WYROK SĄDU (dziewiąta izba)
z dnia 16 grudnia 2020 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego €$ – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Obowiązek uzasadnienia – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Obowiązek uzasadnienia
W sprawie T‑665/19
Cinkciarz.pl sp. z o.o., z siedzibą w Zielonej Górze (Polska), którą reprezentowali E. Skrzydło‑Tefelska, radca prawny, i K. Gajek, adwokat,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowała D. Walicka, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lipca 2019 r. (sprawa R 1345/2018‑1) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego €$ jako unijnego znaku towarowego,
SĄD (dziewiąta izba),
w składzie: M.J. Costeira, prezes, D. Gratsias (sprawozdawca) i B. Berke, sędziowie,
sekretarz: R. Ūkelytė, administratorka,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 30 września 2019 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 17 grudnia 2019 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 23 września 2020 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 15 marca 2015 r. skarżąca, spółka Cinkciarz.pl sp. z o.o., dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1) [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:
3 Towary i usługi, dla których dokonano zgłoszenia, należą do klas 9, 36 i 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
4 Decyzją z dnia 19 sierpnia 2015 r. ekspert odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001] dla tych z towarów i usług wskazanych w zgłoszeniu do rejestracji, które odpowiadają dla każdej z powyższych klas następującemu opisowi:
– klasa 9: „oprogramowanie komputerowe; nagrane programy komputerowe; ładowalne programy komputerowe; aplikacje komputerowe do pobrania z Internetu; programy do przetwarzania danych; interaktywne multimedialne programy komputerowe; publikacje w formie elektronicznej do pobrania z Internetu; sprzęt i akcesoria komputerowe; magnetyczne i optyczne nośniki danych; urządzenia do nagrywania, przesyłania lub odtwarzania dźwięku lub obrazów”;
– klasa 36: „operacje walutowe; wymiana pieniędzy; usługi kantorów; dostarczanie informacji dotyczących kursów wymiany walut; dostarczanie waluty obcej; handel walutami; handel walutami online w czasie rzeczywistym; informacje finansowe w postaci kursów walut; notowania kursów wymiany walut; przewidywania kursów walutowych; rynek dewizowy; skomputeryzowane usługi finansowe dotyczące obrotu walutą obcą; sporządzanie i notowanie informacji o kursach wymiany walut; swapy walutowe; udostępnianie informacji na temat cen kursów walut; usługi agencji wymiany pieniędzy; usługi doradcze dotyczące wymiany waluty obcej; usługi finansowych baz danych związanych z wymianą walut; wymiana i przelew środków pieniężnych; zapewnianie list kursów walutowych; biura wymiany walut; usługi gotówkowe, czekowe i przekazy pieniężne; elektroniczny transfer środków pieniężnych za pośrednictwem telekomunikacji; zautomatyzowane usługi płatnicze; usługi w zakresie przesyłania pieniędzy; usługi w zakresie elektronicznych płatności; agencje nieruchomości; agencje ściągania wierzytelności; analiza finansowa; banki z dostępem bezpośrednim np. przez Internet lub telefon (home banking); informacje bankowe; operacje bankowe; bankowość hipoteczna; biura informacji kredytowej; ściąganie czynszów; doradztwo w sprawach finansowych; doradztwo w sprawach ubezpieczeniowych; zarządzanie finansami; wycena finansowa w ubezpieczeniach, bankowości i dotycząca nieruchomości; doradztwo finansowe; informacje finansowe; operacje finansowe; usługi finansowe; tworzenie funduszy inwestycyjnych; usługi funduszy zabezpieczających; notowania giełdowe; pośrednictwo giełdowe; gwarancje jako kaucje; informacje o ubezpieczeniach; informacje bankowe; informacje finansowe; inwestycje kapitałowe; lokaty kapitałowe; transfer elektronicznego kapitału; usługi w zakresie kart debetowych i kredytowych; obsługa kart debetowych i kredytowych; emisja kart debetowych i kredytowych; maklerstwo ubezpieczeniowe; maklerstwo giełdowe; notowania giełdowe; ekspertyzy do celów podatkowych; pośrednictwo giełdowe; pośrednictwo ubezpieczeniowe; pożyczki finansowe; transakcje finansowe; ubezpieczenia; wymiana walut; zarządzanie finansami; zarządzanie majątkiem nieruchomym; zarządzanie aktywami”;
– klasa 41: „publikowanie tekstów innych niż teksty reklamowe; publikowanie elektroniczne on‑line materiałów niepobieralnych; publikacja materiałów dostępnych za pośrednictwem baz danych lub Internetu; publikowanie elektroniczne on‑line nie do pobrania”.
5 W dniu 16 października 2015 r. skarżąca wniosła odwołanie od decyzji eksperta, domagając się uchylenia tej decyzji w całości. Odwołanie zostało przydzielone, pod sygnaturą R 2086/2015‑5, Piątej Izbie Odwoławczej, która oddaliła je decyzją z dnia 14 lipca 2016 r.
6 Po pierwsze, Izba Odwoławcza stwierdziła, że zestawienie symboli „€” i „$”, stanowiących oznaczenie euro i dolara amerykańskiego, będzie postrzegane jako informujące właściwy krąg odbiorców, że rozpatrywane towary i usługi to wymiana walut, narzędzia (programy komputerowe) służące tej wymianie, doradztwo w tym zakresie lub informacje (publikacje) zawierające informacje związane z tą wymianą. W konsekwencji symbole zawarte w zgłoszonym znaku towarowym mają charakter opisowy. Po drugie, Izba Odwoławcza uznała, że elementy graficzne tego znaku w postaci kształtu kół są pozbawione zdolności odróżniającej, a w każdym razie nie są na tyle znaczące, aby odwrócić uwagę odbiorców od przekazu, jaki niosą ze sobą symbole „€” i „$” w odniesieniu do przedmiotowych towarów i usług. Podsumowując, Izba Odwoławcza stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy składa się w całości z elementów opisowych umieszczonych na pozbawionym charakteru odróżniającego tle i że mają do niego zastosowanie bezwzględne podstawy odmowy rejestracji przewidziane w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001].
7 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 września 2016 r. skarżąca wniosła skargę na decyzję z dnia 14 lipca 2016 r., zarejestrowaną pod numerem sprawy T‑665/16. Skarżąca podniosła naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001].
8 Wyrokiem z dnia 8 marca 2018 r., Cinkciarz.pl/EUIPO (€$) (T‑665/16, niepublikowanym, EU:T:2018:125) Sąd stwierdził nieważność decyzji z dnia 14 lipca 2016 r.
9 Sąd, stwierdziwszy, że Izba Odwoławcza nie pogłębiła swojej analizy zgodnie z wymogami orzecznictwa, uznał, że decyzja z dnia 14 lipca 2016 r. jest dotknięta brakiem uzasadnienia zarówno w zakresie dotyczącym bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001], jak i w zakresie dotyczącym bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 40, 41).
10 Bardziej szczegółowo rzecz ujmując, Sąd stwierdził, że przyjęta przez Izbę Odwoławczą cecha nie jest wspólna wszystkim rozpatrywanym towarom i usługom (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 27) oraz że w związku z tym ogólne uzasadnienie, na którym została oparta decyzja z dnia 14 lipca 2016 r., nie było dostosowane do ogółu owych towarów i usług (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 29).
11 Ponadto, niezależnie od powyższego, Sąd uznał, że przedstawione przez Izbę Odwoławczą uzasadnienie nie pozwalało Sądowi na przeprowadzenie kontroli zgodności decyzji z dnia 14 lipca 2016 r. z prawem materialnym (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 30) w zakresie, w jakim wspomniane uzasadnienie nie było wystarczające w odniesieniu do tych z rozpatrywanych towarów i usług, które nie mają związku z wymianą walut (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 34). Sąd stwierdził ponadto, że nawet przy założeniu, iż owe towary i usługi są związane z wymianą walut, w decyzji z dnia 14 lipca 2016 r. nie wskazano wyraźnie, z jakich powodów Izba Odwoławcza stwierdziła, że omawiane oznaczenie pozwoli właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis wszystkich tych towarów i usług (wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 35).
12 W następstwie wyroku z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanego, EU:T:2018:125) sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania przez Pierwszą Izbę Odwoławczą pod sygnaturą R 1345/2018‑1.
