WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)

z dnia 5 lipca 2011 r.(1)

Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Warunki zatrudnienia – Zdolność fizyczna – Wstępne badania lekarskie – Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania ich danych osobowych – Tajemnica lekarska – Przekazywanie sobie danych dotyczących zdrowia przez instytucje – Prawo do poszanowania życia prywatnego

W sprawie F‑46/09

mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA,

V, kandydatka do pracy w charakterze członka personelu kontraktowego w Parlamencie Europejskim, zamieszkała w Brukseli (Belgia), reprezentowana przez adwokatów É. Boigelota oraz S. Wooga,

strona skarżąca,

popierana przez:

Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, reprezentowanego przez M.V. Pérez Asinari oraz H. Kranenborg, działające w charakterze pełnomocników,

interwenient,

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez K. Zejdovą oraz S. Seyr, działające w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (pierwsza izba),

w składzie: S. Gervasoni (sprawozdawca), prezes, H. Kreppel i M.I. Rofes i Pujol, sędziowie,

sekretarz: R. Schiano, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 8 marca 2011 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 października 2009 r. V wniosła niniejszą skargę, mającą na celu z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 19 grudnia 2008 r., mocą której dyrektor zarządzający personelem Parlamentu Europejskiego wycofał, ze względu na jej niezdolność do zatrudnienia, ofertę pracy złożoną V w dniu 10 grudnia 2008 r., oraz z drugiej strony stwierdzenie nieważności opinii lekarza zakładowego Parlamentu z dnia 18 grudnia 2008 r., a także naprawienie szkody, którą, jak twierdzi, poniosła.

 Ramy prawne

2        Artykuł 82 ust. 3 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”) stanowi:

„Członek personelu kontraktowego może być zatrudniony wyłącznie pod warunkiem że:

[…]

d)      jest odpowiednio sprawny fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki […]”.

3        Zgodnie z art. 83 WZIP:

„Przed zatrudnieniem członek personelu kontraktowego jest poddany badaniom medycznym przez lekarza danej instytucji w celu stwierdzenia, że spełnia on wymagania art. 82 ust. 3 lit. d).

Artykuł 33 [akapit drugi] regulaminu pracowniczego [urzędników Unii Europejskiej] stosuje się na zasadzie analogii”.

4        Artykuł 33 akapit drugi Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) stanowi:

„W przypadku gdy w wyniku badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, wydana zostanie negatywna opinia lekarska, kandydat może, w ciągu 20 dni od powiadomienia go przez instytucję o tej opinii, zażądać rozpatrzenia jego przypadku przez komisję lekarską składającą się z trzech lekarzy wybranych przez organ powołujący spośród personelu lekarskiego Wspólnoty. Komisja ta wysłuchuje lekarza, który wydał pierwotną, negatywną opinię. Kandydat może przedstawić komisji lekarskiej opinię wybranego przez siebie lekarza. W przypadku gdy opinia komisji lekarskiej potwierdzi wnioski badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, kandydat pokrywa połowę związanych z jej sporządzeniem opłat i kosztów dodatkowych”.

5        Artykuł 15 decyzji Prezydium Parlamentu z dnia 3 maja 2004 r. w sprawie regulaminu wewnętrznego dotyczącego zatrudniania urzędników i innych pracowników (zwanego dalej „regulaminem wewnętrznym”) stanowi:

„Członek personelu kontraktowego zostaje przed zatrudnieniem poddany badaniom medycznym, o których mowa w art. 83 WZIP. Wyniki tych badań są ważne przez rok, chyba że inne rozwiązanie wskaże lekarz zakładowy instytucji, który może, gdy zaistnieje taka potrzeba, ustalić krótszy termin ważności”.

6        Podręcznik procedur służb medycznych Komisji Europejskiej przewiduje, że w przypadku niepodjęcia pracy po stwierdzeniu zdolności lub niezdolności do pracy akta są po sześciu miesiącach przekazywane do archiwum.

7        Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1) stanowi:

„Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem instytucje i organy ustanowione przez lub na podstawie traktatów ustanawiających [Unię Europejską], zwane dalej »instytucjami lub organami [Unii]«, chronią podstawowe prawa i wolności osób fizycznych, w szczególności ich prawa do prywatności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych i nie ograniczają ani nie zakazują swobodnego przepływu danych osobowych między nimi a odbiorcami podlegającymi prawu krajowemu państw członkowskich przyjętemu w wykonaniu dyrektywy 95/46/WE”.

8        Artykuł 4 rozporządzenia nr 45/2001 stanowi:

„1.      Dane osobowe muszą być:

a)      przetwarzane rzetelnie i legalnie;

b)      gromadzone do konkretnych, bezpośrednich i zgodnych z prawem celów i nie przetwarzane dalej w sposób niezgodny z tymi celami. Dalsze przetwarzanie danych osobowych do celów historycznych, statystycznych lub naukowych nie jest uważane za niezgodne, pod warunkiem że administrator danych zapewnia właściwe zabezpieczenia, w szczególności zapewnia, że dane nie są przetwarzane dla żadnych celów innych niż wspomaganie środków i decyzji dotyczących dowolnej konkretnej osoby fizycznej;

c)      prawidłowe, stosowne oraz nienadmierne w stosunku do celów, dla których są gromadzone lub przetwarzane dalej;

d)      prawidłowe oraz, w razie konieczności, aktualizowane; należy podjąć wszelkie uzasadnione działania, aby zapewnić usunięcie lub poprawienie nieprawidłowych lub niekompletnych danych, biorąc pod uwagę cele, dla których zostały zgromadzone lub dla których są dalej przetwarzane;

e)      przetrzymywane w formie, która pozwala na zidentyfikowanie podmiotów danych przez czas nie dłuższy niż jest to konieczne do celów, dla których dane były gromadzone lub dla których są przetwarzane dalej. Instytucja lub organ [Unii] zapewnia, że dane osobiste, które mają być przechowywane przez dłuższy czas do użytku historycznego, statystycznego lub naukowego, będą przechowywane jedynie w formie anonimowej lub, jeżeli jest to niemożliwe, z zakodowaną tożsamością podmiotu danych. W każdym razie dane nie zostaną użyte do żadnego celu innego niż cele historyczne, statystyczne lub naukowe.

2.      Na administratorze danych spoczywa obowiązek zapewnienia przestrzegania przepisów ust. 1”.

9        Zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 45/2001:

„Bez uszczerbku dla przepisów art. 4, 5 i 10:

1.      Dane osobowe są przetwarzane do celów innych niż te, dla których zostały zgromadzone, tylko jeżeli zmiana celu jest dozwolona wyraźnie przez wewnętrzne przepisy instytucji lub organów [Unii].

[…]”.

10      Artykuł 7 rozporządzenia nr 45/2001 stanowi:

„Bez uszczerbku dla przepisów art. 4, 5, 6 i 10:

1.      Dane osobowe są przekazywane wewnątrz lub do innych instytucji i organów wspólnotowych, tylko jeżeli są konieczne do zgodnego z prawem wykonywania zadań leżących w zakresie kompetencji odbiorcy.

[…]”.

11      Artykuł 10 rozporządzenia nr 45/2001 stanowi w ust. 1–3:

„1.      Przetwarzanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne, przynależność do związków zawodowych i danych dotyczących zdrowia lub życia seksualnego jest zabronione.

2.      Ustęp 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy:

a)      podmiot danych udzielił wyraźnej zgody na przetwarzanie takich danych, chyba że wewnętrzne przepisy instytucji lub organu [Unii] mówią, że zakaz, do którego odnosi się ust. 1, nie może być uchylony przez zgodę udzieloną przez podmiot danych; lub

b)      przetwarzanie jest konieczne do celów wypełnienia konkretnych praw i zobowiązań administratora w dziedzinie prawa pracy, o ile zezwala na to Traktat ustanawiający Wspólnoty Europejskie lub inne akty prawne przyjęte na jego podstawie lub udzieli na to zgody, jeśli jest to konieczne, Europejski Inspektor Ochrony Danych, przy zapewnieniu odpowiednich zabezpieczeń […].

3.      Ustęp 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy przetwarzanie danych jest konieczne do celów medycyny prewencyjnej, diagnostyki medycznej, świadczenia opieki lub leczenia, lub też zarządzania opieką zdrowotną, i gdy powyższe dane są przetwarzane przez pracownika służby zdrowia zobowiązanego do zachowania tajemnicy zawodowej lub przez inną osobę podlegającą równoważnemu zobowiązaniu do zachowania tajemnicy”.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

12      W okresie od lutego 1997 r. do marca 2006 r. skarżąca pracowała w kilku jednostkach organizacyjnych Komisji w charakterze członka personelu pomocniczego lub pracownika tymczasowego, w sumie przez około trzy lata. Ostatnią wykonywaną przez nią pracą była tymczasowa praca asystentki w Wydziale ds. Dochodzeń, prowadzonych wspólnie z innymi instytucjami w Europejskim Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) od września 2005 r. do marca 2006 r.

13      Pismem z dnia 27 lutego 2006 r. skarżąca została poinformowana o pomyślnym przejściu testów wstępnych dla personelu kontraktowego, zwanych CAST 25, dla 25 państw członkowskich w obszarze prac sekretarskich. W konsekwencji jej nazwisko zostało wpisane do sporządzonej przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) końcowej bazy danych kandydatów, którzy pomyślnie przeszli postępowanie selekcyjne. Okres ważności listy kandydatów wynosił trzy lata.

14      W czerwcu 2006 r. dwie dyrekcje generalne Komisji wyraziły zainteresowanie zatrudnieniem skarżącej.

15      Skarżąca została wezwana na badania lekarskie celem oceny jej zdolności do wykonywania obowiązków służbowych, zgodnie z art. 83 WZIP.

16      W dniu 26 czerwca 2006 r. wstępne badania lekarskie odbyły się w pomieszczeniach służb medycznych Komisji w Brukseli (Belgia), a skarżąca została przebadana przez doktora K.

17      W dniu 29 czerwca 2006 r. skarżąca wystosowała e-mail do F., szefa służb medycznych Komisji, aby poskarżyć się na niewłaściwe zachowanie doktora K. względem niej podczas przeprowadzonego w dniu 26 czerwca 2006 r. wstępnych badań lekarskich.

18      F. rozpatrzył tę skargę w lipcu 2006 r. i w związku z tym po pierwsze, wysłuchał stanowiska doktora K., który zaprzeczył zarzucanym mu czynom, a po drugie, spotkał się ze skarżącą.

19      Po zakończeniu tego postępowania, pomimo braku dowodów na okoliczności zarzucane doktorowi K., F. postanowił powierzyć prowadzenie akt skarżącej innemu lekarzowi.

20      W dniu 26 września 2006 r. lekarz zakładowy Komisji wydał opinię lekarską o fizycznej niezdolności do pracy skarżącej.

21      Pismem z dnia 9 listopada 2006 r. S., dyrektor w Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Personelu i Administracji, poinformowała skarżącą, że nie spełnia ona warunków zdolności fizycznej wymaganych do pełnienia obowiązków i że przysługuje jej prawo do wystąpienia w terminie 20 dni, zgodnie z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego, o to, by opinię w jej sprawie wydała komisja lekarska.

22      Pismem z dnia 18 listopada 2006 r. skarżąca zwróciła się o to, by opinię w jej sprawie wydała komisja lekarska.

23      Komisja lekarska, której wszystkich trzech członków zajęło jednomyślne stanowisko, wskazała w swej opinii z dnia 17 kwietnia 2007 r., po zbadaniu wszystkich dokumentów zawartych w aktach zainteresowanej i po zwróceniu się o ekspertyzę psychiatryczną, że była „zdania, że [skarżąca] nie [była] wystarczająco sprawna do pełnienia obowiązków”. W zakończeniu opinii uściślono, że „medyczna podstawa wniosków [została przekazana] w tajemnicy lekarskiej [do służb medycznych Komisji]”.

24      Pismem z dnia 15 maja 2007 r. Komisja poinformowała skarżącą, że „zgodnie z opinią komisji [której kopię załączono do pisma] [nie spełnia ona] warunków zdolności fizycznej wymaganych do wykonywania obowiązków”. W piśmie tym wskazano, że „medyczna podstawa wniosków [została przekazana] w tajemnicy lekarskiej do szefa służb medycznych Komisji w Brukseli, które włączył je do akt medycznych [skarżącej]”.

