WYROK SĄDU (czwarta izba w składzie powiększonym)

z dnia 7 grudnia 2022 r.(*)

Polityka gospodarcza i pieniężna – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi – Uprawnienia EBC – Uprawnienia dochodzeniowe – Kontrole na miejscu – Artykuł 12 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 – Decyzja EBC o przeprowadzeniu kontroli w pomieszczeniach mniej istotnej instytucji kredytowej – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt podlegający zaskarżeniu – Dopuszczalność – Kompetencja EBC – Obowiązek uzasadnienia – Elementy mogące uzasadnić kontrolę – Artykuł 106 regulaminu postępowania – Wniosek o przeprowadzenie rozprawy pozbawiony uzasadnienia

W sprawie T‑275/19

PNB Banka AS, z siedzibą w Rydze (Łotwa), którą reprezentuje adwokat O. Behrends,

strona skarżąca,

przeciwko

Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), który reprezentują C. Hernández Saseta, F. Bonnard i V. Hümpfner, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranemu przez

Komisję Europejską, którą reprezentują D. Triantafyllou, A. Nijenhuis i A. Steiblytė, w charakterze pełnomocników,

interwenient,

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym),

w składzie podczas narady: S. Gervasoni (sprawozdawca), prezes, L. Madise, P. Nihoul, R. Frendo i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, PNB Banka AS, żąda stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC), doręczonej pismem z dnia 14 lutego 2019 r., o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w jej pomieszczeniach.

I.      Ramy prawne

2        Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63) zawiera rozdział III, zatytułowany „Uprawnienia EBC”. Sekcja 1 tego rozdziału, zatytułowana „Uprawnienia dochodzeniowe”, zawiera art. 12, zatytułowany „Kontrole na miejscu”, który ma następujące brzmienie:

„1.      W celu wykonania zadań powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia i z zastrzeżeniem innych warunków określonych w stosownym unijnym prawie EBC może – w myśl art. 13, z zastrzeżeniem wcześniejszego powiadomienia danego właściwego organu krajowego – przeprowadzać wszelkie niezbędne kontrole na miejscu w siedzibie osób prawnych, o których mowa w art. 10 ust. 1, i wszelkich innych jednostek objętych nadzorem skonsolidowanym, w przypadku gdy EBC jest konsolidującym organem nadzoru zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. g). W przypadku gdy wymaga tego właściwe i skuteczne przeprowadzenie kontroli, EBC może przeprowadzić kontrolę na miejscu bez uprzedzenia tych osób prawnych.

2.      Urzędnicy EBC i inne osoby upoważnione przez EBC do przeprowadzenia kontroli na miejscu mogą wejść do wszelkich lokali i na teren, które stanowią miejsce prowadzenia działalności gospodarczej osób prawnych, których dotyczy decyzja o dochodzeniu przyjęta przez EBC, i posiadają wszelkie uprawnienia określone w art. 11 ust. 1.

3.      Osoby prawne, o których mowa w art. 10 ust. 1, podlegają kontrolom na miejscu na podstawie decyzji EBC.

4.      Urzędnicy i inne osoby towarzyszące upoważnione lub wyznaczone przez właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, na którego terytorium ma być przeprowadzona kontrola, pod nadzorem EBC i w koordynacji z nim, czynnie pomagają urzędnikom EBC i innym osobom upoważnionym przez EBC. W tym celu posiadają uprawnienia określone w ust. 2. W kontrolach na miejscu mają również prawo uczestniczyć urzędnicy właściwego organu krajowego danego uczestniczącego państwa członkowskiego.

5.      W przypadku gdy urzędnicy EBC i inne osoby towarzyszące upoważnione lub wyznaczone przez EBC stwierdzą, że dana osoba sprzeciwia się kontroli zarządzonej na podstawie niniejszego artykułu, właściwy organ krajowy danego uczestniczącego państwa członkowskiego udziela im niezbędnej pomocy zgodnie z prawem krajowym. W zakresie koniecznym do przeprowadzenia kontroli pomoc ta może obejmować zaplombowanie dowolnych lokali stanowiących miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz ksiąg lub zapisów. W przypadku gdy dany właściwy organ krajowy nie dysponuje takimi kompetencjami, korzysta z uprawnień pozwalających mu na zwrócenie się o niezbędną pomoc do innych organów krajowych”.

3        Artykuł 13 tego rozporządzenia, zatytułowany „Zezwolenie organu sądowego”, stanowi:

„1.      Jeżeli kontrola na miejscu przewidziana w art. 12 ust. 1 i 2 lub pomoc przewidziana w art. 12 ust. 5 wymagają zezwolenia organu sądowego stosownie do przepisów krajowych, składa się wniosek o wydanie takiego zezwolenia.

2.      W przypadku gdy zostanie złożony wniosek o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, krajowy organ sądowy sprawdza, czy decyzja EBC jest autentyczna i czy przewidziane środki przymusu nie są arbitralne ani niewspółmierne, uwzględniając przedmiot kontroli. Sprawdzając, czy środki przymusu są proporcjonalne, krajowy organ sądowy może zwrócić się do EBC o szczegółowe wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do przesłanek, na podstawie których EBC podejrzewa, że miało miejsce naruszenie aktów, o których mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy, a także w odniesieniu do powagi domniemanego naruszenia oraz charakteru uczestnictwa w danym zdarzeniu przez osobę, wobec której stosowane są środki przymusu. Krajowy organ sądowy nie może jednak badać konieczności przeprowadzania kontroli ani żądać dostępu do informacji zawartych w aktach EBC. Zgodność z prawem decyzji EBC może być przedmiotem kontroli jedynie ze strony Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej”.

4        Rozporządzenie (UE) nr 468/2014 EBC z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy EBC, właściwymi organami krajowymi i wyznaczonymi organami krajowymi w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego (Dz.U. 2014, L 141, s. 1) zawiera część XI, zatytułowaną „Dostęp do informacji, sprawozdawczość, dochodzenia i kontrole na miejscu”, której tytuł 5, obejmujący art. 143–146, jest poświęcony kontrolom na miejscu. Artykuł 143, zatytułowany „Decyzja EBC o przeprowadzeniu kontroli na miejscu zgodnie z art. 12 rozporządzenia [nr 1024/2013]” w ust. 2 stanowi:

„Bez uszczerbku dla art. 142 i zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia [nr 1024/2013] kontrole na miejscu prowadzone są w oparciu o decyzję EBC, która zawiera co najmniej:

a)      podstawę prawną [przedmiot] i cel kontroli na miejscu; oraz

b)      stwierdzenie, że wszelkie utrudnianie dochodzenia przez osobę prawną, wobec której prowadzona jest kontrola, stanowi naruszenie decyzji EBC w rozumieniu art. 18 ust. 7 rozporządzenia [nr 1024/2013], bez uszczerbku dla prawa krajowego, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia [nr 1024/2013]”.

5        Artykuł 145 rozporządzenia nr 468/2014, zatytułowany „Procedura i powiadomienie o kontroli na miejscu”, stanowi:

„1.      EBC powiadamia osobę prawną, wobec której prowadzona jest kontrola, o decyzji EBC, o której mowa w art. 143 ust. 2, oraz o osobach członków zespołu ds. kontroli na miejscu przynajmniej 5 dni roboczych przed rozpoczęciem kontroli na miejscu. Powiadamia także właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, w którym ma być przeprowadzona kontrola na miejscu, przynajmniej tydzień przed powiadomieniem osoby prawnej, wobec której prowadzona jest ta kontrola.

2.      Jeżeli wymaga tego właściwe i skuteczne przeprowadzenie kontroli, EBC może przeprowadzić kontrolę na miejscu bez uprzedniego powiadomienia nadzorowanego podmiotu. EBC zawiadamia właściwy organ krajowy najwcześniej jak to możliwe przed rozpoczęciem takiej kontroli na miejscu”.

II.    Okoliczności powstania sporu

6        W dniu wydania zaskarżonej decyzji skarżąca była mniej istotną instytucją kredytową w rozumieniu art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1024/2013 (zwaną dalej „mniej istotną instytucją kredytową”), z siedzibą na Łotwie. Z tego względu była ona objęta bezpośrednim nadzorem ostrożnościowym Finanšu un kapitāla tirgus komisija (komisji ds. rynków finansowych i kapitałowych, Łotwa; zwanej dalej „KRFK”).

7        Model działalności skarżącej to model banku uniwersalnego prowadzącego znaczną część swojej działalności z nierezydentami. Jej główne ekspozycje na ryzyka dotyczyły kontrahentów znajdujących się w Rosji, na Ukrainie lub w innych krajach Wspólnoty Niepodległych Państw.

8        W dniu wniesienia skargi CR był głównym akcjonariuszem skarżącej.

9        W lutym 2016 r. KRFK zobowiązała skarżącą do utworzenia dodatkowych rezerw na straty z tytułu pożyczek oraz nałożyła na nią ograniczenia działalności. Zażądała również od niej, po pierwsze, usunięcia uchybień limitom dużych ekspozycji, a po drugie, podwyższenia funduszy własnych i regularnego przekazywania sprawozdania dotyczącego płynności.

10      W dniu 25 sierpnia 2017 r. skarżąca oraz CR i inni członkowie jego rodziny, będący akcjonariuszami skarżącej, według skarżącej „zgłosili” Republice Łotewskiej spór dotyczący ochrony ich inwestycji. Powołali się oni na nieuzasadniony i nieracjonalny charakter wymogów ostrożnościowych nałożonych na skarżącą przez KRFK.

11      W sierpniu 2017 r., według skarżącej, CR złożył do organów Zjednoczonego Królestwa skargę dotyczącą czynów korupcyjnych, jakich miał się dopuścić A, prezes Latvijas Banka (banku centralnego Łotwy). Zarzucane mu czyny korupcyjne miały polegać na próbach uzyskania przez niego łapówek od CR dzięki wpływom, jakie A miał posiadać w KRFK.

12      W dniu 31 sierpnia 2017 r. KRFK powiadomiła skarżącą o decyzji zobowiązującej ją do utworzenia dodatkowych rezerw na straty z tytułu pożyczek, stwierdziwszy, po przeprowadzeniu kontroli na miejscu, utrzymujące się uchybienie limitom dużych ekspozycji.

13      We wrześniu 2017 r. skarżąca została sklasyfikowana jako „mniej istotna instytucja w kryzysie” w rozumieniu ram współpracy w zakresie zarządzania kryzysowego dla mniej istotnych podmiotów, co skutkowało szczególnym nadzorem nad skarżącą wykonywanym przez grupę ds. zarządzania kryzysowego, w skład której wchodziły KRFK i EBC.

14      W dniu 12 grudnia 2017 r. skarżąca oraz CR i inni członkowie jego rodziny, będący akcjonariuszami skarżącej, wszczęli postępowanie arbitrażowe przeciwko Republice Łotewskiej przed Międzynarodowym Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych (ICSID) na podstawie Traktatu z dnia 24 stycznia 1994 r. w sprawie wspierania i ochrony inwestycji między Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej a Republiką Łotewską (zwane dalej „postępowaniem arbitrażowym”). Twierdzili oni, że od końca 2015 r. na skarżącą nałożono nadmierny i arbitralny nadzór ostrożnościowy ze strony KRFK, polegający na podwyższeniu kapitału regulacyjnego oraz na ograniczeniach działalności. Wskazali oni, że ów nadmierny i arbitralny nadzór ostrożnościowy był spowodowany wpływem, jaki A wywierał na KRFK w celu uzyskania łapówek od skarżącej i CR.

15      W grudniu 2017 r., zdaniem skarżącej, CR zgłosił władzom łotewskim czyny korupcyjne, o których mowa w pkt 11 powyżej.

16      W dniu 17 lutego 2018 r. A został zatrzymany w następstwie wszczęcia w dniu 15 lutego 2018 r. przeciwko niemu dochodzenia przez Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (urząd ds. zapobiegania i zwalczania korupcji, Łotwa; zwany dalej „KNAB”). Dochodzenie to dotyczyło oskarżeń o korupcję w związku z procedurą nadzoru ostrożnościowego wobec banku łotewskiego innego niż skarżąca. Decyzją z dnia 19 lutego 2018 r., kiedy A został zwolniony, KNAB nałożył na niego szereg środków zabezpieczających, w tym zakaz pełnienia funkcji prezesa banku centralnego Łotwy.

17      W dniu 28 czerwca 2018 r. A został oskarżony przez prokuratora prowadzącego dochodzenie, o którym mowa w pkt 16 powyżej. Akt oskarżenia, uzupełniony w dniu 24 maja 2019 r., zawierał trzy zarzuty. Pierwszy zarzut oskarżenia dotyczył przyjęcia w 2010 r. propozycji łapówki zaproponowanej przez prezesa rady nadzorczej pewnego łotewskiego banku innego niż skarżąca oraz samej łapówki, w zamian za którą A miał udzielać porad w celu umożliwienia bankowi uniknięcia nadzoru KRFK i powstrzymać się od udziału w posiedzeniach KRFK, w trakcie których poruszano kwestie związane z nadzorem nad tym bankiem. Drugi zarzut oskarżenia dotyczył, po pierwsze, przyjęcia po dniu 23 sierpnia 2012 r. propozycji łapówki złożonej przez wiceprezesa zarządu tego banku w zamian za porady A co do uzyskania zniesienia ograniczeń działalności nakazanych przez KRFK i zapobieżenia dalszym ograniczeniom, a po drugie, przyjęcia przez A zapłaty połowy tej łapówki. Trzeci zarzut oskarżenia dotyczył prania pieniędzy w celu ukrycia pochodzenia, transferów i własności środków wypłaconych na rzecz A, odpowiadających łapówce, o której mowa w zarzucie drugim.

18      Pismami z dnia 5 lipca i 12 września 2018 r. skarżąca i CR poinformowali przewodniczącą Rady ds. Nadzoru EBC, że dochodzenie dotyczące czynów korupcyjnych, o których mowa w pkt 11 powyżej, jest w toku. Wskazali oni, że po aresztowaniu A w lutym 2018 r. wygłosił on wobec nich wrogie i nieprawdziwe publiczne oświadczenia, twierdząc, że nabycie skarżącej przez CR nosiło znamiona oszustwa. Uznali oni, że wymogi ostrożnościowe KRFK względem skarżącej są nadmierne i dyskryminujące. Zwrócili się do EBC o podjęcie działań polegających na przeprowadzeniu dochodzenia i podjęciu odpowiednich środków, takich jak odpowiednie zmiany personelu odpowiedzialnego za nadzór ostrożnościowy nad skarżącą. Napisali oni: „Jedną z leżących u podstaw [jednolitego mechanizmu nadzorczego] koncepcji było to, że EBC może sprawować nadzór bardziej obiektywny i bezstronny niż lokalne organy nadzoru. [Skarżąca] i [CR] oczekują współpracy z EBC w tym celu” (pismo z dnia 5 lipca 2018 r., s. 13).

19      W dniu 30 września 2018 r. ICSID wydał środki tymczasowe nakazujące Republice Łotewskiej powstrzymanie się od podjęcia środków w celu cofnięcia zezwolenia dla skarżącej, powołując się na potencjalną niezgodność z jednym z wymogów regulacyjnych objętych ostatecznym terminem wyznaczonym w decyzji KRFK z dnia 27 lutego 2018 r. (zwane dalej „zaleceniem ICSID”).

20      W dniu 8 października 2018 r. przewodnicząca Rady ds. Nadzoru EBC poinformowała skarżącą i CR, w odpowiedzi na ich pisma z dnia 5 lipca i 12 września 2018 r., że w ramach swojej misji w zakresie kontroli funkcjonowania jednolitego mechanizmu nadzorczego EBC podziela opinię KRFK, zgodnie z którą sytuacja skarżącej w zakresie kapitału własnego wymaga szczególnego nadzoru. Wskazała ona, że skarżąca wielokrotnie korzystała z przedłużenia terminów na przyjęcie środków w zakresie kapitału własnego i że pomimo utrzymujących się problemów tego rodzaju skarżąca nie była objęta przez KRFK surowymi środkami nadzoru innymi niż wnioski o zwiększenie kapitału własnego, środki windykacyjne i dodatkowe rezerwy. Uznała ona, że skarżąca od kilku lat nie przestrzegała limitu dużych ekspozycji wobec podmiotów trzecich i wielokrotnie korzystała z przedłużenia terminu na naprawienie tego uchybienia. Przewodnicząca stwierdziła, że nie dysponuje żadnymi wskazówkami, że środki nadzoru nałożone na skarżącą były nadmierne lub nieproporcjonalne. Poinformowała ostatecznie, że zamierza wykonywać swoje zadania kontrolne, zwracając szczególną uwagę na środki zastosowane przez skarżącą w celu naprawienia naruszeń wymogów ostrożnościowych.

21      W dniu 21 grudnia 2018 r. KRFK zwróciła się do EBC o przejęcie bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą.

