WYROK SĄDU (piąta izba)

z dnia 11 grudnia 2014 r.(*)

Pomoc państwa – Energia elektryczna – Pomoc dla zakładów energochłonnych – Austriacka ustawa o ekologicznej energii elektrycznej – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym – Pojęcie pomocy państwa – Zasoby państwowe – Możliwość przypisania państwu – Selektywny charakter – Ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych – Przekroczenie uprawnień – Równość traktowania

W sprawie T‑251/11

Republika Austrii, reprezentowana przez C. Pesendorfer oraz J. Bauera, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata T. Rabla,

strona skarżąca,

popierana przez:

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowane początkowo przez S. Behzadi‑Spencer oraz S. Ossowskiego, a następnie przez S. Behzadi‑Spencer oraz L. Christiego, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez V. Kreuschitza oraz T. Maxiana Ruschego, a następnie przez Maxiana Ruschego oraz R. Sauera, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/528/UE z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 24/09 (ex N 446/08) – Pomoc państwa dla zakładów energochłonnych na mocy austriackiej ustawy o ekologicznej energii elektrycznej (Dz.U. L 235, s. 42),

SĄD (piąta izba),

w składzie: A. Dittrich, prezes, J. Schwarcz (sprawozdawca) i V. Tomljenović, sędziowie,

sekretarz: K. Andová, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 lutego 2014 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. L 140, s. 16, zwanej dalej „dyrektywą o źródłach energii odnawialnej”) państwa członkowskie Unii Europejskiej są zobowiązane osiągnąć do 2020 r. obowiązkowe krajowe cele ogólne w odniesieniu do całkowitego udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto. Wspomniana dyrektywa wyznacza cel, przy czym wybór środków do jego osiągnięcia został pozostawiony uznaniu państw członkowskich. Zgodnie z załącznikiem I do rzeczonej dyrektywy, zatytułowanym „Krajowe cele ogólne w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto w 2020 r.”, przewidziano, że Republika Austrii osiągnie cel 34%.

2        Republika Austrii postanowiła osiągnąć cel krajowy w drodze zmienionej w 2008 r. Ökostromgesetz (austriackiej ustawy o ekologicznej energii elektrycznej, BGBl. I, 114/2008, zwanej dalej „zmienioną ÖSG”). W tym kontekście przyjęto dwa rozwiązania o podstawowym znaczeniu. W pierwszym rzędzie zmieniona ÖSG przewiduje zachęty do wytwarzania ekologicznej energii elektrycznej w postaci zagwarantowania każdemu producentowi ekologicznej energii elektrycznej zakupu po stałej cenie całkowitej ilości tej energii. Zakupu tego dokonuje centrum rozliczeniowe ekologicznej energii elektrycznej, a koncesję na realizację zadań tego centrum udzielono spółce akcyjnej podlegającej prawu prywatnemu, a mianowicie Abwicklungsstelle für Ökostrom AG (zwanej dalej „ÖMAG”). Zgodnie z ustawą stała cena gwarantowana, która jest wyższa od ceny rynkowej energii elektrycznej, jest ustalana co roku w drodze rozporządzenia federalnego ministra gospodarki i pracy Austrii (następnie federalnego ministra ds. gospodarki, rodziny i młodzieży Austrii, a wreszcie federalnego ministra ds. badań naukowych i gospodarki Austrii, zwanego dalej „właściwym federalnym ministrem Austrii”).

3        W drugim rzędzie, zmieniona ÖSG przewiduje przeniesienie w ten sposób poniesionych kosztów na odbiorców energii elektrycznej. Z jednej strony zgodnie z § 22 ust. 1 i § 22a ust. 1 zmienionej ÖSG każdy odbiorca końcowy podłączony do sieci publicznej uiszcza niezależną od zużycia opłatę roczną, która może wynieść od 15 do15 000 EUR stosownie do poziomu podłączenia tego odbiorcy do sieci. Z drugiej strony dostawcy energii elektrycznej są zobowiązani kupić całą ekologiczną energię elektryczną będącą w posiadaniu ÖMAG, również po ustalonej cenie przewidzianej w rozporządzeniu (zwanej dalej „ceną rozliczeniową”). Rzeczeni dostawcy są uprawnieni do przeniesienia następnie na swoich klientów, w ramach ceny refakturowanej, dodatkowych kosztów poniesionych z tego tytułu. Jednak poprzez § 22c zmienionej ÖSG, która nie weszła jeszcze w życie, Republika Austrii zamierza ustanowić specjalny mechanizm wyrównawczy (zwany dalej „płatnością wyrównawczą”) dla zakładów energochłonnych, ograniczając należne od nich płatności do konkretnej kwoty obliczonej dla każdego objętego wspomnianym mechanizmem zakładu, stosownie do wartości jego rocznej produkcji netto.

4        Dnia 27 czerwca 2008 r. Republika Austrii poinformowała Komisję Wspólnot Europejskich – w drodze wstępnego zgłoszenia – o zmianach, jakie zamierzała wprowadzić w obowiązującej wówczas ustawie o ekologicznej energii elektrycznej, którą Komisja uznała za zgodną z rynkiem wewnętrznym w ówczesnej formie decyzją z dnia 4 lipca 2006 r. dotyczącą zgodności tej ustawy z rynkiem wewnętrznym [Pomoc państwa, sprawy NN 162a/2003 i N 317a/2006: „Förderung der Elektrizitätserzeugung aus erneuerbaren Energieträgern im Rahmen des österreichischen Ökostromgesetzes (Einspeisetarife)”].

5        Dnia 4 września 2008 r. Republika Austrii zgłosiła Komisji w całości zmienioną ÖSG. W wyniku zapoczątkowanych w dniu 28 października 2008 r. różnego rodzaju kontaktów i spotkań między Komisją i właściwymi organami austriackimi w sprawie tego zgłoszenia, jak również w wyniku skargi w sprawie pomocy państwa z dnia 9 lipca 2009 r. wniesionej do Komisji przez Bundesarbeitskammer (austriacką izbę pracowniczą) dotyczącej zwłaszcza „wyłączenia” przewidzianego w zmienionej ÖSG dla zakładów energochłonnych, Komisja w dniu 22 lipca 2009 r. wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie spornego środka (Dz.U. C 217, s. 12, dalej jako „zaproszenie do zgłaszania uwag”).

6        Jak wynika zwłaszcza z pkt 78 zaproszenia do zgłaszania uwag, Komisja uznała z jednej strony, że zmieniona ÖSG jest zgodna z art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE w zakresie środków przewidzianych dla producentów ekologicznej energii elektrycznej. W tym względzie – uznając, że chodzi o pomoc państwa – Komisja oceniła, że jest ona zgodna z wytycznymi wspólnotowymi w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska (Dz.U. 2008, C 82, s. 1, zwanymi dalej „wytycznymi”).

7        Z drugiej strony jednak, co się tyczy „pomocy” dla zakładów energochłonnych, Komisja wyraziła wątpliwości co do jej zgodności z zasadami w sprawie pomocy państwa (pkt 78 zaproszenia do zgłaszania uwag). Komisja uznała zasadniczo, że z uwagi na sposób opracowania tej pomocy skutkuje ona przysporzeniem tym zakładom nienależnej korzyści. Zdaniem Komisji sporny mechanizm spełnia w tym względzie kryteria wymienione w art. 87 ust. 1 traktatu WE i powinien zostać uznany za pomoc państwa, przy czym nic nie wskazuje, aby pomoc ta była ewentualnie zgodna z przepisami regulującymi wspólny rynek. Komisja zwłaszcza uznała, że nie ma jakichkolwiek podstaw, aby przyjąć, iż zastosowanie miał pkt 4 wytycznych lub że zostały spełnione przesłanki zgodności spornej pomocy ze wspólnym rynkiem. Ponadto zdaniem Komisji ocena rzeczonego środka powinna uwzględniać jego negatywne skutki dla środowiska – środek ten obniża bowiem ceny energii elektrycznej płacone przez dużych odbiorców energii.

8        Komisja następnie podjęła decyzję, zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 8, t. 1, s. 339), o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego (pkt 83–85 zaproszenia do zgłaszania uwag). Decyzji tej towarzyszyło wezwanie Republiki Austrii do zajęcia stanowiska oraz do przekazania wszystkich informacji istotnych do oceny spornego środka oraz kopia zaproszenia do zgłaszania uwag skierowana do potencjalnych beneficjentów spornego środka. Wreszcie Komisja przypomniała Republice Austrii, że art. 88 ust. 3 traktatu WE ma skutek zawieszający, i nawiązała również do art. 14 rozporządzenia nr 659/1999, podkreślając, że pomoc przyznana bezprawnie może podlegać w całości odzyskaniu od beneficjenta.

9        Pismem z dnia 8 października 2009 r. Republika Austrii przedstawiła uwagi w sprawie decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego. Właściwe organy austriackie stały na stanowisku, że sporny środek nie stanowi pomocy państwa, zwłaszcza z tego powodu, że nie wiąże się z wykorzystaniem zasobów państwowych i nie jest selektywny. Rzeczone organy wskazały także na wewnętrzną logikę spornego środka, pozwalającą, ich zdaniem, na obiektywne rozróżnienie między zakładami objętymi tym mechanizmem a przedsiębiorstwami, które nie mogą z niego skorzystać, podkreślając, że takie zróżnicowanie nie stanowi pomocy państwa. Właściwe organy stanęły zwłaszcza na stanowisku, że wspomniany środek ma wiele wspólnych cech z Erneuerbare‑Energien‑Gesetz (niemiecką ustawą o energiach odnawialnych, BGBl. 2008, I 2074, zwaną dalej „EEG”).

10      Bundesarbeitskammer przedstawiła w piśmie z dnia 7 października 2009 r. uwagi dotyczące środka pomocy dla zakładów energochłonnych. Pismem z dnia 22 grudnia 2009 r. Republika Austrii odpowiedziała na stanowisko, które zostało przekazane temu państwu w piśmie Komisji z dnia 23 listopada 2009 r., a w dniu 22 kwietnia 2010 r. przedstawiła dodatkowe wyjaśnienia w sprawie spornego środka.

11      W pismach z dnia 21 czerwca – i w następstwie spotkania z właściwymi organami austriackimi w dniu 9 lipca – z dnia 19 lipca 2010 r. Komisja zwróciła się do Republiki Austrii o przekazanie dodatkowych informacji, czemu państwo to uczyniło zadość w dniu 13 września 2010 r.

12      W skierowanym do Komisji piśmie z dnia 24 listopada 2010 r. Republika Austrii podkreśliła wagę zmienionej ÖSG i zwróciła się o przyjęcie decyzji w tej sprawie przed grudniem 2010 r. Kolejne spotkanie między przedstawicielami Komisji oraz przedstawicielami Republiki Austrii odbyło się w dniu 9 grudnia 2010 r.

13      W piśmie z dnia 30 grudnia 2010 r. Republika Austrii przypomniała argumenty, które przedstawiła na poparcie owego środka w trakcie postępowania i poprosiła Komisję o zatwierdzenie mechanizmu wyłączenia dla zakładów energochłonnych. Komisja odpowiedziała na to pismo w dniu 25 stycznia 2011 r.

14      W dniu 8 marca 2011 r. Komisja przyjęła decyzję 2011/528/UE w sprawie pomocy państwa C 24/09 (ex N 446/08) – Pomoc państwa dla zakładów energochłonnych na mocy austriackiej ustawy o ekologicznej energii elektrycznej (Dz.U. L 235, s. 42, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Komisja uznała zasadniczo, że sporny mechanizm stanowi selektywną korzyść, polegającą na częściowym zwolnieniu zakładów energochłonnych z opłaty, którą w normalnych okolicznościach musiałyby uiszczać. Zdaniem Komisji taki mechanizm prowadzi do utraty zasobów państwowych i można go przypisać państwu. Komisja uznała również, że rzeczony mechanizm może zakłócać konkurencję jak również warunki wymiany handlowej w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem. Oceniając zatem, że sporny środek – w zakresie, w jakim dotyczy częściowego wyłączenia dla zakładów energochłonnych – stanowi pomoc państwa, która obniża koszty funkcjonowania tych zakładów i nie jest uzasadniona ani właściwościami, ani konstrukcją systemu – Komisja uznała tę pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

15      Część normatywna zaskarżonej decyzji brzmi następująco:

„Artykuł 1

Pomoc państwa w formie częściowego zwolnienia z obowiązku zakupu ekologicznej energii elektrycznej, której [Republika Austrii] zamierza udzielić zakładom energochłonnym, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym.

W konsekwencji pomoc ta nie może zostać wdrożona.

Artykuł 2

W terminie dwóch miesięcy od daty zgłoszenia niniejszej decyzji [Republika Austrii] informuje Komisję o środkach podjętych w celu jej wykonania.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Austrii”.

 Postępowanie i żądania

16      Republika Austrii wniosła niniejszą skargę pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 maja 2011 r. W dniu 4 sierpnia 2011 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę. W dniu 19 października 2011 r. Republika Austrii złożyła replikę, a w dniu 5 grudnia 2011 r. Komisja złożyła duplikę. W dniu 26 września 2011 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej złożyło wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania strony skarżącej. Prezes drugiej izby Sądu dopuścił tę interwencję postanowieniem z dnia 11 listopada 2011 r. W dniu 3 lutego 2012 r. Zjednoczone Królestwo złożyło uwagi interwenienta. Komisja złożyła odpowiedź na rzeczone uwagi w dniu 2 kwietnia 2012 r.

17      Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do piątej izby, której w rezultacie została przekazana niniejsza sprawa. Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd zdecydował o otwarciu pisemnego etapu postępowania i – w ramach środków organizacji postępowania ustanowionych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem – zadał stronom pytania na piśmie, na które odpowiedziały one w wyznaczonym terminie.

18      Na rozprawie w dniu 27 lutego 2014 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

19      Republika Austrii wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami.

20      Komisja wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie zarzutów pierwszego i drugiego jako niedopuszczalnych;

–        posiłkowo, oddalenie zarzutów pierwszego i drugiego jako bezpodstawnych;

–        oddalenie zarzutów trzeciego i czwartego jako bezpodstawnych;

–        obciążenie Republiki Austrii kosztami.

21      Zjednoczone Królestwo wnosi do Sądu o:

–        uznanie zarzutu pierwszego za zasadny i – przy założeniu, że jest on dopuszczalny – stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

 Co do prawa

22      Republika Austrii podnosi cztery zarzuty na poparcie skargi. Po pierwsze, zaskarżona decyzja narusza art. 107 ust. 1 TFUE, gdyż Komisja niezgodnie z prawem stwierdziła, że mechanizm przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG stanowi pomoc państwa. Po drugie, rzeczona decyzja narusza to samo postanowienie, gdyż Komisja niezgodnie z prawem stwierdziła, że wspomniany środek jest selektywny. Po trzecie, Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 3 TFUE i przekroczyła swoje uprawnienia. Po czwarte, Komisja traktuje w odmienny sposób sytuacje porównywalne w odniesieniu do ich skutków gospodarczych i w zakresie konkurencji.

 W przedmiocie dopuszczalności zarzutów pierwszego i drugiego

23      Komisja twierdzi, że Republika Austrii nie analizuje, w ramach zarzutów pierwszego i drugiego, elementów uzasadnienia zaskarżonej decyzji i nie uściśliła również, w których motywach decyzji Komisja naruszyła prawo. Zdaniem Komisji Republika Austrii ograniczyła się do przedstawienia powodów, dla których przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG mechanizm nie jest pomocą państwa, powtarzając zasadniczo twierdzenia przedstawione w postępowaniu administracyjnym. W konsekwencji zarzuty te powinny zostać odrzucone jako niedopuszczalne na mocy art. 44 § 1 regulaminu postępowania. W tym kontekście Komisja nawiązuje do wyroków: z dnia 15 grudnia 1961 r., Fives Lille Cail i in./Wysoka Władza (19/60, 21/60, 2/61 i 3/61, Rec, EU:C:1961:30, pkt 617, 644); z dnia 31 marca 1992 r., Komisja/Dania (C‑52/90, Rec, EU:C:1992:151, pkt 17). Niedopuszczalne jest również wszelkie rozszerzanie zakresu argumentacji w ramach repliki.

24      W duplice Komisja twierdzi ponadto, że powielanie w skardze do Sądu pełnego brzmienia zażalenia nie wypełnia wymogów określonych w art. 44 § 1 regulaminu postępowania. W tym kontekście Komisja nawiązuje do postanowienia z dnia 28 kwietnia 1993 r. De Hoe/Komisja (T‑85/92, Rec, EU:T:1993:39, pkt 23), podkreślając, że na płaszczyźnie funkcjonalnej zażalenie na gruncie prawa służby publicznej jest porównywalne z postępowaniem administracyjnym przewidzianym na gruncie prawa pomocy państwa.

25      Zdaniem Republiki Austrii ze skargi jasno wynika, że argument dotyczący naruszenia traktatu FUE jest oparty zarazem na naruszeniu art. 107 ust. 1 i 3 TFUE (w zakresie zarzutów pierwszego, drugiego i trzeciego) oraz na naruszeniu zasady równego traktowania (w zakresie zarzutu czwartego). Uznaje ona za zbyt formalistyczny wymóg dokładnego wskazania w skardze bądź w streszczeniu zarzutów, przeciwko którym punktom zaskarżonej decyzji skierowane są zarzuty.

26      Sąd przypomina w tym względzie, że zgodnie z art. 44 § 1 regulaminu postępowania skarga wszczynająca postępowanie winna zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Owo przedstawienie powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie skargi, w razie potrzeby, bez dodatkowych informacji na poparcie skargi (wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., Asklepios Kliniken/Komisja, T‑167/04, Zb.Orz., EU:T:2007:215, pkt 39).

27      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w celu zapewnienia bezpieczeństwa prawnego i dobrej administracji wymiarem sprawiedliwości, do tego, by skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została oparta, wynikały, choćby w sposób zwięzły, lecz spójny i zrozumiały, z samej treści skargi. Choć konkretne punkty głównej części skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów, nawet załączonych do skargi, nie może kompensować braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które, zgodnie z przypomnianym powyżej przepisem, muszą być zawarte w samej skardze (zob. ww. w pkt 26 wyrok Asklepios Kliniken/Komisja, EU:T:2007:215, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

28      Jeśli chodzi zwłaszcza o dwa zarzuty, które Komisja uznaje za niedopuszczalne, należy stwierdzić najpierw, że z treści skargi wynika, iż w ramach zarzutu pierwszego Republika Austrii utrzymuje, podpierając się wystarczająco dokładnymi i zrozumiałymi twierdzeniami dotyczącymi zarówno okoliczności faktycznych omawianego przypadku, jak i odesłaniami do orzecznictwa i doktryny, że zasoby wykorzystane w ramach spornego mechanizmu nie pochodziły ze środków państwowych i że nie chodziło również, w ramach wspomnianego mechanizmu, o pomoc, którą można by przypisać państwu. Argumentacja tego państwa umożliwiła Komisji przygotowanie obrony, a Sądowi pozwala na rozstrzygnięcie skargi, w razie potrzeby, bez dodatkowych informacji, zgodnie z ww. w pkt 26 wyrokiem Asklepios Kliniken/Komisja (EU:T:2007:215). Ponadto należy stwierdzić, że wbrew temu, co utrzymuje Komisja, bez trudu można umiejscowić odpowiednią część uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

29      Wreszcie z treści skargi wynika, że w ramach zarzutu drugiego Republika Austrii krytykuje ocenę dokonaną przez Komisję, zgodnie z którą sporny środek zwalniający częściowo zakłady energochłonne z niektórych płatności przewidzianych w zmienionej ÖSG był selektywny. Zdaniem Republiki Austrii nie miała miejsca ani selektywność o charakterze faktycznym, ani selektywność o charakterze prawnym. Państwo to przedstawia w tym względzie wystarczająco dokładne wyjaśnienia dotyczące charakteru i logiki systemu przewidzianego w zmienionej ÖSG, zastanawiając się na wstępie, czy § 22c tej ustawy powinien rzeczywiście być analizowany jako wyjątek na tle „systemu referencyjnego”. Następnie państwo to przedstawia wystarczające dokładne twierdzenia, zgodnie z którymi, nawet jeśli uznać, że ma to miejsce, należałoby ocenić, iż system jest uzasadniony ze względu na jego logikę i wewnętrzną koncepcję. Państwo to opiera się ponadto, w celu podważenia istnienia jakiejkolwiek selektywności, po pierwsze, na samym brzmieniu zmienionej ÖSG, a po drugie, na konkretnych informacjach, zwłaszcza na tabelach, z których wynika, że każde przedsiębiorstwo, niezależnie od wielkości czy dziedziny działalności, może skorzystać z zasady przewidzianej w wyżej wymienionym przepisie. Państwo to usiłowało w ten sposób najwyraźniej ustosunkować się do niektórych twierdzeń Komisji zawartych w zaskarżonej decyzji, wbrew temu, co Komisja utrzymuje przed Sądem. W konsekwencji należy stwierdzić, że jeśli chodzi o zarzut drugi, argumentacja Republiki Austrii podparta między innymi pewnymi nawiązaniami do orzecznictwa oraz odesłaniami do wcześniejszej praktyki decyzyjnej Komisji umożliwiła także i Komisji przygotowanie obrony, a Sądowi pozwala na rozstrzygnięcie skargi, jeśli okaże się to konieczne, bez dodatkowych informacji.

30      Nawiązanie przez Komisję do ww. w pkt 24 postanowienia De Hoe/Komisja (EU:T:1993:39) nie ma wpływu na ważność żądania wysuniętego w pkt 28 i 29 powyżej. Po pierwsze, postanowienie to dotyczy innej dziedziny niż dziedzina rozpatrywana w niniejszym przypadku, a mianowicie prawa służby publicznej, którego administracyjnego postępowania odwoławczego, wbrew twierdzeniom Komisji, nie można zrównać z postępowaniem mającym na celu ocenę zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym. Po drugie, jak wynika zwłaszcza z pkt 23 wspomnianego postanowienia, odnosi się ono do oceny konkretnego przypadku, w którym pełna treść zażalenia została włączona do samej głównej części skargi, co można uznać za zwykłe odesłanie do załącznika. Tymczasem takie ogólne odesłanie do innych dokumentów różni się od niniejszego przypadku, w którym Republika Austrii przedstawiła w szczegółach w skardze wystarczająco dokładne i zrozumiałe twierdzenia (zob. pkt 28, 29 powyżej).

31      Mając na względzie powyższe, należy zatem oddalić jako bezzasadne twierdzenia Komisji dotyczące niedopuszczalności dwóch pierwszych zarzutów.

 Co do istoty

 Wstępne przedstawienie niektórych głównych punktów spornego środka oraz stanowiska przyjętego przez Komisję w zaskarżonej decyzji

32      Jak wynika z pkt 1–3 powyżej, Republika Austrii zamierzała w drodze zmienionej ÖSG osiągnąć przewidziany w dyrektywie o źródłach energii odnawialnej obowiązkowy cel krajowy w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto. Komisja sprzeciwiła się w drodze zaskarżonej decyzji jedynie wyłączeniu dla zakładów energochłonnych przewidzianemu w § 22c tej ustawy i jedynie wspomniane wyłączenie jest przedmiotem niniejszej skargi. Sąd uważa jednak, że rzeczony przepis powinien zostać przeanalizowany w szerszym kontekście, a mianowicie w ramach całościowej struktury przewidzianej przez zmienioną ÖSG.