25      W dniu 9 maja 2007 r. skarżąca złożyła zażalenie na tę decyzję.

26      Decyzją z dnia 12 lipca 2007 r. Komisja oddaliła to zażalenie.

27      W dniu 4 marca 2008 r. skarżąca wniosła skargę, zarejestrowaną pod sygnaturą F‑33/08, między innymi na decyzję z dnia 15 maja 2007 r. Wyrokiem z dnia 21 października 2009 r. Sąd oddalił tę skargę. Sąd Unii Europejskiej rozpatrujący odwołanie utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy wyrokiem z dnia 15 czerwca 2011 r. w sprawie T‑510/09 P V przeciwko Komisji.

28      Po tym jak służby medyczne Parlamentu, pismem z dnia 9 grudnia 2008 r., zwróciły się do służb Komisji o przekazanie im akt medycznych skarżącej, Parlament przedstawił skarżącej, pismem z dnia 10 grudnia 2008 r., ofertę zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego, na stanowisku w grupie funkcyjnej II w Sekretariacie Generalnym na okres od dnia 2 lutego do dnia 2 sierpnia 2009 r. W piśmie tym uściślono, że oferta została złożona z zastrzeżeniem przestrzegania warunków zatrudnienia określonych w art. 82 WZIP oraz pozytywnego wyniku wstępnych badań lekarskich. Skarżącą poproszono również o przesłanie faksem w terminie nieprzekraczającym dwóch tygodni koniecznych dokumentów, w szczególności uwierzytelnionych odpisów świadectw pracy od wszystkich poprzednich pracodawców. W tym samym dniu osoba odpowiedzialna za prowadzenie akt zatrudnienia skarżącej poinformowała ją w wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną między innymi o zasadach przeprowadzania wstępnych badań lekarskich i poprosiła ją o przekazanie zdjęcia „celem stworzenia akt medycznych”.

29      E-mailem z dnia 10 grudnia 2008 r. skarżąca przyjęła ofertę zatrudnienia złożoną przez Parlament. Kolejnym e-mailem z tego samego dnia poinformowała Parlament, że nie jest w stanie przesłać faksem żądanych dokumentów w terminie dwóch tygodni ze względu na wyjazd zagraniczny i że zważywszy na okres bożonarodzeniowy prosi o przedłużenie terminu do stycznia.

30      Pismem z dnia 10 grudnia 2008 r. skarżąca została wezwana na wstępne badania lekarskie w dniu 7 stycznia 2009 r. W piśmie tym, w przypisie, wymieniono nazwiska sześciu lekarzy będących członkami służb medycznych Parlamentu w Brukseli. Pismo zostało podpisane przez doktora B. Wśród sześciu lekarzy wymienionych w piśmie znajdowało się nazwisko doktora K., który przeprowadzał w dniu 26 czerwca 2006 r. wstępne badania lekarskie skarżącej w Komisji i na którego zachowanie skarżąca się skarżyła.

31      E-mailem z dnia 11 grudnia 2008 r. osoba odpowiedzialna za prowadzenie akt skarżącej odpowiedziała na jej e-mail, że przekazanie żądanych dokumentów w styczniu nie będzie stanowiło problemu, ponieważ rozpoczęcie pracy zostało przewidziane na 2 lutego 2009 r.

32      W dniu 12 grudnia 2008 r. skarżąca z własnej inicjatywy stawiła się w klinice Parc Léopold w Brukseli, aby wykonać badania krwi.

33      W dniu 12 grudnia 2008 r. służby medyczne Parlamentu otrzymały kopie akt medycznych skarżącej, których oryginał zachowano w archiwach Komisji po odmowie zatrudnienia zainteresowanej przez tę instytucję.

34      Opinią z dnia 18 grudnia 2008 r. lekarz zakładowy Parlamentu, po analizie informacji przekazanych przez Komisję, stwierdził brak zdolności fizycznej skarżącej do wykonywania „jakichkolwiek obowiązków w jakiejkolwiek instytucji europejskiej”. Omawiana opinia nosiła tytuł „Wyniki badania lekarskiego z dnia 26 [czerwca] 2006 r. wykonane w Komisji w Brukseli” i opierała się na ustaleniu, że skarżąca została uznana za niezdolną do pracy w dniu 26 września 2006 r. przez lekarza zakładowego Komisji, którą to niezdolność potwierdziła w dniu 17 kwietnia 2007 r. odwoławcza komisja lekarska, a ustalenie to „wciąż obowiązywało w odniesieniu do jakichkolwiek obowiązków w jakiejkolwiek instytucji europejskiej”.

35      Pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. (zwanym dalej „sporną decyzją”) Parlament poinformował skarżącą o wspomnianej opinii w sprawie niezdolności do pracy z dnia 18 grudnia 2008 r. i wycofał ofertę pracy złożoną w dniu 10 grudnia 2008 r.. W piśmie tym, po pierwsze, Parlament przypomniał o ciążącym na skarżącej obowiązku informowania o wszystkich wstępnych badaniach lekarskich przeprowadzonych w przeszłości w innej instytucji w celu ułatwienia procedury rekrutacyjnej i umożliwienia przekazania akt medycznych przechowywanych w danej instytucji. Po drugie, Parlament poinformował skarżącą, że otrzymał jej akta medyczne, które były w posiadaniu Komisji, po tym jak jego służby dowiedziały się, po sprawdzeniu bazy danych CAST, że zainteresowana pracowała kiedyś dla tej instytucji.

36      Pismem z dnia 5 stycznia 2009 r. skarżąca złożyła na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie na sporną decyzję. Parlament podnosi, a skarżąca temu nie zaprzecza, że zażalenie wpłynęło do niego w dniu 7 stycznia 2009 r.

37      E-mailami z dnia 26 stycznia i 13 marca 2009 r. skarżąca uzupełniła zażalenie. Ponadto zażądała przekazania jej wyników badania krwi wykonanego w dniu 12 grudnia 2008 r. w klinice Parc Léopold i w dniu 26 czerwca 2006 r. przez służby medyczne Komisji oraz oskarżyła doktora K. o sfałszowanie wyników tych analiz.

38      W dniu 18 lutego 2009 r. skarżąca ponownie poddała się badaniu krwi, z którego wynikała, według źródeł przez nią cytowanych, „znacząca i na pierwszy rzut oka trudna do wyjaśnienia różnica w porównaniu z wynikami badania krwi z dnia 12 grudnia 2008 r.”.

39      Pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. Parlament poinformował skarżącą, że oddalił oskarżenia, jakoby doktor K. miał sfałszować omawiane wyniki badania krwi.

40      Dorozumiana decyzja oddalająca zażalenie zapadła w dniu 7 maja 2009 r.

41      Pismem z dnia 12 maja 2009 r. Parlament przekazał skarżącej wyniki badania krwi.

42      Pismem z dnia 24 czerwca 2009 r., doręczonym skarżącej w dniu 2 lipca 2009 r., Sekretariat Generalny Parlamentu wyraźnie oddalił jej zażalenie.

 Żądania stron i postępowanie

43      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        nakazanie Parlamentowi, po pierwsze, wycofania ze sporządzonych przez niego akt medycznych wyników badania krwi wykonanego w dniu 12 grudnia 2008 r. w klinice Parc Léopold ze względu na ich sfałszowanie przez doktora K., a po drugie, wycofania, zastąpienia lub skorygowania w jej aktach medycznych fałszywych odpowiedzi, jakich udzieliła pod naciskiem doktora K. podczas wstępnych badań lekarskich w Komisji;

–        stwierdzenie nieważności spornej decyzji;

–        stwierdzenie nieważności opinii lekarza zakładowego z dnia 18 grudnia 2008 r.;

–        nakazanie Parlamentowi zorganizowania prawdziwych wstępnych badań lekarskich, które nie będą miały charakteru dyskryminacyjnego, i ponownego złożenia jej oferty pracy na stanowisku w DG ds. Komunikacji w Parlamencie;

–        zasądzenie od Parlamentu na jej rzecz kwoty 70 000 EUR tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania, wraz z odsetkami za zwłokę;

–        obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

44      Parlament wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej całością kosztów postępowania.

45      Pismem z dnia 12 lutego 2010 r. dotyczącym środka organizacji postępowania Sąd wezwał Parlament do przedstawienia decyzji Prezydium Parlamentu z dnia 3 maja 2004 r. w sprawie regulaminu wewnętrznego zatrudniania urzędników i innych pracowników. Parlament zastosował się do tego wezwania.

46      Pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. Sąd zastosował środek dowodowy, na podstawie art. 58 § 2 akapit drugi regulaminu postępowania, w ramach którego zażądał od Komisji uściślenia między innymi wewnętrznych przepisów tej instytucji w zakresie przekazywania innej instytucji danych dotyczących zdrowia oraz tego, w jakich okolicznościach faktycznych odbywało się przekazywanie Parlamentowi danych dotyczących zdrowia V. W piśmie z dnia 23 kwietnia 2010 r. Komisja przychyliła się do tego wniosku.

47      Pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. Sąd wezwał Parlament, po pierwsze, w ramach środków organizacji postępowania, do uściślenia okoliczności faktycznych, w jakich miało miejsce przekazanie mu danych dotyczących zdrowia skarżącej, po drugie, zgodnie z art. 111 § 1 regulaminu postępowania, do przedstawienia uwag w przedmiocie zwrócenia się do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta. Pismem z dnia 23 kwietnia 2010 r. Parlament wykonał środek organizacji postępowania i poinformował Sąd, że nie ma uwag w przedmiocie zwrócenia się do EIOD o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta.

48      Pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. Sąd wezwał skarżącą, zgodnie z art. 111 § 1 regulaminu postępowania, do przedstawienia uwag w przedmiocie zwrócenia się do EIOD o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta. Pismem z dnia 23 kwietnia 2010 r. skarżąca odpowiedziała na to wezwanie i uznała takie przystąpienie za stosowne.

49      Sąd uznał, że nie istnieje potrzeba zwracania się do Komisji o przystąpienie do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta, ponieważ omawiana instytucja przedstawiła Sądowi w ramach wspomnianego środka dowodowego wszelkie konieczne informacje do akt. Ponadto w niniejszym sporze nie zachodziło niebezpieczeństwo bezpośredniego naruszenia praw Komisji, ponieważ żaden akt tej instytucji nie został wymieniony w żądaniach skargi.

50      E-mailem z dnia 23 kwietnia 2010 r. skarżąca poinformowała Sąd, że zawiesiła pełnomocnictwo swego adwokata do czasu wydania orzeczenia w przedmiocie wniosku o stwierdzenie niewłaściwości Sądu, skierowanego przez nią do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

51      Po wymianie pism i e-maili pomiędzy Sądem a skarżącą, zwłaszcza po piśmie sekretarza z dnia 21 maja 2010 r. oraz piśmie Prezesa Sądu z dnia 10 czerwca 2010 r., skarżąca w piśmie z dnia 15 czerwca 2010 r. skierowanym do Prezesa Sądu potwierdziła podtrzymanie skargi przed Sądem i pełnomocnictwa, jakie udzieliła E. Boigelotowi w niniejszej sprawie. Omawiane pismo skarżącej nie zostało załączone do akt. Pismem z dnia 1 lipca 2010 r. E. Boigelot potwierdził, że wciąż posiada pełnomocnictwo do reprezentowania skarżącej w tej sprawie. Do tego pisma załączono pismo skarżącej z dnia 15 czerwca 2010 r.

52      Pismem z dnia 8 lipca 2010 r. Sąd zwrócił się do EIOD z pytaniem o wolę przystąpienia do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta. W piśmie tym Sąd podkreślił między innymi, że skarżąca podniosła naruszenie art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001.

53      EIOD odpowiedział pismem z dnia 31 sierpnia 2010 r., że chciałby przystąpić do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań skarżącej.

54      Pismem z dnia 16 września 2010 r. Sąd wezwał strony, zgodnie z art. 111 § 2 regulaminu postępowania, do wskazania, jeśli zaistnieje taka konieczność, dokumentów, które uważają za tajne lub poufne i których przekazania interwenientowi w rezultacie sobie nie życzą. Pismem z dnia 20 września 2010 r. Parlament odpowiedział Sądowi, że żaden dokument przekazany do akt nie jest tajny ani poufny. Pismem z dnia 24 września 2010 r. skarżąca złożyła wniosek o objęcie poufnością jej danych osobowych w całym postępowaniu w niniejszej sprawie, celem uniknięcia jakiejkolwiek możliwości identyfikacji, i przesłała Sądowi niepoufną wersję skargi.