22      W dniu 10 stycznia 2019 r. Rada ds. Nadzoru zatwierdziła projekt decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w pomieszczeniach skarżącej. Projekt ten został przedłożony Radzie Prezesów w celu przyjęcia w ramach procedury braku sprzeciwu. Ponieważ Rada Prezesów nie zgłosiła sprzeciwu, projekt decyzji (zwany dalej „projektem decyzji uznanym za przyjęty przez Radę Prezesów” lub „zaskarżoną decyzją”) został uznany za przyjęty w dniu 21 stycznia 2019 r.

23      Projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów wskazuje w odniesieniu do uzasadnienia kontroli z jednej strony, że w latach poprzednich stwierdzono szereg braków i naruszeń obowiązujących przepisów i że nie zastosowano względem nich odpowiednich środków. Po pierwsze, od 2016 r. skarżąca uchybiła limitom dużych ekspozycji określonym w art. 395 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1). Po drugie, od lutego 2018 r. skarżąca uchybiła limitom transakcji ze stronami powiązanymi przewidzianym w przepisach łotewskich ze względu na ekspozycje wobec jej głównego akcjonariusza. Po trzecie, od 2012 r. KRFK była zmuszona do podejmowania wobec skarżącej powtarzających się działań w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy. Pomimo grzywny nałożonej przez KRFK w lipcu 2017 r. skarżąca nadal naruszała wymogi związane z zapobieganiem praniu pieniędzy i walką z finansowaniem terroryzmu. Wreszcie po czwarte, rozwój współczynników funduszy własnych w ciągu ostatnich trzech lat świadczy o tym, że wielokrotnie skarżąca była bliska naruszenia minimalnych wymogów kapitałowych filaru 1 na poziomie grupy. Od 2018 r. skarżąca okresowo naruszała wymogi kapitałowe filaru 2. Biegły rewident nie przedstawił w 2015 r. opinii dotyczącej kwestii wyceny aktywów, podczas gdy nowo wyznaczony biegły rewident w latach 2016 i 2017 wydał opinie z zastrzeżeniem, wskazując również na kwestie dotyczące wyceny aktywów.

24      Z drugiej strony projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów wspomina, że zalecenie ICSID uniemożliwia KRFK wdrożenie wszystkich środków nadzoru wobec skarżącej. Wskazuje on, że na wniosek KRFK EBC przygotowuje przejęcie bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą. Podkreśla on, że kontrola na miejscu pozwoli EBC na przeprowadzenie własnej analizy sytuacji skarżącej, i wyjaśnia, że kontrola ta jest możliwa niezależnie od przejęcia bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego przez EBC. Wskazuje on, że równolegle z przejęciem bezpośredniego nadzoru EBC będzie w stanie przyjąć środki nadzoru niezbędne do zapewnienia przestrzegania przez skarżącą wymogów ostrożnościowych.

25      Co się tyczy zakresu i harmonogramu kontroli, projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów wskazuje, że przewiduje się, iż EBC przeprowadzi kontrolę na miejscu mającą na celu dokonanie szczegółowego badania ryzyka, kontroli ryzyka i zarządzania skarżącą, tak aby ocenić między innymi jej procedury i systemy, a także jakość zarządzania nią. Wskazuje on, że ta kontrola na miejscu koncentruje się głównie na ryzyku kredytowym.

26      Projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów wskazuje również, że na podstawie wyników kontroli na miejscu oraz ostatnich przeglądów nadzorczych KRFK zostanie przygotowany plan działania z odpowiednio krótkim terminem. Uściślono w nim, że w przypadku gdy nieprawidłowości wykryte podczas kontroli na miejscu są tak poważne i trwałe, że żaden środek nadzoru ostrożnościowego nie mógłby zapewnić przestrzegania zasad w rozsądnym terminie, EBC rozpocznie procedurę cofnięcia zezwolenia.

27      Projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów zawiera również załącznik zatytułowany „Przegląd informacji z dotychczasowej historii nadzoru [skarżącej] zgłoszony EBC”.

28      Pismem z dnia 14 lutego 2019 r. dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Nadzoru Mikroostrożnościowego III (zwany dalej „dyrektorem generalnym”) poinformował skarżącą, że na podstawie art. 6 ust. 5 lit. d) rozporządzenia nr 1024/2013 w związku z art. 12 tego rozporządzenia i art. 143–146 rozporządzenia nr 468/2014, a także zgodnie z decyzją Rady ds. Nadzoru z dnia 10 stycznia 2019 r., w ramach grupy zostanie przeprowadzona kontrola na miejscu, której celem będzie zbadanie ryzyka kredytowego. Wyjaśnił, że zakres tej kontroli może zostać rozszerzony w toku dochodzenia, jeśli okaże się to niezbędne, oraz że w takim przypadku skarżąca zostanie poinformowana przez szefa misji w imieniu EBC.

29      We wspomnianym piśmie z dnia 14 lutego 2019 r. dyrektor generalny wskazał, że kontrola na miejscu była planowana na marzec 2019 r., i podał nazwisko szefa misji kontrolnej. Wskazał on, że ten ostatni poinformuje skarżącą w imieniu EBC o tożsamości członków zespołu ds. kontroli i skontaktuje się z nią w ciągu następnych dni w celu zorganizowania pierwszego spotkania.

30      We wspomnianym piśmie z dnia 14 lutego 2019 r. dyrektor generalny wezwał skarżącą do zapewnienia, że zainteresowane podmioty zostaną poinformowane o treści tego pisma i o wszelkich ewentualnych późniejszych zmianach. Zażądał od niej pełnej współpracy w ramach kontroli i przypomniał, że zgodnie z art. 143 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 468/2014 wszelkie utrudnianie dochodzenia przez osobę prawną, wobec której prowadzona jest kontrola, stanowi naruszenie decyzji EBC w rozumieniu art. 18 ust. 7 rozporządzenia nr 1024/2013, bez uszczerbku dla prawa krajowego, jak przewiduje art. 11 ust. 2 tego rozporządzenia.

31      Wyrokiem z dnia 26 lutego 2019 r., Rimšēvičs i EBC/Łotwa (C‑202/18 i C‑238/18, EU:C:2019:139) Trybunał stwierdził nieważność decyzji KNAB z dnia 19 lutego 2018 r. w zakresie, w jakim nałożono w niej na A zakaz pełnienia obowiązków prezesa banku centralnego Łotwy. Uznał on, że Republika Łotewska nie wykazała, iż zwolnienie A z urzędu prezesa banku centralnego Łotwy zostało oparte na istnieniu wystarczających przesłanek świadczących o tym, iż ten dopuścił się poważnego uchybienia w rozumieniu art. 14.2 akapit drugi Protokołu (nr 4) w sprawie statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i EBC.

32      Pismem z dnia 1 marca 2019 r. EBC powiadomił skarżącą, że postanowił zaklasyfikować ją jako istotny nadzorowany podmiot podlegający bezpośredniemu nadzorowi ostrożnościowemu na podstawie przepisów art. 6 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 1024/2013 i art. 39 ust. 5 rozporządzenia nr 468/2014. Decyzja ta weszła w życie w dniu 4 kwietnia 2019 r.

33      W dniu 5 marca 2019 r. szef misji kontrolnej spotkał się z kierownictwem skarżącej na pierwszym spotkaniu, zwanym „spotkaniem inicjującym”. Przedstawił on, za pomocą dokumentu przekazanego skarżącej, zakres misji, pod tytułem „Ryzyko kredytowe i zarządzanie”, a mianowicie: klasyfikacja i rezerwy, ewidencja zapasów (sprzedane przejęte aktywa), wycena zabezpieczeń i funduszy (aktywa przeznaczone do sprzedaży), jakość danych i zarządzanie oraz model biznesowy. Dla każdej części misji przedstawił on członków zespołu ds. kontroli. Określił żądaną od skarżącej dokumentację, w szczególności akta kredytowe i dokumentację ogólną, oraz przedstawił metodę wymiany informacji za pośrednictwem bezpiecznej platformy. Wskazał on spotkania, które zostaną zaplanowane na tematy związane z kontrolą na miejscu. Określił organizację kontroli na miejscu, w szczególności uprawnienia zespołu kontrolnego (dostęp do pomieszczeń, żądanie udzielenia informacji lub dokumentów w zakresie objętym kontrolą, dostęp tylko do odczytu do wszystkich odpowiednich systemów informacyjnych, rozmowy z dowolną osobą, wymiana informacji z biegłymi rewidentami) oraz harmonogram kontroli. W harmonogramie tym wymieniono pismo dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r., pierwsze żądanie udzielenia informacji z dnia 26 lutego 2019 r., spotkanie inicjujące, pracę na miejscu w dniach od 11 marca do 10 maja 2019 r., przekazanie projektu sprawozdania w dniu 12 lipca 2019 r., „spotkanie końcowe” w dniu 19 lipca 2019 r., sprawozdanie końcowe, „spotkanie zamykające”, a wreszcie monitorowanie planu działania skarżącej.

34      Kontrola rozpoczęła się w dniu 11 marca 2019 r.

35      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 kwietnia 2019 r. skarżąca, CR i CT wnieśli niniejszą skargę.

III. Okoliczności faktyczne zaistniałe po wniesieniu skargi

36      W dniu 14 maja 2019 r. KRFK nałożyła na skarżącą grzywnę w wysokości 4260 EUR za naruszenia przepisów Kredītiestāžu likums (ustawy o instytucjach kredytowych, Latvijas Vēstnesis, 1995, nr 163) nakazujących składanie i ogłaszanie rocznych skonsolidowanych sprawozdań finansowych wraz z opinią zaprzysiężonego biegłego rewidenta.

37      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 maja 2019 r. (sprawa T‑301/19) skarżąca, CR i CT wnieśli o stwierdzenie nieważności decyzji EBC, doręczonej pismem z dnia 1 marca 2019 r., o zaklasyfikowaniu skarżącej jako istotnego podmiotu podlegającego bezpośredniemu nadzorowi ostrożnościowemu (zob. pkt 32 powyżej).

38      W dniu 12 sierpnia 2019 r. kontrola na miejscu w pomieszczeniach skarżącej została zakończona.

39      W dniu 15 sierpnia 2019 r. EBC stwierdził, że należy uznać, iż skarżąca znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożona w rozumieniu art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1). Tego samego dnia Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) postanowiła nie przyjmować w odniesieniu do skarżącej programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia.

40      W dniu 22 sierpnia 2019 r. KRFK wystąpiła do Rīgas pilsētas Vidzemes priekšpilsētas tiesa (sądu rejonowego dla dzielnicy Vidzeme miasta Ryga, Łotwa) z wnioskiem o ogłoszenie upadłości skarżącej.

41      W dniu 12 września 2019 r. Rīgas pilsētas Vidzemes priekšpilsētas tiesa (sąd rejonowy dla dzielnicy Vidzeme miasta Ryga) ogłosił upadłość skarżącej. Powołał syndyka masy upadłości do prowadzenia postępowania upadłościowego (zwanego dalej „syndykiem”) i przekazał mu wszystkie uprawnienia skarżącej i jej zarządu. Sąd oddalił wniosek zarządu skarżącej o zachowanie jego praw do reprezentowania skarżącej w ramach skargi na ocenę EBC z dnia 15 sierpnia 2019 r. stwierdzającą stan u progu upadłości lub zagrożenia upadłością skarżącej, na decyzję SRB z tego samego dnia o nieprzyjęciu wobec niej decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz na decyzję KRFK o wszczęciu postępowania upadłościowego. Sąd ten dodał, że nie wyklucza to możliwości złożenia przez zarząd skarżącej odrębnego wniosku do syndyka w odniesieniu do prawa do reprezentacji w ramach konkretnych zadań.

42      Również w dniu 12 września 2019 r. KRFK zwróciła się do EBC o cofnięcie zezwolenia skarżącej.

43      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 października 2019 r. (sprawa T‑732/19) skarżąca oraz inni akcjonariusze lub potencjalni akcjonariusze skarżącej zażądali stwierdzenia nieważności decyzji SRB z dnia 15 sierpnia 2019 r. o nieprzyjęciu wobec skarżącej decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

44      W dniu 21 grudnia 2019 r. A przestał pełnić obowiązki prezesa banku centralnego Łotwy.

45      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 stycznia 2020 r. (sprawa T‑50/20) skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 19 listopada 2019 r. odmawiającej nakazania syndykowi przyznania adwokatowi umocowanemu przez zarząd skarżącej dostępu do jej pomieszczeń, do posiadanych przez nią informacji oraz do jej personelu i zasobów.

46      W dniu 17 lutego 2020 r. EBC cofnął zezwolenie skarżącej. Cofnięcie to stało się skuteczne następnego dnia.

47      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 kwietnia 2020 r. (sprawa T‑230/20) skarżąca wniosła skargę na tę decyzję.

IV.    Postępowanie i żądania stron

48      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 lipca 2019 r. Komisja Europejska złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania EBC. Postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2019 r. prezes czwartej izby Sądu dopuścił interwencję Komisji.

49      W dniu 16 lipca 2019 r. EBC złożył w sekretariacie Sądu odpowiedź na skargę.

50      W dniu 10 września 2019 r. Komisja złożyła w sekretariacie Sądu uwagi interwenienta.

51      W dniu 19 grudnia 2019 r. Sąd (czwarta izba) w ramach środka organizacji postępowania zwrócił się do EBC o przedstawienie projektu decyzji uznanego za przyjęty przez Radę Prezesów.

52      W dniu 10 stycznia 2020 r. EBC przedstawił pełną wersję poufną żądanego dokumentu przeznaczoną dla Sądu (załącznik D.1), a także wersję jawną tego dokumentu. W dniu 29 stycznia 2020 r. prezes czwartej izby postanowił nie włączać do akt sprawy wspomnianego dokumentu w wersji poufnej.

53      W dniu 28 kwietnia 2020 r. prezes czwartej izby postanowił, na podstawie art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem, zawiesić postępowanie do czasu wydania przez Sąd orzeczenia w sprawie T‑50/20. Postanowieniem z dnia 12 marca 2021 r., PNB Banka/EBC (T‑50/20, EU:T:2021:141) Sąd wydał postanowienie w tej sprawie, a postępowanie w niniejszej sprawie zostało wznowione w tym samym dniu.

54      W dniu 28 kwietnia 2021 r., a następnie w dniu 28 czerwca 2021 r., skarżąca, CR i CT wnieśli o zawieszenie postępowania do czasu wydania przez Trybunał orzeczenia w sprawie C‑321/21 P, dotyczącej odwołania od postanowienia z dnia 12 marca 2021 r., PNB Banka/EBC (T‑50/20, EU:T:2021:141). W dniu 20 maja 2021 r., a następnie w dniu 6 sierpnia 2021 r., prezes czwartej izby, po wysłuchaniu EBC, postanowił nie zawieszać postępowania.

55      Pismem z dnia 8 lipca 2021 r. pełnomocnik strony skarżącej poinformował Sąd, że nie reprezentuje już CR i CT. Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2021 r. Sąd (czwarta izba), na podstawie art. 131 § 2 regulaminu postępowania, umorzył postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi w zakresie, w jakim została ona wniesiona przez CR i CT.

56      Ostatni termin na złożenie repliki został wyznaczony na dzień 30 września 2021 r. Skarżąca nie złożyła repliki w wyznaczonym terminie.

57      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji EBC „z dnia 14 lutego 2019 r.” o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w jej pomieszczeniach i w spółkach należących do jej grupy;

–        obciążenie EBC kosztami postępowania.

58      EBC, popierany przez Komisję, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

V.      Co do prawa

A.      W przedmiocie istnienia umocowania pełnomocnika, który wniósł skargę w imieniu skarżącej

59      Zgodnie z art. 51 § 3 regulaminu postępowania adwokaci lub radcowie prawni są zobowiązani złożyć w sekretariacie pełnomocnictwo udzielone przez stronę, którą reprezentują, jeżeli jest ona osobą prawną prawa prywatnego.

60      Pełnomocnictwo udzielone przez prezesa zarządu skarżącej w dniu 5 marca 2019 r. znajduje się w aktach sprawy (załącznik A.2).

61      Skarżąca podnosi, że syndyk odmówił udzielenia adwokatowi, którego skarżąca wyznaczyła do jej reprezentowania, dostępu do jej dokumentów, pomieszczeń, personelu i zasobów. W ramach odpowiedzi z dnia 13 marca 2020 r. na pytanie Sądu przedstawiła ona pismo syndyka z dnia 16 września 2019 r., w którym wskazano, że jej adwokat powinien, po pierwsze, „przedłożyć [syndykowi] pisemne sprawozdanie z postępów w realizacji umowy [o świadczenie usług prawnych], wyszczególniając instrukcje otrzymane od [skarżącej], zadań wykonywanych przez [adwokata] i informację, czy rzeczywiście toczą się jakieś prace”, po drugie, „informować [syndyka] co do płatności […]”, po trzecie, „powstrzymać się od jakiejkolwiek działalności w imieniu [skarżącej] bez uprzedniej konsultacji z [syndykiem], w szczególności zaprzestać świadczenia usług fakturowanych [skarżącej]”.