33      W tym kontekście przed przeanalizowaniem poszczególnych zarzutów Republiki Austrii warto wskazać na niektóre istotne dodatkowe punkty odnoszące się do całościowej struktury przewidzianej przez zmienioną ÖSG. Po pierwsze, chociaż zgodnie z częścią trzecią tej ustawy Republika Austrii udziela jednemu przedsiębiorstwu lub kilku przedsiębiorstwom koncesji na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej, według stanu na dzień wydania zaskarżonej decyzji, ÖMAG, spółka akcyjna podlegająca prawu prywatnemu, była jedynym przedsiębiorstwem posiadającym udzieloną przez właściwe organy austriackie koncesję obejmującą terytorium całego kraju. Poza tym, jak wynika z motywu 15 zaskarżonej decyzji, Komisja nie miała żadnych przesłanek, aby przyjąć, że akcjonariusze publiczni posiadający 49,6% akcji ÖMAG byli w stanie sprawować kontrolę lub przynajmniej współkontrolę nad centrum, zważywszy, że akcjonariusze prywatni posiadali 50,4% akcji. Jednakże nie ma zgody między stronami, zarówno w trakcie postępowania administracyjnego, jak i przed Sądem, co do znaczenia okoliczności, że ÖMAG podlega pewnej kontroli ex post ze strony państwa lub jednostek administracyjnych.

34      Po drugie, jak wspomniano tytułem wprowadzenia w pkt 2 i 3 powyżej, inny podstawowy element spornego mechanizmu, a konkretnie wyłączenia przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG, polega na tym, że konkretny tryb funkcjonowania, jak tryb dostarczania energii elektrycznej dostawcom lub cena płacona przez dostawców i w konsekwencji wkład odbiorców końcowych są określane z góry przez władze austriackie drogą ustawodawczą lub poprzez przepisy wykonawcze.

35      Po trzecie, zgodnie z § 15 ust. 1 pkt 3 zmienionej ÖSG całkowita ilość wytwarzanej ekologicznej energii elektrycznej, którą dostawcy energii elektrycznej są zobowiązani zakupić od ÖMAG, jest rozłożona w ten sposób, że wszyscy dostawcy mają taki sam udział ekologicznej energii elektrycznej względem całkowitej ilości energii elektrycznej, którą dysponują. Bezsporne jest, iż rzeczeni dostawcy energii elektrycznej mają co do zasady prawo przenieść dodatkowe koszty, które ponoszą z tego tytułu, na odbiorców końcowych poprzez obciążanie ich wyższym kosztem energii elektrycznej. Jednak wyżej wymieniony system, stanowiący zasadę, nie ma zastosowania do zakładów energochłonnych, które spełniają przesłanki zawarte w § 22c zmienionej ÖSG.

36      Po czwarte, jeśli chodzi o wyłączenie zakładów energochłonnych spełniających przesłanki zawarte w § 22c zmienionej ÖSG, należy podkreślić dwa główne elementy.

37      Pierwszy element sprowadza się to tego, że każde przedsiębiorstwo, które spełnia przesłanki zawarte w ustawodawstwie austriackim, ma prawo do tego, aby na jego wniosek przyznane mu zostało wyłączenie przez austriacki organ ds. regulacji rynku energetycznego – przy czym organowi temu nie przysługuje zresztą w tym zakresie uznanie. W następstwie przyznania spornego wyłączenia zmieniona ÖSG zabrania dostawcom obciążania rzeczonych zakładów energochłonnych dodatkowymi kosztami związanymi z ekologiczną energią elektryczną. Paragraf 22c ust. 5 tej ustawy wskazuje zwłaszcza, że umowy zawarte między dostawcami energii elektrycznej i dużymi odbiorcami energii elektrycznej powinny bezwzględnie przewidywać, że począwszy od chwili, gdy ci ostatni korzystają ze spornego wyłączenia, dostawcy nie dostarczają im ekologicznej energii elektrycznej przydzielonej przez centrum rozliczeniowe ekologicznej energii elektrycznej i nie obciążają ich dodatkowymi kosztami ekologicznej energii elektrycznej. Postanowienia stanowiące inaczej są nieważne.

38      Drugi element sprowadza się do tego, że każdy zwolniony z obowiązku zakupu zakład energochłonny jest zobowiązany zgodnie z § 22c ust. 2 zmienionej ÖSG do zapłaty bezpośrednio ÖMAG, a nie dostawcom energii elektrycznej, „płatności wyrównawczej” odpowiadającej 0,5% wartości netto produkcji za poprzedni rok kalendarzowy.

39      Po piąte, z powodu szczególnego znaczenia tej przesłanki w toku rozumowania Komisji zawartego w zaskarżonej decyzji należy zaznaczyć, że w motywie 58 rzeczonej decyzji Komisja stwierdziła, iż sporny mechanizm prowadzi do tego, że – począwszy od pewnej kwoty – ustalony zostaje określony „pułap” wpłat, jakie zakłady energochłonne uiszczają na rzecz ÖMAG. Zdaniem Komisji rzeczone zakłady energochłonne są zatem zwolnione, na mocy zmienionej ÖSG, z opłaty, którą musiałyby ponosić w normalnych warunkach rynkowych. Z powyższego wynika zdaniem Komisji, że przedsiębiorstwa, które mają możliwość skorzystania z rzeczonego mechanizmu, znajdują się w korzystniejszej sytuacji.

40      Dochodząc do wniosku, o którym mowa w pkt 39 powyżej, Komisja, nawiązawszy w motywie 55 zaskarżonej decyzji do orzecznictwa dotyczącego korzyści wynikających z pełnego lub częściowego zwolnienia z opłaty ustawowej, przystąpiła w motywie 56 rzeczonej decyzji do oceny spornego środka i uznała, że zmierzał on do pozyskiwania wpływów od odbiorców energii elektrycznej w celu finansowania produkcji ekologicznej energii elektrycznej. Zdaniem Komisji zakłady energochłonne należy zrównać de iure i de facto z wszystkimi pozostałymi odbiorcami, jako że wszyscy zużywali energię elektryczną zakupioną od dostawców energii elektrycznej, którzy z kolei mają obowiązek zakupu określonej ilości ekologicznej energii elektrycznej po cenie rozliczeniowej. Komisja kontynuowała, twierdząc, że gdyby nie było spornego mechanizmu, zakłady energochłonne płaciłyby dostawcom energii elektrycznej za dodatkowe koszty ekologicznej energii elektrycznej, a koszty te widniałyby na ich rachunku za energię elektryczną. Komisja przypomniała bowiem, że dostawcy energii elektrycznej przenoszą na swoich klientów, którzy nie mają możliwości skorzystania z rozpatrywanego wyłączenia, dodatkowe koszty wynikające z nałożonego na nich obowiązku zakupu ekologicznej energii elektrycznej od ÖMAG.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE z tego powodu, że Komisja niezgodnie z prawem stwierdziła, że system przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG stanowi pomoc państwa

41      Niniejszy zarzut dzieli się na dwie części. Pierwsza część sprowadza się do twierdzenia, że środki uruchomione na finansowanie systemu przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG nie stanowiły zasobów państwowych. Druga część zarzutu pierwszego sprowadza się do twierdzenia, że w każdym razie rzeczonych środków nie można przypisać państwu.

–       W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego

42      Republika Austrii zaprzecza, by mechanizm wyrównawczy dla zakładów energochłonnych przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG był finansowany z zasobów pochodzących ze środków państwowych. Państwo to uważa, że okoliczności faktyczne niniejszej sprawy są porównywalne z okolicznościami faktycznymi leżącymi u podstaw sprawy zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra (C‑379/98, Rec, EU:C:2001:160). Państwo to podkreśla zwłaszcza, że w tej ostatniej sprawie rozstrzygający był fakt przekazywania środków wyłącznie między prywatnymi przedsiębiorstwami, przy czym rzeczone środki nigdy nie wyszły poza sektor prywatny ani nie znajdowały się pod kontrolą państwa. Z powyższych powodów Trybunał stwierdził, że fakt, iż określony przepływ środków jest dokonywany na podstawie ustawy i daje korzyści pewnym przedsiębiorstwom, nie jest wystarczający, aby nadać tym zasobom charakter państwowy.

43      W tym względzie Republika Austrii twierdzi ponadto, że zarówno w niemieckim, jak i w austriackim systemie pomocy na rzecz ekologicznej energii elektrycznej, ze względu na to, że operatorom upoważnionym przez państwo nie przysługują prerogatywy władzy publicznej, pełnią oni funkcję punktów odbioru, a także płatności oraz odsprzedaży ekologicznej energii elektrycznej, a żaden z tych dwóch systemów nie przewiduje pokrycia niedoboru ze środków budżetowych. Obowiązki odsprzedaży, zakupu i płatności są określone przez prawo. Zdaniem Republiki Austrii zatem w tych dwóch mechanizmach państwo nie uczestniczy w rozliczeniach, ale ustala jedynie przepisy mające zastosowanie ogólne, przy czym nie dochodzi do obciążenia budżetu publicznego. W tym kontekście państwo to nawiązuje do wyroków: z dnia 17 marca 1993 r., Sloman Neptun (C‑72/91 i C‑73/91, Rec, EU:C:1993:97); z dnia 15 lipca 2004 r., Pearle i in. (C‑345/02, Zb.Orz., EU:C:2004:448, pkt 36 i nast.).

44      Zjednoczone Królestwo popiera stanowisko Republiki Austrii, zgodnie z którym sporny środek nie prowadzi do przyznania pomocy „przy użyciu zasobów państwowych”. Z jednej strony, zdaniem tego państwa, przyjmuje się, że można uznać, iż pomoc została przyznana przy użyciu zasobów państwowych, wówczas gdy nie jest przyznana przez państwo bezpośrednio, ale jest pobierana i przekazywana przez podmiot zajmujący się rozdziałem i zarządzaniem tą pomocą (wyrok z dnia 22 marca 1977 r., Steinike & Weinlig, 78/76, Rec, EU:C:1977:52, pkt 21, 22). Z drugiej strony państwo to twierdzi, że Trybunał potwierdził, iż danego środka nie uważa się za pomoc przyznaną przy użyciu zasobów państwowych jedynie z tego powodu, że państwo nakazało dokonania płatności na rzecz beneficjenta. Jeśli zatem państwo zobowiąże podmiot zewnętrzny do dokonania płatności na rzecz beneficjenta, przy użyciu zasobów tego podmiotu, płatność taka nie będzie stanowić pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust 1 TFUE. W tym kontekście państwo to nawiązuje do ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra, EU:C:2001:160, pkt 59, 61; wyroku z dnia 17 lipca 2008 r., Essent Netwerk Noord i in., C‑206/06, Zb.Orz., EU:C:2008:413, pkt 40, 47, 66, 69, 70, 72, 74.

45      Zjednoczone Królestwo zwraca zwłaszcza uwagę, że o ile Trybunał uznał w ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), iż wykorzystane zasoby mogły zostać zakwalifikowane jako zasoby państwowe, o tyle oparł się on na trzech okolicznościach faktycznych. Po pierwsze, źródłem kwot rozpatrywanych w sprawie, która doprowadziła do wydania wyżej wymienionego wyroku, jest dopłata do ceny nałożona na odbiorców energii elektrycznej na mocy aktów ustawowych. Rzeczona dopłata do ceny jest środkiem podatkowym, a zatem od samego początku stanowi zasób państwowy. Po drugie, podmiotowi odpowiedzialnemu za gospodarowanie zebranymi środkami powierzono zadanie świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym, niezależnie od jego prawa do zatrzymania części wpływów. Po trzecie, podmiot, o którym mowa, nie ma prawa wykorzystać wpływu z poboru opłaty na cele inne niż przewidziane w ustawie i podlega ścisłej kontroli w wykonywaniu swojego zadania. Trybunał podkreślił również, że omawiane środki podlegały kontroli publicznej, a zatem były do dyspozycji organów krajowych aż do ich ostatecznego rozdziału. Tymczasem zdaniem Zjednoczonego Królestwa zmieniona ÖSG w ujęciu całościowym nie spełnia wyżej wymienionych przesłanek, w szczególności przesłanki pierwszej i trzeciej.

46      Sąd zwraca uwagę, że Komisja stwierdziła w motywie 61 zaskarżonej decyzji zasadniczo, że sporny mechanizm powoduje zmniejszenie przychodów ÖMAG, jako że dostawcy energii elektrycznej nie mają obowiązku zakupu ekologicznej energii elektrycznej dla zakładów korzystających z wyłączenia, a bezpośrednie płatności dokonywane przez zakłady energochłonne na rzecz ÖMAG są niższe niż kwota, jaką ÖMAG otrzymałby, w przypadku gdyby zakłady energochłonne nie były objęte wyłączeniem.

47      Następnie w motywie 62 zaskarżonej decyzji Komisja podkreśliła, że w konsekwencji musi ustalić, czy zasoby znajdujące się we władaniu ÖMAG, na podstawie zmienionej ÖSG, są zasobami państwowymi. Jeżeli tak, to sporny środek prowadzi zdaniem Komisji do zmniejszenia dochodów państwa i tym samym jest finansowany ze środków państwowych.

48      W tym względzie, po pierwsze, po przeanalizowaniu ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160) i ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), w celu wyciągnięcia z tych wyroków wniosków odnoszących się do niniejszej sprawy, Komisja dokonała w motywie 68 zaskarżonej decyzji oceny, czy sporny austriacki system przewiduje istnienie opłaty. Komisja stwierdziła, że rzeczywiście chodziło o opłatę, ponieważ zmieniona ÖSG przewiduje wymóg, aby dostawcy energii elektrycznej kupowali pewną ilość energii po ustalanej corocznie przez właściwego federalnego ministra Austrii cenie rozliczeniowej, wyższej od ceny rynkowej, przy czym rzeczona ustawa ogranicza się do wskazania wartości referencyjnej. Z tego powodu różnica między ceną rynkową energii elektrycznej a ceną rozliczeniową, ustalaną na mocy aktu prawnego wydanego przez organ władzy publicznej stanowi zdaniem Komisji „opłatę z tytułu energii elektrycznej”. Komisja podkreśliła również, że w odróżnieniu od sprawy, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160), sporne środki nie są przekazywane w niniejszej sprawie innym uczestnikom rynku prowadzącym działalność komercyjną, ale organowi, któremu państwo powierzyło konkretne zadanie poboru i rozdziału środków wyłącznie na cele służące interesowi publicznemu. W motywach 69–71 zaskarżonej decyzji Komisja dodała, że ÖMAG posiada koncesję na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej i że na mocy tej koncesji świadczy usługę w ogólnym interesie gospodarczym polegającą na poborze omawianej opłaty od wszystkich dostawców energii elektrycznej.

49      Po drugie, Komisja wskazała w motywach 72 i nast. zaskarżonej decyzji, że sporne środki są przeznaczone na cel określony w ustawie i pod tym kątem podlegają ścisłej kontroli. Komisja podkreśliła, że na podstawie § 23 ÖSG ÖMAG jest zobowiązany do zarządzania rozpatrywanymi wpływami na specjalnym rachunku bankowym używanym wyłącznie w celu zakupu ekologicznej energii elektrycznej oraz jest zobowiązany umożliwić właściwemu austriackiemu ministrowi federalnemu, jak również austriackiemu trybunałowi obrachunkowemu wgląd do wszystkich dokumentów dotyczących tego rachunku.

50      W świetle całokształtu omówionych okoliczności Komisja uznała w motywie 74 zaskarżonej decyzji, że „zgodnie z orzecznictwem w sprawach [które doprowadziły do wydania ww. w pkt 44 wyroków: Essent Netwerk Noord i in., EU:C:2008:413; Steinike & Weinlig, EU:C:1977:52] środki pobierane i administrowane przez ÖMAG są zasobami państwowymi”.

51      Po trzecie, w motywach 75 i nast. zaskarżonej decyzji Komisja zanegowała następnie istnienie analogii między niniejszą sprawą a sprawą, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160). Komisja stwierdziła zasadniczo, że ocena ustawodawstwa niemieckiego, w jego poprzednim lub obecnym brzmieniu, jest bez znaczenia w niniejszej sprawie i że tak czy inaczej ustawodawstwo austriackie znacznie się od niego różni. Jest tak w szczególności zdaniem Komisji, ponieważ system niemiecki, który był przedmiotem oceny Trybunału w ramach sprawy, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160), ustanawiał jedynie system obowiązkowego zakupu energii elektrycznej między działającymi na rynku przedsiębiorstwami prywatnymi, natomiast system austriacki, który może nosić znamiona podatku od energii elektrycznej, przewiduje istnienie wyznaczonego i kontrolowanego przez państwo podmiotu pośredniczącego. Zdaniem Komisji system austriacki może pozwalać również na dokonywanie bezpośrednich płatności ze środków państwowych na rzecz ÖMAG (motyw 76 zaskarżonej decyzji).

52      Po czwarte, Komisja ponadto podkreśliła, że nie ma znaczenia, iż ÖMAG jest podmiotem prywatnym; skoro został on wyznaczony do pobierania i zarządzania opłatą, to sporne zasoby są zatem państwowe (motywy 79, 80 zaskarżonej decyzji). Wreszcie Komisja oceniła, że bez znaczenia jest fakt, iż sporny mechanizm nie wpływa na całkowitą kwotę pieniędzy przekazywaną przez dostawców energii elektrycznej do ÖMAG, gdyż zmianie ulegał jedynie rozkład tej kwoty między różne kategorie odbiorców. Komisja stwierdziła w tym względzie, że rozstrzygające jest ustalenie, czy uzyskana przez zakład korzyść skutkuje zmniejszeniem dochodów państwa, co bez wątpienia ma miejsce w przypadku spornego mechanizmu austriackiego. Zdaniem Komisji nie ulegało wątpliwości, że ostatecznie państwo musiało znaleźć inne źródła dochodów w celu pokrycia tego niedoboru (motywy 81–85 zaskarżonej decyzji).

53      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sklasyfikowanie danego środka jako „pomocy” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE wymaga spełnienia wszystkich przewidzianych w tym postanowieniu przesłanek (zob. podobnie ww. w pkt 44 wyrok Essent Netwerk Noord i in., EU:C:2008:413, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo). Po pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja dokonana przy użyciu zasobów państwowych. Po drugie, konieczne jest, aby interwencja mogła mieć wpływ na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi. Po trzecie, musi ona przyznawać beneficjentowi korzyść. Po czwarte, musi zakłócać lub grozić zakłóceniem konkurencji (zob. podobnie ww. w pkt 44 wyrok Essent Netwerk Noord i in., EU:C:2008:413, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).

54      Co się tyczy pierwszej przesłanki, należy w pierwszym rzędzie zaznaczyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jedynie korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio przy użyciu zasobów państwowych należy uważać za pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Z samego bowiem brzmienia tego postanowienia oraz z procedury ustanowionej na mocy art. 108 TFUE wynika, iż korzyści przyznane przy wykorzystaniu zasobów innych niż zasoby państwowe nie mieszczą się w zakresie stosowania omawianych przepisów. Rozróżnienie między pomocą przyznawaną przez państwo oraz pomocą przyznawaną przy użyciu zasobów państwowych ma na celu włączenie w zakres pojęcia pomocy nie tylko pomoc przyznawaną bezpośrednio przez państwo, lecz także przez podmioty państwowe lub prywatne, wyznaczone lub powołane przez państwo (zob. podobnie ww. w pkt 44 wyrok Steinike & Weinlig, EU:C:1977:52, pkt 21 i ww. w pkt 43 wyrok Sloman Neptun, EU:C:1993:97, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo). Prawo wspólnotowe nie zezwala bowiem na obejście zasad dotyczących pomocy państwa poprzez sam fakt stworzenia niezależnych instytucji zobowiązanych do rozdzielania pomocy (wyrok z dnia 16 maja 2002 r., Francja/Komisja, C‑482/99, Rec, EU:C:2002:294, pkt 23).

55      W drugim rzędzie należy przypomnieć, że nie jest konieczne wykazywanie we wszystkich przypadkach, iż miało miejsce przeniesienie zasobów państwowych, żeby można było uznać korzyść przyznaną jednemu przedsiębiorstwu lub kilku przedsiębiorstwom za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (zob. ww. w pkt 54 wyrok Francja/Komisja, EU:C:2002:294, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

56      W trzecim rzędzie należy podkreślić, że z dotychczasowego orzecznictwa Trybunału wynika, iż art. 107 ust. 1 TFUE dotyczy wszelkich środków pieniężnych, które władze publiczne mogą rzeczywiście wykorzystywać w celu wspierania przedsiębiorstw, przy czym bez znaczenia jest, czy środki te są na stałe częścią majątku państwa. W rezultacie, nawet jeśli kwoty odpowiadające rozważanemu środkowi nie są stale w posiadaniu skarbu państwa, to fakt, że stale znajdują się pod kontrolą publiczną, a zatem w dyspozycji właściwych organów krajowych, wystarczy, aby mogły zostać uznane za zasoby państwowe (zob. ww. w pkt 54 wyrok Francja/Komisja, EU:C:2002:294, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

57      W niniejszej sprawie Republika Austrii i Zjednoczone Królestwo podkreślają, że pieniądze państwowe nie są zaangażowane na żadnym etapie w ramach spornego mechanizmu. Państwa te opierają swoje stanowisko w szczególności na ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160). Komisja natomiast przywołuje głównie sprawy, które doprowadziły do wydania ww. w pkt 44 wyroków Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) i Steinike & Weinlig (EU:C:1977:52), pkt 21. Poza tym należy stwierdzić, że o ile w zaskarżonej decyzji Komisja analizuje szczegółowo trzy wyżej wymienione wyroki, w postępowaniu przed Sądem usiłuje ona o tyle przypisać większą wartość ww. w pkt 44 wyrokowi Steinike & Weinlig (EU:C:1977:52), jako wyrokowi o „zasadniczym znaczeniu”, oceniając, że ww. w pkt 42 wyrok PreussenElektra (EU:C:2001:160) i ww. w pkt 44 wyrok Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) są orzeczeniami o charakterze wyłącznie doraźnym, na podstawie których nie można wnioskować o mających ogólne zastosowanie przesłankach, które muszą być spełnione, aby można uznać, że jakiś mechanizm wykorzystuje, pośrednio bądź bezpośrednio, zasoby publiczne.

58      Jeśli chodzi o ww. w pkt 42 wyrok PreussenElektra (EU:C:2001:160) i ww. w pkt 44 wyrok Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) należy stwierdzić, że orzeczeń tych nie można analizować w ten sposób, że wnioski zawarte w nowszym wyroku sprawiają, iż rozwiązania przyjęte w starszym wyroku stają się nieważne (zob. także podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Vent De Colère i in., C‑262/12, Zb.Orz., EU:C:2013:851, pkt 34, 35).