55      Strony zostały powiadomione pismem z dnia 11 października 2010 r. Sąd wyraził zgodę na objęcie danych skarżącej żądaną poufnością. Sąd wezwał Parlament do przekazania niepoufnej wersji odpowiedzi na skargę oraz pisma z dnia 23 kwietnia 2010 r., powiadamiającego między innymi o braku uwag w sprawie możliwości przystąpienia EIOD do sprawy w charakterze interwenienta. Parlament zastosował się do tego wezwania.

56      Postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r. EIOD został dopuszczony do sprawy w charakterze interwenienta.

57      W dniu 10 stycznia 2011 r. EIOD przedłożył swoje uwagi. Uściślił w nich, że jego interwencja na poparcie żądań skarżącej ogranicza się do podniesienia, że postępowanie służb medycznych Parlamentu było sprzeczne z zasadami ochrony danych.

58      Pismami z dnia 3 lutego 2011 r. strony przedstawiły swoje uwagi w przedmiocie tego pisma.

 Co do prawa

1.     W przedmiocie żądań o stwierdzenie nieważności opinii lekarza zakładowego z dnia 18 grudnia 2008 r.

59      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, są jedynie takie akty lub decyzje, które wywołują wiążące skutki prawne mogące wpływać na interesy skarżącego, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 czerwca 1994 r. w sprawie T‑6/93 Pérez Jiménez przeciwko Komisji, pkt 34). W przypadku aktów bądź decyzji, których wydanie następuje w kilku etapach, w szczególności po zakończeniu postępowania wewnętrznego, aktami zaskarżalnymi są zasadniczo jedynie te akty, które ustalają ostateczne stanowisko instytucji na koniec tego postępowania, z wyłączeniem aktów tymczasowych, które służą przygotowaniu wydania decyzji końcowej (zob. w szczególności odnośnie do opinii komisji lekarskiej – wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑394/03 Angeletti przeciwko Komisji, pkt 36; odnośnie do opinii komitetu ds. inwalidztwa – wyrok Sądu z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie F‑41/06 Marcuccio przeciwko Komisji, pkt 53, 54).

60      Opinia lekarza zakładowego z dnia 18 grudnia 2008 r. stanowi akt przygotowawczy w stosunku do spornej decyzji, więc skarżąca nie może bezpośrednio jej kwestionować. Z tego wynika, że żądania skierowane przeciwko tej opinii należy odrzucić jako niedopuszczalne.

2.     W przedmiocie żądań, by Sąd nakazał podjęcie pewnych działań

61      Skarżąca żąda, by Sąd nakazał Parlamentowi, po pierwsze, wycofanie ze sporządzonych przez niego akt medycznych wyników badania krwi wykonanego w dniu 12 grudnia 2008 r., a po drugie, wycofania z tych akt lub zastąpienia bądź skorygowania fałszywych odpowiedzi, jakich skarżąca udzieliła pod naciskiem doktora K. podczas wstępnych badań lekarskich w Komisji. Skarżąca wnosi również, by Sąd nakazał Parlamentowi zorganizowanie wstępnych badań lekarskich i ponowne złożenie jej oferty pracy na stanowisku w DG ds. komunikacji w Parlamencie.

62      Takie żądania, jak podnosi Parlament, są żądaniami kierowania nakazów.

63      Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii nie jest właściwy w zakresie kierowania nakazów pod adresem instytucji (wyrok Trybunału z dnia 21 listopada 1989 r. w sprawach połączonych C‑41/88 i C‑178/88 Becker i Starquit przeciwko Parlamentowi, publikacja streszczenia, pkt 6; wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 9 czerwca 1994 r. w sprawie T‑94/92 X przeciwko Komisji, pkt 33; z dnia 9 czerwca 1998 r. w sprawie T‑172/95 Chesi i in. przeciwko Radzie, pkt 33; z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok Sądu z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie F‑57/06 Hinderyckx przeciwko Radzie, pkt 65).

64      W rezultacie powyższe żądania można jedynie odrzucić jako niedopuszczalne.

3.     W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności spornej decyzji

65      Skarżąca podnosi zasadniczo cztery zarzuty:

–        pierwszy dotyczący nieprawidłowego charakteru opinii lekarza zakładowego Parlamentu, wydanej w oparciu o dokumenty pochodzące od służb medycznych Komisji, sporządzone przeszło dwa lata wcześniej, bez wcześniejszego badania klinicznego i psychologicznego zainteresowanej;

–        drugi dotyczący naruszenia postępowania przewidzianego w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego i zasady przestrzegania prawa do obrony, w związku z tym że sporna decyzja została wydana bez wcześniejszego zapewnienia skarżącej możliwości zwrócenia się do odwoławczej komisji lekarskiej;

–        trzeci dotyczący naruszenia zasady poszanowania życia prywatnego oraz art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001;

–        czwarty dotyczący nękania psychicznego.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego nieprawidłowego charakteru opinii lekarza zakładowego

 Argumenty stron

66      Skarżąca podnosi, że opinia lekarza zakładowego, na której podstawie wydano sporną decyzję, została sporządzona w sposób nieprawidłowy. Lekarz zakładowy wydał bowiem swą decyzję, nie przeprowadzając badania lekarskiego skarżącej, wyłącznie na podstawie starych akt medycznych pochodzących od służb medycznych Komisji, które zawierały informacje sprzed przeszło dwóch lat i były podważane w sprawie F‑33/08. Tymczasem sąd Unii stwierdził, że wstępne badania lekarskie powinny, pod rygorem ich całkowitej nieskuteczności, bezwzględnie obejmować badanie lekarskie. Ponadto zgodnie z przepisami Komisji opinia w sprawie zdolności do pracy jest ważna maksymalnie przez sześć miesięcy.

67      Parlament nie kwestionuje tego, że skarżąca nie została poddana badaniom klinicznym przez lekarza zakładowego tej instytucji. Jednak uważa, że w niniejszym przypadku lekarz zakładowy nie był zobowiązany do przeprowadzenia takiego badania.

68      Po pierwsze, na wstępie Parlament podkreśla, że Sąd w swym wyroku z dnia 21 października 2009 r. w ww. sprawie V przeciwko Komisji stwierdził, że wydana przez Komisję względem skarżącej decyzja w sprawie niezdolności do pracy była zgodna z prawem. Sporna decyzja i opinia lekarza zakładowego opierały się zatem na decyzji, którą Komisja wydała z pełnym poszanowaniem prawa.

69      Po drugie, Parlament podnosi, że możliwość przeprowadzenia badania klinicznego kandydata w związku z zatrudnieniem jest kwestią natury czysto medycznej, która nie może podlegać kontroli sądowej. Powołuje się w tym względzie przez analogię na orzecznictwo sądu Unii dotyczące możliwości przeprowadzenia przez Komitet ds. Inwalidztwa badania lekarskiego urzędnika.

70      Po trzecie, Parlament utrzymuje, że jego lekarz zakładowy był w posiadaniu akt medycznych skarżącej przekazanych przez Komisję, które to akta zawierały wyniki kilku badań klinicznych oraz ekspertyzy uzupełniające. Informacje zawarte w tych aktach były na tyle świeże i istotne, by umożliwić mu wydanie opinii, biorąc pod uwagę to, że stan chorobowy skarżącej miał charakter chroniczny i trwały.

71      Po czwarte, Parlament odrzuca argument dotyczący podręcznika procedur służb medycznych Komisji, który nie stanowi aktu wiążącego Parlament. Jedyny przepis wewnętrzny Parlamentu dotyczący ważności wstępnych badań lekarskich stanowi art. 15 regulaminu wewnętrznego, który przewiduje, że opinia w sprawie zdolności do pracy jest ważna rok. Jednak przepis ten obowiązuje tylko w przypadku opinii pozytywnych i nie może stać na przeszkodzie temu, by lekarz zakładowy Parlamentu, w celu wydania opinii w sporze, odniósł się do opinii w sprawie niezdolności do pracy wydanej przez lekarza zakładowego Komisji przeszło rok wcześniej.

 Ocena Sądu

72      O ile sąd Unii, w ramach kontroli zgodności z prawem odmowy zatrudnienia uzasadnionej brakiem fizycznej zdolności do pracy, nie może zastąpić swą oceną opinii o charakterze stricte medycznym, o tyle jest jednak właściwy w zakresie ustalenia, czy postępowanie w sprawie zatrudnienia odbyło się zgodnie z prawem, a w szczególności czy odmowa zatrudnienia opiera się na opinii lekarskiej zawierającej uzasadnienie, w którym wykazano zrozumiały związek pomiędzy ustaleniami lekarskimi zawartymi w tej opinii a wnioskami, do jakich się w niej dochodzi (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 kwietnia 1994 r. w sprawie T‑10/93 A przeciwko Komisji, pkt 61).

73      Lekarz zakładowy instytucji może oprzeć swą opinię w sprawie braku fizycznej zdolności kandydata do pracy nie tylko na istnieniu aktualnych zaburzeń stanu fizycznego czy psychicznego, lecz także na medycznie uzasadnionych rokowaniach co do przyszłych problemów zdrowotnych, które w dającej się przewidzieć przyszłości mogą przeszkodzić w normalnym pełnieniu określonych obowiązków (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 62).

74      Należy ponadto przypomnieć, że w przypadku gdy instytucji Unii przysługuje szeroki zakres uznania, podstawowego znaczenia nabiera kontrola przestrzegania pewnych gwarancji zapewnionych w porządku prawnym Unii w odniesieniu do postępowania administracyjnego. Sąd Unii miał okazję uściślić, że wśród tych gwarancji znajduje się między innymi obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku oraz obowiązek uzasadnienia swojej decyzji w wystarczający sposób (zob. wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C‑269/90 Technische Universität München, pkt 14; z dnia 7 maja 1992 r. w sprawach połączonych C‑258/90 i C‑259/90 Pesquerias De Bermeo i Naviera Laida przeciwko Komisji, pkt 26; z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie C‑525/04 P Hiszpania przeciwko Lenzing, pkt 58; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 września 2009 r. w sprawie T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, pkt 163).

75      W niniejszym przypadku z samego brzmienia opinii z dnia 18 grudnia 2008 r. wynika, że lekarz zakładowy Parlamentu w celu wydania tej opinii oparł się wyłącznie na danych dotyczących zdrowia zebranych przez Komisję w latach 2006 i 2007, przeszło półtora roku wcześniej, w ramach innych wstepnych badań lekarskich. Parlament nie kwestionuje ponadto tego, że omawiane dane zostały pozyskane przez Komisję przeszło półtora roku przed wydaniem przez lekarza zakładowego Parlamentu opinii w dniu 18 grudnia 2008 r.

76      Tymczasem należy zauważyć w pierwszej kolejności, że art. 15 regulaminu wewnętrznego, stanowiący normę postępowania, jaką Parlament sam sobie narzuca i od której nie może odejść bez przedstawienia powodów, jakie go do tego skłoniły, stanowi w sposób ogólny, że wyniki wstępnych badań lekarskich wykonanych zgodnie z art. 83 WZIP są ważne maksymalnie przez jeden rok. Tym samym w świetle tego przepisu Parlament powinien był co najmniej wyrazić wątpliwość co do ważności danych zebranych przez Komisję, skoro nie można byłoby ich uznać za ważne ponad rok po przeprowadzeniu wstępnych badań lekarskich, gdyby zostały pozyskane w trakcie postępowania w związku z zatrudnieniem prowadzonego przez niego samego.

77      Ponadto zgodnie z orzecznictwem wstępne badania lekarskie powinny, pod rygorem ich całkowitej nieskuteczności, bezwzględnie obejmować badanie kliniczne, a w razie potrzeby uzupełniające testy biologiczne zlecone przez lekarza zakładowego (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 49–51).

78      Wreszcie, jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 73 i 74, aby opinia w sprawie niezdolności do pracy była sporządzona w prawidłowy sposób, powinna ustalać aktualne lub przyszłe zaburzenia i opierać się na istotnych informacjach.

79      Parlament podnosi, opierając się na orzecznictwie w zakresie ustalenia zawodowego pochodzenia niezdolności do pracy, że kwestia tego, czy w danych okolicznościach należy przeprowadzić badanie kliniczne zainteresowanej osoby, mieści się w zakresie uznania członków Komitetu ds. Inwalidztwa (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T‑376/02 O przeciwko Komisji, pkt 44).

