WYROK SĄDU (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

z dnia 19 czerwca 2019 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający trzy równoległe paski – Bezwzględna podstawa unieważnienia – Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania – Artykuł 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 3 i art. 59 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Postać używania, której nie można uwzględnić – Postać różniąca się znacznymi zmianami od postaci, w jakiej znak towarowy został zarejestrowany – Odwrócenie schematu kolorów

W sprawie T‑307/17

adidas AG, z siedzibą w Herzogenaurach (Niemcy), reprezentowana przez I. Fowler oraz I. Junkar, solicitors,

strona skarżąca,

popierana przez

Marques, z siedzibą w Leicester (Zjednoczone Królestwo), reprezentowane przez adwokata M. Treisa,

interwenient,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez M. Rajh oraz H. O’Neilla, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Shoe Branding Europe BVBA, z siedzibą w Oudenaarde (Belgia), reprezentowana przez adwokata J. Løjego,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 marca 2017 r. (sprawa R 1515/2016‑2), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Shoe Branding Europe a adidas,

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym),

w składzie: S. Gervasoni, prezes, L. Madise, R. da Silva Passos, K. Kowalik-Bańczyk (sprawozdawca) i C. Mac Eochaidh, sędziowie,

sekretarz: E. Hendrix, administrator,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 18 maja 2017 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 10 sierpnia 2017 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 12 lipca 2017 r.,

uwzględniając postanowienie z dnia 5 grudnia 2017 r. dopuszczające stowarzyszenie Marques do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej,

po zapoznaniu się z uwagami interwenienta złożonymi przez Marques w sekretariacie Sądu w dniu 22 stycznia 2018 r.,

po zapoznaniu się z uwagami skarżącej złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 19 lutego 2018 r.,

po zapoznaniu się z uwagami EUIPO złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 28 lutego 2018 r.,

po zapoznaniu się z uwagami interwenienta złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 28 lutego 2018 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 24 stycznia 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

I.      Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 18 grudnia 2013 r. skarżąca, adidas AG, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znak towarowy, o którego rejestrację wniesiono, został przedstawiony poniżej:

3        W zgłoszeniu do rejestracji znak towarowy został określony jako graficzny znak towarowy i opisany w następujący sposób:

„Znak składa się z trzech równoległych pasków w jednakowej odległości od siebie, o tej samej szerokości, nałożonych na produkt w dowolnym kierunku”.

4        Towary, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klasy 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „odzież, obuwie, nakrycia głowy”.

5        Znak ten został zarejestrowany w dniu 21 maja 2014 r. pod numerem 12442166.

6        W dniu 16 grudnia 2014 r. interwenient, Shoe Branding Europe BVBA, wystąpił z wnioskiem o unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

7        W dniu 30 czerwca 2016 r. Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek o unieważnienie prawa do znaku złożony przez interwenienta na tej podstawie, że rozpatrywany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, zarówno samoistnego, jak i uzyskanego w następstwie używania.

8        W dniu 18 sierpnia 2016 r. skarżąca, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001), wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień. W odwołaniu tym nie podważyła ona braku samoistnego charakteru odróżniającego rozpatrywanego znaku towarowego, natomiast podniosła, że ten znak uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 i art. 59 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001).

9        Decyzją z dnia 7 marca 2017 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Druga Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie.

10      Izba Odwoławcza wskazała najpierw, że rozpatrywany znak towarowy został skutecznie zarejestrowany jako graficzny znak towarowy (pkt 20 zaskarżonej decyzji). Następnie podtrzymała ona ocenę Wydziału Unieważnień, zgodnie z którą znak ten jest pozbawiony samoistnego charakteru odróżniającego (pkt 22 zaskarżonej decyzji). Wreszcie zbadała dowody przedstawione przez skarżącą i uznała, że nie przedstawiła ona dowodu, iż wspomniany znak uzyskał w całej Unii Europejskiej charakter odróżniający w następstwie używania (pkt 69 zaskarżonej decyzji). W konsekwencji Izba Odwoławcza uznała, że rozpatrywany znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i z tego względu należy unieważnić prawo do tego znaku towarowego (pkt 72 zaskarżonej decyzji).

II.    Żądania stron

11      Skarżąca, popierana przez stowarzyszenie Marques (zwane dalej „interweniującym stowarzyszeniem”), wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

12      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania;

–        nakazanie interweniującemu stowarzyszeniu pokrycia własnych kosztów.

13      Interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

III. Co do prawa

14      Na poparcie skargi skarżąca, wspierana przez interweniujące stowarzyszenie, podnosi tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 3 tegoż rozporządzenia oraz z zasadami ochrony uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności.

15      Zarzut ten może być analizowany jako obejmujący dwie części, jako że skarżąca twierdzi w istocie w pierwszej kolejności, iż Izba Odwoławcza niesłusznie nie uwzględniła licznych dowodów na tej podstawie, że dotyczyły one oznaczeń innych niż rozpatrywany znak towarowy, a w drugiej kolejności, iż Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, uznając, że nie wykazano, że rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w całej Unii.

A.      Uwagi wstępne

16      Po pierwsze, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe, które są pozbawione jakiegokolwiek charakteru odróżniającego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 tegoż rozporządzenia (obecnie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) ta bezwzględna podstawa odmowy rejestracji stosuje się bez względu na fakt jej istnienia tylko w części Unii. Niemniej jednak na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wspomniana podstawa nie stoi na przeszkodzie rejestracji znaku towarowego, jeżeli w następstwie używania znak ten uzyskał charakter odróżniający w odniesieniu do towarów, dla których występuje się o rejestrację.

17      Po drugie, zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 prawo do unijnego znaku towarowego unieważnia się na podstawie wniosku do EUIPO, w przypadku gdy unijny znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7 tegoż rozporządzenia. Wszelako należy wskazać, że zgodnie z art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, w przypadku gdy unijny znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, nie można jednakże unieważnić prawa do tego znaku, jeżeli w następstwie używania uzyskał on po jego rejestracji odróżniający charakter w odniesieniu do towarów lub usług, dla których jest zarejestrowany.

18      Z art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 wynika zatem, że w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku brak samoistnego charakteru odróżniającego zarejestrowanego znaku towarowego nie skutkuje unieważnieniem prawa do tego znaku, jeżeli znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie jego używania albo przed jego rejestracją, albo w okresie między chwilą rejestracji a chwilą złożenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku [zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2017 r., bet365 Group/EUIPO – Hansen (BET 365), T‑304/16, EU:T:2017:912, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo].

19      Należy także przypomnieć, że charakter odróżniający znaku towarowego, bez względu na to, czy jest on samoistny, czy uzyskany w następstwie używania, oznacza, iż znak towarowy nadaje się do identyfikowania towaru, dla którego wystąpiono o rejestrację, jako pochodzącego z określonego przedsiębiorstwa, a w efekcie do odróżnienia tego towaru od towarów z innych przedsiębiorstw (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 46; z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 35).

20      Ów charakter odróżniający, samoistny lub uzyskany w następstwie używania, należy oceniać, po pierwsze, w stosunku do towarów lub usług, dla których znak towarowy został zgłoszony, a po drugie, w stosunku do sposobu postrzegania go przez właściwy krąg odbiorców (zob. analogicznie wyroki: z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 59, 63; z dnia 12 lutego 2004 r., Koninklijke KPN Nederland, C‑363/99, EU:C:2004:86, pkt 34, 75).

21      W niniejszej sprawie właściwy krąg odbiorców dla towarów, dla których zakwestionowany znak towarowy został zarejestrowany, mianowicie odzieży, obuwia i nakryć głowy, składa się z wszystkich potencjalnych konsumentów tych towarów w Unii, to znaczy zarówno z szerokiego kręgu odbiorców, jak i z odbiorców wyspecjalizowanych.

22      To właśnie w świetle tych uwag należy rozpatrzyć wymienione w pkt 15 powyżej dwie części jedynego zarzutu.

B.      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej nieuzasadnionego nieuwzględnienia niektórych dowodów

23      W ramach pierwszej części zarzutu skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, podnosi, że Izba Odwoławcza nie uwzględniła licznych dowodów na tej podstawie, iż dotyczyły one oznaczeń innych niż rozpatrywany znak towarowy. Podstawa ta opiera się jej zdaniem, po pierwsze, na błędnej interpretacji rozpatrywanego znaku towarowego, a po drugie, na błędnym zastosowaniu „prawa dozwolonych wariantów”. Należy kolejno zbadać oba zarzuty szczegółowe.

1.      W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, dotyczącego błędnej interpretacji rozpatrywanego znaku towarowego

24      W ramach pierwszego zarzutu szczegółowego skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, twierdzi, że Izba Odwoławcza, uznając, iż rozpatrywany znak towarowy został zastrzeżony tylko w pewnych wymiarach, a zwłaszcza w pewnym stosunku pomiędzy jego wysokością a szerokością, błędnie zinterpretowała ten znak towarowy. Wspomniany znak towarowy stanowi bowiem według niej „motyw zdobniczy”, który można odtworzyć w różnych wymiarach i proporcjach w zależności od towarów, na których zostaje naniesiony. W szczególności trzy równoległe paski w jednakowej odległości od siebie stanowiące rozpatrywany znak towarowy mogą zostać przedłużone lub ucięte na różne sposoby, w tym skośnie. Dodaje ona, opierając się na wytycznych EUIPO dotyczących rozpatrywania spraw i wynikających z nich uzasadnionych oczekiwaniach, iż może powoływać się na okoliczność, że rozpatrywany znak towarowy jest znakiem stanowiącym wzór, nawet jeśli znak ten został zarejestrowany jako graficzny znak towarowy.