59      Co się tyczy ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160), należy zaznaczyć, że aby wykluczyć istnienie pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE (obecnie art. 107 ust. 1 TFUE), Trybunał oparł się zasadniczo na fakcie, że sporne w rzeczonej sprawie przepisy niemieckie – które, po pierwsze, zobowiązują przedsiębiorstwa prywatne dostarczające energię elektryczną do zakupu energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii po cenach minimalnych wyższych od jej wartości ekonomicznej, a po drugie, rozdzielają wynikające z tego obciążenie finansowe między przedsiębiorstwa dostarczające energię elektryczną, a prywatnych operatorów sieci energetycznych odbierających wytwarzaną energię – nie zawierały elementów, na podstawie których można było wywieść, że miało miejsce bezpośrednie lub pośrednie przeniesienie zasobów państwowych. W takich okolicznościach Trybunał orzekł, że fakt, iż przepisy te bezsprzecznie stawiały w korzystniejszej sytuacji przedsiębiorstwa będące producentami energii elektrycznej uzyskiwanej z odnawialnych źródeł energii i że sytuacja ta była konsekwencją interwencji władz publicznych, nie wystarczy, aby uznać, że rozpatrywany środek stanowi pomoc. Poza tym Trybunał uznał, że jednym z zasadniczych elementów jest okoliczność, iż podmioty zobowiązane na mocy rozpatrywanego ustawodawstwa niemieckiego do uiszczenia dodatkowych opłat miały charakter prywatny (zob. sentencję wyroku, a także jego pkt 55, 56). Z analizy stanu faktycznego sprawy, która doprowadziła do wydania wyżej wymienionego wyroku, wynika także, iż w przeciwieństwie do mechanizmu austriackiego będącego przedmiotem niniejszego postępowania mechanizm przewidziany przez ustawodawstwo niemieckie nie zakładał zaangażowania organów pośredniczących, którym powierzono pobór opłaty lub administrowanie kwotami stanowiącymi pomoc, i w konsekwencji nie przewidywał jednostek porównywalnych z ÖMAG pod względem ich struktury bądź roli. W przeciwieństwie zatem do rozpatrywanego przypadku analizowana przez Trybunał w ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160) korzyść – polegająca zarówno na udzieleniu przedsiębiorstwom będącym beneficjentami, gwarancji w zakresie możliwości odsprzedaży całości energii wytworzonej ze źródeł odnawialnych, jak i na tym, że cena sprzedaży przewyższała cenę rynkową – była przyznawana z chwilą zawarcia umów o dostawy i zapłaty należności z tego tytułu.

60      Należy natomiast przypomnieć, że Trybunał orzekł, iż wykorzystanie zasobów państwowych w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE miało miejsce w sprawie, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in., (EU:C:2008:413), dotyczącej środka w postaci uregulowania krajowego umożliwiającego pobieranie dopłaty do ceny przesyłu energii elektrycznej na rzecz wyznaczonej przez ustawodawcę spółki (zwanej dalej „SEP”), zobowiązanej do pokrycia kosztów zwanych „osieroconymi”. W tym względzie, jak wynika z pkt 65 i nast. wspomnianego wyroku, Trybunał oparł się, po pierwsze, na uznaniu, że źródłem rozpatrywanych kwot finansowych przydzielonych SEP jest dopłata do ceny za energię elektryczną nałożona przez państwo na odbiorców energii elektrycznej na podstawie ustawy, przy czym wykazano, iż chodziło o opłatę. Zdaniem Trybunału źródłem rzeczonych kwot były zatem zasoby państwowe.

61      Po drugie, jak wynika z pkt 67–69 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), Trybunał podkreślił, że sporna opłata jest uiszczana na rzecz operatorów systemu lub posiadaczy pozwoleń, którzy zobowiązani są przekazać ją SEP, a spółka ta zatrzymuje przewidzianą prawem kwotę [400 mln guldenów niderlandzkich (NLG)], nadwyżkę przekazując właściwemu ministrowi Niderlandów. Trybunał stwierdził również, że ustawodawca powierzył w przeszłości SEP – której kapitał w całości stanowi własność przedsiębiorstw produkujących energię elektryczną – świadczenie usługi w ogólnym interesie gospodarczym. Poza tym SEP nie posiada możliwości wykorzystania dochodu uzyskanego z dopłaty na cele inne niż przewidziane w ustawie, a wykonywanie przez SEP tego zadania podlega ścisłej kontroli, gdyż ustawa nakładała na tę spółkę obowiązek poświadczenia uzyskanych i przekazanych kwot przez biegłego rewidenta księgowego.

62      Po trzecie, jak wynika z pkt 70 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in., (EU:C:2008:413), Trybunał stwierdził, że „bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wspomniana wyznaczona spółka była w przeszłości jednocześnie podmiotem centralizującym pobieranie opłaty, zarządzającym zebranymi środkami i beneficjentem części tych środków; przewidziane bowiem przez ustawę mechanizmy, a konkretnie, poświadczenie rachunków przez biegłego rewidenta księgowego pozwala na odróżnienie poszczególnych ról i kontrolę wykorzystania tych środków; [w]ynika z tego, że dopóki wspomniana wyznaczona spółka nie przyznała sobie kwoty 400 mln [NLG], w momencie, w którym mogła ona swobodnie tą kwotą dysponować, dopóty kwota ta podlegała kontroli publicznej, a więc pozostawała do dyspozycji władz krajowych, co było wystarczające, aby uznać ją za zasoby państwowe”.

63      W pkt 71 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) Trybunał ponadto podkreślił, że celem omawianej ustawy było umożliwienie przedsiębiorcom produkującym energię elektryczną, za pośrednictwem należącej do nich spółki zależnej SEP, odzyskania kosztów osieroconych, które przedsiębiorstwa te poniosły w przeszłości.

64      Z powyższych powodów Trybunał stwierdził również w pkt 72 i 73 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), że sprawa, która doprowadziła do wydania tego wyroku, różni się od środka rozpatrywanego w ww. w pkt 43 wyroku Pearle i in. (EU:C:2004:448). Trybunał potwierdził, że w sprawie, która doprowadziła do wydania tego ostatniego wyroku, środki wykorzystane na finansowanie kampanii reklamowej zostały zebrane przez organizację zawodową od korzystających z kampanii członków w drodze obowiązkowych składek celowych przeznaczonych na organizację tej kampanii. Zdaniem Trybunału nie chodziło zatem ani o obciążenie ponoszone na rzecz państwa, ani o środki pozostające pod kontrolą państwa. Trybunał podkreślił również, że kampania reklamowa organizowana była przez prywatne stowarzyszenie optyków, jej cel pozostawał wyłącznie komercyjny i w żadnej mierze nie stanowił części polityki określonej przez władze publiczne, inaczej niż miało to miejsce w postępowaniu głównym w sprawie, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), w której, o przydzieleniu spornej kwoty finansowej wyznaczonej spółce zdecydował ustawodawca krajowy.

65      Wreszcie w pkt 74 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), Trybunał wyraźnie rozróżnił analizowany środek od środka rozpatrywanego w ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160), podkreślając, że w tej ostatniej sprawie nie miało miejsca bezpośrednie lub pośrednie przeniesienie zasobów państwowych na przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną ze źródeł odnawialnych, ale został jedynie określony obowiązek dostawy takiego rodzaju energii elektrycznej po cenach minimalnych. Trybunał podkreślił fakt, że w tym ostatnim przypadku przedsiębiorstwa nie były uprawnione przez państwo do zarządzania zasobami państwowymi, lecz spoczywał na nich obowiązek zakupu przy użyciu własnych zasobów finansowych.

66      Wbrew twierdzeniom Republiki Austrii i Zjednoczonego Królestwa zmienioną ÖSG znamionują elementy o dużym podobieństwie do środka będącego przedmiotem sprawy, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413).

67      W pierwszym rzędzie należy bowiem zaznaczyć, że podobnie do statusu SEP w sprawie, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), ÖMAG powierzone jest w rozpatrywanym przypadku na mocy zmienionej ÖSG zarządzanie systemem pomocy na rzecz produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. W tym względzie Komisja słusznie odwołuje się do faktu, że ÖMAG został utworzony w 2006 r. w wyraźnym celu ubiegania się o koncesję na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej zgodnie z §§ 14–14e rzeczonej ustawy. Jak twierdzi Komisja, system przewidziany przez tę ustawę można określić jako ustanawiający koncesję państwową z tego powodu, że omawiane środki są odprowadzane wyłącznie na określone przez ustawodawcę austriackiego cele służące interesowi publicznemu. Rzeczone środki, na które składają się dodatkowe koszty ponoszone przez dostawców energii elektrycznej na rzecz ÖMAG z tytułu ekologicznej energii elektrycznej, której cena przekracza cenę rynkową energii elektrycznej, nie przepływają bezpośrednio od zakładów dokonujących opłaty do producentów ekologicznej energii elektrycznej, to znaczy do innych uczestników rynku prowadzących zwykłą działalność komercyjną, ale wymagają interwencji podmiotu pośredniczącego, któremu powierzono zadanie pobierania i gospodarowania tymi środkami. W przeciwieństwie do okoliczności sprawy, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra, (EU:C:2001:160), nie występuje tu zwykły ustawowy obowiązek zakupu, gdzie udzielenie korzyści następuje automatycznie z chwilą zawarcia umów o dostawę i zapłaty należności z tego tytułu.

68      W drugim rzędzie należy stwierdzić, że podobnie do sprawy, która doprowadziła do wydania ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413), niniejsza sprawa dotyczy zasobów przeznaczonych na finansowanie spornego mechanizmu uzyskanych z opłat nałożonych na podmioty prywatne w drodze zmienionej ÖSG, która przewiduje obowiązkową dopłatę do ceny z tytułu zakupu ekologicznej energii elektrycznej. Tymczasem w drodze analogii do pkt 43–47 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) należy uznać, że rzeczona dopłata do ceny, lub koszt dodatkowy, może być zrównana z opłatą parafiskalną od energii elektrycznej w Austrii, ustaloną przez organ publiczny na cele służące interesowi publicznemu i zgodnie z obiektywnym kryterium, stosownie do liczby kilowatogodzin (kWh) przesyłanej energii elektrycznej. Jak podkreśla Komisja w motywie 68 zaskarżonej decyzji, zarówno ilość ekologicznej energii elektrycznej, która ma być zakupiona, jak i cena są przewidziane w ustawie, gdyż § 22b zmienionej ÖSG uściśla, że poziom ceny rozliczeniowej jest ustalany corocznie na jeden rok przez właściwego austriackiego ministra federalnego. Poza tym ani Republika Austrii, ani Zjednoczone Królestwo nie broniły poglądu, zgodnie z którym podmioty podlegające obowiązkowi wniesienia opłaty wystąpiły z inicjatywą opodatkowania w drodze omawianej ustawy, ani że ÖMAG pełnił jedynie rolę narzędzia w schemacie, który te podmioty same określiły, czy też, że podmioty te same zdecydowały o wykorzystaniu zasobów finansowych – akta sprawy również nie zawierają tego rodzaju wskazówki. W konsekwencji i w drodze analogii do pkt 66 ww. w pkt 44 wyroku Essent Netwerk Noord i in. (EU:C:2008:413) rozpatrywane kwoty można zakwalifikować jako środki, których źródłem są zasoby państwowe i które można zrównać z opłatą parafiskalną. Jeśli chodzi o konkretną kwestię istnienia korzyści wynikającej z pomocy w postaci wyłączeń od obowiązku uiszczania opłaty parafiskalnej jak również o selektywność takiej korzyści (zob. podobnie wyrok z dnia 7 marca 2012 r., British Aggregates/Komisja, T‑210/02 RENV, Zb.Orz. EU:T:2012:110, pkt 46–49 i przytoczone tam orzecznictwo), kwestia ta będzie przedmiotem oceny w ramach badania zarzutu drugiego Republiki Austrii (zob. pkt 94 i nast. poniżej).

69      W trzecim rzędzie, chociaż bezsporne jest, że ÖMAG jest spółką akcyjną podlegającą prawu prywatnemu, a nie podmiotem publicznym, i że akcjonariusze publiczni ÖMAG posiadają mniej niż połowę akcji i nie są w stanie sprawować na nim kontroli lub przynajmniej współkontroli (zob. pkt 33, 45 powyżej), nie można uznać, że jest to wystarczające w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, by obalić twierdzenie o obecności zasobów państwowych w ramach spornego mechanizmu.

70      Jak zaznaczono bowiem w pkt 67 i 68 powyżej, ÖMAG powierzono zadanie administrowania systemem wspierania wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, przy czym – jak podkreśla Komisja w zaskarżonej decyzji oraz w pismach przedstawionych przed Sądem – wykonywanie tego zadania podlega ścisłej kontroli – ÖMAG nie może zatem wykorzystywać środków pobranych w ramach spornego mechanizmu, przekazywanych obowiązkowo przez przedsiębiorstwa objęte tym mechanizmem, na cele inne niż przewidziane przez ustawodawcę austriackiego. W takich okolicznościach należy jednak stwierdzić, że chociaż ÖMAG jest podmiotem, który występuje w formie spółki akcyjnej podlegającej prawu prywatnemu, to w ramach koncesji na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej podmiot ten nie zachowuje się w taki sam sposób jak podmiot gospodarczy, swobodnie działający na rynku w celu osiągnięcia zysków – jego działanie jest bowiem wyznaczone przez ustawodawcę austriackiego, który ograniczył je do wykonywania wspomnianej koncesji.

71      W tym względzie należy dodać, że jak wynika zwłaszcza z §§ 15, 21 i 23 zmienionej ÖSG, ÖMAG ma obowiązek zarządzania kwotami finansowymi uzyskanymi w drodze zastosowania spornego mechanizmu, na specjalnym koncie bankowym podlegającym kontroli organów państwowych. Jeśliby przeanalizować tę okoliczność w świetle konkretnych uprawnień i obowiązków ÖMAG, stanowi ona dodatkową wskazówkę, iż nie chodzi o środki będące zwykłymi zasobami należącymi do sektora prywatnego, które są do całkowitej dyspozycji przedsiębiorstwa, które nimi zarządza, ale o zasoby szczególnego rodzaju, których wykorzystanie na ściśle określone cele zostało przewidziane z góry przez ustawodawcę austriackiego (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 stycznia 1998 r., Ladbrook Racing/Komisja, T‑67/94, Rec, EU:T:1998:7, w szczególności pkt 105 i nast.).

72      W szczególności, co się tyczy przypomnianej w pkt 70 i 71 powyżej kontroli przeprowadzanej w stosunku do ÖMAG przez organy państwowe, jest ona przeprowadzana wielopłaszczyznowo. Po pierwsze, kontrolę przeprowadza właściwy austriacki minister federalny, który powinien zgodnie z § 21 in fine zmienionej ÖSG w ramach swoich funkcji nadzorczych kontrolować wydatki ÖMAG i zatwierdzać je w drodze decyzji, jak również zgodnie z § 23 w związku z § 15 ust. 2 rzeczonej ustawy ma on prawo wglądu w dowolnym momencie do wszystkich dokumentów związanych ze specjalnymi kontami ÖMAG i z omawianymi zasobami. Ponadto, jak wynika z § 24 omawianej ustawy, austriacki organ ds. regulacji rynku energetycznego, któremu powierzono systematyczny nadzór nad realizacją celów przewidzianych w rozpatrywanej ustawie, powinien także informować w trybie natychmiastowym właściwego federalnego ministra Austrii o zdarzeniach, które stoją na przeszkodzie osiągnięciu niektórych celów.

73      Po drugie, zgodnie z § 23 zmienionej ÖSG, ÖMAG przedstawia co roku szczegółowe sprawozdanie właściwemu austriackiemu organowi ds. regulacji rynku energetycznego.

74      Po trzecie, zgodnie z § 15 ust. 5 zmienionej ÖSG i jak słusznie podkreśliła Komisja w motywie 72 zaskarżonej decyzji, mimo struktury własnościowej ÖMAG austriacki trybunał obrachunkowy przeprowadza w nim również kontrole ex post.

75      Tymczasem istnienie takiej ścisłej kontroli w zakresie zgodności działań ÖMAG z obowiązującymi ramami prawnymi, nawet dokonywanej ex post i niemającej samoistnie charakteru rozstrzygającego, wpisuje się w ogólną logikę całościowej struktury przewidzianej przez zmienioną ÖSG i sprzyja zatem wnioskowi, wysnutemu na podstawie uprawnień wykonywanych przez ten podmiot względem jego obowiązków, że ÖMAG nie działa w swoim własnym imieniu i swobodnie, ale jako funkcjonujący na podstawie koncesji zarządca pomocy przyznanej ze środków państwowych. Bezskuteczne jest w tym względzie twierdzenie Republiki Austrii przedstawione na rozprawie, zgodnie z którym kontrola dokonywana przez austriacki trybunał obrachunkowy nie ma żadnego wpływu na sposób, w jaki ÖMAG wykorzystuje te środki. Jeśli nawet przyjąć bowiem, że wyżej wymieniona kontrola nie wywiera bezpośredniego skutku na bieżące zarządzanie przez ÖMAG omawianym finansowaniem, nie zmienia to faktu, że chodzi z pewnością o dodatkowy element mający na celu zapewnienie, że działanie ÖMAG pozostaje ściśle ograniczone ramami przewidzianymi przez zmienioną ÖSG.

76      W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Komisja słusznie uznała w motywach 61 i 62 zaskarżonej decyzji w związku z jej motywami 82–86, że korzyść przewidziana przez przepis § 22c zmienionej ÖSG na rzecz zakładów energochłonnych jest zbliżona w rozpatrywanej sprawie do dodatkowego obciążenia dla państwa, ponieważ wszelkie zmniejszenie poziomu opłaty, którą zakłady te zobowiązane są uiścić, można uznać za zmniejszenie dochodów państwa, które są jednak następnie odzyskiwane od innych przedsiębiorstw, dzięki czemu zrekompensowany zostaje powstały w ten sposób niedobór. W zamian bowiem za „pułap” wpłat uiszczanych przez zakłady energochłonne dostawca energii elektrycznej jest zwolniony zgodnie z § 15 ust. 1a zmienionej ÖSG z zakupu ekologicznej energii elektrycznej od ÖMAG w ilości energii elektrycznej, którą sprzedaje odbiorcy końcowemu objętemu wyłączeniem z obowiązku zakupu ekologicznej energii elektrycznej.

77      Na ważność owych wniosków nie mają wpływu inne twierdzenia Republiki Austrii i Zjednoczonego Królestwa.

78      Przede wszystkim bezskuteczne jest twierdzenie, zgodnie z którym państwo nie przewiduje pokrycia jakiegokolwiek niedoboru przy użyciu zasobów budżetowych, jak również twierdzenie, zgodnie z którym wszelkie – mogące ewentualnie wyniknąć z naruszenia przez ÖMAG przepisów zmienionej ÖSG – ryzyko niewypłacalności poniesie samo centrum, a nie państwo.

79      Należy bowiem zaznaczyć, że istotna jest w rozpatrywanej sprawie jedynie sytuacja wynikająca z zastosowania omawianej ustawy w postaci, w jakiej została zgłoszona, a nie ewentualne niezgodne z przewidzianymi ramami ustawowymi działanie ÖMAG. Tymczasem strony są zgodne co do faktu, że ÖMAG – ściśle przestrzegając rzeczonej ustawy i działając w jej granicach – co do zasady nie potrzebuje wsparcia ze strony państwa, ponieważ zgodnie z §§ 21 i nast. zmienionej ÖSG zwłaszcza cena rozliczeniowa łącznie z roczną składką należną od każdego podłączonego do sieci publicznej odbiorcy końcowego powinny były pokryć koszty ÖMAG. Jak wskazała Republika Austrii w odpowiedzi na pytanie Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania, obejmowało to również fakt pokrycia ewentualnego utraconego zysku ÖMAG za poprzedni rok spowodowanego na przykład wysokością ustalonego pułapu kwot wpłacanych przez niektóre zakłady energochłonne. W konsekwencji, jak słusznie wskazuje Republika Austrii, bądź ÖMAG nigdy nie odnotował utraconego zysku, bądź, co najwyżej, utracony zysk miał jedynie przejściowy charakter i został skompensowany w kolejnym roku. Poza tym, jak twierdzi Komisja w odpowiedzi na pytania Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania, nawiązując do § 22b zmienionej ÖSG oraz do załączonego do odpowiedzi na skargę sprawozdania z działalności ÖMAG za rok 2006, dostosowania ceny rozliczeniowej były dozwolone nawet w ciągu roku. W tym względzie należy odesłać również do wyjaśnień udzielonych przez Republikę Austrii w odpowiedziach na pytania Sądu dotyczących faktu, iż właściwy minister federalny Austrii był nawet uprawniony zgodnie z § 22c zmienionej ÖSG do zmiany płatności wyrównawczej, która miała być odprowadzona do ÖMAG, co mogło nastąpić po rozważeniu szeregu istotnych danych gospodarczych. W tych okolicznościach należy stwierdzić ponadto, że wewnętrznie sprzeczne były twierdzenia Republiki Austrii na rozprawie, że ÖMAG miał ponosić ryzyko związane ze swoją działalnością, w szczególności co się tyczy niewypłacalności lub braku płynności finansowej.

80      Z analizy zmienionej ÖSG wynika w każdym razie, że co do zasady sporny środek przewiduje nieprzerwany dostęp ÖMAG do finansowania niezbędnego do wykonywania zadań w interesie publicznym, które zostały mu przydzielone w ramach koncesji na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej, ograniczając w ten sposób do minimum wspomniane ryzyko braku płynności finansowej, a nawet niewypłacalności, które należy ponieść w tym kontekście. Tymczasem potwierdza to jedynie wniosek zawarty w pkt 70, 71 i 75 powyżej, zgodnie z którym ÖMAG nie działał jak typowe przedsiębiorstwo na rynku, ponoszące całokształt ryzyka oraz narażone na typowe zagrożenia zawierające ryzyko finansowe, lecz raczej jako jednostka o szczególnym statusie, której rola została ściśle określona przez omawiane ustawodawstwo. Mając na względzie wcześniejsze rozważania, nie jest konieczne dokonywanie dodatkowo oceny znaczenia twierdzenia Komisji, będącego odpowiedzią na pytania Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania, zgodnie z którym § 23 ust. 2 pkt 5 zmienionej ÖSG przewidywał możliwość pewnych bliżej nieokreślonych „innych świadczeń”, co do których Republika Austrii nie wskazała podczas postępowania administracyjnego podstawy prawnej, nawet innej niż zmieniona ÖSG, czy też znaczenia dokonanego przez Komisję odesłania, w ramach tej samej odpowiedzi, zakładającego, że nie można wykluczyć ewentualności powołania się przez ÖMAG na odpowiedzialność Republiki Austrii, w przypadku gdy właściwy austriacki minister federalny nie ustali ceny rozliczeniowej na takim poziomie, aby pokryć wszystkie dodatkowe koszty ÖMAG podlegające zwrotowi w rozumieniu rozpatrywanej ustawy. Republika Austrii bowiem nie podważa, że co do zasady, przy założeniu przestrzegania ram prawnych, ramy te przewidują mechanizm całkowitego wyrównania dodatkowych kosztów obciążających ÖMAG z powodu obowiązku zakupu ekologicznej energii elektrycznej od producentów w Austrii po cenie wyższej od ceny rynkowej.

81      Następnie bezskuteczne są także twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którymi, po pierwsze, rozpatrywana ustawa nie przewiduje bezpośrednich płatności „z budżetu” przez państwo na rzecz ÖMAG, po drugie, omawiane środki nigdy nie wychodzą poza sektor prywatny, po trzecie, środki te nie pozostają „do dyspozycji państwa”, po czwarte, ÖMAG nie „posiada prerogatyw władzy publicznej” i ewentualne powództwa skierowane przeciwko centrum rozpatruje się, zgodnie z rozpatrywaną ustawą, w drodze zwykłego sądowego postępowania cywilnego, a nie w drodze postępowania administracyjnego, jak również wreszcie argument, że ÖMAG jest „neutralny i niezależny” względem różnych uczestników rynku.