80      Jednakże omawiane orzecznictwo dotyczy granic kontroli sądowej w zakresie ocen o charakterze czysto medycznym i nie może uzasadniać tego, że lekarz zakładowy zwalnia się z przewidzianego w art. 83 WZIP obowiązku przeprowadzenia wstępnych badań lekarskich w celu upewnienia się co do zdolności zainteresowanego do pełnienia obowiązków służbowych.

81      Ponadto przysługujące lekarzowi uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie medycznym nie zakazują sądowi z jednej strony weryfikacji rzetelności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także z drugiej strony kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji i czy może on stanowić podstawę dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 maja 2004 r. w sprawie T‑191/01 Hecq przeciwko Komisji, pkt 63).

82      Tym samym w niniejszym przypadku, mając na względzie okres, z jakiego pochodziły przekazane przez Komisję dane dotyczące zdrowia i możliwą zmianę tych danych, jaka mogła się dokonać, lekarz zakładowy nie dysponował wszelkimi istotnymi informacjami na temat stanu zdrowia skarżącej, gdy wydawał swą opinię o niezdolności do pracy.

83      Argument Parlamentu, dotyczący stanu chorobowego, jaki uzasadniał stwierdzenie niezdolności skarżącej do pracy przez Komisję w 2007 r., można jedynie oddalić. Zgodnie bowiem z orzecznictwem zaburzenia psychiczne mające charakter ewolucyjny nie mogą uzasadniać tego, by osoba na nie cierpiąca została ostatecznie wykluczona ze służby, gdyż administracja ma obowiązek zapewnienia okresowych badań zainteresowanego w rozsądnych odstępach czasu (zob. w odniesieniu do wysłania urzędnika z urzędu na urlop z przyczyn zdrowotnych wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie F‑17/05 de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji, pkt 129, 130, utrzymany w mocy wyrokami Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 października 2009 r. w sprawie T‑40/07 P de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji i w sprawie T‑62/07 P Komisja przeciwko de Brito Sequeira Carvalho, pkt 231–240).

84      Dla oceny zasadności niniejszego zarzutu bez znaczenia, zważywszy na uwagi przedstawione w poprzednich punktach, pozostaje okoliczność stwierdzenia przez Sąd, że wydana przez Komisję w 2007 r. decyzja w sprawie niezdolności skarżącej do pracy jest zgodna z prawem.

85      Co więcej, podczas rozprawy pełnomocnicy Parlamentu, w odpowiedzi na pytania Sądu, poinformowali, że z uwagi na tajemnicę lekarską nie mieli oni – a tym bardziej organ powołujący, gdy rozstrzygał w przedmiocie zażalenia skarżącej – dostępu do dokumentów, na których podstawie lekarz zakładowy Parlamentu wydał swą opinię w sprawie niezdolności do pracy. Nie mogli zatem uściślić przed Sądem, jaki był charakter tych dokumentów ani potwierdzić, czy akta przekazane Parlamentowi przez Komisję pozwalały w pełni lekarzowi zakładowemu Parlamentu ustalić konkretny kontekst badania lekarskiego w związku z postępowaniem w sprawie zatrudnienia prowadzonym w Komisji i stwierdzić okoliczność, że skarżąca była w przeszłości kilkakrotnie zatrudniania przez Komisję. Podobnie właściwy organ Parlamentu nie mógł sprawdzić, czy opinia lekarza zakładowego opierała się na wszystkich istotnych danych.

86      Wreszcie Sąd stwierdza, że lekarz zakładowy Parlamentu wydał opinię wyrażoną w sposób ogólny i kategoryczny, nie zbadawszy skarżącej, podczas gdy w ramach wstępnych badań lekarskich w Komisji biegli wyznaczeni przez komisję lekarską wyrazili bardziej wyważoną opinię.

87      W rezultacie należy uwzględnić zarzut dotyczący nieprawidłowego charakteru wydania opinii przez lekarza zakładowego.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego

 Argumenty stron

88      Skarżąca podnosi, że Parlament naruszył art. 33 regulaminu pracowniczego i zasadę przestrzegania prawa do obrony. Sporna decyzja została bowiem wydana bez wcześniejszego zapewnienia skarżącej możliwości zwrócenia się do odwoławczej komisji lekarskie przewidzianej w tym przepisie.

89      Parlament, po pierwsze, podnosi, że w spornej decyzji uściślono, iż skarżącej przysługuje prawo, jeśli uzna to ona za stosowne, zwrócenia się do komisji lekarskiej w celu podważenia opinii lekarza zakładowego, z której to możliwości skarżąca nie skorzystała.

90      Po drugie, Parlament uściśla powody, dla których sporna decyzja została wydana bezzwłocznie. Przede wszystkim skarżąca, nie informując służb medycznych o badaniach lekarskich, jakie wykonała w przeszłości w Komisji, zerwała więź zaufania łączącą ją z instytucją. Ponadto stanowisko, które zaproponowano skarżącej, powinno było być obsadzone niezwłocznie celem zaradzenia nieobecności urzędniczki korzystającej z urlopu macierzyńskiego. Wreszcie Parlament podnosi, że gdyby opinia lekarza zakładowego została podważona przez komisję lekarską, mógłby, biorąc pod uwagę charakter proponowanego stanowiska, zaproponować skarżącej stanowisko równoważne.

 Ocena Sądu

91      Z art. 82 WZIP w związku z art. 83 WZIP wynika, że przed zatrudnieniem kandydat na stanowisko członka personelu kontraktowego jest poddany badaniom medycznym przez lekarza zakładowego danej instytucji w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymagania w zakresie zdolności fizycznej, aby móc wykonywać zaproponowane mu obowiązki.

92      Artykuł 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego, znajdujący analogiczne zastosowanie wobec personelu kontraktowego, przewiduje wewnętrzne postępowanie odwoławcze od negatywnej opinii wydanej przez lekarza zakładowego instytucji.

93      Zgodnie z orzecznictwem ustanawiając w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego odwoławczą komisję lekarską, prawodawca miał na celu stworzenie kandydatom dodatkowej gwarancji i w ten sposób wzmocnienie ochrony ich praw (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 23). Omawiana gwarancja, wiążąca się z zasadą przestrzegania prawa do obrony (wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie F‑95/05 N przeciwko Komisji, pkt 69, 76), stanowi istotny wymóg formalny.

94      Omawianej gwarancji należy ponadto bezwzględnie przestrzegać przed wydaniem odmownej decyzji w sprawie zatrudnienia, a nie na późniejszym etapie, ponieważ straciłaby ona swą rację bytu polegającą na zapewnieniu, że przestrzegane jest prawo do obrony kandydatów do pracy (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C‑51/92 P Hercules Chemicals przeciwko Komisji, pkt 75–78; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T‑48/05 Franchet i Byk przeciwko Komisji, pkt 151). Brzmienie art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego jest jasne w tym względzie: kandydatowi do pracy przysługuje prawo zażądania w terminie 20 dni, by jego przypadek rozpatrzyła komisja lekarska; termin ten biegnie nie od chwili doręczenia odmownej decyzji w sprawie zatrudnienia, lecz od doręczenia opinii lekarza zakładowego.

95      W niniejszym przypadku bezsporne jest, że Parlament wydał sporną decyzję, nie umożliwiając wcześniej skarżącej zwrócenia się do odwoławczej komisji lekarskiej. Oczywiście Parlament powiadomił zainteresowaną, przy okazji doręczenia spornej decyzji, o takiej możliwości. Jednak okoliczność ta nie ma wpływu na stwierdzoną nieprawidłowość, ponieważ omawiana decyzja została wydana zanim skarżąca miała możliwość zwrócenia się do odwoławczej komisji lekarskiej w terminie 20 dni od doręczenia jej opinii lekarza zakładowego.

96      Wreszcie Parlament w celu uzasadnienia naruszenia art. 33 regulaminu pracowniczego podnosi, że był zmuszony w interesie służby do niezwłocznego zatrudnienia pracownika, aby zastąpić urzędnika korzystającego z urlopu macierzyńskiego i w rezultacie nie mógł czekać, przed wydaniem spornej decyzji, aż upłynie dwudziestodniowy termin przewidziany w art. 33 regulaminu pracowniczego, a w przypadku zwrócenia się do komisji lekarskiej czekać na jej opinię.

97      Jednakże taki motyw nie może w świetle prawa uzasadniać tego, że Parlament uwalnia się od obowiązków proceduralnych określonych w art. 33 regulaminu pracowniczego. W każdym razie skorzystanie przez urzędnika z urlopu macierzyńskiego nie stanowi wyjątkowej okoliczności, a Parlament powinien albo móc zastąpić osobę przebywająca na urlopie macierzyńskim innym członkiem personelu kontraktowego, albo na tyle wcześnie rozpocząć postępowanie rekrutacyjne, aby móc przestrzegać istotnego wymogu proceduralnego z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego. W niniejszym przypadku jednak, zważywszy na okres dzielący wydanie opinii przez lekarza zakładowego od daty przewidzianej na początek zatrudnienia, ustalonej na dzień 2 lutego 2009 r., nie było a priori niemożliwe wystąpienie o opinię komisji lekarskiej.

98      Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że naruszenie normy proceduralnej, zwłaszcza zasady przestrzegania prawa do obrony, może pociągać za sobą stwierdzenie nieważności decyzji wyłącznie w przypadku, gdy omawiane naruszenie miało wpływ na treść decyzji końcowej. Jest tak w przypadku niniejszego sporu, ponieważ nie jest wykluczone, że odwoławcza komisja lekarska, która posiadałaby wszystkie istotne informacje na temat stanu zdrowia skarżącej w chwili wydania spornej decyzji, mogłaby wydać inną opinię niż lekarz zakładowy lub podać w wątpliwość możliwość oparcia się na danych dotyczących zdrowia pozyskanych przeszło półtora roku wcześniej przez Komisję.

99      Z tego wynika, że zarzut dotyczący naruszenia art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego również należy uwzględnić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego oraz art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001

 Argumenty stron

100    Skarżąca utrzymuje, że Parlament naruszył prawo do poszanowania życia prywatnego i przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, w szczególności przepisy dotyczące przekazania jej akt medycznych. Lekarz zakładowy Parlamentu wydał swą opinię, opierając się na dokumentach pochodzących z Komisji. Tymczasem, po pierwsze, omawiane dokumenty powinny były, na podstawie podręcznika procedur służb medycznych tej instytucji, zostać zarchiwizowane w Komisji i nie stanowić już dokumentów zawartych w aktach medycznych, ponieważ skarżąca nie pełniła żadnej funkcji w Komisji; po drugie, art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001 zakazują przekazywania danych dotyczących zdrowia skarżącej z Komisji do Parlamentu. Dane dotyczące zdrowia posiadane przez Komisję były bowiem gromadzone wyłącznie do celów postępowania rekrutacyjnego skarżącej w służbach tej instytucji. Ponadto zadaniem lekarza zakładowego Parlamentu było przeprowadzenie wstępnych badań lekarskich, a nie dochodzenia w przedmiocie przeszłych problemów zdrowotnych skarżącej.

101    Zdaniem Parlamentu sporna decyzja w żaden sposób nie naruszała przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Artykuł 7 rozporządzenia nr 45/2001 stanowi bowiem, że przekazywanie danych osobowych do innych instytucji jest możliwe, jeżeli jest konieczne do zgodnego z prawem wykonywania zadań leżących w zakresie kompetencji odbiorcy. Tymczasem sporne przekazanie miało na celu umożliwienie Parlamentowi wykonania jednego z jego zadań, kontroli zdolności fizycznej kandydata do pracy. Ponadto przekazanie to uzasadnione było troską o uniknięcie bezużytecznych badań lekarskich i umożliwienie administracji wejścia w posiadanie kompletnych informacji.

102    EIOD utrzymuje, że przekazanie danych dotyczących zdrowia skarżącej zebranych w latach 2006 i 2007, a następnie korzystanie z nich naruszało rozporządzenie nr 45/2001. Uściśla on na wstępie, że omawiane dane nie są częścią akt medycznych skarżącej jako dawnego członka personelu tymczasowego i dawnego członka personelu kontraktowego Komisji, a kwestia, czy ich przekazanie było dozwolone, nie pojawia się w ten sam sposób co kwestia przekazywania miedzy instytucjami akt medycznych osoby zatrudnionej w instytucji. Podręcznik procedur służb medycznych Komisji nie wskazuje, do jakich celów dane dotyczące zdrowia zebrane w ramach postępowania rekrutacyjnego są przechowywane w archiwach po upływie sześciu miesięcy ani warunków, na jakich umożliwia się do nich dostęp. EIOD przypomina, że w dwóch opiniach wydanych w latach 2007 i 2008 zalecił, odpowiednio Parlamentowi i Komisji, by dane dotyczące zdrowia kandydatów, którzy zostali uznani za niesprawnych fizycznie do pracy, zgromadzone w ramach postępowania rekrutacyjnego były przechowywane jedynie przez określony czas, odpowiadający okresowi, podczas którego można zakwestionować te dane lub decyzję wydaną na ich podstawie.

