Sprawa T‑33/09

Republika Portugalska

przeciwko

Komisji Europejskiej

Niewykonanie wyroku Trybunału stwierdzającego uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Okresowa kara pieniężna – Żądanie zapłaty – Uchylenie spornych przepisów

Streszczenie wyroku

1.      Postępowanie – Podział kompetencji między Trybunał a Sąd Pierwszej Instancji – Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez państwo członkowskie na decyzję Komisji określającą kwotę okresowej kary pieniężnej należnej z tytułu wykonania wyroku Trybunału

(art. 225 ust. 1 akapit pierwszy WE, art. 228 ust. 2 WE, art. 230 WE)

2.      Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie obowiązkowi wykonania wyroku i nakładający okresową karę pieniężną – Kompetencja Komisji do obliczenia kwoty okresowej kary pieniężnej orzeczonej przez Trybunał – Granice

(art. 226 WE‑228 WE)

1.      Traktat WE nie przewiduje szczególnych zasad rozstrzygania ewentualnych sporów powstałych między państwami członkowskimi a Komisją w związku z egzekwowaniem kwot należnych budżetowi Unii Europejskiej z tytułu wykonania wyroku wydanego przez Trybunał Sprawiedliwości na podstawie art. 228 ust. 2 WE nakładającego na państwo członkowskie obowiązek zapłaty okresowej kary pieniężnej na rzecz Komisji.

Stąd zastosowanie znajdują tu środki prawne ustanowione w traktacie WE, a decyzja, w drodze której Komisja określa kwotę należną od państwa członkowskiego z tytułu nałożonej na niego okresowej kary pieniężnej, podlega skardze o stwierdzenie nieważności w trybie art. 230 WE. Sąd jest więc właściwy do rozpatrzenia takiej skargi, zgodnie z art. 225 ust. 1 akapit pierwszy WE.

Jednakże przy wykonywaniu tej kompetencji Sąd nie może naruszyć wyłącznych uprawnień Trybunału, jakie przysługują mu na mocy art. 226 i 228 WE. Rozpatrując skargę w trybie art. 230 WE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji dotyczącej wykonania takiego wyroku Trybunału, Sąd nie może więc orzekać w kwestii dotyczącej naruszenia przez państwo członkowskie zobowiązań ciążących na nim na mocy traktatu, która by nie była uprzednio rozstrzygnięta przez Trybunał.

(por. pkt 62–67)

2.      Kontrolując wykonanie wyroku, w którym Trybunał Sprawiedliwości nałożył na państwo członkowskie okresową karę pieniężną, Komisja rzeczywiście musi mieć możliwość dokonania oceny działań podjętych przez to państwo w celu wykonania wyroku Trybunału, aby zapobiec wprowadzeniu przez państwo członkowskie, które uchybiło swoim zobowiązaniom, jedynie przepisów o takiej samej w istocie treści jak przepisy będące przedmiotem wyroku Trybunału. Jednakże wykonywanie tego uprawnienia nie może naruszać ani praw, jakie państwom członkowskim przysługują w postępowaniu w trybie art. 226 WE, w tym w szczególności praw procesowych, ani wyłącznej kompetencji Trybunału do orzekania o zgodności ustawodawstwa krajowego z prawem wspólnotowym. Ustalenie praw i obowiązków państw członkowskich oraz ocena ich postępowania może nastąpić jedynie w wyroku Trybunału wydanym na podstawie art. 226–228 WE. W związku z tym Komisja nie ma prawa orzekać w tym kontekście, że działania podjęte przez państwo członkowskie celem zastosowania się do wyroku nie są zgodne z prawem wspólnotowym, po to, aby wyciągać z tego konsekwencje dla naliczania okresowej kary pieniężnej orzeczonej przez Trybunał. Jeżeli uznaje, że wprowadzony przez państwo członkowskie nowy stan prawny nadal nie stanowi prawidłowej transpozycji dyrektywy, powinna wszcząć postępowanie przewidziane w art. 226 WE.

(por. pkt 81, 82, 88, 89)