82      Stwierdzono już bowiem z jednej strony, że sporne fundusze należy sklasyfikować od samego początku jako finansowanie o charakterze państwowym, zwłaszcza z powodu obowiązku dokonania płatności przewidzianych na cele służące interesowi publicznemu, a z drugiej strony, że ÖMAG działa, co się tyczy koncesji na realizację zadań centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej, w jasno wyznaczonych przez ustawodawcę austriackiego ramach, realizując te same cele i będąc zresztą pod ścisłą kontrolą właściwych organów austriackich. Tymczasem Trybunał potwierdził ostatnio w tym względzie, że fundusze zasilane z obowiązkowych opłat nakładanych przez ustawodawstwo państwa członkowskiego, zarządzane i dzielone zgodnie z tym ustawodawstwem, mogą być uznane za zasoby państwowe w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, nawet jeśli są zarządzane przez podmioty odrębne od władz publicznych (zob. podobnie ww. w pkt 58 wyrok Vent De colère, EU:C:2013:851, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo, a także analogicznie pkt 26). Zdaniem Trybunału mechanizm pełnego wyrównania dodatkowych kosztów nałożonych na przedsiębiorstwa ze względu na obowiązek zakupu energii elektrycznej pochodzenia wiatrowego po cenie wyższej od ceny rynkowej, którego finansowanie było ponoszone przez wszystkich odbiorców końcowych energii elektrycznej na terytorium krajowym, taki jak mechanizm przewidziany w rozpatrywanej ustawie francuskiej, stanowił interwencję przy użyciu zasobów państwowych.

83      Mając na uwadze całość powyższych rozważań należy stwierdzić, że Komisja nie dopuściła się błędu, uznając, że sporny mechanizm prowadzi do wykorzystania zasobów państwowych.

84      W konsekwencji należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

–       W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego

85      Republika Austrii twierdzi, że sporny mechanizm nie stanowi w rozpatrywanym przypadku pomocy, którą można przypisać państwu. W tym względzie nawiązuje do ww. w pkt 54 wyroku Francja/Komisja (EU:C:2002:294, pkt 55 i nast.), a także ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra (EU:C:2001:160, pkt 20), i twierdzi, że należy uwzględnić wszystkie wskazówki, takie jak stopień zintegrowania podmiotu, który przyjmuje dany środek, ze strukturami administracji publicznej, charakter działalności tego podmiotu oraz sposób jej wykonywania na rynku, status prawny podmiotu, stopień kontroli sprawowanej przez organy publiczne w odniesieniu do zarządzania podmiotem i inne. Tymczasem Republika Austrii stoi po pierwsze na stanowisku, że podmiot, który w drodze koncesji wykonuje zadania centrum rozliczeniowego ekologicznej energii ustanowionego na mocy zmienionej ÖSG, jest przedsiębiorstwem prywatnym. Państwo to nawiązuje poprzez wnioskowanie z przeciwieństwa do wyroku z dnia 12 grudnia 1996 r., Air France/Komisja (T‑358/94, Rec, EU:T:1996:194, pkt 38). Po drugie, żaden organ wyżej wymienionej osoby prawnej nie może być zatwierdzany lub powoływany przez państwo, przy czym państwo również nie jest reprezentowane w organach tego podmiotu. Po trzecie, ani forma wyżej wymienionej osoby prawnej, ani jej akcjonariat nie są uregulowane przez ustawę. Po czwarte, państwo nie dysponuje prawem zatwierdzania jego działalności. Po piąte, osoba prawna, o której mowa wyżej, nie jest unormowana rozporządzeniem zatwierdzanym przez państwo, nie podlega również zezwoleniom państwowym czy też konkretnym sankcjom. Po szóste, spory między wyżej wymienioną osobą prawną a dostawcami energii elektrycznej powinny być rozpoznawane przed sądami powszechnymi.

86      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w odniesieniu do przesłanki dotyczącej możliwości przypisania środka, należy zbadać, czy władze publiczne powinny być uznane za zaangażowane w przyjęcie tego środka (zob. podobnie ww. w pkt 58 wyrok Vent De colère, EU:C:2013:851, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).

87      W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że mechanizm pomocy na rzecz ekologicznej energii elektrycznej, jak również mechanizm wyłączenia dla zakładów energochłonnych został ustanowiony na mocy prawa, a konkretnie na mocy zmienionej ÖSG i należy go zatem rozpatrywać jako mechanizm, który może być przypisany państwu. W takich okolicznościach, wbrew temu, co twierdzi Republika Austrii, nie ma konieczności dokonywania dalszej analizy stopnia ewentualnego zintegrowania ÖMAG ze strukturami administracji publicznej, charakteru jego działalności oraz sposobu jej wykonywania na rynku, statusu prawnego tego podmiotu czy stopnia kontroli sprawowanej przez organy publiczne w odniesieniu do jego zarządzania. W każdym razie stwierdzono już w ramach badania części pierwszej niniejszego zarzutu, że ÖMAG był zintegrowany ze strukturą unormowaną przez ustawodawcę austriackiego, przewidującą nie tylko charakter jego działalności oraz konkretny sposób jej wykonania, ale także kontrolę przeprowadzaną ex post przez właściwe jednostki państwowe, a w dodatku określającą w z góry ustalony i szczegółowy sposób zakres swobody ÖMAG w wykonywaniu koncesji, wobec czego nie można uznać, iż jednostka ta jest operatorem prywatnym działającym swobodnie w celu osiągnięcia zysku na konkurencyjnym rynku.

88      W konsekwencji należy także oddalić część drugą zarzutu pierwszego i w rezultacie zarzut pierwszy w całości.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE z tego powodu, że Komisja naruszyła prawo poprzez stwierdzenie, że sporny mechanizm jest selektywny

89      Republika Austrii stawia tezę, że kryterium selektywności odróżnia ogólne środki polityki gospodarczej od pomocy państwa. Ta ostatnia ma miejsce wówczas, gdy przepis krajowy może sprzyjać niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów w porównaniu z innymi, znajdującymi się, w świetle celu tego systemu, w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej (wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., GIL Insurance i in., C‑308/01, Rec, EU:C:2004:252, pkt 68). Zdaniem Republiki Austrii analizę selektywności danego środka mogącego stanowić pomoc państwa przeprowadza się wieloetapowo. Należałoby najpierw ustalić, co jest systemem referencyjnym, następnie stwierdzić istnienie odstępstwa od tego systemu i wreszcie przeanalizować możliwość uzasadnienia tego odstępstwa w oparciu o charakter i logikę rzeczonego systemu.

90      W pierwszym rzędzie zatem należy zastanowić się zdaniem Republiki Austrii, czy § 22c zmienionej ÖSG może rzeczywiście być uznany za „wyjątek” na tle „systemu referencyjnego”. Państwo to opiera swoją argumentację zwłaszcza na wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., Niderlandy/Komisja (T‑233/04, Zb.Orz., EU:T:2008:102).

91      W drugim rzędzie zdaniem Republiki Austrii, nawet gdyby Sąd miał uznać, że mechanizm ustanowiony przez § 22c zmienionej ÖSG prowadzi do odstępstwa na tle układu systemu referencyjnego, odstępstwo to jest uzasadnione logiką i wewnętrzną budową systemu. System ten ma bowiem na celu rozdział w sposób zrównoważony ciężaru finansowania ekologicznej energii elektrycznej między grupy odbiorców, uwzględniając logikę wynikającą z dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283, s. 51 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 9, t. 1, s. 405, zwanej dalej także „dyrektywą w sprawie opodatkowania energii”). Republika Austrii odsyła zwłaszcza do wcześniejszych porównywalnych postępowań przed Komisją (N 271/2006 w sprawie „Tax Relief for Supply of surplus Heating” w Danii i N 820/2006 w sprawie „ulg podatkowych dla dużych odbiorców energii” w Niemczech).

92      W trzecim rzędzie Republika Austrii twierdzi, że § 22c zmienionej ÖSG nie jest selektywny „de iure”, gdyż system wyrównawczy ma zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw, bez względu na ich wielkość lub sektor działalności. Nie istnieje również selektywność „de facto”. Państwo to wysuwa tezę, że ze względu na brak selektywności sporny mechanizm nie stanowi pomocy państwa (państwo to nawiązuje do wyroku z dnia 8 listopada 2001 r., Adria-Wien Pipeline i Wietersdorfer & Peggauer Zementwerke, C‑143/99, Rec, EU:C:2001:598, pkt 36).

93      Na wstępie należy zaznaczyć, że chociaż niektóre argumenty Republiki Austrii można zrozumieć jako odnoszące się do kwestii samego istnienia korzyści wynikającej z zastosowania wyłączenia przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG, główna podstawa zarzutu drugiego zgłoszonego przez to państwo dotyczy zasadniczo braku selektywności takiej korzyści. W każdym razie Sąd uznaje za stosowne zbadanie tych dwóch kwestii łącznie.

94      W odniesieniu w pierwszym rzędzie do istnienia korzyści, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pojęcie pomocy jest bardziej ogólne niż pojęcie subwencji, zważywszy, iż obejmuje ono nie tylko świadczenia pozytywne, takie jak same subwencje, ale również interwencje państwa, które w różnych formach zmniejszają obciążenia, jakim zazwyczaj podlega budżet przedsiębiorstwa, i które, nie będąc subwencjami w ścisłym znaczeniu tego słowa, mają taki sam charakter i identyczne skutki. Poza tym, co się tyczy dziedziny podatków, Trybunał wyjaśnił, że instrument, poprzez który władze publiczne przyznają niektórym przedsiębiorstwom zwolnienie podatkowe, co stawia jego beneficjentów w korzystniejszej sytuacji finansowej od innych podatników, stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Podobnie pomoc państwa może stanowić środek polegający na przyznaniu niektórym przedsiębiorstwom ulgi podatkowej lub odroczenia płatności podatku, który byłby inaczej należny (zob. podobnie ww. w pkt 68 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:T:2012:110, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

95      W drugim rzędzie, co się tyczy selektywnego charakteru korzyści, należy zbadać, czy w ramach danego systemu prawnego środek państwowy może sprzyjać „niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami znajdującymi się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej, jeśli chodzi o cel realizowany przez dany środek (zob. podobnie ww. w pkt 68 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:T:2012:110, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

96      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcie pomocy państwa nie obejmuje środków państwowych różnicujących przedsiębiorstwa, a zatem selektywnych a priori, w wypadku gdy różnicowanie to wynika z charakteru lub struktury systemu podatkowego, w który środki te się wpisują (zob. podobnie wyrok z dnia 22 grudnia 2008 r., British Aggregates/Komisja, C‑487/06 P, Zb.Orz. EU:C:2008:757, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo). Trybunał uściślił, iż zainteresowane państwo członkowskie może wykazać, że dany środek wynika bezpośrednio z zasad leżących u podstaw jego systemu podatkowego lub z zasad przewodnich tego systemu oraz że w tym zakresie należy dokonać rozróżnienia pomiędzy celami przypisanymi szczególnemu systemowi podatkowemu oraz celami względem niego zewnętrznymi – z jednej strony, a mechanizmami nierozłącznie związanymi z samym systemem podatkowym, które są niezbędne dla osiągnięcia tych celów – z drugiej strony. Wpisujące się bowiem w system opodatkowania zwolnienia wynikające z celu, który nie jest właściwy temu systemowi, podlegają także wymogom wynikającym z art. 107 ust. 1 TFUE (zob. podobnie ww. w pkt 48 wyrok British Aggregates/Komisja, pkt 68, EU:T:2012:110 i przytoczone tam orzecznictwo).

97      Ponadto, zgodnie z orzecznictwem, w celu dokonania oceny selektywnego charakteru korzyści przyznanej przez środek o charakterze podatkowy określenie ram odniesienia nabiera większej wagi, ponieważ samo istnienie korzyści może być stwierdzone tylko w porównaniu z tak zwanym opodatkowaniem „normalnym”. A zatem do uznania środka podatkowego za „selektywny” konieczne jest najpierw zidentyfikowanie i zbadanie reżimu podatkowego, który jest powszechny lub „normalny” w danym państwie członkowskim. To właśnie na tle tego powszechnego lub „normalnego” reżimu podatkowego należy następnie ocenić i ustalić ewentualny selektywny charakter korzyści przysparzanych przez rozpatrywany środek podatkowy, wykazując, że ustanawia on odstępstwo od systemu powszechnego, ponieważ wprowadza zróżnicowanie podmiotów gospodarczych znajdujących się, w świetle celu wyznaczonego systemowi podatkowemu danego państwa członkowskiego, w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej (zob. podobnie ww. w pkt 68 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:T:2012:110, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

98      Należy również zaznaczyć, że Trybunał wielokrotnie orzekł, iż cel realizowany przez wykorzystanie środków państwowych nie jest wystarczający do tego, aby wykluczyć sklasyfikowanie ich jako „pomocy” w rozumieniu art. 107 TFUE (zob. podobnie ww. w pkt 96 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:C:2008:757, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo). Artykuł 107 ust. 1 TFUE nie wprowadza bowiem rozróżnienia interwencji państwa według ich przyczyn lub celów, lecz definiuje je ze względu na ich skutki (zob. podobnie ww. w pkt 96 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:C:2008:757, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo). Wyżej wymienione postanowienie definiuje zatem interwencje państwa niezależnie od technik zastosowanych przez państwa członkowskie Unii w celu ich wdrożenia (zob. podobnie ww. w pkt 96 wyrok British Aggregates/Komisja, EU:C:2008:757, pkt 89 i przytoczone tam orzecznictwo).

99      Wreszcie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem także okoliczność, iż liczba przedsiębiorstw, które mogą domagać się przyznania danego środka, jest znacząca, czy też że przedsiębiorstwa te należą do różnych sektorów działalności, nie wystarcza, by podać w wątpliwość selektywny charakter tego środka, a zatem by wykluczyć sklasyfikowanie go jako pomoc państwa (zob. ww. w pkt 92 wyrok Adria‑Wien Pipeline i Wietersdorfer & Peggauer Zementwerke, EU:C:2001:598, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo). W wypadku gdy rozpatrywany środek podlega obiektywnym kryteriom stosowania horyzontalnego, okoliczność ta nie podważa także jego selektywnego charakteru, gdyż umożliwia ona jedynie wykazanie, że sporna pomoc stanowi część systemu pomocy, a nie pomoc indywidualną (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lutego 2003 r., Hiszpania/Komisja, C‑409/00, Rec, EU:C:2003:92, pkt 49).

100    W rozpatrywanej sprawie – przypomniawszy istotną część zaskarżonej decyzji – należałoby ustalić kryteria wyznaczające system „normalny” przewidziany zmienioną ÖSG.

101    W tym względzie, jak wynika z części zaskarżonej decyzji dotyczącej „korzyści”, ale także z tej części, gdzie analizowane są „zasoby państwowe i możliwość przypisania ich państwu”, Komisja przystępuje do zrównania całej zmienionej ÖSG w postaci, w jakiej została zgłoszona, z systemem podatkowym, w ramach którego korzyść wynikałaby zasadniczo z całkowitego lub częściowego zwolnienia z opłaty regulacyjnej (zob. podobnie w szczególności motywy 55, 64 i 68–70 zaskarżonej decyzji).

102    Następnie w części dotyczącej selektywności korzyści, czyli w motywach 88–103 zaskarżonej decyzji, Komisja stwierdza zasadniczo, że sporny mechanizm w zakresie, w jakim dotyczy korzyści przewidzianej w § 22c zmienionej ÖSG, jest selektywny z tego powodu, że chociaż z mechanizmu tego może skorzystać każde przedsiębiorstwo, które w wyniku uiszczonej przez nie wpłaty na wsparcie ekologicznej energii elektrycznej ponosi koszty przewyższające próg 0,5% wartości ich produkcji netto, to pozostaje on de facto zarezerwowany dla pewnej kategorii przedsiębiorstw, a mianowicie dla zakładów energochłonnych, działających przede wszystkim w sektorze produkcji towarów. Z tego powodu mechanizm ten uniemożliwia skorzystanie z niego przez niektóre inne przedsiębiorstwa położone na terytorium Austrii.

103    W szczególności w odniesieniu do faktu skupiania się na pewnych przedsiębiorstwach wynikającej ze spornego mechanizmu korzyści, Komisja wskazuje w motywie 101 zaskarżonej decyzji, co następuje:

„W postępowaniu wyjaśniającym Komisja ustaliła, że zgłoszony program [mechanizm] skupiał się głównie na kilku zaledwie przedsiębiorstwach, z których większość zajmowała się produkcją towarów. Dnia 9 września 2010 r. [Republika Austrii] przedstawiła dane zebrane na podstawie aktualnie stosowanego programu [mechanizmu], tj. przy intensywności pomocy poniżej progów powodujących obowiązek zgłoszenia. Zgodnie z tymi informacjami spośród około 300 000 austriackich przedsiębiorstw o świadczenia w ramach programu ubiegało się jedynie około 2000, czyli mniej niż 1% wszystkich austriackich przedsiębiorstw. W czasie stosowania programu około 66% świadczeń skierowano do przedsiębiorstw działających w dziedzinie „produkcji towarów” [nawiązanie do faktu, że w tym sektorze gospodarki zachodzi dalsze skupianie się na podsektorach takich jak produkcja drewna, papieru, produktów spożywczych, szkła, ceramiki, metali i produktów chemicznych]. Komisja zauważa, że jeśli [Republika Austrii] miałaby zwiększyć intensywność pomocy ponad progi de minimis, w oparciu o które program [mechanizm] tymczasowo funkcjonuje, środek najprawdopodobniej jeszcze bardziej skoncentrowałby się na przedsiębiorstwach działających w dziedzinie produkcji towarów. Świadczy o tym fakt, że na podstawie informacji dostarczonych przez [Republikę Austrii] tylko 12 przedsiębiorstw skorzystałoby z intensywności pomocy wyższej niż w ramach aktualnej wersji programu [mechanizmu] i że spośród nich tylko dwa działają w sektorze transportu, podczas gdy 10 jest zaangażowanych w produkcję towarów [nawiązanie do pisma Republiki Austrii z dnia 9 września 2010 r. zawierającego odpowiedzi na pytania Komisji z dnia 19 lipca 2010 r., s. 17 i tabela 5, także s. 17]”.

104    W motywie 102 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza, że zgłoszony mechanizm nie przyniesie żadnych korzyści lub przyniesie niewielkie korzyści niektórym sektorom gospodarki austriackiej, natomiast sprzyja on głównie przedsiębiorstwom należącym do jednego sektora gospodarki, mianowicie do działu produkcji towarów.

105    W tym względzie należy przede wszystkim przeanalizować twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którymi zasadniczo § 22c zmienionej ÖSG nie może być uznany za „wyjątek” na tle „systemu referencyjnego” stanowiącego pozostałą część rzeczonej ustawy lub tak czy inaczej jest uzasadniony charakterem systemu.

106    Należy jednak uznać w ślad za Komisją, iż nie istnieje jedność przedmiotu i celu między ogólnym systemem przewidzianym przez zmienioną ÖSG w ujęciu całościowym a konkretnym przepisem zawartym w § 22c tej ustawy, pozwalająca uznać, iż przepis ten stanowi integralną część ogólnego systemu, a nie szczególne wyłączenie przewidziane w ramach takiego systemu.

107    Jak przypomniano bowiem w pkt 32 powyżej, Republika Austrii w drodze zmienionej ÖSG zamierzała osiągnąć przewidziany w dyrektywie o źródłach energii odnawialnej obowiązkowy cel krajowy w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto. W tym celu przewidziano mechanizm mający na celu zużycie całości ekologicznej energii elektrycznej produkowanej w Austrii, polegający na ustanowionym w §§ 19–22c zmienionej ÖSG obowiązku, aby wszyscy dostawcy energii elektrycznej zakupili od ÖMAG całość ekologicznej energii elektrycznej po cenie rozliczeniowej wyższej od ceny rynkowej. Rzeczony obowiązek prowadzi następnie do tego, że owi dostawcy wymagają – w celu przeniesienia dodatkowych kosztów odpowiadających różnicy między ceną rozliczeniową a ceną rynkową energii elektrycznej – aby wszystkie nieobjęte wyłączeniem przedsiębiorstwa będące odbiorcami energii w Austrii, uiszczały dopłatę do ceny za energię elektryczną, a mianowicie, aby ponosiły „dodatkowe koszty związane z ekologiczną energią elektryczną” (zob. także motyw 107 zaskarżonej decyzji).

108    Tymczasem należy stwierdzić, że ten ogólny system przewidziany w zmienionej ÖSG – który zresztą jako taki nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, ponieważ Komisja nie uznała pomocy dla producentów ekologicznej energii elektrycznej za niezgodną z rynkiem wewnętrznym (zob. pkt 6, 14, 15 powyżej) – różni się, jeśli chodzi o jego immanentny cel ekologiczny od mechanizmu przedstawionego przez Republikę Austrii w celu uzasadnienia wyłączenia przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG.

109    W odniesieniu to tego ostatniego aspektu Republika Austrii wielokrotnie twierdziła bowiem, zarówno w trakcie postępowania administracyjnego, jak i przed Sądem, że środek przewidujący pułap wpłat zakładów energochłonnych miał na celu „sprawienie, żeby obciążenia, które pociągał za sobą [system pomocy na rzecz ekologicznej energii elektrycznej] były możliwe do udźwignięcia z perspektywy polityki gospodarczej i przemysłowej […]”, oraz ochronę przedsiębiorstw szczególnie dotkniętych wprowadzeniem tego systemu. Państwo to uważa zwłaszcza, że zakłady energochłonne były szczególnie wystawione na konkurencję międzynarodową i że dodatkowa opłata na ekologiczną energię elektryczną prowadziła do wytworzenia niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w stosunku do państw trzecich oraz w stosunku do innych państw członkowskich Unii, które nie zobowiązywały odbiorców energii elektrycznej do wpłat pieniężnych na finansowanie ekologicznej energii elektrycznej lub które także przewidziały pułap wpłat dla zakładów energochłonnych. Państwo to odesłało poza tym do systemów istniejących w Niemczech, Szwajcarii oraz we Francji. W konsekwencji zdaniem Republiki Austrii, chociaż ogólny system przewidziany w zmienionej ÖSG prowadził do stworzenia niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, którą dotknięte były wszystkie przedsiębiorstwa austriackie, niektóre z nich były bardziej dotknięte od innych. Właśnie w celu zaradzenia tej sytuacji pułap wpłat przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG zmierzał do zmniejszenia „nieproporcjonalnej” niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, w której znalazłyby się zakłady energochłonne. W ostatecznym rozrachunku nie chodziło zdaniem Republiki Austrii o stworzenie korzystniejszej sytuacji konkurencyjnej dla owych zakładów, ale jedynie o wyrównanie lub ograniczenie istniejącej niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej (zob. także motywy 106 i 107 in fine zaskarżonej decyzji). Mając na względzie wcześniejsze rozważania, należy uznać, że sporne wyłączenie miało na celu osiągnięcie innego celu niż cel wyznaczony dla samej zmienionej ÖSG, niezależnie od faktu, że „płatność wyrównawcza”, przewidziana w rzeczonym wyłączeniu dla zakładów energochłonnych, która jest przeznaczona na współfinansowanie pomocy na rzecz ekologicznej energii elektrycznej, może mieć pewne pośrednie pozytywne skutki dla środowiska.

110    Wobec powyższego ramy odniesienia stanowiące „normalny” system podatkowy – na tle którego istnienie ewentualnych korzyści o charakterze selektywnym przyznanych niektórym uczestnikom rynku powinno zostać ustalone zgodnie z ww. w pkt 68 orzeczeniem British Aggregates/Komisja (EU:T:2012:110, a w szczególności pkt 49) – jest ukształtowany przez ÖSG zmienioną tak, aby ustanowiła system pomocy na rzecz wytwarzania ekologicznej energii elektrycznej, przewidujący zobowiązania mające zastosowanie do wszystkich dostawców energii elektrycznej i do będących odbiorcami energii elektrycznej przedsiębiorstw w Austrii, na tle którego § 22c zmienionej ÖSG stanowi wyjątek.

