy wyłącznie przypadku, w którym substancja jest umieszczona na liście substancji kandydackich z powodów innych niż te, o jakich mowa w art. 31 ust. 1 lit. a) i b). Skarżąca nie była zatem zobowiązana, w związku z zaskarżoną decyzją, do dostarczenia karty charakterystyki na mocy art. 31 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006.
25 Po drugie, w odniesieniu do podnoszonego obowiązku uaktualniania karty charakterystyki wynikającego z art. 31 ust. 9 lit. a) rozporządzenia nr 1907/2006, należy zbadać, czy identyfikacja boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy w wyniku procedury przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 przez zaskarżoną decyzję stanowi nową informację w rozumieniu art. 31 ust. 9 lit. a) rozporządzenia nr 1907/2006, która może prowadzić do powstania obowiązku, o którym mowa w tym przepisie, czyli uaktualnienia karty charakterystyki, tak że zaskarżona decyzja wywiera bezpośrednie skutki na sytuację prawną skarżącej.
26 W odniesieniu do karty charakterystyki art. 31 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 stanowi, że powinna ona być sporządzona zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia. Zgodnie z tym załącznikiem, który obejmuje wytyczne sporządzania kart charakterystyki, karty te powinny stanowić narzędzie służące do przekazywania dalszym użytkownikom stanowiącym bezpośrednie kolejne ogniwa łańcucha dostaw właściwych informacji dotyczących bezpieczeństwa w odniesieniu do zaklasyfikowanych substancji. Celem tego załącznika jest zapewnienie spójności i precyzyjności treści każdej z obowiązkowych pozycji wymienionych w art. 31 ust. 6 rozporządzenia nr 1907/2006, tak aby powstałe karty charakterystyki umożliwiły użytkownikom podjęcie niezbędnych środków dotyczących ochrony zdrowia ludzkiego i bezpieczeństwa w miejscu pracy oraz ochrony środowiska.
27 Identyfikacja boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy, wynikająca z procedury przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006, może stanowić nową informację dotyczącą rubryk 2 (identyfikacja zagrożeń) i 15 (informacje dotyczące przepisów prawnych) z art. 31 ust. 6 wspomnianego rozporządzenia.
28 W odniesieniu do rubryki 2 (identyfikacja niebezpieczeństw), zgodnie z załącznikiem II pkt 2 rozporządzenia nr 1907/2006, należy podać w tym miejscu klasyfikację substancji, która wynika z zastosowania zasad zawartych w dyrektywie 67/548. Należy wskazać wyraźnie i zwięźle zagrożenia, które substancja przedstawia dla człowieka i środowiska.
29 W niniejszej sprawie identyfikacja boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy wynikająca z procedury przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 nie dotyczy klasyfikacji tych substancji zgodnie z dyrektywą 67/548. Ta identyfikacja została dokonana z tego powodu, że borany na podstawie art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006 spełniały kryteria klasyfikacji substancji działających szkodliwie na rozrodczość kategorii 2 zgodnie z dyrektywą 67/548. Tymczasem okoliczność, że borany spełniały te kryteria, została już ustalona w załączniku I do dyrektywy 67/548, zmienionej dyrektywą 2008/58, a w konsekwencji w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008, zmienionego rozporządzeniem nr 790/2009 (zob. pkt 3–5 powyżej). Zgodnie z art. 59 ust. 3 rozporządzenia nr 1907/2006 dane państwa członkowskie w ich dokumentacjach przekazanych ECHA w dniu 8 marca 2010 r. odniosły się do włączenia boranów do części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008 (zob. pkt 6, 7 powyżej).
30 Jest bezsporne, że w momencie opublikowania zaskarżonej decyzji, czyli w dniu 18 czerwca 2010 r., skarżąca nie podlegała obowiązkowo klasyfikacji boranów. Wraz z wejściem w życie w dniu 20 stycznia 2009 r. rozporządzenia nr 1272/2008, załącznik I do dyrektywy 67/548 obejmujący borany został uchylony, a obowiązek klasyfikacji boranów zgodnie ze zharmonizowanymi klasyfikacjami określonymi w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008, zmienionego rozporządzeniem nr 790/2009, nie miał zastosowania, ponieważ art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 790/2009 określał datę 1 grudnia 2010 r. jako punkt wyjścia w tym zakresie.