103    EIOD podkreśla, że przekazywanie danych osobowych między instytucjami podlega głównie regulacjom art. 7 rozporządzenia nr 45/2001, lecz bez uszczerbku dla art. 4, 5, 6 i 10 tego rozporządzenia. Przestrzeganie art. 7 rozporządzenia nr 45/2001 nie sprawia zatem, że przekazanie danych i późniejsze z nich korzystanie jest zgodne z tym rozporządzeniem w całości, przeciwnie do tego, co zdaje się utrzymywać Parlament, który w odpowiedzi na skargę ogranicza się do art. 7. EIOD przypomina, że na podstawie art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 45/2001 przetwarzanie szczególnych kategorii danych osobowych, takich jak dane dotyczące zdrowia, jest zabronione i że Europejski Trybunał Praw Człowieka przywiązuje do ochrony tych danych podstawowe znaczenie w zakresie korzystania z prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, gwarantowanego w art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”). Ponieważ skarżąca nie wyraziła swojej zgody na przetwarzanie spornych danych, odstępstwo przewidziane w art. 10 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 45/2001 nie znajduje zastosowania. Ponadto Parlament nie wykazał, że przekazanie omawianych danych, chociaż podlegające ochronie na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 45/2001, było rzeczywiście konieczne do celów przestrzegania praw i obowiązków w zakresie prawa pracy w rozumieniu drugiego odstępstwa określonego w art. 10 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia. Parlament mógł bowiem zdobyć te informacje w inny sposób, mniej ingerujący w życie prywatne danych osób, na przykład poprzez zwrócenie się do skarżącej o przedstawienie tej informacji lub poprzez zlecenie swoim służbom przeprowadzenia badania lekarskiego. EIOD uściśla w tym względzie, że w swojej wyżej przywołanej opinii z 2007 r. zalecił Parlamentowi usunięcie z formularza badania lekarskiego poprzedzającego zatrudnienie pytań do kandydatów o to, czy odmówiono im stanowiska ze względów medycznych lub czy korzystali z pomocy neurologa, psychiatry, psychoanalityka lub psychoterapeuty. Parlament zastosował się do tego zalecenia.

104    Ponadto EIOD podnosi, że w chwili gdy Parlament otrzymał od służb medycznych Komisji dane dotyczące zdrowia skarżącej, omawiane dane nie były już przetrzymywane do początkowo określonego celu, to znaczy badania stanu zdrowia skarżącej do celu zatrudnienia w Komisji. Ponadto dane te zostały przekazane do archiwum Komisji, ponieważ od wydania decyzji w sprawie niezdolności do pracy upłynął sześciomiesięczny termin wskazany w podręczniku procedur służb medycznych Komisji. Przekazanie tych danych i korzystanie z nich naruszało zatem art. 4 ust. 1 lit. b) i e) rozporządzenia nr 45/2001. Ponadto zmiana celu przetwarzania tych danych nie mogła znaleźć uzasadnienia na podstawie art. 6 tego rozporządzenia. Dodatkowo Parlament, autor wniosku o przekazanie, był wraz z Komisją zobowiązany do czuwania nad tym, by cały proces przekazywania był zgodny z przepisami.

105    Wreszcie EIOD uściśla, że zakładając nawet, że skarżąca rozmyślnie nie poinformowała Parlamentu o poprzednich badaniach lekarskich, okoliczność ta nie ma wpływu na prawo zainteresowanej do ochrony danych wynikające z rozporządzenia nr 45/2001.

106    W swoich uwagach na temat uwag interwenienta skarżąca całkowicie przyłącza się do stanowiska EIOD, zgodnie z którym Parlament naruszył art. 4 ust. 1 lit. b) i e) oraz art. 10 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001. Stwierdzenie, że przekazanie danych dotyczących zdrowia nie odpowiadało rzeczywistej potrzebie w rozumieniu art. 10 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, miałoby znajdować zastosowanie z tych samych przyczyn jeśli chodzi o art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, który również naruszono, ponieważ spornego przekazania nie można uznać za konieczne do zgodnego z prawem wykonywania zadań Parlamentu. Instytucja ta naruszyła zasadę ograniczania celów, dokładności i aktualizacji danych, jak również zasad ich przechowywania, a zatem uchybiła postanowieniom art. 4 ust. 1 lit. b), d) i e) rozporządzenia nr 45/2001.

107    Parlament w swoich uwagach na temat uwag interwenienta podkreśla, że przetwarzanie danych osobowych skarżącej było konieczne do celów wypełnienia konkretnych zobowiązań instytucji w dziedzinie prawa pracy, to znaczy sprawdzenia, czy skarżąca była odpowiednio sprawna fizycznie do wypełniania obowiązków służbowych, o czym mowa w art. 83 WZIP i art. 33 regulaminu pracowniczego. Przetwarzanie tych danych było zatem dozwolone w świetle art. 10 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001. Podobnie przetwarzanie tych danych wyłącznie przez członków służb medycznych Parlamentu, podlegających obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej, do celów diagnostyki medycznej zdolności do pracy przez lekarza zakładowego było konieczne, a więc zgodne z przepisami w rozumieniu art. 10 ust. 3 omawianego rozporządzenia. Przetwarzanie tych danych przyczyniło się również do zgodnego z przepisami wykonywania władzy publicznej, a zatem było dozwolone w świetle art. 5 lit. a) tego rozporządzenia.

108    Parlament podnosi w odniesieniu do przekazywania danych, że było ono konieczne do zgodnego z przepisami wykonywania zadań instytucji. Parlament nie mógłby bowiem wypełniać swych zadań, gdyby nie nastąpiło przekazanie danych: po pierwsze, skarżąca nie poinformowała służb medycznych Parlamentu w dniu, w którym z nimi się skontaktowała, o tym, że w przeszłości przeszła badanie lekarskie w innej instytucji; po drugie, praktyka Parlamentu polegająca na zwracaniu się o przekazanie akt medycznych sporządzanych przy zatrudnianiu kandydata, w przypadku gdy zainteresowany przechodził już wstępne badania lekarskie w innej instytucji, była tak w interesie instytucji, jak i zainteresowanej osoby, ponieważ umożliwiała uniknięcie ponownego przeprowadzania pewnych badań lekarskich. Podnoszona przez EIOD możliwość wykonania nowego badania lekarskiego w Parlamencie wchodziła w zakres czysto medycznej oceny na podstawie przekazanych akt, pozostawionej inicjatywie właściwego lekarza.

109    Jeśli chodzi o jakość danych Parlament utrzymuje, że nie doszło do naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) i e) rozporządzenia nr 45/2001. Uważa on, że dane te zostały zgromadzone w określonym celu, to znaczy w celu sprawdzenia, czy skarżąca jest odpowiednio sprawna fizycznie do pełnienia obowiązków w służbie Unii, który to cel jest wyraźny i zgodny z przepisami, skoro przewidziany został między innymi w art. 33 regulaminu pracowniczego, i że omawiane dane przetwarzane były następnie w tym samym celu. Wstępne badania lekarskie były ponadto wykonywane przez wszystkie instytucje w oparciu o tę samą podstawę prawną i przebiegało w tych samych warunkach. Warunki dotyczące zdolności fizycznej były co do zasady takie same we wszystkich instytucjach. Przekazanie spornych danych było analogiczne do przekazania akt medycznych urzędnika przenoszonego do innej instytucji, co EIOD uznał za zgodne z przepisami w swej opinii z dnia 14 czerwca 2007 r. Ponadto dane zgromadzone przez Komisję nie były przechowywane przez okres wykraczający poza okres konieczny do wykonania celów gromadzenia i przetwarzania. EIOD wyraźnie przyznał w swych „Wytycznych w sprawie przetwarzania danych w zakresie rekrutacji personelu” z października 2008 r., że dane osobowe kandydatów, którzy nie zostali zatrudnieni, mogą być przechowywane przez dwa lata od zakończenia procedury, który to termin w niniejszym przypadku nie został przekroczony. Wreszcie roczny termin określony w art. 15 regulaminu wewnętrznego Parlamentu dotyczył jedynie okresu ważności badania.

 Ocena Sądu

–       W odniesieniu do części pierwszej zarzutu, dotyczącej naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego

110    Strony podkreślały w swoich pismach procesowych, a także wystąpieniach podczas rozprawy część drugą zarzutu, dotyczącą naruszenia art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001. Interwencja EIOD przyczyniła się do tego, że dyskusja skupiła się właśnie na tej drugiej części zarzutu. Sąd stwierdził jednak, że część pierwsza zarzutu, dotycząca naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego, została wyrażona na tyle ściśle w pkt 14.1 i 16.12 skargi, rozwiniętych następnie podczas rozprawy, aby udzielić na nią odrębnej odpowiedzi.

111    Zgodnie z orzecznictwem Trybunału prawo do poszanowania życia prywatnego, ustanowione w art. 8 EKPC i wynikające ze wspólnej tradycji konstytucyjnej państw członkowskich, stanowi jedno z praw podstawowych chronionych przez porządek prawny Unii. Obejmuje ono między innymi prawo osoby do zachowania swego stanu zdrowia w tajemnicy (zob. w szczególności wyrok Trybunału C‑404/92 P z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 17; zob. również wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka: z dnia 25 lutego 1997 r. w sprawie Z przeciwko Finlandii, Recueil des arrêts et décisions 1997‑I, § 71; z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawach połączonych 30562/04 i 30566/04 S. i Marper przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, § 66).

112    Przekazanie osobie trzeciej, w tym innej instytucji, danych osobowych dotyczących stanu zdrowia tej osoby zgromadzonych przez daną instytucję stanowi samo w sobie ingerencję w życie prywatne zainteresowanej osoby, bez względu na to, jak zostaną następnie użyte informacje w ten sposób przekazane (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 20 maja 2003 r. w sprawach połączonych C‑465/00, C‑138/01 i C‑139/01 Österreichischer Rundfunk i in., pkt 73–75).

113    Jednak zgodnie z orzecznictwem ograniczenia praw podstawowych mogą być uzasadnione, jeśli faktycznie odpowiadają nadrzędnym względom interesu ogólnego i nie stanowią – w świetle zamierzonego celu – nieproporcjonalnej i niemożliwej do zniesienia ingerencji, która naruszałaby samą treść tak gwarantowanego prawa (ww. wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 18). W tym względzie za punkt odniesienia służy art. 8 ust. 2 EKPC. Zgodnie z tym przepisem ingerencja władzy publicznej w życie prywatne może być uzasadniona tylko w zakresie: i) przypadków „przewidzianych przez ustawę”, ii) gdy służy jednemu lub kilku wymienionym celom oraz iii) gdy jest „konieczna” do osiągnięcia tego celu lub celów.

114    Należy zatem zbadać, czy w niniejszym przypadku przekazanie danych dotyczących zdrowia z jednej instytucji do drugiej celem ułatwienia pracy lekarza zakładowego w ramach wstępnych badań lekarskich można uznać za zgodne z prawem w świetle trzech omawianych przesłanek.

115    Po pierwsze, jeśli chodzi o pierwszą przesłankę, przepisy rozporządzenia nr 45/2001 pozwalają postrzegać przekazanie danych osobowych z jednej instytucji do drugiej jako „przewidziane przez ustawę”.

116    Przepisy art. 7 rozporządzenia nr 45/2001 określają bowiem ramy prawne tego rodzaju przetwarzania danych osobowych.

117    Powstaje jednakże pytanie, czy przepis ten został zredagowany wystarczająco precyzyjnie, aby umożliwić adresatom prawa odpowiednie dostosowanie ich zachowania, oraz czy tym samym odpowiada wymogowi przewidywalności sformułowanemu w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zob. w szczególności wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 20 maja 1999 r. w sprawie Rekvényi przeciwko Węgrom, Recueil des arrêts et décisions, 1999‑III, § 34). Artykuł 7 rozporządzenia nr 45/2001 przewiduje bowiem w sposób bardzo ogólny, że dane osobowe są przekazywane do innych instytucji, tylko jeżeli „są konieczne do zgodnego z prawem wykonywania zadań leżących w zakresie kompetencji odbiorcy”.