25      EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej i interweniującego stowarzyszenia.

26      W celu udzielenia odpowiedzi na argumentację skarżącej i interweniującego stowarzyszenia, w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że na mocy art. 4 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 4 rozporządzenia 2017/1001) unijny znak towarowy może składać się z jakichkolwiek oznaczeń, które można przedstawić w formie graficznej, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.

27      W drugiej kolejności należy zauważyć, że rejestracja może nastąpić wyłącznie na podstawie i w granicach zgłoszenia znaku do rejestracji dokonanego w EUIPO przez wnioskodawcę. Wynika stąd, że EUIPO nie może wziąć pod uwagę cech zgłoszonego znaku towarowego, które nie są wskazane w zgłoszeniu lub w dokumentach mu towarzyszących [zob. wyrok z dnia 25 listopada 2015 r., Jaguar Land Rover/OHIM (Kształt samochodu), T‑629/14, niepublikowany, EU:T:2015:878, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo].

28      W tym względzie cechy znaku towarowego należy oceniać w świetle kilku elementów.

29      Najpierw, na mocy zasady 1 ust. 1 lit. d) oraz zasady 3 ust. 2 i 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1) [obecnie art. 2 ust. 1 lit. d), art. 3 ust. 3 lit. b) i f) oraz art. 3 ust. 6–8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/626 z dnia 5 marca 2018 r. określającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1431 (Dz.U. 2018, L 104, s. 37)], gdy zastrzeżone zostają szczególne przedstawienie graficzne lub szczególny kolor, zgłoszenie unijnego znaku towarowego powinno obejmować przedstawienie graficzne znaku towarowego, w stosownym przypadku w kolorze.

30      Funkcją wymogu przedstawienia graficznego jest w szczególności zdefiniowanie samego znaku towarowego w celu określenia dokładnego przedmiotu ochrony przyznanej właścicielowi zarejestrowanego znaku towarowego (zob. analogicznie wyroki: z dnia 12 grudnia 2002 r., Sieckmann, C‑273/00, EU:C:2002:748, pkt 48; z dnia 24 czerwca 2004 r., Heidelberger Bauchemie, C‑49/02, EU:C:2004:384, pkt 27). W rezultacie na zgłaszającym ciąży obowiązek przedłożenia przedstawienia graficznego znaku towarowego odpowiadającego dokładnie przedmiotowi ochrony, jaką zamierza uzyskać. Po zarejestrowaniu znaku towarowego jego właściciel nie może dochodzić ochrony szerszej niż ochrona przyznana przez to przedstawienie graficzne [zob. podobnie wyrok z dnia 30 listopada 2017 r., Red Bull/EUIPO – Optimum Mark (Kombinacja kolorów niebieskiego i srebrnego), T‑101/15 i T‑102/15, odwołanie w toku, EU:T:2017:852, pkt 71].

31      Następnie zasada 3 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 przewiduje, że zgłoszenie „może zawierać opis znaku”. Z tego względu, w razie gdy w zgłoszeniu zawarto już opis, opis ten należy rozpatrzyć łącznie z przedstawieniem graficznym (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 30 listopada 2017 r., Kombinacja kolorów niebieskiego i srebrnego, T‑101/15 i T‑102/15, odwołanie w toku, EU:T:2017:852, pkt 79).

32      Wreszcie EUIPO powinno także zbadać charakter odróżniający znaku towarowego, o którego rejestrację wystąpiono, w odniesieniu do kategorii znaków towarowych wybranej przez zgłaszającego w jego zgłoszeniu (zob. podobnie postanowienie z dnia 21 stycznia 2016 r., Enercon/OHIM, C‑170/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:53, pkt 29, 30, 32).

33      W trzeciej kolejności należy zauważyć, że w przeciwieństwie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/1431 z dnia 18 maja 2017 r. określającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia nr 207/2009 (Dz.U. 2017, L 205, s. 39) (zastąpionego rozporządzeniem wykonawczym 2018/626), ani rozporządzenie nr 207/2009, ani rozporządzenie nr 2868/95, obowiązujące w chwili złożenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku, nie wymieniają „znaków stanowiących wzór” ani też „znaków graficznych” jako szczególnej kategorii znaków towarowych.

34      Jednakże jeszcze przed wejściem w życie rozporządzenia wykonawczego 2017/1431 Sąd uznał, że oznaczenie przedstawione jako graficzny znak towarowy może składać się z szeregu regularnie powtarzających się elementów [zob. podobnie wyrok z dnia 9 listopada 2016 r., Birkenstock Sales/EUIPO (Przedstawienie motywu krzyżujących się falowanych linii), T‑579/14, EU:T:2016:650, pkt 43, 49, 53, 62]. Zatem do czasu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego 2017/1431 znak stanowiący wzór mógł zostać zarejestrowany jako graficzny znak towarowy, gdy składał się z wizerunku [zob. podobnie wyrok z dnia 19 września 2012 r., Fraas/OHIM (Wzór w kratkę w kolorach jasnoszarym, ciemnoszarym, beżowym, ciemnoczerwonym i brązowym), T‑326/10, niepublikowany, EU:T:2012:436, pkt 56].

35      W niniejszej sprawie zgodnie ze zgłoszeniem rozpatrywany znak towarowy został zarejestrowany jako graficzny znak towarowy na podstawie odtworzonych w pkt 2 i 3 powyżej przedstawienia graficznego oraz opisu.

36      W pkt 38 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zinterpretowała rozpatrywany znak towarowy w następujący sposób:

„Składa się z trzech pionowych, równoległych, cienkich i czarnych pasków na białym tle, około pięciokrotnie wyższych niż szerszych. Ma stosunkowo niewiele cech: stosunek wysokość/szerokość (około 5:1), biały równo odległy odstęp między czarnymi paskami oraz okoliczność, że paski są równoległe”.

37      Należy stwierdzić, że taka interpretacja rozpatrywanego znaku towarowego odpowiada wiernie przedstawieniu graficznemu, na podstawie którego znak ten zarejestrowano. W szczególności Izba Odwoławcza słusznie wskazała, że istnieje stosunek około 5 do 1 pomiędzy całkowitą wysokością a całkowitą szerokością rozpatrywanego znaku towarowego. Ponadto Izba Odwoławcza prawidłowo wzięła pod uwagę równą grubość trzech równoległych czarnych pasków i dwa białe odstępy oddzielające te paski.

38      Skarżąca kwestionuje jednak tę interpretację rozpatrywanego znaku towarowego, podnosząc, po pierwsze, że graficzny znak towarowy można zarejestrować bez wskazania jego wymiarów lub proporcji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 10 lipca 2014 r., Apple, C‑421/13, EU:C:2014:2070, pkt 19, 27), a po drugie, że rozpatrywany znak towarowy jest znakiem stanowiącym wzór. W tych okolicznościach przedstawienie graficzne rozpatrywanego znaku towarowego ma jej zdaniem jedynie za zadanie ukazanie wzoru składającego się z trzech równoległych pasków w jednakowej odległości od siebie, bez przesądzania o długości pasków lub o sposobie, w jaki są one ucięte.

39      Takiej argumentacji nie można uwzględnić.

40      Po pierwsze, należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza scharakteryzowała w zaskarżonej decyzji rozpatrywany znak towarowy, biorąc pod uwagę stosunkowe proporcje poszczególnych elementów składających się na ten znak w postaci, w jakiej został on przedstawiony w zgłoszeniu, natomiast nie określiła rozpatrywanego znaku towarowego, odnosząc się do wymiarów, w których ten znak towarowy, rozpatrywany w całości, mógłby zostać odtworzony na odnośnych towarach. Wynika stąd, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, dokonana przez Izbę Odwoławczą interpretacja rozpatrywanego znaku towarowego nie podważa faktu, że znaku tego nie zastrzeżono w szczególnych wymiarach.

41      Po drugie, skarżąca przyznaje, że rozpatrywany znak towarowy został skutecznie zarejestrowany jako graficzny znak towarowy. Z orzecznictwa przytoczonego w pkt 30 powyżej wynika zaś, że graficzny znak towarowy jest co do zasady rejestrowany w proporcjach ukazanych w jego przedstawieniu graficznym. Stwierdzenia tego nie może podważyć wyrok z dnia 10 lipca 2014 r., Apple (C‑421/13, EU:C:2014:2070, pkt 19, 27), na który powołuje się skarżąca. Wyrok ten ogranicza się bowiem do wskazania, że wzór można zarejestrować jako znak towarowy, nawet gdy jest on pozbawiony wskazówek dotyczących wielkości i proporcji przedmiotu, który reprezentuje. Natomiast wyrok ten nie oznacza, by znak towarowy mógł zostać zarejestrowany bez określenia proporcji samego oznaczenia.

42      Po trzecie, skarżąca bezskutecznie utrzymuje, że znak ten jest nie zwykłym graficznym znakiem towarowym, ale znakiem stanowiącym wzór, którego proporcje nie są określone.

43      W tym względzie ani z graficznego przedstawienia rozpatrywanego znaku towarowego, ani z opisu tego znaku towarowego nie wynika, że składa się z szeregu regularnie powtarzających się elementów.

44      Następnie, twierdzenie skarżącej, zgodnie z którym przedmiot ochrony przyznanej przez rozpatrywany znak towarowy obejmuje używanie trzech równoległych pasków w jednakowej odległości od siebie, niezależnie od ich długości lub sposobu, w jaki są one ucięte, nie jest poparte żadnym konkretnym dowodem. Twierdzenie to stoi natomiast w sprzeczności z graficznym przedstawieniem rozpatrywanego znaku towarowego, które ukazuje oznaczenie charakteryzujące się stosunkiem około 5 do 1 między swoją całkowitą wysokością a całkowitą szerokością oraz prostokątnym kształtem, jako że trzy paski je tworzące są ucięte pod kątem prostym. Ponadto wspomnianego twierdzenia nie potwierdza opis rozpatrywanego znaku towarowego, który ogranicza się do przypomnienia, że znak ten składa się z „trzech równoległych pasków w jednakowej odległości od siebie” i uściślenia, że paski te mogą być „nałożone na produkt w dowolnym kierunku”, bez wskazania, że długość pasków mogłaby zostać zmieniona lub że paski mogłyby zostać ucięte skośnie.