31 Jednakże zagrożenia, które doprowadziły do klasyfikacji boranów, zostały w sposób wystarczający pod względem prawnym zdefiniowane w momencie opublikowania zaskarżonej decyzji. Po pierwsze, dla wszystkich zainteresowanych stron było oczywiste, że zagrożenia te nie zniknęły w wyniku zwykłego uchylenia załącznika I do dyrektywy 67/548, którego treść miała być przeniesiona do części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008. Po drugie, wraz z wejściem w życie w dniu 25 września 2009 r. rozporządzenia nr 790/2009 klasyfikacja boranów jako substancji działających szkodliwie na rozrodczość kategorii 2 została powtórzona w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008. Fakt, że klasyfikacje te nie musiały być obowiązkowo stosowane przed dniem 1 grudnia 2010 r., nie podważa prawnego istnienia stwierdzenia, że kryteria klasyfikacji były spełnione od momentu wejścia w życie rozporządzenia nr 790/2009. Artykuł 2 ust. 2 rozporządzenia nr 790/2009 jedynie odracza do dnia 1 grudnia 2010 r. obowiązki prawne wynikające z tych klasyfikacji na mocy rozporządzenia nr 1272/2008, zmienionego przez rozporządzenie nr 790/2009. To stwierdzenie jest poparte okolicznością, że z art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 790/2009 wynika, iż zharmonizowane klasyfikacje części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008, zmienionego rozporządzeniem nr 790/2009, mogły być stosowane przed dniem 1 grudnia 2010 r.
32 Z powyższego wynika, że identyfikacja boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy nie zawierała nowych informacji dotyczących niebezpiecznych właściwości tych substancji, ale stanowiła wynik procedury identyfikacji przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006. Zaskarżona decyzja nie dostarczyła zatem żadnych nowych informacji dotyczących identyfikacji zagrożeń w rozumieniu rubryki 2 z art. 31 ust. 6 rozporządzenia nr 1907/2006.
33 W odniesieniu do rubryki 15 (informacje dotyczące przepisów prawnych) z art. 31 ust. 6 rozporządzenia nr 1907/2006 należy stwierdzić, że zgodnie z pkt 15 załącznika II do wspomnianego rozporządzenia, jeżeli substancja objęta kartą charakterystyki podlega specjalnym przepisom dotyczącym ochrony ludzi lub środowiska na poziomie Unii – np. zezwoleniom wydanym na mocy tytułu VII lub ograniczeniom obowiązującym na mocy tytułu VIII tegoż rozporządzenia – przepisy te powinny zostać określone w zakresie, w jakim jest to możliwe.
34 W tym zakresie, po pierwsze, należy stwierdzić, że o ile jest bezsporne, iż identyfikacja substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy wynikająca z procedury określonej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 może prowadzić do powstania obowiązków przekazania informacji ciążących na podmiotach gospodarczych, nie oznacza to jednak, że dana substancja objęta jest szczególnym systemem, w wyniku czego byłaby ona przedmiotem przepisów szczególnych. Wspomniana identyfikacja nie ma natomiast wpływu na wprowadzenie do obrotu i stosowanie substancji.
35 Po drugie, w odniesieniu do procedury zezwoleń przewidzianej w tytule VII rozporządzenia nr 1907/2006 i ograniczeń nałożonych na mocy tytułu VIII tego rozporządzenia, pkt 15 załącznika II do wspomnianego rozporządzenia podaje jako jedyne przykłady objęte stosowaniem tego przepisu wydane zezwolenia i ograniczenia. Ponieważ identyfikacja substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy wynikająca z procedury określonej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 nie dotyczy ograniczeń nałożonych na mocy tytułu VIII wspomnianego rozporządzenia, ale jest częścią procedury zezwoleń przewidzianej w tytule VII tego rozporządzenia, wymienienie ograniczeń w pkt 15 załącznika II do rozporządzenia nr 1907/2006 nie oznacza, że wspomniana identyfikacja objęta jest zakresem zastosowania rubryki 15 z art. 31 ust. 6 wspomnianego rozporządzenia.
36 W odniesieniu do wydanych zezwoleń, z tytułu VII rozporządzenia nr 1907/2006 wynika, że stanowią one zezwolenia wydane na mocy art. 60 tegoż rozporządzenia, które stanowią część późniejszego etapu procedury zezwoleń (art. 60–64 tego rozporządzenia). Wnioski o udzielenie zezwoleń składane są do ECHA na mocy art. 62 ust. 1 tego rozporządzenia w odniesieniu do jednego lub kilku zastosowań substancji, której wprowadzenie do obrotu jest zakazane ze względu na jej włączenie do załącznika XIV wspomnianego rozporządzenia. Tymczasem należy stwierdzić, że w odniesieniu do procedury zezwoleń przewidzianej w tytule VII rozporządzenia nr 1907/2006 identyfikacja substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy, wynikająca z art. 59 tego rozporządzenia, nie została wyraźnie wymieniona w pkt 15 załącznika II do wspomnianego rozporządzenia. O ile jest bezsporne, że zezwolenia wydane na mocy tytułu VII tego rozporządzenia zostały wymienione wyłącznie tytułem przykładu, to jednak ta wzmianka jest jedyną, która dotyczy procedury zezwoleń na mocy tytułu VII rozporządzenia nr 1907/2006. O ile nie jest wykluczone, że rubryki 15 karty charakterystyki dotyczą inne przepisy szczególne w zakresie ochrony ludzi i środowiska na poziomie Unii, co do procedury zezwoleń przewidzianej w tytule VII rozporządzenia nr 1907/2006 stwierdzenie to wspiera także fakt, że jedynie zezwolenia objęte są zakresem zastosowania tej rubryki. Wniosek ten potwierdza okoliczność, że art. 31 ust. 9 lit. b) wspomnianego rozporządzenia stanowi, iż karta charakterystyki powinna być aktualizowana w przypadku udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia.
