Sprawa T‑660/11
Polytetra GmbH
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego POLYTETRAFLON – Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy TEFLON – Brak rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Produkt końcowy obejmujący komponent – Używanie wcześniejszego znaku towarowego wobec produktów końcowych – Obowiązek uzasadnienia
Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 16 czerwca 2015 r.
1. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 – Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE
(art. 296 akapit drugi TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Badanie z urzędu przez sąd
(art. 263 TFUE)
3. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)
4. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Kontrola zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych
(rozporządzenie Rady nr 207/2009)
5. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny
[rozporządzenie Rady nr 207/2009, motyw 10, art. 42 ust. 2, 3, art. 78 ust. 1 lit. f); rozporządzenie Komisji nr 2868/95, zasada 22 ust. 3, 4)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 18)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 19)
3. Jest uzasadniona w sposób niewystarczający decyzja, która z jednej strony stwierdza, że wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, a z drugiej strony nie uściśla, w jakiej mierze przedstawione dowody wspierają to stwierdzenie w stosunku do każdego z towarów lub każdej z usług, lub każdej z kategorii towarów lub usług, dla których to używanie zostało przyjęte. Przepis ten nakłada na izbę odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) obowiązek ustalenia zgodności między towarami lub usługami, w odniesieniu do których uznaje ona, że rzeczywiste używanie zostało wykazane, a całością lub częścią towarów lub usług, dla których wspomniany znak towarowy został zarejestrowany, aby umożliwić późniejszą ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
Brak precyzji w tym względzie w decyzji Urzędu czyni w szczególności niemożliwą kontrolę stosowania przez izbę odwoławczą art. 42 ust. 2 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 207/2009. Z art. 42 ust. 2 i 3 wspomnianego rozporządzenia wynika bowiem, że w przypadku gdy znak towarowy został zarejestrowany dla kategorii towarów lub usług, która jest na tyle szeroka, aby można było wyróżnić w jej ramach kilka podkategorii mogących występować niezależnie od siebie, w postępowaniu w sprawie sprzeciwu dowód rzeczywistego używania znaku towarowego dla części tych towarów lub usług zapewnia ochronę jedynie dla tej lub tych podkategorii, do których należą towary lub usługi, w odniesieniu do których znak towarowy był faktycznie używany. Natomiast jeżeli znak towarowy został zarejestrowany dla towarów lub usług zdefiniowanych w sposób na tyle precyzyjny, że dokonanie istotnych podziałów wewnątrz danej kategorii nie jest możliwe, wtedy, dla potrzeb postępowania w sprawie sprzeciwu, dowód rzeczywistego używania znaku towarowego dla wspomnianych towarów lub usług bezwzględnie obejmuje całą tę kategorię.
I tak, do izby odwoławczej Urzędu należy dokonanie oceny, w wypadku gdy przedstawiono dowód używania wyłącznie w odniesieniu do części towarów i usług należących do kategorii, dla której zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy i na której oparty jest sprzeciw, czy w ramach owej kategorii można wyróżnić kilka mogących występować niezależnie od siebie podkategorii, do których należą towary i usługi objęte dowodem używania, co powinno prowadzić do uznania, że rzeczony dowód został przedstawiony wyłącznie dla owej podkategorii towarów lub usług, czy też – przeciwnie – takich podkategorii nie można sobie wyobrazić.
(por. pkt 23–25)
4. W braku wystarczającego uzasadnienia umożliwiającego zbadanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji do Sądu nie należy przeprowadzenie analizy opartej na uzasadnieniu, które nie wynika z tej decyzji. Do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) należy bowiem rozpatrzenie i podjęcie decyzji w przedmiocie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego. Do Sądu należy następnie przeprowadzenie, w razie potrzeby, sądowej kontroli dokonanej przez izbę odwoławczą oceny zawartej w wydanej decyzji na podstawie uzasadnienia przywołanego przez nią na poparcie wniosku, do którego doszła. Natomiast Sąd nie może zastępować Urzędu w wykonywaniu uprawnień przyznanych mu przez rozporządzenie nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
(por. pkt 34)
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 42–48, 94)