Sprawa T-36/06

Bundesverband deutscher Banken eV

przeciwko

Komisji Europejskiej

Pomoc państwa – Przeniesienie majątku publicznego do Landesbank Hessen-Thüringen Girozentrale – Decyzja stwierdzająca, że zgłoszony środek nie stanowi pomocy – Kryterium inwestora prywatnego – Obowiązek uzasadnienia – Poważne trudności

Streszczenie wyroku

Pomoc przyznawana przez państwa – Badanie przez Komisję – Etap wstępny i etap kontradyktoryjny postępowania – Zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem

(art. 87 ust. 1 WE, art. 88 ust. 2, 3 WE)

Postępowanie przewidziane w art. 88 ust. 2 WE, które zapewnia państwom członkowskim i zainteresowanym środowiskom możliwość przedstawienia stanowiska, a Komisji – wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy przed wydaniem decyzji, jest nieodzowne w przypadku, gdy Komisja napotka poważne trudności w ocenie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem. Komisja nie może zatem poprzestać na wstępnym etapie, o którym mowa w art. 88 ust. 3 WE, w celu wydania korzystnej decyzji w sprawie środka wprowadzonego przez państwo, chyba że po pierwszym badaniu może dojść do przekonania, iż środek ten albo nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, albo – w przypadku uznania go za pomoc – jest on zgodny ze wspólnym rynkiem.

O ile Komisja ma ograniczone uprawnienia w odniesieniu do decyzji o wszczęciu tego postępowania, o tyle zgodnie z celem art. 88 ust. 3 WE oraz ciążącym na niej obowiązkiem dobrego administrowania jest ona w szczególności uprawniona do rozpoczęcia dialogu z państwem dokonującym zgłoszenia lub z osobami trzecimi w celu przezwyciężenia ewentualnych trudności w trakcie postępowania wstępnego. Pojęcie poważnych trudności ma jednak obiektywny charakter. Istnienie takich trudności powinno być oceniane zarówno w świetle okoliczności wydania zaskarżonego aktu, jak i jego treści w sposób obiektywny, przy czym należy zestawić motywy decyzji z danymi, jakimi Komisja dysponowała w momencie, gdy wypowiadała się na temat zgodności spornej pomocy ze wspólnym rynkiem. Na stronie skarżącej spoczywa ciężar dowodu istnienia poważnych trudności; może ona przedstawić ten dowód, powołując się na szereg spójnych wskazówek dotyczących, po pierwsze, okoliczności i czasu trwania wstępnego postępowania wyjaśniającego, a po drugie, treści zaskarżonej decyzji.

Kwestia, czy Komisja błędnie zastosowała kryterium inwestora prywatnego, nie ma związku z kwestią, czy zaistniały poważne trudności wymagające wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Badanie, czy zaistniały poważne trudności, nie zmierza bowiem do wyjaśnienia, czy Komisja prawidłowo zastosowała art. 87 WE, ale do wykazania, czy w dniu wydania zaskarżonej decyzji dysponowała ona informacjami wystarczającymi dla dokonania oceny zgodności spornego środka ze wspólnym rynkiem.

Ponadto okoliczność, że Komisja nie odniosła się do pewnych zarzutów, które podniósł skarżący w ramach równoległego postępowania, nie oznacza, że instytucja ta nie mogła zająć stanowiska w przedmiocie rozpatrywanego środka na podstawie informacji, którymi dysponowała, i że powinna w tej sytuacji wszcząć formalne postępowanie wyjaśniające po to, by ukończyć prowadzone dochodzenie. Nie każdy bowiem argument podniesiony przez zainteresowaną stronę w odrębnym postępowaniu, które dotyczy podobnych okoliczności, musi oznaczać, że wystąpiły poważne trudności wymagające wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Jeśli tak jak w tym przypadku Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające w odniesieniu do podobnych transakcji i przy tej okazji przeanalizowano ważność wspólnych wszystkim transakcjom cech, można uznać, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji Komisja nie tylko dysponowała informacjami umożliwiającymi jej dokonanie oceny znaczenia rzeczonych cech, ale również że każda osoba zainteresowana miała możliwość dostarczenia Komisji wszelkich informacji, jakie uważała w tym względzie za niezbędne.

(por. pkt 125–127, 129–131)