118    Ponadto art. 6 rozporządzenia nr 45/2001 przewiduje wyraźnie, że „dane osobowe są przetwarzane do celów innych niż te, dla których zostały zgromadzone, tylko jeżeli zmiana celu jest dozwolona wyraźnie przez wewnętrzne przepisy instytucji lub organów Wspólnoty”.

119    Tymczasem należy stwierdzić, że Parlament w żaden sposób nie wykazał, że istniała jakakolwiek norma pisana przewidująca przekazanie danych dotyczących zdrowia nie osób aktywnych zawodowo w instytucjach, lecz kandydatów do pracy między instytucjami lub wymianę informacji o charakterze medycznym pomiędzy służbami medycznymi danych instytucji.

120    Po drugie, Parlament podnosi, że przekazanie danych dotyczących zdrowia z jednej instytucji do drugiej ma na celu umożliwienie sprawdzenia, czy kandydat jest odpowiednio sprawny fizycznie do wypełniania zaproponowanych mu obowiązków służbowych i czy w przypadku zatrudnienia może faktycznie te obowiązki wykonywać. W tym względzie Trybunał orzekł, że przeprowadzenie wstępnych badań lekarskich służy słusznemu interesowi instytucji Unii (ww. wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 20). Tym samym przedstawiony cel może uzasadniać w rozumieniu art. 8 ust. 2 EKPC ingerencję w prawo do poszanowania życia prywatnego.

121    Po trzecie, należy sprawdzić, czy rozpatrywana ingerencja jest konieczna, w demokratycznym społeczeństwie, do osiągnięcia zasługującego na ochronę celu.

122    Zdaniem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka ingerencję uznaje się za konieczną w społeczeństwie demokratycznym do osiągnięcia zasługującego na ochronę celu, jeśli odpowiada nadrzędnym względom społecznym, a w szczególności jest proporcjonalna do zasługującego na ochronę celu, który ma być osiągnięty, a przywołane przez władze krajowe powody ją usprawiedliwiające są odpowiednie i wystarczające. Władzom krajowym przysługuje pewien margines uznania w tym obszarze. Jednak zakres tego marginesu jest zmienny i zależy od określonej liczby czynników, takich jak charakter rozpatrywanego prawa chronionego na mocy EKPC, jego znaczenie dla danej osoby, charakter ingerencji i jej cel. Omawiany margines jest tym bardziej ograniczony, im ważniejsze jest rozpatrywane prawo dla zagwarantowania jednostce skutecznego korzystania z przysługujących mu praw podstawowych lub praw o charakterze „osobistym”. Jeśli wchodzi w grę szczególnie ważny aspekt istnienia lub tożsamości jednostki, margines pozostawiony państwu jest ograniczony (wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 10 kwietnia 2007 r. w sprawie 6339/05 Evans przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, § 77).

123    W niniejszym przypadku, jak już wcześniej zauważono, ochrona danych osobowych odgrywa podstawową rolę w korzystaniu z prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego ustanowionego w art. 8 EKPC. Przestrzeganie poufnego charakteru informacji na temat zdrowia stanowi jedno z praw podstawowych chronionych w unijnym porządku prawnym (zob. wyrok Trybunału z dnia 8 kwietnia 1992 r. w sprawie C‑62/90 Komisja przeciwko Niemcom, pkt 23; ww. wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 17). Omawiana zasada ma podstawowe znaczenie nie tylko dla poszanowania życia prywatnego osób chorych, lecz również dla zachowania ich wiary w korpus medyczny i służby zdrowia w ogólności (ww. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Z przeciwko Finlandii, § 95). Zważywszy na wyjątkowo intymny i delikatny charakter danych dotyczących zdrowia, możliwość przekazania takich informacji podmiotowi trzeciemu, nawet jeśli chodzi o inną instytucję czy inny organ Unii, bez zgody danej osoby wymaga szczególnie rygorystycznego badania (zob. analogicznie ww. wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka: w sprawie Z przeciwko Finlandii, § 95; w sprawie S. i Marper przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, § 103). Rozporządzenie nr 45/2001 stanowi w tym względzie w art. 10 ust. 1, że przetwarzanie danych dotyczących zdrowia jest co do zasady zakazane, z zastrzeżeniem odstępstw określonych w art. 10 ust. 2.

124    Należy zatem położyć na szali interes Parlamentu polegający na potrzebie upewnienia się, czy zatrudniona zostaje osoba zdolna do wykonywania obowiązków, jakie zostaną na nią nałożone, oraz ciężar naruszenia prawa danej osoby do poszanowania jej życia prywatnego.

125    Tymczasem w niniejszym przypadku Sąd jest zdania, że o ile wstępne badania lekarskie służą zasługującemu na ochronę interesowi instytucji Unii, które muszą być w stanie wypełniać swe zadania, o tyle interes ten nie uzasadnia przekazywania danych dotyczących zdrowia z jednej instytucji do drugiej bez zgody osoby zainteresowanej (zob. analogicznie ww. wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 20). Należy bowiem w pierwszej kolejności zauważyć, jak wcześniej wskazano, że dane dotyczące zdrowia stanowią dane szczególnie delikatne. Ponadto omawiane dane zostały zgromadzone blisko dwa lata wcześniej, w jasno określonym celu, przez instytucję, z którą skarżąca nie nawiązała, wskutek postępowania w sprawie sprawdzenia stanu zdrowia w związku z zatrudnieniem, stosunku pracy. Wreszcie Parlament mógł wypełnić swe zadanie w okolicznościach mniej ingerujących w prawa podstawowe skarżącej. Mógł więc przeprowadzić badanie lekarskie, które zostało wyznaczone na dzień 7 stycznia 2009 r., poszerzone ewentualnie o nowe badania lekarskie, lub zwrócić się do skarżącej o zgodę na przekazanie spornych danych dotyczących zdrowia lub nawet oprzeć się na informacjach, jakie skarżąca zobowiązała się dostarczyć w styczniu 2009 r.

126    W przeciwieństwie do tego, co podnosi Parlament, decyzja, na mocy której jego lekarz zakładowy zwrócił się o przekazanie danych zgromadzonych przez Komisję, nie stanowi aktu o charakterze czysto medycznym, który nie podlega kontroli sądowej. O przekazanie danych zwrócono się bowiem zanim nawet lekarz zakładowy przebadał skarżącą i zanim przekazała ona służbom medycznym informacje, których od niej żądano.

127    Z powyższego wynika, że opinia lekarza zakładowego została wydana z naruszeniem prawa do poszanowania życia prywatnego skarżącej i że w związku z tym sporna decyzja jest również z tego względu niezgodna z prawem. Tym samym należy uwzględnić część pierwszą zarzutu.

–       W odniesieniu do części drugiej zarzutu, dotyczącej naruszenia art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001

128    Na wstępie należy przypomnieć, że art. 1 rozporządzenia nr 45/2001 przewiduje wyraźnie, że instytucje i organy Unii zapewniają zgodnie z tym rozporządzeniem ochronę podstawowych praw i wolności osób fizycznych. Wykładni przepisów tego rozporządzenia nie można dokonywać w ten sposób, że mogą one uzasadniać naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego, takiego jak chronione na mocy art. 8 EKPC (zob. ww. wyrok w sprawach połączonych Österreichischer Rundfunk i in., pkt 91).

129    Z art. 7 rozporządzenia nr 45/2001 wynika, że instytucja lub organ Unii mogą przekazywać dane osobowe innej instytucji lub organowi Unii tylko wtedy, gdy jest to konieczne do zgodnego z prawem wykonywania zadań leżących w zakresie kompetencji instytucji lub organu Unii będących odbiorcą tych danych.

130    W niniejszej sprawie nie można podważyć okoliczności, że sprawdzenie, czy skarżąca jest odpowiednio sprawna fizycznie do pracy przez służby Parlamentu, jest częścią zasługującego na ochronę wykonywania zadań tej instytucji.

131    Jednakże, jak słusznie zauważył EIOD w swoich uwagach interwenienta, to ustalenie samo w sobie nie pozwala stwierdzić, że sporne przekazanie danych dotyczących zdrowia skarżącej było zgodne z przepisami rozporządzenia nr 45/2001. Po pierwsze, przekazanie musi być bowiem „konieczne” do zasługującego na ochronę wykonywania zadań instytucji. W niniejszym sporze należy zatem wykazać, że przekazanie danych było niezbędne do oceny zdolności fizycznej skarżącej przez służby Parlamentu. Po drugie, art. 7 tego rozporządzenia przewiduje wyraźnie, że znajduje zastosowanie „bez uszczerbku dla przepisów art. 4, 5, 6 i 10” tego aktu.

132    Aby odpowiedzieć na zarzut skarżącej dotyczący naruszenia rozporządzenia, a zwłaszcza art. 7, należy zatem zbadać, czy omawianego przekazania danych dokonano z poszanowaniem wymogu konieczności określonego w tym przepisie i zgodnie z przepisami, do których ten przepis odsyła, w szczególności z art. 6 rozporządzenia. W niniejszym sporze należy w pierwszej kolejności zająć się badaniem art. 4, 6 i 10 rozporządzenia nr 45/2001, których naruszenie podnosi skarżąca, przed analizą tego, czy można uznać, że wymóg konieczności przekazania, określony w art. 7 tego samego rozporządzenia, został spełniony.

133    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o art. 4 i 6 rozporządzenia nr 45/2001, należy zauważyć, że na mocy art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia dane osobowe muszą być przetwarzane rzetelnie i legalnie i gromadzone do konkretnych, bezpośrednich i zgodnych z prawem celów oraz nieprzetwarzane dalej w sposób niezgodny z tymi celami. Ponadto art. 6 omawianego rozporządzenia przewiduje, że dane osobowe są przetwarzane do celów innych niż te, dla których zostały zgromadzone, tylko jeżeli zmiana celu jest dozwolona wyraźnie przez wewnętrzne przepisy instytucji lub organów Unii.

134    W niniejszym przypadku, jak słusznie podnoszą skarżąca i EIOD, bezsporne jest, że dane dotyczące zdrowia zgromadzone przez Komisję w odniesieniu do skarżącej w ramach wstępnych badań lekarskich przewidzianych w art. 83 WZIP miały na celu wyłącznie umożliwienie ustalenia, czy zainteresowana była w chwili zatrudniania fizycznie zdolna do wykonywania obowiązków w służbie Komisji.

135    Należy zauważyć, że po pierwsze, dalsze przetwarzanie tych danych dotyczących zdrowia w celu kontroli zdolności skarżącej do wykonywania w grudniu 2008 r. obowiązków w Parlamencie stanowi cel odmienny od celu, dla którego te dane zostały początkowo zgromadzone. Parlament nie może skutecznie podnosić w tym względzie okoliczności, że badania lekarskie wykonywane przez wszystkie instytucje opierają się na tej samej podstawie prawnej, są przeprowadzane w taki sam sposób i opierają się na identycznych kryteriach oceny zdolności do pracy. Sąd Unii podkreślił bowiem w wielu swych wyrokach znaczenie autonomii każdej instytucji jako pracodawcy, odrzucając argumenty jedności służby publicznej Unii. Tym samym zgodnie z orzecznictwem urzędnicy zatrudniani przez jedną instytucję nie mogą żądać tego samego zaszeregowania co przyznane urzędnikom w innych instytucjach, mimo że wszyscy ci urzędnicy byli laureatami tego samego konkursu (wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie F‑83/05 Liljeberg i in. przeciwko Komisji, pkt 58). Podobnie o ile zgodnie z zasadą jedności służby publicznej wyrażoną w art. 9 ust. 3 traktatu z Amsterdamu wszyscy urzędnicy ze wszystkich instytucji Unii podlegają jednemu regulaminowi pracowniczemu, o tyle taka zasada nie oznacza, że instytucje winny w identyczny sposób korzystać z uznania przysługującego im na mocy regulaminu pracowniczego, gdyż przeciwnie, w zakresie zarządzania swoim personelem korzystają z „zasady autonomii”, używając sformułowania użytego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 16 września 1997 r. w sprawie T‑220/95 Gimenez przeciwko Komitetowi Regionów, pkt 72.