37 Z powyższego wynika, że ze względu na identyfikację substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy, wynikającą z procedury przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006, substancja nie jest przedmiotem przepisów szczególnych w zakresie ochrony ludzi i środowiska na poziomie Unii w rozumieniu pkt 15 załącznika II do wspomnianego rozporządzenia.
38 W świetle powyższych rozważań identyfikacja boranów jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy, wynikająca z procedury przewidzianej w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006, nie stanowiła nowych informacji, które mogą mieć wpływ na środki kontroli ryzyka, ani nowych informacji o zagrożeniach w rozumieniu art. 31 ust. 9 lit. a) rozporządzenia nr 1907/2006, tak że skarżąca nie była zobowiązana do uaktualnienia karty charakterystyki. W konsekwencji zaskarżona decyzja nie wywiera bezpośrednich skutków na sytuację prawną skarżącej ze względu na obowiązek przewidziany w tym przepisie.
39 W drugim rzędzie, w odniesieniu do argumentacji skarżącej, że zaskarżona decyzja dotyczy jej bezpośrednio, ponieważ na jej sytuację prawną miały wpływ obowiązki wynikające z art. 7 ust. 2 i 3 i z art. 33 rozporządzenia nr 1907/2006, należy stwierdzić, że przepisy te zawierają obowiązki przekazywania informacji przez wytwórców, importerów i dostawców wyrobów określonych w art. 3 pkt 4, 11 i 33 tegoż rozporządzenia.
40 Zgodnie z art. 7 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia każdy wytwórca lub importer wyrobów przekazuje ECHA informacje, jeżeli substancja spełnia kryteria zawarte w art. 57 tego rozporządzenia i jest zidentyfikowana zgodnie z art. 59 ust. 1 tegoż rozporządzenia, jeśli po pierwsze, substancja jest obecna w tych wyrobach w ilości stanowiącej łącznie ponad jedną tonę rocznie na wytwórcę lub importera oraz, po drugie, substancja ta obecna jest w tych wyrobach w stężeniu wyższym niż 0,1% wag. W zakresie, w jakim art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 nie stosuje się, art. 7 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że wytwórca lub importer dostarcza odbiorcy wyrobu stosowne instrukcje. Zgodnie z art. 7 ust. 7 rozporządzenia nr 1907/2006 art. 7 ust. 2 i 3 wspomnianego rozporządzenia stosuje się od dnia 1 czerwca 2011 r. po upływie sześciu miesięcy po identyfikacji substancji zgodnie z art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia.
41 Na mocy art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 dostawca wyrobu zawierającego w stężeniu powyżej 0,1% wag. substancję spełniającą kryteria zawarte w art. 57 wspomnianego rozporządzenia i zidentyfikowaną zgodnie z art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia przekazuje odbiorcy wyrobu wystarczające informacje, którymi dysponuje, pozwalające na bezpieczne stosowanie wyrobu, a przynajmniej nazwę substancji. Zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006 ten sam obowiązek spoczywa na wspomnianym dostawcy wobec konsumenta na jego żądanie. Odpowiednie informacje powinny być przekazywane bezpłatnie w terminie 45 dni od otrzymania stosownego żądania.
42 Jest bezsporne, że skarżąca nie ma statusu wytwórcy ani importera, ani dostawcy wyrobu w rozumieniu art. 3 pkt 4, 11 i 33 rozporządzenia nr 1907/2006. Jej działalność polega na imporcie i sprzedaży boranów. Obowiązki przewidziane w art. 7 ust. 2 i 3 i w art. 33 wspomnianego rozporządzenia mogą zatem wyraźnie bezpośrednio dotyczyć wyłącznie klientów skarżącej w zakresie, w jakim klienci ci są wytwórcami lub importerami wyrobów lub dostawcami wyrobu.