62      Pomimo wspomnianego pisma syndyka z dnia 16 września 2019 r. z akt sprawy nie wynika i nie zostało podniesione ani przez skarżącą, ani przez EBC, że syndyk odwołał pełnomocnictwo udzielone przez prezesa zarządu skarżącej w dniu 5 marca 2019 r. Wspomniane pismo nie wspomina o takim odwołaniu, chociaż wskazuje, że adwokat wyznaczony przez prezesa zarządu powinien powstrzymać się od wszelkiej działalności w imieniu skarżącej bez uprzedniej konsultacji z syndykiem.

63      W konsekwencji Sąd stwierdza, że skarżąca złożyła pełnomocnictwo uprawniające jej adwokata do wniesienia skargi zgodnie z art. 51 § 3 regulaminu postępowania.

B.      W przedmiocie wniosków o zawieszenie postępowania złożonych w dniu 28 kwietnia 2021 r., a następnie w dniu 28 czerwca 2021 r.

64      W dniu 28 kwietnia 2021 r., a następnie w dniu 28 czerwca 2021 r., skarżąca wniosła o zawieszenie postępowania. Na poparcie swoich wniosków o zawieszenie postępowania podniosła ona, że potrzebuje dostępu do swoich pomieszczeń, akt i zasobów finansowych, a syndyk nie współpracuje w celu zapewnienia jej skutecznego reprezentowania, pomimo wyroku z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in. (C‑663/17 P, C‑665/17 P i C‑669/17 P, EU:C:2019:923).

65      Chociaż Sąd nie jest zobowiązany do przedstawienia powodów, dla których postanowił zawiesić postępowanie na podstawie art. 69 lit. c) lub d) regulaminu postępowania, w drodze wyjątku uważa on za stosowne wskazanie następujących kwestii.

66      Decyzja o zawieszeniu postępowania na podstawie art. 69 lit. c) lub d) regulaminu postępowania podlega uznaniu Sądu (zob. podobnie postanowienia: z dnia 20 października 2011 r., DTL/OHIM, C‑67/11 P, niepublikowane, EU:C:2011:683, pkt 32, 33; z dnia 15 października 2012 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, C‑554/11 P, niepublikowane, EU:C:2012:629, pkt 37; z dnia 17 stycznia 2018 r., Josel/EUIPO, C‑536/17 P, niepublikowane, EU:C:2018:14, pkt 5).

67      W niniejszej sprawie w dniu 28 kwietnia 2020 r. postępowanie zostało zawieszone do czasu ogłoszenia orzeczenia Sądu w sprawie T‑50/20, w której skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 19 listopada 2019 r. odmawiającej nakazania syndykowi przyznania adwokatowi umocowanemu przez zarząd skarżącej dostępu do jej pomieszczeń, posiadanych przez nią informacji oraz jej personelu i zasobów.

68      Postanowieniem z dnia 12 marca 2021 r., PNB Banka/EBC (T‑50/20, EU:T:2021:141) Sąd oddalił skargę skarżącej. Uznał on w szczególności, że EBC jest oczywiście niewłaściwy do uwzględnienia wniosku zarządu skarżącej o nakazanie syndykowi udzielenia adwokatowi umocowanemu przez zarząd skarżącej dostępu do jej pomieszczeń, posiadanych przez nią informacji oraz jej personelu i zasobów (pkt 73). Uznał on również, że decyzje wydawane przez organy krajowe w ramach postępowania upadłościowego, takiego jak to toczące się wobec skarżącej, w odpowiedzi na ewentualny wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów, pomieszczeń, personelu lub zasobów danej instytucji kredytowej podlegają co do zasady kontroli sądów krajowych, które mogą w razie potrzeby zwrócić się do Trybunału z pytaniami prejudycjalnymi na podstawie art. 267 TFUE, w przypadku gdyby napotkały one trudności w wykładni lub stosowaniu prawa Unii (pkt 72).

69      Należy również stwierdzić, że pomimo między innymi zawieszenia postępowania w okresie od dnia 28 kwietnia 2020 r. do dnia 12 marca 2021 r. skarżąca nie wykazuje ani nawet nie twierdzi, także w swym wniosku o zawieszenie postępowania z dnia 28 czerwca 2021 r., że wszczęła postępowanie sądowe przeciwko syndykowi, któremu zarzuca ona jednak przed Sądem pozbawienie umocowanego przez jej zarząd adwokata dostępu do jej pomieszczeń, informacji, personelu i zasobów od końca 2019 r.

70      Po przedstawieniu wymiany pism i wiadomości elektronicznych z syndykiem z dnia 12 i 16 września 2019 r. oraz w listopadzie 2019 r. skarżąca we wniosku o zawieszenie postępowania złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 kwietnia 2021 r. stwierdziła jedynie, że „intensyfikuje starania” wobec syndyka i sądów łotewskich, nie przedstawiając wyjaśnień co do charakteru tych starań.

71      Ponadto z postanowienia Rīgas pilsētas Vidzemes priekšpilsētas tiesa (sądu rejonowego dla dzielnicy Vidzeme miasta Ryga) z dnia 12 września 2019 r., o którym mowa w pkt 41 powyżej, nie wynika, aby skarżąca była pozbawiona możliwości wniesienia ewentualnego sporu z syndykiem przed sądy łotewskie. Nie tylko postanowienie to wskazuje, że nie jest wykluczona możliwość złożenia przez zarząd skarżącej odrębnego wniosku do syndyka w odniesieniu do praw do reprezentacji w ramach szczególnych zadań, lecz wyrok z dnia 5 listopada 2019 r., EBC/Trasta Komercbanka i in. (C‑663/17 P, C‑665/17 P i C‑669/17 P, EU:C:2019:923), na który powołuje się skarżąca w celu wykazania, że syndyk nie współpracował w zadowalający sposób w celu zapewnienia skutecznej reprezentacji, jest późniejszy od tego postanowienia, tak że skarżąca mogła a priori powołać się na ten wyrok jako nową okoliczność przed sądem krajowym.

72      W związku z tym, zdaniem Sądu, nie ma podstaw do ponownego zawieszenia postępowania.

C.      W przedmiocie ustnego etapu postępowania

73      Stosownie do art. 106 regulaminu postępowania:

„1.      Postępowanie przed Sądem obejmuje, w ramach etapu ustnego, rozprawę wyznaczaną z urzędu lub na wniosek strony głównej.

2.      Wniosek o przeprowadzenie rozprawy złożony przez stronę główną wskazuje powody, dla których wnosi ona o przedstawienie swojego stanowiska ustnie […].

3.      W braku wniosku, o którym mowa w § 2, Sąd, jeżeli uzna, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, może zdecydować o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania […]”.

74      Z brzmienia art. 106 regulaminu postępowania wynika zatem, że w braku wniosku o przeprowadzenie rozprawy, wskazującego powody, dla których strona główna wnosi o przedstawienie swojego stanowiska ustnie, Sąd może, jeśli uzna, że posiada wystarczającą wiedzę, orzec w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania.

75      Uzasadnienie projektu regulaminu postępowania z dnia 14 marca 2014 r., udostępnionego publicznie na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, potwierdza zresztą, że przy uwzględnieniu w szczególności wymogów prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości i ekonomii procesowej „Sąd może zadecydować o niewyznaczaniu rozprawy, jeżeli nie uważa jej za konieczną, chyba że jedna ze stron głównych złoży wniosek o jej przeprowadzenie, wskazując powody, dla których pragnie zostać wysłuchana”.

76      Praktyczne przepisy wykonawcze do regulaminu postępowania (zwane dalej „PPW”) stanowią w pkt 142, że strona główna, która zamierza przedstawić swoje stanowisko na rozprawie, składa, w terminie trzech tygodni od doręczenia stronom powiadomienia o zamknięciu pisemnego etapu postępowania, uzasadniony wniosek o przeprowadzenie rozprawy. Punkt ten wyjaśnia, że uzasadnienie to powinno opierać się na konkretnej ocenie użyteczności rozprawy dla strony, która wnosi o jej przeprowadzenie, i wskazywać elementy akt sprawy „lub” argumentacji, których pełniejsze rozwinięcie „lub” obalenie podczas rozprawy strona ta uznaje za konieczne. Wskazuje on, że w celu ściślejszego ukierunkowania wymiany stanowisk na rozprawie „wskazane jest”, by uzasadnienie nie miało charakteru ogólnego i by nie ograniczało się, tytułem przykładu, do znaczenia sprawy. Punkt 143 PPW przewiduje, że w braku uzasadnionego wniosku przedstawionego przez stronę główną w wyznaczonym terminie Sąd może zdecydować o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania.

77      Z art. 106 regulaminu postępowania, a także z pkt 142 i 143 PPW wynika zatem, że w braku wniosku o przeprowadzenie rozprawy lub w przypadku pozbawionego uzasadnienia wniosku o przeprowadzenie rozprawy Sąd może zdecydować o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania, jeżeli uzna, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy.

78      W niniejszej sprawie skarżąca w piśmie z dnia 29 listopada 2021 r. zajęła następujące stanowisko w przedmiocie przeprowadzenia rozprawy:

„1.      Potwierdzam, że z przyczyn, które szczegółowo wyjaśniłem, nie ma obecnie żadnej skutecznej reprezentacji [skarżącej]. Jedynie w celu dochowania obowiązującego terminu pragnę zwrócić się z wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy. Należy jednak najpierw przywrócić skuteczną reprezentację [skarżącej].

2.      W obecnych okolicznościach przygotowanie się do rozprawy lub obecność na niej nie są możliwe”.

79      Ze wspomnianego pisma z dnia 29 listopada 2021 r. wynika, że złożony przez skarżącą wniosek o przeprowadzenie rozprawy jest pozbawiony uzasadnienia. Wniosek ten nie wskazuje bowiem żadnego powodu, dla którego skarżąca pragnie zostać wysłuchana.

80      Co więcej, w piśmie z dnia 25 października 2021 r. informującym strony główne o zamknięciu pisemnego etapu postępowania sekretariat Sądu przypomniał przepisy art. 106 § 2 regulaminu postępowania oraz pkt 142 PPW i zwrócił uwagę stron głównych na fakt, że w kontekście kryzysu zdrowotnego uzasadnienie powinno spełniać wymogi wspomnianego punktu PPW.

81      Prawdą jest, że skarżąca podniosła we wniosku o przeprowadzenie rozprawy, iż uważa się za pozbawioną skutecznej reprezentacji.

82      Nawet przy założeniu, że skarżąca próbuje w ten sposób uzasadnić w sposób dorozumiany brak uzasadnienia wniosku o wyznaczenie rozprawy, co jednak nie wynika z tego wniosku, należy uznać, że jej argumentacja dotycząca braku faktycznej reprezentacji nie może zostać uznana za usprawiedliwienie braku uzasadnienia tego wniosku. W szczególności okoliczność, że skarżąca została pozbawiona skutecznej reprezentacji w rozumieniu, jakie przedstawia, w żaden sposób nie uniemożliwiła jej przedstawienia konkretnych dowodów na poparcie wniosku o przeprowadzenie rozprawy.

83      W konsekwencji, biorąc pod uwagę, że skarżąca nie przedstawiła żadnego uzasadnienia we wniosku o przeprowadzenie rozprawy, podczas gdy obowiązek uzasadnienia tego ostatniego został jej wyraźnie przypomniany przez sekretariat Sądu, należy uznać, że wspomniany wniosek o przeprowadzenie rozprawy nie spełnia wymogów art. 106 § 2 regulaminu postępowania.

84      W tych okolicznościach Sąd, uznając, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy, postanawia wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania, zgodnie z art. 106 § 3 regulaminu postępowania.

D.      Co do przedmiotu skargi

85      W skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji EBC „z dnia 14 lutego 2019 r.” o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w jej pomieszczeniach i w spółkach należących do jej grupy. Wskazuje ona, że pismo dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. odsyła do decyzji Rady ds. Nadzoru z dnia 10 stycznia 2019 r., ale ta ostatnia decyzja nie została jej ujawniona. Wyjaśnia, że żąda stwierdzenia nieważności decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu, o której EBC poinformował ją pismem z dnia 14 lutego 2019 r., „niezależnie od daty wewnętrznej przyjęcia tej decyzji w EBC”.

86      Ze wspomnianego pisma z dnia 14 lutego 2019 r., z odpowiedzi na skargę i z odpowiedzi EBC na środek organizacji postępowania z dnia 19 grudnia 2019 r. wynika, że projekt decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w lokalach skarżącej, zatwierdzony przez Radę ds. Nadzoru w dniu 10 stycznia 2019 r., został uznany za przyjęty przez Radę Prezesów w dniu 21 stycznia 2019 r. w ramach procedury braku sprzeciwu, o której mowa w art. 26 ust. 8 rozporządzenia nr 1024/2013.

87      Należy uznać, że projekt decyzji uznany za przyjęty przez Radę Prezesów w dniu 21 stycznia 2019 r., którego główne motywy zostały przypomniane w pkt 23–27 powyżej, stanowi formalnie decyzję o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w pomieszczeniach skarżącej zatwierdzoną przez Radę Prezesów, przy czym skarżąca uzyskała dostęp do tego dokumentu w wersji, w której pominięto niektóre informacje, dopiero w następstwie środka organizacji postępowania przyjętego przez Sąd w dniu 19 grudnia 2019 r.

88      Decyzja o przeprowadzeniu kontroli na miejscu, z uwagi na wymogi poufności dotyczące posiedzeń Rady Prezesów, została doręczona skarżącej pismem dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r., w zasadniczym brzmieniu streszczonym w pkt 28–30 powyżej.

89      W konsekwencji skargę należy uznać za zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu przyjętej przez EBC w dniu 21 stycznia 2019 r. i doręczonej, w zasadniczym brzmieniu, pismem z dnia 14 lutego 2019 r.

E.      W przedmiocie podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności opartego na tym, że decyzja w sprawie kontroli na miejscu nie zmienia sytuacji prawnej osoby, wobec której prowadzone jest dochodzenie

90      Komisja utrzymuje, że kontrole przeprowadzone w ramach nadzoru nad instytucjami kredytowymi stanowią środek, za pomocą którego właściwy organ zapewnia stały nadzór, to znaczy gromadzi okoliczności faktyczne, na podstawie których podejmie on następnie ewentualne działania w drodze decyzji, która z pewnością będzie aktem wywołującym skutki prawne wobec kontrolowanej osoby. Kontrola nie zamyka żadnego postępowania i nie określa stanowiska, jakie powinien zająć organ prowadzący dochodzenie. Chodzi tu o etap postępowania, obejmujący ewentualnie kilka faz, który może zostać zakwestionowany w drodze skargi na decyzję ostateczną. Sama decyzja w sprawie kontroli jako taka nie zmienia jeszcze sytuacji prawnej osoby, wobec której prowadzone jest dochodzenie. W konsekwencji skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną.

91      Skarżąca twierdzi natomiast, że zaskarżona decyzja stanowi akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE.

92      Co się tyczy uprawnienia Komisji do podniesienia wspomnianego zarzutu niedopuszczalności, należy zauważyć, że zgodnie z art. 142 § 1 regulaminu postępowania interwencja może mieć na celu wyłącznie poparcie, w całości lub w części, żądań jednej ze stron głównych. Ponadto zgodnie z art. 142 § 3 tego regulaminu interwenient akceptuje stan sprawy, w jakim się ona znajduje w chwili jego wstąpienia.

93      Z przepisów tych wynika, że strona, która jest dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta popierającego stronę pozwaną, nie ma legitymacji do podniesienia zarzutu niedopuszczalności, który nie został sformułowany w żądaniach strony pozwanej (zob. podobnie wyrok z dnia 1 lipca 2008 r., Chronopost i La Poste/UFEX i in., C‑341/06 P i C‑342/06 P, EU:C:2008:375, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo).

94      Wynika z tego, że Komisja nie ma legitymacji do podniesienia tego zarzutu, a zatem Sąd nie jest zobowiązany do wyraźnego ustosunkowania się do niego co do istoty.

95      Jednakże z uwagi na to, że zgodnie z art. 129 regulaminu postępowania Sąd może w każdej chwili, z urzędu, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron głównych, zbadać bezwzględne przeszkody procesowe, w niniejszej sprawie, w trosce o prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości, należy zbadać ten zarzut niedopuszczalności pod kątem bezwzględnych przeszkód procesowych [zob. podobnie wyroki: z dnia 24 marca 1993 r., CIRFS i in./Komisja, C‑313/90, EU:C:1993:111, pkt 23; z dnia 19 września 2018 r., HH Ferries i in./Komisja, T‑68/15, EU:T:2018:563, pkt 41 (niepublikowany)].