45      Wreszcie, o ile prawdą jest, że przed wejściem w życie rozporządzenia wykonawczego 2017/1431 wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania spraw wskazywały, że „znaki towarowe przedstawiające [wzór] są znakami »graficznymi« zgodnie z praktyką [EUIPO]”, o tyle wytyczne te nie definiowały tychże znaków stanowiących wzory w sposób odbiegający od definicji wynikającej z orzecznictwa wspomnianego w pkt 34 powyżej. Wytyczne te stwierdzały bowiem, że „graficzny znak towarowy można uważać za znak stanowiący »wzór«, gdy składa się on wyłącznie z regularnie powtarzających się elementów”.

46      W tych okolicznościach należy stwierdzić, że rozpatrywany znak towarowy jest zwykłym znakiem graficznym, a nie znakiem stanowiącym wzór. W konsekwencji, po pierwsze, Izba Odwoławcza nie popełniła żadnego błędu w interpretacji rozpatrywanego znaku towarowego, a po drugie, skarżąca nie ma w żadnym razie podstaw, by powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w celu podważenia tej interpretacji.

47      Wynika z tego, że pierwszy zarzut szczegółowy należy oddalić.

2.      W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, dotyczącego błędnego zastosowania „prawa dozwolonych wariantów”

48      W ramach drugiego zarzutu szczegółowego skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, twierdzi, że Izba Odwoławcza błędnie zastosowała „prawo dozwolonych wariantów”. Definiuje ona to prawo jako regułę, zgodnie z którą używanie znaku towarowego w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru tego znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany, uważa się również za używanie wspomnianego znaku towarowego. Skarżąca podnosi, że wbrew temu, co uznała Izba Odwoławcza, wszystkie przedstawione przez nią dokumenty dotyczą postaci używania rozpatrywanego znaku towarowego, dla których charakter odróżniający tego znaku nie jest zmieniony. W rezultacie te postaci używania są istotne dla celów oceny, czy rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający.

49      Przed zbadaniem zasadności tego zarzutu szczegółowego należy przede wszystkim zdefiniować pojęcie „używania” znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

a)      W przedmiocie pojęcia używania znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009

50      Skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, uważa, że pojęcie używania znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sam sposób co pojęcie rzeczywistego używania znaku towarowego widniejące w art. 15 ust. 1 tegoż rozporządzenia (obecnie art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001), które obejmuje w niektórych przypadkach używanie tego znaku w postaciach różniących się od postaci, w jakiej wspomniany znak został zarejestrowany.

51      EUIPO i interwenient kwestionują tę interpretację. Podnoszą oni, że pojęcie „używania” widniejące w art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 jest węższe od pojęcia „rzeczywistego używania” w rozumieniu art. 15 ust. 1 tegoż rozporządzenia. Według nich w celu wykazania, że znak towarowy uzyskał charakter odróżniający, właściciel znaku towarowego może jedynie powołać się na używanie znaku towarowego w postaci, w jakiej został on zarejestrowany. Ich zdaniem można zaakceptować jedynie nieznaczne zmiany.

52      Należy ustalić, czy w odniesieniu do postaci używania znaku towarowego, które mogą zostać uwzględnione, pojęcie „używania” znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sam sposób co pojęcie „rzeczywistego używania” widniejące w art. 15 ust. 1 tegoż rozporządzenia.

53      W tym względzie warto przypomnieć, że art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 18 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia 2017/1001] przewiduje, iż za rzeczywiste używanie zarejestrowanego znaku towarowego uważa się również „używanie [tego] znaku towarowego w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany”. Z przepisu tego wynika, że zarejestrowany znak towarowy należy uważać za rzeczywiście używany, jeśli zostanie przedstawiony dowód używania tego znaku w postaci różniącej się nieznacznie od postaci, w jakiej znak ten został zarejestrowany (wyrok z dnia 13 września 2007 r., Il Ponte Finanziaria/OHIM, C‑234/06 P, EU:C:2007:514, pkt 86).

54      Należy zauważyć, że art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, unikając ustanowienia wymogu całkowitej zgodności między postacią używaną w obrocie handlowym a tą, w jakiej znak towarowy został zarejestrowany, dąży do umożliwienia właścicielowi tego znaku wprowadzenia dla niego, w ramach jego wykorzystania handlowego, wariantów, które nie zmieniając jego charakteru odróżniającego, pozwolą lepiej dostosować go do wymogów sprzedaży i promocji oznaczonych nim towarów lub usług (wyroki: z dnia 25 października 2012 r., Rintisch, C‑553/11, EU:C:2012:671, pkt 21; z dnia 18 lipca 2013 r., Specsavers International Healthcare i in., C‑252/12, EU:C:2013:497, pkt 29).

55      Natomiast w przeciwieństwie do art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, art. 7 ust. 3 oraz art. 52 ust. 2 tegoż rozporządzenia nie przewidują wyraźnie używania znaku towarowego w postaci różniącej się od postaci, w jakiej ów znak został przedstawiony do rejestracji oraz w stosownym przypadku zarejestrowany.

56      Tę różnicę w brzmieniu wyjaśnia okoliczność, że przepisy wymienione w pkt 55 powyżej wynikają z odmiennej logiki. Artykuł 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 stosuje się jedynie do już zarejestrowanego znaku towarowego, którego charakter odróżniający nie jest kwestionowany. Przepis ten pozwala zatem utrzymać ochronę znaku towarowego za pomocą dowodu jego używania, w stosownym przypadku w pewnych postaciach różniących się od postaci, w jakiej został on zarejestrowany. Natomiast w art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 tegoż rozporządzenia wychodzi się z założenia, że używanie, odpowiednio, oznaczenia niemającego samoistnie charakteru odróżniającego oraz znaku towarowego zarejestrowanego błędnie pomimo braku charakteru odróżniającego może w niektórych przypadkach umożliwić temu oznaczeniu lub temu znakowi towarowemu uzyskanie lub utrzymanie rejestracji. Innymi słowy, art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 ma za punkt wyjścia rejestrację znaku towarowego i wymaga późniejszego badania jego używania, podczas gdy punktem wyjścia art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 tegoż rozporządzenia jest używanie oznaczenia dla celów doprowadzenia w stosownym przypadku do jego rejestracji lub jej utrzymania.

57      Nie zmienia to faktu, że wspomniana w pkt 54 powyżej potrzeba wprowadzenia pewnych wariantów dla znaku towarowego dla celów jego wykorzystania handlowego odnosi się również do okresu, w którym znak ten uzyskuje w stosownym przypadku charakter odróżniający w następstwie jego używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

58      Dlatego też kryterium używania nie może być oceniane według odmiennych przesłanek w zależności od tego, czy chodzi o ustalenie, czy kryterium to jest właściwe do zrodzenia się praw do znaku, czy do zapewnienia utrzymania tego rodzaju praw. O ile w następstwie określonego sposobu używania oznaczenie może uzyskać ochronę jako znak towarowy, o tyle ta sama forma używania musi być właściwa do utrzymania tej ochrony. W rezultacie, co się tyczy postaci używania, wymogi obowiązujące w zakresie oceny rzeczywistego używania znaku towarowego są analogiczne do tych dotyczących uzyskania przez oznaczenie charakteru odróżniającego w następstwie używania do celów jego rejestracji (wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Colloseum Holding, C‑12/12, EU:C:2013:253, pkt 33, 34; zob. także podobnie i analogicznie opinia rzecznik generalnej J. Kokott w sprawie Nestlé, C‑353/03, EU:C:2005:61, pkt 24).

59      Z powyższego wynika, że postacie używania znaku, o których mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, w tym postacie różniące się tylko „w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru [tego] znaku”, należy wziąć pod uwagę nie tylko w celu sprawdzenia, czy wspomniany znak był rzeczywiście używany w rozumieniu wspomnianego przepisu, ale również do celów ustalenia, czy znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

60      Jest prawdą, że w ramach art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 byłoby niewłaściwe mówienie o zmianie charakteru odróżniającego, zanim nawet zostanie ustalone, czy znak ten uzyskał taki charakter, czy nie.

61      Orzeczono zaś, że art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 dotyczy sytuacji, w których postać oznaczenia wykorzystywana w obrocie różni się od postaci, w jakiej oznaczenie to zostało zarejestrowane, jedynie nieznacznie, tak że można uznać, iż te dwie postaci są co do zasady równoważne [zob. podobnie wyroki: z dnia 15 grudnia 2015 r., LTJ Diffusion/OHIM – Arthur et Aston (ARTHUR & ASTON), T‑83/14, EU:T:2015:974, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 13 września 2016 r., hyphen/EUIPO – Skylotec (Przedstawienie wielokąta), T‑146/15, EU:T:2016:469, point 27].

62      W tych okolicznościach, jak słusznie twierdzi skarżąca, pojęcie używania znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować jako odnoszące się nie tylko do używania znaku towarowego w postaci, w jakiej został on przedstawiony do rejestracji oraz w stosownym przypadku zarejestrowany, ale również do używania znaku towarowego w postaciach, które różnią się od tej postaci jedynie nieznacznymi zmianami i które z tego względu można uznać za co do zasady równoważne ze wspomnianą postacią.