111    W odniesieniu do tego wyjątku należy w pierwszym rzędzie oddalić ogólne twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którymi nie stanowi on korzyści, a jedynie zmniejsza „niekorzystną sytuację konkurencyjną”, w której znalazłyby się przedsiębiorstwa austriackie, a w szczególności austriackie zakłady energochłonne.

112    Ponieważ bezsporne jest, że zmieniona ÖSG stanowi uregulowanie wywołujące skutki, które mogą powodować powstanie kosztu obciążającego w normalnych warunkach budżet przedsiębiorstwa będącego odbiorcą energii elektrycznej w Austrii, należy stwierdzić, po pierwsze, że rezygnacja w przypadku Republiki Austrii z wymagania części dodatkowych kosztów związanych z zakupem ekologicznej energii elektrycznej, poprzez ograniczenie – do stałego pułapu – wpłat austriackich zakładów energochłonnych na poczet przewidzianego systemu, stanowi zmniejszenie kosztów tych zakładów, które w normalnych warunkach obciążałyby ich budżet. W konsekwencji chodzi z pewnością o korzyść, z której zakłady te korzystają na tle innych przedsiębiorstw będących odbiorcami energii elektrycznej w Austrii (zob. podobnie wyrok z dnia 3 marca 2005 r., Heiser, C‑172/03, Zb.Orz., EU:C:2005:130, pkt 38).

113    Ponadto należy zaznaczyć w tym względzie, że chociaż Republika Austrii podkreśliła w odpowiedzi na pytania Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania, że stały pułap, o którym mowa w pkt 112 powyżej, lub też innymi słowy płatność wyrównawcza, którą uiszczają zakłady energochłonne, mogła zostać zmieniona w zakresie, w jakim właściwy federalny minister Austrii miał prawo, pod pewnymi warunkami, dokonać podwyżki rzeczonej płatności wyrównawczej powyżej 0,5% wartości netto produkcji tych zakładów za poprzedni rok, państwo to nie stwierdziło jednak, że owa zmiana zmniejszyłaby korzyść przyznaną rzeczonym zakładom w ten sposób, że zostałaby ona całkowicie zniwelowana w szczególności poprzez zlikwidowanie bądź zminimalizowanie różnicy między rzeczoną płatnością wyrównawczą a płatnościami, które owe zakłady byłyby zobowiązane wnieść zgodnie ze zmienioną ÖSG w braku jakiegokolwiek wyłączenia w postaci przewidzianej w § 22c tej ustawy. Poza tym istotne jest w tym kontekście uzupełnienie, że jak wynika zarówno z wyżej wymienionego przepisu, jak i z odpowiedzi Republiki Austrii na pytania Sądu, wyłączenie na rzecz zakładów energochłonnych może nawet mieć negatywne skutki dla grup płatników wspierających ekologiczną energię elektryczną, którymi są odbiorcy energii elektrycznej niemogący korzystać z rzeczonego wyłączenia, a to z powodu większej opłaty finansowej, którą muszą ponieść. Wzmacnia to zatem efekt korzyści przyznanej zakładom energochłonnym.

114    Po drugie, należy stwierdzić, że zakładając nawet, iż środek w postaci pułapu rozpatrywanej wpłaty miał na celu wyrównanie niekorzystnej sytuacji, do której nawiązywała Republika Austrii w swoich wyjaśnieniach, takiego środka nie można w żadnym razie uzasadnić faktem, że zmierza on do wyeliminowania istniejących na rynku wspólnotowym energii elektrycznej zakłóceń konkurencji.

115    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem okoliczność, iż państwo członkowskie Unii dąży przez zastosowanie jednostronnych działań do zbliżenia warunków konkurencji istniejących w danym sektorze gospodarczym do warunków panujących w innych państwach członkowskich Unii, nie pozbawia tych działań charakteru pomocy (zob. ww. w pkt 112 wyrok Heiser, EU:C:2005:130, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

116    Podobnie należy oddalić jako nieudowodnione twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którymi sporne wyłączenie jest niezbędne w celu stworzenia zrównoważonego systemu względem różnych uczestniczących w nim przedsiębiorstw, przewidującego „możliwe do udźwignięcia” obowiązki zwłaszcza w kontekście ich ciężaru gospodarczego i przemysłowego. Republika Austrii nie przedstawiła bowiem wystarczająco konkretnych informacji w celu udowodnienia, że uogólnione zastosowanie względem wszystkich przedsiębiorstw będących odbiorcami energii elektrycznej – równoważnej stopy dodatkowych kosztów z tytułu ekologicznej energii elektrycznej, wprost proporcjonalnej do poziomu zużycia energii, powinno zostać ocenione bądź jako niesprawiedliwe, bądź jako niemożliwe do udźwignięcia przez podmioty, których to dotyczy. W tym względzie, chociaż z niektórych pism Republiki Austrii skierowanych do Komisji w trakcie postępowania administracyjnego, takich jak pisma z dnia 8 października i z dnia 22 grudnia 2009 r., jak również pisma z dnia 22 kwietnia, z dnia 13 września lub z dnia 30 grudnia 2010 r., wynika, że uważała ona, iż cele wyznaczone przez zmienioną ÖSG mogą zostać osiągnięte jedynie przy rozdzieleniu kosztów tak, aby dały się udźwignąć w wymiarze społecznym, gospodarczym oraz mając na względzie politykę przemysłową tego państwa, należy zaznaczyć, że są to twierdzenia o charakterze deklaratoryjnym, niemogące samoistnie sprawić, że struktura ustawodawstwa – stawiająca w gorszym położeniu dużą część przedsiębiorstw działających w Austrii – stanie się zgodna z prawem Unii. To samo tyczyłoby sytuacji, w której pewne twierdzenia Republiki Austrii należałoby rozumieć jako nawiązujące do możliwości ułatwienia przyjęcia zmienionej ÖSG w ramach krajowego postępowania ustawodawczego dzięki wyłączeniu przewidzianemu w spornym w niniejszej sprawie § 22c zmienionej ÖSG.

117    Nie chodzi zatem o sytuację, o której mowa w pkt 48 ww. w pkt 68 wyroku British Aggregates/Komisja (EU:T:2012:110), zgodnie z którym przesłanki selektywności nie spełnia środek, który – jakkolwiek stanowi korzyść dla jego beneficjenta – uzasadniony jest charakterem lub ogólną strukturą systemu podatkowego, w który środek ten się wpisuje. W szczególności nie zostało udowodnione, że sporny mechanizm wyłączenia wynika bezpośrednio z zasad leżących u podstaw austriackiego systemu podatkowego lub z przewodnich zasad tego systemu lub też że jest on niezbędny do zagwarantowania jego sprawiedliwego charakteru. W tym względzie tymczasem, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, to państwo członkowskie, które ustanawiało tego rodzaju rozróżnienie pomiędzy przedsiębiorstwami w zakresie opłat, winno wykazać, iż rozróżnienie to jest faktycznie uzasadnione charakterem i strukturą danego systemu (zob. podobnie wyrok z dnia 8 września 2011 r., Komisja/Niderlandy, C‑279/08 P, Zb.Orz., EU:C:2011:551, w szczególności pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo). W tym kontekście Sąd nie może również uznać za wystarczające różnego rodzaju przedstawionych na rozprawie ogólnych twierdzeń Republiki Austrii, które w nawiązaniu do akt postępowania administracyjnego i do akt postępowania przed Sądem podkreślają okoliczność, że rozpatrywane wyłączenie jest częścią pakietu ustawodawczego niezbędnego w celu przeprowadzenia reformy ustawodawczej, która miała miejsce w 2008 r. w Austrii.

118    Wreszcie należy ponownie podkreślić, że zgodnie z ww. w pkt 96 wyrokiem British Aggregates/Komisja (EU:C:2008:757, pkt 86) przyjęcie, iż państwa członkowskie Unii, wyważając różne istniejące interesy, mają swobodę w określaniu priorytetów w dziedzinie ochrony środowiska oraz w konsekwencji w określaniu towarów lub usług, które postanawiają obciążyć podatkiem ekologicznym, z takim skutkiem, że okoliczność, iż podobny podatek nie ma zastosowania do całości działalności podobnego typu i o porównywalnym wpływie na środowisko, nie pozwalałaby uznać, że w odniesieniu do typów działalności nieobjętych podatkiem ekologicznym powstaje korzyść o charakterze selektywnym, byłoby naruszeniem art. 107 ust. 1 TFUE.

119    W drugim rzędzie należy oddalić jako nieuzasadnione twierdzenia Republiki Austrii, poparte pewnymi faktami, przedstawionymi w celu udowodnienia, że sporny mechanizm de facto nie ma charakteru selektywnego. Przede wszystkim, jak przypomniano w pkt 99 powyżej, okoliczność, że liczba przedsiębiorstw, które mogą skorzystać z danego wyłączenia, jest znacząca, czy też okoliczność, że przedsiębiorstwa te należą do różnych sektorów działalności, nie wystarcza, by podać w wątpliwość selektywny charakter tego środka, a zatem by wykluczyć sklasyfikowanie go jako pomocy państwa. Podobnie okoliczność, że rozpatrywany środek podlega „obiektywnym” kryteriom stosowania horyzontalnego, również nie jest w tym względzie rozstrzygająca.

120    Następnie należy stwierdzić, że okoliczności faktyczne przedstawione przez Republikę Austrii w trakcie postępowania administracyjnego przed Komisją, a następnie przed Sądem, potwierdzają jedynie selektywny charakter spornego mechanizmu. Nawet jeśli bowiem, w ślad za Republiką Austrii, można przyznać, że w zasadzie każde przedsiębiorstwo bez wyjątku, niezależnie od jego rozmiaru oraz przedmiotu działalności może hipotetycznie stać się zakładem energochłonnym w rozumieniu § 22c zmienionej ÖSG, z danych przedstawionych w postaci tabeli wynika, że w rzeczywistości jedynie niewielka część przedsiębiorstw działających w Austrii wydaje się móc faktycznie korzystać ze spornego wyłączenia, mimo że należą do różnych sektorów działalności.

121    Sąd stwierdza zatem, że chociaż z przedstawionych przez Republikę Austrii tabel rzeczywiście wynika, że wyżej wspomniane przedsiębiorstwa należą do ponad 19 sektorów, można również na tej podstawie wysnuć wniosek, że zakłady energochłonne w znacznej większości są skupione w pewnych sektorach takich jak produkcja towarów, handel oraz naprawa pojazdów, hotelarstwo i gastronomia, jak też sektor gospodarki wodnej, ściekowej oraz przetwarzania odpadów. Następnie nawet w ramach sektora produkcji towarów istnieje możliwość wyznaczenia podsektorów skupiających zwłaszcza rzeczone zakłady energochłonne.

122    Mając na uwadze całość powyższych rozważań, Komisja słusznie uznała, że sporny mechanizm jest selektywny w zakresie, w jakim wprowadza rozróżnienie między przedsiębiorstwami znajdującymi się względem wyznaczonego celu w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej, przy czym rozróżnienie to nie wynika z charakteru i struktury rozpatrywanego systemu opłat. Jedynie bowiem austriackim zakładom energochłonnym przysługuje owa korzyść polegająca na możliwości ograniczenia ich obciążeń związanych z zakupem ekologicznej energii elektrycznej do 0,5% wartości ich produkcji netto, natomiast pozostałe austriackie przedsiębiorstwa będące odbiorcami energii elektrycznej nie mają takich możliwości.

123    Wniosku tego nie mogą podważyć rozmaite nawiązania Republiki Austrii do wcześniejszej praktyki decyzyjnej Komisji.

124    W tym względzie należy po pierwsze zaznaczyć, że w swoich twierdzeniach Republika Austrii odsyła zasadniczo do zasady równego traktowania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada ta wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione w sposób obiektywny (zob. podobnie wyrok z dnia 18 stycznia 2012 r., Djebel – SGPS/Komisja, T‑422/07, Zb.Orz., EU:T:2012:11, pkt 202).

125    Poza tym w wymiarze bardziej ogólnym należy przypomnieć, że pojęcie pomocy państwa odpowiada obiektywnej sytuacji, która podlega ocenie według stanu na dzień podjęcia przez Komisję decyzji. Powody, dla których Komisja dokonała odmiennej oceny sytuacji w jakiejś wcześniejszej decyzji, nie mogą mieć zatem wpływu na ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 20 maja 2010 r., Todaro Nunziatina & C., C‑138/09, Zb.Orz. EU:C:2010:291, pkt 21; ww. w pkt 124 wyrok Djebel – SGPS/Komisja, EU:T:2012:11, pkt 199). Należy także zaznaczyć, że Komisja nie jest pozbawiona możliwości określenia surowszych przesłanek zgodności z prawem, jeśli wymagają tego zmiany zachodzące na rynku wewnętrznym oraz cel zapewnienia niezakłóconej konkurencji na tym rynku (zob. ww. w pkt 124 wyrok Djebel, EU:T:2012:11, pkt 200 i przytoczone tam orzecznictwo).

126    W niniejszym przypadku należy najpierw stwierdzić, że dwie decyzje Komisji przytoczone przez Republikę Austrii, a mianowicie decyzja odnosząca się do programu duńskiego, rozpatrywanego w sprawie N 271/2006, przyjęta w dniu 20 grudnia 2006 r., oraz decyzja dotycząca programu niemieckiego, rozpatrywanego w sprawie N 820/2006, przyjęta w dniu 7 lutego 2007 r., zostały przyjęte, zanim Trybunał wydał ww. w pkt 96 wyrok British Aggregates/Komisja, (EU:C:2008:757), zawierający istotne wskazówki co do wykładni w dziedzinie podatków związanych z sektorem ochrony środowiska. Te dwie wyżej wymienione decyzje Komisji nie mają zatem wpływu na ważność zaskarżonej decyzji, ponieważ stosuje ona wskazówki interpretacyjne udzielone przez Trybunał w odniesieniu do spornych kwestii.

127    W tych okolicznościach Sąd stwierdza jedynie uzupełniająco, iż żadnego z istotnych elementów wspomnianego systemu duńskiego i niemieckiego nie można porównać do sytuacji rozpatrywanej w niniejszej sprawie.

128    W szczególności w odniesieniu do programu duńskiego będącego przedmiotem decyzji Komisji w sprawie N 271/2006 należy zaznaczyć, że miał on na celu, jak podkreśliła Komisja zwłaszcza w motywie 109 zaskarżonej decyzji, zniwelowanie korzyści przysługującej zakładom energochłonnym w Danii, wynikającej z faktu, że owe zakłady uiszczały mniejsze podatki od źródeł energii, aby zapewnić spójność systemu podatkowego. Poprzez opodatkowanie nadwyżki energii cieplnej wytwarzanej przez przedsiębiorstwa przemysłowe Dania zamierzała zatem zagwarantować, iż przedsiębiorstwa te nie mogły oferować wyprodukowanego ciepła po cenie niższej od ceny oferowanej przez centrale kogeneracji o dużej wydajności energetycznej. Poza tym w replice Republika Austrii nie zawarła argumentów podważających ważność stanowiska Komisji, która stwierdziła, że dodatkowa różnica polegała na tym, że system duński, w przeciwieństwie do niniejszego przypadku, dotyczył bez wyjątku wszystkich przedsiębiorstw przemysłowych produkujących i sprzedających określony rodzaj energii, a mianowicie energię związaną z wytworzoną nadwyżką energii cieplnej. Komisja podkreśliła zwłaszcza w tym względzie, że wszystkie przedsiębiorstwa miały możliwość wyboru między odprowadzaniem stałego podatku bądź odprowadzaniem procentowego podatku w wysokości zależnej od ceny sprzedaży.

129    Jeśli chodzi o system niemiecki, będący przedmiotem decyzji Komisji w sprawie N 820/2006, należy zaznaczyć, że Republika Austrii nie zareagowała na argument Komisji, zgodnie z którym sporna w tej sprawie „ulga podatkowa” obejmująca produkty uwzględniające podwójne wykorzystanie energii używane do celów innych niż grzewcze lub jako paliwo oraz do procesów mineralogicznych dotyczyła zwolnienia podatkowego, którego podstawą prawną był bezpośrednio art. 2 ust. 4 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii, który wykluczał wyżej wymienione produkty energetyczne z zakresu stosowania tej dyrektywy (zob. podobnie motyw 109 zaskarżonej decyzji). Komisja poza tym słusznie podkreśliła, że ramy odniesienia, a mianowicie transpozycja wyżej wymienionej dyrektywy, miały na celu opodatkowanie produktów energetycznych używanych do celów grzewczych lub jako paliwo. Prawidłowa jest również teza Komisji przedstawiona w celu podkreślenia różnicy z niniejszą sprawą, iż rozpatrywanego wyłączenia dokonano w oparciu o motyw 22 rzeczonej dyrektywy, przy czym były one uzasadnione wewnętrzną logiką oraz samym charakterem analizowanego systemu podatkowego.

130    W konsekwencji, w każdym razie, żadnej ze spraw prowadzonych przez Komisję, a mianowicie sprawy N 271/2006 ani sprawy N 820/2006, nie można uznać za podobne do niniejszej sprawy. Nie można zatem czynić zarzutu Komisji, iż nie potraktowała tych spraw w jednakowy sposób.

131    Mając na uwadze całość powyższych rozważań, należy oddalić zarzut drugi jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE i przekroczenia uprawnień

132    Zdaniem Republiki Austrii, nawet jeśli uznać, że omawiany mechanizm stanowi pomoc państwa, należałoby ponadto ocenić, czy nie jest ono zgodne z prawem Unii na podstawie wyjątków dyskrecjonalnych na mocy art. 107 ust. 3 TFUE. W tych ramach należałoby zwłaszcza ocenić, czy rzeczony środek mieści się w zakresie stosowania wytycznych lub komunikatów Komisji.

–       W przedmiocie części pierwszej zarzutu trzeciego

133    Republika Austrii twierdzi, że jeśli sporny środek miałby zostać uznany za pomoc państwa, mieściłby się w zakresie stosowania wytycznych w związku z art. 107 ust. 3 TFUE.

134    Republika Austrii twierdzi, że wynikałoby to z zastosowania pkt 151 i nast. wytycznych, gdyż § 22c zmienionej ÖSG spełnia przesłankę „pośredniej” poprawy ochrony środowiska. Z jednej strony bowiem płatność wyrównawcza stanowiąca co najmniej 0,5% wartości produkcji netto za poprzedni rok kalendarzowy zapewnia wręcz bezpośredni wkład na rzecz wspierania ekologicznej energii elektrycznej. Z drugiej strony, w odniesieniu do ograniczenia obciążeń w rozumieniu rzeczonego przepisu, powoduje on jedynie ograniczenie spowodowanej przez zmienioną ÖSG niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, nieproporcjonalnej względem niektórych przedsiębiorstw. Poza tym przepis ten jest koniecznym elementem całościowego pakietu środków i nie należy rozpatrywać go indywidualnie.

135    Republika Austrii następnie wyraża pogląd, iż należy zbadać, czy § 22c zmienionej ÖSG powinien być analizowany przez analogię do rozdziału 4 wytycznych, a w szczególności do ich pkt 152 i 153. Muszą zostać spełnione dwie istotne w tym względzie przesłanki, a mianowicie, po pierwsze, przepisy mające zastosowanie w danym przypadku muszą być w znacznym stopniu porównywalne z przepisami, które mają być zastosowane przez analogię, oraz po drugie, musi istnieć niezgodna z prawem Unii luka. Jeśli chodzi o aspekt porównywalności rozpatrywanych przepisów, Republika Austrii twierdzi zwłaszcza, że sporny mechanizm należy uznać za analogiczny do systemów budżetowych, w szczególności z uwagi na to, że Komisja uwzględniła użycie pojęcia „zasobów państwowych” w odniesieniu do tego mechanizmu oraz że instytucja ta radziła w przeszłości – jako rozwiązanie alternatywne – aby zastosować opłatę lub podatek od energii w celu finansowania ekologicznej energii elektrycznej, w razie potrzeby wraz z przyznaniem zakładom energochłonnym ulg w odniesieniu do rzeczonego podatku bądź rzeczonej opłaty, która byłaby dopuszczalna na podstawie art. 17 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii.

136    Republika Austrii twierdzi, że Komisja przekracza swoje uprawnienia dyskrecjonalne z powodu zastosowania do pozabudżetowego systemu finansowania surowszych kryteriów niż do mającego tożsame cele oraz wywołującego te same skutki gospodarcze i w zakresie konkurencji systemu finansowania z podatków, przy czym instytucja ta ingeruje w ten sposób w wybór systemu finansowania i zaprzecza tym samym wskazówkom wynikającym z jej komunikatu z dnia 31 stycznia 2011 r. Zdaniem Republiki Austrii niezależnie od tego, czy istnieje minimalna stawka określona przez prawo Unii, skutek wywoływany przez cenę rozliczeniową, której dotyczy § 22c zmienionej ÖSG, jest porównywalny ze skutkami wywoływanymi przez podatki za energię. Te dwa systemy przewidują stosowne do zużycia obciążenie finansowe i wywołują zatem te same skutki z punktu widzenia obciążenia z tytułu zużycia energii elektrycznej. Systemy te są zbieżne w zakresie celów polegających na określeniu stosowanej w całej Europie stawki minimalnej dla takich samych produktów oraz co się tyczy skutków gospodarczych i w zakresie konkurencji.

137    Na wstępie należy zaznaczyć, że, jak wynika z zaskarżonej decyzji stwierdziwszy, iż sporny mechanizm stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, gdyż skutkuje zmniejszeniem zasobów państwowych, dzięki czemu zakłady energochłonne uzyskały selektywną korzyść i w konsekwencji mechanizm ten mógł mieć negatywny wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi Unii Europejskiej i zakłócać konkurencję na rynku wewnętrznym (motyw 113), Komisja przystąpiła do oceny zgodności omawianego mechanizmu z rzeczonym rynkiem, stosownie do art. 107 ust. 3 TFUE (motywy 115 i nast.).

138    W tym względzie Komisja stwierdziła w motywie 116 zaskarżonej decyzji, że w sprawach dotyczących pomocy państwa podlegających art. 107 ust. 3 TFUE Komisja posiada szerokie uprawnienia dyskrecjonalne. Komisja ponadto nawiązała w tym względzie do wyroków z dnia 21 marca 1990 r., Belgia/Komisja (C‑142/87, Rec, EU:C:1990:125, pkt 56) i z dnia 11 lipca 1996 r., SFEI i in. (C‑39/94, Rec, EU:C:1996:285, pkt 36). Komisja stwierdziła, że w ramach wykonywania wspomnianych uprawnień dyskrecjonalnych wydała wytyczne i komunikaty określające kryteria uznawania niektórych rodzajów pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie rzeczonego postanowienia TFUE. Zdaniem Komisji zgodnie z utrwalonym orzecznictwem instytucja ta była zobowiązana do przestrzegania wytycznych i komunikatów, które opublikowała w ramach kontroli pomocy państwa, o ile nie odbiegają one od postanowień TFUE i o ile zostały uznane przez państwa członkowskie. W tym względzie Komisja nawiązuje do wyroków: z dnia 24 marca 1993 r., CIFRS i in./Komisja (C‑313/90, Rec, EU:C:1993:111, pkt 36); z dnia 15 października 1996 r., IJssel‑Vliet (C‑311/94, Rec, EU:C:1996:383, pkt 43); z dnia 26 września 2002 r., Hiszpania/Komisja (C‑351/98, Rec, EU:C:2002:530, pkt 53).