13 Decyzją z dnia 4 lipca 2019 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie w sprawie R 1345/2018‑1.
14 Zaskarżona decyzja została oparta na dwóch odrębnych i alternatywnych podstawach. W pierwszej kolejności Izba Odwoławcza stwierdziła bowiem, że omawiane oznaczenie jest pozbawione charakteru odróżniającego w odniesieniu do wszystkich towarów i usług objętych zgłoszeniem do rejestracji. Zdaniem Izby Odwoławczej w symbolach „€” i „$”, czyli „symbolach euro i dolara”, właściwy krąg odbiorców bez wysiłku dostrzeże „dwie najbardziej znane waluty w Unii Europejskiej”, ponieważ ich przedstawienie nie zawiera nic, co odróżniałoby je od symboli powszechnie używanych w obrocie. Jeśli chodzi o koncepcję graficzną oznaczenia, to oba koła, w których ukazane są wspomniane symbole, mają charakter dekoracyjny, a same te symbole reprezentują walutę, wobec czego rzeczone koła mogą przywoływać na myśl dwie monety. Izba Odwoławcza podzieliła następnie towary i usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji na pięć grup i przedstawiła dla każdej z tych grup odrębne uzasadnienie. W świetle tych ustaleń i po odrzuceniu związanych z nimi argumentów przedstawionych przez skarżącą stwierdzono, że do zgłoszonego znaku towarowego ma zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.
15 W drugiej kolejności w ocenie Izby Odwoławczej zgłoszony znak towarowy jest objęty również zakazem przewidzianym w art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia 2017/1001 dotyczącym znaków towarowych, które zawierają odznaki, godła lub herby inne niż określone w art. 6ter konwencji paryskiej i które są przedmiotem szczególnego interesu publicznego, chyba że na ich rejestrację uzyskano zezwolenie właściwych władz. Symbol „€” jest bowiem „bez wątpienia symbolem działalności Unii”, a ponieważ zgodnie z orzecznictwem zakaz przewidziany w art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia 2017/1001 ustanawia ochronę znaków wyróżniających jedną z działalności Unii, symbol ten jest objęty zakresem stosowania tego przepisu, i to niezależnie od faktu, że nie chodzi tu o identyczne przedstawienie wspomnianego symbolu. Nie można wykluczyć, że właściwy krąg odbiorców mógłby uznać, iż istnieje „związek między zgłoszonym znakiem towarowym a Unią”. Te same wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do przedstawienia symbolu „$”, „uznawanego na całym świecie za stosowane w wielu krajach oznaczenie waluty dolara”.
Żądania stron
16 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
17 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
18 W skardze skarżąca podnosi pięć zarzutów, dotyczących, po pierwsze, naruszenia art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, po drugie, naruszenia art. 95 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001, po trzecie, naruszenia art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, po czwarte, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001, i po piąte, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia 2017/1001.
19 W tym względzie należy na wstępie zauważyć, że z uwagi na dzień dokonania rozpatrywanego tu zgłoszenia do rejestracji, czyli 5 marca 2015 r., która to data jest rozstrzygająca dla ustalenia znajdujących zastosowanie przepisów prawa materialnego, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy podlegają przepisom prawa materialnego zawartym w rozporządzeniu nr 207/2009 (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHIM, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 r., Gugler France/Gugler i EUIPO, C‑736/18 P, niepublikowany, EU:C:2020:308, pkt 3 i przytoczone tam orzecznictwo). W pozostałym zakresie, jako że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie z chwilą ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo), spór podlega przepisom proceduralnym rozporządzenia 2017/1001.
20 W rezultacie, co się tyczy przepisów materialnych w niniejszej sprawie, odniesienia do art. 7 rozporządzenia 2017/1001 poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji oraz przez skarżącą w argumentacji podniesionej przed Sądem należy rozumieć jako odnoszące się do art. 7 rozporządzenia nr 207/2009, który ma identyczne brzmienie.
21 Jednocześnie podniesione przez skarżącą zarzuty pierwszy i trzeci należy, zważywszy na ich zakres, rozpoznać łącznie.
W przedmiocie zarzutów pierwszego i trzeciego, dotyczących, odpowiednio, naruszenia art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 lit. c) karty praw podstawowych i art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001
22 W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi wadliwość uzasadnienia zaskarżonej decyzji w kontekście zastosowania przez Izbę Odwoławczą art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001. Twierdzi ona, że wadliwość ta „uniemożliwia przeprowadzenie merytorycznej polemiki”, jak również kontrolę sądową zaskarżonej decyzji. Skarżąca wskazuje w tym względzie, że Izba Odwoławcza nie dokonała oceny charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do każdego i każdej z rozpatrywanych towarów lub usług, „mimo że grupy towarów lub usług nie tworzyły jednolitej kategorii”. Wadliwość uzasadnienia dotyczy również części zaskarżonej decyzji poświęconej zastosowaniu art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia 2017/1001.
23 Dokładniej rzecz ujmując, w zakresie oceny charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta „powtórzyła błąd” popełniony w decyzji, której nieważność stwierdzono w wyroku z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanym, EU:T:2018:125). Po pierwsze, Izba Odwoławcza nie odniosła się do każdego z towarów lub każdej z usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym, a po drugie, ograniczyła analizę jego charakteru odróżniającego do symboli „€” i „$”. Skutkiem tego odniesienia do wrażenia wywieranego przez zgłoszony znak jako całość lub do jego elementów innych niż te symbole stały się „jedynie bardzo ogólnymi tezami”. Tymczasem rozumowania dotyczących samych symboli „nie można automatycznie odnieść do spornego [oznaczenia] jako całości”. Skarżąca powołuje się w tym względzie na pkt 34, 35 i 41 wyroku z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanego, EU:T:2018:125).
24 Wskazując, że możliwość ograniczenia się przez EUIPO do ogólnego uzasadnienia obejmującego wszystkie rozpatrywane towary lub usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji stanowi wyjątek, skarżąca podnosi, że dokonany w niniejszej sprawie przez Izbę Odwoławczą podział na pięć grup jest wyłącznie pozorny, ponieważ Izba Odwoławcza nie wyszła poza powtarzanie „tego samego, wysoce ogólnikowego argumentu” „dotyczącego związku [oznaczenia] ze »sprawami finansowymi«, »sprawami monetarnymi« czy »przepływem kapitału«”. Tymczasem zdaniem skarżącej pojęcia te mogą dotyczyć wszelkiej działalności gospodarczej, a w konsekwencji każdego towaru lub usługi. Co więcej, Izba Odwoławcza nie określiła elementów charakterystycznych, które zgodnie z orzecznictwem pozwoliłyby na wyróżnienie dwóch grup w ramach wskazanych w zgłoszeniu towarów i usług należących zarówno do klasy 9, jak i do klasy 36, i nie wykazała, że wszystkie te usługi tworzą wystarczająco jednorodną grupę. Ściślej mówiąc, co się tyczy usług należących do klasy 36, w rzeczywistości należałoby wyróżnić co najmniej sześć grup.
25 W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi naruszenie art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z którym EUIPO podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Sądu, w tym wypadku z wyrokiem z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanym, EU:T:2018:125). Skarżąca podnosi w tym względzie, że Izba Odwoławcza w sposób ogólnikowy skupiła się na opisowym charakterze omawianego oznaczenia, co jest sprzeczne z wytycznymi sformułowanymi przez Sąd w wyżej wskazanym wyroku. Wskazuje ona, że Sąd, w pkt 41 tego wyroku, przesądził w szczególności, że „wobec braku wykazania opisowości znaku również art. 7 ust. 1 lit b) rozporządzenia 2017/1001 nie ma zastosowania”.