63      W niniejszej sprawie należy zauważyć, że Izba Odwoławcza zastosowała w istocie kryterium wspomniane w pkt 61 powyżej. Izba Odwoławcza wymieniła bowiem art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 (pkt 30 zaskarżonej decyzji) i wyjaśniła, że przepis ten pozwala na uwzględnienie używania oznaczenia różniącego się jedynie nieznacznie od postaci, w jakiej dane oznaczenie zostało zarejestrowane, tak że można uznać te dwa oznaczenia za co do zasady równoważne (pkt 32 zaskarżonej decyzji). Wskazała ona również, że w zasadzie nie jest konieczne w ramach stosowania art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, by znak towarowy został odtworzony w materiale dowodowym dokładnie w postaci, w jakiej został zarejestrowany (pkt 69 zaskarżonej decyzji).

b)      W przedmiocie stosowania „prawa dozwolonych wariantów”

64      Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej naruszenie „prawa dozwolonych wariantów” poprzez niesłuszne uznanie, po pierwsze, że w przypadku skrajnie prostego znaku towarowego nawet niewielka modyfikacja może skutkować znaczącą zmianą cech znaku towarowego w postaci, w jakiej został on zarejestrowany, po drugie, że używanie rozpatrywanego znaku towarowego w odwróconym schemacie kolorów nieuchronnie zmienia charakter odróżniający tego znaku, po trzecie, że niektóre z dowodów ukazują oznaczenie zawierające dwa paski zamiast trzech, a po czwarte, że używanie pochyłych pasków zmienia charakter odróżniający wspomnianego znaku.

65      EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.

66      Na wstępie należy zauważyć, że argumentacja skarżącej zmierza zasadniczo do podważenia tej części zaskarżonej decyzji, w której Izba Odwoławcza zbadała, czy rozpatrywany znak towarowy został ukazany w dowodach przedstawionych przez skarżącą (pkt 29–45 zaskarżonej decyzji). Dowody te składają się w większości z ilustracji pochodzących z katalogów lub innych materiałów reklamowych, które ukazują towary opatrzone różnymi oznaczeniami.

67      W wyniku przeprowadzonego badania Izba Odwoławcza uznała, podobnie jak przed nią Wydział Unieważnień, że znaczna większość dokumentów przedstawionych przez skarżącą nie odnosi się do samego rozpatrywanego znaku towarowego, lecz do innych oznaczeń, które różnią się znacząco od tego znaku towarowego (zob. podobnie pkt 33, 42 i 69 zaskarżonej decyzji).

68      W szczególności w pkt 39, 40 i 43 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przedstawiła następujące przykłady materiałów dowodowych, które jej zdaniem nie świadczyły o używaniu rozpatrywanego znaku towarowego:

69      To w świetle tych elementów należy zbadać cztery zarzuty podniesione przez skarżącą przeciwko zaskarżonej decyzji (zob. pkt 64 powyżej), a następnie ustalić, czy Izba Odwoławcza mogła słusznie nie uwzględnić dokumentów przedstawionych przez skarżącą.

1)      W przedmiocie wzięcia pod uwagę skrajnie prostego charakteru rozpatrywanego znaku towarowego

70      Izba Odwoławcza uznała rozpatrywany znak towarowy za „skrajnie prosty”, jako że znak ten ma stosunkowo niewiele cech i składa się z trzech czarnych równoległych linii w prostokątnym układzie na białym tle (pkt 37, 38 i 69 zaskarżonej decyzji). Uznała ona, że ze względu na skrajną prostotę rozpatrywanego znaku towarowego nawet niewielka modyfikacja może skutkować znaczącą zmianą cech znaku towarowego w postaci, w jakiej został on zarejestrowany (pkt 69 zaskarżonej decyzji).

71      W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje skrajnie prostego charakteru rozpatrywanego znaku towarowego.

72      Po drugie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, należy uznać, że w przypadku skrajnie prostego znaku towarowego nawet niewielkie modyfikacje wprowadzone do tego znaku towarowego mogą stanowić znaczne zmiany, wobec czego zmodyfikowanej postaci nie będzie można uznać za co do zasady równoważną z zarejestrowaną postacią wspomnianego znaku towarowego. Im bowiem prostszy jest znak towarowy, tym mniejsza jest możliwość, że będzie on miał charakter odróżniający, i tym bardziej wprowadzenie modyfikacji do tego znaku może wpłynąć na jedną z jego zasadniczych cech i zmienić sposób postrzegania wspomnianego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 września 2016 r., Przedstawienie wielokąta, T‑146/15, EU:T:2016:469, pkt 33, 52 i przytoczone tam orzecznictwo).

73      Wynika stąd, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, biorąc pod uwagę skrajnie prosty charakter rozpatrywanego znaku towarowego.

2)      W przedmiocie konsekwencji odwrócenia schematu kolorów

74      Izba Odwoławcza wyjaśniła, że choć rozpatrywany znak towarowy obejmuje trzy czarne paski na białym tle, można jednak uznać, że jest on w istocie równoważny „trzem kolorowym paskom na jaśniejszym tle” (pkt 38 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza uznała natomiast, że nie należy uwzględniać w szczególności środków dowodowych, w których schemat kolorów został odwrócony, mianowicie ukazujących białe (lub jasne) paski na czarnym (lub ciemnym) tle (pkt 38 i 42 zaskarżonej decyzji).

75      Skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, uważa, że wbrew temu, co stwierdziła Izba Odwoławcza, używanie rozpatrywanego znaku towarowego w postaci odwróconego schematu kolorów nie zmienia charakteru odróżniającego tego znaku towarowego. Rozpatrywany znak towarowy został bowiem zarejestrowany w kolorach czarnym i białym bez zastrzeżenia szczególnego koloru. Jej zdaniem z powyższego wynika, że używanie tego znaku towarowego w różnych kombinacjach kolorystycznych z zachowaniem pierwotnego kontrastu między trzema paskami a tłem stanowi używanie znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

76      W tym względzie należy stwierdzić, że rozpatrywany znak towarowy jest graficznym znakiem towarowym niezawierającym żadnego elementu słownego i mającym niewiele cech (pkt 36 powyżej). Jedną z tych cech jest użycie trzech czarnych pasków na białym tle. Cecha ta jest źródłem szczególnego kontrastu pomiędzy z jednej strony trzema czarnymi paskami a z drugiej strony białym tłem oraz białymi odstępami oddzielającymi te paski.

77      W tych okolicznościach, biorąc pod uwagę w szczególności skrajną prostotę rozpatrywanego znaku towarowego oraz znaczenie cechy opisanej w pkt 76 powyżej, odwrócenia schematu kolorów, nawet przy zachowaniu silnego kontrastu między trzema paskami a tłem, nie można uznać za nieznaczną zmianę w stosunku do zarejestrowanej postaci rozpatrywanego znaku towarowego.

78      Wynika stąd, że Izba Odwoławcza miała podstawy, by nie uwzględniać dowodów ukazujących nie rozpatrywany znak towarowy, lecz inne oznaczenia składające się z trzech białych (lub jasnych) pasków na czarnym (ciemnym) tle.

79      Wniosku tego, który dotyczy w szczególności wszystkich ilustracji odtworzonych w pkt 68 powyżej – z wyjątkiem dwóch ilustracji ukazujących trzy równoległe paski w kolorze czarnym ściśle związane z logo stanowiącym wyraz „adidas” – nie mogą podważyć pozostałe argumenty skarżącej i interweniującego stowarzyszenia.

80      Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że podejście Izby Odwoławczej jest sprzeczne z podejściem przyjętym przez niektóre sądy krajowe, a w szczególności dwa sądy niemieckie i jeden sąd francuski. Sądy te nie wyciągnęły żadnych konsekwencji z odwrócenia schematu kolorów.

81      W tym względzie należy przypomnieć, że system unijnych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, złożonym ze zbioru norm i zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszelkich systemów krajowych (wyrok z dnia 25 października 2007 r., Develey/OHIM, C‑238/06 P, EU:C:2007:635, pkt 65). W konsekwencji rozpatrywany znak towarowy winien być oceniany wyłącznie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii, a orzeczenia wydane przez sądy krajowe w żadnym wypadku nie mogą stanowić podstawy zakwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji [postanowienie z dnia 22 października 2014 r., Repsol YPF/OHIM, C‑466/13 P, niepublikowane, EU:C:2014:2331, pkt 90; zob. także podobnie wyrok z dnia 12 listopada 2008 r., Lego Juris/OHIM – Mega Brands (Czerwony klocek Lego), T‑270/06, EU:T:2008:483, pkt 91].

82      Po drugie, skarżąca twierdzi, że podejście przyjęte przez Izbę Odwoławczą stawia ją w „niemożliwej sytuacji” z powodu rozwiązania przyjętego przez Drugą Izbę Odwoławczą w decyzji z dnia 28 listopada 2013 r. (adidas/Shoe Branding Europe BBVA, sprawa R 1208/2012‑2, pkt 78). W decyzji tej Druga Izba Odwoławcza uznała, że inny znak towarowy skarżącej, przedstawiający białe paski na czarnym tle, powinien być nanoszony jako taki na produkt, a mianowicie w postaci czarnego prostokąta zawierającego białe paski. Zdaniem skarżącej z zestawienia wspomnianej decyzji i zaskarżonej decyzji wynika, że nie mogłaby ona powoływać się w praktyce ani na postacie używania obejmujące trzy czarne paski na białym tle, ani na postacie używania obejmujące trzy białe paski na czarnym tle.

83      W tym względzie należy odpowiedzieć, że ze względów pewności prawa oraz dobrej administracji każdy wniosek o unieważnienie prawa do znaku musi zostać rozpatrzony w sposób dokładny i kompletny, tak aby uniknąć sytuacji, w której znaki towarowe pozostają zarejestrowane w sposób nieprawidłowy. Takie rozpatrzenie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku. Rejestracja oznaczenia jako znaku towarowego zależy bowiem od specyficznych kryteriów, które znajdują zastosowanie w kontekście stanu faktycznego danej sprawy i służą weryfikacji, czy dane oznaczenie nie jest objęte podstawą odmowy rejestracji (zob. analogicznie wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 77). Wynika stąd, że w niniejszym sporze skarżąca nie może skutecznie powoływać się na konsekwencje, jakie może mieć dla niej odrębna decyzja EUIPO dotycząca oznaczenia innego niż rozpatrywany znak towarowy. Ponadto należy przypomnieć, iż – nawet przy założeniu, że decyzja z dnia 28 listopada 2013 r. miała zakres i skutki, które skarżąca jej przypisuje – w wyroku z dnia 21 maja 2015 r., adidas/OHIM – Shoe Branding Europe (Dwa równoległe paski na bucie) (T‑145/14, niepublikowanym, EU:T:2015:303), stwierdzono nieważność tej decyzji.

