Προσφυγή της 7ης Ιανουαρίου 2011 - Bank Melli Iran κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση T-7/11)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Bank Melli Iran (Τεχεράνη, Ιράν) (εκπρόσωποι: L. Defalque και S. Woog, δικηγόροι)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την παράγραφο 5 του μέρους B του παραρτήματος της απόφασης 2010/644/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2010, για την τροποποίηση της απόφασης 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσης 2007/140/ΚΕΠΠΑ¹ και την παράγραφο 5 του μέρους B του παραρτήματος VIII του κανονισμού (ΕΕ) 961/2010 του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2010, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 423/2007² και να ακυρώσει την απόφαση που περιλαμβάνεται στο έγγραφο του Συμβουλίου της 28ης Οκτωβρίου 2010·

να αναγνωρίσει ότι το άρθρο 20, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, της απόφασης της 26ης Ιουλίου 2010³ του Συμβουλίου και το άρθρο 16, παράγραφος 2, στοιχείο α΄, του κανονισμού (ΕΕ) 961/2010 είναι παράνομα και δεν εφαρμόζονται έναντι της προσφεύγουσας·

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει τους ακόλουθους λόγους ακύρωσης:

Με τον πρώτο λόγο ακύρωσης προβάλλεται παράβαση του άρθρου 215, παράγραφοι 2 και 3 ΣΛΕΕ, καθώς και του άρθρου 40 ΣΕΕ, η οποία συνιστά παράβαση ουσιώδους τύπου καθώς:

το Συμβούλιο ΚΕΠΠΑ εξέδωσε περιοριστικά μέτρα χωρίς να αφήνει εξουσία εκτιμήσεως στο Συμβούλιο·

η απόφαση 2010/413/ΚΕΠΠΑ στην οποία στηρίζεται ο κανονισμός 961/2010, εσφαλμένα στηρίζεται στο άρθρο 29 ΣΕΕ, διότι δεν καθορίζει τη θέση της Ένωσης επί συγκεκριμένου ζητήματος γεωγραφικής ή θεματικής φύσης, όπως απαιτεί το άρθρο 29 ΣΕΕ, αλλά ορίζει συγκεκριμένες υποχρεώσεις για τα κράτη μέλη και τα πρόσωπα υπό τη δικαιοδοσία τους·

ο κανονισμός 961/2010 δεν περιλαμβάνει τις απαιτούμενες διατάξεις περί νομικών εγγυήσεων κατά παράβαση του άρθρου 215, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ.

Με τον δεύτερο λόγο ακύρωσης προβάλλεται πλάνη του νομοθέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την επιλογή της νομικής βάσης της προσβαλλόμενης απόφασης και κανονισμού, διότι αποφασίσθηκαν κυρώσεις εις βάρος της προσφεύγουσας και των θυγατρικών της, καίτοι είναι νομικά πρόσωπα και όχι κρατικές οντότητες, που δεν συγκαταλέγονται στον κατάλογο του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Συναφώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι:

καίτοι η βάση του άρθρου 29 ΣΕΕ και του άρθρου 215 ΣΛΕΕ είναι δικαιολογημένη όταν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφαρμόζουν ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών, δεν είναι κατ' ανάγκη δικαιολογημένη όταν λαμβάνονται διοικητικά μέτρα, όπως η δέσμευση κεφαλαίων νομικών προσώπων και όχι κρατικών οντοτήτων·

οι προσβαλλόμενης πράξεις έπρεπε να εκδοθούν βάσει του άρθρου 75 ΣΛΕΕ, ούτως ώστε να συμμετάσχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο πλαίσιο της διαδικασίας συναπόφασης.

Με τον τρίτο λόγο ακύρωσης προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση και κανονισμός εκδόθηκαν κατά παράβαση των αρχών της ισότητας και της μη διακριτικής μεταχείρισης, διότι παρεμφερείς αποφάσεις εκδόθηκαν με άλλη νομική βάση, όπως το άρθρο 75 ΣΛΕΕ, δηλαδή βάσει πλαισίου με νομικές εγγυήσεις ληφθείσες από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, αντιθέτως από την περίπτωση των προσβαλλόμενων πράξεων που αφορούν την προσφεύγουσα.

Με τον τέταρτο λόγο ακύρωσης προβάλλεται ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν κατά παράβαση των δικαιωμάτων άμυνας της προσφεύγουσας και ειδικότερα του δικαιώματός της σε δίκαιη δίκη, καθώς:

δεδομένου ότι δεν προσκομίσθηκε στην προσφεύγουσα κανένα αποδεικτικό στοιχείο ή έγγραφο προς στήριξη των ισχυρισμών του Συμβουλίου, καθώς οι πρόσθετες παραπομπές του 2009 στην απόφαση του 2008, επιβεβαιωθείσες το 2010, ήταν αόριστες, ελάχιστα σαφείς και δεν καθιστούσαν δυνατή την αντίκρουσή τους από την προσφεύγουσα·

δεν χορηγήθηκε στην προσφεύγουσα πρόσβαση στον φάκελο και δικαίωμα ακρόασης·

οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν αιτιολογήθηκαν επαρκώς, γεγονός που συνιστά παράβαση του δικαιώματος αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας της προσφεύγουσας.

Με τον πέμπτο λόγο ακύρωσης προβάλλεται ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις, για τους ίδιους λόγους που εκτέθηκαν όσον αφορά τον τέταρτο λόγο ακύρωσης, εκδόθηκαν κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.

Με τον έκτο λόγο ακύρωσης προβάλλεται ότι το Συμβούλιο δεν γνωστοποίησε τις αποφάσεις του, μαζί με τους λόγους για την προσθήκη στον κατάλογο, κατά παράβαση του άρθρου 36, παράγραφοι 3 και 4, του κανονισμού 961/2010, το οποίο προβλέπει επανεξέταση της απόφασης όταν υποβάλλονται παρατηρήσεις.

Με τον έβδομο λόγο ακύρωσης προβάλλεται προδήλως πεπλανημένη ερμηνεία και κατάχρηση εξουσίας κατά την εφαρμογή της απόφασης 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 26ης Ιουλίου 2010, έναντι της προσφεύγουσας, καθώς το Συμβούλιο ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 20, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, αυτής, όταν έκρινε ότι οι δραστηριότητες της προσφεύγουσας, όπως περιγράφονται στις προσβαλλόμενες πράξεις, πληρούν τις προϋποθέσεις ώστε να θεωρηθούν δραστηριότητες για τις οποίες πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και του δικαιώματος ιδιοκτησίας, καθώς το Συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η εφαρμογή του άρθρου 20, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, της απόφασης 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 26ης Ιουλίου 2010.

____________

¹ - ΕΕ L 281, σ. 81

² - ΕΕ L 281, σ. 1

³ - Απόφαση 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 26ης Ιουλίου 2010, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσης 2007/140/ΚΕΠΠΑ, ΕΕ L 195, σ. 39