136    Po drugie, podczas gdy na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 45/2001 zmiana celu gromadzenia danych osobowe winna być wyraźnie przewidziana przez wewnętrzne przepisy instytucji, z pism procesowych oraz wystąpień podczas rozprawy wynika, że zmiana celu, dla którego dane dotyczące zdrowia skarżącej zostały zebrane w latach 2006 i 2007 przez Komisję, nie została przewidziana w żadnym akcie wydanym przez tę instytucję lub Parlament. Przekazywanie takich danych pomiędzy zainteresowanymi instytucjami opiera się wyłącznie na zwyczajowej praktyce, o której kandydaci do pracy nie są w ogóle informowani. Ponadto EIOD podniósł podczas rozprawy, a Parlament temu nie zaprzeczył, że nie został powiadomiony o praktyce Parlamentu polegającej na występowaniu o przekazanie danych dotyczących zdrowia kandydatów do pracy, chociaż takie powiadomienie jest wymagane na podstawie art. 27 rozporządzenia nr 45/2001. EIOD uściśla w odniesieniu do Komisji, że w opinii z dnia 10 września 2007 r. wydanej w ramach uprzedniej kontroli akt tej instytucji, zatytułowanej „Zarządzanie działalnością służb medycznych w Brukseli i Luksemburgu, w szczególności poprzez system SERMED”, zbadał wyłącznie zgodność z przepisami rozporządzenia nr 45/2001 przekazywania danych dotyczących zdrowia dokonywanego w wyjątkowych przypadkach służbom prawnym Komisji, Sądowi lub Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich na ich wniosek. Natomiast EIOD w żaden sposób nie wypowiedział się w tej opinii na temat przekazywania danych dotyczących zdrowia zgromadzonych przez instytucję przy okazji wstępnych badań lekarskich do innej instytucji lub innego organu Unii, ponieważ inspektor ochrony danych w Komisji nie powiadomił go o tego rodzaju przekazywaniu danych. EIOD podkreśla, że w tej opinii zalecił Komisji, by dane dotyczące zdrowia kandydatów, którzy zostali uznani za niesprawnych fizycznie do pracy, zgromadzone w ramach postępowania rekrutacyjnego były przechowywane jedynie przez określony czas, odpowiadający potencjalnie okresowi, podczas którego można zakwestionować te dane lub decyzję wydaną na ich podstawie. Tym samym Komisja mogła zgodnie z przepisami przechowywać dane zebrane w latach 2006 i 2007 dotyczące stanu zdrowia skarżącej, lecz wyłącznie do celów postępowań sądowych wszczętych przez nią przed sądami Unii w sprawach F‑33/08 i T‑510/09 P w następstwie odmowy jej zatrudnienia przez Komisję.

137    W drugiej kolejności, odnośnie do art. 10 rozporządzenia nr 45/2001, należy podkreślić, że na podstawie ust. 1 tego przepisu przetwarzanie danych dotyczących zdrowia jest co do zasady zakazane. Artykuł 10 ust. 2 stanowi w szczególności, że ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy podmiot danych udzielił wyraźnej zgody na przetwarzanie takich danych lub gdy przetwarzanie jest konieczne do celów wypełnienia konkretnych praw i zobowiązań administratora w dziedzinie prawa pracy.

138    Tymczasem z jednej strony bezsporne jest, że skarżąca nie udzieliła swojej zgody na przekazanie danych dotyczących jej zdrowia z Komisji do Parlamentu.

139    Z drugiej strony o ile wprawdzie sporne przekazanie danych zostało dokonane celem umożliwienia Parlamentowi sprawdzenia, czy skarżąca jest odpowiednio sprawna fizycznie do wykonywania swoich obowiązków w instytucji, który to obowiązek wynika z art. 82 WZIP i 83 WZIP i który może być postrzegany jako „zobowiązanie w dziedzinie prawa pracy” w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001, o tyle nie wykazano, że to przekazanie było „konieczne” do wypełnienia tego zobowiązania. Jak podkreśla EIOD i jak już wskazano w pkt 125, możliwe było podjęcie innych, mniej ingerujących w życie prywatne środków, pozwalających Parlamentowi na zapewnienie pełnego zastosowania art. 82 WZIP i 83 WZIP. Parlament mógł między innymi przed zwróceniem się do Komisji o przekazanie omawianych danych wezwać skarżącą do przedstawienia określonych informacji na temat swej historii zdrowia oraz zlecić przeprowadzenie koniecznych badań lekarskich własnym służbom. Ponadto dość dawne pochodzenie przekazanych danych, zebranych w latach 2006 i 2007, ponad półtora roku przed wydaniem spornej decyzji, nie przemawia na rzecz twierdzenia Parlamentu jakoby omawiane przekazanie danych było konieczne.

140    Jak słusznie podnosi skarżąca, Parlament tym bardziej nie może twierdzić, że podstawą prawną spornego przekazania danych był art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 45/2001. O ile bowiem przepis ten upoważnia członków służb medycznych instytucji do przetwarzania danych koniecznych do postawienia diagnozy co do zdolności danej osoby do wykonywania swoich obowiązków, o tyle nie jest jego celem ani skutkiem zezwolenie na przekazanie danych dotyczących zdrowia, takie jak kwestionowane w niniejszym sporze, dokonywane między członkami odpowiednich służb medycznych dwóch zainteresowanych instytucji.

141    W trzeciej kolejności, odnośnie do art. 7 rozporządzenia nr 45/2001, należy zauważyć, jak słusznie podnosi skarżąca, że przekazanie danych, które nie jest uważane za konieczne w rozumieniu art. 10 rozporządzenia, tym bardziej nie może być za takie uznane w rozumieniu art. 7 tego aktu, ponieważ chodzi o to samo zadanie, czyli badanie w związku z zatrudnieniem, czy skarżąca jest odpowiednio sprawna fizycznie.

142    Z powyższego wynika, że w świetle szczególnie delikatnego charakteru danych dotyczących zdrowia skarżącej oraz okoliczności, w jakich zostały one pozyskane, Sąd stwierdza, że Parlament, przetwarzając te dane, nie wykonywał zgodnie z przepisami zadania przypisanego mu na mocy art. 82 WZIP i 83 WZIP. Aby tak było, powinien był on zwrócić się do skarżącej o zgodę na przekazanie danych lub wykonać poszczególne badania lekarskie, a nie opierać się, bez uprzedniego zezwolenia skarżącej, na danych dotyczących zdrowia zebranych w ramach innej procedury przez inną instytucję.

143    Tym samym skarżąca zasadnie podnosi, że lekarz zakładowy Parlamentu, zwracając się do Komisji o przekazanie omawianych danych dotyczących zdrowia, naruszył przepisy art. 6 i 7 rozporządzenia nr 45/2001 i, opierając się na tych danych, wydał nieprawidłową opinię w sprawie jej zdolności fizycznej. Należy w rezultacie uwzględnić część drugą zarzutu.

144    Parlament podnosi jednak w swych pismach procesowych, że uzasadnieniem spornej decyzji był nie tylko brak zdolności fizycznej skarżącej, lecz również zerwanie związku zaufania.

145    Do Sądu tym samym należy zbadanie, czy ten drugi powód faktycznie podnoszono i czy mógł on uzasadniać sporną decyzję.

146    O ile Parlament w spornej decyzji oraz w decyzji oddalającej zażalenie podnosi okoliczność, że skarżąca nie przestrzegała ciążącego na niej obowiązku powiadomienia, że była już wcześniej poddana badaniu lekarskiemu w innej instytucji europejskiej, o tyle nie wyciąga z tego bezpośrednio konsekwencji prawnych, ponieważ obie decyzje opierały się pod względem prawnym wyłącznie na stwierdzeniu, że skarżąca nie spełniała warunku odpowiedniej zdolności fizycznej do wykonywania swoich obowiązków. Tym samym w przeciwieństwie do tego, co podnosi Parlament, sporna decyzja nie została oparta na zerwaniu więzi zaufania.

147    O ile Parlament, poprzez swą argumentację, zamierza przedstawić Sądowi zamianę uzasadnienia, o tyle należy zauważyć, że podnoszenie w trakcie postępowania motywu, który mógł pod względem prawnym uzasadniać sporną decyzję, nie może stanowić przeszkody w stwierdzeniu nieważności omawianej decyzji (zob. podobnie wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawie T‑173/02 Tomarchio przeciwko Komisji, pkt 86; z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie T‑10/04 Leite Mateus przeciwko Komisji, pkt 43), poza przypadkiem ograniczonej swobody administracji w tym zakresie.

148    Tymczasem w niniejszym przypadku Parlament nie może twierdzić, że znajdował się w takiej sytuacji ograniczonej swobody, skoro korzysta w odniesieniu do motywu dotyczącego zerwania więzi zaufania z szerokiego zakresu uznania (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie F‑67/09 Angulo Sánchez przeciwko Radzie, pkt 76–78).

149    Ponadto w każdym wypadku w dniu wydania spornej decyzji Parlament nie był w stanie twierdzić, że skarżąca rozmyślnie nie powiadomiła go tym, że pracowała na rzecz Komisji lub że była już poddana badaniu lekarskiemu w innej instytucji. Z pkt 29 i 31 niniejszego wyroku wynika bowiem, że skarżąca i administracja uzgodniły między sobą, że skarżąca prześle do Parlamentu w styczniu 2009 r. dokumenty konieczne do stworzenia akt rekrutacyjnych. Nie było zatem wykluczone, że skarżąca przedstawi te informacje do wiadomości Parlamentu przed objęciem stanowiska lub przy okazji badania lekarskiego, na jakie została wezwana i które miało zostać przeprowadzone w dniu 7 stycznia 2009 r.

150    Z tego wynika, że bez potrzeby badania ostatniego zarzutu skargi, dotyczącego nękania psychicznego, należy stwierdzić nieważność spornej decyzji.

4.     W przedmiocie żądań odszkodowawczych

 Argumenty stron

151    Skarżąca podnosi, że nieprawidłowości popełnione w postępowaniu lekarskim w związku z zatrudnieniem stanowią niezgodne z prawem działania mogące powodować powstanie odpowiedzialności po stronie Parlamentu, ponieważ z jednej strony spowodowały, że poniosła szkodę i doznała krzywdy, a po drugie, pozostają w bezpośrednim związku z podnoszoną szkodą i krzywdą.

152    Jeśli chodzi o szkodę, skarżąca podnosi, że niezgodne z prawem działania popełnione przez Parlament spowodowały, że utraciła bardzo poważną szansę objęcia stanowiska pracy w Parlamencie, stanowiska, na którym mogła mieć szansę pracować na czas nieokreślony. W związku z tym żąda odszkodowania odpowiadającego 95% różnicy pomiędzy wynagrodzeniem, jakie powinna była pobierać w okresie od dnia 2 lutego do dnia 2 sierpnia 2009 r. a zasiłkiem dla bezrobotnych, jaki faktycznie pobierała w tym okresie. W tym zakresie żąda „tymczasowego” odszkodowania w wysokości 50 000 EUR.

153    Jeśli chodzi o krzywdę, skarżąca żąda kwoty 20 000 EUR w związku z poczuciem niesprawiedliwości, jakiego doznała z uwagi na blokadę jej zatrudnienia w Parlamencie i licznie popełnione naruszenia prawa, między innymi naruszenie jej prawa do poszanowania życia prywatnego.

154    Parlament stoi na stanowisku, że żądania odszkodowawcze należy oddalić, skarżąca nie wykazała bowiem niezgodnego z prawem działania.

155    Ponadto w odniesieniu do szkody Parlament uważa, po pierwsze, że nie miała ona rzeczywistego i pewnego charakteru, ponieważ nie udowodniono, że skarżąca byłaby zatrudniona, gdyby badanie lekarskie zostało wykonane bez korzystania z danych dotyczących zdrowia przekazanych przez Komisję; po drugie, że szkoda ta została oszacowana zbyt wysoko i nie może w żadnym razie odpowiadać kwocie 50 000 EUR. Zdaniem Parlamentu wynagrodzenie, jakie skarżąca mogła była pobierać w okresie od dnia 2 lutego do dnia 2 sierpnia 2009 r., wynosiłoby maksymalnie 15 600,60 EUR. Ponadto należałoby wyłączyć z tej kwoty zasiłki dla bezrobotnych pobierane w tym samym okresie. Wreszcie do tak uzyskanej kwoty należałoby zastosować współczynnik obniżający celem uwzględnienia okoliczności, że szanse zatrudnienia skarżącej były bardzo małe.