84      Po trzecie, skarżąca powołuje się na kilka wyroków, w których Sąd orzekł, że używanie niektórych znaków towarowych w różnych kombinacjach kolorystycznych, włączając w to odwrócony schemat kolorów, nie zmienia charakteru odróżniającego tych znaków towarowych. Jednakże, mając na uwadze kazuistyczny charakter powołanych rozwiązań oraz orzecznictwo wspomniane w pkt 83 powyżej, takiego argumentu nie można uwzględnić w ramach niniejszego sporu. A fortiori, ponieważ chodzi o odmienną kwestię, skarżąca tym bardziej nie może powoływać się na inne wyroki, w których Sąd orzekł, że odwrócenie schematu kolorów nie stoi na przeszkodzie w pewnych sytuacjach temu, by uznać kolidujące ze sobą znaki towarowe za podobne dla celów stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

85      Po czwarte, skarżąca i interweniujące stowarzyszenie podnoszą, że przyjęte przez Izbę Odwoławczą podejście polegające na wzięciu pod uwagę stopnia prostoty lub złożoności znaku towarowego i stwierdzeniu braku równoważności używanego oznaczenia, gdy schemat kolorów jest odwrócony, narusza wyrażoną w art. 4 rozporządzenia nr 207/2009 zasadę stanowiącą, że unijny znak towarowy może ogólnie składać się z jakiegokolwiek oznaczenia, które można przedstawić w formie graficznej. Ich zdaniem takie podejście skutkowałoby tym, że niektóre oznaczenia, takie jak obejmujące wzór lub zarejestrowane w kolorach czarnym i białym, następnie używane w różnych postaciach i w różnych kolorach, byłyby automatycznie wyłączone z ochrony, z której korzystają unijne znaki towarowe.

86      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z samym brzmieniem art. 4 rozporządzenia nr 207/2009 unijne znaki towarowe mogą składać się z oznaczeń wymienionych w tym przepisie tylko pod warunkiem, że umożliwiają odróżnianie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innych przedsiębiorstw. Ponadto przyjęte przez Izbę Odwoławczą podejście polegające na sprawdzeniu przy uwzględnieniu cech własnych rozpatrywanego znaku towarowego, czy znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania, nie stoi co do zasady na przeszkodzie rejestracji niektórych kategorii oznaczeń jako unijnych znaków towarowych. Wynika z tego, że podejście to nie narusza art. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

87      Po piąte, skarżąca i interweniujące stowarzyszenie powołują się na zbyt daleko idące konsekwencje, które mogłoby mieć podejście Izby Odwoławczej dla właścicieli znaków towarowych. Wyjaśniają one, że gdyby podejście to zostało potwierdzone, właściciele znaków towarowych mogliby napotkać trudności przy wykazywaniu, że ich znaki towarowe, zwłaszcza znaki umieszczane na odzieży, uzyskały charakter odróżniający w następstwie używania, wobec czego w praktyce byliby zmuszeni do systematycznego rejestrowania wszystkich swoich znaków towarowych w odwróconych schematach kolorów oraz w różnych kombinacjach kolorów.

88      Jednakże należy przypomnieć, że izby odwoławcze są zobowiązane do stosowania przepisów rozporządzenia nr 207/2009, a w szczególności do odmowy lub unieważnienia rejestracji znaków towarowych pozbawionych charakteru odróżniającego, i to niezależnie od wynikających stąd dla właścicieli znaków towarowych niedogodności. Poza tym art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 odzwierciedla cel interesu ogólnego, który w sposób oczywisty pokrywa się z podstawową funkcją znaku towarowego, którą jest zagwarantowanie konsumentowi lub użytkownikowi końcowemu identyfikacji pochodzenia towaru lub usługi oznaczonych tym znakiem poprzez umożliwienie im odróżnienia, bez ryzyka pomyłki, tego towaru lub usługi od towarów lub usług mających inne pochodzenie handlowe (wyroki: z dnia 16 września 2004 r., SAT.1/OHMI, C‑329/02 P, EU:C:2004:532, pkt 27; z dnia 8 maja 2008 r., Eurohypo/OHIM, C‑304/06 P, EU:C:2008:261, pkt 56). W świetle tego celu interesu ogólnego skutki stosowania przepisów rozporządzenia nr 207/2009 dla właścicieli znaków towarowych nie mogą zostać uznane za zbyt daleko idące. Tym samym podejście przyjęte przez Izbę Odwoławczą nie jest niezgodne z zasadą proporcjonalności.

3)      W przedmiocie ilustracji ukazujących dwa czarne paski na białym tle

89      Izba Odwoławcza podniosła, że niektóre ilustracje przedstawione przez skarżącą ukazują oznaczenia obejmujące w rzeczywistości nie trzy, lecz tylko dwa równoległe czarne (lub ciemne) paski kontrastujące z białym (lub jasnym) tłem (pkt 39, 41 i 42 zaskarżonej decyzji). Stwierdzenie to dotyczy w szczególności dziewięciu pierwszych ilustracji odtworzonych w pkt 68 powyżej.

90      Skarżąca kwestionuje to twierdzenie Izby Odwoławczej. Po pierwsze, jej zdaniem Izba Odwoławcza sama sobie bowiem zaprzeczyła, dochodząc do tego wniosku w odniesieniu do tylko części przedstawionych ilustracji. Po drugie, odnośne ilustracje ukazują oznaczenia obejmujące nie dwa czarne (lub ciemne) paski na białym (lub jasnym) tle, ale trzy białe (lub jasne) paski na czarnym (lub ciemnym) tle.

91      W tym względzie należy zauważyć, że nawet gdyby przyjąć – jak twierdzi skarżąca – że rozpatrywane ilustracje ukazują w rzeczywistości oznaczenia składające się z trzech białych (lub jasnych) pasków na czarnym (lub ciemnym) tle, należy wówczas uznać, że ilustracje te wskazują na używanie rozpatrywanego znaku towarowego w postaciach, w których schemat kolorów jest odwrócony. W tych okolicznościach dokumenty te nie mogą w każdym razie zostać uwzględnione z powodów wymienionych w pkt 77 i 78 powyżej.

92      W konsekwencji okoliczność, jakoby Izba Odwoławcza niesłusznie wskazała, że niektóre ilustracje ukazują oznaczenia składające się z dwóch czarnych (lub ciemnych) pasków na białym (lub jasnym) tle, nie ma znaczenia dla zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

4)      W przedmiocie ilustracji ukazujących pochyłe paski

93      W odniesieniu do dziesiątej ilustracji odtworzonej w pkt 68 powyżej Izba Odwoławcza podniosła, że choć ilustracja ta ukazuje sportowca noszącego strój opatrzony znakiem towarowym składającym się z trzech pasków, to jednak były one nachylone pod kątem różniącym się od kąta charakterystycznego dla rozpatrywanego znaku towarowego w zarejestrowanej postaci (pkt 41 zaskarżonej decyzji). Uznała ona, że w tej sytuacji „wymiary” rozpatrywanego znaku towarowego nie zostały zachowane (pkt 42 zaskarżonej decyzji).

94      Skarżąca kwestionuje możliwość nieuwzględnienia ilustracji z tego tylko powodu, że przedstawione paski są pochyłe. Podnosi ona, że paski są umieszczone na produktach noszonych przez sportowców, a co za tym idzie ich nachylenie i kierunek zależą od ruchu tych sportowców, a także od sposobu złożenia i prezentacji tych produktów. W celu zilustrowania argumentacji skarżąca przedstawia w skardze cztery ilustracje ukazujące sportowców w ruchu noszących stroje opatrzone znakiem towarowym składającym się z trzech równoległych pasków, które nie wydają się pionowe, lecz pochyłe.

95      W tym względzie, po pierwsze, należy stwierdzić, że wymieniona w pkt 93 powyżej ilustracja nieuwzględniona przez Izbę Odwoławczą ukazuje oznaczenie, którego schemat kolorów jest odwrócony. To samo dotyczy wymienionych w pkt 94 powyżej czterech ilustracji, na które powołuje się skarżąca. W tych okolicznościach nie można w każdym razie uwzględnić tych pięciu ilustracji z powodów przedstawionych w pkt 77 i 78 powyżej.

96      Po drugie, skarżąca nie wskazuje żadnej ilustracji ukazującej zachowujący schemat kolorów znak towarowy składający się z trzech pasków, która jednak nie została uwzględniona lub została pominięta przez Izbę Odwoławczą jedynie na tej podstawie, że przedstawione paski były pochyłe.

97      W konsekwencji skarżąca nie może skutecznie zarzucać Izbie Odwoławczej stwierdzenia, że na niektórych ilustracjach przedstawione paski były pochyłe.

5)      Wniosek w przedmiocie stosowania „prawa dozwolonych wariantów”

98      Skarżąca w żaden sposób nie krytykuje dokonanej przez Izbę Odwoławczą analizy różnych ilustracji przedstawionych przez skarżącą, w szczególności tych przedstawionych w pkt 68 powyżej.

