WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 29 września 2011 r.

Sprawa F‑93/05

Harald Mische

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Służba publiczna – Powołanie – Jednoczesne zatrudnienie i przeniesienie do innej instytucji – Zaszeregowanie do grupy na podstawie nowych, mniej korzystnych przepisów – Dopuszczalność skargi – Interes we wniesieniu skargi – Przekroczenie terminu

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której H. Mische żąda po pierwsze stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 4 października 2004 r. w sprawie ustalenia jego zaszeregowania do grupy A*6 stopień 1, po drugie, przywrócenia mu wszystkich praw wynikających ze zgodnego z przepisami zaszeregowania, i po trzecie, przyznania odszkodowania.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona. Każda ze stron pokrywa własne koszty. Rada, interwenient, pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny – Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zaszeregowania – Zatrudnienie urzędnika i jego jednoczesne przeniesienie – Możliwość przypisania decyzji w sprawie zaszeregowania

(regulamin pracowniczy, art. 29 ust. 1 lit. b), art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Data złożenia

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

3.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Rozpoczęcie biegu terminu do złożenia

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

1.      Przedmiot skargi musi istnieć na etapie jej wniesienia, pod rygorem nieważności, i aż do momentu wydania orzeczenia sądowego, pod rygorem umorzenia postępowania, co oznacza, że skarga powinna w efekcie móc przynieść korzyść stronie, która ją wniosła. Przesłanki te nie są spełnione w przypadku skargi o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zaszeregowania urzędnika przez Parlament, jeżeli: zaszeregowanie zostało ustalone w decyzji Parlamentu w sprawie zatrudnienia zainteresowanego z jednoczesnym przeniesieniem go do Komisji, omawiane zatrudnienie nastąpiło wyłącznie na wyraźny wniosek Komisji, wyłącznie w celu obsadzenia wolnego stanowiska w jej strukturach zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego, Komisja brała ponadto czynny udział w ustaleniu zaszeregowania do grupy i na stopień oraz daty faktycznego zatrudnienia, a później w dodatku sprecyzowała w decyzji w sprawie przydzielenia na stanowisko zaszeregowanie do grupy dla stanowiska, na które zainteresowany został przeniesiony, oraz zmieniła jego zaszeregowanie na stopień. W tych okolicznościach Komisja zastąpiła w tym zakresie swoją decyzją decyzję Parlamentu, przy czym jego decyzja nigdy w tym zakresie nie została wykonana, ponieważ obydwie decyzje weszły w życie w tym samym dniu, a zainteresowany nie pracował dla Parlamentu. Ponadto zainteresowany urzędnik nie mógłby zostać przeniesiony do Komisji, gdyby Parlament nie zaszeregował go do tej samej grupy, jak ta określona przez Komisję.

Wynika z tego, że przynajmniej w zakresie zaszeregowania rzeczonego urzędnika do grupy i na stopień, Parlamentowi można jedynie formalnie przypisywać omawianą decyzję, gdyż zaszeregowanie ustalone zostało w rzeczywistości przez Komisję.

(zob. pkt 23–25, 27)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone C‑373/06 P, C‑379/06 P i C‑382/06 P Flaherty i in. przeciwko Komisji, 17 kwietnia 2008 r., pkt 25

2.      Jeśli chodzi o ustalenie daty złożenia uprzedniego zażalenia administracyjnego, wykładni art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego należy dokonywać w ten sposób, że zażalenie jest złożone nie w momencie przesłania do instytucji, lecz kiedy do niej dotrze. Zaś trzymiesięczny termin określony w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego upływa wraz z upływem dnia, który w trzecim miesiącu przypada na tę samą datę dzienną co dzień, w którym nastąpiło zdarzenie lub został wydany akt rozpoczynający bieg tego terminu.

(zob. pkt 29)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi, 26 listopada 1981 r., pkt 8, 13; sprawa 152/85 Misset przeciwko Radzie, 15 stycznia 1987 r., pkt 8, 9

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑73/06 Van Neyghem przeciwko Komisji, 13 grudnia 2007 r., pkt 43, 45

3.      Trzymiesięczny termin biegnący zwykle zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego od dnia doręczenia decyzji jej adresatowi, lecz nie później niż od dnia, w którym zainteresowany dowiedział się o decyzji, należy interpretować w ten sposób, że biegnie on od dnia, w którym urzędnik zapoznał się z uzasadnieniem oraz treścią rozstrzygnięcia decyzji, choćby za pośrednictwem instytucji niebędącej jej autorem.

(zob. pkt 30)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑196/95 H przeciwko Komisji, 3 czerwca 1997 r., pkt 31