Sprawa T‑504/09

Völkl GmbH & Co. KG

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego VÖLKL – Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy VÖLKL – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Częściowa odmowa rejestracji – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 i zasada 22 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 – Właściwość izby odwoławczej w przypadku odwołania ograniczonego do części towarów lub usług objętych zgłoszeniem – Artykuł 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 – Żądanie zmiany decyzji izby odwoławczej – Artykuł 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009

Streszczenie wyroku

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Osoby uprawnione do wnoszenia skargi i do występowania jako strony w postępowaniu przed Sądem – Osoby, dla których decyzja ma niekorzystny skutek – Decyzja przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia przez niższą instancję

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 4)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie do izby odwoławczej – Właściwość izb odwoławczych

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 64 ust. 1)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Określenie progu ilościowego minimalnego używania – Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

1.      Decyzję izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) należy uznać za mającą korzystny skutek dla jednej ze stron postępowania przed izbą odwoławczą, gdy uwzględnia ona żądanie tej strony w oparciu o jedną z podstaw odmowy rejestracji lub unieważnienia znaku towarowego lub ogólniej w oparciu o tylko część argumentacji przedstawionej przez wspomnianą stronę, choć pomija rozpatrzenie pozostałych podstaw lub argumentów podniesionych przez tę stronę lub je oddala.

Natomiast decyzja izby odwoławczej Urzędu ma niekorzystny skutek w rozumieniu art. 65 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 dla strony, gdy orzeka w przedmiocie żądania wniesionego do Urzędu przez tę stronę w sposób dla niej nieprzychylny.

Trzeba uznać, iż ten ostatni przypadek obejmuje przekazanie sprawy przez izbę odwoławczą po oddaleniu żądania, którego uwzględnienie zakończyłoby postępowanie przed Urzędem w sposób korzystny dla strony go wnoszącej, do ponownego rozpatrzenia przez niższą instancję, i to bez względu na ewentualność, że to ponowne rozpatrzenie mogłoby zakończyć się decyzją korzystną dla tej strony.

(por. pkt 26–28)

2.      Gdy odwołanie do izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) dotyczy tylko części towarów i usług wskazanych w zgłoszeniu lub w sprzeciwie, odwołanie to upoważnia izbę odwoławczą do dokonania nowego rozpatrzenia sprzeciwu co do istoty, ale wyłącznie w odniesieniu do wspomnianych towarów lub usług, jako że zgłoszenie i sprzeciw nie zostały złożone przed nią, co się tyczy reszty wskazanych towarów lub usług.

Tak jest w przypadku, gdy strona skarżąca złożyła odwołanie do Izby Odwoławczej od decyzji Wydziału Sprzeciwów wyłącznie w zakresie, w jakim w decyzji tej uwzględniono sprzeciw i odrzucono zgłoszenie w odniesieniu do części towarów nim objętych.

W rezultacie w zakresie, w jakim uchyla ona punkt sentencji decyzji Wydziału Sprzeciwów, w którym opowiedział się on za rejestracją zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do pozostałych towarów, Izba Odwoławcza przekracza granice swoich kompetencji określonych w art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

(por. pkt 54–56)

3.      Znak towarowy jest rzeczywiście używany wówczas, gdy korzysta się z niego zgodnie z jego podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie tożsamości pochodzenia towarów i usług, dla których został on zarejestrowany, tak aby wykreować lub zachować rynek zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego. Ponadto przesłanka dotycząca rzeczywistego używania znaku towarowego wymaga, by znak ten w postaci, w jakiej jest chroniony na właściwym terytorium, był używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz.

Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz skalę i częstotliwość używania znaku.

Jeśli chodzi zaś o zakres używania wcześniejszego znaku towarowego, to należy przede wszystkim mieć na uwadze w szczególności, z jednej strony, handlowy wymiar ogółu czynności stanowiących używanie oraz, z drugiej strony, długość okresu, w którym czynności te miały miejsce, jak również częstotliwość tych czynności.

(por. pkt 78–80)

4.      By móc dokonać oceny, czy mamy do czynienia z rzeczywistym używaniem wcześniejszego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w danej sprawie czynników. Ocena taka zakłada pewną współzależność czynników branych pod uwagę. I tak, niewielka ilość towarów sprzedanych z danym znakiem może być zrekompensowana dużą intensywnością bądź regularnością wykorzystania znaku i odwrotnie.

Zarówno osiągniętej wielkości obrotów, jak i ilości towarów oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym, która została sprzedana, nie należy oceniać w oderwaniu od ich kontekstu, lecz przy uwzględnieniu innych istotnych czynników takich jak rozmiar prowadzonej działalności gospodarczej, możliwości produkcyjne lub możliwości w zakresie sprzedaży, stopień dywersyfikacji przedsiębiorstwa wykorzystującego znak, czy cechy towaru lub usługi na odnośnym rynku. Dlatego też, aby używanie wcześniejszego znaku towarowego mogło być uznane za rzeczywiste, nie zawsze musi ono być używaniem na dużą skalę. Nawet minimalne używanie może zatem być wystarczające, aby zostać uznane za rzeczywiste, pod warunkiem stwierdzenia, że jest usprawiedliwione w danym sektorze gospodarczym w celu zachowania lub wykreowania udziałów w rynku towarów lub usług chronionych przez znak towarowy. Nie można ustalić a priori i w sposób abstrakcyjny, jaki próg ilościowy należy przyjąć, by określić, czy używanie miało rzeczywisty charakter, tak że nie można ustanowić zasady de minimis, która uniemożliwiałaby Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) – lub w przypadku skargi Sądowi – dokonanie oceny wszystkich okoliczności zawisłego przed nimi sporu.

(por. pkt 81, 82)