Sprawa T‑393/10 R

Westfälische Drahtindustrie i in.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Konkurencja – Decyzja Komisji nakładająca grzywnę – Gwarancja bankowa – Wniosek o zawieszenie wykonania

Streszczenie postanowienia

1.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów

(art. 256 ust. 1 TFUE, art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 104 § 2)

2.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Zawieszenie wykonania obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej jako warunku uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywny – Przesłanki zastosowania

(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 104 § 2)

3.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Analiza prima facie zarzutów podniesionych na poparcie skargi głównej

(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 104 § 2)

4.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Wyważenie wszystkich spornych interesów

(art. 278 TFUE)

1.      Z łącznej lektury art. 278 TFUE i art. 279 TFUE z jednej strony oraz art. 256 ust. 1 TFUE z drugiej strony wynika, że sędzia właściwy do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych może zawiesić wykonanie zaskarżonego aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe, jeśli uzna, że okoliczności tego wymagają.

Artykuł 104 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że wnioski o zastosowanie środka tymczasowego muszą zawierać określenie przedmiotu sporu oraz wskazanie okoliczności, z których wynika ich pilny charakter; ponadto muszą zawierać przywołanie okoliczności na uprawdopodobnienie konieczności zastosowania wnioskowanego środka pod względem faktycznym i prawnym. Zatem sędzia właściwy do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych może zarządzić zawieszenie wykonania i zastosować inne środki tymczasowe, jeśli zostanie uprawdopodobnione, iż jest to konieczne z faktycznego i prawnego punktu widzenia (fumus boni iuris) oraz niecierpiące zwłoki w takim sensie, iż w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, występującej o ich zastosowanie środki te muszą zostać zastosowane i wywołać skutki prawne jeszcze przed wydaniem orzeczenia w sprawie skargi głównej. Jako że powyższe przesłanki mają charakter kumulatywny, to wnioski o zastosowanie środków tymczasowych niespełniające choćby jednej z nich podlegają oddaleniu. W razie konieczności sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych musi również wyważyć interesy stron.

Poza tym sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny w ramach całościowej analizy i ma on – w świetle szczególnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.

(por. pkt 11–13)

2.      Do żądania wniosku o zawieszenie wykonania zobowiązania ustanowienia gwarancji bankowej jako warunku uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywny można przychylić się jedynie w wyjątkowych okolicznościach. Wymóg ustanowienia gwarancji bankowej w postępowaniach o wydanie środka tymczasowego jest wyraźnie przewidziany w regulaminach postępowania przed Trybunałem i Sądem oraz odpowiada ogólnemu i rozważnemu podejściu proceduralnemu Komisji.

Orzecznictwo przyjmuje istnienie takich wyjątkowych okoliczności z reguły jedynie wtedy, gdy strona domagająca się zwolnienia z obowiązku ustanowienia wymaganej gwarancji bankowej dostarczy dowód, bądź, że obiektywnie nie ma ona możliwości ustanowienia tej gwarancji bądź, że jej ustanowienie zagrozi jej egzystencji.

(por. pkt 22, 23)

3.      Przesłanka fumus boni iuris jest spełniona, gdy przynajmniej jeden z zarzutów podniesionych przez skarżącego na poparcie żądania głównego na pierwszy rzut oka wydaje się istotny i w każdym razie nie bezpodstawny bądź jego postulaty nie mogą zostać oddalone bez przeprowadzenia szczegółowej oceny, której dokonanie zastrzeżone jest dla składu sądowego właściwego do rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi głównej.

Spełniona jest na pierwszy rzut oka przesłanka fumus boni juris w odniesieniu do argumentacji, który została przedstawiony w sposób na tyle precyzyjny, iż Komisja była w stanie przedłożyć wielostronicowe, szczegółowe stanowisko i która umożliwia ponadto sędziemu właściwemu do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych dokonanie oceny, iż zarzut ten nie jest na pierwszy rzut oka całkiem bezpodstawny i nie może zostać oddalony bez poddania go szczegółowej ocenie, co zastrzeżone jest do kompetencji składu sądowego właściwego do rozstrzygnięcia w postępowaniu głównym

(por. pkt 54, 55, 58, 61)

4.      W ramach postępowań w przedmiocie środków tymczasowych należy wyważyć ryzyko poszczególnych możliwych rozstrzygnięć. Konkretnie oznacza to, iż należy w szczególności rozważyć, czy interes skarżącego dotyczący zawieszenia wykonania zaskarżonego orzeczenia przeważa nad interesem natychmiastowego jego wykonania.

(por. pkt 62)