26 EUIPO odpiera tę argumentację.
27 Należy przypomnieć, że na mocy art. 94 rozporządzenia 2017/1001 decyzje EUIPO zawierają uzasadnienie. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE i z art. 41 ust. 2 lit. c) karty praw podstawowych, który nakazuje, by rozumowanie autora aktu zostało przedstawione w sposób jasny i jednoznaczny. Podwójnym celem tego obowiązku jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem danej decyzji (zob. wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, dotyczącej materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym wskazaniu podstaw, na jakich opiera się ta decyzja. Jeżeli owe podstawy są dotknięte błędami, przekłada się to na materialną zgodność z prawem decyzji, ale już nie na zgodność z prawem jej uzasadnienia, które może być wystarczające, mimo że wskazane w nim podstawy są błędne [zob. wyroki: z dnia 22 września 2016 r., Pensa Pharma/EUIPO, C‑442/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:720, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 14 lipca 2017 r., Sata/EUIPO (4600), T‑214/16, niepublikowany, EU:T:2017:501, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo]. Wynika stąd, że zarzuty i argumenty zmierzające do podważenia zasadności aktu są nieistotne, jeżeli są one podnoszone w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub niewystarczającym uzasadnieniu (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2011 r., Région Nord‑Pas‑de‑Calais i Communauté d’agglomération du Douaisis/Komisja, T‑267/08 i T‑279/08, EU:T:2011:209, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
29 Dokładniej rzecz ujmując, skoro o rejestrację znaku towarowego zawsze wnosi się w odniesieniu do towarów lub usług wskazanych w zgłoszeniu do rejestracji, badanie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji musi dotyczyć każdego z towarów lub każdej z usług, dla których wystąpiono o rejestrację znaku, a decyzja właściwego organu o odmowie rejestracji znaku towarowego co do zasady musi być uzasadniona w odniesieniu do każdego z tych towarów lub każdej z usług (zob. wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Niemniej, co się tyczy tego ostatniego wymogu, Trybunał wskazał już, że jeśli ta sama podstawa odmowy rejestracji podnoszona jest wobec kategorii lub grupy towarów lub usług, właściwy organ może ograniczyć się do ogólnego uzasadnienia obejmującego wszystkie rozpatrywane towary lub usługi (zob. wyrok z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group, C‑437/15 P, EU:C:2017:380, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 Trybunał sprecyzował w tym względzie, że takie uprawnienie rozciąga się jedynie na towary i usługi pozostające w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku, by tworzyć jedną dostatecznie jednorodną kategorię lub grupę towarów lub usług (zob. wyrok z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group, C‑437/15 P, EU:C:2017:380, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
32 Przy ustalaniu, czy towary i usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji unijnego znaku towarowego pozostają w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku oraz czy mogą zostać przypisane do dostatecznie jednorodnych kategorii lub grup, należy mieć na uwadze cel tej analizy, jakim jest umożliwienie oraz ułatwienie dokonania oceny in concreto tego, czy w stosunku do znaku towarowego objętego zgłoszeniem ma zastosowanie – bądź też nie – jedna z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji (zob. wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 I tak przypisanie rozpatrywanych towarów i usług do jednej czy też kilku z grup lub kategorii musi zostać dokonane w szczególności na podstawie cech, które są dla nich wspólne oraz które są istotne dla oceny możliwości podniesienia określonej bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji względem zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rzeczonych towarów i usług. Wynika z tego, że takiej oceny należy dokonywać in concreto przy rozpatrywaniu każdego zgłoszenia do rejestracji i – w zależności od przypadku – dla każdej z odrębnych bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, które ewentualnie miałyby zastosowanie (zob. wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$, T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo).
34 Ponadto z uwagi na to, że to na etapie merytorycznej oceny zgłoszonego znaku towarowego pod kątem możliwości zastosowania bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji EUIPO, a następnie, w stosownym wypadku, Sąd powinny zbadać elementy tworzące wspomniany znak towarowy, jak również ewentualne znaczenie tych elementów oraz sposób postrzegania danego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców, z pkt 38–40 wyroku z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group (C‑437/15 P, EU:C:2017:380) należy wywieść, że w przypadku takim jak w niniejszej sprawie na tym samym etapie należy przeprowadzić ocenę dostatecznie jednorodnego charakteru grup towarów i usług wyróżnionych przez EUIPO w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 31 powyżej. Ocena ta jest bowiem nierozerwalnie związana z kwestią zasadności uzasadnienia przyjętego przez Izbę Odwoławczą.
35 W tym kontekście w pkt 40 wyroku z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group (C‑437/15 P, EU:C:2017:380), Trybunał zarzucił Sądowi, że „w sposób ogólny odrzucił możliwość istnienia jednorodności rozpatrywanych towarów i usług” i w tym względzie nie „wziął pod uwagę specyfiki zgłaszanego znaku towarowego, a w szczególności jego postrzegania przez właściwy krąg odbiorców”.
36 Otóż w niniejszej sprawie Izba Odwoławcza, jak podnosi skarżąca, faktycznie nie przeprowadziła oceny charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego dla każdego z towarów i usług objętych rozpatrywanym zgłoszeniem do rejestracji. Nie ulega jednak wątpliwości, że podzieliła ona rozpatrywane towar i usługi na poszczególne grupy i sformułowała odrębne uzasadnienie dla każdej z tych grup.
37 Dokładniej rzecz ujmując, Izba Odwoławcza podzieliła rozpatrywane towary i usługi na pięć grup, wyodrębniając w ten sposób dwie grupy towarów w ramach klasy 9, dwie grupy usług w ramach klasy 36 i jedną grupę w przypadku usług z klasy 41. Rozważeniu podlega zatem to, czy dokonany przez Izbę Odwoławczą podział jest wyłącznie pozorny, jak twierdzi skarżąca.
38 Pierwsza z wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą grup towarów składa się z części towarów objętych zgłoszeniem z klasy 9, a dokładniej z następujących towarów: „oprogramowanie komputerowe; nagrane programy komputerowe; ładowalne programy komputerowe; aplikacje komputerowe do pobrania z Internetu; programy do przetwarzania danych; interaktywne multimedialne programy komputerowe; publikacje w formie elektronicznej do pobrania z Internetu”. Zgodnie z pkt 30 zaskarżonej decyzji przeciętny konsument będzie postrzegał zgłoszony znak towarowy w kontekście tych towarów jako „wskazówkę, że są one związane z problematyką lub kwestiami monetarnymi”.
39 Druga grupa wyróżniona przez Izbę Odwoławczą zawiera następujące towary, także z klasy 9: „sprzęt i akcesoria komputerowe; magnetyczne i optyczne nośniki danych; urządzenia do nagrywania, przesyłania lub odtwarzania dźwięku lub obrazów”. W pkt 31 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że zgłoszony znak towarowy umieszczony na tych towarach będzie postrzegany jako „zwykłe wskazanie, że towary mają określoną cenę”, a konsumenci będą oczekiwać „ujrzenia cyfry, która wskaże cenę w euro lub w dolarach”.
40 Na trzecią z wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą grup towarów składa się część usług z klasy 36, których dotyczy sporne zgłoszenie do rejestracji. Są to następujące usługi: „operacje walutowe; wymiana pieniędzy; usługi kantorów; dostarczanie informacji dotyczących kursów wymiany walut; dostarczanie waluty obcej; handel walutami; handel walutami online w czasie rzeczywistym; informacje finansowe w postaci kursów walut; notowania kursów wymiany walut; przewidywania kursów walutowych; rynek dewizowy; skomputeryzowane usługi finansowe dotyczące obrotu walutą obcą; sporządzanie i notowanie informacji o kursach wymiany walut; swapy walutowe; udostępnianie informacji na temat cen kursów walut; usługi agencji wymiany pieniędzy; usługi doradcze dotyczące wymiany waluty obcej; usługi finansowych baz danych związanych z wymianą walut; wymiana i przelew środków pieniężnych; zapewnianie list kursów walutowych; biura wymiany walut; usługi gotówkowe, czekowe i przekazy pieniężne; elektroniczny transfer środków pieniężnych za pośrednictwem telekomunikacji; zautomatyzowane usługi płatnicze; usługi w zakresie przesyłania pieniędzy; usługi w zakresie elektronicznych płatności”. W pkt 32 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zaznaczyła, że właściwy krąg odbiorców dostrzeże w zestawieniu tych usług ze zgłoszonym znakiem towarowym wskazówkę co do ich istoty, „to znaczy, że [wspomniani odbiorcy stwierdzą], iż usługi te są związane z walutami, czyli z wymianą walut, przekazami lub płatnościami w euro lub w dolarach”.
41 Podobnie jest w przypadku wyodrębnionej przez Izbę Odwoławczą czwartej grupy dotyczącej usług, a mianowicie drugiej grupy usług należących do klasy 36, które obejmują następujące usługi: „agencje nieruchomości; agencje ściągania wierzytelności; analiza finansowa; banki z dostępem bezpośrednim, np. przez Internet lub telefon (home banking); informacje bankowe; operacje bankowe; bankowość hipoteczna; biura informacji kredytowej; ściąganie czynszów; doradztwo w sprawach finansowych; doradztwo w sprawach ubezpieczeniowych; zarządzanie finansami; wycena finansowa w ubezpieczeniach, bankowości i dotycząca nieruchomości; doradztwo finansowe; informacje finansowe; operacje finansowe; usługi finansowe; tworzenie funduszy inwestycyjnych; usługi funduszy zabezpieczających; notowania giełdowe; pośrednictwo giełdowe; gwarancje jako kaucje; informacje o ubezpieczeniach; informacje bankowe; informacje finansowe; inwestycje kapitałowe; lokaty kapitałowe; transfer elektronicznego kapitału; usługi w zakresie kart debetowych i kredytowych; obsługa kart debetowych i kredytowych; emisja kart debetowych i kredytowych; maklerstwo ubezpieczeniowe; maklerstwo giełdowe; notowania giełdowe; ekspertyzy do celów podatkowych; pośrednictwo giełdowe; pośrednictwo ubezpieczeniowe; pożyczki finansowe; transakcje finansowe; ubezpieczenia; wymiana walut; zarządzanie finansami; zarządzanie majątkiem nieruchomym; zarządzanie aktywami”. W myśl pkt 33 zaskarżonej decyzji wszystkie te usługi odnoszą się do „kwestii finansowych lub przepływów kapitału, czyli kwestii monetarnych, które mogą być analizowane w euro lub w dolarach”.