139    W rozpatrywanej sprawie Komisja zbadała, po pierwsze, czy sporna pomoc podlega wytycznym, a w szczególności ich rozdziałowi 4, po drugie, czy rzeczona pomoc podlega rozporządzeniu Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającemu niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz.U. L 214, s. 3), i po trzecie, czy pomoc tę można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznych na podstawie art. 107 ust. 3 TFUE.

140    W pierwszym rzędzie, co się tyczy wytycznych, Komisja stwierdziła przede wszystkim, że sporny mechanizm nie mieścił się w zakresie ich stosowania.

141    Komisja oceniła zasadniczo, że chociaż z pkt 151 wytycznych wynika, że ich zakres stosowania obejmuje także środki, które przyczyniają się co najmniej pośrednio do poprawy poziomu ochrony środowiska, żaden z argumentów przedstawionych przez Republikę Austrii nie wykazał, iż miało to miejsce w niniejszym przypadku.

142    Z jednej strony bowiem Komisja uznała za bezzasadny argument Republiki Austrii, zgodnie z którym sporne wyłączenie stanowi niezbędny warunek zapewniający wsparcie polityczne na rzecz podnoszenia ceny rozliczeniowej, co z kolei jest niezbędne do finansowania dalszego rozwoju produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Zdaniem Komisji nie istniał „konieczny” związek między ceną rozliczeniową a zwiększeniem poziomu produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. W tym względzie Komisja podkreśliła zwłaszcza swobodę Republiki Austrii w podjęciu decyzji co do sposobu finansowania zwiększenia poziomu produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, na przykład wykorzystując dochody podatkowe (zob. motywy 122 i 123 zaskarżonej decyzji).

143    Z drugiej strony Komisja uznała, że nie był również zasadny argument Republiki Austrii, zgodnie z którym sporne wyłączenie prowadziło do podwyższenia cen za zużycie energii elektrycznej, zachęcając do bardziej wydajnych działań w dziedzinie energetycznej. Zdaniem Komisji rozpatrywany mechanizm funkcjonuje natomiast jako pułap, w taki sposób, że średnia cena za energię elektryczną płacona przez zakłady energochłonne spadała dla każdej dodatkowej kilowatogodziny zużytej powyżej ustalonego progu (motyw 124 zaskarżonej decyzji).

144    W drugim rzędzie Komisja uznała w motywach 126 i nast. zaskarżonej decyzji, że nawet gdyby sporne wyłączenie mieściło się w zakresie stosowania wytycznych – co nie ma miejsca – nie można byłoby na tej podstawie uznać go za zgodne z rynkiem wewnętrznym, gdyż wyłączenie to nie spełnia wymogów, o których mowa w pkt 4 rzeczonych wytycznych.

145    Po pierwsze, Komisja podkreśliła, że wytyczne, w ramach oceny pomocy, rozróżniają podatki zharmonizowane i niezharmonizowane. Tymczasem „opłata parafiskalna” w postaci ceny rozliczeniowej nie jest podatkiem na ochronę środowiska „zharmonizowanym” na poziomie unijnym (motyw 127 zaskarżonej decyzji). Sporny mechanizm musiałby zatem podlegać ocenie, zdaniem Komisji, w ramach rozdziału 4 rzeczonych wytycznych, w oparciu o obowiązujące przepisy dotyczące „niezharmonizowanych” podatków na ochronę środowiska.

146    Po drugie, Komisja stwierdziła, że w tym kontekście zainteresowane państwo członkowskie powinno przedstawić dokładne informacje dotyczące odpowiednich sektorów i kategorii beneficjentów objętych zwolnieniami lub ulgami, sytuacji głównych beneficjentów w każdym analizowanym sektorze oraz tego, jak podatki mogą przyczynić się do ochrony środowiska (motyw 129 zaskarżonej decyzji). Zdaniem Komisji informacje te powinny pozwolić jej ocenić, czy sporne ulgi i zwolnienia w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska są konieczne i proporcjonalne w rozumieniu definicji tych terminów zawartych w wytycznych. Tymczasem Komisja stwierdziła w motywie 130 zaskarżonej decyzji, że mimo iż instytucja ta zwracała się wielokrotnie do Republiki Austrii o przekazanie wyżej wymienionych informacji, państwo to nie uczyniło zadość jej prośbom. Komisja zwłaszcza nawiązała do swoich pism z dnia 21 czerwca i z dnia 19 lipca 2010 r. W konsekwencji Komisja nie była w stanie ocenić, czy pomoc jest konieczna i proporcjonalna oraz w jaki sposób może się ona przyczyniać do ochrony środowiska.

147    W trzecim rzędzie, zdaniem Komisji, ponieważ sporny mechanizm nie przyczyniał się do ochrony środowiska nawet pośrednio, Komisja przeanalizowała następnie, czy można go było niemniej jednak zatwierdzić przez analogię do rozdziału 4 wytycznych (motywy 131–142 zaskarżonej decyzji).

148    W tym względzie Komisja przypomniała, że rozdział 4 wytycznych przewiduje dwa rodzaje oceny ulg w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska. Po pierwsze, jeśli chodzi o ulgi w podatkach „zharmonizowanych” w ramach dyrektywy w sprawie podatku energetycznego, Komisja stwierdziła, że rzeczone ulgi mogą być uznane za zgodne z rynkiem wewnętrznym bez dalszej analizy pod warunkiem przestrzegania minimalnych poziomów wspólnotowych podatku określonych w rzeczonej dyrektywie. Po drugie, co się tyczy oceny ulg od „niezharmonizowanych” podatków na ochronę środowiska oraz ulg od „zharmonizowanych” podatków od energii, prowadzących do poziomu opodatkowania niższego od minimum określonego w tej dyrektywie, Komisja wskazała, iż bardziej szczegółowe zasady zostały określone w ramach tego rozdziału (motyw 132 zaskarżonej decyzji).

149    Komisja dodała – w odpowiedzi na argument Republiki Austrii, zgodnie z którym instytucja ta może zatwierdzić sporny mechanizm z tego powodu, że beneficjenci płacą przynajmniej minimalne stawki austriackich podatków energetycznych – że nie istnieje precedens dla zastosowania przez analogię do opłat parafiskalnych zasad oceny przewidzianych dla zharmonizowanych podatków energetycznych w rozdziale 4 wytycznych.

150     Następnie, nawiązawszy do orzecznictwa Trybunału dotyczącego stosowania zasad prawnych przez analogię, Komisja stwierdziła, po pierwsze, że omawiane systemy nie są porównywalne (motywy 135, 136 zaskarżonej decyzji) i po drugie, że nie istnieje luka niezgodna z prawem Unii (motywy 137–141 zaskarżonej decyzji).

151    Jeśli chodzi o pierwszy element, Komisja stwierdziła zasadniczo, że sporny mechanizm różni się od systemu przewidzianego dla podatków na ochronę środowiska z tego powodu, że o ile nie ma szczegółowych przepisów w prawie UE dotyczących opłat parafiskalnych, o tyle rzeczony system zawiera takie przepisy w odniesieniu do poboru podatków na ochronę środowiska, w szczególności w zakresie minimalnych poziomów podatków określonych w dyrektywie w sprawie opodatkowania energii oraz w zakresie zwolnień podatkowych określonych w rozdziale 4 wytycznych i w art. 25 rozporządzenia nr 800/2008.

152    Jeśli chodzi o drugi element, Komisja stwierdziła zasadniczo, że nie istnieje niezgodna z prawem Unii luka z tego względu, że wszystkie środki, które nie podlegają wytycznym, mogą stanowić przedmiot analizy na podstawie art. 107 ust. 3 TFUE. Ponadto zdaniem Komisji braku przepisów dotyczących zwolnień z opłat parafiskalnych nie można zapełnić zastosowaniem przez analogię przepisów, którym podlegają na mocy prawa UE ulgi od podatków energetycznych. Podejście, które polegałoby na uznaniu, że minimalny poziom opodatkowania przewidziany w zakresie podatków zharmonizowanych miałby również zastosowanie do opłat parafiskalnych, pociągałoby za sobą użycie tego kryterium odniesienia poza przewidzianym obszarem. Minimalnych stawek w oczywisty sposób nie ustanowiono w celu określenia całkowitego obciążenia, które zakłady energochłonne powinny ponosić w wyniku środków regulacyjnych w dziedzinie ochrony środowiska, takich jak w szczególności środki wynikające z mechanizmów finansowania taryf gwarantowanych (motywy 138, 139 zaskarżonej decyzji).

153    W konsekwencji zdaniem Komisji nie było możliwe wysnucie analogii między spornym mechanizmem a przepisami dotyczącymi oceny ulg od podatków środowiskowych, które zostały zharmonizowane.

154    Należy zaznaczyć najpierw, że Komisja stwierdziła w duplice, iż Republika Austrii podważyła w skardze jedynie niemożność zastosowania przez analogię przewidzianych w wytycznych wyłączeń. W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż ogólne twierdzenie Republiki Austrii dotyczące faktu, iż sporny mechanizm mieści się w zakresie stosowania wytycznych i jest „w konsekwencji zgodny z rynkiem wewnętrznym”, może zostać zrozumiane jako żądanie bezpośredniego zastosowania rzeczonych wytycznych, to jednak konkretne żądania Republiki Austrii dotyczące zastosowania pkt 152 i 153 rzeczonych wytycznych są sformułowane w sposób zmierzający w rzeczywistości jedynie do zastosowania przez analogię wyłączeń przewidzianych w owych wytycznych. Jednak w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma nawet konieczności, by Sąd ustosunkował się do dopuszczalności zawartej w replice argumentacji Republiki Austrii dotyczącej bezpośredniego zastosowania wytycznych; należy tę argumentację odrzucić z przywołanych poniżej powodów, które nie tracą na ważności zarówno w odniesieniu do stosowania bezpośredniego, jak i do stosowania przez analogię.

155    W tym względzie należy zauważyć, że o ile w ramach ustaleń dotyczących możliwości przypisania spornego mechanizmu państwu, zaangażowania zasobów państwowych oraz selektywnego charakteru korzyści wynikającej z rzeczonego mechanizmu Komisja słusznie uwzględniła przede wszystkim zmienioną ÖSG w ujęciu całościowym, a następnie § 22c tej ustawy, jako wyłączenie na tle normalnych ram odniesienia (zob. zarzuty pierwszy i drugi, a w szczególności pkt 97 i nast. powyżej), o tyle – w przeciwieństwie do powyższego – w ocenie możliwości zastosowania wytycznych Komisja zbadała jedynie wyłączenie przewidziane w rzeczonym przepisie. Tymczasem trzeba z całym przekonaniem stwierdzić, iż możliwość zastosowania wytycznych należało ocenić na tle całej struktury przewidzianej przez zmienioną ÖSG w zakresie pomocy na rzecz produkcji ekologicznej energii elektrycznej (zob. pkt 156–165 poniżej), a dopiero następnie, w przypadku odpowiedzi twierdzącej, należało dokładnie ocenić, czy ustanowione w tym przepisie rozpatrywane wyłączenie spełniało zawarte w wytycznych przesłanki zgodności z rynkiem wewnętrznym. W świetle powyższych wyjaśnień zawartych w pkt 166 i nast. należy jednak stwierdzić, że wyżej wymieniony błąd Komisji, dotyczący zakresu stosowania wytycznych, nie ma wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

156    Po pierwsze, należy zaznaczyć, że zakres stosowania wytycznych jest określony w pkt 58 i 59 następująco:

„Niniejsze wytyczne mają zastosowanie do pomocy państwa na ochronę środowiska. Będą one stosowane zgodnie z polityką [innymi politykami] Wspólnoty w zakresie pomocy państwa, innymi postanowieniami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i Traktatu o Unii Europejskiej oraz prawodawstwem przyjętym na mocy tych traktatów.

Niniejsze wytyczne mają zastosowanie do pomocy [niniejsze wytyczne nie zajmują się pojęciem pomocy państwa, którego źródłem jest art. 87 ust. 1 traktatu WE oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich] na wsparcie ochrony środowiska we wszystkich sektorach objętych traktatem WE. Mają one także zastosowanie do sektorów podlegających szczególnym zasadom wspólnotowym w zakresie pomocy państwa (hutnictwo żelaza i stali, budownictwo okrętowe, przemysł motoryzacyjny, sektor włókien syntetycznych, transport, węgiel, rolnictwo i rybołówstwo), o ile takie szczególne zasady nie stanowią inaczej”.

157    Po drugie, zgodnie z pkt 70.1 wytycznych, przytoczonym w motywie 121 zaskarżonej decyzji, wyrażenie „ochrona środowiska” oznacza „każde działanie zmierzające do naprawienia wyrządzonej szkody lub zapobiegające wyrządzeniu szkody fizycznemu otoczeniu lub zasobom naturalnym poprzez działalność beneficjenta, działanie zmierzające do zmniejszenia ryzyka wystąpienia takiej szkody bądź zachęcające do bardziej efektywnego korzystania z zasobów naturalnych, w tym środki służące oszczędzaniu energii i korzystaniu z odnawialnych źródeł energii”.

158    Po trzecie, zgodnie z pkt 70.2 wytycznych wyrażenie „środki służące oszczędzaniu energii” oznaczają „działania umożliwiające przedsiębiorstwom zmniejszenie zużycia energii, w szczególności w ich cyklu produkcyjnym”.

159    Po czwarte, pkt 151 wytycznych, zawarty w rozdziale 4 zatytułowanym „Pomoc w formie ulg lub zwolnień podatkowych w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska”, brzmi następująco:

„Pomoc w formie ulg lub zwolnień podatkowych w odniesieniu do podatków na ochronę środowiska będzie uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE, o ile przyczynia się co najmniej pośrednio do poprawy poziomu ochrony środowiska, a zwolnienia lub ulgi podatkowe nie podważają ogólnego celu [podatku]”.

160    Mając na względzie pkt 155–158 powyżej, należy uznać, że rozpatrywana ustawa mieści się w zakresie stosowania wytycznych, ponieważ odnoszą się one w szczególności do środków pomocy państwowej takich jak zmieniona ÖSG, która w ujęciu całościowym bez wątpienia miała na celu ochronę środowiska w rozumieniu definicji podanej w rzeczonych wytycznych. Republika Austrii zamierzała bowiem poprzez zmienioną ÖSG osiągnąć przewidziany w dyrektywie o źródłach energii odnawialnej obowiązkowy cel krajowy w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto (zob. w szczególności pkt 32 powyżej). Z brzmienia motywów 4 i 171 zaskarżonej decyzji w związku z zaproszeniem do zgłaszania uwag wynika zresztą, że Komisja oceniła zmienioną ÖSG w ujęciu całościowym jako środek pomocy ustanowiony na rzecz środowiska, zatwierdzając przy tym część owego środka przewidującą finansowanie dla producentów ekologicznej energii elektrycznej, uznając, że było ono zgodne z wytycznymi (zob. pkt 6 powyżej).

161    Właśnie w tych ramach należy analizować wyłączenie przewidziane w § 22c zmienionej ÖSG, które, choć miało przede wszystkim na celu określenie pułapu wpłat zakładów energochłonnych, tak aby obciążenia wynikające z systemu na rzecz ekologicznej energii elektrycznej były możliwe do udźwignięcia z ekonomicznego i przemysłowego punktu widzenia oraz aby ochronić przedsiębiorstwa szczególnie dotknięte wprowadzeniem tego systemu (zob. pkt 109 powyżej, a także motyw 124 zaskarżonej decyzji), mogło również, wprawdzie pośrednio i jedynie w ograniczonym zakresie, przyczyniać się do poprawy poziomu ochrony środowiska bez uszczerbku dla ogólnego celu przyświecającego zmienionej ÖSG.

162    To ostatnie stwierdzenie wynika, po pierwsze, z faktu, że sporny mechanizm przewidywał „płatność wyrównawczą”, która, funkcjonując jako pułap wpłat zakładów energochłonnych, była jednak bez wątpienia przeznaczona na wspieranie produkcji ekologicznej energii elektrycznej poprzez przyczynianie się do finansowania tej produkcji. Jak bowiem wynika z § 22c zmienionej ÖSG, przewiduje się, iż rzeczona „płatność wyrównawcza”, do uiszczania której zakłady energochłonne korzystające z wyłączenia zostały zobowiązane przez austriacki organ ds. regulacji rynku energetycznego, będzie odprowadzana bezpośrednio do centrum rozliczeniowego ekologicznej energii elektrycznej. W konsekwencji chodzi z pewnością o istotny element w ramach ogólnego systemu zmierzającego do wspierania produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, który ma na celu poprawę poziomu ochrony środowiska. Poza tym odpowiedzi Komisji na pytania Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania potwierdzają jedynie powyższy pogląd, gdyż instytucja ta stwierdziła z jednej strony, że „przewidziana płatność wyrównawcza […] skutkowała tym, że do ÖMAG wpływały, oprócz stałych dochodów z tytułu ceny rozliczeniowej, inne dochody w postaci płatności wyrównawczych, które nie wpłynęłyby na rachunek centrum bez wejścia w życie § 22c zmienionej ÖSG”, a z drugiej strony, że „zgodnie z [§ 22b)] zmienion[ej] ÖSG, ten dodatkowy zasób powinien umożliwić obniżenie ceny rozliczeniowej w ciągu kolejnych lat lub też ograniczenie jej wzrostu, co nie miałoby miejsca w przypadku braku dochodów pochodzących z płatności wyrównawczej”.

163    Ponadto, wbrew temu, co sugeruje Komisja w wyjaśnieniach przedstawionych w motywie 123 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którymi sporny mechanizm nie był „konieczny” do zwiększania produkcji energii ze źródeł odnawialnych, gdyż Republika Austrii miała, zdaniem Komisji, swobodę w wyborze sposobu finansowania takiego zwiększenia, należy zaznaczyć, że zgodnie z wytycznymi w żadnym wypadku nie było konieczne udowodnienie, iż konkretny środek był „niezbędny”, a nawet jedynie możliwy do osiągnięcia wyznaczonego celu; należało jedynie udowodnić, iż ogólne przesłanki, które przypomniano w pkt 156–159 powyżej, oraz przesłanki szczegółowe, które są przedmiotem rozważań w pkt 165 i nast. poniżej były bez wątpienia spełnione. To samo stwierdzenie ma zastosowanie przez analogię do ustalenia, czy sporne wyłączenie stanowiło „istotny warunek” pozwalający zagwarantować wsparcie polityczne dla wzrostu ceny rozliczeniowej w Austrii oraz do ustalenia, czy istniał „związek konieczny” między ceną rozliczeniową a wzrostem produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (zob. podobnie motywy 122, 123 zaskarżonej decyzji).

164    Po drugie, nie można uznać, jak czyni to Komisja, że samo istnienie § 22c zmienionej ÖSG oraz pułapu wpłat zakładów energochłonnych, które z niego wynikało, skutkowało nieuchronnie uszczerbkiem o charakterze całościowym dla ogólnego celu wyznaczonego przez zmienioną ÖSG. Stwierdzenie Komisji, zawarte w motywie 124 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym sporny mechanizm, zamiast zachęcać do efektywności energetycznej, tak naprawdę ją ogranicza z tego powodu, że średnia cena energii elektrycznej płacona przez zakłady energochłonne spadała dla każdej dodatkowej kilowatogodziny zużywanej powyżej ustalonego progu, nie ma samo w sobie wpływu na ważność rozważań, zgodnie z którymi – z powodu przeznaczenia „płatności wyrównawczej” – sporny mechanizm ma przynajmniej w pewnym stopniu pośredni pozytywny wpływ na ochronę środowiska.

165    W tych okolicznościach nie można wykluczyć możliwości zastosowania wytycznych w oparciu bezpośrednio na stwierdzeniu, że sporny mechanizm nie mieści się w zakresie ich stosowania i nie spełnia przesłanek przewidzianych w ich pkt 58 i 59 w związku z pkt 70 lub po prostu w oparciu o bezpośrednie zastosowanie pkt 151 wytycznych.

166    Należy zatem ocenić, czy Komisja słusznie stwierdziła w motywach 126 i nast. zaskarżonej decyzji – dotyczących sytuacji, w której należałoby bez wątpienia uznać, że sporny mechanizm mieścił się rzeczywiście w zakresie stosowania wytycznych – iż z uwagi na to, że sporne wyłączenie przewidziane w § 22c zmienionej ÖSG nie było objęte rozdziałem 4 rzeczonych wytycznych, nie było w konsekwencji tak czy inaczej zgodne z rynkiem wewnętrznym.

167    W tym względzie należy przede wszystkim zaznaczyć, że Komisja prawidłowo stwierdziła, iż z pkt 152 i nast. wytycznych wynika, że wytyczne te przewidują dwie różniące się od siebie sytuacje, w szczególności w zależności od istnienia harmonizacji rozpatrywanych podatków oraz przestrzegania minimalnego wspólnotowego poziomu opodatkowania (zob. pkt 148 powyżej).

168    W tym względzie, nawet jeśli uznać, że system przewidziany przez zmienioną ÖSG może, w ujęciu całościowym, zostać zrównany z systemem podatkowym, a § 22c tej ustawy z przepisem przewidującym ulgę bądź zwolnienie w ramach tego systemu – jak twierdzi Republika Austrii, nawiązując zwłaszcza do ocen Komisji zawartych w części zaskarżonej decyzji dotyczącej korzyści, jak również w części tej decyzji dotyczącej występowania w spornym mechanizmie finansowania państwa [zob. w szczególności motywy 55, 58, 64 lit. a), zaskarżonej decyzji, w związku z motywami 68, 69, 82 rzeczonej decyzji] – tak czy inaczej nie może być mowy w niniejszej sprawie o zrównaniu z podatkiem „zharmonizowanym” na poziomie Unii.

169    W pierwszym rzędzie należy bowiem stwierdzić, że żaden aspekt dyrektywy w sprawie opodatkowania energii nie pozwala Sądowi wysnuć wniosku, iż przyjmując tę dyrektywę, prawodawca Unii zamierzał pośrednio bądź bezpośrednio uregulować – poprzez wzmacnianie, dookreślenie czy też ograniczenie – systemy pozabudżetowe o strukturze podobnej do sytemu rozpatrywanego w niniejszej sprawie, to znaczy zmierzające do realizacji celów szczególnego rodzaju lub innymi słowy, o konkretnym, bezpośrednim i z góry zdefiniowanym przeznaczeniu. Należy zatem uznać, iż Komisja nie dopuściła się błędu, wskazując, że o ile zmieniona ÖSG miała na celu przeniesienie – poza budżet, na odbiorców końcowych energii elektrycznej – dodatkowych kosztów wygenerowanych w związku ze wspieraniem energii ze źródeł odnawialnych, o tyle celem dyrektywy w sprawie opodatkowania energii była natomiast ogólna harmonizacja opodatkowania wskazanych produktów, w tym energii elektrycznej, z korzyścią dla budżetu centralnego i bez konkretnego przeznaczenia (zob. także analogicznie wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Transportes Jordi Besora, C‑82/12, Zb.Orz., EU:C:2014:108, w szczególności pkt 23, 27–32 i przytoczone tam orzecznictwo). Jak już wcześniej stwierdzono, ze zmienionej ÖSG wynika, że zmierzała ona sama w sobie do zapewnienia finansowania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, przy czym dochód z analizowanej opłaty parafiskalnej, obejmujący dodatkowe koszty związane z ekologiczną energią elektryczną i uzależniony od objętości obciążonego opłatą parafiskalną zużycia tej energii, musiał być obowiązkowo wykorzystany w konkretny sposób w celu wspierania rozwoju rzeczonych źródeł energii, tak aby zachodził bezpośredni związek między wykorzystaniem dochodów oraz celem omawianej struktury pozabudżetowej.