96      W sytuacji gdy skarga o stwierdzenie nieważności aktu wydanego przez instytucję zostaje złożona przez osobę fizyczną lub prawną, legitymacja procesowa czynna przysługuje takiej osobie jedynie w wypadku, gdy wiążące skutki prawne tego aktu są tego rodzaju, iż mogą wpłynąć na interes skarżącej, zmieniając w określony sposób jej sytuację prawną (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 37).

97      Z żadnego przepisu ani z żadnej zasady nie wynika, że każda kontrola w pomieszczeniach przedsiębiorstwa musi, niezależnie od jej charakteru, być przedmiotem decyzji administracyjnej podlegającej kontroli sądowej ani tym bardziej zezwolenia wydanego przez organ sądowy.

98      O ile bowiem „w pewnych okolicznościach” prawa zagwarantowane w świetle art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) dotyczące życia prywatnego i rodzinnego można interpretować w ten sposób, że obejmują one w przypadku spółki prawo do poszanowania jej siedziby, oddziału lub pomieszczeń służących prowadzeniu działalności (zob. podobnie wyrok ETPC z dnia 16 kwietnia 2002 r. w sprawie Société Colas Est i in. przeciwko Francji, CE:ECHR:2002:0416JUD003797197, pkt 41), cele interesu ogólnego, takie jak bezpieczeństwo, zdrowie, ochrona praw podstawowych pracowników lub osób publicznych w pomieszczeniach tej spółki, publiczny ład gospodarczy czy też prawidłowe wykorzystanie funduszy publicznych, mogą uzasadniać przeprowadzenie kontroli przewidzianych przez prawodawcę. W tym względzie prawodawca dysponuje szerszym zakresem uznania, w sytuacji gdy środek dotyczy osób prawnych, a nie jednostek (zob. podobnie wyrok ETPC z dnia 2 października 2014 r. w sprawie Delta Pekárny a.s. przeciwko Republice Czeskiej, CE:ECHR:2014:1002JUD000009711, pkt 82).

99      Jeżeli ustawodawca przewiduje, że organ administracji może przeprowadzać kontrole w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, to do niego należy określenie, z uwzględnieniem w szczególności celu, jakiemu kontrola ma służyć, charakteru działalności i danych pomieszczeń, uprawnień przyznanych urzędnikom odpowiedzialnym za kontrolę oraz związanych z tym gwarancji, w szczególności gwarancji sądowych, tak aby ewentualna ingerencja w prawo spółki do poszanowania jej pomieszczeń spowodowana kontrolą była niezbędna i proporcjonalna.

100    Nawet jeśli niektóre kontrole, takie jak kontrole w dziedzinie konkurencji przewidziane w art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1), wymagają wydania decyzji podlegającej zaskarżeniu do sądu, to inaczej jest w przypadku kontroli innego rodzaju, w szczególności gdy organ administracji nie jest uprawniony do jej przymusowego przeprowadzenia, nawet gdy kontrola jest obligatoryjna, a przedsiębiorstwo narażone jest na sankcje administracyjne lub karne w razie sprzeciwienia się kontroli.

101    Tytułem przykładu kontrole w dziedzinie konkurencji przewidziane w art. 20 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, kontrole na miejscu przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiającym zasady stosowania rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (Dz.U. 2014, L 227, s. 69) oraz kontrole przeprowadzane w państwach członkowskich na podstawie art. 12 Konwencji nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy z dnia 11 lipca 1947 r. o inspekcji pracy, nie wymagają wydania decyzji administracyjnej podlegającej kontroli sądowej.

102    W niniejszej sprawie istotne jest, że przyjmując art. 12 ust. 3 rozporządzenia nr 1024/2013, prawodawca Unii postanowił jednak, do czego był uprawniony, że kontrole osób prawnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia, w szczególności instytucji kredytowych z siedzibą w uczestniczących państwach członkowskich, powinny być przeprowadzane przez EBC na podstawie decyzji.

103    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 288 TFUE decyzja wiąże w całości.

104    Przewidując zatem, że osoba prawna podlega kontroli przewidzianej w art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 na podstawie decyzji, prawodawca Unii przypisał aktowi przewidującemu tę kontrolę wiążące skutki prawne.

105    Ponadto art. 143 ust. 2 rozporządzenia nr 468/2014 wskazuje minimalne informacje, jakie powinna zawierać decyzja w sprawie kontroli, a mianowicie przedmiot i cel kontroli na miejscu, a także fakt, że jeśli osoba prawna podlegająca kontroli na miejscu utrudnia tę kontrolę, to stanowi to naruszenie decyzji EBC w rozumieniu przepisów prawa Unii, bez uszczerbku dla właściwego prawa krajowego. Artykuł 145 ust. 1 tego rozporządzenia uściśla, że o tej decyzji jest powiadamiana osoba, wobec której prowadzona jest kontrola na miejscu.

106    W tych okolicznościach decyzja w sprawie kontroli na miejscu przyjęta na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 wywołuje wiążące skutki prawne wobec instytucji kredytowej, która została o niej powiadomiona, poddając tę instytucję kontroli, której przedmiot i cel określa.

107    Należy wprawdzie zaznaczyć, że w odróżnieniu od przepisów art. 21 rozporządzenia nr 1/2003, dotyczącego „kontroli innych pomieszczeń” przewidzianej w celu wprowadzenia w życie reguł konkurencji, art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 stanowi, że kontrole na miejscu odbywają się w „siedzibie danych osób prawnych”, a nie w „innych pomieszczeniach, na innym terenie lub w środkach transportu, w tym w miejscach zamieszkania dyrektorów, menedżerów lub innych pracowników przedsiębiorstwa lub związków przedsiębiorstw”. Z tego punktu widzenia kontrole na miejscu instytucji kredytowych nie mogą naruszać prawa do poszanowania życia prywatnego w taki sam sposób jak kontrole innych pomieszczeń przewidziane w celu wprowadzenia w życie reguł konkurencji.

108    Prawdą jest również, że nawet jeśli decyzja EBC wydana na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 wywołuje wiążące skutki prawne wobec instytucji kredytowej, która została o niej powiadomiona, możliwość zastosowania środków przymusu w celu wykonania tej decyzji uzależniona jest, jak przewiduje art. 13 tego rozporządzenia, od uzyskania zezwolenia krajowego organu sądowego.

109    Co więcej, należy zauważyć, że również w odróżnieniu od art. 20 ust. 4 rozporządzenia nr 1/2003 art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 nie wspomina o istnieniu skargi do sądu Unii na decyzję EBC w sprawie kontroli na miejscu. Tylko art. 13 tego rozporządzenia, dotyczący zezwolenia krajowego organu sądowego, przewiduje, że zgodność z prawem decyzji EBC w sprawie kontroli może być przedmiotem kontroli jedynie ze strony Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

110    Jednakże z przepisów art. 13 rozporządzenia nr 1024/2013 wynika jednoznacznie, że przynajmniej w przypadku gdy EBC wnosi o zezwolenie organu sądowego po przyjęciu decyzji w sprawie kontroli na miejscu, decyzja ta podlega zaskarżeniu do Sądu.

111    Ponadto, zważywszy, że prawodawca Unii postanowił, w odróżnieniu od mechanizmu przewidzianego w art. 20 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 1/2003, nadać charakter decyzji wszystkim aktom umożliwiającym EBC przeprowadzanie kontroli na miejscu w instytucjach kredytowych, nie należy rozróżniać systemu kontroli sądowej tych aktów w zależności od tego, czy wniosek o wydanie zezwolenia przez organ sądowy został złożony przez EBC, czy też nie. Z jednej strony bowiem możliwość wniesienia do Sądu skargi na akt instytucji nie jest uzależniona od istnienia wyraźnej wzmianki o tej treści w przepisach prawa, a z drugiej strony przeciwne rozwiązanie mogłoby naruszać zasadę pewności prawa, ponieważ możliwość wniesienia skargi do Sądu na decyzję EBC w sprawie kontroli na miejscu zależałaby wówczas od tego, czy po przyjęciu tej decyzji owa instytucja zdecydowała się wystąpić o zezwolenie krajowego organu sądowego przewidziane w art. 13 rozporządzenia nr 1024/2013.

112    Prawdą jest wreszcie, jak przypomina Komisja, że środki pośrednie, których celem jest przygotowanie decyzji ostatecznej, nie stanowią co do zasady aktów, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności (zob. podobnie wyrok z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 10).

113    Jednakże wspomniane akty pośrednie są przede wszystkim aktami, które wyrażają tymczasowe stanowisko instytucji (zob. wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo), co nie ma miejsca w przypadku decyzji EBC w sprawie kontroli.

114    Ponadto skarga o stwierdzenie nieważności decyzji, na mocy której EBC postanawia przeprowadzić kontrolę na miejscu w pomieszczeniach instytucji kredytowej, nie stwarza ryzyka pomylenia różnych etapów – administracyjnego i sądowego. Taka skarga nie spowoduje bowiem, że Sąd wypowie się o istnieniu naruszenia przepisów dotyczących nadzoru ostrożnościowego popełnionego przez dane przedsiębiorstwo (zob. podobnie wyrok z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 20).

115    Następnie, pamiętając, że prawodawca postanowił w ramach przysługującego mu zakresu uznania uznać za decyzje akty wydane na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 niezależnie od istnienia zezwolenia wydanego przez krajowy organ sądowy i wskazać na istnienie kontroli zgodności z prawem powierzonej Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej w art. 13 tego rozporządzenia, decyzji EBC w sprawie kontroli na miejscu nie można uznać za środki pośrednie niepodlegające zaskarżeniu przed sądem.

116    Z powyższego wynika, że decyzja w sprawie kontroli na miejscu przyjęta na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013, taka jak zaskarżona decyzja, może wpłynąć na interesy osoby prawnej, która została o niej powiadomiona, poprzez zmianę w istotny sposób jej sytuacji prawnej, tak że decyzja ta może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez tę osobę do Sądu na podstawie art. 263 TFUE, czego strony główne zresztą nie kwestionują.

117    Tym samym skarga jest dopuszczalna.

F.      Co do istoty

118    Skarżąca podnosi dziesięć zarzutów w ramach niniejszej skargi: zarzut pierwszy, dotyczący braku kompetencji EBC do przyjęcia zaskarżonej decyzji; zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie była niezbędna w rozumieniu tego przepisu; zarzut trzeci, dotyczący naruszenia tego samego przepisu ze względu na to, że EBC nie skorzystał w sposób należyty z przysługującego mu zakresu uznania; zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności; zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa skarżącej do bycia wysłuchanym; zarzut szósty, dotyczący naruszenia przez EBC obowiązku starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych aspektów sprawy; zarzut siódmy, dotyczący braku uzasadnienia; zarzut ósmy, dotyczący naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa; zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji; zarzut dziesiąty, dotyczący naruszenia art. 19 i motywu 75 rozporządzenia nr 1024/2013, a także nadużycia władzy.

119    Przed zarzutami dotyczącymi zasadności zaskarżonej decyzji należy zbadać zarzuty dotyczące jej formalnej zgodności z prawem.

1.      W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braku kompetencji EBC

120    Skarżąca utrzymuje, że EBC nie był właściwym organem nadzoru w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 EBC może przeprowadzać kontrole na miejscu jedynie w odniesieniu do istotnych instytucji kredytowych. Zgodnie z art. 6 ust. 5 tego rozporządzenia mniej istotna instytucja kredytowa podlega bezpośredniemu nadzorowi właściwego organu krajowego, chyba że EBC podejmie decyzję o przejęciu bezpośredniego nadzoru, uznając instytucję kredytową za istotną.

121    EBC, popierany przez Komisję, kwestionuje tę argumentację.

122    Z brzmienia art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 wynika, że EBC dysponuje wyłączną kompetencją w zakresie wykonywania zadań wymienionych w tym przepisie w odniesieniu do „wszystkich” instytucji kredytowych mających siedzibę w uczestniczących państwach członkowskich, bez dokonywania rozróżnienia między istotnymi i mniej istotnymi instytucjami kredytowymi (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 37, 38).

123    Na podstawie art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 EBC wykonuje swoje zadania w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego, w którego skład wchodzą EBC i właściwe organy krajowe, oraz odpowiada za skuteczne i spójne funkcjonowanie tego mechanizmu (wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 39).

124    Właściwe organy krajowe pomagają EBC w wykonywaniu zadań powierzonych mu na mocy rozporządzenia nr 1024/2013 poprzez zdecentralizowane wykonywanie niektórych z tych zadań w odniesieniu do mniej istotnych instytucji kredytowych (wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 41).

125    Artykuł 6 ust. 5 lit. d) rozporządzenia nr 1024/2013 stanowi, że w odniesieniu do instytucji, o których mowa w ust. 4 tego artykułu, czyli mniej istotnych instytucji kredytowych, EBC może w każdej chwili wykonywać uprawnienia dochodzeniowe, o których mowa w art. 10–13 tego rozporządzenia, a mianowicie kierować wezwania do udzielenia informacji, prowadzić ogólne czynności wyjaśniające i przeprowadzać kontrole na miejscu.

126    Okoliczność, że zgodnie z art. 6 ust. 6 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1024/2013 właściwe organy krajowe wykonują, w sposób zdecentralizowany i pod kontrolą EBC, określone zadania zdefiniowane w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia w stosunku do mniej istotnych instytucji kredytowych, pozostaje bez wpływu na kompetencje EBC do wykonywania swoich uprawnień dochodzeniowych wobec tych instytucji, ponieważ przepisy te, zgodnie z samym ich brzmieniem, pozostają „bez uszczerbku” dla art. 6 ust. 5 tego rozporządzenia, którego odpowiednie przepisy zostały wskazane w pkt 125 powyżej. Podobnie, zgodnie ze wspomnianym art. 6 ust. 6 akapit drugi, kompetencja właściwych organów krajowych do przeprowadzania kontroli na miejscu w tych instytucjach, zgodnie z ich prawem krajowym, pozostaje również „bez uszczerbku” dla art. 10–13 omawianego rozporządzenia, dotyczących uprawnień dochodzeniowych EBC.

127    Kompetencja EBC do przeprowadzania kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych znajduje potwierdzenie w art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013. Artykuł ten stanowi bowiem, że EBC może przeprowadzać kontrole na miejscu w pomieszczeniach osób prawnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia, którego lit. a) wymienia instytucje kredytowe z siedzibą w uczestniczących państwach członkowskich, bez rozróżnienia między istotnymi i mniej istotnymi instytucjami.

128    Powołana przez skarżącą okoliczność, że art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 stanowi, iż EBC może prowadzić kontrole na miejscu wszelkich innych jednostek objętych nadzorem skonsolidowanym, w przypadku gdy EBC jest konsolidującym organem nadzoru zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia, nie zmienia tego wniosku, ponieważ wspomniany art. 12 stanowi jedynie dodanie do osób prawnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, innych podmiotów, w których EBC może przeprowadzić kontrolę na miejscu.

129    Artykuł 6 ust. 5 lit. d) rozporządzenia nr 1024/2013 w zakresie, w jakim przyznaje EBC kompetencję do przeprowadzania kontroli na miejscu w mniej istotnej instytucji kredytowej, jest również spójny z motywem 16 tego rozporządzenia, zgodnie z którym EBC powinien być w stanie wykonywać zadania nadzorcze w odniesieniu do „wszystkich instytucji kredytowych”, a także z motywem 47 tego rozporządzenia, zgodnie z którym w celu skutecznego wykonywania swoich zadań EBC powinien mieć możliwość przeprowadzania kontroli na miejscu „w stosownych przypadkach” we współpracy z właściwymi organami krajowymi.

130    W konsekwencji z przywołanych powyżej przepisów rozporządzenia nr 1024/2013 wynika, że EBC jest uprawniony do wykonywania względem mniej istotnej instytucji kredytowej uprawnień dochodzeniowych przewidzianych w art. 10–13 tego rozporządzenia, w szczególności uprawnienia do przeprowadzenia kontroli na miejscu.

131    Możliwość przeprowadzania przez EBC kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych została ponadto wyraźnie przypomniana w art. 138 zdanie drugie rozporządzenia nr 468/2014.

132    Ponadto kompetencji EBC do przeprowadzania kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych nie podważają niektóre publikacje tej instytucji, takie jak przewodnik w sprawie nadzoru bankowego opublikowany w listopadzie 2014 r., przewodnik dotyczący kontroli na miejscu i dochodzeń na temat modeli wewnętrznych opublikowany we wrześniu 2018 r. lub konsultacje publiczne prowadzone przez EBC przed przyjęciem tego ostatniego przewodnika. W tym względzie wystarczy stwierdzić, że te publikacje, pozbawione mocy wiążącej, jak zresztą przypomina każda z nich, w żaden sposób nie mogą ograniczać kompetencji przyznanych EBC przez prawodawcę Unii. Ponadto żadna z tych publikacji nie wyklucza możliwości prowadzenia przez EBC kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych. Wręcz przeciwnie, przewodnik w sprawie nadzoru bankowego (pkt 75) i dokument zatytułowany „Nadzór nad podmiotami mniej istotnymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego”, opublikowany w listopadzie 2017 r. (s. 3, 10), przypominają tę możliwość.