156    W odniesieniu do krzywdy Parlament podnosi, że skarżąca niewystarczająco wykazała, na czym miałaby polegać ta krzywda, i przytacza utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji stanowi co do zasady stosowne i wystarczające zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

 Ocena Sądu

157    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powstanie odpowiedzialności administracji wymaga łącznego spełnienia szeregu warunków dotyczących bezprawności działania zarzucanego instytucjom, rzeczywistego charakteru szkody i istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zarzucanym instytucjom działaniem i podnoszoną szkodą (wyroki Trybunału: z dnia 1 czerwca 1994 r. w sprawie C‑136/92 P Komisja przeciwko Brazzelli Lualdi i in., pkt 42; z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C‑348/06 P Komisja przeciwko Girardot, pkt 52). Te trzy przesłanki mają charakter kumulatywny. Niespełnienie jednej z nich powoduje oddalenie żądań odszkodowawczych.

158    Jeśli chodzi o związek przyczynowy, konieczne jest co do zasady, by skarżący przedstawił dowód bezpośredniego i niewątpliwego związku przyczynowego między bezprawnym działaniem instytucji a podnoszoną szkodą (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 września 1999 r. w sprawie T‑140/97 Hautem przeciwko EBI, pkt 85).

159    Jednakże wymagany w orzecznictwie stopień pewności związku przyczynowego zostaje osiągnięty, gdy naruszenie prawa popełnione przez instytucję Unii niewątpliwie pozbawiło daną osobę nie tyle zatrudnienia, co do którego zainteresowany nie mógłby nigdy udowodnić, że ma do niego prawo, ile poważnej szansy na zatrudnienie w charakterze urzędnika lub pracownika, z wynikającą z tego dla zainteresowanego szkodą materialną polegającą na utracie dochodów. W sytuacji gdy wydaje się niezwykle prawdopodobne w świetle okoliczności danego przypadku, że gdyby dana instytucja przestrzegała litery prawa, to doszłoby do zatrudnienia pracownika, wciąż pozostająca teoretyczna niepewność co do wyniku prawidłowo przeprowadzonej procedury nie może stanowić przeszkody w naprawieniu rzeczywistej szkody, jaką poniósł zainteresowany w związku z nieprzyjęciem go na stanowisko, którego objęcia miał wszelkie szanse (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 października 2004 r. w sprawie T‑45/01 Sanders i in. przeciwko Komisji, pkt 150; wyrok Sądu z dnia 22 października 2008 r. w sprawie F‑46/07 Tzirani przeciwko Komisji, pkt 218).

160    W odniesieniu do szkody skarżąca zasadnie podnosi, że gdyby Parlament nie dopuścił się naruszeń prawa, w tym naruszenia polegającego na oparciu się przez lekarza zakładowego na nieaktualnych danych dotyczących zdrowia i nieprzeprowadzeniu badania lekarskiego zdolności do pracy przewidzianego w WZIP, miałaby poważne szanse, by być zatrudnioną.

161    W pierwszej kolejności bowiem Parlament powiadomił już skarżącą, że została zatrudniona. Decyzja o zatrudnieniu nie była zatem czysto potencjalna, lecz faktyczna, a zatrudnienie skarżącej uzależnione było jedynie od ustalenia, czy jest ona odpowiednio sprawna fizycznie do pełnienia obowiązków.

162    Ponadto w przeciwieństwie do tego, co twierdzi Parlament, nie wykazano, że gdyby wstępne badania lekarskie zostały przeprowadzone prawidłowo, w świetle samych informacji zebranych przez służby medyczne Parlamentu na temat stanu zdrowia skarżącej w styczniu 2009 r. zainteresowana nie zostałaby zatrudniona. Dane dotyczące zdrowia, które uzasadniały odmowę zatrudnienia skarżącej przez Komisję w 2007 r., mogły bowiem ulec zmianie i mogły uzasadniać stwierdzenie jej zdolności do zatrudnienia przez służby Parlamentu.

163    Wreszcie nie można oczekiwać od osoby będącej kandydatem do pracy, że wyjawi swemu przyszłemu pracodawcy całą historię swojego zdrowia. Jak orzekł już Trybunał Sprawiedliwości, prawo do poszanowania życia prywatnego, ustanowione w art. 8 EKPC i wynikające ze wspólnej tradycji konstytucyjnej państw członkowskich, stanowi jedno z praw podstawowych chronionych przez porządek prawny Unii (zob. ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Niemcom, pkt 23). Obejmuje ono między innymi prawo osoby do zachowania swego stanu zdrowia w tajemnicy (ww. wyrok Trybunału z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 17).

164    Pracodawca może oczywiście wykonać badania pozwalające na ocenę zdolności fizycznej osoby, którą zatrudnia, a gdy ta osoba odmówi stawienia się na takie badania, do czego ma prawo, pracodawca może wyciągnąć z tej odmowy konsekwencje, jakie uzna za właściwe, nie ponosząc ryzyka zatrudnienia zainteresowanej (zob. podobnie ww. wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie X przeciwko Komisji, pkt 20, 21).

165    Jednakże w niniejszym przypadku nie jest pewne, czy w braku informacji uzyskanych od służb medycznych Komisji Parlament powziąłby wątpliwości co do stanu zdrowia skarżącej i przeprowadziłby pogłębione badania jej zdrowia, wiedząc skądinąd, że może jej zaproponować jedynie umowę na czas bardzo ograniczony. Nawet jeśli zakładać, że skarżąca, jak wydaje się podnosić, poinformowałaby Parlament w ramach badania lekarskiego, które miało odbyć się w styczniu 2009 r., że cierpiała na pewne zaburzenia uzasadniające jej konsultacje psychiatryczne, nie jest pewne, że taka informacja skłoniłaby instytucję do odrzucenia kandydatury zainteresowanej. Gdyby sama informacja o kłopotach innych niż fizjologiczne miała uzasadniać natychmiastową odmowę zatrudnienia przez pracodawcę, to wiele osób mających w przeszłości takie kłopoty, nawet krótkotrwałe, doświadczałoby poważnych trudności w dostępie do zatrudnienia.

166    Sąd jest w tych okolicznościach zdania, że skarżąca została pozbawiona rzeczywistej szansy zatrudnienia na czas określony i że ta utrata szansy może zostać oszacowana ex aequo et bono, w świetle wszystkich informacji, jakie posiada Sąd, na 50% (zob. analogicznie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 czerwca 2006 r. w sprawie T‑10/02 Girardot przeciwko Komisji, pkt 118, 119). Biorąc pod uwagę wynagrodzenie, jakie skarżąca mogła pobierać w okresie swego zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego, oszacowane przez Parlament na 15 600,60 EUR, oraz dochody uzyskiwane przez zainteresowaną w trakcie rozpatrywanego okresu, gdy pobierała skarżąca zasiłek dla bezrobotnych w wysokości około 960 EUR miesięcznie, i w braku jakiegokolwiek dowodu pozwalającego uznać, że zatrudnienie skarżącej mogłoby zostać przedłużone po upływie sześciu miesięcy, należy ex aequo et bono zasądzić od Parlamentu na rzecz skarżącej kwotę 5000 EUR tytułem odszkodowania.

167    W odniesieniu do krzywdy należy przypomnieć, że stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające zadośćuczynienie za tę krzywdę (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 26 stycznia 1995 r. w sprawie T‑60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 62; z dnia 21 stycznia 2004 r. w sprawie T‑328/01 Robinson przeciwko Parlamentowi, pkt 79; wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie F‑42/06 Sundholm przeciwko Komisji, pkt 44).

168    Jednakże sąd Unii dopuszcza pewne odstępstwa od tej zasady.

169    Po pierwsze, stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem aktu administracji nie może stanowić pełnego zadośćuczynienia za krzywdę w przypadku gdy akt ten zawiera ocenę umiejętności zainteresowanego lub jego zachowania, która mogłaby wyrządzić mu krzywdę (zob. wyrok Trybunału z dnia 7 lutego 1990 r. w sprawie C‑343/87 Culin przeciwko Komisji, pkt 25–29; ww. wyrok w sprawie Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 62).

170    Tymczasem w niniejszym przypadku dokonane przez Parlament oceny podejścia skarżącej, zawarte w spornej decyzji i w odpowiedzi na zażalenie, można w pewnym zakresie uznać za krzywdzące dla niej. Parlament zarzuca jej bowiem wyraźnie celowe ukrywanie przed nim informacji, że była poddana wstępnemu badaniu lekarskiemu w Komisji, a tym samym że naruszyła spoczywające na niej obowiązki. Wypowiadając się w ten sposób, Parlament otwarcie podważył dobrą wiarę skarżącej, mimo że ta, po pierwsze, poinformowała Parlament o swoim doświadczeniu zawodowym w służbie Komisji, a po drugie, mogła przy okazji badania lekarskiego przekazać omawiane informacje w tym kontekście. W ten sposób oceny Parlamentu, wyrażone w decyzji już uznanej powyżej za niezgodną z prawem, mogły bezpośrednio wyrządzać krzywdę skarżącej (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 marca 2000 r. w sprawie T‑197/98 Rudolph przeciwko Komisji, pkt 98).

171    Po drugie, stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem aktu administracji nie może stanowić pełnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w przypadku gdy popełnione naruszenie prawa jest szczególnie poważne (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 września 2004 r. w sprawie T‑16/03 Ferrer de Moncada przeciwko Komisji, pkt 68; wyrok Sądu z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawach połączonych F‑99/07 i F‑45/08 Bernard przeciwko Europolowi, pkt 106).

172    Tymczasem w niniejszym przypadku różne naruszenia popełnione przez Parlament, w szczególności naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego i rozporządzenia nr 45/2001, są szczególnie poważne i uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia za krzywdę.

173    Po trzecie, zgodnie z orzecznictwem stwierdzenie nieważności aktu, w przypadku gdy jest ono pozbawione jakiejkolwiek skuteczności, nie może stanowić samo w sobie stosownego i wystarczającego zadośćuczynienia za wszelką krzywdę wyrządzonej przez unieważniony akt (ww. wyrok w sprawie Tzirani przeciwko Komisji, pkt 223).

174    W niniejszym przypadku nawet jeśli jest jeszcze możliwe podjęcie działań pozwalających na skorygowanie popełnionych naruszeń, na przykład poprzez przeprowadzenie nowego badania lekarskiego skarżącej, stwierdzenie nieważności spornej decyzji może być pozbawione jakiegokolwiek konkretnego skutku. Informacje dotyczące zdrowia skarżącej, o których Parlament powziął wiedzę w sposób nieprawidłowy, mogą uzasadniać wątpliwości, utrudniając obiektywną analizę stanu zdrowia zainteresowanej przez służby medyczne tej instytucji i jest w każdym wypadku mało prawdopodobne, by Parlament planował zatrudnić skarżącą, która nigdy nie nawiązała z nim stosunku pracy w charakterze członka personelu kontraktowego w jego służbach.

175    Tym samym krzywda skarżącej nie została w pełni naprawiona poprzez stwierdzenie nieważności spornej decyzji. Właściwą oceną tej krzywdy będzie, zwłaszcza w świetle ciężaru stwierdzonych naruszeń prawa i ich konsekwencji, jej oszacowanie na kwotę 20 000 EUR.

176    Z powyższego wynika, że Parlament wypłaci skarżącej kwotę 25 000 EUR tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, wraz z odsetkami.

 W przedmiocie kosztów

177    Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału 8 tytułu 2 wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

178    Zgodnie z art. 89 § 2 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron pokryje własne koszty.

179    W niniejszym przypadku, ponieważ skarga została uwzględniona w zasadniczym zakresie, zdaniem Sądu właściwa ocena okoliczności sprawy wymaga, by postanowić, że Parlament pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

180    Zgodnie z art. 89 § 4 regulaminu postępowania interwenient pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 19 grudnia 2008 r., na mocy której Parlament Europejski wycofał ofertę pracy złożoną V.

2)      Parlament Europejski wypłaci V kwotę 25 000 EUR.

3)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)      Parlament Europejski pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez skarżącą.

5)      Europejski Inspektor Ochrony Danych, interwenient, pokrywa własne koszty.

Gervasoni Kreppel Rofes i Pujol

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 lipca 2011 r.

Sekretarz        Prezes

W. Hakenberg        S. Gervasoni

1 Język postępowania: francuski.