42 Ostatnia z grup wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą zawiera oznaczane zgłoszonym znakiem towarowym usługi należące do klasy 41, a dokładniej następujące usługi: „publikowanie tekstów innych niż teksty reklamowe; publikowanie elektroniczne on‑line materiałów niepobieralnych; publikacja materiałów dostępnych za pośrednictwem baz danych lub Internetu; publikowanie elektroniczne on‑line nie do pobrania”. Według Izby Odwoławczej wszystkie te usługi stanowią usługi związane z publikacją, a ich powiązanie ze zgłoszonym znakiem towarowym będzie postrzegane przez właściwy krąg odbiorców jako wskazanie, że symbole „€” i „$” odnoszą się do treści tych publikacji (zob. pkt 34 zaskarżonej decyzji).
43 W świetle powyższego należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca w pkt 20 skargi, dokonany przez Izbę Odwoławczą podział nie może zostać uznany za pozorny. Izba Odwoławcza sformułowała bowiem odrębne uzasadnienie dla każdej z pięciu wyróżnionych grup, a w szczególności powody wyjaśniające, dlaczego uznała, że rozpatrywane w niniejszej sprawie oznaczenie jest w odniesieniu do każdej z tych grup pozbawione charakteru odróżniającego. Uzasadnienie to jest zresztą zgodne z orzecznictwem przytoczonym w pkt 27 powyżej, ponieważ zarówno umożliwia skarżącej poznanie podstaw zaskarżonej decyzji do celów przygotowania obrony jej praw, jak i pozwala sądowi Unii na przeprowadzenie kontroli jej zgodności z prawem. Nie można zatem stwierdzić, że Izba Odwoławcza naruszyła w niniejszym przypadku ciążący na niej w tym względzie obowiązek uzasadnienia.
44 Argumentację przedstawioną w tym względzie przez skarżącą należy oddalić.
45 Ściślej rzecz ujmując, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, wniosków tych nie podważa fakt, że Izba Odwoławcza nie wskazała wyraźnie dla uzasadnienia podziału dokonanego w zaskarżonej decyzji, iż między rozpatrywanymi towarami i usługami istnieje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 31 powyżej. W istocie takie przeoczenie nie wystarczy do ustalenia naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ ten wystarczająco bezpośredni i konkretny związek w dostatecznym stopniu wynika z zaskarżonej decyzji [zob. podobnie wyrok z dnia 7 listopada 2019 r., A9.com/EUIPO (Przedstawienie dzwonka), T‑240/19, niepublikowany, EU:T:2019:779, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo], nawet jeśli tylko w sposób dorozumiany (zob. podobnie wyrok z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group, C‑437/15 P, EU:C:2017:380, pkt 36), jak ma to miejsce w tym wypadku.
46 W świetle ogółu rozważań przedstawionych w zaskarżonej decyzji nie można więc uwzględnić twierdzenia skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza „powtórzyła błąd”, który EUIPO popełniło w decyzji, której nieważność stwierdzono w wyroku z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanym, EU:T:2018:125). Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, i jak wynika z rozważań zawartych w pkt 36–42 powyżej, Izba Odwoławcza nie poprzestała na bardzo ogólnikowych twierdzeniach, „dotyczących związku między oznaczeniem a »sprawami finansowymi«, »sprawami monetarnymi« czy »przepływem kapitału«”. Przeciwnie, Izba Odwoławcza sformułowała odrębne uzasadnienie dla każdej z pięciu wyróżnionych przez siebie grup towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym i nie ograniczyła się do powtórzenia tych samych ogólnych twierdzeń dla każdej z nich. Ponadto nawet jeśli przyjąć, że – jak utrzymuje skarżąca – niektóre z założeń przyjętych przez Izbę Odwoławczą „mogą być utożsamiane z prowadzeniem działalności gospodarczej jako takiej”, to przedstawione w zaskarżonej decyzji uzasadnienie pozostaje zgodne z wymogami orzecznictwa przytoczonego w pkt 27 powyżej.
47 Skarżąca wskazuje ponadto na „wewnętrzną sprzeczność” jeśli chodzi o dokonany przez Izbę Odwoławczą podział. Podnosi ona w szczególności, że chociaż Izba Odwoławcza zaliczyła do tej samej grupy „usługi związane wprost z wymianą walut i usługi niezwiązane z nią bezpośrednio”, to „usługi wymiany walut” umieściła w ramach odrębnej grupy. Taki argument odnosi się jednak w rzeczywistości do oceny zasadności uzasadnienia przyjętego przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji, która to ocena zostanie przeprowadzona w dalszej części wyroku, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 28 powyżej.
48 To samo dotyczy przedstawionych przez skarżącą argumentów dotyczących dokonanego przez Izbę Odwoławczą podziału poszczególnych towarów należących do klasy 9, które będą przedmiotem analizy w ramach oceny zasadności przyjętego przez nią uzasadnienia.
49 Ponadto w pkt 25 skargi skarżąca wysuwa twierdzenie, że wadliwość uzasadnienia decyzji i jej ogólnikowy charakter „w jaskrawy sposób objawia[ją] się w niezrozumiałym podziale towarów i usług na takie, dla [których] znak został uznany za odróżniający, oraz takie, dla [których] został zakwestionowany”. Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że EUIPO uznało, iż zgłoszony znak towarowy nadaje się do rejestracji dla „usług publikowania książek czy publikacji elektronicznych on‑line książek i periodyków, podczas gdy zakwestionowano znak dla publikowania tekstów innych niż teksty reklamowe, publikowania elektronicznego on‑line nie do pobrania czy publikowania tekstów innych niż teksty reklamowe”. Zdaniem skarżącej usługi te są zasadniczo identyczne.
50 Prawdą jest, jak potwierdziły strony podczas rozprawy, że zgłoszenie spornego oznaczenia do rejestracji dotyczyło również „usług publikowania książek czy publikacji elektronicznych on‑line książek i periodyków”. W następstwie decyzji eksperta z dnia 19 sierpnia 2015 r. (zob. pkt 4 powyżej) zgłoszenie do rejestracji zostało opublikowane w zakresie dotyczącym towarów i usług, w odniesieniu do których ekspert nie odmówił rejestracji, w tym usług wskazanych powyżej, zgodnie z art. 39 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 44 rozporządzenia 2017/1001], mającym zastosowanie w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych.
51 Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, publikacja tego zgłoszenia stanowi jednak tylko jeden z etapów prowadzących do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego. Jak podniosła bowiem strona pozwana na rozprawie, EUIPO jest uprawnione do ponownego zbadania z własnej inicjatywy bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji w dowolnym momencie przed rejestracją. W istocie taka możliwość przysługiwała EUIPO nawet przed ustanowieniem jej w wyraźnym przepisie art. 45 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 [zob. postanowienie z dnia 11 grudnia 2018 r., CheapFlights International/EUIPO – Momondo Group (Cheapflights), T‑565/17, EU:T:2018:923, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo].
52 Tak czy inaczej – należy podkreślić, że skarżąca nie twierdzi, iż poruszyła ten aspekt postępowania w ramach odwołania do Izby Odwoławczej, która następnie w żaden sposób nie ustosunkowała się do kwestii usług należących do klasy 41, o których mowa w pkt 25 skargi (zob. pkt 49 powyżej). A zatem nie można uznać, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji dotyczące usług z klasy 41 zawiera „sprzeczność” w tym względzie. Kwestia zasadności uzasadnienia przyjętego przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do tych ostatnich usług dotyczy materialnoprawnej zgodności z prawem wspomnianej decyzji i zostanie zbadana w dalszej kolejności.
53 Co się tyczy ponadto przedstawionej przez skarżącą argumentacji odnoszącej się do faktu, że Izba Odwoławcza ograniczyła swoją analizę charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego do symboli „€” i „$” i nie ustaliła, „czy połączenie symboli „€” i „$” z elementami graficznymi […] ma charakter odróżniający”, należy stwierdzić, że dotyczy ona w rzeczywistości zasadności uzasadnienia przyjętego przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji i zostanie poddana analizie poniżej.
54 Wreszcie w pkt 26–28 skargi skarżąca przedstawia szereg argumentów mających na celu wykazanie braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do stosowania art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia nr 207/2009. Tymczasem z fragmentów zaskarżonej decyzji, do których odwołuje się sama skarżąca, a mianowicie z pkt 45 i 46 tej decyzji, wynika, że Izba Odwoławcza przedstawiła powody zastosowania w niniejszym przypadku wspomnianego przepisu, przynajmniej w odniesieniu do przedstawienia w zgłoszonym znaku towarowym symbolu „€”.
55 Powyższe dotyczy również zastosowania art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do symbolu „$”. Wprawdzie uzasadnienie przedstawione w tym względzie przez Izbę Odwoławczą w pkt 47 zaskarżonej decyzji jest zwięzłe, jednak jest ono sformułowane w sposób zgodny z orzecznictwem przytoczonym w pkt 27 powyżej.