133    Pozostałe argumenty skarżącej można jedynie oddalić.

134    Po pierwsze, skarżąca nie ma podstaw, by twierdzić, celem wykazania, że kompetencja EBC do prowadzenia kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych stanowi „anomalię” w Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym, iż EBC nie może nakładać na zainteresowane podmioty obowiązków w celu naprawienia braków wykrytych podczas kontroli.

135    Przyznana EBC przez prawodawcę Unii kompetencja do przeprowadzania kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych jest bowiem spójna z ustanowieniem Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego, złożonego z EBC i właściwych organów krajowych, oraz z kontrolą sprawowaną przez EBC nad wykonywaniem przez właściwe organy krajowe, w stosunku do mniej istotnych instytucji kredytowych, określonych zadań przewidzianych w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013, które należą do jego wyłącznej kompetencji, lecz których zdecentralizowane wykonanie umożliwia art. 6 tego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 49).

136    Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 EBC dysponuje ponadto, poza możliwością kierowania wezwań do udzielenia informacji, ogólnych dochodzeń lub kontroli na miejscu w mniej istotnych instytucjach kredytowych, licznymi uprawnieniami dotyczącymi nadzoru ostrożnościowego nad tymi instytucjami, takimi jak na przykład zwracanie się – na zasadzie ad hoc lub regularnie – do właściwych organów krajowych o dostarczenie informacji na temat wykonania realizowanych przez nie zadań lub też, jeżeli konieczne jest zapewnienie spójnego stosowania wysokich standardów nadzoru, może w dowolnym momencie podjąć decyzję o tym, że sam będzie bezpośrednio wykonywał wszelkie stosowne uprawnienia w odniesieniu do jednej lub więcej mniej istotnych instytucji kredytowych. Artykuł 6 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi ponadto, że jeżeli właściwe organy krajowe pozostają upoważnione, zgodnie z prawem krajowym, do uzyskiwania informacji i przeprowadzania kontroli na miejscu w pomieszczeniach mniej istotnych instytucji kredytowych, to informują one EBC o przyjętych środkach i „ściśle” koordynują te środki z EBC.

137    Po drugie, twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym EBC zdał sobie sprawę, że nie ma kompetencji do wydania zaskarżonej decyzji, i „częściowo z tego powodu” decyzją doręczoną pismem z dnia 1 marca 2019 r. postanowił o zaklasyfikowaniu skarżącej jako istotnego podmiotu, jest bezzasadne. Żaden przepis ani żadna zasada nie zakazują bowiem EBC przeprowadzenia kontroli w pomieszczeniach mniej istotnego podmiotu i jednoczesnego lub późniejszego zakwalifikowania tego podmiotu jako podmiotu istotnego. Zresztą twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym EBC zdał sobie sprawę, że nie ma kompetencji, jest sprzeczne z zaskarżoną decyzją, w której dwukrotnie wskazano, że EBC jest właściwy do wydania decyzji w sprawie kontroli w odniesieniu do mniej istotnej instytucji kredytowej (zob. s. 1 i 4 tej decyzji).

138    Należy zatem oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.

2.      W przedmiocie zarzutu siódmego, dotyczącego braku uzasadnienia

139    Skarżąca utrzymuje, że EBC uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ pismo z dnia 14 lutego 2019 r. w żaden sposób nie przedstawia powodów, dla których EBC postanowił przeprowadzić kontrolę na miejscu.

140    EBC twierdzi, że zarzut ten należy oddalić.

141    Uzasadnienie wymagane między innymi przez art. 296 TFUE powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z uzasadnieniem przyjętego środka, a właściwemu sądowi dokonanie kontroli (zob. wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).

142    Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest wymagane, aby uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

143    Przewidziany w art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia aktów instytucji Unii stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, która odnosi się do materialnej legalności spornego aktu (zob. wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 181 i przytoczone tam orzecznictwo).

144    W odniesieniu do decyzji w sprawie kontroli wydanych na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 2014/2013 art. 143 ust. 2 rozporządzenia nr 468/2014 stanowi:

„Bez uszczerbku dla art. 142 [rozporządzenia nr 468/2014] i zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia [nr 1024/2013], kontrole na miejscu prowadzone są w oparciu o decyzję EBC, która zawiera co najmniej:

a)      podstawę prawną [przedmiot] i cel kontroli na miejscu; oraz

b)      stwierdzenie, że wszelkie utrudnianie dochodzenia przez osobę prawną, wobec której prowadzona jest kontrola, stanowi naruszenie decyzji EBC w rozumieniu art. 18 ust. 7 rozporządzenia [nr 1024/2013], bez uszczerbku dla prawa krajowego, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia [nr 1024/2013]”.

145    W niniejszym przypadku w piśmie z dnia 14 lutego 2019 r. zawiadamiającym skarżącą o zaskarżonej decyzji wspomniano, że ma być przeprowadzona kontrola w oparciu o art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 oraz art. 143–146 rozporządzenia nr 468/2014, zgodnie z decyzją Rady ds. Nadzoru z dnia 10 stycznia 2019 r. Wskazuje ono, że przedmiotem tej kontroli jest ryzyko kredytowe, i wyjaśnia, że kontrola dotyczy skarżącej i spółek należących do jej grupy. Pismo to wyjaśnia też, że kontrola ta jest przewidziana na marzec 2019 r. oraz że szef misji kontrolnej skontaktuje się ze skarżącą w celu zorganizowania pierwszego spotkania.

146    Należy uznać, że w zakresie, w jakim wspomniane pismo z dnia 14 lutego 2019 r. wskazuje, że przedmiotem kontroli na miejscu jest ryzyko kredytowe, wymienia ono, w sposób wprawdzie skrótowy, ale wystarczająco jasny, zgodnie z art. 143 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 468/2014, zarówno przedmiot kontroli, tj. ryzyko kredytowe, jak i jej cel, tj. analizę tego ryzyka przez EBC. W tym względzie EBC nie miał obowiązku wspominania w tym piśmie o podejrzeniu popełnienia naruszenia, czego skarżąca zresztą nie podnosi (zob. pkt 188 i 226 poniżej).

147    Pojęcie ryzyka kredytowego jest podstawowym pojęciem działalności bankowej, pozbawionym dwuznaczności, i odpowiada zasadniczo ryzyku, że kredytobiorca nie spłaci swojego kredytu. Jest ono wymienione w art. 1 rozporządzenia nr 575/2013 i w art. 79 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338) oraz jest ponadto przedmiotem zasady 17 podstawowych zasad efektywnego nadzoru bankowego opracowanych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego ogłoszonych we wrześniu 2012 r. (zwanych dalej „podstawowymi zasadami efektywnego nadzoru bankowego”), które nie mają charakteru obligatoryjnego, lecz stanowią, zgodnie z ich własnym brzmieniem, „minimalny standard racjonalnej i ostrożnościowej regulacji i nadzoru nad funkcjonowaniem banków i systemów bankowych”.

148    Należy również podkreślić, że w trakcie spotkania zorganizowanego w dniu 5 marca 2019 r., czyli wiele dni przed rozpoczęciem kontroli, szef misji kontrolnej przedstawił wyjaśnienia dotyczące spornej kontroli za pomocą dokumentu przekazanego skarżącej. W szczególności sprecyzował zakres misji, pod tytułem „Ryzyko kredytowe i zarządzanie”, a mianowicie: klasyfikacja i rezerwy, ewidencja zapasów (sprzedane przejęte aktywa), wycena zabezpieczeń i funduszy (aktywa przeznaczone do sprzedaży), jakość danych i zarządzanie oraz model biznesowy (zob. s. 2 tego dokumentu).

149    Zaskarżona decyzja została ponadto wydana w kontekście znanym skarżącej. Skarżąca była w stałym kontakcie z KRFK, która uważnie monitorowała ryzyko, na jakie skarżąca była narażona w sektorze kredytowym od wielu lat, i przyjęła w stosunku do niej, jak wskazano w pkt 9 i 12 powyżej, decyzje w sprawie nadzoru ostrożnościowego dotyczące w szczególności tych rodzajów ryzyka w latach 2016 i 2017. Skarżąca pozostawała w bezpośrednim kontakcie z EBC, gdyż w dniach 5 lipca i 12 września 2018 r. skierowała do niego pisma z prośbą o interwencję w zakresie nadzoru ostrożnościowego nad nią, a przewodnicząca Rady ds. Nadzoru EBC pismem z dnia 8 października 2018 r. odpowiedziała jej, że podziela pogląd KRFK, zgodnie z którym jej sytuacja wymaga szczególnego nadzoru ostrożnościowego. Skarżąca wiedziała o wszystkich aspektach postępowania arbitrażowego, które sama wszczęła. Wreszcie skarżąca została poinformowana o procedurze przejęcia przez EBC bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad nią, ponieważ projekt odpowiedniej decyzji został jej przekazany pismem EBC z dnia 11 lutego 2019 r.

150    W konsekwencji nawet jeśli w dniu wniesienia skargi skarżąca nie dysponowała projektem decyzji uznanym za przyjęty przez Radę Prezesów, który miał charakter poufny na mocy art. 10 ust. 4 Protokołu (nr 4) w sprawie statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i EBC [zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2019 r., EBC/Espírito Santo Financial (Portugal), C‑442/18 P, EU:C:2019:1117, pkt 43–46], to wystarczająco znała motywy zaskarżonej decyzji, aby móc dokonać oceny jej zasadności.

151    Ponadto należy zauważyć, że skarżącej przekazano jawną wersję projektu decyzji uznanego za przyjęty przez Radę Prezesów w następstwie środka organizacji postępowania zastosowanego przez Sąd. W projekcie tym, którego główne motywy zostały przedstawione w pkt 23–27 powyżej, przypomniano niedawną historię nadzoru nad skarżącą i wspomniano, że uchybienia obowiązującym przepisom i ich naruszenia, które zostały w nim szczegółowo przedstawione, zostały wykryte w poprzednich latach, a skarżąca nie podjęła odpowiednich środków. Wskazuje on, że zalecenie ICSID uniemożliwia KRFK wdrożenie wszystkich środków nadzoru wobec skarżącej, że EBC przygotowuje przejęcie bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą i że kontrola na miejscu pozwoli EBC na przeprowadzenie własnej analizy sytuacji skarżącej. Dodaje on, że równolegle z przewidywanym przejęciem bezpośredniego nadzoru nad skarżącą EBC będzie w stanie podjąć niezbędne środki nadzoru w celu zapewnienia przestrzegania przez skarżącą wymogów ostrożnościowych.

152    W związku z tym wspomniany komunikat umożliwił skarżącej uzyskanie wyjaśnień w przedmiocie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w odniesieniu do których umożliwiono jej przedstawienie uwag na etapie repliki.

153    W konsekwencji zarzut siódmy należy oddalić jako bezzasadny.

3.      W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia prawa skarżącej do bycia wysłuchaną

154    Skarżąca utrzymuje, że EBC naruszył jej prawo do bycia wysłuchaną, nie umożliwiając jej zajęcia stanowiska w przedmiocie planowanej kontroli na miejscu przed przyjęciem zaskarżonej decyzji.

155    EBC, popierany przez Komisję, kwestionuje tę argumentację.

156    Na wstępie Sąd stwierdza, że na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do bycia wysłuchanym skarżąca ogranicza się do zwięzłego wskazania, że przed przyjęciem zaskarżonej decyzji nie miała możliwości wypowiedzenia się na temat planowanej kontroli na miejscu.

157    Zgodnie z art. 41 ust. 2 karty prawo do dobrej administracji obejmuje prawo każdej osoby do bycia wysłuchaną, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jej sytuację.

158    W niniejszej sprawie żaden przepis rozporządzenia nr 1024/2013 ani rozporządzenia nr 468/2014 nie przewiduje, że decyzja w sprawie kontroli instytucji kredytowej ma być poprzedzona umożliwieniem tej instytucji bycia wysłuchaną. Jednakże okoliczność ta sama w sobie nie zwalnia EBC z obowiązku wysłuchania podmiotu, do którego skierowana jest decyzja o kontroli, przed jej wydaniem. Prawo do bycia wysłuchanym, zagwarantowane w karcie, jest bowiem wiążące dla EBC, przy czym żaden inny akt prawny nie przewiduje tego wyraźnie.

159    Jednakże, po pierwsze, o ile art. 22 rozporządzenia nr 1024/2013, zatytułowany „Należyte procedury przyjmowania decyzji nadzorczych”, przewiduje w ust. 1, że EBC umożliwia osobom, wobec których toczy się postępowanie, przedstawienie ich stanowiska zgodnie z art. 4 i sekcją 2 rozdziału III, zatytułowanego „Szczegółowe uprawnienia nadzorcze”, o tyle ów art. 22 nie dotyczy środków przyjętych zgodnie z przepisami sekcji 1 tego rozdziału, zatytułowanej „Uprawnienia dochodzeniowe”.

160    Ponadto art. 145 rozporządzenia nr 468/2014, zatytułowany „Procedura i powiadomienie o kontroli na miejscu”, przewiduje w ust. 1 zdanie pierwsze, że EBC powiadamia osobę prawną, wobec której prowadzona jest kontrola, o decyzji EBC oraz o osobach członków zespołu ds. kontroli na miejscu przynajmniej 5 dni roboczych przed rozpoczęciem tej kontroli, lecz nie wspomina o tym, aby zainteresowanemu przysługiwało prawo do bycia wysłuchanym.

161    Przede wszystkim art. 31 rozporządzenia nr 468/2014, zatytułowany „Prawo do bycia wysłuchanym”, stanowi wyraźnie w ostatnim zdaniu ust. 1, że przepisy tego artykułu nie mają zastosowania do sekcji 1 rozdziału III rozporządzenia nr 1024/2013.

162    W związku z tym mające zastosowanie przepisy przewidują, że osobom prawnym, wobec których toczy się jeden ze środków dochodzeniowych, o których mowa w sekcji 1 rozdziału III rozporządzenia nr 1024/2013, w tym kontrola na miejscu, nie przysługuje prawo do bycia wysłuchanym przed przyjęciem tego środka.

163    Przewidując, że zainteresowane osoby nie zostaną wysłuchane przed przyjęciem środka dochodzeniowego, mające zastosowanie przepisy są spójne z charakterem takiego środka, którego jedynym celem jest zebranie informacji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 czerwca 1980 r., National Panasonic/Komisja, 136/79, EU:C:1980:169, pkt 21; opinia rzecznika generalnego N. Wahla w sprawie Italmobiliare/Komisja, C‑268/14 P, niepublikowana, EU:C:2015:697, pkt 119).

164    Ponadto z art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 wynika, że decyzje, na mocy których EBC postanawia w razie potrzeby nałożyć środki ostrożnościowe w świetle informacji zebranych podczas dochodzenia, powinny być przedmiotem postępowania obejmującego prawo zainteresowanych osób do bycia wysłuchanym.

165    Należy także przypomnieć, że okoliczność, iż procedura kontrolna trwa kilka miesięcy oraz obejmuje kontrole na miejscu i przesłuchanie zainteresowanego przedsiębiorstwa, którego oświadczenia są włączane do akt, może umożliwić stwierdzenie, że zainteresowane przedsiębiorstwo zostało wysłuchane, z pełną znajomością faktów, podczas kontroli (zob. podobnie wyrok z dnia 18 grudnia 2008 r., Sopropé, C‑349/07, EU:C:2008:746, pkt 45, 46).

166    Sąd stwierdza, że w niniejszej sprawie, zgodnie z opisem dokonanym przez szefa misji kontrolnej w dniu 5 marca 2019 r., miało zostać zaplanowanych szereg spotkań pomiędzy członkami zespołu ds. kontroli a kierownictwem skarżącej na odpowiednie tematy (zob. s. 5 tego opisu). Z opisu tego wynika również, że wysłanie projektu sprawozdania z kontroli i spotkanie „końcowe” były planowane przed wysłaniem projektu sprawozdania z kontroli i spotkaniem „zamykającym” (zob. s. 7 tego opisu).

167    Z powyższego wynika, że decyzja EBC o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w instytucji kredytowej na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 nie podlega prawu danego podmiotu do bycia wysłuchanym przed przyjęciem tej decyzji.

168    Dopiero po przyjęciu decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu i przed ewentualnym przyjęciem decyzji na podstawie art. 4 i sekcji 2 rozdziału III rozporządzenia nr 1024/2013 EBC jest zobowiązany zapewnić zainteresowanym osobom możliwość bycia wysłuchanym.