99      W szczególności, po pierwsze, skarżąca nie kwestionuje nieuwzględnienia przez Izbę Odwoławczą czterech ostatnich ilustracji odtworzonych w pkt 68 powyżej. Ilustracje te ukazują złożone oznaczenia tworzone każdorazowo przez logo składające się z nazwy „adidas” i przez element graficzny obejmujący trzy paski w trójkącie, w trójlistnej koniczynie lub w okrągłym kształcie. Ponadto na rozprawie skarżąca wyraźnie przyznała, że ilustracje te nie mają znaczenia w odniesieniu do niniejszej sprawy.

100    Po drugie, skarżąca nie kwestionuje okoliczności, że niektóre ilustracje obejmują zdjęcia obuwia, na którym jest umieszczone oznaczenie składające się z trzech równoległych pasków w jasnym kolorze, wyraźnie grubszych i krótszych niż paski tworzące rozpatrywany znak towarowy w zarejestrowanej postaci i uciętych skośnie. Dotyczy to w szczególności trzech ilustracji obuwia odtworzonych w pkt 68 powyżej i odrzuconych w pkt 41 i 42 zaskarżonej decyzji. Oprócz zaś tego, że w tej sytuacji schemat kolorów nie został zachowany, jednoczesna modyfikacja grubości i długości pasków oraz sposobu, w jaki są one ucięte, znacząco wpływa na kilka cech rozpatrywanego znaku towarowego opisanych w pkt 36 powyżej.

101    Ilustracje, o których mowa w pkt 99 i 100 powyżej, odnoszą się zatem do postaci używania różniących się od postaci, w jakiej rozpatrywany znak został zarejestrowany. Stwierdzone różnice stanowią znaczne zmiany, wobec czego rozpatrywanych postaci używania nie można uznać za co do zasady równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego.

102    Ponadto, o ile skarżąca powołała się, w szczególności podczas rozprawy, na możliwość używania rozpatrywanego znaku towarowego w postaciach niezachowujących wymienionego w pkt 36 i 37 powyżej stosunku około 5 do 1, o tyle z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, by Izba Odwoławcza nie uwzględniła postaci używania rozpatrywanego znaku towarowego jedynie na tej podstawie, że nie zachowywały one tej proporcji.

103    W tych okolicznościach wniosek Izby Odwoławczej, zgodnie z którym oznaczenia widniejące na znacznej większości ilustracji różniły się znacząco od zarejestrowanej postaci znaku towarowego, nie wydaje się błędne. Izba Odwoławcza słusznie zatem nie uwzględniła tych ilustracji z uzasadnieniem, że odnosiły się one do oznaczeń innych niż rozpatrywany znak towarowy. W konsekwencji skarżąca nie ma podstaw, by powołać się na naruszenie „prawa dozwolonych wariantów”.

104    Tym samym należy oddalić drugi zarzut szczegółowy, a w konsekwencji pierwszą część jedynego zarzutu w całości.

C.      W przedmiocie drugiej części zarzutu, dotyczącej błędu w ocenie w odniesieniu do uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania

105    W ramach drugiej części zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, uznając, że skarżąca nie wykazała, iż rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w Unii.

106    Skarżąca podnosi, że przedłożyła liczne dowody, które należy ocenić całościowo i niezależnie od koloru, długości i nachylenia przedstawionych pasków. Dowody te świadczą jej zdaniem o intensywnym używaniu „znaku towarowego z trzema równoległymi paskami w jednakowej odległości od siebie”, a także o rozpoznawaniu tego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców oraz o tym, że krąg ten będzie postrzegał ów znak jako oznaczający towary skarżącej. Ten dowód został według niej przedstawiony w odniesieniu do całego terytorium Unii, i nawet wyłącznie w świetle dokumentów ukazujących rozpatrywany znak towarowy w zarejestrowanej postaci.

107    Należy przede wszystkim zauważyć, że w celu wykazania, iż rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający, skarżąca nie może powoływać się na wszystkie dowody ukazujące znak towarowy składający się z trzech równoległych pasków w jednakowej odległości od siebie. Z odpowiedzi udzielonej na pierwszą część zarzutu wynika bowiem, że mającymi znaczenie dowodami są wyłącznie te, które ukazują rozpatrywany znak towarowy w jego zarejestrowanej postaci lub, w ich braku, w postaciach co do zasady równoważnych, co wyklucza postacie używania charakteryzujące się odwróceniem schematu kolorów lub niezachowaniem innych zasadniczych cech rozpatrywanego znaku towarowego.

108    W tych okolicznościach w pierwszej kolejności należy ustalić, czy Izba Odwoławcza prawidłowo oceniła istotność poszczególnych środków dowodowych przedstawionych przed nią przez skarżącą w celu wykazania, że rozpatrywany znak towarowy był używany i że uzyskał on charakter odróżniający. W drugiej kolejności należy zbadać w świetle wszystkich przedstawionych materiałów, czy Izba Odwoławcza słusznie uznała, że dowód ten nie został przedstawiony w odniesieniu do właściwego obszaru geograficznego, czyli terytorium Unii.

1.      W przedmiocie istotnego charakteru przedstawionych dowodów

109    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy ocenie, czy dany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania można wziąć pod uwagę w szczególności udział tego znaku w rynku, intensywność, zasięg geograficzny i długość okresu używania tego znaku towarowego, wysokość nakładów przedsiębiorstwa związanych z jego promocją, odsetek zainteresowanego kręgu odbiorców, który dzięki temu znakowi rozpoznaje towar lub usługę jako pochodzące od określonego przedsiębiorstwa, jak również oświadczenia izb handlowych i przemysłowych oraz innych stowarzyszeń zawodowych (wyroki: z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 51; z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 60).

110    Udział danego znaku towarowego w rynku, podobnie jak rozmiar reklamy skierowanej na rynek odnośnych towarów, który obrazują nakłady reklamowe poniesione w celu promocji znaku towarowego, mogą stanowić istotne wskazówki przy ocenie, czy znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania (wyrok z dnia 22 czerwca 2006 r., Storck/OHIM, C‑25/05 P, EU:C:2006:422, pkt 76, 77).

111    Czynniki wymienione w pkt 109 i 110 powyżej należy oceniać całościowo (wyroki: z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 49; z dnia 7 lipca 2005 r., Nestlé, C‑353/03, EU:C:2005:432, pkt 31).

112    Jeśli na podstawie tych czynników zainteresowany krąg odbiorców lub co najmniej istotna jego część rozpoznaje dzięki temu znakowi towarowemu, iż towar pochodzi z określonego przedsiębiorstwa, należy uznać przesłankę z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 za spełnioną (zob. analogicznie wyrok z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 52).

113    W niniejszym przypadku środki dowodowe przedstawione przez skarżącą można podzielić na kilka kategorii, mianowicie, po pierwsze, ilustracje przywołane już podczas badania pierwszej części zarzutu, po drugie, dane dotyczące obrotów i wydatków na marketing i reklamę, po trzecie, badania rynku, a po czwarte, inne środki dowodowe.

a)      W przedmiocie ilustracji

114    Analiza ilustracji przedstawionych przez skarżącą w znacznej mierze podważa istotność tych dokumentów.

115    Po pierwsze, z badania pierwszej części zarzutu wynika bowiem, że Izba Odwoławcza słusznie nie uwzględniła znacznej większości ilustracji przedstawionych przez skarżącą przed EUIPO na tej podstawie, że ilustracje te, a w szczególności te odtworzone w zaskarżonej decyzji, odnosiły się do oznaczeń, które nie były co do zasady równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego.

116    Jest prawdą, że – jak wskazano w pkt 106 powyżej – skarżąca twierdzi, że przedstawiła ona w szczególności przed Sądem „bardzo liczne” dowody ukazujące rozpatrywany znak towarowy „dokładnie” lub „z grubsza” w takich samych „wymiarach” jak w przypadku zarejestrowanej postaci tego znaku towarowego.

117    Jednak z dokumentów przedstawionych w załączniku do skargi nie wynika, by zawierały one znaczącą liczbę dowodów przedstawiających oznaczenia co do zasady równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego. Należy zaś przypomnieć, że skarżąca przedstawiła przed EUIPO blisko 12 000 stron dowodów, a ponadto, że zarówno Wydział Unieważnień, jak i Izba Odwoławcza zarzucały jej, iż nie przedstawiła ona dowodów używania rozpatrywanego znaku towarowego jako takiego. Mimo to należy stwierdzić, że w postępowaniu przed Sądem skarżąca nie wskazała, pośród ilustracji przedstawionych w toku postępowania przed EUIPO, tych, które pozwoliłyby ustalić używanie zgłoszonego znaku towarowego w zarejestrowanej postaci lub w postaciach co do zasady równoważnych.

118    Po drugie, należy zauważyć, że niektóre ilustracje nieuwzględnione przez Izbę Odwoławczą – w tym trzy pierwsze ilustracje odtworzone w pkt 68 powyżej – ukazują znak towarowy składający się z trzech pasków umieszczony na torbach sportowych, które nie należą do odnośnych towarów. Zatem w świetle orzecznictwa wspomnianego w pkt 20 powyżej takie środki dowodowe nie są w żadnym razie istotne.

