ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (αναιρετικό τμήμα)

της 5ης Μαΐου 2011

Υπόθεση T‑402/09 P

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αναίρεση – Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Ρύθμιση σχετικά μετην ασφάλιση έναντι των κινδύνων ατυχήματος και επαγγελματικής νόσουτων υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων – Διαδικασία αναγνωρίσεωςτης επαγγελματικής αιτιολογίας μιας νόσου – Αίτηση αναιρέσεως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως κατά της διατάξεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα), της 20ής Ιουλίου 2009, F‑86/07, Marcuccio κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. σ. I‑A‑1‑271 και II‑A‑1‑1467), με την οποία ζητείται η αναίρεση της ανωτέρω διατάξεως.

Απόφαση: Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται ως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη. Ο Luigi Marcuccio καταδικάζεται, πλέον των δικών του εξόδων, και στα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της αιτήσεως αναιρέσεως.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Αγωγή αποζημιώσεως – Αίτημα περί ακυρώσεως της προ της ασκήσεως της προσφυγής αποφάσεως με την οποία είχε απορριφθεί το αίτημα περί αποζημιώσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

2.      Υπάλληλοι – Ηθική παρενόχληση – Έννοια – Συμπεριφορά διώκουσα αντικειμενικώς τον εξευτελισμό του ενδιαφερομένου ή την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας του

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 12α § 3)

3.      Υπάλληλοι – Ηθική παρενόχληση – Βάρος αποδείξεως – Υποχρέωση του ενδιαφερομένου να προσκομίσει στοιχείο ενδεικτικό αποδείξεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 12α § 3)

4.      Αναίρεση – Λόγοι – Έλεγχος εκ μέρους του Γενικού Δικαστηρίου της εκ μέρους του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης εκτιμήσεως των αποδεικτικών στοιχείων – Αποκλείεται πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11)

5.      Αναίρεση – Λόγοι – Έλεγχος εκ μέρους του Γενικού Δικαστηρίου της εκτιμήσεως των πληροφοριακών στοιχείων – Αποκλείεται

(Άρθρο 256 § 2 ΣΛΕΕ)

1.      Επί θεμάτων Δημόσιας Διοίκησης, η σιωπηρή απόρριψη αιτήματος περί αποζημιώσεως υποβληθέντος ενώπιον της Αρμόδιας για τους Διορισμούς Αρχής έχει αποκλειστικώς ως αποτέλεσμα το να παράσχει στον διάδικο εκείνο ο οποίος φέρεται ότι υπέστη ζημία τη δυνατότητα να αξιώσει ενώπιον του δικαστή της Ενώσεως αποζημίωση, χωρίς να επηρεάζεται η απόφανση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (στο εξής: ΔΔΔ) επί του απαραδέκτου του αιτήματος περί ακυρώσεως της απορρίψεως του αιτήματος αυτού.

(βλ. σκέψη 23)

Παραπομπή: ΓΔΕΕ, 6 Μαρτίου 2001, T‑77/99, Ojha κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2001, σ. I‑A‑61 και II‑293, σκέψη 68

2.      Η ηθική παρενόχληση συνιστά συμπεριφορά διώκουσα αντικειμενικώς τον εξευτελισμό συναδέλφου ή την εσκεμμένη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας του.

(βλ. σκέψη 35)

Παραπομπή: ΓΔΕΕ, 16 Μαΐου 2006, T‑73/05, Magone κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑107 και II‑A‑2‑485, σκέψη 79

3.      Ο υπάλληλος ο οποίος διατείνεται ότι υπήρξε θέμα ηθικής παρενοχλήσεως οφείλει να προσκομίσει στοιχείο ενδεικτικό αποδείξεως της παρενοχλήσεως.

(βλ. σκέψη 39)

4.      Δυνάμει του άρθρου 11 του παραρτήματος Ι του Οργανισμού του Δικαστηρίου, η αίτηση αναιρέσεως περιορίζεται μόνο σε νομικά ζητήματα. Το ΔΔΔ είναι αρμόδιο, αφενός, να διαπιστώσει τα πραγματικά περιστατικά, εκτός αν η ανακρίβεια των διαπιστώσεών του απορρέει από έγγραφα της δικογραφίας που του υποβλήθηκαν και, αφετέρου, να εκτιμήσει τα περιστατικά αυτά. Η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών δεν αποτελεί νομικό ζήτημα υποκείμενο, ως τέτοιο, στον έλεγχο του επιλαμβανόμενου της αιτήσεως αναιρέσεως δικαστή, υπό την επιφύλαξη της περιπτώσεως παραμορφώσεως των προσκομισθέντων ενώπιον του ΔΔΔ αποδεικτικών στοιχείων.

(βλ. σκέψη 43)

Παραπομπή: ΔΕΕ 2 Οκτωβρίου 2001, C‑449/99 P, ΕΤΕπ κατά Hautem, Συλλογή 2011, σ. I‑6733, σκέψη 44· 5 Ιουνίου 2003, C‑121/01 P, O’Hannrachain κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 2003, σ. I‑5539, σκέψη 35· 27 Απριλίου 2006, C‑230/05 P, L κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑B‑2‑7 και II‑B‑2‑45, σκέψη 45

5.      Ως πρωτοδίκως δικάζον δικαιοδοτικό όργανο και σε σχέση με τα υποβαλλόμενα από διάδικο αιτήματα περί λήψεως μέτρων οργανώσεως της διαδικασίας και διεξαγωγής αποδείξεων, το ΔΔΔ είναι αποκλειστικά αρμόδιο να κρίνει την ενδεχόμενη ανάγκη συμπληρώσεως των πληροφοριακών στοιχείων επί των υποθέσεων των οποίων επιλαμβάνεται.

(βλ. σκέψη 50)

Παραπομπή: ΔΕΕ, 10 Ιουλίου 2001, C‑315/99 P, Ismeri Europa κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, Συλλογή 2001, σ. I‑5281, σκέψη 19