169    Tytułem uzupełnienia: przy założeniu, że EBC był zobowiązany wysłuchać skarżącą przed przyjęciem zaskarżonej decyzji, należy przypomnieć, że naruszenie prawa do obrony, w szczególności prawa do bycia wysłuchanym, uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w wyniku postępowania jedynie wówczas, gdyby w braku tej nieprawidłowości postępowanie mogło się zakończyć innym rozstrzygnięciem (zob. wyrok z dnia 4 kwietnia 2019 r., OZ/EBI, C‑558/17 P, EU:C:2019:289, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

170    Tymczasem w niniejszym przypadku z akt sprawy nie wynika, że gdyby skarżąca została wysłuchana przed przyjęciem zaskarżonej decyzji, postępowanie mogłoby doprowadzić do odmiennego rezultatu. W tym względzie Sąd wskazuje, że skarżąca tego nie twierdzi i że zaskarżona decyzja została przyjęta w znanym jej kontekście, jak zauważono w pkt 149 powyżej.

171    Należy zatem oddalić zarzut piąty.

4.      W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie była niezbędna w rozumieniu tego przepisu, oraz w przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

172    W ramach zarzutu drugiego skarżąca utrzymuje, że zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 przeprowadzenie kontroli na miejscu powinno być niezbędne. Tymczasem kontrola na miejscu, której została ona poddana, była środkiem odwetowym, którym EBC dowiódł, że nie toleruje żadnej krytyki. W piśmie z dnia 14 lutego 2019 r. EBC nie określił wyraźnie zakresu i celu kontroli na miejscu. Nie wyjaśnił on, dlaczego kontrola na miejscu była niezbędna do przeanalizowania ryzyka kredytowego. Ryzyko to było jednak od wielu lat starannie monitorowane przez KRFK. Wszystkie decyzje kredytowe skarżącej byłyby monitorowane przez KRFK, a wszystkie decyzje dotyczące kwot powyżej 50 000 EUR podlegały zatwierdzeniu przez nią. Od dawna nie wprowadzano żadnych zmian do portfela kredytowego skarżącej bez zgody KRFK.

173    W ramach zarzutu czwartego skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności. EBC powinien był dla osiągnięcia zamierzonego celu zastosować środek stanowiący najmniejszą ingerencję. Skarżąca była zawsze gotowa dostarczyć EBC i KRFK wszelkich niezbędnych informacji. Nie wykazano, że nie można było uniknąć kontroli na miejscu, w szczególności prowadzonej przez EBC, poprzez inne odpowiednie środki dochodzeniowe. Kontrole na miejscu prowadzone przez EBC są bardziej restrykcyjne niż kontrole prowadzone przez właściwe organy krajowe, w szczególności dlatego, że są realizowane przez urzędników, którzy nie mówią w języku danego kraju. Dotyczy to w szczególności Łotwy, której język nie jest powszechnie używany poza jej granicami. Ponadto harmonogram kontroli stanowił nadużycie, ponieważ w czasie kontroli skarżąca przeprowadzała swoje badanie rocznego sprawozdania finansowego z udziałem przedsiębiorstwa trzeciego, a EBC odmówił odroczenia kontroli o miesiąc. Skarżąca nie mogła zakończyć swojego badania w stosownym czasie i KRFK nałożyła na nią z tego powodu grzywnę.

174    EBC, popierany przez Komisję, kwestionuje tę argumentację.

175    Z uwagi na powiązania między zarzutami drugim i czwartym te dwa zarzuty należy zbadać łącznie.

176    Zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 EBC może przeprowadzać wszelkie niezbędne kontrole na miejscu w siedzibie instytucji podlegających nadzorowi ostrożnościowemu, w szczególności w instytucjach kredytowych mających siedzibę w uczestniczących państwach członkowskich.

177    Określenie „niezbędne” użyte w art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 jest spójne z zasadą proporcjonalności, która wymaga, by akty instytucji Unii nie wykraczały poza to, co odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów, którym mają służyć, przy czym gdy istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich rozwiązań, należy stosować te najmniej restrykcyjne, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyroki: z dnia 22 stycznia 2013 r., Sky Österreich, C‑283/11, EU:C:2013:28, pkt 50; z dnia 6 września 2017 r., Słowacja i Węgry/Rada, C‑643/15 i C‑647/15, EU:C:2017:631, pkt 206).

178    Ocena proporcjonalności środka musi iść w parze z poszanowaniem zakresu uznania, jaki został ewentualnie przyznany instytucjom Unii dla jego przyjęcia (zob. wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo). EBC dysponuje szerokim zakresem uznania przy przyjmowaniu, jak w niniejszej sprawie, aktu dotyczącego nadzoru ostrożnościowego nad instytucją kredytową (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2019 r., Landeskreditbank Baden‑Württemberg/EBC, C‑450/17 P, EU:C:2019:372, pkt 86).

179    Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 177 powyżej niezbędność i proporcjonalny charakter kontroli na miejscu należy oceniać w świetle celów realizowanych przez przepisy.

180    W tym względzie należy przypomnieć, że celem nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi jest zapewnienie bezpieczeństwa i dobrej kondycji tych instytucji, stabilności systemu finansowego i ochrony deponentów (zob. motywy 30 i 65 rozporządzenia nr 1024/2013).

181    Należyte zarządzanie ryzykiem kredytowym przez instytucje kredytowe stanowi jeden z głównych celów nadzoru ostrożnościowego, jak wynika z art. 1 rozporządzenia nr 575/2013, art. 79 dyrektywy 2013/36, a ponadto zasady 17 podstawowych zasad efektywnego nadzoru bankowego.

182    Ponadto należy zauważyć, że każda instytucja kredytowa podlega „bieżącemu” nadzorowi ostrożnościowemu ze strony właściwych organów (zob. motyw 37 rozporządzenia nr 1024/2013, motyw 3 dyrektywy 2013/36 oraz motyw 25 rozporządzenia nr 575/2013).

183    Właściwe organy dysponują, zgodnie z art. 14–16 rozporządzenia nr 1024/2013 i art. 104 dyrektywy 2013/36, uprawnieniami do cofnięcia instytucji kredytowej zezwolenia niezbędnego do prowadzenia działalności, wyrażenia sprzeciwu wobec nabycia pakietu akcji tej instytucji oraz nałożenia środków nadzorczych, w tym wzmocnienia zarządzania instytucją, poprawy jej sytuacji w zakresie funduszy własnych lub płynności, ograniczenia działalności gospodarczej, zbycia działalności lub odwołania członków organu zarządzającego z pełnienia obowiązków.

184    Właściwe organy dysponują również, zgodnie z art. 9–13 rozporządzenia nr 1024/2013 i art. 65 ust. 3 dyrektywy 2013/36, uprawnieniami dochodzeniowymi umożliwiającymi im żądanie wszelkich informacji niezbędnych do wykonywania ich zadań, w tym informacji, które należy przekazywać w regularnych odstępach i w określonych formatach do celów nadzorczych i związanych z nimi celów statystycznych, prowadzenia dochodzeń i przeprowadzania kontroli na miejscu. Motyw 47 rozporządzenia nr 1024/2013 stanowi, że EBC powinien mieć możliwość wymagania wszelkich koniecznych informacji oraz przeprowadzania dochodzeń i kontroli na miejscu „w celu skutecznego wykonywania swoich zadań”.

185    Właściwe organy dokonują, zgodnie z art. 97 i 99 dyrektywy 2013/36, przeglądu i oceny nadzorczej. Ustalają one częstotliwość i intensywność przeglądów i ocen, uwzględniając wielkość, znaczenie systemowe, charakter, skalę i złożoność działalności danej instytucji oraz zasadę proporcjonalności. W przypadku instytucji objętych programem oceny nadzorczej przegląd i ocena podlegają aktualizacji przynajmniej raz w roku. Program ten, który zawiera plan kontroli na miejscu, obejmuje instytucje, w przypadku których wyniki testów warunków skrajnych lub wyniki procesu przeglądu i oceny nadzorczej wskazują na znaczące ryzyko dla ich kondycji finansowej lub naruszenia odpowiednich przepisów, instytucje przedstawiające sobą ryzyko systemowe dla systemu finansowego oraz wszelkie inne instytucje, jeżeli właściwe organy uznają to za konieczne. Właściwe organy mogą wdrożyć, jeśli jest to właściwe w świetle tego art. 97, środki takie jak zwiększenie liczby lub częstotliwości kontroli na miejscu w instytucji lub stała obecność właściwego organu w instytucji.

186    Zasady 9 i 10 podstawowych zasad efektywnego nadzoru bankowego przewidują ponadto, że organ nadzorczy stosuje swoje zasoby proporcjonalnie do profilu ryzyka i znaczenia systemowego banku. Wskazują one, że organ ten stosuje metodę łączącą w odpowiedni sposób kontrole na miejscu z kontrolami dokumentów. Po pierwsze, organ nadzorczy analizuje stan ostrożnościowy i deklaracje statystyczne przedstawione przez banki. Po drugie, weryfikuje on sprawozdania przedstawione przez banki, na żądanie lub regularnie, w sposób całkowicie niezależny, przeprowadzając kontrole na miejscu lub korzystając z zewnętrznych audytorów. Pozostaje on w stałym kontakcie z zarządem, członkami zarządu, kierownictwem i kadrą zarządzającą. Regularnie konsultuje się z kierownictwem i zarządem. Może on zwrócić się do niezależnych podmiotów trzecich, ale nie może przekazywać swoich obowiązków ostrożnościowych podmiotom trzecim.

187    Z przypomnianych w pkt 182–186 powyżej motywów, przepisów i zasad wynika, że instytucje kredytowe podlegają „bieżącemu” nadzorowi ostrożnościowemu, który opiera się na połączeniu kontroli dokumentów przeprowadzanych na podstawie informacji przekazywanych regularnie właściwym organom oraz kontroli na miejscu, które umożliwiają weryfikację przekazanych informacji. Kontrole dokumentów nie mogą z zasady zastępować kontroli na miejscu, które pozwalają właściwemu organowi na niezależną weryfikację informacji zadeklarowanych przez te instytucje.

188    Należy wyjaśnić, że w odróżnieniu od kontroli przeprowadzanych przez Komisję na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia nr 1/2003, które mają na celu wykrycie naruszeń art. 101 i 102 TFUE, kontrole na miejscu przeprowadzane przez EBC mają na celu sprawdzenie, w ramach bieżącego nadzoru łączącego kontrole dokumentów i kontrole na miejscu, czy instytucje kredytowe zarządzają swoim ryzykiem i zabezpieczają je w należyty sposób, a przekazywane informacje są wiarygodne, tak aby przeprowadzenie takich kontroli nie było uzależnione od istnienia podejrzenia naruszenia. Skarżąca zresztą tego nie utrzymuje.

189    Wnioskowi zawartemu w pkt 188 powyżej nie przeczy brzmienie art. 13 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013, zgodnie z którym sprawdzając, czy środki przymusu są proporcjonalne, krajowy organ sądowy może zwrócić się do EBC o szczegółowe wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do przesłanek, na podstawie których EBC podejrzewa, że mogło mieć miejsce naruszenie aktów, o których mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy tego rozporządzenia, a także w odniesieniu do powagi domniemanego naruszenia oraz charakteru uczestnictwa w danym zdarzeniu przez osobę, wobec której stosowane są środki przymusu.

190    Artykuł 13 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013 nie dotyczy bowiem konieczności przeprowadzania kontroli na miejscu, lecz kontroli proporcjonalności przewidzianych środków przymusu, w szczególności w przypadku stwierdzenia, że dana osoba sprzeciwia się kontroli.

191    Wreszcie z przypomnianych w pkt 182–186 powyżej przepisów, motywów i zasad wynika, że częstotliwość i intensywność kontroli na miejscu ustala się z uwzględnieniem zasady proporcjonalności.

192    W niniejszej sprawie, po pierwsze, z zaskarżonej decyzji wynika, że KRFK wykryła braki i naruszenia obowiązujących przepisów w latach poprzedzających kontrolę i że skarżąca nie przyjęła odpowiednich środków w celu naprawienia zastrzeżeń ostrożnościowych wynikających z tych ustaleń.

193    W tym względzie należy stwierdzić, że na poparcie zarzutów drugiego i czwartego skarżąca nie przedstawia żadnego argumentu podważającego rzeczywisty charakter braków i naruszeń mających zastosowanie przepisów, o których mowa w zaskarżonej decyzji. W szczególności nie twierdzi ona, że zakwestionowała przed sądami krajowymi decyzje KRFK wydane w lutym 2016 r. i w sierpniu 2017 r., ani nie przedstawia wyniku ewentualnych postępowań sądowych. Nie kwestionuje ona zawartego w zaskarżonej decyzji stwierdzenia, zgodnie z którym nie przyjęła ona odpowiednich środków w celu naprawienia rozpatrywanych zastrzeżeń ostrożnościowych.

194    Po drugie, argument skarżącej, zgodnie z którym była ona gotowa przekazać EBC wszelkie niezbędne informacje, nie może zostać uwzględniony, ponieważ takie przekazanie nie było równoznaczne z możliwością zweryfikowania przez EBC na miejscu integralności i rzetelności przekazywanych informacji oraz odbycia z przedstawicielami skarżącej spotkań dotyczących różnych tematów.

195    Po trzecie, okoliczność, że ryzyko kredytowe, na które była narażona skarżąca, było ściśle monitorowane przez KRFK przez wiele lat, co oznacza w szczególności, że wszystkie decyzje skarżącej dotyczące kwot przekraczających 50 000 EUR były przedkładane KRFK do zatwierdzenia, nie podważa konieczności przeprowadzenia kontroli na miejscu. To monitorowanie potwierdza, że KRFK skupiła się na ryzyku kredytowym, i nie stoi w sprzeczności z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym skarżąca nie podjęła odpowiednich środków w celu usunięcia już stwierdzonych braków i naruszeń obowiązujących przepisów.

196    Po czwarte, skarżąca bezzasadnie utrzymuje, że zaskarżona decyzja stanowi środek odwetowy skierowany przeciwko niej. W tym względzie oświadczenia członka Administracyjnej Rady Odwoławczej EBC złożone podczas konferencji w dniu 21 listopada 2017 r., zgodnie z którymi w przypadku wszczęcia przez instytucję kredytową formalnego postępowania przeciwko niej właściwy organ może zareagować poprzez intensyfikację nadzoru, nie stanowią wystarczającego dowodu na to, że zaskarżona decyzja jest środkiem odwetowym, ponieważ te krótkie stwierdzenia zostały złożone „we własnym imieniu”, nie muszą oznaczać istnienia retorsji i nie są szczegółowe.

197    Po piąte, należy oddalić argument oparty na tym, że w piśmie dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. EBC nie przedstawił jasno zakresu i celu kontroli na miejscu oraz nie wyjaśnił, w jaki sposób kontrola była konieczna dla analizy ryzyka kredytowego. Kwestia, czy wspomniane pismo z dnia 14 lutego 2019 r. jest wystarczająco uzasadnione, została już bowiem zbadana w pkt 145–150 powyżej i w każdym razie dotyczy wymogu formalnego powiadomienia przewidzianego w art. 145 rozporządzenia nr 468/2014, który należy odróżnić od kwestii zasadności zaskarżonej decyzji, odnoszącej się do materialnej legalności spornego aktu, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 143 powyżej.

198    Po szóste, argument skarżącej, zgodnie z którym kontrole EBC są bardziej restrykcyjne niż kontrole przeprowadzane przez właściwe organy krajowe, należy oddalić jako pozbawiony oparcia w faktach.

199    Z jednej strony bowiem, jak podnosi EBC, kontrole prowadzone przez EBC i kontrole prowadzone przez właściwe organy krajowe są oparte na tych samych standardach. Skarżąca zresztą tego nie kwestionuje. Z drugiej strony, jak twierdzi również EBC, używanie języka angielskiego przez członków zespołu kontrolnego nie może być w niniejszym przypadku postrzegane jako istotna restrykcja, ponieważ przedstawiciele skarżącej nie byli zobowiązani do porozumiewania się w tym języku z członkami zespołu kontrolnego, a ponadto skarżąca wybrała później język angielski jako jedyny język komunikacji z EBC.

200    Ponadto okoliczność, że kontrole EBC są bardziej restrykcyjne niż kontrole przeprowadzane przez właściwe organy krajowe, nie może w żadnym razie dowodzić, że są one nieproporcjonalne.