119    Po trzecie, o ile jest prawdą, że niektóre przedłożone przez skarżącą ilustracje odpowiadają rozpatrywanemu znakowi towarowemu, a zatem za ich pomocą można wykazać pewne używanie tego znaku, o tyle ilustracje te nie dostarczają jednak, w braku wszelkich innych elementów, żadnej wskazówki co do zakresu i długości okresu tego używania, ani co do wpływu tego używania na postrzeganie tego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców. W konsekwencji wspomniane ilustracje nie pozwalają na wykazanie, że używanie to było wystarczające, by istotna część właściwego kręgu odbiorców rozpoznawała dzięki rozpatrywanemu znakowi towarowemu, że towar pochodzi od określonego przedsiębiorstwa.

b)      W przedmiocie danych dotyczących obrotów i wydatków na marketing i reklamę

120    Skarżąca w szczególności przedłożyła przed EUIPO złożone pod przysięgą oświadczenie przedstawiające „znak towarowy adidas” lub „znak towarowy o trzech paskach” i zawierające dla wszystkich 28 państw członkowskich Unii dane odnoszące się do obrotów przedsiębiorstwa kierowanego przez skarżącą oraz kwoty poniesionych przez to przedsiębiorstwo wydatków na marketing i reklamę. W tym oświadczeniu złożonym pod przysięgą stwierdzono, że towary sprzedawane przez przedsiębiorstwo są prawie wszystkie opatrzone „znakiem towarowym o trzech paskach” i że znaczna większość materiałów reklamowych ukazuje ten znak. Oświadczenie to dostarcza również wskazówek co do udziałów „znaku towarowego adidas” w rynku w niektórych państwach członkowskich, a mianowicie w Niemczech, Francji, Polsce i Zjednoczonym Królestwie. Ponadto streszczono w nim działalność sponsorską skarżącej w ramach imprez i zawodów sportowych.

121    Podobnie jak Wydział Unieważnień Izba Odwoławcza uznała „imponujący” charakter danych liczbowych zawartych w oświadczeniu złożonym pod przysięgą (pkt 46 zaskarżonej decyzji). W tym względzie nie ulega wątpliwości, że skarżąca użytkowała w sposób intensywny i trwały niektóre ze swoich znaków towarowych w Unii i poczyniła znaczne nakłady na promowanie tych znaków.

122    Jednakże Izba Odwoławcza słusznie zauważyła, że nie jest możliwe ustalenie związku między danymi liczbowymi dostarczonymi przez skarżącą a rozpatrywanym znakiem towarowym oraz między tymi danymi a odnośnymi towarami (pkt 46 i 70 zaskarżonej decyzji).

123    Dane liczbowe dostarczone przez skarżącą dotyczą bowiem całej działalności przedsiębiorstwa, wszystkich towarów i wszystkich znaków towarowych łącznie. Obejmują one zatem z jednej strony sprzedaż i promocję nieistotnych dla niniejszej sprawy towarów, takich jak torby sportowe (zob. pkt 118 powyżej), a z drugiej strony sprzedaż i promocję towarów opatrzonych wyłącznie oznaczeniami innymi niż rozpatrywany znak towarowy.

124    Ponadto większość przykładów marketingu sportowego i materiałów reklamowych przywołanych przez skarżącą przed EUIPO oraz odtworzonych w skardze lub przedstawionych w załączniku do skargi ukazuje oznaczenia składające się z trzech pasków, które ze względu w szczególności na odwrócenie schematu kolorów nie są co do zasady równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego.

125    W tych okolicznościach dane dotyczące obrotów i wydatków na marketing i reklamę nie pozwalają na stwierdzenie, że rozpatrywany znak towarowy był używany i że uzyskał on charakter odróżniający w następstwie jego używania.

c)      W przedmiocie badań rynkowych

126    Skarżąca przedstawiła przed EUIPO 23 badania rynkowe przeprowadzone pomiędzy 1983 a 2011 r. w Niemczech, Estonii, Hiszpanii, Francji, we Włoszech, w Niderlandach, Rumunii, Finlandii, Szwecji i Zjednoczonym Królestwie.

127    Izba Odwoławcza uznała w istocie, że ponieważ wiele badań rynkowych przedstawionych przez skarżącą nie dotyczyło rozpatrywanego znaku towarowego w zarejestrowanej postaci, badania te nie były istotne dla celów wykazania, iż rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania go na terytorium odnośnych państw członkowskich (pkt 48–50 zaskarżonej decyzji).

128    W tym względzie należy rozróżnić dwie kategorie badań rynkowych wśród przedstawionych przez skarżącą przed EUIPO.

129    W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że przed Sądem skarżąca wyraźnie wymienia i ponownie przedkłada pięć badań rynkowych przeprowadzonych pomiędzy 2009 a 2011 r. w Niemczech, Estonii, Hiszpanii, Francji i Rumunii. Te badania rynkowe zostały przeprowadzone według tej samej metodologii i na podstawie przedstawienia graficznego identycznego z odtworzonym w pkt 2 powyżej. Pozwoliły one w szczególności określić na podstawie kwestionariusza „stopień charakteru odróżniającego” rozpatrywanego znaku towarowego, zdefiniowanego jako odsetek respondentów postrzegających ten znak towarowy jako pochodzący od jednego przedsiębiorstwa, gdy jest używany w odniesieniu do odzieży sportowej lub sprzętu sportowego. Zgodnie z wnioskiem wypływającym z tych badań rynkowych stopień charakteru odróżniającego wynosi dla szerokiego kręgu odbiorców 57% w Niemczech, 48,3% w Estonii, 47,1% w Hiszpanii, 52,0% we Francji i 30,6% w Rumunii. W odniesieniu do odbiorców wyspecjalizowanych, którzy kupują odzież sportową i sprzęt sportowy lub ich używają albo którzy mogą kupować odzież sportową i sprzęt sportowy lub ich używać, stopień charakteru odróżniającego jest wyższy i osiąga 63,5% w Niemczech, 52,4% w Estonii, 62,7% w Hiszpanii, 62,7% we Francji i 43,2% w Rumunii.

130    Z tych pięciu badań rynkowych, o których mowa w pkt 129 powyżej, wynika zatem, po pierwsze, że odnoszą się do używania rozpatrywanego znaku towarowego w zarejestrowanej postaci, a po drugie, że mierzą one konkretnie postrzeganie tego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców. Ponadto ani Izba Odwoławcza, ani EUIPO, ani interwenient nie zakwestionowali metodologii przyjętej w celu przeprowadzenia tych badań rynkowych. Wynika z tego, że wspomniane badania rynkowe są co do zasady istotnymi elementami dla wykazania, iż rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania.

131    Należy jednak zauważyć, że podczas przeprowadzania pięciu badań rynkowych, o których mowa w pkt 129 powyżej, uczestnicy byli uprzednio pytani, czy zetknęli się już z tym znakiem towarowym w związku z odzieżą sportową lub sprzętem sportowym. Przy uwzględnieniu okoliczności, że skarżąca kładzie nacisk na używanie rozpatrywanego znaku towarowego podczas zajęć i zawodów sportowych, nie można wykluczyć, że sformułowanie tego uprzedniego pytania ułatwiło respondentom skojarzenie tego znaku towarowego z określonym przedsiębiorstwem. W tych okolicznościach należy opatrzeć zastrzeżeniem istotność badań rynkowych wymienionych w pkt 129 powyżej, co się tyczy odnośnych towarów.

132    W drugiej kolejności trzeba zauważyć, że w swoich pismach skarżąca ogranicza się do wspomnienia o innych 18 badaniach rynkowych, które przedłożyła przed EUIPO, i do wskazania, że Izba Odwoławcza odrzuciła te badania rynkowe w sposób ogólnikowy.

133    Należy zaś stwierdzić, że te 18 badań rynkowych zostało przeprowadzonych w odniesieniu do oznaczeń, które nie są co do zasady równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego, w szczególności ze względu na odwrócenie schematu kolorów lub modyfikację innych istotnych cech rozpatrywanego znaku towarowego, takich jak liczba pasków.

134    I tak niektóre badania, przeprowadzone w Niemczech w 1983 r., w Hiszpanii w 1986, 1991, 2008 i 2009 r., we Francji w 2011 r., we Włoszech w 2009 r., w Finlandii w 2005 r., w Szwecji w 2003 r. i w Zjednoczonym Królestwie w 1995 r., odnoszą się do oznaczeń składających się z dwóch, trzech lub czterech równoległych pasków umieszczonych na obuwiu. Paski te, o różnej długości, grubości i w różnym kolorze, są zawsze umiejscowione w szczególny sposób na obuwiu i ucięte skośnie (zob. na przykład trzy ilustracje odtworzone w pkt 68 powyżej i wymienione w pkt 100 powyżej).

135    Inne badania rynkowe, przeprowadzone w Niemczech w 2001 i 2004 r. w Hiszpanii w 1995 r., we Włoszech w 2004 i 2009 r., w Niderlandach w 2004 r., odnoszą się do oznaczeń składających się z dwóch lub trzech białych pasków umieszczonych na odzieży w kolorze czarnym. Badanie przeprowadzone w Niderlandach w 2004 r. również dotyczy znaków towarowych składających się z dwóch czarnych pasków umieszczonych na odzieży w kolorze białym. Ponadto niektóre z tych badań odnoszą się do istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wynikającego z używania przedstawionych oznaczeń, a nie do uzyskania przez nie charakteru odróżniającego w następstwie używania.

136    Wreszcie przedmiotem niektórych badań rynkowych, przeprowadzonych w 1984 r. w Niemczech i w 1991 r. w Hiszpanii, było nie graficzne przedstawienie graficznego znaku towarowego, lecz jedynie wyrazy „trzy paski” w językach niemieckim i hiszpańskim.

137    W tych okolicznościach skarżąca nie ma podstaw, by twierdzić, że Izba Odwoławcza nie uwzględniła 18 badań rynkowych wymienionych w pkt 132–136 powyżej.

d)      W przedmiocie innych dowodów

138    Skarżąca przedstawiła również liczne inne dowody w postępowaniu przed EUIPO, a następnie przed Sądem, w szczególności orzeczenia sądów krajowych lub wycinki prasowe wskazujące na renomę jej „znaku towarowego o trzech paskach”.

139    Jednakże w ramach drugiej części zarzutu skarżąca nie odnosi się wyraźnie i ściśle do tych dowodów. W szczególności nie wskazuje, jakie orzeczenia sądów krajowych i jakie wycinki prasowe są istotne dla celów podważenia oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą w odniesieniu do uzyskania przez rozpatrywany znak towarowy charakteru odróżniającego.