56 W związku z tym zaskarżonej decyzji nie można uznać za dotkniętą brakiem uzasadnienia. Należy zatem oddalić pierwszy z zarzutów przedstawionych przez skarżącą.
57 To samo dotyczy wysuwanego w niniejszej sprawie zarzutu trzeciego (zob. pkt 25 powyżej). W szczególności nie można stwierdzić, że Izba Odwoławcza powtórzyła błędy stanowiące podstawę wyroku z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowanego, EU:T:2018:125), ponieważ w niniejszej sprawie, co się tyczy dokonanej przez nią oceny na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza wypowiedziała się jedynie w przedmiocie charakteru odróżniającego zgłoszonego oznaczenia, nie badając jego ewentualnego charakteru opisowego. Natomiast punktem wyjścia rozumowania zawartego w decyzji zaskarżonej w sprawie, która doprowadziła do wydania wyżej wspomnianego wyroku, był jakoby opisowy charakter zgłoszonego oznaczenia. Instancje EUIPO stwierdziły w tamtej sprawie brak charakteru odróżniającego spornego oznaczenia w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jedynie w konsekwencji owego, jak przyjęto, opisowego charakteru zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia. Tymczasem, jak już wskazano, nie jest tak w niniejszej sprawie.
58 Jak zauważono powyżej, wysuwane przez skarżącą w ramach zarzutów pierwszego i trzeciego argumenty, które dotyczą jednak zasadniczo oceny zgłoszonego znaku towarowego dokonanej przez Izbę Odwoławczą, wchodzą w zakres oceny zasadności zaskarżonej decyzji i zostaną zbadane poniżej.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 95 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001
59 Skarżąca poddaje krytyce, że Izba Odwoławcza nie wykazała za pomocą „dowodów okoliczności faktycznych świadczących o braku charakteru odróżniającego znaku towarowego” będącego przedmiotem zgłoszenia.
60 W szczególności skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nie przedstawiła „»ogólnie wykorzystywanych w handlu« oznaczeń, od których […] sporny znak nie odróżnia się”. Jej zdaniem powód, dla którego Izba Odwoławcza uznała, że symbole „€” i „$” są „niezwykle powszechnie stosowane do przedstawienia ich [tj. usług w klasie 36] przedmiotu i celu”, nie jest wystarczająco jasny. Ponadto według skarżącej Izba Odwoławcza nie udowodniła istnienia oficjalnego symbolu „$”, uzasadniającego zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia nr 207/2009.
61 Przyznając, że ciężar dowodu spoczywa na niej, skarżąca podnosi, że „nie jest możliwe udowodnienie braku występowania danego faktu”, takiego jak w niniejszym przypadku brak powszechnego używania omawianych oznaczeń czy brak oficjalnego symbolu „$”. Co więcej, zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie mogła ustalić „faktów przeciwnych” bez jednoczesnego zakwestionowania mocy dowodowej złożonych przez nią materiałów.
62 EUIPO odpiera tę argumentację.
63 Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że organy EUIPO mogą opierać swoje decyzje na faktach notoryjnych, na które nie powołano się przed EUIPO, bez konieczności wykazania ich prawdziwości [zob. wyrok z dnia 10 września 2019 r., Oakley/EUIPO – Xuebo Ye (Przedstawienie przerwanej elipsy), T‑744/18, niepublikowany, EU:T:2019:568, pkt 57, 58 i przytoczone tam orzecznictwo]. Ponadto zgodnie z orzecznictwem strona skarżąca, aby zakwestionować fakt notoryjny i zobowiązać EUIPO do przedstawienia dowodów mających odpowiedzieć na to zastrzeżenie, powinna uczynić to w sposób szczegółowy (wyrok z dnia 10 września 2019 r., Przedstawienie przerwanej elipsy, T‑744/18, niepublikowany, EU:T:2019:568, pkt 63).
64 W niniejszej sprawie okoliczności faktyczne, na które Izba Odwoławcza powołała się w zaskarżonej decyzji, należy uznać za fakty notoryjne, ponieważ dotyczą one używania z jednej strony symbolu euro, które stanowi jednolitą walutę Unii Europejskiej wykorzystywaną przez większość państw członkowskich, a z drugiej strony symbolu reprezentującego waluty kilku państw trzecich, takie jak dolar australijski, dolar kanadyjski i dolar Stanów Zjednoczonych Ameryki. Faktem notoryjnym jest bowiem to, że symbole te są powszechnie używane jako reprezentujące te waluty, w codziennych transakcjach, jak również w handlu międzynarodowym i finansowym obrocie handlowym.
65 Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, nie można uznać, że okoliczności faktyczne przyjęte przez Izbę Odwoławczą są niemożliwe do podważenia. Badania opinii publicznej lub badania statystyczne dotyczące używania symboli „€” i „$” na terytorium Unii mogłyby na przykład, w stosownym wypadku, zdyskredytować tezy, na których Izba Odwoławcza oparła się w zaskarżonej decyzji.
66 Ponadto skarżąca, mimo że odnosi się do „materiałów złożonych” przez siebie, nie określa jednak, o jakie materiały chodzi ani na jakim etapie postępowania czy przed którą instancją miałaby je dostarczyć. Tymczasem zgodnie z orzecznictwem, o ile w zakresie dotyczącym szczegółowych kwestii treść skargi może zostać wsparta lub uzupełniona odesłaniami do określonych fragmentów załączonych do niej dokumentów, o tyle do obowiązków Sądu nie należy poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach lub w aktach sprawy argumentów, które mógłby uznać za podstawę skargi (zob. postanowienie z dnia 24 października 2018 r., García Ruiz/Parlament, T‑322/18, niepublikowane, EU:T:2018:752, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo).
67 W świetle powyższego zarzut drugi należy oddalić, bez konieczności rozpatrzenia pozostałych argumentów skarżącej.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
68 Skarżąca poddaje krytyce w istocie fakt, że Izba Odwoławcza nie dokonała oceny zgłoszonego znaku towarowego jako całości, gdyż pominęła cechy przedstawienia graficznego i zakwalifikowała elementy graficzne oznaczenia jako „proste figury geometryczne”. Skarżąca twierdzi również, że Izba Odwoławcza nie powinna była zastosować w niniejszym przypadku „doktryny dominującego elementu” w odniesieniu do „symboli dwóch walut”, i zarzuca Izbie Odwoławczej, że błędnie zastosowała art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, uznając, iż symbole „€” i „$” nie mają minimalnego charakteru odróżniającego w odniesieniu do towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym.
69 Skarżąca przypomina w szczególności, że charakter odróżniający znaku towarowego nie zależy od poziomu kreatywności lub wyobraźni artystycznej, którym dano wyraz przy jego opracowaniu. Ponadto zawarcie w znaku elementu „nawet silnie utrwalonego w świadomości odbiorców w odniesieniu do danych towarów i usług” nie pozbawia całości znaku charakteru odróżniającego, „jeżeli powiązanie jest na tyle generalne, że stanowi jedynie informację o abstrakcyjnie pojmowanym źródle pochodzenia usługi”.
70 Jeśli chodzi o znaczenie elementów graficznych zgłoszonego znaku towarowego, w opinii skarżącej „doktryna dominującego elementu” ma znaczenie jedynie w przypadku względnych podstaw odmowy rejestracji. W każdym razie określenie elementu dominującego znaku towarowego nie oznacza jej zdaniem, że w ramach dokonywanej całościowej oceny tego znaku należy pominąć jego pozostałe elementy.
71 Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza dokonała „wadliwego uproszczenia” przy dokonywaniu oceny zgłoszonego znaku towarowego. Nawet jeśli właściwy krąg odbiorców miałby „skupić się tylko na figurach, w które wpisane są stylizowane symbole walut, [to] nie jest to proste zestawienie figur geometrycznych”. Co więcej, nawet przy założeniu, że kontrastujące elementy graficzne tworzące omawiane oznaczenie przywołują na myśl koncept monety, skojarzenie tych elementów z cechami usług finansowych jest jedynie jedną z możliwości.
72 Izba Odwoławcza nie uwzględniła ponadto „stanu świadomości” właściwego kręgu odbiorców. Otóż zdaniem skarżącej uważni konsumenci będą zwracać uwagę na detale, między innymi zwrócą uwagę na elementy graficzne symboli „€” i „$”.
73 Skarżąca przedstawia na koniec argumenty odnoszące się konkretnie do każdej z wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą grup towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym.
74 EUIPO odpiera tę argumentację.
75 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe, które nie posiadają jakiegokolwiek odróżniającego charakteru.
76 Z orzecznictwa wynika, że charakter odróżniający należy oceniać, po pierwsze, w stosunku do towarów lub usług, dla których znak towarowy został zgłoszony, a po drugie, z uwzględnieniem sposobu, w jaki postrzega go właściwy krąg odbiorców składający się z przeciętnych konsumentów tych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 19 maja 2010 r., Zeta Europe/OHIM (Superleggera), T‑464/08, niepublikowany, EU:T:2010:212, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo].