43 Jednakże, odwołując się do wyroku Trybunału z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C‑125/06 P Komisja przeciwko Infront WM, Zb.Orz. s. I‑1451, pkt 52, skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja dotyczy jej bezpośrednio, ponieważ ma ona wpływ na sposób, w jaki jej klienci mogą wytwarzać lub dostarczać wyroby zawierające borany, nakładając na nich obowiązki przekazywania informacji, na które można powołać się przed sądami krajowymi i które wiążą się z sankcjami karnymi i cywilnymi.
44 W tym zakresie należy stwierdzić, że o ile w sprawie, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 43 wyroku w sprawie Komisja przeciwko Infront WM, sporne prawa były przedmiotem określonych ograniczeń prawnych ze względu na sporny akt, to nie jest tak w niniejszej sprawie w odniesieniu do boranów. Obowiązki przekazywania informacji ciążące bowiem na danych klientach skarżącej, przewidziane w art. 7 i 33 rozporządzenia nr 1907/2006, a które wynikają z zaskarżonej decyzji, nie określają nowych ograniczeń w odniesieniu do boranów. Jest bezsporne, że wytwórcy lub importerzy wyrobów oraz dostawcy wyrobu powinni dostarczyć informacje, jeśli substancja jest zidentyfikowana jako wzbudzająca szczególnie duże obawy zgodnie z art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 oraz jeśli spełnione są przesłanki przewidziane w art. 7 i 33 wspomnianego rozporządzenia. Jednakże te obowiązki przekazywania informacji nie prowadzą w konsekwencji do ograniczenia wprowadzenia do obrotu i stosowania danych substancji, tak by miały one wpływ na sytuację prawną dostawcy tej substancji. Poza tym skarżąca nie podniosła, że ewentualne obowiązki przekazywania informacji przez jej klientów wynikające z art. 7 i 33 rozporządzenia nr 1907/2006 bezwzględnie zakładają, że musi ona dostarczyć jej klientom informacje, tak by mogli oni spełnić swe obowiązki.
45 Z powyższego wynika, że obowiązki przewidziane w art. 7 ust. 2 i 3 oraz w art. 33 rozporządzenia nr 1907/2006 nie pozwalają na stwierdzenie, że zaskarżona decyzja wywiera bezpośrednie skutki na sytuację prawną skarżącej.
46 W trzecim rzędzie, w odniesieniu do argumentacji skarżącej, zgodnie z którą zaskarżona decyzja dotyczy jej bezpośrednio, ponieważ decyzja ta wywiera skutki na jej sytuację materialną, należy stwierdzić, że sam fakt, iż akt może mieć wpływ na sytuację materialną skarżącej, nie wystarcza, aby można było stwierdzić, że dotyczy jej ona bezpośrednio. Wyłącznie istnienie szczególnych okoliczności może upoważnić podmiot prawa, twierdzący że akt ma wpływ na jego pozycję na rynku, do złożenia skargi na mocy art. 263 akapit czwarty TFUE (wyrok Trybunału z dnia 10 grudnia 1969 r. w sprawach połączonych 10/68 i 18/68 Eridania i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 459, pkt 7; postanowienie Sądu z dnia 18 lutego 1998 r. w sprawie T‑189/97 Comité d’entreprise de la Société française de production i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑335, pkt 48). W niniejszej sprawie, ponieważ skarżąca jedynie podniosła, że jej klienci przestaną stosować borany, nie dowiodła istnienia takich szczególnych okoliczności.
47 W świetle powyższego należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie wywiera bezpośrednich skutków na sytuację prawną skarżącej. Ponieważ pierwsze kryterium bezpośredniego oddziaływania nie zostało spełnione, zaskarżona decyzja nie dotyczy skarżącej bezpośrednio.
48 W konsekwencji niniejszy zarzut niedopuszczalności należy uwzględnić, a skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną bez konieczności badania drugiego zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez ECHA.
W przedmiocie wniosku o przeprowadzenie środka dowodowego
49 Skarżąca wnosi do Sądu o nakazanie ECHA, tytułem środka dowodowego zgodnie z art. 66 § 1 regulaminu postępowania, przedłożenia kopii zaskarżonej decyzji.
50 Tymczasem, jak wynika z całości powyższych rozważań, Sąd może skutecznie orzec w przedmiocie skargi bez nakazywania przeprowadzania środków dowodowych. Ponadto, ponieważ zaskarżona decyzja została opublikowana na stronie internetowej ECHA i przedstawiona przez skarżącą w załączniku do skargi, wniosek ten jest bezprzedmiotowy.
51 Należy zatem oddalić wniosek skarżącej o przeprowadzenie środka dowodowego, a także odrzucić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
52 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponadto zgodnie z art. 87 § 4 instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty.
53 Ponieważ strona skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez ECHA w żądanym przez nią zakresie. Komisja pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Borax Europe Ltd pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA).
3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 21 września 2011 r.