170    W szczególności należy ponadto zaznaczyć, po pierwsze, że dyrektywa w sprawie opodatkowania energii nawiązuje do systemów „fiskalnych” opodatkowania, co wskazuje na związanie z budżetem, a nie do systemów ad hoc, o konkretnym przeznaczeniu, takich, o których mowa w pkt 169 powyżej. Po drugie, rzeczona dyrektywa przewiduje między innymi, jak słusznie twierdzi Komisja (zob. pkt 151 powyżej), minimalne kwoty opodatkowania w sektorze energii elektrycznej, jak również wyłączenia, które mogły zostać przyjęte w tym kontekście. W przeciwieństwie do systemu przewidzianego w zmienionej ÖSG dyrektywa ta nie przewidywała pułapu dodatkowych wpłat ustanowionych w celu wspierania energii odnawialnej, ale raczej obniżone stawki podatkowe, które miały jednak zastosowanie w zasadzie proporcjonalnie do ilości rzeczywiście dostarczonej energii elektrycznej, zwłaszcza, aby zagwarantować w miarę możliwości równość traktowania. Poza tym, jak stwierdza Komisja w motywie 139 zaskarżonej decyzji, jeśli uznano by, że należy stosować przez analogię przepisy wyżej wymienionej dyrektywy dotyczące zharmonizowanych podatków do zasad ujętych w postaci „dodatkowych kosztów finansowania” przeznaczonych na pomoc na rzecz energii odnawialnej, możliwe byłoby przestrzeganie minimalnych zharmonizowanych poziomów opodatkowania, które są określone w tej dyrektywie, odprowadzając jedynie kwoty rzeczonych „dodatkowych kosztów”, i to zresztą nawet gdyby były one objęte pułapem w odniesieniu do niektórych przedsiębiorstw – bez względu na ewentualne zakłócenia konkurencji, które by to powodowało. Tymczasem z omawianej dyrektywy nie wynika, że prawodawca Unii przewidział taką ewentualność czy nawet życzył sobie, aby takowa zaistniała.

171    Należy ponadto dodać, że jak potwierdziła Republika Austrii na rozprawie w odpowiedzi na pytanie Sądu, dyrektywa w sprawie opodatkowania energii została transponowana do prawa austriackiego w drodze Energieabgabenvergütungsgesetz (ustawy o zwrocie podatków energetycznych), to znaczy przez inny niż zmieniona ÖSG akt ustawodawczy. Otóż okoliczność ta stanowi dodatkową wskazówkę, że uregulowanie harmonizujące na poziomie Unii opodatkowanie energii elektrycznej zostało transponowane do prawa austriackiego, zanim została przyjęta zmieniona ÖSG, z tego względu należy uznać tę ostatnią ustawę za stanowiącą zbiór dodatkowych norm, nieprzewidzianych na poziomie europejskim. Zresztą wynika to jasno w sposób pośredni z twierdzeń Republiki Austrii przedstawionych przed Sądem, zgodnie z którymi w Austrii należy płacić „dwukrotność stawki minimalnej” przewidzianej przez wyżej wymienioną dyrektywę, po pierwsze, za zwykłe zużycie energii elektrycznej, a po drugie, dodatkowo, w ramach pułapu wpłat zakładów energochłonnych na rzecz finansowania ekologicznej energii elektrycznej. Podobnie na rozprawie Komisja słusznie stwierdziła, że w rozpatrywanej sprawie chodzi o opłatę pobieraną dobrowolnie przez Republikę Austrii, a nie w celu wypełnienia ustanowionych na mocy prawa europejskiego zobowiązań dotyczących minimalnego opodatkowania energii elektrycznej i przewidującego w tym względzie wyłączenia.

172    W tych okolicznościach należy także oddalić twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którymi przewidziany w zmienionej ÖSG system jest zgodny z dyrektywą w sprawie opodatkowania energii, gdyż, tak jak w przypadku podatku od energii w rozumieniu rzeczonej dyrektywy, kwota obciążenia finansowego zależy od zużycia. Sytuacja taka nie ma bowiem właśnie miejsca w przypadku przedsiębiorstw korzystających z wyłączenia przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG, gdyż mogą one, wykraczając poza przewidziany pułap, zakupić energię elektryczną bez jakiegokolwiek dodatkowego kosztu (zob. podobnie motyw 124 zaskarżonej decyzji). W kontekście tego mechanizmu nie można także uznać, że skutki w zakresie konkurencji i skutki gospodarcze zgłoszonego systemu są porównywalne ze skutkami wynikającymi z systemu opartego na owej dyrektywie. Wręcz przeciwnie, różnica między ceną płaconą za jeden kWh przez mogące korzystać ze spornego wyłączenia zakłady energochłonne a ceną płaconą przez inne przedsiębiorstwa, nienależące do tej kategorii, wzrasta stosownie do całkowitego zużycia kWh przez te ostatnie.

173    W drugim rzędzie, co się tyczy dyrektywy o źródłach energii odnawialnej, Komisja także prawidłowo stwierdziła, zwłaszcza w motywie 127 zaskarżonej decyzji, jak i w pismach kierowanych do Sądu, że rzeczona dyrektywa wyznacza państwom członkowskim obowiązkowe krajowe cele ogólne w odniesieniu do całkowitego udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto – jednak decyzję, jak osiągnąć te cele, pozostawia państwu członkowskiemu. W związku z powyższym dyrektywa ta nie daje Republice Austrii podstaw do uznania, że rozpatrywany system, zwłaszcza § 22c zmienionej ÖSG, odzwierciedla harmonizację opodatkowania w obszarze energii odnawialnej na poziomie europejskim.

174    W trzecim rzędzie nie mają wpływu na ważność rozważań, o których mowa w pkt 168 i nast. powyżej, nawiązania Republiki Austrii do pewnych porad, których udzieliła temu państwu Komisja przy okazji szeregu spotkań, jak również w piśmie Komisji z dnia 21 czerwca 2010 r., w szczególności w sprawie możliwości skorzystania, w charakterze alternatywy do zmienionej ÖSG, z opłaty lub z podatku od energii elektrycznej w celu finansowania ekologicznej energii elektrycznej, z zastosowaniem w razie potrzeby ulg od rzeczonego podatku lub od rzeczonej opłaty przyznawanych zakładom energochłonnym, które to ulgi byłyby dopuszczalne na podstawie art. 17 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii.

175    W tym względzie wystarczy bowiem stwierdzić, że składając ową propozycję, Komisja nie wyraziła się pozytywnie o porównywalnym charakterze spornego mechanizmu z systemami podatkowymi, które podlegają dyrektywie w sprawie opodatkowania energii. Wręcz przeciwnie, Komisja stwierdziła wprost w przytoczonym wcześniej przez Republikę Austrii piśmie z dnia 21 czerwca 2010 r., iż nie wydaje jej się, aby obowiązek zakupu przewidziany w zmienionej ÖSG był podatkiem od energii w rozumieniu wyżej wymienionej dyrektywy. Komisja również zwróciła się następnie do Republiki Austrii o przedstawienie stanowiska w sprawie możliwości zrealizowania „alternatywnego” systemu podatkowego zgodnego z propozycją Komisji i nakłaniała Republikę Austrii do przekazania ewentualnych zarysów takiego systemu. Rzeczonego pisma nie należy zatem interpretować ani w ten sposób, że stwierdza się w nim istnienie analogii między zgłoszonym systemem austriackim oraz „zharmonizowanym” systemem o charakterze podatkowym przewidzianym omawianą dyrektywą, ani nawet jako wyrażenie ostatecznego stanowiska Komisji sugerującego, że alternatywny austriacki system podatkowy byłby siłą rzeczy zgodny z tą dyrektywą. Ponadto, jak wynika zwłaszcza z pkt 1.7 pisma Republiki Austrii z dnia 13 września 2010 r. skierowanego do Komisji, państwo to nie uznało, że zmiana struktury pomocy nie jest konieczna, stojąc na stanowisku, że system ten w zgłoszonej wersji spełnia kryteria wyłączenia i uznania go za zgodny z rynkiem wewnętrznym.

176    W czwartym rzędzie nie można uwzględnić odesłania przez Republikę Austrii do komunikatu Komisji z dnia 31 stycznia 2011 r., z którego wynikałoby, że ze względu na rosnące trudności budżetowe państw członkowskich Unii finansowanie energii odnawialnych powinno przede wszystkim zostać pokryte z opłat o charakterze pozabudżetowym.

177    Należy bowiem podkreślić, że Komisja nie nawiązuje w swoim komunikacie z dnia 31 stycznia 2011 r. do konkretnego preferowanego modelu struktury „pozabudżetowej”, a tym bardziej komunikat ten nie zawiera żadnego modelu finansowania odnawialnej energii elektrycznej zawierającego wyłączenie dające się zrównać z wyłączeniem przewidzianym w § 22c zmienionej ÖSG. W żadnym razie nie można interpretować rzeczonego komunikatu – z powodu miejsca, jakie zajmuje w hierarchii norm prawnych oraz z powodu samej jego treści – jako dotyczącego „harmonizacji” prawa Unii w przedmiocie „pozabudżetowych” systemów pomocy na rzecz finansowania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, ani nie można uznać, że komunikat ten wypełnia w tym względzie „lukę” w szczególności w stosunku do dyrektywy w sprawie opodatkowania energii. W konsekwencji komunikat ten nie jest rozstrzygający przy ocenie zgodności spornego mechanizmu z rynkiem wewnętrznym. Co więcej, należy przypomnieć, że w rozpatrywanej sprawie Komisja nie uznała, że „pozabudżetowa” struktura pomocy dla producentów przewidziana w zmienionej ÖSG jako taka była niezgodna z rzeczonym rynkiem. Komisja jedynie przyjęła decyzję, zgodnie z którą system wyłączeń, o którym mowa w § 22c tej ustawy, jest niezgodny z rzeczonym rynkiem.

178    Mając na uwadze całość powyższych rozważań, nasuwa się jedynie pytanie dotyczące możliwości uznania spornej struktury za analogiczną do struktury należącej do kategorii systemu podatkowego „niezharmonizowanego”, o której mowa w pkt 154 i nast. wytycznych. Pierwszy z tych punktów nawiązuje w szczególności do ulg lub zwolnień podatkowych niepodlegających ustawodawstwu wspólnotowemu lub niższych od wspólnotowego poziomu opodatkowania. W tym samych duchu zresztą Republika Austrii stwierdziła na rozprawie, iż państwo to nie podważa faktu, że wyłączenie przewidziane w § 22c zmienionej ÖSG nie jest podatkiem zharmonizowanym, lecz że wyżej wymieniona ustawa ustanawia system opłat parafiskalnych.

179    W tym względzie, jak wynika z pkt 154–159 wytycznych, Komisja opiera się na informacjach przekazanych przez państwa członkowskie Unii w celu oceny systemów podatkowych, które zawierają elementy pomocy państwa w formie ulg lub zwolnień z takich podatków jak wyżej wymienione i bada zwłaszcza „konieczność” i „proporcjonalność” pomocy oraz jej skutki na poziomie danych sektorów gospodarczych.

180    Tymczasem należy zaznaczyć, że mimo postawienia Republice Austrii stosownego pytania w ramach środków organizacji postępowania, państwo to nie przedstawiło przed Sądem dokładnych wskazówek lub innych konkretnych i wystarczająco precyzyjnych informacji pozwalających obalić wnioski Komisji zawarte w motywach 129, 130 i 167 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którymi z powodu nieprzekazania przez Republikę Austrii wymaganych informacji, i to mimo szeregu stosownych próśb wyrażonych przez Komisję w trakcie postępowania administracyjnego, instytucja ta nie była w stanie ocenić, czy sporne wyłączenie jest „konieczne” i „proporcjonalne” oraz jak może się ono przyczyniać do ochrony środowiska. Poza tym, nawiązawszy do motywu 129 rzeczonej decyzji, Komisja podkreśliła na rozprawie, że do rozstrzygających elementów, z którymi nie mogła się zapoznać, należały zwłaszcza kwoty kosztów produkcji w odniesieniu do poszczególnych kategorii adresatów pomocy, informacje dotyczące braku przeniesienia dodatkowych kosztów na odbiorców i w konsekwencji informacje dotyczące skutków w zakresie ewentualnej redukcji sprzedaży. Komisja następnie słusznie przypomniała, że to na zainteresowanym państwie członkowskim spoczywa ciężar dowodu, że dana pomoc powinna podlegać wyłączeniu. Gromadzenie dodatkowych informacji dowodzących konieczności i proporcjonalności danej pomocy nie leży bowiem w takich okolicznościach w kompetencji Komisji. Aby wykazać, iż Komisja popełniła oczywisty błąd, badając okoliczności faktyczne, dający podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, Republika Austrii powinna przedstawić wystarczające dowody pozwalające uznać dokonaną w spornej decyzji ocenę faktów za niewiarygodną (zob. wyrok z dnia 6 października 2009 r., FAB/Komisja, T‑8/06, EU:T:2009:386, pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem, jak wynika z powyższego wywodu, Republika Austrii nie udowodniła, że Komisja pominęła istotne aspekty przy formułowaniu swojego stanowiska, zgodnie z którym instytucja ta nie mogła uznać, że sporna pomoc miała charakter konieczny i proporcjonalny w rozumieniu pkt 158 i 159 wytycznych.

181    Ponadto twierdzenie Republiki Austrii przedstawione na rozprawie, zgodnie z którym Komisja przyjęła w trakcie postępowania administracyjnego bardzo restrykcyjne podejście, każdorazowo wymagając przedstawienia dodatkowych informacji, których państwo to nie było w stanie dostarczyć i których nawet nie powinno się wymagać od państwa członkowskiego Unii, w sytuacji gdy przesłanki zastosowania wyjątku przewidzianego w prawie Unii zostały spełnione, można rozumieć zasadniczo jako dotyczące naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji (zob. w dziedzinie pomocy państwa wyroki: z dnia 11 grudnia 1973 r., Lorenz, 120/73, Rec, EU:C:1973:152, pkt 4, 5; z dnia 24 listopada 1987 r., RSV/Komisja, 223/85, Rec, EU:C:1987:502, pkt 12–17). Rzeczone twierdzenie należy jednak odrzucić jako niedopuszczalne z uwagi na fakt, iż zostało przedstawione po raz pierwszy na rozprawie, przy czym nie można uznać, że stanowiło ono rozszerzenie wcześniejszego zarzutu przedstawionego bezpośrednio lub w sposób dorozumiany w skardze wszczynającej postępowanie i miało z nim ścisły związek, ani nie broniono poglądu, zgodnie z którym twierdzenie to było oparte na nowych okolicznościach faktycznych lub prawnych, (zob. podobnie ww. w pkt 124 wyrok Djebel – SGPS/Komisja, EU:T:2012:11, pkt 142, 143 i przytoczone tam orzecznictwo).

182    Ponadto nie można uznać poczynionego przez Republikę Austrii na rozprawie nawiązania do – mających wskazywać wpływ poszczególnych środków na przedsiębiorstwa działające w różnych sektorach – dokumentów przedstawionych przez Bundesarbeitskammer za wystarczające do spełnienia wymogów zawartych w pkt 158 i 159 wytycznych. Po pierwsze, niezależnie od faktu, iż na poparcie swoich argumentów w zakresie stanu faktycznego Republika Austrii nie przedłożyła rzeczonych dokumentów przed Sądem, należy przypomnieć, że Bundesarbeitskammer złożyła skargę do Komisji (zob. pkt 5 powyżej) i że jej twierdzenia nie mają na celu wykazania, iż sporny środek stanowił pomoc, którą Komisja mogła objąć zwolnieniem ze względu na zgodność z wytycznymi (zob. w szczególności motywy 47–51 zaskarżonej decyzji). Po drugie, jak wynika z przedstawionego na rozprawie stanowiska Republiki Austrii, w przypadku gdy pewne dokumenty zostały przedłożone Komisji, należało ponadto ustalić wymagany poziom szczegółowości wymaganych informacji. Tymczasem, mimo iż Republika Austrii broniła na rozprawie poglądu, że żądania Komisji w tym względzie były „nieproporcjonalne”, pogląd ten jest niedopuszczalny (zob. pkt 181 powyżej). Należy także nawiązać do pkt 180 powyżej, w którym stwierdzono, że jeszcze na etapie odpowiedzi udzielonej w ramach środków organizacji postępowania Sądu i pomimo zwrócenia się przez Sąd z konkretnym stosownym wnioskiem Republika Austrii nie potwierdziła faktu przekazania Komisji niezbędnych informacji w celu przeprowadzenia analizy spornego środka uwzględniającej pkt 158 i 159 wytycznych, a także nie skrytykowała nieproporcjonalnego charakteru żądań Komisji w tym względzie.

183    W tych okolicznościach nie można uznać, że Komisja dopuściła się błędu w ocenie, stwierdzając, że sporne wyłączenie nie spełniało również przesłanek przewidzianych w pkt 154–159 wytycznych.

184    Wreszcie nie ma nawet konieczności, by Sąd ustosunkował się do nieterminowości – zawartego po raz pierwszy w replice – argumentu Republiki Austrii (zob. analogicznie ww. w pkt 124 wyrok Djebel – SGPS/Komisja, EU:T:2012:11, pkt 142–144 i przytoczone tam orzecznictwo), zgodnie z którym Komisja zakłóca konkurencję poprzez badanie jedynie austriackiego systemu wsparcia na rzecz energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, chociaż w innych państwach członkowskich Unii również istnieją porównywalne systemy „pozabudżetowe” – wystarczy jedynie stwierdzić w ślad za Komisją, że owo twierdzenie jest pozbawione znaczenia przy ocenie zgodności z prawem ustanowionej przez Republikę Austrii i zgłoszonej w niniejszym przypadku struktury. Ponadto należy zaznaczyć, że Republika Austrii – jeśli było to jej zamiarem – miała możliwość skorzystania z innej formy postępowania, aby nakłonić Komisję do podjęcia działań skierowanych przeciwko tym państwom członkowskim Unii, gdzie występowały porównywalne struktury.

185    W tych okolicznościach należy także uznać, że żadne z twierdzeń Republiki Austrii nie pozwala wnioskować, iż Komisja nadużyła uprawnień, odmawiając zastosowania wytycznych przez analogię. Należy zwłaszcza przypomnieć w tym względzie po pierwsze, że Komisja dokonała posiłkowo analizy uwzględniającej rzeczone wytyczne (motywy 127 i nast. zaskarżonej decyzji), skupiającej się w szczególności na podatkach niezharmonizowanych. Po drugie, Republika Austrii nie przedstawiła przed Sądem żadnego dowodu dotyczącego bezpośrednio owego rzekomego „nadużycia uprawnień”.

186    W związku z powyższym należy także oddalić twierdzenie Republiki Austrii, zgodnie z którym skutki gospodarcze i w zakresie konkurencji zgłoszonego środka były porównywalne z systemami o charakterze podatkowym podlegającymi dyrektywie w sprawie opodatkowania energii, jak również twierdzenie, że Komisja przekroczyła przysługujące jej uprawnienia dyskrecjonalne z powodu zastosowania do pozabudżetowego systemu finansowania surowszych kryteriów niż do systemu finansowania z podatków, ingerując tym samym w wybór systemów finansowania.

187    Z powyższego wynika, że część pierwszą niniejszego zarzutu należy oddalić.

–       W przedmiocie części drugiej zarzutu trzeciego

188    Republika Austrii twierdzi, że poza zastosowaniem przez analogię wytycznych możliwe było również zastosowanie przez analogię art. 25 rozporządzenia nr 800/2008. Państwo to wyraża pogląd, nawiązując do wersji niemieckiej, angielskiej i francuskiej rzeczonego rozporządzenia, że zawarte w nim normy mają szerszy zakres stosowania niż rzeczone wytyczne, gdyż w przeciwieństwie do pkt 152 wytycznych, który zakłada, że ulgi od podatków na ochronę środowiska odnoszą się do „zharmonizowanych” podatków od energii elektrycznej, z rzeczonego artykułu wynika, że owe ulgi są objęte wyłączeniem z obowiązku zgłoszenia, jeśli spełniają przesłanki wymienione w dyrektywie w sprawie opodatkowania energii. Republika Austrii twierdzi również, że z dokumentu zatytułowanego „Joint paper on the revision of the Community guidelines on State aid for environmental protection and Energy Tax Directive (Wspólny dokument dotyczący rewizji wspólnotowych wytycznych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska oraz z dyrektywy w sprawie podatku energetycznego)” z dnia 7 grudnia 2006 r. wynika, iż państwa członkowskie Unii potrzebują elastyczności, aby mogły dokonywać uzasadnionych zróżnicowań, w logice leżącej u podstaw podatków na ochronę środowiska zwolnienia oraz zróżnicowane stawki. System wyrównawczy powinien był zatem zostać dozwolony także na mocy wyżej wymienionego rozporządzenia.

189    W replice Republika Austrii utrzymuje zwłaszcza, że art. 25 rozporządzenia nr 800/2008 został przyjęty później niż wytyczne i że ma on bez wątpienia szersze brzmienie niż brzmienie pkt 152 rzeczonych wytycznych, który przewiduje, iż ulgi od podatku na ochronę środowiska zakładają całkowitą harmonizację podatków od energii. Tymczasem rzeczony artykuł byłby zbędny, jeśli, jak utrzymuje Komisja, znajdowałby zastosowanie tylko w związku z dyrektywą w sprawie opodatkowania energii, gdyż możliwość dopuszczenia ulgi podatkowej wynikałaby bezpośrednio z rzeczonej dyrektywy.

190    Zdaniem Republiki Austrii nie wystarczy powołać się na fakt, że austriacki system wsparcia ekologicznej energii elektrycznej nie jest podatkiem od energii w rozumieniu dyrektywy w sprawie opodatkowania energii. Ze względu na to, że skutek owego systemu jest objęty normami art. 17 ust. 1 lit. a) rzeczonej dyrektywy, system ów podlega zdaniem tego państwa art. 25 rozporządzenia nr 800/2008. Republika Austrii podkreśla również, że zawarte w § 22c zmienionej ÖSG definicje beneficjentów oraz warunków, których spełnienie jest konieczne do skorzystania z przepisów ustawy, odpowiadają wymogom wyżej wymienionej dyrektywy.

191    Poza tym Republika Austrii ocenia, iż mimo że rozporządzenie nr 800/2008 wymienia w art. 25 szczegółowe zasady odnoszące się do ulg podatkowych w obszarze ochrony środowiska, zasady takie nie istnieją w odniesieniu do ulg w ramach porównywalnego finansowania „pozabudżetowego”, którym przyświecają dokładnie takie same cele jak podatkom na ochronę środowiska czy podatkom od energii elektrycznej i które mają te same skutki gospodarcze i w zakresie konkurencji. Nieuzasadnione i niezgodne z prawem Unii nierówne traktowanie ma tym bardziej miejsce, że Komisja uważa, iż w niniejszym przypadku chodzi o zasoby państwowe w formie opłaty parafiskalnej. Komisja stwierdza, iż owa opłata parafiskalna nie różni się zasadniczo od mechanizmów finansowania budżetowego. Paragraf 22c zmienionej ÖSG spełnia przesłankę bezpośredniego, a w każdym razie pośredniego, przyczyniania się do poprawy poziomu ochrony środowiska, w szczególności w zakresie, w jakim przewiduje wprost, że płatność wyrównawcza stanowiąca co najmniej 0,5% wartości produkcji netto za poprzedni rok kalendarzowy musi być odprowadzana do biura ds. rozliczeń ekologicznej energii elektrycznej. Wreszcie Republika Austrii broni poglądu, iż szerokie uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące Komisji pozwalały jej na zastosowanie bezpośrednie lub przez analogię rzeczonego rozporządzenia w celu wykluczenia, aby dwie porównywalne sytuacje były traktowane w odmienny sposób.