201    Wreszcie po siódme, nie wykazano, że harmonogram kontroli stanowi nadużycie. W tym względzie Sąd zauważa, że kontrola rozpoczęła się ponad trzy tygodnie po otrzymaniu pisma z dnia 14 lutego 2019 r. i że była poprzedzona spotkaniem inicjującym, zawierającym wyjaśnienia dotyczące przebiegu kontroli, co pozwalało skarżącej na podjęcie środków organizacyjnych przed rozpoczęciem kontroli. Okoliczność, że skarżąca przeprowadziła badanie swoich rocznych sprawozdań finansowych w trakcie kontroli, nie pozwala na wykazanie, że ów harmonogram stanowił nadużycie. Z jednej strony zobowiązanie EBC do odroczenia kontroli tylko z tego powodu, że instytucja kredytowa powinna przeprowadzić badanie rocznych sprawozdań finansowych, mogłoby zagrozić celowi stabilności finansowej, podczas gdy art. 6 ust. 5 rozporządzenia nr 1024/2013 przewiduje, że EBC może wykonywać „w dowolnym momencie” swoje uprawnienie do przeprowadzenia kontroli na miejscu. Z drugiej strony nie zostało wykazane, że kontrola uniemożliwiła skarżącej zakończenie badania jej rocznych sprawozdań finansowych w odpowiednim czasie. W tym względzie należy stwierdzić, po pierwsze, że do instytucji kredytowych należy podjęcie niezbędnych kroków w celu dochowania terminów ustawowych na złożenie zbadanych sprawozdań finansowych, po drugie, zgodnie z decyzją KRFK z dnia 14 maja 2019 r. nakładającą sankcję na skarżącą, skarżąca wykazała już opóźnienia w złożeniu swoich zbadanych sprawozdań finansowych w 2017 r., a po trzecie, opóźnienie skarżącej w złożeniu zbadanych rocznych sprawozdań finansowych może również zostać wyjaśnione w danym przypadku brakiem środków wprowadzonych przez zespół biegłych rewidentów.

202    W tych okolicznościach EBC mógł słusznie uznać, korzystając z przysługującego mu szerokiego zakresu uznania, że przeprowadzenie kontroli na miejscu w pomieszczeniach skarżącej było niezbędne w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 do dokonania analizy ryzyka kredytowego, na które skarżąca była narażona, a szerzej – w celu zapewnienia dobrej kondycji tej instytucji, stabilności systemu finansowego i ochrony deponentów. Ponadto nie zostało wykazane, że EBC mógł zastosować środek mniej restrykcyjny niż przeprowadzona przez niego kontrola na miejscu ani że niedogodności spowodowane tym środkiem kontroli były nadmierne w stosunku do zamierzonego celu.

203    Z powyższego wynika, że zarzuty drugi i czwarty należy oddalić jako bezzasadne.

5.      W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 w zakresie, w jakim EBC nie skorzystał w sposób należyty z przysługującego mu uznania, oraz zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia przez EBC obowiązku starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych aspektów sprawy

204    W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że EBC nie uwzględnił dyskrecjonalnego charakteru decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu. Nie zostało wykazane, że EBC skorzystał z przysługującego mu zakresu uznania w odniesieniu do kwestii, czy kontrola na miejscu była odpowiednia. Brak jakichkolwiek „istotnych” rozważań wynika z nader nietypowego charakteru decyzji EBC o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w mniej istotnej instytucji kredytowej.

205    W ramach zarzutu szóstego skarżąca podnosi, że EBC uchybił ciążącemu na nim zgodnie z orzecznictwem obowiązkowi starannego i bezstronnego zbadania wszystkich „istotnych” aspektów sprawy. EBC nie uwzględnił licznych istotnych informacji, którymi dysponowała KRFK w odniesieniu do wszelkiego ryzyka kredytowego, jakie mogło zostać poniesione.

206    EBC, popierany przez Komisję, twierdzi, że zarzuty trzeci i szósty należy oddalić.

207    Na wstępie należy stwierdzić, że zarzut trzeci należy uznać za oparty na naruszeniu prawa ze względu na to, iż EBC nie skorzystał z przysługującego mu uznania w celu podjęcia decyzji, czy kontrola na miejscu jest odpowiednia, jak tego wymaga art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013, co wynika w szczególności z faktu, że pismo dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. nie wymieniało żadnej „istotnej” okoliczności.

208    W zarzucie szóstym skarżąca podnosi ponownie zarzut oparty na naruszeniu prawa ze względu na to, że zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem starannego i bezstronnego zbadania „istotnych” aspektów niniejszej sprawy.

209    Należy zbadać te dwa zarzuty jednocześnie, ponieważ oba zmierzają do zarzucenia EBC naruszenia prawa ze względu na brak zbadania lub oceny istotnych okoliczności sprawy.

210    W tym względzie należy podkreślić, że w sytuacji gdy strona skarżąca podnosi zarzuty dotyczące tego rodzaju naruszeń prawa, to do niej należy przedstawienie dowodów pozwalających na stwierdzenie istnienia takiego błędu.

211    Na poparcie tych zarzutów skarżąca podnosi zaś zwięźle, że pismo dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. jest pozbawione „wszelkich istotnych rozważań”. Podkreśla ona, że kontrola sprawowana przez EBC na miejscu jest nietypowa w mniej istotnej instytucji kredytowej i że EBC nie uwzględnił licznych informacji, którymi dysponowała KRFK w odniesieniu do ryzyka kredytowego, na jakie skarżąca była narażona.

212    Jednakże z projektu decyzji uznanego za przyjęty przez Radę Prezesów, w szczególności z załącznika do niej, wynika, że EBC wziął pod uwagę informacje, jakimi dysponowała KRFK w odniesieniu do ryzyka kredytowego, na które narażona była skarżąca. Wynika z niego również, że EBC uwzględnił okoliczność, iż skarżąca jest mniej istotną instytucją kredytową, dwukrotnie uznając, że nie stoi to na przeszkodzie przeprowadzeniu kontroli na miejscu, jak wskazano w pkt 137 powyżej. Wynika z niego wreszcie, że EBC należycie ocenił, czy kontrola na miejscu była odpowiednia, i uznał, że tak jest, w szczególności z uwagi na braki i naruszenia obowiązujących przepisów, które zostały stwierdzone we wcześniejszych latach, oraz fakt, że skarżąca nie podjęła odpowiednich kroków w celu ich naprawienia.

213    Z powyższego wynika, podobnie jak i z odpowiedzi na zarzuty drugi i czwarty, że skarżąca bezzasadnie utrzymuje, iż EBC nie zbadał istotnych okoliczności jej sytuacji lub nie ocenił, czy kontrola na miejscu była niezbędna z uwzględnieniem wspomnianych okoliczności.

214    Z powyższego wynika, że zarzuty trzeci i szósty należy oddalić jako bezzasadne.

6.      W przedmiocie zarzutu ósmego, dotyczącego naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa

215    Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa, ponieważ jej zakres i cel są niejasne. Zważywszy, że w piśmie dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. wspomniano jedynie o ryzyku kredytowym, skarżąca nie była w stanie poznać zakresu jego wiążącego skutku i dowiedzieć się, w jakim zakresie niezastosowanie się do wniosku urzędników przeprowadzających kontrolę mogłoby zostać uznane za utrudnienie. Pismo to wskazywało nawet, że zakres kontroli może zostać rozszerzony bez ograniczeń w jej trakcie. Wytyczne dotyczące nadzoru bankowego podkreślają jednak, że kontrola na miejscu powinna mieć z góry określony zakres. Pytania zadane przez urzędników przeprowadzających kontrolę obejmowały liczne dziedziny pozbawione znaczenia dla analizy ryzyka kredytowego. Niektóre pytania nie były zgodne z możliwym do zidentyfikowania celem nadzoru ostrożnościowego, lecz miały raczej charakter szczegółowego dochodzenia w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy, czyli w dziedzinie, w której EBC nie jest organem właściwym, nawet w odniesieniu do istotnych instytucji. Ponadto nawet w ramach dochodzenia w sprawie zwalczania prania pieniędzy skierowany do skarżącej wniosek o udzielenie informacji na temat wszystkich płatności przychodzących i wychodzących w odniesieniu do wszystkich jej klientów w ciągu ostatnich dwóch lat byłby nieracjonalny.

216    EBC, popierany przez Komisję, kwestionuje tę argumentację.

217    Zasada pewności prawa wymaga między innymi, by uregulowania prawne były jasne i precyzyjne, a ich skutki przewidywalne, zwłaszcza wówczas, gdy pociągają one za sobą niekorzystne konsekwencje dla jednostek i przedsiębiorstw [zob. wyrok z dnia 30 kwietnia 2019 r., Włochy/Rada (Kwota połowowa miecznika śródziemnomorskiego), C‑611/17, EU:C:2019:332, pkt 111 i przytoczone tam orzecznictwo].

218    Prawo domagania się ochrony uzasadnionych oczekiwań, będące pochodną zasady pewności prawa, mają wszystkie jednostki znajdujące się w sytuacji, z której wynika, że administracja Unii wzbudziła w nich uzasadnione nadzieje. Takimi zapewnieniami są, niezależnie od formy, w jakiej są one przekazywane, dokładne, bezwarunkowe i spójne informacje pochodzące z uprawnionych i wiarygodnych źródeł. Natomiast nie może powoływać się na naruszenie tej zasady ten, komu administracja nie udzieliła precyzyjnych zapewnień [wyrok z dnia 30 kwietnia 2019 r., Włochy/Rada (Kwota połowowa miecznika śródziemnomorskiego), C‑611/17, EU:C:2019:332, pkt 112 i przytoczone tam orzecznictwo].

219    W zaskarżonej decyzji wskazano, że przedmiotem kontroli jest szczegółowe badanie dotyczące ryzyka, kontroli ryzyka i zarządzania skarżącą, tak aby ocenić między innymi jej procedury, systemy i jakość zarządzania nią, oraz że kontrola ta skupi się głównie na ryzyku kredytowym.

220    Okoliczność, że pismo dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. wskazywało, iż przedmiotem kontroli na miejscu jest ryzyko kredytowe, nie narusza zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

221    Ryzyko kredytowe jest bowiem podstawowym pojęciem działalności bankowej, jak wskazano w pkt 147 powyżej, z którego zdają sobie sprawę podmioty działające w tym sektorze. Zakres kontroli został zresztą wyjaśniony bardziej szczegółowo na spotkaniu w dniu 5 marca 2019 r., kilka dni przed rozpoczęciem kontroli. Jak wskazano w pkt 33 powyżej, szef misji kontrolnej przedstawił, za pomocą dokumentu przekazanego skarżącej, zakres misji, pod tytułem „Ryzyko kredytowe i zarządzanie”, a mianowicie: klasyfikacja i rezerwy, ewidencja zapasów (sprzedane przejęte aktywa), wycena zabezpieczeń i funduszy (aktywa przeznaczone do sprzedaży), jakość danych i zarządzanie oraz model biznesowy.

222    W tych okolicznościach skarżąca bezzasadnie utrzymuje, że rzeczone pismo z dnia 14 lutego 2019 r., w zakresie, w jakim wspominało o ryzyku kredytowym, nie było jasne i że w związku z tym nie mogła ona wiedzieć, w jakim zakresie niezastosowanie się do wniosku urzędników przeprowadzających kontrolę mogłoby zostać uznane za utrudnianie kontroli.

223    Ponadto okoliczność, że w piśmie dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r. wskazano, iż zakres kontroli może zostać rozszerzony w jej trakcie i że w takim przypadku skarżąca zostanie o tym poinformowana przez szefa misji w imieniu EBC, nie narusza zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

224    W piśmie z dnia 14 lutego 2019 r. wspomniano bowiem, że takie rozszerzenie zakresu kontroli wymaga uprzedniego poinformowania skarżącej. Z pisma tego wynika zatem, że w braku takiej informacji przedmiot kontroli pozostawał ograniczony do ryzyka kredytowego.

225    Jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym w pkt 69 przewodnika w sprawie nadzoru bankowego wspomniano, że kontrole na miejscu powinny mieć z góry określony zakres, należy uznać, że tak właśnie było w przypadku rozpatrywanej kontroli, ponieważ była ona skoncentrowana na konkretnym ryzyku.

226    Ponadto zgodnie z pkt 73 przewodnika w sprawie nadzoru bankowego kontrole na miejscu mogą być „ogólne”, to znaczy obejmować szeroki wachlarz rodzajów ryzyka i działań w celu zapewnienia pełnego obrazu instytucji kredytowej, „ukierunkowane”, to znaczy koncentrować się na szczególnej części działalności instytucji kredytowej, na konkretnym problemie lub ryzyku, lub „tematyczne”, tj. koncentrować się na jednym zagadnieniu (np. obszarze działalności lub rodzajach transakcji) w grupie podobnych instytucji kredytowych. Punkt ten wyjaśnia, że wspólne zespoły nadzorcze, które obejmują personel EBC i właściwe organy krajowe, mogą wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie badania tematycznego w zakresie kontroli konkretnego ryzyka lub procesu zarządzania we wszystkich instytucjach. Wskazuje on, że badania tematyczne mogą również zostać przeprowadzone na podstawie analiz makroostrożnościowych i sektorowych, które identyfikują zagrożenia dla stabilności finansowej wynikające z osłabienia sektorów gospodarczych lub rozpowszechnienia ryzykownych praktyk w sektorze bankowym.

227    Zarzut oparty na twierdzeniu, że podczas kontroli urzędnicy przeprowadzający kontrolę zwrócili się o przekazanie informacji niezwiązanych z ryzykiem kredytowym, należy oddalić jako bezskuteczny.

228    Przesłanki wykonania decyzji w sprawie kontroli przyjętej w oparciu o art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 nie mają bowiem jako takie wpływu na zgodność z prawem tej decyzji, ponieważ dotyczą okoliczności faktycznych, które zaistniały po wydaniu tej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 28 stycznia 2021 r., Qualcomm i Qualcomm Europe/Komisja (C‑466/19 P, EU:C:2021:76, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo). Zgodność z prawem decyzji tego rodzaju nie może zatem zależeć od sposobu, w jaki urzędnicy przeprowadzający kontrolę zapewniają jej wykonanie.

229    Należy uściślić, że w przypadku gdy urzędnicy przeprowadzający kontrolę żądają przekazania informacji wykraczających poza przedmiot kontroli, zainteresowany podmiot ma prawo odmówić przekazania takich informacji, chyba że EBC wykona daną decyzję za pomocą środków przymusu.

230    Przy założeniu, że EBC postanowi przyjąć decyzję nakładającą na osobę prawną sankcję za utrudnienie przeprowadzenia kontroli na podstawie art. 18 ust. 7 rozporządzenia nr 1024/2013, decyzja ta może zostać zaskarżona do Sądu. W ramach takiej skargi zainteresowana osoba prawna może, jeśli uzna to za uzasadnione, podnieść, że urzędnicy przeprowadzający kontrolę zażądali informacji wykraczających poza przedmiot kontroli.

231    Zainteresowany podmiot może również, nie sprzeciwiając się żądaniu udzielenia informacji w ramach kontroli, przedstawić zastrzeżenia wobec tego przekazania i zwrócić się do EBC o niewykorzystywanie spornych informacji ze względu na to, że nie są one objęte przedmiotem kontroli. Odmowa uwzględnienia przez EBC uzasadnionych wniosków danej osoby prawnej może powodować powstanie odpowiedzialności EBC oraz, w stosownych przypadkach, nieprawidłowość wszelkich dalszych działań podejmowanych przez EBC.

232    W każdym wypadku na poparcie swojego argumentu, zgodnie z którym urzędnicy przeprowadzający kontrolę zwrócili się o przekazanie informacji niezwiązanych z ryzykiem kredytowym, skarżąca odsyła w pierwszej kolejności w sposób ogólny do załącznika A.12, zawierającego żądania udzielenia informacji skierowane na piśmie do skarżącej przez urzędników przeprowadzających kontrolę w marcu i kwietniu 2019 r. Ograniczając się do stwierdzenia, że załącznik ten, liczący około dziesięciu stron, zawiera przykłady pytań bez związku z ryzykiem kredytowym, bez wskazania pytań, których to dotyczy, i bez wskazania powodów, dla których pytania te nie są istotne dla analizy ryzyka kredytowego, skarżąca nie umożliwia Sądowi oceny zasadności jej argumentu (zob. podobnie wyrok z dnia 13 czerwca 2013 r., Versalis/Komisja, C‑511/11 P, EU:C:2013:386, pkt 115).