140    Jest prawdą, że w ramach pierwszej części zarzutu skarżąca powołuje się, po pierwsze, na dwa orzeczenia wydane przez sądy niemieckie, a po drugie, na orzeczenie wydane przez sąd francuski, następnie utrzymane w mocy w drugiej instancji. W orzeczeniach tych, przywołanych już w pkt 80 powyżej i przedstawionych w załączniku A.8 do skargi, uznano renomę i w konsekwencji charakter odróżniający znaków towarowych skarżącej oraz ich rzeczywiste używanie.

141    Należy jednak zauważyć, po pierwsze, że orzeczenia dwóch sądów niemieckich odnoszą się w sposób ogólny do „znaków towarowych o trzech paskach” skarżącej, a po drugie, że orzeczenie sądu francuskiego zostało wydane w odniesieniu do znaku towarowego składającego się z trzech białych pasków umieszczonych na obuwiu i kontrastujących z czarnym tłem. W konsekwencji, jako że nie dotyczą one postaci używania, które można uznać za równoważne z zarejestrowaną postacią rozpatrywanego znaku towarowego, orzeczenia te są pozbawione istotności dla celów ustalenia, że znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania.

2.      W przedmiocie dowodu używania rozpatrywanego znaku towarowego oraz uzyskania przez niego charakteru odróżniającego w całej Unii

142    Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 1 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) unijny znak towarowy ma charakter jednolity i wywołuje ten sam skutek w całej Unii.

143    Z jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego wynika, że aby oznaczenie mogło zostać dopuszczone do rejestracji, musi ono posiadać charakter odróżniający – samoistny lub uzyskany w następstwie używania – w całej Unii (wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 68).

144    Wynika z tego, że znak towarowy pozbawiony samoistnego charakteru odróżniającego we wszystkich państwach członkowskich może zostać zarejestrowany zgodnie z tym przepisem jedynie wówczas, gdy zostało wykazane, iż uzyskał on charakter odróżniający w następstwie używania na całym obszarze Unii (zob. wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

145    Oczywiście, chociaż prawdą jest, iż uzyskanie przez znak charakteru odróżniającego w następstwie używania musi zostać wykazane dla części Unii, w której nie ma samoistnego charakteru odróżniającego, to jednak wymaganie dowodu takiego uzyskania dla każdego z państw członkowskich osobno byłoby zbyt wygórowane (zob. wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

146    Żaden bowiem przepis rozporządzenia nr 207/2009 nie wymaga wykazania w drodze odrębnych dowodów uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w każdym z państw członkowskich osobno. Nie można zatem wykluczyć, że dowody uzyskania przez określone oznaczenie charakteru odróżniającego w następstwie używania mają znaczenie w odniesieniu do kilku państw członkowskich, a wręcz do całej Unii (wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 80).

147    W szczególności może się zdarzyć, że podmioty gospodarcze zgrupują, w odniesieniu do niektórych towarów lub usług, kilka państw członkowskich w tej samej sieci dystrybucji i potraktują te państwa członkowskie, zwłaszcza z punktu widzenia ich strategii marketingowych, jako stanowiące jeden i ten sam rynek krajowy. W tym przypadku dowody używania danego oznaczenia na tym transgranicznym rynku mogą posiadać znaczenie dla wszystkich odnośnych państw członkowskich (wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 81).

148    Tak samo jest wówczas, gdy z powodu bliskości geograficznej, kulturowej lub językowej między dwoma państwami członkowskimi właściwy krąg odbiorców w pierwszym z tych państw posiada wystarczającą znajomość towarów lub usług obecnych na rynku krajowym drugiego państwa (wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 82).

149    Z rozważań tych wynika, że chociaż nie jest konieczne, by do celów rejestracji, na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, znaku towarowego pozbawionego samoistnego charakteru odróżniającego we wszystkich państwach członkowskich Unii przedstawiono dowody uzyskania przez ten znak charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do każdego z państw członkowskich osobno, to jednak przedstawione dowody powinny umożliwić wykazanie uzyskania takiego charakteru we wszystkich państwach członkowskich Unii (wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Société des produits Nestlé i in./Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P, EU:C:2018:596, pkt 83). Tak samo jest w odniesieniu do utrzymania rejestracji znaku towarowego na podstawie art. 52 ust. 2 tegoż rozporządzenia.

150    W niniejszej sprawie jest bezsporne, że rozpatrywany znak towarowy jest pozbawiony samoistnego charakteru odróżniającego w całej Unii. Izba Odwoławcza zatem słusznie starała się ustalić, czy ten znak towarowy uzyskał charakter odróżniający dla właściwego kręgu odbiorów na całym terytorium Unii (zob. pkt 22 zaskarżonej decyzji).

151    Należy stwierdzić, że wśród dowodów przedstawionych przez skarżącą i zbadanych w pkt 114–141 powyżej jedyne, które w pewnej mierze są istotne, to pięć badań rynkowych przeanalizowanych w pkt 129–131 powyżej.

152    Te badania zostały zaś przeprowadzone tylko w pięciu państwach członkowskich i obejmują zatem jedynie część terytorium Unii.

153    Jednakże skarżąca, popierana przez interweniujące stowarzyszenie, powołuje się na orzecznictwo, zgodnie z którym w żaden sposób nie wymaga się, aby ten sam rodzaj materiału dowodowego został przedstawiony w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego [wyroki: z dnia 28 października 2009 r., BCS/OHIM – Deere (Kombinacja kolorów zielonego i żółtego), T‑137/08, EU:T:2009:417, pkt 39; z dnia 15 grudnia 2016 r., Mondelez UK Holdings & Services/EUIPO – Société des produits Nestlé (Kształt tabliczki czekolady), T‑112/13, niepublikowany, EU:T:2016:735, pkt 126]. Twierdzi ona, że przedstawiła dla każdego państwa członkowskiego inne dokumenty dotyczące w szczególności jej obrotów oraz wysokości nakładów poczynionych w celu promowania rozpatrywanego znaku towarowego. Dokumenty te wskazują jej zdaniem, że rozpatrywany znak towarowy jest używany w podobny sposób w różnych państwach członkowskich, a tym samym, że rynki krajowe wszystkich państw członkowskich są porównywalne. W związku z tym poszczególne dowody, które skarżąca przedstawiła, oceniane łącznie, umożliwiają według niej stwierdzenie, że rozpatrywany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania na całym terytorium Unii.

154    Ta argumentacja nie może zostać uwzględniona.

155    Po pierwsze, skarżąca nie wskazuje bowiem na żaden istotny dowód, z wyjątkiem pięciu badań rynkowych wymienionych w pkt 129 i 151 powyżej. W rezultacie nie wykazała ona, że przedstawiła mające znaczenie dowody w odniesieniu do 23 państw członkowskich nieobjętych tymi badaniami rynkowymi.

156    Po drugie, samo przedstawienie danych dotyczących jej obrotów i wydatków na marketing i reklamę, które zostały zebrane odrębnie dla każdego państwa członkowskiego, nie może wystarczyć do wykazania istnienia jednego lub kilku rynków ponadpaństwowych składających się z różnych państw członkowskich. W szczególności skarżąca nie wykazała, że z powodu organizacji sieci dystrybucji i strategii marketingowych podmiotów gospodarczych albo z powodu wiedzy posiadanej przez właściwy krąg odbiorców, rynki krajowe 23 państw członkowskich, których nie dotyczyły badania rynkowe wymienione w pkt 129 i 151 powyżej, są porównywalne z rynkami krajowymi pięciu państw członkowskich, w których przeprowadzono te badania. Ponadto, choć skarżąca powołuje się w celu dowiedzenia używania rozpatrywanego znaku towarowego na sponsorowanie przez nią zawodów sportowych na szczeblu europejskim i międzynarodowym, skarżąca nie twierdzi ani nie dowodzi, za pomocą tego argumentu dotyczącego swojej działalności sponsorskiej, że rynki poszczególnych państw członkowskich są porównywalne.

157    W konsekwencji, nawet jeśli przyznać, że są one całkowicie istotne, wyników pięciu analiz rynkowych wymienionych w pkt 129 i 151 powyżej nie można ekstrapolować na wszystkie państwa członkowskie ani uzupełnić i potwierdzić ich w państwach członkowskich nieobjętych wspomnianymi badaniami innymi dowodami przedstawionymi przez skarżącą.

158    W tych okolicznościach poszczególne dowody przedstawione przez skarżącą, nawet oceniane całościowo, po pierwsze, nie pozwalają na wykazanie używania rozpatrywanego znaku towarowego na całym terytorium Unii, a po drugie, nie wystarczają w żadnym razie do wykazania, że w następstwie tego używania rozpatrywany znak towarowy stał się zdolny na całym tym terytorium do identyfikowania towarów, dla których został on zarejestrowany, a zatem do odróżniania tych towarów od towarów innych przedsiębiorstw.

159    Wynika z tego, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, uznając, iż skarżąca nie udowodniła, że rozpatrywany znak towarowy uzyskał na całym terytorium Unii charakter odróżniający w następstwie używania.

160    Tym samym należy oddalić drugą część zarzutu, a w konsekwencji jedyny zarzut w całości.

161    Z powyższego wynika, że skargę należy oddalić.

IV.    W przedmiocie kosztów

162    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

163    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez EUIPO i interwenienta zgodnie z ich żądaniami.

164    Ponadto na podstawie art. 138 § 3 regulaminu postępowania Sąd może rozstrzygnąć, że interwenient pokrywa własne koszty. W niniejszej sprawie interweniujące stowarzyszenie pokryje własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      adidas AG pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Shoe Branding Europe BVBA.

3)      Marques pokrywa własne koszty.

Gervasoni Madise da Silva Passos

Kowalik-Bańczyk        Mac Eochaidh

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 czerwca 2019 r.

Podpisy

Spis treści

*      Język postępowania: angielski.