77 Ponadto w celu przeprowadzenia oceny, czy dany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, należy także wziąć pod uwagę wywierane przez niego całościowe wrażenie. Nie stoi to jednak na przeszkodzie dokonaniu na wstępie sukcesywnej analizy poszczególnych elementów użytych w celu przedstawienia tego znaku. Przy dokonywaniu całościowej oceny może bowiem okazać się pomocne zbadanie każdego z elementów tworzących dany znak towarowy [zob. wyrok z dnia 25 września 2014 r., Giorgis/OHIM – Comigel (Kształt dwóch opakowanych pucharków), T‑474/12, EU:T:2014:813, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo].
78 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem znaki towarowe, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, są znakami uważanymi za niezdolne do pełnienia podstawowej funkcji znaku towarowego, jaką jest funkcja wskazywania pochodzenia handlowego danego towaru lub danej usługi, aby umożliwić w ten sposób konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczone danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru, jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru, jeśli było ono negatywne. Jest tak w szczególności w przypadku oznaczeń, które są powszechnie używane przy sprzedaży danych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 16 marca 2016 r., Schoeller Corporation/OHIM – Sqope (SCOPE), T‑90/15, niepublikowany, EU:T:2016:153, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo].
79 Z orzecznictwa wynika ponadto, że zakresy stosowania art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 częściowo na siebie zachodzą, przy czym przepisy te różnią się jednak od siebie tym, że pierwszy z nich obejmuje wszystkie przypadki, w których oznaczenie nie pozwala na odróżnienie towarów i usług jednego przedsiębiorstwa od towarów i usług innych przedsiębiorstw (zob. postanowienie z dnia 26 kwietnia 2012 r., Deichmann/OHIM, C‑307/11 P, niepublikowane, EU:C:2012:254, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo), a nie jedynie przypadek, gdy oznaczenie stanowi opis owych towarów lub usług.
80 Niemniej jednak zgodnie z utrwalonym orzecznictwem każda z podstaw odmowy rejestracji wymieniona w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 jest niezależna i wymaga odrębnego zbadania (zob. wyrok z dnia 8 maja 2008 r., Eurohypo/OHIM, C‑304/06 P, EU:C:2008:261, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). Dokładniej rzecz ujmując, wykładni wspomnianych podstaw odmowy rejestracji należy dokonywać w świetle interesu ogólnego, który leży u podstaw każdej z nich. Interes ogólny brany pod uwagę przy rozpatrywaniu każdej z tych podstaw może, a wręcz powinien odzwierciedlać odmienne rozważania, właściwe danej podstawie odmowy rejestracji (zob. wyrok z dnia 15 marca 2012 r., Strigl i Securvita, C‑90/11 i C‑91/11, EU:C:2012:147, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo).
81 Tak więc w przypadku gdy znak towarowy, który nie jest objęty podstawą odmowy rejestracji określoną w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, mimo to jest pozbawiony charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, EUIPO powinno przedstawić przyczyny, dla których uważa, że ten znak nie ma charakteru odróżniającego, czyli z jakich powodów dane oznaczenie jako całość nie pozwala właściwemu kręgowi odbiorców na odróżnienie towarów i usług zgłaszającego od towarów i usług mających inne pochodzenie handlowe (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2004 r., SAT.1/OHIM, C‑329/02 P, EU:C:2004:532, pkt 42).
82 Powyższe uwagi należy uwzględnić przy rozpatrywaniu czwartego z zarzutów wysuniętych przez skarżącą.
83 Co się tyczy niniejszej sprawy, mimo treści niektórych argumentów przedstawionych przez skarżącą, która twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza zastosowała art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, opierając się na opisowym charakterze rozpatrywanego oznaczenia względem oznaczonych nim towarów i usług, należy przypomnieć, że Izba Odwoławcza zastosowała w tym wypadku powyższy przepis, wypowiadając się jedynie w przedmiocie charakteru odróżniającego owego oznaczenia (zob. pkt 57 powyżej). Należy zatem zbadać, czy EUIPO wykazało, że zgłoszony znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, a mianowicie nie jest zdolny pełnić podstawowej funkcji znaku towarowego w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 78 powyżej. Zgodnie z tym orzecznictwem oznaczenie może zaś być pozbawione charakteru odróżniającego z powodów innych niż jego ewentualnie opisowy charakter, w szczególności gdy jest powszechnie używane przy sprzedaży danych towarów lub usług.
84 W pierwszej kolejności Izba Odwoławcza, w pkt 24 zaskarżonej decyzji, słusznie stwierdziła, że towary i usługi oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym są przeznaczone zarówno dla profesjonalistów, jak i dla przeciętnych konsumentów w Unii Europejskiej, czemu skarżąca zresztą nie przeczy.
85 Izba Odwoławcza stwierdziła następnie, w pkt 26 zaskarżonej decyzji, że symbole „€” i „$”, „czyli powszechnie znane symbole euro i dolara”, są pierwszą rzeczą, jaką bez wysiłku dostrzeże konsument, który zobaczy to oznaczenie. W tym względzie wywiodła ona z tego, że ogólne wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy jest „wyraźnie zdominowane” przez te symbole, które „zostały przedstawione w kolorach czarnym (euro) i białym (dolar) i są wpisane, odpowiednio, w białe koło z czarną krawędzią i w czarne koło”.
86 Przede wszystkim należy zauważyć, że skarżąca sama kilkukrotnie odwołuje się w skardze do symboli „€” i „$” jako symboli „walut”.
87 Dodatkowo nie można uwzględnić argumentu skarżącej, zgodnie z którym „konotacje związane z danym sektorem […] nie są rozstrzygające”, ponieważ „pytanie brzmi, czy są to jedyne konotacje wywoływane przez [oznaczenie]”. Jak bowiem wskazano w pkt 86 powyżej, skarżąca nie kwestionuje przyjętego przez Izbę Odwoławczą sposobu postrzegania zgłoszonego znaku towarowego i nie przedstawia dowodów mogących wykazać, że znak ten może być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców w inny sposób, który powinna ona była wziąć pod uwagę w ramach swojej oceny. W każdym wypadku dla stwierdzenia, że znak towarowy pozbawiony jest charakteru odróżniającego, wystarczy, by symbole, które zawiera, mogły być postrzegane przez właściwy krąg odbiorców, co najmniej w jednym z ich możliwych znaczeń, jako oznaczenia powszechnie używane przy sprzedaży danych towarów lub usług (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 19 maja 2010 r., Superleggera, T‑464/08, niepublikowany, EU:T:2010:212, pkt 28).
88 Co więcej, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 77 powyżej, całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy. Ściślej rzecz ujmując, Izba Odwoławcza dokonała szczegółowej analizy graficznego przedstawienia rozpatrywanego oznaczenia i uznała, że dwa koła, w które wpisane są symbole „€” i „$” , mają charakter dekoracyjny i mogą przywoływać na myśl dwie monety (zob. pkt 26 i 28 zaskarżonej decyzji). Stwierdziła ona ponadto, że ich przedstawienie jest „typowe” i nie zawiera elementów, które odróżniałyby je od tego, w jaki sposób są one powszechnie używane w obrocie handlowym (zob. pkt 27 zaskarżonej decyzji).
89 A zatem Izbie Odwoławczej nie można zarzucić, że pominęła „cechy przedstawienia graficznego” lub nie przeanalizowała elementów tworzących zgłoszony znak towarowy innych niż symbole „€” i „$”. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, nic nie stało bowiem na przeszkodzie, by Izba Odwoławcza doszła do wniosku, że pomimo obecności tych „cech przedstawienia graficznego” całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy jest zdominowane przez te symbole.
90 W tym względzie należy stwierdzić, że graficzny aspekt zgłoszonego znaku towarowego nie wykazuje żadnej cechy wyróżniającej, która mogłaby przyciągnąć uwagę właściwego kręgu odbiorców i skłonić go do odstąpienia od koncepcji wyrażanej przez symbole „€” i „$”. Skarżąca nie popiera zresztą w żaden sposób swojego argumentu, zgodnie z którym aspekt graficzny zgłoszonego znaku towarowego czyni go „wieloznacznym i odróżniającym”.
91 Prawdą jest, jak podnosi skarżąca, że symbole „€” i „$” zostały ukazane w zgłoszonym znaku towarowym wewnątrz dwóch kół, które kontrastują ze sobą pod względem kolorystycznym. Jednak nawet gdyby uznać, jak twierdzi skarżąca, że „kontrastowe zestawienia natychmiastowo przyciągają uwagę i są łatwo zapamiętywane”, wciąż w niniejszym przypadku kontrastowe przedstawienie dwóch omawianych symboli jedynie te symbole uwydatnia w całościowym wrażeniu wywieranym przez zgłoszony znak towarowy. Skarżąca nie precyzuje zresztą, jakie „wyjaśnienie” ma na myśli, gdy mówi, że „nieprzyzwyczajony do kontrastowych monet odbiorca szukałby podświadomie wyjaśnienia” cech graficznych zgłoszonego znaku towarowego.