233    O ile skarżąca podnosi konkretnie w drugiej kolejności, że EBC zwrócił się do niej o przekazanie informacji na temat płatności przychodzących i wychodzących od klientów banku w ciągu ostatnich dwóch lat, co rzeczywiście wynika z załącznika A.12, o tyle nie wskazuje ona, aby wyraziła sprzeciw wobec tego pisemnego wniosku urzędników przeprowadzających kontrolę. Nawet jednak przy założeniu, że wspomniane żądanie wykraczało poza zakres kontroli lub że miało ono nieproporcjonalny charakter ze względu na ilość żądanych informacji, nie pozwala ono wykazać, że sama zaskarżona decyzja, która jest pozbawiona dwuznaczności, narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

234    Należy zatem oddalić zarzut ósmy.

7.      W przedmiocie zarzutu dziewiątego, dotyczącego naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji

235    Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania. Kontrole na miejscu w mniej istotnej instytucji kredytowej są bardzo rzadkie, a EBC nie wyjaśnił, dlaczego w tym przypadku zastosował ów nietypowy środek. Należy również uwzględnić fakt, że EBC nie odpowiedział na pytania zadane przez skarżącą w pismach z dnia 5 lipca i 12 września 2018 r. w odniesieniu do problemów związanych z korupcją i wrogich komentarzy wygłaszanych publicznie przez łotewskich urzędników. EBC nie wykazał, że prowadził dochodzenie w tej sprawie, i nie przyznał, że publiczne groźby A były niewłaściwe. Wyrok z dnia 26 lutego 2019 r., Rimšēvičs i EBC/Łotwa (C‑202/18 i C‑238/18, EU:C:2019:139) nie rozwiązał problemu, bowiem Trybunał stwierdził nieważność środków zastosowanych przez Republikę Łotewską wobec A, ponieważ nie przedstawiła ona we właściwym czasie dowodów na okoliczność czynów korupcyjnych. Zaskarżona decyzja została zatem przyjęta, podczas gdy solidne dowody potwierdzały zarzuty korupcji i niezgodnego z prawem postępowania, a EBC odmówił przeprowadzenia dochodzenia i naprawienia tej sytuacji. Skarżąca wywodzi z tego, że wobec braku jakiegokolwiek uzasadnienia nietypowe traktowanie, któremu została poddana, należy interpretować jako akt dyskryminujący, przy czym w międzyczasie A został przywrócony na stanowisko prezesa banku centralnego Łotwy.

236    EBC kwestionuje argumentację skarżącej.

237    Zasada równego traktowania jako ogólna zasada prawa Unii wymaga, aby podobne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a odmienne sytuacje nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (zob. wyrok z dnia 6 czerwca 2019 r., P.M. i in., C‑264/18, EU:C:2019:472, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

238    Naruszenie zasady równego traktowania poprzez odmienne traktowanie zakłada, że sytuacje, do których się odnosi, są podobne, z uwzględnieniem ich całościowej charakterystyki (wyrok z dnia 16 grudnia 2008 r., Arcelor Atlantic et Lorraine i in., C‑127/07, EU:C:2008:728, pkt 25).

239    W pierwszej kolejności – skarżąca nie wskazuje, które instytucje miały znajdować się w sytuacji porównywalnej do jej sytuacji i nie były traktowane w ten sam sposób.

240    W drugiej kolejności, zakładając, że skarżąca skarży się na dyskryminacyjne traktowanie w porównaniu z mniej istotnymi instytucjami kredytowymi, które nie były przedmiotem kontroli przeprowadzonej przez sam EBC, należy przypomnieć, że EBC nie tylko posiada uprawnienia do przeprowadzania kontroli mniej istotnych instytucji kredytowych, ale że faktycznie przeprowadził takie kontrole w instytucjach innych niż skarżąca, jak twierdzi EBC i jak przyznaje sama skarżąca.

241    O ile z akt sprawy wynika, że kontrole prowadzone przez sam EBC w mniej istotnych instytucjach kredytowych są rzeczywiście znacznie rzadsze niż te, które EBC przeprowadza w instytucjach uznanych za istotne, o tyle należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji, w szczególności uzasadnienie, zgodnie z którym zalecenie ICSID uniemożliwiało KRFK wdrożenie wszystkich środków nadzoru wobec skarżącej, może wyjaśnić, dlaczego sytuacja skarżącej była szczególna, a tym samym nieporównywalna z sytuacją innych mniej istotnych instytucji kredytowych, które nie zostały poddane kontroli na miejscu przez EBC, a zatem dlaczego EBC postanowił w niniejszej sprawie przeprowadzić taką kontrolę samodzielnie.

242    Przy założeniu, że skarżąca wskazuje na zachowanie dyskryminujące w stosunku do instytucji kredytowych, których główny akcjonariusz, w przeciwieństwie do skarżącej, nie zgłosił czynów korupcyjnych, należy stwierdzić, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że decyzja nie jest oparta na istnieniu takiego zgłoszenia.

243    Ponadto, po pierwsze, należy stwierdzić, że z jednej strony dochodzenie, które doprowadziło do oskarżenia A, dotyczy nie skarżącej, lecz banku łotewskiego będącego podmiotem trzecim, a z drugiej strony, co do zgłoszonych przez CR czynów korupcyjnych, skarżąca wskazuje, bez dalszych wyjaśnień, że dochodzenie jest w toku.

244    Po drugie, nawet jeśli skarżąca uważa, że EBC miał obowiązek prowadzić dochodzenie w sprawie czynów korupcyjnych zgłoszonych przez CR, to jednak EBC słusznie podnosi, że nie jest właściwy do samodzielnego przeprowadzenia dochodzenia w przedmiocie takich okoliczności i że w tym zakresie współpracuje z właściwymi organami krajowymi.

245    Co więcej, nawet przy założeniu, że EBC dopuścił się uchybienia, nie przeprowadzając dochodzenia w przedmiocie czynów korupcyjnych zgłoszonych przez CR lub w przedmiocie wypowiedzi A wobec skarżącej, nie zostało wykazane, że uchybienie to mogło spowodować bezprawność zaskarżonej decyzji, która nie rozstrzyga o zasadności przeprowadzenia takiego dochodzenia, lecz o zasadności przeprowadzenia kontroli na miejscu.

246    Po trzecie, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja wydaje się częściowo odpowiadać pozytywnie na wnioski skarżącej przedstawione w pismach z dnia 5 lipca i 12 września 2018 r., o których mowa w pkt 18 powyżej, ponieważ skutkiem tej decyzji było zwiększenie zaangażowania EBC w nadzór ostrożnościowy skarżącej.

247    W konsekwencji ponieważ zaskarżona decyzja nie jest sprzeczna z zasadą równego traktowania, zarzut dziewiąty należy oddalić jako bezzasadny.

8.      W przedmiocie zarzutu dziesiątego, dotyczącego naruszenia art. 19 i motywu 75 rozporządzenia nr 1024/2013 oraz nadużycia władzy

248    Skarżąca twierdzi, że art. 19 i motyw 75 rozporządzenia nr 1024/2013 nakładają na EBC obowiązek wykonywania powierzonych mu zadań w sposób wolny od nadmiernych nacisków politycznych. Na decyzje EBC nie powinny mieć wpływu względy inne niż ostrożnościowe.

249    Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest środkiem odwetowym podjętym ze względu na to, że ona i jej akcjonariusze ujawnili bezprawne zachowanie członka Rady Prezesów EBC. Wynika to z decyzji EBC o przejęciu bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą, czego jedynym powodem było wszczęcie przez skarżącą postępowania arbitrażowego, czyli zgodne z prawem skorzystanie ze środka zaskarżenia. Wynika to również z pisma dyrektora generalnego z dnia 14 lutego 2019 r., które nie dostarcza żadnego uzasadnienia dla nietypowej decyzji o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w mniej istotnej instytucji kredytowej.

250    Skarżąca podnosi, że należy uwzględnić brak odpowiedzi EBC na jej próby nawiązania dialogu w przedmiocie problemów związanych z korupcją, niesprawiedliwe traktowanie, jakiemu podlegała, oraz wrogie i niestosowne komentarze wygłaszane publicznie przez urzędników łotewskich, w tym groźbę odebrania jej zezwolenia wygłoszoną przez A. Te problemy związane z korupcją są powszechnie znane, w tym władzom łotewskim, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz Stanom Zjednoczonym Ameryki. W lutym 2018 r. wspomniane problemy związane z korupcją miały doprowadzić do zatrzymania A oraz zastosowania środków zabezpieczających, które w praktyce uniemożliwiły mu wykonywanie funkcji prezesa banku centralnego Łotwy i członka Rady Prezesów EBC. Jedyną reakcją EBC było wniesienie skargi do Trybunału (sprawa C‑238/18) w celu obrony swej niezależności przed ingerencją, jakiej miała dopuścić się Republika Łotewska. EBC nie podjął żadnych działań w celu przeprowadzenia dochodzenia i naprawienia danych problemów w celu przywrócenia zaufania do procesu regulacyjnego. W odpowiedzi na wspomnianą skargę EBC Republika Łotewska potwierdziła, że istnieją dowody na czyny korupcyjne popełnione przez A, lecz nie przedstawiła tych dowodów. Skarżąca uważa, że w niniejszej sprawie to do EBC, a nie do skarżącej, należy wykazanie, że nadzór ostrożnościowy jest wdrażany w sposób prawidłowy.

251    Skarżąca wnioskuje z tego, że w niniejszej sprawie EBC nie przeprowadził dochodzenia co do poważnych problemów związanych z jakością nadzoru ostrożnościowego, lecz przyjął nietypową decyzję o przeprowadzeniu kontroli na miejscu w mniej istotnej instytucji kredytowej bez podania jakichkolwiek powodów. Należy to interpretować jako wyrażenie przesłania, że krytyka organów regulacyjnych prowadzi do surowych działań odwetowych.

252    Skarżąca wnosi do Sądu o nakazanie EBC i Republice Łotewskiej ujawnienia całej stosownej korespondencji między EBC a KRFK, aby możliwe było ustalenie prawdziwych powodów zaskarżonej decyzji.

253    EBC kwestionuje tę argumentację.

254    Zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 wykonując zadania powierzone mu na mocy niniejszego rozporządzenia, EBC i właściwe organy krajowe działające w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego działają niezależnie, a członkowie Rady ds. Nadzoru i komitetu sterującego działają niezależnie i obiektywnie w interesie Unii jako całości oraz nie zwracają się o instrukcje do instytucji lub organów Unii, rządu żadnego z państw członkowskich, lub do innego podmiotu publicznego lub prywatnego ani nie przyjmują takich instrukcji.

255    Motyw 75 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że w celu skutecznego wykonywania swoich zadań nadzorczych EBC powinien wykonywać powierzone mu zadania nadzorcze w pełnej niezależności, w szczególności w sposób wolny od nadmiernych nacisków politycznych i ingerencji sektora, które mogłyby wpłynąć na jego niezależność operacyjną.

256    Akt prawny jest dotknięty wadą nadużycia władzy tylko wtedy, gdy z obiektywnych, istotnych dla danej sprawy i spójnych przesłanek wynika, że został on przyjęty wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż ten, dla którego ustanowione zostało dane uprawnienie, albo w celu obejścia procedury specjalnie przewidzianej w traktacie FUE dla okoliczności danej sprawy (wyroki: z dnia 14 grudnia 2004 r., Swedish Match, C‑210/03, EU:C:2004:802, pkt 75; z dnia 8 grudnia 2020 r., Węgry/Parlament i Rada, C‑620/18, EU:C:2020:1001, pkt 82).

257    W pierwszej kolejności, w celu wykazania, że zaskarżona decyzja stanowi środek odwetowy, ponieważ skarżąca i jej akcjonariusze zarzucili niezgodne z prawem zachowanie członka Rady Prezesów EBC, skarżąca powołuje się na uzasadnienie decyzji EBC, doręczonej pismem z dnia 1 marca 2019 r., klasyfikującej skarżącą jako istotną instytucję podlegającą bezpośredniemu nadzorowi ostrożnościowemu EBC.

258    Jednakże nawet gdyby wspomniana decyzja EBC była niezgodna z prawem, nie miałoby to wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, która nie jest oparta na decyzji powoływanej przez skarżącą.

259    Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, decyzja EBC o przejęciu bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą nie została przyjęta ze względu na to, że skarżąca wszczęła postępowanie arbitrażowe. W decyzji tej EBC oparł się bowiem nie na wszczęciu tej procedury jako takiej, lecz zasadniczo na tym, że w następstwie zalecenia ICSID, które zostało wydane w ramach tego postępowania, sama KRFK uznała się za całkowicie pozbawioną możliwości sprawowania nadzoru na wysokim szczeblu nad skarżącą i zwróciła się do EBC o przejęcie nadzoru ostrożnościowego nad skarżącą.

260    Skarżąca nie ma zatem podstaw, by twierdzić, że decyzja EBC o przejęciu bezpośredniego nadzoru ostrożnościowego opierała się na zgodnym z prawem skorzystaniu ze środka zaskarżenia, jakim jest wszczęcie postępowania arbitrażowego, ani też w każdym razie, że uzasadnienie tej decyzji wskazuje na chęć podjęcia przez EBC działań odwetowych wobec skarżącej za wszczęcie takiego postępowania.

261    W drugiej kolejności – zaskarżona decyzja przedstawia powody, dla których EBC postanowił przeprowadzić kontrolę na miejscu w pomieszczeniach skarżącej.

262    Otóż z uzasadnienia tego wynika, że zaskarżona decyzja została przyjęta w celu zgodnym z uregulowaniami ostrożnościowymi. W zakresie, w jakim zaskarżona decyzja jest oparta na uchybieniach i naruszeniach dotyczących wymogów ostrożnościowych zidentyfikowanych w latach wcześniejszych, jest ona bowiem spójna z celem związanym ze stabilnością finansową. W zakresie, w jakim EBC wziął pod uwagę okoliczność, że zalecenie ICSID uniemożliwia KRFK wdrożenie wszystkich środków nadzoru wobec skarżącej, i postanowił sam przeprowadzić kontrolę na miejscu w pomieszczeniach skarżącej, nie realizował on celu niezwiązanego z zadaniem nadzoru ostrożnościowego, lecz ograniczył się do wdrożenia, z uwzględnieniem tego zalecenia, sposobu nadzoru ostrożnościowego wyraźnie przewidzianego w art. 6 ust. 5 lit. d) rozporządzenia nr 1024/2013.

263    Ponadto z odpowiedzi na zarzuty drugi i czwarty wynika, że EBC nie naruszył zakresu uznania, gdy uznał, że przeprowadzenie kontroli na miejscu było niezbędne w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 i zgodne z zasadą proporcjonalności, co stanowi dodatkowy element na poparcie twierdzenia, że przyjmując zaskarżoną decyzję, EBC nie dopuścił się nadużycia władzy.

264    W trzeciej kolejności, z tych samych powodów, co wskazane w pkt 243–245 powyżej, argument skarżącej, zgodnie z którym EBC nie wszczął dochodzenia w sprawie czynów korupcyjnych zgłoszonych przez CR lub w przedmiocie uwag wygłoszonych przez A po jego aresztowaniu, nie stanowi dowodu na to, że celem EBC przy przyjęciu zaskarżonej decyzji było podjęcie działań odwetowych przeciwko skarżącej w związku ze zgłoszeniem tych czynów korupcyjnych.

265    W czwartej kolejności, w odniesieniu do podnoszonego nieuczciwego traktowania regulacyjnego związanego ze zgłaszanymi przez nią czynami korupcyjnymi, skarżąca nie wyjaśnia dokładnie, które akty administracyjne są jej zdaniem dotknięte bezprawnością ani w każdym razie w jaki sposób bezprawność tych aktów – przy założeniu, że zostanie wykazana – może powodować niezgodność z prawem samej zaskarżonej decyzji.

266    W piątej kolejności, chociaż skarżąca podnosi, że A był członkiem Rady Prezesów EBC, to zaskarżona decyzja została przyjęta w dniu 21 stycznia 2019 r., podczas gdy zdaniem skarżącej w tym dniu środki zabezpieczające przyjęte przez KNAB w dniu 19 lutego 2018 r. uniemożliwiły w praktyce A wykonywanie obowiązków członka Rady Prezesów EBC i zasiadanie w tym organie.

267    Wreszcie, w świetle rozważań przedstawionych w pkt 257–266 powyżej, nie można uwzględnić wniosku skarżącej o nakazanie EBC i Republice Łotewskiej ujawnienia „całej stosownej korespondencji między EBC a KRFK, aby możliwe było ustalenie prawdziwych powodów zaskarżonej decyzji”.

268    Sąd dysponuje bowiem informacjami pozwalającymi mu na rozstrzygnięcie niniejszego sporu i uważa w szczególności, że powody przyjęcia zaskarżonej decyzji wynikają z treści tej decyzji.

269    Z akt sprawy nie wynika, aby zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 19 rozporządzenia nr 1024/2013. Ponadto na podstawie zbioru obiektywnych, istotnych i spójnych poszlak nie wydaje się również, aby zaskarżona decyzja została przyjęta w celu zastosowania wobec skarżącej odwetu w odniesieniu do zgłoszenia jakoby bezprawnego zachowania A i żeby w związku z tym była ona obarczona nadużyciem władzy.

270    Zarzut dziesiąty należy zatem oddalić jako bezzasadny.

271    Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy oddalić w całości.

VI.    W przedmiocie kosztów

272    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EBC – obciążyć ją poniesionymi przez niego kosztami.

273    Komisja pokrywa własne koszty zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      PNB Banka AS pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

3)      Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

Gervasoni Madise Nihoul

Frendo       Martín y Pérez de Nanclares

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 grudnia 2022 r.

Podpisy

*      Język postępowania: angielski.