192    Należy przede wszystkim przypomnieć, że motyw 46 rozporządzenia nr 800/2008 brzmi następująco:

„W oparciu o doświadczenie zdobyte podczas stosowania Wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na ochronę środowiska naturalnego z wymogu zgłoszenia powinno się wyłączyć następujące rodzaje pomocy: pomoc inwestycyjną umożliwiającą przedsiębiorstwom zastosowanie norm surowszych niż normy wspólnotowe w zakresie ochrony środowiska lub podniesienie poziomu ochrony środowiska w przypadku braku norm wspólnotowych, […] pomoc w obszarze ochrony środowiska na inwestycje zwiększające oszczędność energii, pomoc w obszarze ochrony środowiska na inwestycje w układy kogeneracji o wysokiej sprawności, pomoc w obszarze ochrony środowiska na inwestycje w odnawialne źródła energii, w tym pomoc inwestycyjną dotyczącą biopaliw produkowanych w sposób zrównoważony, pomoc na badania środowiska oraz niektóre środki na ochronę środowiska w postaci ulg podatkowych”.

193    Następnie należy zaznaczyć, że art. 25 rozporządzenia nr 800/2008, zatytułowany „Pomoc na ochronę środowiska w formie ulg podatkowych”, brzmi następująco:

„1.      Programy pomocy na ochronę środowiska w formie ulg podatkowych w zakresie podatków na ochronę środowiska spełniających warunki, o których mowa w [dyrektywie w sprawie opodatkowania energii], są zgodne ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 3 traktatu i wyłączon[e] z wymogu zgłoszenia, o którym mowa w art. 88 ust. 3 traktatu, o ile spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2.      Beneficjenci ulg podatkowych płacą podatek równy co najmniej minimalnemu wspólnotowemu poziomowi opodatkowania określonemu [dyrektywą w sprawie opodatkowania energii].

3.      Ulgi podatkowe przyznaje się na okres nie dłuższy niż dziesięć lat. Po upływie tego okresu państwa członkowskie ponownie oceniają, czy dany środek pomocy jest właściwy”.

194    Należy również zaznaczyć, że art. 26 dyrektywy w sprawie opodatkowania energii brzmi następująco:

„1.      Państwa członkowskie informują Komisję o środkach podjętych na mocy art. 5, art. 14 ust. 2, art. 15 i 17.

2.      Środki takie jak zwolnienia podatkowe, obniżki podatkowe, zróżnicowanie podatkowe i zwroty podatków w rozumieniu niniejszej dyrektywy mogą stanowić pomoc państwa, o której w tych przypadkach musi zostać powiadomiona Komisja na mocy art. 88 ust. 3 traktatu.

Informacje przekazane Komisji na podstawie niniejszej dyrektywy nie zwalniają państw członkowskich z obowiązku powiadamiania na mocy art. 88 ust. 3 traktatu.

3.      Zobowiązanie do informowania Komisji, zgodnie z ust. 1, o środkach podjętych na mocy art. 5, nie zwalnia państw członkowskich z jakichkolwiek zobowiązań powiadamiania, zgodnie z dyrektywą 83/189/EWG”.

195    W motywach 143–148 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła zasadniczo, że w rozpatrywanej sprawie nie ma miejsca na zastosowanie przez analogię art. 25 rozporządzenia nr 800/2008. Po pierwsze, zdaniem Komisji mające zastosowanie systemy nie są porównywalne w szczególności ze względu na fakt, iż rzeczony artykuł ma zastosowanie wyłącznie do podatków na ochronę środowiska podlegających dyrektywie w sprawie opodatkowania energii. Sklasyfikowanie jako „podatek energetyczny” jest zatem warunkiem stosowania tego artykułu. Interpretacja taka jest poparta racjonalnymi przesłankami systemu tego rozporządzenia, z których wynika, iż nie może ono mieć szerszego zakresu stosowania niż wytyczne, do których się odnosi. Wyżej wymieniony przepis ma tym samym zastosowanie jedynie do podatków od energii elektrycznej regulowanych dyrektywą w sprawie opodatkowania energii.

196    Tymczasem Komisja stwierdziła, że wpłaty uiszczane na mocy zmienionej ÖSG nie są podatkami na ochronę środowiska, co sprawia, że nie mieszczą się w zakresie stosowania przepisów w sprawie opodatkowania energii. W konsekwencji zasady odnoszące się do podatków od energii elektrycznej i zasady odnoszące się do austriackich taryf gwarantowanych nie są w znacznym stopniu porównywalne.

197    W drugim rzędzie Komisja podkreśliła, że mający zastosowanie w rozpatrywanym przypadku system nie zawiera luki, która byłaby niezgodna z prawem Unii i którą można usunąć przez zastosowanie analogii. Zdaniem Komisji bowiem ulgi w opłatach lub podobne środki, które nie są objęte rozporządzeniem nr 800/2008, nie są automatycznie niezgodne z prawem Unii – muszą jedynie zostać zgłoszone na mocy art. 108 TFUE, a następnie mogą zostać przeanalizowane pod kątem wytycznych lub, w braku ich zastosowania, na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.

198    Komisja stwierdziła na tej podstawie, że nie można wysnuć analogii między zgłoszonym systemem a zharmonizowanymi podatkami od energii elektrycznej, o których mowa w art. 25 rozporządzenia nr 800/2008, oraz że w rezultacie nie może ona zatwierdzić spornego mechanizmu na podstawie takiej analogii (motyw 147 zaskarżonej decyzji).

199    Należy przede wszystkim zaznaczyć, że Komisja stoi na stanowisku, iż twierdzenia Republiki Austrii dotyczące bezpośredniego stosowania art. 25 rozporządzenia nr 800/2008 są niedopuszczalne z tego powodu, że zostały wniesione po terminie; państwo to zawarło je po raz pierwszy dopiero w replice. W tym względzie należy stwierdzić, że ze skargi, a zwłaszcza z jej pkt 64 w związku z pkt 63 i 59 rzeczywiście wynika, że intencją Republiki Austrii było wykazanie możliwości zastosowania wyżej wymienionego przepisu przez analogię do § 22c zmienionej ÖSG. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma nawet potrzeby, by Sąd poświęcał więcej uwagi kwestii dopuszczalności twierdzenia Republiki Austrii dotyczącego „bezpośredniego stosowania” art. 25 wyżej wymienionego rozporządzenia, w szczególności jako rozszerzenia argumentów dotyczących zgodności zgłoszonej pomocy ze wspomnianym przepisem na podstawie analogii, i należy to twierdzenie oddalić z takich samych powodów.

200    Należy w tym względzie stwierdzić, że, jak orzeczono w pkt 168–178 powyżej, nawet jeśli konieczne było przenalizowanie zmienionej ÖSG pod kątem możliwości zrównania tej ustawy ze środkiem podatkowym, a jej § 22c pod kątem wyłączenia od tego środka, nie zmienia to faktu, iż może być tu mowa, co najwyżej, jedynie o podatku, który należy traktować przez analogię do niezharmonizowanych systemów podatkowych na poziomie europejskim. Zmieniona ÖSG nie została bowiem przyjęta w konkretnym kontekście transpozycji dyrektywy w sprawie opodatkowania energii i jako taka nie była wymagana na mocy tej dyrektywy.

201    Następnie, co się tyczy konkretnie ewentualnego stosowania – bezpośredniego bądź przez analogię – rozporządzenia nr 800/2008, należy stwierdzić, że rozporządzenie to przewiduje, zwłaszcza w odniesieniu do wyłączeń podatkowych w obszarze środowiska, konkretne okoliczności, w których zgłoszenie wyłączenia do Komisji nie jest wymagane (zob. motyw 46 i art. 25 rzeczonego rozporządzenia).

202    Tymczasem, wbrew twierdzeniom Republiki Austrii, dokonując interpretacji art. 25 rozporządzenia nr 800/2008 nie można rozpatrywać odrębnie kryterium „spełnienia warunków, o których mowa w [dyrektywie w sprawie opodatkowania energii]” oraz kryterium, zgodnie z którym chodzi o podatki na ochronę środowiska w ujęciu rzeczonej dyrektywy, a mianowicie podatki zharmonizowane na poziomie europejskim. Rzeczone rozporządzenie ma bowiem na celu zwolnienie z obowiązku zgłoszenia niektórych kategorii wyłączeń podatkowych podlegających wyżej wymienionej dyrektywie w ujęciu całościowym. W tym kontekście nie można również uznać, że jest to jedynie dokument dodatkowy do wytycznych, gdyż rozporządzenie pozwala w szczególności w niektórych konkretnych przypadkach na zaniechanie zgłaszania ex ante programu pomocy na rzecz ochrony środowiska.

203    W tych okolicznościach, ponieważ omawiane sytuacje różnią się od siebie, a co za tym idzie nie można porównać sytuacji przewidzianej w art. 25 rozporządzenia nr 800/2008 do zgłoszonego środka (zob. także pkt 172 powyżej), przepis ten nie znajduje zastosowania w rozpatrywanym przypadku ani bezpośrednio, ani przez analogię. W tym względzie należy ponownie stwierdzić, że zgodnie ze stanowiskiem Komisji okoliczność, iż konkretny system podatkowy lub system, który można z nim zrównać, nie mieści się w zakresie stosowania wyżej wymienionego rozporządzenia, nie oznacza automatycznie „luki” prawnej lub braku regulacji niezgodnego z zasadami prawa Unii. System tego typu podlega bowiem w takiej sytuacji albo wytycznym, a w stosownym przypadku, w szczególności ich przepisom dotyczącym podatków „niezharmonizowanych”, albo bezpośrednio analizie zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 TFUE.

204    Mając na względzie wcześniejsze rozważania, dalsze wywody na temat konkretnych przesłanek stosowania art. 25 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 800/2008 są zbędne. W konsekwencji jedynie w ramach uzupełnienia należy zaznaczyć, że Republika Austrii nie twierdziła i nie wynika to również ze zgłoszonego systemu, iż system ten przewidywał ograniczone w czasie stosowanie wyłączenia przewidzianego w § 22c zmienionej ÖSG nieprzekraczające dziesięciu lat.

205    Ponadto należy zaznaczyć, że twierdzenia Republiki Austrii nawiązujące do dokumentu zatytułowanego „Wspólny dokument dotyczący rewizji wspólnotowych wytycznych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska oraz dyrektywy w sprawie podatku energetycznego” (zob. pkt 188 powyżej) nie mają wpływu na ważność wniosków dotyczących niemożności stosowania w rozpatrywanym przypadku rozporządzenia nr 800/2008. Jak twierdzi bowiem Komisja, jest to jedynie akt przygotowawczy, podpisany zresztą tylko przez niektóre państwa członkowskie Unii, między innymi przez Królestwo Danii, Republikę Federalną Niemiec, Królestwo Niderlandów, Republikę Austrii, Republikę Finlandii i Królestwo Szwecji, którego interpretacja nie może tym samym mieć pierwszeństwa przed wykładnią ostatecznej wersji omawianego rozporządzenia w postaci przyjętej przez Komisję, dokonanej z uwzględnieniem konkretnego brzmienia przepisów tego rozporządzenia, do których odnosi się Republika Austrii w jej twierdzeniach, oraz kontekstu, w jakim rzeczone rozporządzenie jest umiejscowione. Co więcej, owa wykładnia uwzględnia genezę przyjęcia art. 25 tego rozporządzenia na tle wytycznych, a w szczególności fakt, iż ów przepis zmierzał do wykorzystania doświadczenia zdobytego przez Komisję w związku ze stosowaniem rzeczonych wytycznych (zob. w szczególności pkt 192 powyżej). W tym kontekście zwłaszcza Komisja słusznie podkreśliła na rozprawie, że do omawianego rozporządzenia należy stosować wykładnię zawężającą, gdyż obejmowało ono jedynie sytuacje, w których instytucja ta miała bogate doświadczenie i na tle których mogła tym samym ustanowić wyłączenie od zasady.

206    Wreszcie należy stwierdzić, nawet w ramach niniejszej części zarzutu trzeciego, że twierdzenia Republiki Austrii nie pozwalają uznać, iż Komisja nadużyła swoich uprawnień, odmawiając zastosowania, bezpośrednio czy przez analogię, rozporządzenia nr 800/2008, a zwłaszcza jego art. 25. Należy ponadto przypomnieć, że w motywach 143–148 zaskarżonej decyzji Komisja dokonuje konkretnej analizy twierdzeń Republiki Austrii przedstawionych w trakcie procedury administracyjnej w odniesieniu do rzeczonego rozporządzenia, w której uznała, nie naruszając prawa, że wyżej wymieniony przepis odsyła do podatków od energii elektrycznej uregulowanych w dyrektywie w sprawie opodatkowania energii.

207    W konsekwencji należy oddalić część drugą zarzutu trzeciego.

208    Ze względu na to, że, po pierwsze, Republika Austrii – wbrew temu, w jaki sposób zatytułowany jest jej zarzut dotyczący „błędnej wykładni art. 107 ust. 3 TFUE oraz nadużycia uprawnień” – nie przedstawiła innych konkretnych argumentów, które Sąd powinien obecnie przeanalizować i które dotyczyłyby wprost stosowania tego artykułu, a w szczególności brak jest twierdzeń Republiki Austrii zmierzających do obalenia wywodów przeprowadzonych przez Komisję w motywach 149 i nast. zaskarżonej decyzji, w których instytucja ta dokonała oceny zgodności spornego środka bezpośrednio w świetle tego postanowienia, starając się zwłaszcza ustalić, czy sporna pomoc jest nakierowana na cel leżący w interesie ogólnym, czy miała charakter zachęcający, czy była konieczna i proporcjonalna, a po drugie, że tak czy inaczej nie można podważyć twierdzeń Komisji zawartych w motywach 165–167 zaskarżonej decyzji, zarzut trzeci należy oddalić w całości.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego odmiennego traktowania przez Komisję Europejską sytuacji porównywalnych, w szczególności w odniesieniu do ich skutków gospodarczych i w zakresie konkurencji

209    Republika Austrii twierdzi, że w trakcie postępowania wyjaśniającego, a w szczególności w uwagach na piśmie z dnia 8 października 2009 r., przywoływała ona wielokrotnie podobieństwo do systemu niemieckiego, zwłaszcza w zakresie finansowania w drodze „ceny refakturowania” (obciążanie dodatkowymi kosztami związanymi z ekologiczną energią elektryczną) i w zakresie pułapu wpłat zakładów energochłonnych. Od 2004 r. niemiecka ustawa o energiach odnawialnych przewiduje także porównywalny pułap. W rezultacie z powodu ścisłych powiązań między niemieckim i austriackim rynkiem energii elektrycznej od czasu ich liberalizacji oraz mając na uwadze podobieństwo obu systemów, Republika Austrii jest zdania, że wywołują one podobne skutki gospodarcze i w zakresie konkurencji.

210    W tych okolicznościach Republika Austrii twierdzi, że Komisja nie mogła odmówić dokonania oceny ewentualnych podobieństw między systemem austriackim i systemem niemieckim, zadowalając się wskazaniem, iż nie dokonała jeszcze oceny tego ostatniego systemu. Podobnie, zdaniem tego państwa, nie jest jasne, dlaczego Komisja przyjęła inną decyzję w postępowaniu N 271/2006 (dotyczącym „Tax Relief for Supply of surplus Heating” w Danii), mimo iż chodzi o system porównywalny z systemem spornym w niniejszej sprawie, co się tyczy skutków gospodarczych i w zakresie konkurencji. W konsekwencji sytuacje porównywalne były traktowane w odmienny sposób i dlatego została naruszona zasada równego traktowania (odesłanie do wyroku z dnia 30 kwietnia 1998 r., Vlaamse Gewest/Komisja, T‑214/95, Rec, EU:T:1998:77, pkt 89).

211    W replice, ustosunkowując się do argumentu Komisji, zgodnie z którym nie przeanalizowała ona EEG, która nie została jej zgłoszona, Republika Austrii przedstawia pogląd, że sklasyfikowanie danego systemu jako pomocy państwa nie może być podporządkowane takiemu zgłoszeniu, a Komisja powinna wszcząć z urzędu postępowanie w sprawie pomocy, co do której istnieje podejrzenie niezgodności z prawem. Podobnie państwo to podważa argument Komisji, zgodnie z którym ww. w pkt 210 wyrok Vlaamse Gewest/Komisja (EU:T:1998:77) jest w niniejszej sprawie bez znaczenia, i podkreśla, że należy uwzględnić wnioski płynące z tego wyroku, z których wynika, iż instytucja zobowiązała się do przestrzegania wskazówek ustanowionych w wytycznych. Powyższe odnosi się również do rozporządzenia nr 800/2008. W konsekwencji, jeśli dana sytuacja podlega wytycznym lub rzeczonemu rozporządzeniu, należy zastosować te akty oraz uznać zgłoszony środek za dozwolony, nie zasłaniając się formalistycznymi argumentami.

212    Wreszcie Republika Austrii uważa, że niezrozumiałe są uwagi Komisji dotyczące ww. w pkt 210 wyroku Vlaamse Gewest/Komisja (EU:T:1998:77), w szczególności uwagi, zgodnie z którymi rzeczony wyrok nie sugeruje w żaden sposób, iż Komisja powinna traktować w identyczny sposób porównywalne sytuacje. Zdaniem tego państwa, chociaż Komisja odmawia, z powodów o charakterze formalistycznym, zastosowania przez analogię wytycznych lub rozporządzenia nr 800/2008, stwierdza ona następnie, że sytuacje podobne co do skutków w zakresie konkurencji „mogą zostać objęte systemem prawa Unii” w pewnych przypadkach, a w innych nie. Republika Austrii nawiązuje zwłaszcza do przykładów podanych przez Komisję, wykazujących, iż sytuacje podobne co do skutków w zakresie konkurencji mogą powstać zarówno wówczas gdy pomoc państwa zostaje przyznana, jak i wówczas, gdy pomoc ta nie jest przyznana.

213    Na wstępie należy zaznaczyć, że niektóre twierdzenia Republiki Austrii dotyczące równego traktowania zostały włączone do zarzutu drugiego i w tym kontekście zostały rozpatrzone (zob. pkt 124 i nast. powyżej).

214    Jak przypomniano w pkt 124 powyżej, w nawiązaniu do utrwalonego orzecznictwa zasada równego traktowania wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione w sposób obiektywny.

215    W ramach oceny postanowienia art. 107 ust. 1 TFUE należy również przypomnieć, że pojęcie pomocy państwa odpowiada obiektywnej sytuacji, która podlega ocenie według stanu na dzień podjęcia przez Komisję decyzji. Powody, dla których Komisja dokonała odmiennej oceny sytuacji we wcześniejszej decyzji, nie mogą mieć zatem wpływu na ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji (zob. pkt 125 powyżej).

216    Następnie należy zaznaczyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność z prawem decyzji Komisji stwierdzającej, że nowa pomoc nie spełnia warunków zastosowania odstępstwa przewidzianego w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, powinna być oceniana jedynie w ramach tego postanowienia, a nie z punktu widzenia wcześniejszej praktyki decyzyjnej Komisji, jeśli nawet takowa została udowodniona (wyrok z dnia 8 lipca 2010 r., Freistaat Sachsen i Land Sachsen-Anhalt/Komisja, T‑396/08, EU:T:2010:297, pkt 54). Orzecznictwo to stosuje się przez analogię w zakresie oceny systemów pomocy.

217    Ponadto orzeczono już, że Komisja nie może zostać pozbawiona możliwości ustalenia bardziej restrykcyjnych warunków zgodności z rynkiem wewnętrznym, jeśli wymagałyby tego rozwój rynku wewnętrznego i cel niezakłóconej konkurencji na tym rynku (zob. podobnie ww. w pkt 210 wyrok Freistaat Sachsen i Land Sachsen-Anhalt/Komisja, EU:T:2010:297, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

218    Wreszcie, jak przypomniano w pkt 126 i nast. powyżej, decyzje Komisji, do których nawiązuje Republika Austrii w rozpatrywanej sprawie, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu, z jednej strony z powodu rozwoju orzecznictwa, a z drugiej strony z powodu braku możliwości dokonania prostego porównania ze sporną w rozpatrywanym przypadku sytuacją. W rezultacie twierdzeń Republiki Austrii dotyczących decyzji Komisji N 271/2006 czy nawet N 820/2006 nie można uznać za zasadne. Powyższe dotyczy również, z powodów przenalizowanych w ramach zarzutów pierwszego i drugiego, ewentualnych analogii z „dawnym” systemem niemieckim regulującym wspieranie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, który doprowadził do wydania ww. w pkt 42 wyroku PreussenElektra, (EU:C:2001:160).

219    Co się tyczy nawiązania do EEG (zob. w szczególności pkt 211 powyżej i nast.), Komisja, po pierwsze, słusznie twierdzi, że ponieważ wyżej wymieniony system niemiecki nie stał się przedmiotem zgłoszenia i w rezultacie nie był nawet przedmiotem analizy Komisji, tym bardziej analizy, w wyniku której przyjęta zostałaby decyzja dotycząca jego zgodności ze wspólnym rynkiem, nie może on być miarodajny dla analizy zgodności z prawem programu austriackiego dokonanej w świetle szczególnych okoliczności przewidzianych w zmienionej ÖSG. Po drugie, Komisja również słusznie zauważa przed Sądem, że Republika Austrii miała do dyspozycji inne formy postępowania, aby nakłonić Komisję, w razie potrzeby, do dokonania oceny systemów w innych państwach członkowskich.

220    Wreszcie należy stwierdzić w ślad za Komisją, że Republika Austrii nie wykazała w żadnym z czterech zarzutów, że Komisja poprzez swoje działanie dopuściła się jakiegokolwiek „nadużycia uprawnień dyskrecjonalnych”.

221    W konsekwencji należy oddalić zarzut czwarty, a tym samym oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

222    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponadto, zgodnie z art. 87 § 4 państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty.

223    Ponieważ Republika Austrii przegrała sprawę, należy ‒ zgodnie z żądaniem Komisji ‒ obciążyć ją kosztami postępowania.

224    Zjednoczone Królestwo pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Republika Austrii zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)      Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty

Dittrich Schwarcz Tomljenović

Podpisy

Spis treści

Okoliczności powstania sporu

Postępowanie i żądania

Co do prawa

W przedmiocie dopuszczalności zarzutów pierwszego i drugiego

Co do istoty

Wstępne przedstawienie niektórych głównych punktów spornego środka oraz stanowiska przyjętego przez Komisję w zaskarżonej decyzji

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE z tego powodu, że Komisja niezgodnie z prawem stwierdziła, że system przewidziany w § 22c zmienionej ÖSG stanowi pomoc państwa

– W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego

– W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE z tego powodu, że Komisja naruszyła prawo poprzez stwierdzenie, że sporny mechanizm jest selektywny

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE i przekroczenia uprawnień

– W przedmiocie części pierwszej zarzutu trzeciego

– W przedmiocie części drugiej zarzutu trzeciego

W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego odmiennego traktowania przez Komisję Europejską sytuacji porównywalnych, w szczególności w odniesieniu do ich skutków gospodarczych i w zakresie konkurencji

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: niemiecki.