92 Nie można również uwzględnić argumentów skarżącej, zgodnie z którymi całościowe wrażenie wywierane przez oznaczenie pozbawione kontrastu byłoby zupełnie odmienne, a z uwagi na to, że monetę można przestawić na kilka sposobów, Izba Odwoławcza nie powinna była zakładać, że oznaczenie takie jak zgłoszony znak towarowy nie ma charakteru odróżniającego ze względu na warstwę semantyczną. Wbrew twierdzeniom skarżącej Izba Odwoławcza nie „pominęła zupełnie” tego aspektu graficznego zgłoszonego znaku towarowego, lecz, przeciwnie, uwzględniła go w swojej ocenie (zob. pkt 26 zaskarżonej decyzji). Wystarczy ponadto wskazać, że Izba Odwoławcza wypowiedziała się jedynie w przedmiocie spornego zgłoszenia do rejestracji, a zatem nie przedstawiła rozważań dotyczących sytuacji, w której zgłoszony znak towarowy byłby pozbawiony kontrastu na płaszczyźnie kolorystycznej, ani rozważań dotyczących istnienia innych znaków towarowych przedstawiających monety.
93 Co się tyczy wykazywanego przez właściwy krąg odbiorców poziomu uwagi (zob. pkt 72 powyżej), wystarczy przypomnieć, że znak towarowy powinien umożliwiać owym odbiorcom odróżnienie oznaczonych nim towarów od towarów innych przedsiębiorstw, bez konieczności wykazywania przez tych odbiorców szczególnej uwagi, w związku z czym wymagany dla rejestracji znaku towarowego próg dystynktywności nie może zależeć od poziomu uwagi owych odbiorców [zob. wyroki: z dnia 14 lutego 2019 r., Bayer Intellectual Property/EUIPO (Przedstawienie serca), T‑123/18, EU:T:2019:95, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 11 września 2019 r., Orkla Foods Danmark/EUIPO (PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD), T‑34/19, niepublikowany, EU:T:2019:576, pkt 29]. W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza stwierdziła wprawdzie w pkt 24 zaskarżonej decyzji, że poziom uwagi wykazywanej przez właściwy krąg odbiorców „będzie się różnić w zależności od rozpatrywanych towarów i usług”, jednak nie uwzględniła – i słusznie – tego poziomu uwagi przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego spornego oznaczenia. Nie można zatem uwzględnić argumentów skarżącej dotyczących tej kwestii.
94 Ponadto skarżąca w dwóch miejscach w skardze twierdzi, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić w swojej ocenie zgłoszonego znaku towarowego „wszystkie prawdopodobne sposoby używania” tego znaku.
95 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem, na które powołuje się sama skarżąca, charakter odróżniający oznaczenia, o którego rejestrację wniesiono, należy zbadać z uwzględnieniem wszystkich istotnych faktów i okoliczności, w tym wszystkich prawdopodobnych sposobów używania zgłoszonego znaku towarowego. Sposoby te odpowiadają, w braku innych wskazówek, sposobom używania, które w świetle zwyczajów danego sektora gospodarczego mogą w praktyce być istotne [zob. analogicznie wyrok z dnia 12 września 2019 r., Deutsches Patent- und Markenamt (#darferdas?), C‑541/18, EU:C:2019:725, pkt 33]. Z orzecznictwa tego wynika, że celem tej oceny jest uniknięcie tego, by rejestr znaków towarowych, który musi być stosowny i dokładny, zawierał oznaczenia pozwalające na odróżnienie towarów lub usług ich właściciela od towarów lub usług innych przedsiębiorstw jedynie w przypadku bardzo specyficznego sposobu używania (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 września 2019 r., #darferdas?, C‑541/18, EU:C:2019:725, pkt 27). Właściwe organy, a w przypadku takim jak niniejszy EUIPO, powinny zatem uznać za niemające znaczenia sposoby używania, które choć są możliwe w danym sektorze gospodarki, nie są istotne w praktyce i wydają się w związku z tym mało prawdopodobne, chyba że zgłaszający przedstawi konkretne przesłanki uprawdopodobniające w jego wypadku sposób używania, który jest nietypowy w tym sektorze (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 września 2019 r., #darferdas?, C‑541/18, EU:C:2019:725, pkt 26).
96 Należy zaś stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżąca nie przedstawiła takich konkretnych przesłanek, które mogłyby wykazać, że istnieją specyficzne sposoby używania zgłoszonego znaku towarowego, które Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić w swojej ocenie. Ponadto nie precyzuje ona w żaden sposób, dlaczego ewentualne różnice między używaniem zgłoszonego znaku towarowego w Internecie lub „jako szyldu umieszczonego w lokalu przedsiębiorstwa” mogłyby, gdyby zostały uwzględnione przez Izbę Odwoławczą, wpłynąć na wyciągnięte przez nią wnioski co do braku charakteru odróżniającego tego znaku towarowego.
97 W dalszej części należy rozpoznać przedstawione przez skarżącą argumenty dotyczące konkretnie każdej z wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą grup towarów i usług, o których mowa w pkt 38–42 powyżej, zgodnie z kolejnością, w jakiej argumenty zostały przedstawione w skardze.
W przedmiocie usług należących do klasy 36
98 Co się tyczy pierwszej grupy usług należących do klasy 36 (zob. pkt 40 powyżej), Izba Odwoławcza stwierdziła, że konsument dostrzeże w zgłoszonym znaku towarowym „raczej wskazanie ich istoty, to znaczy, że […] usługi te są związane z walutami, czyli z wymianą walut, przekazami lub płatnościami w euro lub w dolarach”. Zgodnie z pkt 32 zaskarżonej decyzji „nie sposób zaprzeczyć, że w przypadku wszystkich tych usług symbole »€« i »$« są niezwykle powszechnie stosowane do przedstawienia ich przedmiotu i celu”. To samo miałoby dotyczyć wyodrębnionej przez Izbę Odwoławczą drugiej grupy usług należących do klasy 36 (zob. pkt 41 powyżej), które odnoszą się do „spraw finansowych lub przepływów kapitału, czyli spraw monetarnych, które można rozpatrywać w euro lub w dolarach” (zob. pkt 33 zaskarżonej decyzji).
99 Tych ustaleń nie może podważyć żaden z argumentów wysuniętych przez skarżącą. Ściślej rzecz biorąc, należy zauważyć, że wbrew temu, co wydaje się twierdzić skarżąca, Izba Odwoławcza nie zakwalifikowała wszystkich tych usług jako „usług finansowych”. Ponadto jakkolwiek omawiane oznaczenie nie jest „powszechnie używane” dla niektórych rodzajów wspomnianych usług (zob. pkt 69 skargi), symbole „€” i „$”, które składają się na to oznaczenie, są używane w codziennej praktyce przy świadczeniu tych usług. O ile – jak wskazuje skarżąca – zgłoszony znak towarowy nie „opisuje” z pewnością usług doradczych i zarządzania, o tyle owe symbole mogą być używane jako wskazanie przedmiotu takich usług. To samo można powiedzieć o usługach agencji windykacji wierzytelności oraz usługach ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych. Skarżąca sama przyznaje w pkt 70 skargi, że te ostatnie mają charakter finansowy. Otóż z uwagi na ten finansowy charakter istnieje możliwość, że właściwy krąg odbiorców dostrzeże związek między omawianymi symbolami a tymi usługami, i to niezależnie od faktu – na który wskazuje skarżąca – że nie zawsze wiążą się one z transakcjami w euro lub dolarach.
W przedmiocie usług należących do klasy 9
100 Jeżeli chodzi o wyróżnioną przez Izbę Odwoławczą pierwszą grupę towarów należących do klasy 9 (zob. pkt 38 powyżej), Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 30 zaskarżonej decyzji, że właściwy krąg odbiorców uzna całość tworzoną przez symbole „€” i „$” „za wskazówkę [że rozpatrywane towary] są związane z problematyką lub kwestiami monetarnymi” i że „nietrudno jest znaleźć oprogramowanie planowania finansowego lub aplikacje oferujące pomoc w zdobywaniu pieniędzy na rynku”. Z powyższego stwierdzenia należy wywieść, że Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie, iż zgłoszony znak towarowy może być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców w ten sposób, że jest on używany jako wskazówka dotycząca charakteru tych towarów.
101 Argumentację przedstawioną w tym względzie przez skarżącą również należy oddalić. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, ustalony przez Izbę Odwoławczą związek między rozpatrywanymi towarami a zgłoszonym znakiem towarowym bardzo wyraźnie wynika z pkt 30 zaskarżonej decyzji. Ponadto fakt, że skojarzenie z oprogramowaniem i narzędziami wykorzystywanymi w dziedzinie finansów jest tylko „jednym z wielu możliwych skojarzeń znaku w odniesieniu do tych towarów” nie może podważyć podziału dokonanego w zaskarżonej decyzji, ponieważ skarżąca nie wykazała, jakie są ewentualne inne możliwe skojarzenia wywoływane przez wspomniane oznaczenie w kontekście omawianych towarów i dlaczego miałyby one przeważyć w odczuciu właściwego kręgu odbiorców nad skojarzeniem, które przyjęła Izba Odwoławcza (zob. także pkt 87 powyżej).
102 Co się tyczy wyodrębnionej przez Izbę Odwoławczą drugiej grupy towarów należących do klasy 9 (zob. pkt 39 powyżej) Izba Odwoławcza uznała w pkt 31 zaskarżonej decyzji, że zgłoszony znak towarowy umieszczony na tych towarach będzie postrzegany jako „zwykłe wskazanie, że towary mają określoną cenę”, a konsumenci będą „racjonalnie oczekiwać ujrzenia cyfry, która wskaże cenę w euro lub w dolarach”.
103 Choć z pewnością, na co wskazuje skarżąca, zestawienie symboli „€” i „$” nie pozwoliłoby właściwemu kręgowi odbiorców na ustalenie, w jakiej walucie zostanie obliczona cena towarów, to wciąż odbiorcy ci mogą postrzegać zgłoszony znak towarowy jako wskazówkę lub informację o cenach tych towarów. Nie można by na przykład wykluczyć, że przeciętny konsument uzna, iż cena tych towarów może być zapłacona zarówno w euro, jak i w dolarach. W każdym razie nawet gdyby uznać, jak podnosi skarżąca, że właściwy krąg odbiorców może w istocie zadać sobie pytanie, dlaczego przy rozpatrywanych symbolach nie ma cyfry, nie zmienia to faktu, że konsumenci byliby zmuszeni do dokonania weryfikacji, zanim zdadzą sobie sprawę, że sporne oznaczenie wskazuje pochodzenie rozpatrywanych towarów. Tymczasem, zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 93 powyżej, znak towarowy powinien umożliwiać właściwemu kręgowi odbiorców odróżnienie oznaczonych nim towarów od towarów innych przedsiębiorstw, bez konieczności wykazywania przez tych odbiorców szczególnej uwagi.
W przedmiocie usług należących do klasy 41
104 Zgodnie z pkt 34 zaskarżonej decyzji wszystkie mające znaczenie w niniejszej sprawie usługi należące do klasy 41 stanowią usługi związane z publikacją i w powiązaniu z nimi zgłoszony znak towarowy będzie postrzegany jako odnoszący się do ich treści, „czyli do spraw monetarnych i finansowych”.
105 Skarżąca twierdzi, że skoro zgłoszony znak towarowy nie wykazuje bezpośredniego i konkretnego związku z tymi usługami, to „nie mo[że] [zatem] być dla nich opisowy”, ponieważ jest wysoce stylizowany, a ponadto w wykazie tych usług nie został określony temat publikacji. Należy stwierdzić w tym względzie, że Izba Odwoławcza stwierdziła jedynie, iż zgłoszone oznaczenie w powiązaniu z rozpatrywanymi usługami może przywoływać na myśl ich treść, a zatem „nie będzie skłaniało konsumentów do uznania, że usługi te pochodzą od konkretnego przedsiębiorstwa” (zob. pkt 34 zaskarżonej decyzji). W związku z tym okoliczność, że tematyka rozpatrywanych publikacji nie została wskazana w spornym wykazie, nie może zmienić wniosku zawartego w zaskarżonej decyzji. Niezależnie od powyższego należy przypomnieć, że to do zgłaszającego znak towarowy należy w razie potrzeby wskazanie z wystarczającą jasnością i precyzją towarów lub usług, w odniesieniu do których wnosi się o ochronę znaku towarowego, aby umożliwić właściwym organom określenie zakresu żądanej ochrony [zob. wyrok z dnia 1 grudnia 2016 r., EK/servicegroup/EUIPO (FERLI), T‑775/15, niepublikowany, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo]. Tymczasem, ponieważ skarżąca nie sprecyzowała w spornym zgłoszeniu, jakiego rodzaju publikacji dotyczyło w szczególności to zgłoszenie, opis wskazanych w nim usług należących do klasy 41 obejmuje niewątpliwie publikacje odnoszące się do kwestii monetarnych i finansowych.
106 Skarżąca podnosi ponadto, że ze zgłoszonego znaku towarowego nie można wywieść, czy rozpatrywane publikacje dotyczą „wymiany walut, walut w ogólności czy finansów w ogólności”. Niemniej jednak należy z jednej strony stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie sprecyzowała szczególnego rodzaju spraw monetarnych lub finansowych, z którym właściwy krąg odbiorców będzie skłonny dostrzec związek rozpatrywanych usług w połączeniu ze zgłoszonym znakiem towarowym, a z drugiej strony, w każdym wypadku, argument ten należy oddalić z tych samych powodów co powody przedstawione w pkt 105 powyżej.
107 Wreszcie, jeżeli chodzi o wykazywany przez właściwy krąg odbiorców poziom uwagi, wystarczy przypomnieć, że próg dystynktywności wymagany dla rejestracji znaku towarowego nie może zależeć od tego poziomu uwagi (zob. pkt 93 powyżej).
108 Należy zatem oddalić w całości przedstawioną przez skarżącą argumentację dotyczącą uzasadnienia przedstawionego w zaskarżonej decyzji dla każdej z pięciu grup towarów i usług wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą.
109 Wniosek ten odnosi się również do argumentów, za pomocą których skarżąca zmierza do podważenia podziału rozpatrywanych towarów i usług dokonanego w niniejszym przypadku przez Izbę Odwoławczą, wskazując, że niektóre rodzaje bardzo podobnych usług lub towarów zostały ujęte przez Izbę Odwoławczą w różnych grupach, lub podważając spójność owych grup (zob. pkt 47 i 48 powyżej). W istocie, w zakresie, w jakim skarżąca nie zdołała zakwestionować w sposób szczegółowy żadnego z motywów przyjętych w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do usług lub towarów ujętych w każdej z pięciu grup wyróżnionych przez Izbę Odwoławczą, okoliczność, że Izba Odwoławcza mogła dokonać odmiennej klasyfikacji w odniesieniu do któregoś z towarów lub którejś z usług, przy założeniu, że zostanie to wykazane, nie może mieć wpływu na dokonywaną przez Sąd ocenę wyciągniętych przez nią wniosków co do braku charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego.
110 Co się tyczy ponadto argumentu skarżącej, zgodnie z którym zaskarżona decyzja jest równoznaczna z „zakwestionowaniem używania symboli [„€” i „$”] jako oznaczeń opisowych dla jakichkolwiek towarów lub usług”, również i ten argument podlega oddaleniu. W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wskazano w pkt 83 powyżej – chociaż sporne oznaczenie może, w połączeniu z towarami i usługami oznaczonymi zgłoszonym znakiem towarowym, przywoływać w odczuciu właściwego kręgu odbiorców cechy niektórych z tych towarów i usług, Izba Odwoławcza wypowiedziała się w niniejszym przypadku jedynie w przedmiocie charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a dokładniej co do braku zdolności omawianego oznaczenia do pełnienia podstawowej funkcji znaku w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w pkt 78 powyżej. Ponadto ustalenia Izby Odwoławczej dotyczyły wyłącznie towarów i usług mających znaczenie w niniejszej sprawie i nie zawierały rozważań o charakterze ogólnym. Na poparcie swojego argumentu skarżąca przytacza wyrok z dnia 8 marca 2018 r., €$ (T‑665/16, niepublikowany, EU:T:2018:125). Z jej argumentacji nie wynika jednak, dlaczego ten wyrok, w którym zgodnie z jego rozumieniem przez skarżącą stwierdzono, że „towary i usługi objęte zgłoszeniem nie tworzą jednej kategorii towarów i usług związanych ze sprawami finansowymi”, miałby mieć wpływ na ocenę zgłoszonego znaku towarowego dokonaną w zaskarżonej decyzji. Z całości powyższych rozważań wynika bowiem, że Izba Odwoławcza przedstawiła odmienne uzasadnienie merytoryczne w odniesieniu do każdej z grup towarów i usług wyodrębnionych w zaskarżonej decyzji i nie potraktowała ich jako jednej grupy.
111 W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, i w związku z tym oddalić podniesiony przez skarżącą zarzut czwarty.
112 W konsekwencji w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja słusznie opiera się na istnieniu bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, niniejszą skargę należy oddalić, bez konieczności badania piątego z podniesionych przez skarżącą zarzutów, dotyczącego bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. i) wspomnianego rozporządzenia.
W przedmiocie kosztów
113 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (dziewiąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Cinkciarz.pl sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 16 grudnia 2020 r.
E. Coulon | | M. van der Woude |